ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จิ้งจอกตัวที่ 2 เพื่อน
จิ้งจอกตัวที่ 2 เพื่อน
"หวา~แย่แล้ว~สายแล้วๆ"ผมรีบวิ่งลงจากบันไดมาอย่างเร่งรีบแล้วตรงไปที่ห้องครัวทันที
"ไอจิวันนี้ตื่นช้าจังนะ"คุณแม่ยื่นขนมปังปิ้งมาให้ผม
"คะ...ครับพอดีเมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย"ผมรับขนมปังมาใส่ปาก แล้วรีบวิ่งออกจากบ้านไปทันที
"ไปก่อนนะครับ!!"ผมตะโกนบอกคุณแม่ที่ยืนอยู่ตรงประตูบ้านหลังจากที่ผมวิ่งออกมาแล้ว
"ไปดีมาดีนะไอจิ!!"คุณแม่ตะโกนบอกผม ผมรีบวิ่งตรงไปที่โรงเรียนอย่างรวดเร็วเพราะอีกไม่ถึง15นาทีก็จะเข้าเรียนอยู่แล้ว
"แย่แล้วแบบนี้ไปสายแน่ๆเลย"ผมพยายามเร่งให้เท้าให้เร็วขึ้น แต่เพราะผมไม่ได้แข็งแรงและก็ออกกำลังกายไม่บ่อยด้วยวิ่งมายังไม่ถึงครึ่งทางผมก็ยืนพักหอบเหนื่อยซะแล้ว แล้วก็มีเสียงๆหนึ่งพูดขึ้นมาคนที่พูดดูเหมือนจะยืนอยู่ข้างๆผม
"ให้ไปส่งมั้ย..."ผมหันหน้าไปมองคนๆนั้น พอผมเห็นหน้าเขาแล้วก็ไม่ใช่ใครอื่นคนที่บอกจะไปส่งผมคือ ไคคุง นั่นเองสีหน้ายังไร้อารมณ์เหมือนเดิม หูก็กระดิกดุ๊กดิ๊กน่ารักจนผมอยากจับ
อย่างไคคุงเนี่ยนะจะไปส่งผมคนที่เย็นชาสุดๆแบบนี้เนี่ยนะ...
"ไม่เอาหรอก ผมไปเองได้"ผมพูดเสียงเข้ม
"ก็ตามใจนะแต่แบบนี้ถ้าไปสายชั้นไม่รู้ด้วยนะ"คำพูดของไคคุงทำผมชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะถอนหายใจ
"ก็ได้ครับก็ได้"ถึงผมจะไปค่อยอยากให้ไคคุงไปส่งเท่าไหร่แต่ตอนนี้มันไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้วไม่งั้นผมไปสายแน่ๆ
"งั้นจะขี่หลังหรือว่าจะให้อุ้มไปดีล่ะ?"ไคคุงยังคงพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เหมือนเดิม
"ตามใจไคคุงเลยครับเร็วๆหน่อยก็แล้วกัน"ผมตอบไปพร้อมถอนหายใจ แล้วจู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนร่างของผมโดนยกขึ้น
"งั้นก็จับแน่นๆล่ะกันนะ..."ไคคุงอุ้มในท่าเจ้าหญิง ทำเอาผมตกใจจนหน้าเริ่มแดงขึ้นมานิดหน่อย
"อะ...อื้ม"ผมเอามือคล้องคอไคคุง ขอบอกเลยว่าผมไม่ได้อยากทำเลยสักนิดเดียวแต่มันจำเป็น
"งั้นไปล่ะนะ"พอไคคุงพูดคำนี้ออกมาเท่านั้นแหละ ผมก็สัมผัสได้ถึงลมแรงที่กระแทกเข้ากับหน้าจนทำให้ผมรู้สึกหนาวขึ้นมา เนี่ยสินะปีศาจวิ่งไวยิ่งกว่ารถยนต์ซะอีก
"งั้นไปล่ะนะ"พอไคคุงพูดคำนี้ออกมาเท่านั้นแหละ ผมก็สัมผัสได้ถึงลมแรงที่กระแทกเข้ากับหน้าจนทำให้ผมรู้สึกหนาวขึ้นมา เนี่ยสินะปีศาจวิ่งไวยิ่งกว่ารถยนต์ซะอีก
ไคคุงวิ่งมาด้วยความเร็วสูงเพียงแค่2-3นาทีผมก็มาถึงหน้าโรงเรียนแล้ว ไคคุงวางผมลงด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยและไร้อารมณ์ แต่หางก็ส่ายไปมาตอนแรกผมก็นึกว่าไคคุงเป็นพวกที่เย็นชาและไม่สนคนอื่นซะอีก แต่เขาก็มีข้อดีอยู่เหมือนกัน ก็อุตส่าห์มาส่งผมถึงหน้าโรงเรียนนี่นะ
"ขอบคุณนะที่มาส่ง"ผมกล่าวขอบคุณออกไปแล้วโค้งให้
"อืม..ไม่เป็นไร.."ไคคุงยังคงตอบสั้นๆเช่นเคย ในตอนนั้นจู่ๆผมก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้เป็นเรื่องที่สำคัญมากๆซะด้วย
"เอ่อ...ไคคุง..."
