คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : - "Part 14" -
“ทำไมเดินแบบนั้นค่ะคุณหนู เดี๋ยวก็ได้ตกบันไดหรอกคะ”แม่บ้านร่างท้วมร้องทักคุณหนูของบ้านที่เดินลงบันไดด้วยอาการเหม่อลอยแต่ก็ไร้ปฏิกิริยาตอบรับเมื่อร่างบางยังคงเดินเหม่ออยู่อย่างนั้นจนแม่บ้านอดห่วงไม่ได้รีบเดินขึ้นไปพยุงเพราะกลัวว่าพลาดตกบันไดจนได้รับบาดเจ็บ
“ขอบคุณคะแม่บ้านมิน”ปากเอ่ยคำขอบคุณกับแม่บ้านสาวที่ประคองเธอมาจนถึงโต๊ะทานอาหาร แต่สายตากับเอาแต่เหม่อมองออกไปอย่างไร้จุดหมายจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
อาหารถูกเสิร์ฟขึ้นมาบนโต๊ะหลายอย่างล้วนแล้วแต่หน้ากินทั้งนั้น แต่กลับไม่สามารถเรียกความสนใจจากหญิงสาวหัวโต๊ะได้ เธอยังคงเอาแต่เหม่อพร้อมกับถอนหายใจหลายต่อหลายครั้ง และเมื่อข้าวสวยร้อนๆทุกตักไว้ในจานหญิงสาวก็เอาแต่เขี่ยไปมาไม่ยอมตักเข้าปาก แม่บ้านที่ยืนเรียงแถวรอรับใช้ก็ต่างพากันห่วงคุณหนูแสนซนที่ดูแปลกกว่าทุกวัน ปกติจะโวยวายเสียงดังหรือไม่ก็โทรศัพท์ด่ากับพวกคุณชายทั้งหลาย หากแต่วันนี้เอาแต่นั่งเหม่อลอย สภาพอิดโรย และที่สำคัญดวงตากวางที่เคยสดใสแปรเปลี่ยนเป็นเศร้าหมอง
“โธ่คุณหนู ทำไมไม่ยอมทานซักทีล่ะคะ หรือว่ารอพวกคุณเซฮุน”
“ปะ เปล่าคะ ยุนไม่ค่อยหิวเท่าไหร่”ยุนอาสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินชื่อของอีกคน ก่อนจะตอบคำถามของแม่บ้านคนสนิทเพื่อไม่ให้เป็นห่วง
อึนจองมองคุณหนูผู้ที่เธอรักดั่งดวงใจด้วยความเป็นห่วง ถึงจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็พอจะเข้าใจว่ามันต้องเกี่ยวกับคุณชายเซฮุนอย่างแน่นอนเพราะเมื่อคืนอาการก็เป็นอย่างนี้เช่นเดียวกัน
“เฮ้ ยัยเหม่งงงง!!”เสียงของผู้มาใหม่ห้าคนเอ่ยทักเจ้าของบ้านเหมือนอย่างเช่นทุกวัน ซึ่งมันก็สามารถทำให้เธอที่เอาแต่เหม่อลอยหันมามองพวกเขาและยิ้มให้อย่างไม่ลังเล
“มา...แล้วหรอ”รอยยิ้มเมื่อครู่หายไปในพริบตาเมื่อสังเกตได้ว่ามีอีกคนหายไป
ไม่มา ... ‘โอเซฮุน’ เขาไม่มาจริง ๆ!!
