คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : OH' lunla Couple [ - TEN - ]
“อย่างนั้นแหละ ดีมาก”ช่างภาพกดชัตเตอร์รัวเมื่อนายแบบกับนางแบบต่างโพสภาพคู่ที่ดูจะถูกใจเขามากเลยทีเดียว
เจสสิก้ากับไคสบตากันนิ่งเมื่อเซ็ตนี้คืออารมณ์คู่รักที่ดูเป็นธรรมชาติซึ่งทั้งคู่ก็ทำได้ดีจนเหล่าทีมงานต่างพอใจในความเป็นมืออาชีพของพวกเขา และในที่สุดการถ่ายแบบก็สิ้นสุดลง สองหนุ่มสาวต่างเดินเข้ามาโค้งให้ทีมงานเพื่อเป็นการให้เกียรติ
“เหนื่อยไหมครับคุณสิก้า”ขวดน้ำแร่ธรรมชาติถูกยื่นมาตรงหน้าหญิงสาวผมทองที่นั่งดูรูปภาพของตัวเอง
“ขอบคุณค่ะ”เจสสิก้าส่งยิ้มไปให้ชายหนุ่มพลางรับมาดื่มทันที
ไคมองดูเจสสิก้าที่ดื่มน้ำหมดไปเกือบครึ่งขวดพร้อมกับอมยิ้มบางๆ ไม่ว่าจะดูยังไงเธอคนนี้ก็สวยและน่ารักไปหมด ถึงว่าผู้ชายต่างก็ชื่นชอบเธอก็เพราะแบบนี้เอง ผิดก็ตรงที่ว่าฉายาเจ้าหญิงน้ำแข็งไม่เห็นจะเข้ากับเธอเลยสักนิด
“คุณยิ้มอะไรค่ะ”ขนาดหญิงสาวเอ่ยท่วงขึ้นมาชายหนุ่มก็ยังคงยิ้ม
“ไม่ว่าจะมองมุมไหนคุณสิก้าก็ยังสวยและน่ารักตลอดเลยนะครับ”
“ขะ ขอบคุณค่ะ”ไม่คิดเลยว่าผู้ชายอย่างเขาจะปากหวานขนาดนี้ สามารถทำให้เจ้าหญิงน้ำแข็งอย่างเจสสิก้าแทบสำลักน้ำที่กำลังดื่มแก้เขิน
“คุณรู้หรือยังว่าคุณยุนอากับไอ้ลู่ก็อยู่ที่นี่”ไคนั่งลงข้างๆหญิงสาวทันที
เจสสิก้าพยักหน้ารับเพราะเธอรู้ว่าเพื่อนสนิทสุดซี้ก็มาถ่ายรายการที่นี่ด้วยเหมือนกัน และก็รู้อีกด้วยว่าพักอยู่โรงแรมใกล้ๆกัน โดยเธอคิดเอาไว้ว่าเมื่อไหร่ที่ถ่ายแบบเสร็จจะรีบไปหายุนอาทันที
“เปลี่ยนชุดเสร็จฉันก็จะไปหายุนอาคะ เห็นบอกว่าวันนี้ถ่ายเสร็จเร็ว เราสองคนก็เลยจะไปหาอะไรกินกันนิดหน่อย”
“หรอครับ ผมเองก็จะไปหาไอ้ลู่เหมือนกัน ถ้างั้นเราสองคนไปด้วยกันนะครับ”ไคฉีกยิ้กหวาน
“เอางั้นก็ได้ค่ะ”
พอตกลงกันเจสสิก้าก็ขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าส่วนไคก็เป็นสุภาพบุรุษเหลือเกิ๊น(?)เดินไปส่งถึงหน้าห้องแต่งตัวพร้อมกับเปิดประตูห้องให้เธอได้เข้าไป
“แล้วเจอกันครับ”ขยิบตาให้หญิงสาวเป็นการส่งท้ายก่อนจะเดินจากไป
เจสสิก้าแทบทรุดที่โดนชายหนุ่มผู้ถูกขนานนามว่ามีเสน่ห์เย้ายวนใจที่สุดขายขนมจีบมาให้ เธอไม่ใช่ไก่อ่อนที่จะมองไม่ออกมาว่าเขาจีบเธอเห็นๆ ดีหน่อยที่เขาไม่ออกตัวแรงเหมือนพวกคนเก่าๆที่มักจะชวนเธอไปเที่ยวกลางคืนหวังจะมอมเหล้ามอมยา แต่ไคไม่ใช่อย่างนั้น เขาดูเป็นสุภาพบุรุษมากถ้าเกิดไม่มองจากภายนอกที่เหมือนกับพวกแบดบอย