"มีอะไร..."
"ผมขอถามอะไรหน่อยนะเอ่อ...ออกมาจากบ้านในสภาพแบบนี้ถ้ามีใครมาเห็นมันจะไม่แย่หรอ..."ผมถามออกไปพร้อมเหงื่อตกก็ไคคุงออกมาในร่างปีศาจนี่นา ไคคุงเงียบไปสักพักก่อนจะพูดสั้นๆว่า
"ลืมไปเลย..."
"รีบกลับไปเลยนะเร็วๆเข้าถ้ามีคนมาเห็นมันจะแย่เอานะครับ"ผมพูดพลางถอนหายใจหนึ่งที
"อืม...เข้าใจแล้ว..."พูดจบไคคุงก็กระโดดขึ้นหลังคาบ้านไป ผมยืนมองอยู่จนไม่เห็นไคคุงแล้วจึงรีบวิ่งเข้าโรงเรียนไป พอผมไปถึงห้องเรียนผมรีบเปิดประตูแล้วเข้าไปในห้องทันที แล้วรีบเดินไปนั่งที่
"อ้าว...ไงไอจิวันนี้มาช้าจังนะ"นาโอกิคุงเข้ามาทักผม
"แหะๆพอดีตื่นสายไปหน่อยน่ะ..."ผมยิ้มเจื่อนๆ
"หรองั้นก็แย่หน่อยล่ะนะ"
"อื้ม"แล้วเสียงกริ่งเข้าเรียนก็ดังขึ้นมาพอดี
"โอ๊ะ...ได้เวลาเข้าเรียนแสนน่าเบื่อแล้วหรอเนี่ย"นาโอกิคุงเอามือเกาหัว แล้วเดินกลับไปนั่งที่ของตัวเอง แล้วสักพักอาจารย์ก็เข้ามา วิชาแรกของวันนี้คือวิชาประวัติศาสตร์ ผมหยิบหนังสือขึ้นมาแล้วเปิดหน้าตามที่อาจารย์บอก แล้วจู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนมีอะไรโผล่มาที่หน้าต่าง พอผมหันไปดู ผมก็ไม่เห็นอะไร สงสัยผมจะคิดมากไปเองแน่ๆผมหันกลับมาฟังที่อาจารย์พูดต่อแล้วผมก็รู้สึกแบบเดิมอีกครั้งคราวนี้ผมลองหันไปมองอีก ผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง หู!!มันมีหูของจิ้งจอกโผล่ออกมาแถมยังกระดิกหูให้ผมอีกด้วย
ไคคุงหรอ...แต่เดี๋ยวสิไคคุงน่าจะกลับบ้านไปแล้วนี่นา เอ๊ะ! รึว่ากลับมาหรอแล้วกลับมาทำไมล่ะ!?!
ผมคิดอยู่ในใจ แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรต้องคิดอีกแล้วผมค่อยๆเปิดหน้าต่างห้องออกแบบเบาๆเอาให้ไม่ให้ใครได้ยินเสียงเปิด พลางหันไปมองอาจารย์ ดูเหมือนนี่จะเป็นโอกาสเหมาะเพราะอาจารย์เขียนกระดานอยู่พอดี พอผมเปิดได้กว้างพอผมก็ค่อยๆยื่นมือพร้อมกับหนังสือประวัติศาสตร์ออกไป
ผมขอโทษนะไคคุง!?!
ผมเอาหนังสือประวัติศาสตร์ตบเข้าที่หัวของเจ้าของหูนั่นอย่างเต็มแรง แต่เหมือนผมจะตบแรงไปหน่อยทำให้คนในห้องหันมามองผมเพราะได้ยินเสียงตบ อาจารย์ก็หันมาด้วย
"มีอะไรรึเซ็นโด?"อาจารย์ถามผมเสียงเข้ม
"ปะ...เปล่าครับ"ผมตอบพร้อมเหงื่อตก
"หรอ...งั้นมาเรียนกันต่อนะ..."อาจารย์พูดจบแล้วเริ่มสอนต่อ
ขอโทษนะไคคุงกลับบ้านเมื่อไหร่...ผมจะไถ่โทษให้นะ...
