คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : OH' lunla Couple [ - Nine - ]
ภายในห้องโถงของโรงแรมสุดหรูบนเกาะเชจู เหล่าทีมงานและคู่รักดาราที่เข้าร่วมรายการต่างพากันแยกย้ายขึ้นห้องโดยแต่ละห้องพักนั้นได้ถูกจัดเอาไว้ก่อนหน้านี้ สำหรับภายในห้องจะมีกล้องติดไว้ทั่วทุกมุมยกเว้นห้องน้ำกับห้องนอนซึ่งเป็นที่ส่วนตัว
ยุนอากับลู่ฮานเดินเข้ามาในห้องตัวเองก็ถึงกับหน้าบึ่งเมื่อมีห้องนอนเพียงห้องเดียว และกล้องอีกหลายตัวที่เตรียมถ่ายชีวิตประจำวันของคู่รักที่เข้าร่วมรายการ นั้นแสดงว่าพวกเขาทั้งสองต้องโชว์ความหวานในฐานะสามีภรรยาให้ทุกคนได้ชม ทั้งที่ปกติจะต้องด่าหรือไม่ก็ถึงขั้นทำร้ายร่างกายกัน
“ที่รักคะ เดี๋ยวยุนช่วยเก็บเสื้อผ้านะค่ะ”มือบางหยิบกระเป๋าสะพายของสามีขึ้นมาถือไว้ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป
“เดี๋ยวลู่ช่วยนะ”
ปังงง!!
ลู่ฮานรีบปิดประตูก่อนจะแย่งกระเป๋าของตัวเองมาถือไว้ ส่วนยุนอาเองก็ถลึงตาใส่พร้อมกับเชิดหน้าเดินไปยังตู้เสื้อผ้าที่อยู่ภายในห้อง เธอรีบจัดเสื้อผ้ารวมถึงของใช้ส่วนตัวที่พกติดกระเป๋ามาวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง
“นี่ๆ เจ๊ ไม่คิดจะเผื่อแผ่เนื้อที่ให้ฉันได้เอาของไว้บ้างเลยหรอ แล้วไม้แขวนผ้าเนี้ยแบ่งให้กันใช้บางก็ได้นะ ชุดชั้นในเจ๊นะก็พับเอาเถอะไม่เห็นต้องแขวนเลย สีเจ็บๆทั้งนั้น”ยุนอาอยากจะควักลูกตาของไอ้เด็กตุ๊ดนี้ออกมาแล้วโยนให้ฉลามกินจริงๆ กล้าดียังไงมาแอบดูชุดชั้นในตัวใหม่เอี่ยมของเธอที่ขนมาวันนี้
“ถ้างั้นนายก็พับให้ฉันสิ”ว่าแล้วก็หยิบเอาชุดชั้นในที่ถูกแขวนไว้ในตู้ออกมาโชว์พร้อมกับโยนมันไว้บนเตียงต่อหน้าชายหนุ่มที่ยืนเบิกตากว้าง
“เห้ยยย!!”แค่ได้เห็นใบหน้าตกใจของไอ้เด็กตุ๊ดเธอก็พอใจแล้ว
“อะไรย้ะ?”
ยุนอาอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ ให้กับท่าทางไร้เดียงสาของไอ้เด็กตุ๊ดบ้าคนนี้ สมแล้วกับฉายาที่เธอตั้งให้จริงๆ แค่เห็นชุดชั้นในผู้หญิงก็ถึงกับตะลึงจนตาค้าง เธอเองก็นึกว่าจะเก่งเห็นปากดี ที่แท้ก็ยังอ่อนหัด
“เล็กชะมัด มิน่าล่ะถึงได้แบนราบแบบนี้ ฮ่าๆๆๆ”ลู่ฮานหัวเราะชอบใจที่แกล้งหญิงสาวตรงหน้าได้สำเร็จ
“ไอ้เด็กปากปีจอ แกตาย!!”สิ่งของที่อยู่ใกล้มือที่สุดถูกโยนเข้าไปหาชายหนุ่มหน้าหวาน ไม่ว่าจะเป็นกระเป๋าเสื้อผ้า ผ้าขนหนู หรือแม้กระทั่งเสื้อผ้าที่ถูกแขวนออกมายุนอาก็ยังไม่เว้น
ใบหน้าสวยแดงจัด ทั้งอายทั้งโกรธที่ไอ้เด็กบ้านี้บังอาจมาว่าน่าอกน่าใจที่แม่ให้มา(น้อย) มันแบนราบทั้งที่ไม่ ... (ช่างมัน) แถมสายตาตอนที่พูดมันยังจ้องมายังน่าอกของเธออีกด้วย แบบนี้มันต้องตายด้วยน้ำมือเธอสถานเดียว
“อ๊ากกกกกกกกก!!!”