“เราจะต้องไม่หวั่นไหว จะเอาไว้เจสสิก้า เธอมีคนที่ชอบแล้ว”หญิงสาวย้ำกับตัวเองให้จำขึ้นในสมองซึ่งมันขัดกับหัวใจของเธอที่ยังเต้นแรงไม่หายให้กับผู้ชายคนนั้น
เจสสิก้าย้อนนึกไปถึงผู้ชายคนนั้น ‘ลีดงเฮ’ ชายหนุ่มที่เธอมอบหัวใจให้เขาตั้งแต่แรกพบ เขาคือคนที่ทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนไป เธอเคยเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่ขี้อาย ไม่กล้าที่จะร้องเพลงออกมาให้คนอื่นได้ฟังเพราะกลัวว่าคนเหล่านั้นจะนึกรำคาญ
แต่แล้วเขาก็เข้ามา ... เธอจำได้ดี
วันนั้นเธอนั่งร้องเพลงให้ลูกหมาที่ถูกทิ้งอยู่ตามลำพังใต้ต้นไม่ข้างทาง มันช่างดูน่าสงสารจนเธออดไม่ได้ที่จะนำขนมมาให้มันกิน จากนั้นเธอก็ร้องเพลงให้มันฟังทั้งที่ไม่รู้ว่ามันจะอยากฟังหรือเปล่า และในที่สุด ‘ลีดงเฮ’ ก็มาปรากฏตัวขึ้น
“เสียงคุณเพราะมากเลยครับ”ร่างบางหันไปมองเจ้าของเสียงที่ปรบมือพร้อมกับชื่นชมน้ำเสียงของเธอ
“คะ คุณ”เจสสิก้ารู้สึกประม่าเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ หน้าตาอันหล่อเหลารวมไปถึงการแต่งตัวที่ดูภูมิฐาน เพียงแว๊บแรกที่เห็นรอยยิ้มอันสดใสของเขา เจสสิก้าก็เกิดใจเต้นแรง หน้าแดง ตัวแข็งทื่อขึ้นมาซะดื้อๆ
“ผมเอานี่มาให้เจ้าลูกหมาตัวเล็ก”เขาชูอาหารสำหรับสุนัขขึ้นมาก่อนจะนำมันเทใส่ถ้วยที่เขาเอามันมาด้วย
“อ่อ ค่ะ”
“เสียงคุณเพราะดีนะ ผมชอบ”จู่ๆเขาก็พูดขึ้นมาเสียดื้อๆทำให้คนฟังยิ่งหน้าแดงจัด เขินจนพูดไม่ออก เป็นครั้งแรกที่เธอได้รับคำชมจากคนอื่นที่ไม่ใช่ครอบครัวกับเพื่อนรักอย่างยุนอา
นับตั้งแต่วันนั้นเธอกับเขาก็มาเจอกันที่ใต้ต้นไม้แห่งนี้ทุกวันเพื่อมาดูแลเจ้าลูกหมาตัวเล็ก เธอกับเขาไม่สามารถเอามันไปเลี้ยงได้เนื่องจากทางบ้านไม่ค่อยจะชอบสัตว์สักเท่าไหร่จึงได้แต่คอยมาดูแลมันที่นี่ เจสสิก้าได้รู้จักว่าเขาชื่อ ‘ลีดงเฮ’ ลูกชายเจ้าของค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ในเกาหลี และก็เป็นเขาที่มอบโอกาสการเป็นนักร้องให้เธอจนได้มายืนอยู่ ณ จุดๆนี้
และเธอกับเขาอาจจะได้พัฒนาความสัมพันธ์ถ้าหากไม่เกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน
ดงเฮไปเรียนต่อที่อเมริกาโดยไม่ยอมบอกกับเธอสักคำ แม้แต่คำลาที่ออกมาจากปากของเขาเธอก็ยังไม่ได้ยิน มีเพียงจดหมายเล็กๆที่ถูกทิ้งไว้ในที่นอนของเจ้าหมาน้อยซึ่งเขาได้พาตัวมันไปอยู่ด้วย ภายในจดหมายมีเนื้อความรวมๆว่าให้ ‘รอ’ ไม่นานเขาจะกลับมาพร้อมกับมีสิ่งๆหนึ่งที่ต้องบอกเธอให้ได้