ผมนั่งสำนึกผิดต่อไคคุงอยู่นานจนเรียนไม่รู้เรื่อง จนกระทั่งเลิกเรียนแล้วผมก็ยังรู้สึกผิดอยู่ไม่หาย... ผมค่อยๆเก็บหนังสือลงในกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไป แล้วนาโอกิคุงก็เรียกผมไว้
"นี่ไอจิ!!"ผมหันไปหานาโอกิคุง
"มีอะไรหรอ?"
"ไม่กลับด้วยกันหรอ?"
"แหะๆขอโทษนะวันนี้ผมมีธุระนิดหน่อยน่ะนาโอกิคุงกลับกับชินโงะคุงเถอะนะ"ผมพูดแล้วยิ้มเจื่อนๆให้นาโอกิคุง
"อะ..อื้อ...เข้าใจแล้วล่ะ"
"ครับ"พอผมได้ยินนาโอกิคุงพูดแบบนั้นผมก็รีบวิ่งออกจากห้องไป
"จะไปกันเลยมั้ยอิชิดะคุง แล้วเซ็นโดคุงไม่ไปหรอ?"ชินโงะคุงเข้ามาถามนาโอกิคุง
"อืม..เห็นบอกว่ามีธุระน่ะ"นาโอกิคุงตอบ
ผมรีบวิ่งออกมาจากโรงเรียนและพอมาถึงหน้าโรงเรียนผมก็ได้ยินเสียงผู้หญิงหน้าโรงเรียนเจี้ยวจ้าวกัน พอผมลองมองไปรอบๆผมก็เห็นไคคุงยืนพิงกำแพงโรงเรียนอยู่ แต่อยู่ในร่างมนุษย์ไม่ใช่ร่างจิ้งจอกเหมือนตอนเช้าใส่ชุดฮากามะสีเขียวอ่อนแต่กางเกงของชุดเป็นสีเขียวเข้ม แต่ก็มีดาบอยู่ที่เอวอยู่ดียังดีที่ใส่ฟักไว้ นี่คงเป็นสาเหตุสินะ... ผมค่อยๆเดินเข้าไปหาไคคุงแล้วถามคำถามเขา
ผมรีบวิ่งออกมาจากโรงเรียนและพอมาถึงหน้าโรงเรียนผมก็ได้ยินเสียงผู้หญิงหน้าโรงเรียนเจี้ยวจ้าวกัน พอผมลองมองไปรอบๆผมก็เห็นไคคุงยืนพิงกำแพงโรงเรียนอยู่ แต่อยู่ในร่างมนุษย์ไม่ใช่ร่างจิ้งจอกเหมือนตอนเช้าใส่ชุดฮากามะสีเขียวอ่อนแต่กางเกงของชุดเป็นสีเขียวเข้ม แต่ก็มีดาบอยู่ที่เอวอยู่ดียังดีที่ใส่ฟักไว้ นี่คงเป็นสาเหตุสินะ... ผมค่อยๆเดินเข้าไปหาไคคุงแล้วถามคำถามเขา
"เอ่อ...ไคคุงมาทำอะไรหรอ..."ยังไม่ทันที่ผมจะได้คำตอบจากไคคุงผมก็ได้ยินเสียงกระซิบของผู้หญิงในโรงเรียน(หูดีดีแท้...)
"นี่ๆคนรู้จักของเซ็นโดคุงหรอ..."
"ไม่รู้สิ แต่น่าจะใช่นะเข้าไปคุยกันด้วยนี่นา"
"หล่อจังเลยเนอะ"
"เป็นนายแบบรึเปล่านะ"
เสียงของพวกผู้หญิงที่เจี้ยวจ้าวเกี่ยวกับไคคุง ท่าทางไคคุงเนี่ยจะเสน่ห์แรงน่าดูผมแทบจะไม่แปลกใจเลยก็หน้าไคคุงเรียวสวยได้รูปซะขนาดนี้
"วันนี้..."ไคคุงพูดสั้นๆด้วยใบหน้าไร้อารมณ์
"วันนี้แม่นายบอกว่าจะออกไปซื้อของคงจะกลับช้า..."