หนึ่งชั่วโมงผ่านไปยุนอากับลู่ฮานก็เดินออกมายังห้องโถงของโรงแรมตามที่ทีมงานได้นัดหมายไว้ หญิงสาวเองเดินยิ้มออกมาพร้อมกับช่วยพยุงสามีที่เดินหลังงอออกมา คงไม่ต้องบอกว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะทั้งคู่เพิ่งผ่านการรบมาหมาดๆ
“คุณลู่ฮานเป็นอะไรไปค่ะ”สต๊าฟคนหนึ่งที่เห็นว่าชายหนุ่มอาจจะป่วยจึงเดินมาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรครับ แค่หลังมันเคล็ดนิดหน่อย เดี๋ยวสักพักก็อาการดีขึ้นครับ”
“โชคดีนะคะที่วันนี้มีถ่ายทำการออกเดทของคู่รัก คือ ผู้ชมอยากรู้ว่าเวลาที่พวกคุณเดทกันจะเป็นแบบไหนก็เลยคิดหัวข้อขึ้นมาให้นะคะ ฉะนั้นคุณลู่ฮานสบายใจได้คะว่าไม่ลำบากแน่นอน”
ยุนอากับลู่ฮานมองหน้ากันพลางคิดในใจถึงเรื่องที่จะต้องถ่ายทำการออกเดท มันไม่ลำบากแน่นอนสำหรับคู่รักกันจริงๆ แต่คู่รักกำมะลออย่างพวกเขาจะเอาอารมณ์แบบไหนมาสวีทระหว่างออกเดท แค่เห็นหน้าก็แยกเขี้ยวใส่กันซะแล้ว
“ออกเดทเนี้ยนะ แค่เห็นหน้านายก็หมดสนุกล่ะ”
“ทำอย่างฉันสนุกตายล่ะยัยเจ๊”
ถึงแม้จะไม่อยากออกเดทด้วยกันสักเท่าไหร่ แต่ทั้งคู่ก็ขึ้นรถมาถึงตลาดนัดเล็กๆ บริเวณพื้นที่ภายในเกาะเชจู ซึ่งมีทั้งนักท่องเที่ยวกับประชาชนในละแวกนั้นมาเดินซื้อของกันมาก พอคนเหล่านั้นเห็นทีมงานกับคู่รักที่โด่งดังที่สุดก็ต่างพากันกรูเข้ามาดูแต่ก็ยังคงมองอยู่ห่างๆ เพื่อให้ทีมงานดำเนินการถ่ายทำได้สะดวก
“ไอ้เด็กตุ๊ด นายนี่มันตัวซวยจริงๆ ดูสิ เลือกที่เดทก็น่าจะเลือกดีๆหน่อย ดันมาเลือกเดทที่ตลาดนัด”ยุนอาพูดเบาๆให้ได้ยินกันเพียงแค่สองคน
“ฉันไม่ได้มีตาทิพย์นี่เจ๊ จะได้รู้ว่าอันไหนคือพิพิธภัณฑ์ อันไหนคือล่องเรือ และอันไหนคือตลาดนัด”ก่อนที่จะถึงเวลาถ่ายทำทางทีมงานให้สามีของแต่ละคู่เลือกกระดาษสีออกมาคนละแผ่นซึ่งจะมีสถานที่ที่ใช้สำหรับออกเดทเขียนไว้
ลู่ฮานเป็นคนแรกที่ได้จับ ผลออกมาก็คือตลาดนัด ส่วนคู่ที่เหลือก็ได้ออกเดทที่ทะเลโดยการล่องเรือและพิพิธพันธ์ เขาคิดไม่ออกเลยว่าจะเดทกับภรรยาสุดที่รัก(?)ยังไง เพราะบรรยากาศมันช่างไม่บิ๊วอารมณ์สวีทซะเหลือเกิน
“เอาล่ะคะ กล้องพร้อม 5 4 3 2 1”
ยุนอาส่งยิ้มหวานไปให้ชายหนุ่มที่เริ่มกอบกุมมือของเธอเอาไว้ จากนั้นทั้งคู่ก็เริ่มเดินไปเรื่อยๆ แวะร้านของกินบ้าง แวะร้านขนมบ้าง เริ่มแรกก็รู้สึกไม่สนุกมากเท่าไหร่ แต่พอนานไปมือของทั้งสองคนที่จับกันไว้ยิ่งกระชับมากขึ้น รอยยิ้มที่แสดงออกมาก็กลั่นออกมาจากใจไม่เฟคเหมือนตอนแรก
พวกเขากำลังเข้าถึงการออกเดทอย่างแท้จริง !!
