[Fic Vanguard]พ่อหนุ่มน่ารัก x คุณจิ้งจอกเย็นชา

ลำดับตอนที่ #5 : จิ้งจอกตัวที่ 5 คำขอบคุณ

จิ้งจอกตัวที่ 5 คำขอบคุณ

 

 

"ไปก่อนนะครับ"ผมพูดคำไปโรงเรียนเหมือนทุกๆวันให้กับคุณแม่ วันนี้เอมิเป็นหวัดผมเลยไปโรงเรียนแค่คนเดียว

"ไปดีมาดีนะไอจิ"คุณแม่เองก็ตอบผมมาแบบนี้เหมือนทุกๆวัน และแน่นอนว่าวันนี้ไคคุงก็ยังไม่ตื่นเหมือนเดิม ไม่รู้ว่ากะจะตื่นกี่โมงทั้งที่เข้านอนตอนสองทุ่มไม่ก็สามทุ่มแต่ดันตื่นเที่ยงกว่าถึงบางครั้งจะตื่นเช้าก็เถอะ...ผมนี่ลำบากใจกับไคคุงจริงๆเลย...

 

  ผมเดินไปโรงเรียนอย่างทุกวันในระหว่างนั้นผมก็ไปเจอกับมิวะคุงเข้าดูเหมือนจะออกมาเดินเล่น แล้วมิวะคุงก็เอ่ยทักผมอย่างสดใสพร้อมรอยยิ้ม

"ไง!!ไอจิ"

"สวัสดีครับมิวะคุง"ผมทักทายกลับพร้อมรอยยิ้ม

"ไปโรงเรียนหรอ?"มิวะคุงถามผม

"ครับ"

"งั้นชั้นขอเดินไปส่งนะ"มิวะคุงพูดแล้วยิ้มให้

"ได้สิครับ"ผมยิ้มให้มิวะคุงแล้วเดินไปโรงเรียนพร้อมกับมิวะคุง แล้วจู่ๆผมก็นึกถึงเรื่องของไคคุงขึ้นมา ถามมิวะคุงดูดีมั้ยนะ... ผมคิดอยู่ในใจ แล้วจู่ๆมิวะคุงก็พูดบางอย่างขึ้นมา

"เป็นอะไรหรอปรึกษาชั้นได้นะ..."สงสัยผมคงจะคิดมากจนแสดงออกทางสีหน้ามากไปหน่อยมิวะคุงถึงได้ถามผมแบบนี้ 

"เอ่อ...มิวะคุงเป็นเพื่อนกับไคคุงตั้งแต่เด็กๆสินะครับ..."ผมพึมพำเบาๆ

"ก็ใช่นะ...ทำไมหรอ?"มิวะคุงทำหน้าสงสัย

"ช่วยเล่าเรื่องเกี่ยวกับไคคุงให้ผมฟังหน่อยจะได้มั้ยครับ..."ผมพูดพลางหันไปมองมิวะคุง ในที่สุดผมก็ถามออกไปแล้วมิวะคุงจะยอมเล่ารึเปล่านะ... ผมคิดอยู่ในใจแล้วมิวะคุงก็ยิ้มดูมีเล่ห์ในออกมาซะอย่างนั้น...

"เห...นี่นายอยากรู้เรื่องของไคขนาดนี้เลยหรอเนี่ย...รึว่านายจะชอบ..."มิวะคุงยังพูดไม่ทันจบผมก็รีบพูดแทรกขึ้นมาอย่างรวดเร็วทันที

"มิวะคุงคิดอะไรครับเนี่ย!?! ผมแค่อยากรู้เฉยๆนะ!?!อย่าคิดอะไรแบบนั้นสิครับ!?!"ผมพูดพร้อมจ้องหน้ามิวะคุง

"แหมๆแค่ล้อเล่นเองน่า"มิวะคุงทำหน้าสบายๆ
"แล้วทำไมถึงอยากรู้ล่ะ"มิวะคุงหันมาถามผมพร้อมกับรอยยิ้ม