“อะไรยัยเหม่ง พอไม่เห็นไอ้ฮุนก็รีบหุบยิ้มเลยนะ สองมาตรฐานนิหว่า”แบคฮยอนนั่งลงที่ประจำก่อนจะเอ่ยแซวคนหัวโต๊ะที่ไม่ว่าจะวันไหนหากไม่ได้กวนเธอสักวันเขาอาจจะลงแดง น้ำลายฟูมปากตายก็เป็นแน่
“เปล่านิ รีบกินเถอะ”พูดจบยุนอาก็ก้มหน้าก้มตาตักนั้นตักนี้ใส่จานจนล้นพร้อมกับยัดมันเข้าปาก
แบคฮยอน ชานยอล ไค คยองซูและซูโฮต่างสังเกตเพื่อนสาวที่ดูไม่ร่าเริงเหมือนอย่างทุกวัน ปกติถ้าโดนกวนประสาทคำด่านับไม่ถ้วนจะออกมาจากปากของเธออย่างรวดเร็วแต่ครั้งนี้กลับเงียบ และด้วยความที่เป็นเพื่อนกันมานานจึงรู้ดีว่าหญิงสาวอยู่ในอารมณ์ไหนจึงไม่มีใครพูดอะไรอีก
“ยุนอา”น้อยครั้งที่แบคฮยอนจะเอ่ยเรียกชื่อหญิงสาวด้วยน้ำเสียงจริงจังเมื่อเขาสังเกตอยู่นานว่าเธอเอาแต่กินไม่ยอมพูดจา แต่คนที่ถูกเรียกกลับไม่สนใจ เอาแต่กินอย่างเดียวโดยไม่แม้แต่จะเงยขึ้นมามองหน้าเพื่อนๆเลยสักนิด
“เธอทะเลาะกับไอ้ฮุน ใช่ไหม?”
“ฉัน...ฮึก ฮึก ฉันไม่รู้”ยุนอาพูดพร้อมหยุดการกระทำทั้งหมด น้ำตาเม็ดโตไหลออกมาจากขอบตาบวมช้ำก่อนที่เสียงสะอื้นจะดังออกมาท่ามกลางความตกใจของชายหนุ่มทั้งห้ารวมไปถึงแม่บ้านทั้งหลายที่ตกอกตกใจกับเสียงร้องไห้ของคุณหนูผู้เข้มแข็ง
ยุนอาปล่อยโฮออกมาหลังจากที่พยายามฝืนยิ้มทั้งที่ใจมันกำลังร้องไห้อย่างหนัก เธอยังคิดถึงเรื่องเมื่อวาน ผู้ชายสองคนที่ทำให้เธออ่อนแออย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ห่วง ‘เซฮุน’ ที่เธอพูดจารุนแรงกับเขาเกินไป และวันนี้เขาก็ไม่มา นั้นเป็นเพราะเธอ
ห่วง ‘คริส’ ที่เห็นเธอจูบกับอีกคน และยิ่งไปกว่านั้นโทรไปเป็นร้อยรอบก็ไม่ยอมรับสาย
“ยุนอา อย่าร้อง อย่าร้อง”ชานยอลลุกขึ้นไปกอดหญิงสาวเอาไว้พร้อมกับลูบหัวเบาๆ ถึงแม้จะยังตกใจอยู่บ้าง ตามมาด้วยคยองซู ซูโฮและไค ที่รีบเข้ามาปลอบเพื่อนสาวด้วยความห่วงใย
มีเพียงแบคฮยอนที่เดินเข้าไปยังห้องรับแขกพร้อมด้วยโทรศัพท์เครื่องหรู เขากดโทรออกเบอร์ล่าสุดก่อนจะเดินไปเดินมาเมื่อยังไม่มีคนรับสาย และถึงแม้จะโทรไปกี่รอบเจ้าของเบอร์โทรนั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะรับสายมีเพียงเสียงของโอเปอเรเตอร์ให้ฝากข้อความไว้