“อืมมม ... อร่อยจัง อาลู่ลองกินดูสิ”
“ห๊ะ อะ อืมม”เพราะสรรพนามในการเรียกชื่อที่เปลี่ยนไปของหญิงสาวทำให้ลู่ฮานออกอาการงงนิดหน่อย หรือมันอาจจะเป็นเพราะอยู่ต่อหน้ากล้องแต่มันก็อยู่ไกลพอสมควร ส่วนไมค์ก็ไม่ได้ติดเพราะทีมงานจะถ่ายเอาแค่วิดิโอภาพเท่านั้น
“แวะร้านขายเครื่องประดับก่อนนะ”ยุนอาลากลู่ฮานมายังร้านขายเครื่องประดับเล็กๆ ริมทางเดิน แม้มันจะราคาถูกกว่าห้างและไม่มียี่ห่อ แต่ก็ดูแปลกตาทำให้เธอสนใจเป็นอย่างมาก
“สวยไหม?”มือบางหยิบกิ๊ฟติดผมรูปโบว์ขึ้นมาก่อนจะชูให้ชายหนุ่มพิจารณา ดวงตากวางเปล่งประกายราวกับเด็กอยากได้ของเล่น
ตอนนี้ยุนอากำลังสนุกกับการซื้อของ กินอาหาร และเดินเล่นโดยไม่ต้องอำพรางตัว เธอชอบช่วงเวลาที่เป็นอิสระแบบนี้ และที่สำคัญความรู้สึกที่อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้เดินจับมือใครสัก
“…”ไร้เสียงตอบรับ
“อาลู่ ฉันถามว่าสวยไหม?”อยู่ดีๆหน้าของลู่ฮานก็แดงขึ้นมาเพียงแค่ได้เห็นร่างบางเอียงคอถามพร้อมกับส่งสายตาหวานมาให้ มันช่างดูน่ารักน่าเอ็นดูเหมือนกับเด็กที่ต้องการคำตอบที่ทำให้ตนเองพอใจ ไม่ใช่แค่นั้น มือของที่เธอที่ยังจับมือเขาไม่ปล่อยมันทำให้มีความรู้สึกแปลกๆขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“สะ สวย!!”หลายครั้งที่เอาแต่จ้องมองผู้หญิงคนนี้ เหม่อมองแต่ใบหน้าหวานที่เติมแต่งเครื่องประทินผิวบางๆ
สวย ... ที่เขาเอ่ยออกมาไม่ใช่กิ๊ฟที่เธอให้มอง แต่เป็นความงามของเธอที่ไม่อาจละสายตาไปได้
สวย ... คำนี้ที่ใครๆต่างพากันยกย่องชมเชยเธอ และเขาเองก็เป็นคนหนึ่งที่ต้องยอมรับมัน
สวย ... รอยยิ้มหวานที่เธอแสดงออกมาจริงๆ มันทำให้คนมองต้องหลงใหลไปกับมันรวมถึงเขาด้วย
“อาลู่ อาลู่ ย๊าห์ ไอ้เด็กตุ๊ด!!”ก่อนที่เขาจะหลงไปกับเสน่ห์ของนางฟ้าแห่งเอเชีย ประโยคสุดท้ายกับฉุดรั้งให้เขาตื่นจากความคิด
“อะไรยัยเจ๊ปีศาจ พูดดีได้แป๊บเดียวก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม”นี่คือความจริงที่เป็นอยู่
ทะเลาะกัน คือ งานของเรา !!!
