หลงกลิ่นนาง

“วันพระหน้าไปเก็บดอกไม้ในป่าช้ากับพี่ไหม”

หัวใจเต้นโลดแรง มือไม้เย็นเยียบเสียยิ่งกว่าตอนเดินเข้ามาในป่าช้าเสียอีก นะ...นี่เธอกำลังมีเลิฟซีนกลางป่าช้างั้นหรือ

“อื้ม!”

ยังไม่ทันได้คิดว่าสถานที่เหมาะสมหรือไม่ เรียวลิ้นร้อนก็รุกล้ำเข้ามาภายในโพรงปากนุ่ม กวาดต้อนเอาน้ำหวานไป เกี่ยวกระหวัดพันกับลิ้นเล็กของเธออย่างชำนิชำนาญ จนร่างกายอ่อนระทวยแทบทรุดลง มือเล็กจึงยึดเสื้อของเขาเอาแน่น

ใบหน้าเรียวสวยเอียงองศารับกับใบหน้าหล่อเหลาของเขาเพื่อจูบกันนัวเนียดูดดื่มมากขึ้น เสียงร้องอื้ออึงอย่างออกรสออกชาติ ผสานกับเสียงหมาหอนรับ

บรู๊วววว

“อื้ม”

ขุนพลยังจูบอย่างดูดดื่ม แม้พลับพลึงจะครางประท้วงเพราะเริ่มหายใจติดขัด ทว่าเขาเพียงละริมฝีปากออกมาเพียงครู่เพื่อให้เธอหายใจหนึ่งเฮือกก็เอียงใบหน้าไปอีกทางแล้วประกบปากกับเธออีกครา

ราวกับติดตรึงใจ...

เธอเองก็เริ่มติดใจรสจูบของเขาเหมือนกัน หวานเหลือเกิน

“นี่พวกเอ็งมาทำบัดสีอะไรกันในป่าช้า!”