“แกไปอยู่ไหนว่ะ รู้ไหมว่าตอนนี้ยุนอากำลังร้องไห้ ถ้าได้ฟังข้อความของฉันก็รีบโทรกลับมาหรือไม่ก็รีบมาดูแลยุนอาซะ!!”ทันทีที่ฝากข้อความเสร็จชายหนุ่มก็รีบเดินเข้าไปหาเพื่อนสาวที่ยังร้องไห้ไม่หยุด ถึงแบคฮยอนคนนี้จะชอบกวนประสาท ปากไม่ดี แต่ก็รักและห่วงยุนอาไม่แพ้ใครๆเหมือนกัน
ชายหนุ่มร่างสูงนั่งจ้องโทรศัพท์มือถือของตนเองขณะที่มันกำลังสั่นเนื่องจากมีสายโทรเข้ามา หน้าจอปรากฏรูปของชายหนุ่มเพื่อนสนิท ‘แบคฮยอน’ ที่โทรเข้ามาหลายรอบ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเขาจะหยิบมันขึ้นมารับ มันยังคงสั่นอยู่อย่างนั้นจนในที่สุดเสียงเตือนข้อความก็ดังขึ้น
*มีข้อความเสียงฝากถึงคุณ*
โอเซฮุนกดเปิดขึ้นมาฟังทันที สักพักก็มีเสียงทุ้มเล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์ซึ่งเขาก็รู้ดีว่าเป็นใคร และเมื่อได้ฟังข้อความที่ถูกส่งมานั้นโทรศัพท์เครื่องหรูก็หล่นลงบนเตียงพร้อมกับร่างสูงที่ล้มลง แขนแกร่งยกขึ้นก่ายหน้าผากตัวเองพร้อมกับจมอยู่ในห่วงความคิด
‘ฉันเกลียดนายเซฮุน ถ้านายยังอยากจะเป็นเพื่อนฉันอยู่ล่ะก็ ช่วยไปให้พ้นหน้าฉันที ตอนนี้ เดี๋ยวนี้!!’
ประโยคเดิมๆ ภาพเดิมๆ ยังคงวนเวียนอยู่ในมโนภาพความทรงจำ ถึงแม้ว่ามันจะผ่านมาแล้วแต่เขาก็ยังจำได้ดี ทั้งท่าทาง น้ำเสียงรวมไปถึงสายตาที่เธอใช้มองเขา มันอาจจะเป็นครั้งแรกที่เธอทำอย่างนี้แต่มันกลับทำให้ผู้ชายอย่าง ‘โอเซฮุน’ ถึงกับจุกที่อก
ฝามือเรียวเล็กที่ฟาดลงบนหน้า
สายตาว่างเปล่าที่เธอมองมา
คำพูดที่ฟังแล้วรู้สึกถึงความปวดร้าวในใจ
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เขาจะไม่ยอมให้อารมณ์ทำร้ายคนที่เขารักอย่างแน่นอน ถ้าหากเขาไม่โกรธจนทำอะไรที่ผิดต่อผู้หญิงที่รักมันคงไม่เกิดเหตุการณ์อย่างนี้ และเราสองคนก็คงยังเป็นเพื่อน(รัก)ที่ดีต่อกัน
“ขอโทษนะเพื่อน ฉันไม่กล้าไปเจอยุนอาตอนนี้ ขอเวลาสักพัก”เซฮุนบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องที่สามารถเข้าได้เพียงผู้นำกลุ่มไวท์เฮลเพียงเท่านั้น สองขายาวก้าวไปยังจุดหมายปลายทางซึ่งอาจเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้เขากับหญิงสาวที่รัก ‘ยุนอา’ กลับมาเป็นเหมือนอย่างเดิม เพื่อนรัก เพื่อนสนิท มันคงจะดีและอาจจะทำให้เธอเลิกกังวลเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา
โอเซฮุนหยุดยืนอยู่หน้าห้องขนาดเล็กที่มีภาพถ่ายต่างๆติดไว้ทุกหนทุกแห่ง แต่ละภาพเป็นภาพที่ถ่ายออกมาได้เยี่ยมที่สุด ถึงแม้จะเป็นฝีมือของนักเรียนหญิงกลุ่มเล็กๆที่รักการถ่ายภาพแต่ทุกภาพก็ล้วนแลดูสวยงาม ทั้งมุมกล้อง ทั้งแสง หรืออะไรต่างๆ มันสามารถดึงดูดใจผู้ที่เห็นได้เป็นอย่างดี รวมไปถึงเขาด้วยเช่นเดียวกัน
“อ้าว ฮุน สวัสดีตอนเช้าจ้ะ”เสียงใสๆเอ่ยทักผู้ที่ยืนอยู่หน้าห้อง เธอผละออกจากงานที่ทำพร้อมกับเดินเข้ามาหาตามด้วยรอยยิ้มหวานที่ใครเห็นเป็นต้องหลงใหลเก็บเอาไปฝัน แต่คงต้องยกเว้นผู้ชายที่ชื่อ ‘โอเซฮุน’ ชายผู้มีเพียงรอยยิ้มของผู้หญิงคนหนึ่งคนเดียวในใจ
“หวัดดี”เซฮุนตอบทักทายก่อนจะถือวิสาสะเดินเข้าห้องพร้อมกับเดินชมรูปถ่ายต่างๆ
หญิงสาวยิ้มจนหน้าบานเมื่อจู่ๆชายในฝันที่เธอแอบหลงรักกำลังอยู่ใกล้เธอเพียงแค่เอื้อม แถมยังออกอาการสนอกสนใจในภาพถ่ายของเธออีก หากปล่อยให้เวลาแบบนี้ผ่านไปโดยที่เธอไม่ได้พูดคุยกับเขาเลยท่าจะไม่ดี มันอาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ผู้ชายคนนี้จะเข้ามาหาเธอที่ห้องนี้ก็เป็นได้
“รูปภาพพวกนี้สวยดีนะ มันทำให้ฉันนึกถึงเรื่องราวเก่าๆที่ทำให้มีความสุข”เซฮุนหันไปคุยกับหญิงสาวที่ยิ้มรับกับคำชมก่อนที่เธอจะหยิบกล้องถ่ายรูปโพลารอยด์ขึ้นมา
แชะ!!
เสียงกดชัตเตอร์ทำให้ชายหนุ่มถึงกับสงสัยในการกระทำของเธอ แต่เพียงไม่นานรูปถ่ายของเขาก็ออกมาพร้อมกับคำพูดของหญิงสาวที่ทำให้เซฮุนถึงกับยิ้มออกมา ถึงแม้จะเป็นการยิ้มให้กับเพื่อนก็ตาม
“ยินดีต้อนรับคะท่านผู้นำเซฮุน มีอะไรให้ดิฉัน’ซอฮยอน’ หัวหน้าชมรมถ่ายภาพรับใช้ค่ะ?”
เฮ่ออออออออออออออออออ!!!
ยุนอาถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเห็นกลุ่มนักเรียนหญิงหลายคนยืนอยู่ด้านหน้าตึกแบล๊คเอเรีย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพวกเขาเหล่านั้นมองอะไร ‘มองเธอนั้นเอง’ คงจะเป็นเรื่องเมื่อวานที่กลุ่มแบล๊คไนท์และไวท์เฮลต่างออกตัวปกป้องเธอ จากสายตาที่ทุกคนมองมันทำให้เธอรู้ได้เลยว่าพวกนั้นกำลังต่อว่าเธอในใจ
“ส่งแค่นี้แหละ”ร่างบางพูดกับชายหนุ่มทั้งห้าที่เสนอตัวมาส่งโดยยอมนั่งเบียดเสียดกันอยู่ในรถบีเอ็มดับบลิวสีดำ ยุนอานึกขอบคุณอยู่ในใจที่กลุ่มไวท์เฮลต่างเป็นห่วงเธอ มีก็แต่เพียงคนเดียวที่คงยังไม่มาให้เธอได้เจอ