“ก็เรียกแล้วไม่ยอมตอบนิ เอ้า ยื่นมือมานี่”ชายหนุ่มยื่นมือออกไปตามที่เธอสั่ง
สร้อยข้อมือสีเงินถูกสวมใส่ไปยังข้อมือของลู่ฮานแต่เป็นเพราะเธอเหลือเพียงมือเดียวจึงทำให้ติดตะขอลำบาก มือบางจึงปล่อยมืออีกข้างที่กอบกุมมือของเขาอยู่ออกพร้อมกับจัดการติดตะขอสร้อยข้อมืออย่างตั้งใจ
“ฉันว่าแล้วมันต้องเหมาะกับนาย”ยุนอายิ้มอย่างพอใจ
“แม่หนู ทำไมไม่เอาอีกเส้นหนึ่งล่ะ ป้าทำมันมาคู่กันนะ”แม่ค้าหยิบสร้อยข้อมือที่ดูเหมือนกันขึ้นมาเส้นหนึ่งพร้อมกับยื่นให้คนทั้งคู่
“เหมือนกันเลยนิ”มือหนารับมาอย่างเต็มใจพลางมองเปรียบเทียบกับเส้นที่อยู่บนข้อมือของตัวเอง
“มันไม่เหมือนกัน ลองมองดูดีๆ จี้หัวใจที่อยู่บนสร้อยข้อมือมันมีแค่ครึ่งเดียว ลองเอามาเชื่อมกันดูสิ”
ลู่ฮานสวมสร้อยข้อมือให้ยุนอาเช่นเดียวกันก่อนที่จะยื่นแขนตัวเองออกไปชิดกับแขนของเธอ จากนั้นทั้งคู่ก็จับจี้รูปหัวใจที่มีอยู่ครึ่งหนึ่งเข้าด้วยกัน
น่าแปลกที่มันติดกันอย่างไม่น่าเชื่อแม้จะไม่ได้จับ ยุนอากับลู่ฮานมองหน้ากันก่อนจะยิ้มให้กันอย่างลืมตัว ครั้งแรกในรอบประวัติศาสตร์ที่สามีภรรยาซึ่งมักจะหาเรื่องกันตลอดมอบรอยยิ้มที่จริงใจให้กันและกัน
“ป้าทำได้ไงครับ”และคำตอบที่ได้คือการส่ายหน้าช้าๆของแม่ค้า
“ความลับ”
“โธ่ ป้าก็ !! ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ”ยุนอาเตรียมที่จะควักเงินจ่ายแต่ชายหนุ่มข้างๆกลับห้ามไว้พร้อมกับยื่นเงินของเขาให้แทน
“ขอบคุณมากครับป้า พวกเราขอตัวก่อนนะครับ”ทั้งสองโค้งเพื่อเป็นการบอกลาให้กับแม่ค้า
ยุนอาเริ่มเห็นบางอย่างที่น่าสนใจจึงออกตัววิ่งไปก่อนปล่อยให้ชายหนุ่มผู้เป็นสามีเดินตามอยู่ข้างหลัง ลู่ฮานมองตามหลังภรรยาก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ เขาไม่คิดเลยว่าวันนี้ยัยเจ๊ปีศาจที่เจออยู่ทุกวันจะกลายเป็นเด็กไปซะแล้ว
“ทำไมมือมันโล่งแปลกๆ”ลู่ฮานยกมือข้างที่เคยมีคนกอบกุมเอาไว้ขึ้นมาดูพร้อมกับรู้สึกว่ามันขาดอะไรไป และพอคิดได้สองขาก็รีบวิ่งไปหาร่างบางที่ยืนกินต๊อกโบกิอยู่
“เอ๊ะ!!”ยุนอาตกใจที่จู่ๆ มือของเธอก็ถูกมือหนาคว้ามาจับเอาไว้พร้อมกับสอดนิ้วของเขาลงไประหว่างนิ้วของเธอ
“กล้องจับภาพอยู่ไม่เห็นหรือไง”
“ย๊ะ!! พ่อคนชอบสร้างภาพ”คำพูดประชดประชันของเธอไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเคืองแต่อย่างไร เขาเพียงหัวเราะเบาๆและยืนกินต๊อกโบกิข้างเธอ
ลู่ฮานไม่ได้อยากสร้างภาพ ... แค่รู้สึกโหวงเหวงเมื่อไม่มีมือนิ่มๆนั้นจับมือของเขาอยู่ !!
มาแบบ 100% อย่างรวดเร็ว !!!
เพราะเรื่องนี้ไม่ได้อัพนานเหมือนกัน ... คิคิ
ลู่ยุน สวีทกันแล้วนะ แต่ไม่มากเท่าไหร่ 5555+
อ่านแล้วก็เม้นท์ติชมกันได้นะจ๊ะ !!
ปล. ใครที่รอ 'ไคสิก' ตอนหน้านะจ๊ะ ~
ความคิดเห็น