นั้นเป็นครั้งแรกที่เธอพบเจอกับความผิดหวังเท่าที่เคยมีมา จากคนร่าเริงกลายเป็นคนเย็นชาจนใครหลายคนต่างตั้งฉายาให้กับเธอ ผู้ชายที่เขามาจีบล้วนแต่ถูกปฏิเสธทั้งหมด เพราะคำว่า ‘รอ’ ที่มีให้กับผู้ชายคนนั้น ‘ลีดงเฮ’ 5 ปีที่เธอรอคอย และยังรอตลอดมา
หากแต่ในวันนี้เธอเริ่มไม่มั่นใจว่ายังจะรอเขาได้อีกไหม เพราะความรู้สึกของเธอกำลังหวั่นไหวให้กับผู้ชายอีกคนที่เข้ามาในชีวิตของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เขาทำให้ความรู้สึกในตอนนั้นมันกลับมาอีกครั้ง เสน่ห์ของเขาเหมือนกับไฟที่กำลังแผดเผาเจ้าหญิงน้ำแข็งอย่างเธอ
“ดงเฮ ถ้าคุณไม่รีบกลับมา ฉันคงรับรองไม่ได้ว่าจะสามารถ ‘รอ’ คุณได้อีกนานแค่ไหน”เจสสิก้าพูดกับตัวเองก่อนจะส่ายหัวเป็นพัลวันเพื่อไล่ความเศร้าที่มีให้หมดไป
‘ต้องลืมเรื่องที่เจ็บปวดไว้เบื้องหลังแล้วสร้างความสุขให้กับตัวเอง’เธอคิดในใจพร้อมกับวิ่งเข้าห้องแต่งตัว
วันนี้เธอจะได้ลัลล๊ากับเพื่อนซี้สุดเลิฟให้สนุกสุดๆไปเลย (ถึงแม้ว่ายุนอาจะต้องทำงานต่อ)
หลังจากที่ต้องทำงานตลอด7วันไม่มีโอกาสได้พัก อย่างน้อยเธอก็ยังมีเพื่อนที่คอยแบ่งเบาความทุกข์และช่วยปลอบใจในทุกๆเรื่อง
“ขอโทษนะคะ ฉันขอฝากคีย์การ์ดไว้ให้คุณลู่ฮานหน่อยนะคะ”ยุนอายื่นคีย์การ์ดห้องของตนเองให้กับพนักงานต้อนรับก่อนจะส่งยิ้มบางๆไปให้อย่างเป็นมิตร
ในขณะเดียวกันลู่ฮานก็เดินมาพอดี เขามองภรรยาสุดที่รัก(?)ที่แต่งในชุดเสื้อแขนยาวประมาณศอก กางเกงขาสั้นโชว์เรียวขาขาว ในมือถือหมวกปีกใหญ่พร้อมกับสวมแว่นตากันแดดสีชา เธอยืนคุยกับพนักงานอยู่พักหนึ่งก่อนจะตรงไปยังทางออกของโรงแรม
“ยัยเจ๊นั่นจะไปไหน”และด้วยความสงสัยจึงทำให้เขาก้าวเดินตามหญิงสาวออกไป
ยุนอาหยุดยืนอยู่บริเวณหน้าโรงแรมก่อนจะหันซ้ายมองขวาว่าเมื่อไหร่เพื่อนสาวคนสวยจะมาเสียที เธอทิ้งตัวลงนั่งกับชิงช้าไม้ขนาดใหญ่ที่จัดไว้ให้สำหรับแขกของโรงแรมพร้อมกับชื่นชมในความงามรอบนอกของสถานที่แห่งนี้ และเมื่อมองไปยังประตูโรงแรมใบหน้าสวยหวานก็ดูจะบึ่งตึง เปลี่ยนอารมณ์จากสุนทรีย์กลายเป็นหงุดหงิดขึ้นมาเสียดื้อๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอเจออะไร
‘ไอ้เด็กบ้าปากปีจอ เสี่ยวลู่ฮาน’