“ไหวนะยัยเหม่ง”ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร ‘ไอ้หมาแบค’
“ฉันไม่ได้ป่วยนะไอ้หมาแบค ฉันแค่น้อยใจที่เซฮุนไม่มาก็แค่นั้น”ยุนอาปรับสีหน้าให้ดูสดใสกลบเกลื่อนความเศร้าหมองเพื่อไม่ต้องการให้เพื่อนรักนั้นเป็นห่วง
“เมื่อกี๊ยังร้องไห้ฟูมฟายอยู่เลย ฮึกๆๆ ตอนนี้ทำซ่าสะแล้ว ไอ้หัวเหม่ง”ชานยอลล้อคนข้างหน้าพร้อมกับผลักหัวหน่อยๆ และไม่กี่อึดใจเขาก็ได้รับฝามือบางตบเข้าที่หัวหยิกๆโดยไม่ทันตั้งตัว
“ไปแล้วนะ เจอกันตอนเย็น ที่นี่!!”ร่างบางสั่งคนบนรถเสร็จเรียบร้อยก็เปิดประตูลงจากรถ โดยไม่ลืมที่จะโบกมือลา
ตั้งแต่เกิดเรื่องยุนอาจึงไม่จำเป็นต้องปกปิดในเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างหนุ่มๆไวท์เฮลอีกต่อไป เธอสามารถให้พวกเพื่อนมาส่งที่ตึกแบล๊คเอเรียได้สบาย เพียงแต่อาจจะมีสายตาอิจฉาริษยาแสดงความไม่พอใจออกมาจากนักเรียนหลายคนหรือจะเรียกให้ถูกก็เกือบทั้งโรงเรียนจ้องมองเธอทุกเวลา ทุกการกระทำ เพราะถึงแม้จะรู้ว่าเธอกับไวท์เฮลรู้จักกัน แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นใคร ตัวตนที่แท้จริงเป็นอย่างไร แม้กระทั่งอีกคน ที่รู้เพียงแค่ว่าเธอไม่ใช่สาวเรียบร้อยเหมื่อนที่ใครๆคิด
“ผู้นำไวท์เฮลมาส่งยัยแว่นขี้เหร่นี่ด้วย ให้ตายสิ”เสียงของกระเทยร่างยักษ์ดังเข้ามาในหูของยุนอาขณะที่กำลังเดินเข้ามาในตึก ซึ่งมันต้องผ่านกลุ่มนักเรียนหญิงกลุ่มใหญ่ที่จ้องเธอตาเป็นมัน
“น่าหมั่นไส้ ทั้งแบล๊คไนท์ ทั้งไวท์เฮล ยัยนี่มันมีอะไรดี สวยก็ไม่สวย เชยสุดๆ”และอีกหลายๆเสียงที่ต่างชื่นชมในความงามของเธอสุดๆ(ประชด!!)
เมื่อได้ยินเสียงนินทาพูดคุยเกี่ยวกับตัวเอง อารมณ์ดราม่าของยุนอาอาจจะแปรสภาพเป็นอารมณ์โมโหถ้ายังอยู่ตรงนี้ต่อไป ถึงจะคุ้นชินมาจากโรงเรียนเดิมๆแต่ทุกครั้งเธอก็จัดการพวกนั้นสะเรียบ แต่ที่เอสเอ็มเธอต้องอดทนเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องลัดฟ้าไปนั่งร้องไห้ที่อียิปห์เด็ดขาด
“ทนหนอ ทนหนอ ทนหนอ”ร่างบางบ่นกับตัวเองมาตลอดทางจนในที่สุดสองขาก็หยุดยืนที่หน้าห้องเรียนประจำของตัวเอง
“เอ่อออ...”และทันทีที่ถึงห้องทุกคนต่างพร้อมใจมองมาที่เธอ รวมไปถึง เถา เลย์ เฉิน ซิ่วหมิน ลู่ฮาน ไม่เว้นแม้แต่แทยอนกับเจสสิก้าก็มองมาที่เธอเช่นกัน