"แล้ว..."ผมเริ่มจะเดาสิ่งที่ไคคุงจะพูดได้แล้วสิ
"ชั้นเลยมารอนายให้นายกลับไปทำอาหารให้..."คำตอบของไคคุงตรงกับคำตอบที่ผมคิดไว้จริงๆด้วย
"เข้าใจแล้วๆงั้นก็รีบกลับกันเถอะนะ"ผมพูดแล้วเดินกลับบ้านโดยมีไคคุงเดินอยู่ข้างๆผม
ระหว่างทางที่เดินกลับบ้านนั้นผมก็นึกขึ้นได้ว่าผมต้องพูดขอโทษไคคุงที่ผมดันไปตบหัวเขาซะเต็มแรง แต่มันจำเป็นนี่นาก็ถ้าใครมาเห็นเข้ามันอาจกลายเป็นเรื่องใหญ่ก็ได้ แต่ยังไงก็ต้องขอโทษอยู่ดี
"ขอโทษนะ..."ผมพูดออกมาเบาๆ ไคคุงหันมามองผมด้วยใบหน้าไร้อารมณ์อีกเช่นเคย
"ขอโทษเรื่องอะไร..."
"ก็วันนี้ที่ผมตบหัวไคคุงไงล่ะ"
"ตบหัวอะไร วันนี้นายตบหัวชั้นตอนไหนกัน..."ถึงใบหน้าของไคคุงจะไร้ความรู้สีกแต่ผมก็พอรู้ว่าเขาดูจะงงกับสิ่งที่ผมพูด
"เอ๋...ก็วันนี้ไคคุงมาที่โรงเรียนตอนผมเรียนคาบแรกอยู่ไม่ใช่หรอ?"ผมเองก็เริ่มจะงงแล้วสิ
"เอ๋...ก็วันนี้ไคคุงมาที่โรงเรียนตอนผมเรียนคาบแรกอยู่ไม่ใช่หรอ?"ผมเองก็เริ่มจะงงแล้วสิ
"พูดอะไรน่ะ...หลังจากชั้นส่งนายเสร็จแล้วก็กลับมาบ้านแล้วไม่ได้ไปไหนเลยนะ..."
"เอ๋...งะ...งั้นคนที่ผมตบไปเป็นใครล่ะ..."ผมเริ่มสับสน แล้วจู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลังผมกับไคคุง
"คนที่นายตบคือชั้นเองล่ะ"ผมกับไคคุงหันไปมองเสียงนั้นพร้อมกัน คนที่พูดออกมาเป็นเด็กหนุ่มผมสีเหลืองใส่ชุดฮากามะเหมือนไคคุงแต่ชุดเป็นสีน้ำตาลและมีดาบอยู่ที่เอวเหมือนไคคุง
"มิวะ..."ไคคุงพูดออกมาเบาๆ
"ไงไคอุตส่าห์ตามหาแทบแย่นะแต่นายเริ่มสนใจมาอยู่ร่วมกับมนุษย์ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"มิวะคุงพูดพร้อมยิ้มทะเล้นๆ
"คะ...คนรู้จักของไคคุงหรอ..."ผมหันไปถามไคคุง
"ก็...เพื่อนตั้งแต่ตอนที่ชั้นยังเป็นเด็กน่ะนะ"ไคคุงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"นายเนี่ยยังทำหน้าไร้ชีวิตชีวาไม่เปลี่ยนเลยนะ"มิวะคุงเดินมากอดคอไคคุง
"ปะ...เป็นเพื่อนไคคุงงั้นก็เป็นปีศาจเหมือนกันหรอครับ"
"ใช่แล้วงั้นขอแนะนำตัวนะชั้นชื่อ มิวะ เป็นปีศาจจิ้งจอกเหมือนไคและเป็นเพื่อนในวัยเด็กของหมอนี่ด้วย"มิวะคุงพูดพร้อมยิ้มให้ผม
"แล้วนายชื่ออะไรเอ่ย~"
"ซะ...เซ็นโด ไอจิ ครับ"
"หือชื่อไอจิสินะโอเค แต่ว่าหน้าตานายเนี่ยน่ารักดีเหมือนกันบางทีถ้าผมยาวอีกนิดลองแต่งเติมสักหน่อยอาจจะกลายเป็นมนุษย์ผู้หญิงสุดน่ารักก็ได้นา~"คำพูดของมิวะคุงทำเอาผมตกใจนิดหน่อยนี่เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยที่ผมโดนบอกว่าหน้าตาน่ารัก...