“ตามฉันมาทำไมย่ะ”คำพูดที่ดูแตกต่างจากตอนที่ถ่ายรายการ ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติที่เธอจะใช้พูดกับผู้ชายคนนี้ และเชื่อได้เลยว่าเขาจะต้องตอบกวนๆกลับมา
“ไปนั่งตากแดดตากลมทำไมเดี๋ยวก็ไม่สบาย”
“ห๊ะ??”ใครก็ได้ช่วยบอกทีว่าไอ้เด็กบ้ากำลังห่วงเธอ
“แก่แล้วยังหูหนวกอีก มานั่งทำอะไรตรงนี้ แดดแรง ลมแรง เดี๋ยวก็ได้ไม่สบายกันพอดี”
ชัดเจนแจ่มแจ้งในสิ่งที่ได้ยินถึงจะมีคำที่ไม่เข้าหูอยู่ด้วยแต่ยุนอาก็ไม่ได้สนใจ ร่างบางพุ่งไปที่ชายหนุ่มตรงหน้าพร้อมกับรัวตบเข้าที่ใบหน้าหวานที่ยิ่งกว่าผู้หญิงจนเขาต้องรีบคว้าข้อมือเธอไว้
“บ้าไปแล้วหรอยัยเจ๊ มาตบหน้าฉันทำไม”
“นายนั่นแหละบ้า รู้ไหมว่าพูดอะไรออกมา ย๊าห์ เสียวลู่ฮานตรงนี้ไม่มีกล้องนะ”ร่างบางยืนเท้าเอวพลันทำหน้ามุ่ย
ยุนอาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเจ้าเด็กบ้าจะมาไม้ไหนวันนี้ถึงได้คอยทำดีกับเธอตลอดเวลา ถ้าให้เข้าใจก็ตั้งแต่ถ่ายรายการเด็กนี่ก็คอยจับมือเธอพอจะปล่อยก็รีบคว้าเอาไว้แถมยังยิ้มหน้าบานเห็นรอยเท้ากา เธอคิดว่าคนอย่างลู่ฮานต้องมีแผนการอะไรบางอย่างที่ชั่วร้ายอยู่ในใจ
แล้วอย่างนี่คนอย่างอิมยุนอาจะอยู่เฉยได้อย่างไร กล้ามากระตุกเขากวางซึ่งๆหน้ารับรองคืนนี้เธอจะจัดให้หนักกว่าวันที่เข้าห้องหออย่างแน่นอน
“ทำหน้าแบบนี้มันหมายความว่ายังไงยัยเจ๊”ใบหน้าหวานยิ้มเล็กยิ้มน้อยที่มุมปากซึ่งมันดูผิดหูผิดตาชายหนุ่มแปลกๆ
“ไม่มีไรหรอกน๊า ช่างเหอะๆ ฉันไปละไอ้เด็กบ้าเฝ้าห้องดีๆล่ะ”ยุนอาใช้มือหยิกเข้าที่แก้มเนียนๆของสามีสุดที่รักพร้อมกับระบายยิ้มออกมาก่อนจะเดินผ่านร่างเข้าไป
ลู่ฮานยังยืนนิ่งหลังจากที่โดนภรรยาตัวเองหยิกเข้าที่แก้ม มือหนาเลื่อนขึ้นมาประกบใบหน้าที่ร้อนผ่าวของตัวเองก่อนพร้อมกับบ่นพึมพำอยู่คนเดียวราวกับคนเสียสติ
“ไม่จริง ไอ้ลู่ฮาน!! นั่นมันกลลวงของยัยเจ๊ปีศาจ นายจะเผลอใจเอ้ยเผลอตัวไม่ได้ อย่าให้ยัยเจ๊ปีศาจมาครอบคลุมจิตใจของเรา ม่ายยยยยยยยย!! มันก็แค่เผลอคิดไปเรื่อยๆ คนอย่างลู่ฮานไม่หวั่นไหวกับใครง่ายๆโดยเฉพาะยัยเจ๊ปีศาจนั้น ไม่มีวันที่จะญาติดีกับผู้หญิงร้ายกาจแบบนั้น ไม่ ไม่ ไม่!!”
ตึก ตึก ตึก !!
เสียงของหัวใจที่เต้นรัวของลู่ฮานดังขึ้นมาเมื่อใบหน้าหวานๆของยัยเจ๊ปีศาจที่เขาไม่ชอบหน้าลอยเข้ามาในห้วงความคิด เขากำลังจะเป็นบ้าขึ้นทุกวันตั้งแต่ที่ได้เจอกับผู้หญิงคนนั้น แล้วนี่เขาจะทำอย่างไรกับหัวใจของตัวเองที่เต้นแรงจนน่ากลัว
หรือต้องใช้วิธีนี้ถึงจะหาย!!