“ยุนอา!!!”สองสาวต่างตะโกนชื่อเธอดังลั่นพร้อมกับวิ่งเข้ามาจับเนื้อจับตัวส่องหาร่องรอยบาดแผลด้วยความเป็นห่วง
“ฉันเป็นห่วงเธอมากเลยรู้ไหม คิดว่าจะไม่มาเรียนซะแล้ว”หญิงสาวร่างเล็กคว้าเอามือบางมาจับไว้พร้อมกับพาเดินเข้ามาในห้องท่ามกลางสายตาของนักเรียนหญิงหลายคนที่ไม่ชอบใจผู้หญิงทุกคนที่สนิทกับพวกกลุ่มผู้นำ
เจสสิก้าชินเสียแล้วกับสายตาแบบนั้นหากแต่ห่วงเพื่อนสาวที่คงทำตัวไม่ถูก ก็เล่นเรียบร้อย อ่อนหวานอย่างนั้นก็คงต้องกลัวกันบ้าง แต่เธอไม่รู้เลยว่าการกระทำอย่างนั้นไม่เคยอยู่ในสายตาของผู้หญิงอย่าง ‘อิมยุนอา’
“ยุนอา เธอเป็นอะไรกับพวกไวท์เฮล”ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้นั่งลงบนเก้าอี้ชายหนุ่มขอบตาดำก็เริ่มไต่สวนเอทันที
“เราเป็นเพื่อนกันนะ เขาเคยช่วยฉันไว้ตอนที่กำลังถูกรังแก จากนั้นเราก็เริ่มสนิทกันจนกลายมาเป็นเพื่อนคะ”น้ำเสียงหนักแน่น ชัดเจน จนไม่สามารถจับได้เลยว่าโกหก ‘ขอโทษนะ มันจำเป็น!!’
“แล้วทำไมต้องเป็นพวกนั้นด้วย”เฉินเริ่มทำหน้าไม่พอใจ
“เอาน่า พวกนายอย่าเซ้าซี้ยุนอามากเลย ไวท์เฮลก็นิสัยดีออก มีแต่นาย นาย นายและก็นาย ที่อคติ”แทยอนชี้หน้ากลุ่มแบล๊คไนท์ทุกคน รวมไปถึงอีกคนที่นอนฟุบอยู่บนโต๊ะของตัวเอง
ดวงตากวางหันไปมองชายหนุ่มด้านข้างที่ยังคงนอนนิ่งถึงแม้จะโดนเสียงรบกวนจากแทยอนกับเถาที่เถียงกันไม่เลิก ตามมาด้วยเสียงของอาจารย์สาวที่เริ่มสอนตั้งแต่เข้ามา ซึ่งเขาก็ยังคงนอนอยู่อย่างนั้นไม่ขยับตัวหรือเงยหน้ามาคุยกับเพื่อน
ยุนอาอยากที่จะทักอยากที่จะพูดคุยด้วยแต่ใจมันไม่กล้าพอที่จะให้ทำอย่างนั้น เธอคงทำได้เพียงนั่งอยู่เฉยๆรอเวลาที่ผู้ชายคนนี้จะยอมพูดกับเธอเอง ไม่ใช่ว่าหยิ่งแต่มันไม่รู้ว่าเพราะอะไร
‘คงโกรธที่เห็นเราจูบกับเซฮุน แล้วทำไมเขาต้องโกรธ ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย??’
‘หรืออาจจะไม่พอใจ แต่ทำไมต้องไม่พอใจ??’
‘หรืออายที่ดันเห็นภาพนั้นจนไม่กล้าสู้หน้าเรา แต่ก็คงไม่ใช่เพราะเขาหน้าหนาจะตายไป??’
ร่างบางนั่งคิดไปต่างๆนาๆเกี่ยวกับผู้ชายข้างกาย แต่แล้วจู่ๆกระดาษแผ่นบางก็ถูกยื่นมาข้างหน้าพร้อมกับข้อความที่ทำให้คนได้รับยิ้มออกมา ไม่ใช่เพราะข้อความ แต่มันเพราะผู้ชายที่เธอกำลังกังวลเป็นคนยื่นมาให้
‘คริส’ : เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?