"อ๊ะ...รึว่าที่นายมาอาศัยอยู่กับไอจิ เพราะกะจะเอาไอจิไปเป็นเจ้าสาวใช่ม้า~"มิวะคุงเอานิ้วจิ้มแก้มไคคุงเบาๆ คำพูดของมิวะคุงที่ว่าจะเอาผมเป็นเจ้าสาวทำเอาผมช็อกจนไม่กล้าพูดอะไรเลย
"ไร้สาระ"ไคคุงปัดมือของมิวะคุงออกไปแต่ใบหน้ายังคงไร้อารมณ์เหมือนเดิม
"ฮ่ะๆๆไม่ต้องเขินหรอกน่าไค~"มิวะคุงขำออกมา แล้วจู่ๆผมก็รู้สึกถึงบางผ่านหน้าผมไปอย่างรวดเร็ว รู้สึกตัวอีกทีก็เห็นไคคุงยืนถือดาบชี้ไปที่คอของมิวะคุงในระยะประชิด
"ฮ่ะๆๆไม่ต้องเขินหรอกน่าไค~"มิวะคุงขำออกมา แล้วจู่ๆผมก็รู้สึกถึงบางผ่านหน้าผมไปอย่างรวดเร็ว รู้สึกตัวอีกทีก็เห็นไคคุงยืนถือดาบชี้ไปที่คอของมิวะคุงในระยะประชิด
"ถ้านายยังไม่หยุดอีกล่ะก็ชั้นจะเอาดาบนี่ทิ่มคอนาย..."ไคคุงยังคงพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์แต่น้ำเสียงเข้ม
"ละ...ล้อเล่นนิดเดียวเองอย่าโกรธสิไค"มิวะคุงเหงื่อตก แล้วไคคุงก็ค่อยๆเก็บดาบ
"แต่นายเนี่ยยังเร็วเหมือนเดิมเลยนะ"มิวะคุงดูโล่งใจเมื่อเห็นไคคุงเก็บดาบ
"คือว่า..."
"หือ?"มิวะคุงหันหน้ามาหาผม
"มิวะคุงพักอยู่ที่ไหนหรอครับ"
"อ่อชั้นหรอทีจริงชั้นกับไคอยู่บนเขาน่ะ"มิวะคุงตอบพร้อมยิ้ม
"เอ๋...บนเขาหรอ"
"อื้อ..ใช่แล้วล่ะ ก็นะปีศาจแบบพวกเราน่ะจะให้ไปอยู่ร่วมกับมนุษย์ได้ยังไงล่ะ แต่ว่านะจู่ๆวันนึงเจ้าไคมันก็หายไปชั้นเนี่ยออกตามหาแทบแย่แต่ก็ไม่นึกเลยนะว่าจะมาอยู่ร่วมกับมนุษย์แบบนี้เพราะงั้นตอนที่ชั้นเห็นไคอุ้มนายมาส่งชั้นก็เลยอยากรู้ว่านายจะเป็นคนแบบไหนเจ้าไคถึงยอมมาอยู่ด้วยก็เลยว่าจะแอบไปดูตรงหน้าต่างห้องแล้วก็โดนนายเอาหนังสือมาตบหัวนั่นแหละ"มิวะคุงพูดแล้วเอามือลูบหัวตัวเอง
"ขะ...ขอโทษครับ!?!"ผมรีบก้มขอโทษมิวะคุงทันที
"ฮ่ะๆไม่เป็นไรหรอก"มิวะคุงยิ้มให้ผม
"งะ...งั้นเดี๋ยวมิวะคุงก็จะกลับขึ้นไปบนเขาหรอครับ!!"
"เปล่าหรอก พอชั้นเห็นว่าไคมาอาศัยอยู่กับนายแบบนี้ชั้นก็ว่าจะอยู่ด้วยแต่ไม่ได้ไปอยู่บ้านนายนะ แถวนี้มีศาลเจ้าอยู่ใช่ม้า~เดี๋ยวชั้นจะไปอยู่ที่นั้นแหละ~"มิวะคุงพูดพร้อมรอยยิ้ม
"อ่อ...ครับ"
"นี่จะไปได้รึยัง..."ไคคุงพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย
"อ่ะ...ขะ...ขอโทษครับ งั้นพวกผมไปก่อนนะครับ"ผมโค้งให้มิวะคุงแล้วเดินกลับบ้านไปกับไคคุง
"อื้อ...แล้วเจอกันนะ~"มิวะคุงโบกมือให้ผมกับไคคุงแล้วผมก็โบกมือตอบมิวะคุงน้อยๆ แล้วเดินต่อไป
#และก็จบไปอีกหนึ่งตอนงิ้ว><~
#และก็จบไปอีกหนึ่งตอนงิ้ว><~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น