“เราต้องกลับไปนอนเพื่อสงบสติอารมณ์”พอคิดได้อย่างนั้นลู่ฮานก็รีบวิ่งเข้าไปในโรงแรมพร้อมกับขอคีย์การ์ดจากพนักงานเพื่อกลับขึ้นไปบนห้อง
ปังงง!!
เสียงประตูห้องนอนปิดลงก่อนที่เจ้าตัวจะกระโดดนอนบนเตียงขนาดใหญ่ ลู่ฮานนอนเกลือกกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงพร้อมกับใช้มือจับที่หัวใจตัวเอง มันยังคงเต้นเร็วเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ภาพของไอดอลสุดหล่อที่หาดูยากที่สุด เขากำลังทำตัวเหมือนเด็กที่โดนขัดใจ มือหนาทุบหมอนของตัวเองก่อนจะซุกหน้าลงกับหมอนเพื่อระงับสติอารมณ์
“อิมยุนอา เธอมันปีศาจร้ายชัดๆ”
“ไอ้เด็กปากปีจอ นี่นายด่าฉันลับหลังงั้นหรอ”เสียงแว๊ดๆของคนที่เขาเอ่ยขึ้นดังมาจากด้านหลัง แต่ลู่ฮานกลับนึกว่าคงคิดถึงยัยเจ๊นั้นมากเกินไปจนหูแว่วไปเองเลยไม่สนใจพร้อมกับยังคงพูดถึงเธอต่อ
“ขนาดไม่อยู่ยังมาหลอกมาหลอนกันอีกหรอสมแล้วที่เป็นปีศาจ ยัย... โอ๊ยยยย”และตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าตัวเองไม่ได้หูแว่ว
ยุนอายืนมองเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อในมือถือกระเป๋าใบโตที่ใช้ฟาดตรงกลางหลังเขาเมื่อครู่ ก่อนที่เธอจะทิ้งตัวลงนั่งพร้อมกับชี้หน้าและบ่นออกมา
ส่วนเรื่องที่บ่นออกมานั้นยังดีหน่อยที่ไม่เกี่ยวกับสิ่งที่เขาพูด แต่มันดันมาเกี่ยวกับเจ้าไค ไอ้เพื่อนตัวดีที่ตอนนี้ได้ฉกหรือขโมยเพื่อนสาวของเธอไปที่อื่นแทนที่จะได้มาเที่ยวกับเธอ
“เป็นเพราะเพื่อนนายคนเดียวเลยนะทำให้ฉันอดไปเที่ยวกับยัยสิก้า พาเพื่อนฉันหลงทางยังไม่พอ รถก็ดันน้ำมันหมดอีก นี่แหละนะร้อยเล่ห์ของ ’ผู้ชาย’ ”หญิงสาวเน้นคำว่าผู้ชายใส่หน้าลู่ฮานก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
“อะไรวะเนี้ย”
“ที่รักค่ะ เราไปหาอะไรกินกันเถอะ”เสียงหวานหยดย้อยที่ต่างจากเมื่อครู่ดังมาจากด้านนอกของห้อง
ลู่ฮานส่ายหัวให้กับอารมณ์ขึ้นๆลงๆของยัยเจ๊ปีศาจก่อนจะลุกขึ้นเซ็ตผมของตัวเองให้ดูดี พอเสร็จเรียบร้อยเขาก็เดินออกไปหาภรรยาสุดที่รักพร้อมกับโอบกอดเธอราวกับรักกันปานจะกลืนกิน
“ยุนอยากทานอะไรคะ”อยากจะเลียนกับคำพูดของตัวเองซึ่งคนข้างกายก็คงจะคิดเหมือนกับเขา
“อาหารทะเลคะ”พูดพร้อมกับยิ้มหวาน
ต่อหน้ากล้องคู่รักคู่นี้อาจจะน่าอิจฉาที่สุด แต่หลับหลังกล้องคู่นี้อาจจะน่าลุ้นที่สุด ...
‘ลุ้นว่าเมื่อไหร่จะวางมวยกันเสียที’
------------------- 100% -------------------
ครบแล้วจ้าพาร์ทนี้ อิอิ !!!
สนุกกันไหมเอ่ย >”<
ต้องขอโทษด้วยน๊าที่ไม่ค่อยมีเวลาอัพ ... แต่ยังไงก็ไม่ทิ้งแน่นอนจ้า
ปล. เม้นให้กำลังใจหน่อยน๊า ^_____^ !!!
ความคิดเห็น