ยุนอารีบหยิบปากกาออกมาพร้อมกับเขียนข้อความลงบนกระดาษแผ่นนั้นทันทีก่อนที่จะส่งมันไปให้กับชายหนุ่มที่ยังคงฟุบอยู่กับโต๊ะ
‘ยุนอา’ : ฉันไม่เป็นไร ทำไมไม่รับโทรศัพท์ฉันเลย?
นั่งรอไม่กี่วิกระดาษแผ่นเดิมก็ถูกส่งกลับมาพร้อมกับข้อความที่ทำให้หญิงสาวคิ้วขมวดเป็นปม
‘คริส’ : ฉันกำลังทำใจอยู่ เลยรับสายเธอไม่ทัน ขอโทษที
‘ยุนอา’ : เมื่อวาน ตอนนั้น นายเห็นใช่ไหม?
ร่างบางนั่งคิดอยู่นานว่าจะถามถึงเรื่องเมื่อวานหรือไม่ แต่จิตใต้สำนึกมันสั่งให้เธอถามก่อนจะยื่นกลับไปที่เดิม ยุนอานั่งรอคำตอบอยู่นานแต่ก็มีแอบมองคนข้างกายอยู่บางว่ากำลังทำอะไร และภาพที่เห็นคือเขายอมเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับนั่งเขียนอย่างตั้งใจ ซึ่งมันทำให้หัวใจดวงน้อยเต็มตุบๆกลัวคำตอบที่ได้มา
สุดท้ายกระดาษแผ่นเดิมก็ถูกส่งกลับมา ข้อความยาวเหยียดบนกระดาษทำให้หญิงสาวเริ่มใจไม่ดีจนไม่อยากอ่านมัน ยิ่งได้เห็นใบหน้าเฉยชาของเขาที่เอาแต่มองไปด้านข้างอีกฝั่งราวกับไม่อยากมองเธอยิ่งทำให้หวั่นใจอย่างบอกไม่ถูก
‘คริส’ : ใช่ ฉันเห็นเซฮุนกำลังจูบเธอ ตอนนั้นฉันโกรธมากไม่รู้เพราะอะไร และพอเห็นเธอโทรมาฉันก็แทบอยากจะบ้าตายและก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรอีก ตลอดทั้งคืนฉันลองคิดทบทวนในหลายเรื่อง เกี่ยวกับ’เธอ’ มันยิ่งทำให้ฉันสับสนไปหมด แต่ตอนนี้ เวลานี้ ฉันรู้แล้วว่าเป็นเพราะอะไร?? และฉันจะไม่สนใจอะไรอีกต่อไป รอรับผลของการกระทำเธอได้เลย ยุนอา!!
ยุนอาสงสัยในประโยคสุดท้ายที่เขาเขียนมันมาให้เธอ ไวเท่าความคิดเธอเขียนข้อความกลับไปถามเขาทันทีด้วยความอยากรู้ หวังว่าคงไม่เอาเรื่องที่เธอแกล้งพวกนั้นไปบอกอาจารย์หรอกนะ รับรองได้ขึ้นสายการบิน Air GG ไปอียิปห์แน่นอน (เรื่องอียิปห์ต้องมาก่อนในทุกๆเรื่อง นี่แหละ ‘อิมยุนอา’)
‘ยุนอา’ : ผลของการกระทำอะไร นายจะทำอะไรฉัน??
ไม่กี่อึดใจกระดาษแผ่นใหม่ถูกส่งกลับมาพร้อมกับข้อความที่มีตัวอักษรขนาดใหญ่ซึ่งทำให้คนอ่านถึงกับช๊อกตาค้าง ‘ถ้าฉันเป็นลมตอนนี้ ยังทันไหม’
‘คริส’ : ฉันจะจีบเธอ!!
------------------- 120% -----------------
มาเต็มเลยจ๊า ... คิคิ (เหม่งมันดราม่าได้แปบเดียวเท่านั้นแหละ)
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะจ๊า!!!
ขอให้ทุกคนติดตามเรื่องนี้และอีกสองเรื่องด้วยน๊า ^_^
ปล. มันยังสนุกอยู่ใช่ไหม???
ความคิดเห็น