"ก็ไคคุงน่ะไม่ยอมยิ้มเลยนี่นา..."ผมตอบออกมาเบาๆแล้วก้มหน้าไม่พูดอะไรอีก... มิวะคุงมองผมแล้วเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะพูดว่า

"ฮื่อ..เข้าใจแล้วๆชั้นจะเล่าเรื่องของหทอนั่นเท่าที่รู้ให้ฟังนะ"มิวะคุงตอบพร้อมลูบหัวผมเบาๆ

"ที่จริงชั้นก็ไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนกับไคมาตั้งแต่แรกเหมือนเรนกับเลออนหรอกนะ..."มิวะคุงพูดพร้อมกับมองขึ้นไปบนฟ้า

"เอ๋...หมายความว่าไงหรอครับ?"ผมเริ่มรู้สึกสงสัยยิ่งกว่าเดิม

"ก็ชั้นน่ะไปเจอหมอนั่นน่ะสิ"มิวะคุงตอบแล้วยิ้มบางๆให้

"ไปเจอหรอ?"

"ใช่แล้วชั้นกับพ่อแม่ไปเจอหมอนั่นเข้าตอนที่กำลังเดินเล่นอยู่บนเขา ตอนนั้นน่ะหมอนั่นอยู่ในสภาพเหมือนคนที่ไร้วิญญาณเลยล่ะนะ ดวงตาและใบหน้าที่ไร้ชีวิตชีวาเหมือนคนที่สูญเสียทุกอย่างไปจนไม่เหลืออะไรอีกแล้ว แถมตัวหมอนั่นในตอนนั้นมีแต่เลือดเต็มไปหมดชั้นก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นแต่พอลองถามดูหมอนั่นก็ไม่เคยตอบอะไรเลยแล้วตั้งแต่ชั้นเป็นเพื่อนกับหมอนั่นมาก็ไม่เคยเห็นหมอนั่นยิ้มเลยสักครั้งเหมือนนายนั่นแหละ เอาแต่ทำหน้าเฉยเมยทำตัวเย็นชากับทุกคนเหมือนไม่ยอมให้ใครเข้ามาใกล้หยั่งไงหยั่งงั้นเรนกับเลออนที่ชอบมาเล่นกับชั้นบ่อยๆหมอนั่นก็ไม่ได้บอกอะไรเหมือนกัน แล้วหลังจากนั้นพอชั้นกับไคโตขึ้น ชั้นกับไคก็ขอแยกไปอยู่ที่อื่นแต่ก็เป็นบนเขาเหมือนเดิมแหละนะ แล้วจู่ๆไคก็หายตัวไปแล้วชั้นก็มาเจออีกทีตอนที่หมอนั่นมาอยู่กับนายเนี่ยแหละ"มิวะคุงหันมามองผมพร้อมรอยยิ้ม

"อะไรกันกับมิวะคุงไคคุงก็ไม่ยอมบอกหรอเนี่ย..."ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ

"บางครั้งก็ชั้นรู้สึกเป็นห่วงหมอนั่นเหมือนกันนะ"มิวะคุงพูดพร้อมรอยยิ้ม

"นั่นสินะครับ"ผมพูดพลางยิ้ม 

 

"นี่ๆเลออน~"คุณเรนพูดพร้อมส่ายหางไปมา
"อะไรหรอ"เลออนคุงพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

"ผมขอปลุกไคเลยจะได้มั้ย~"คุณเรนพูดแล้วชี้ไปที่ไคคุงที่นอนอยู่บนเตียง

"ไม่ได้...ปล่อยให้เขานอนไปเถอะเดี๋ยวก็ตื่นเองแหละ"เลออนคุงตอบพลางลูบหัวคุณเรน

"แต่ผมรอไคไม่ไหวแล้วน้าาาาาาา"คุณเรนพูดแล้วกระโดดทับเลออนคุงจนล้ม

"มะ..มันเจ็บน่ะเรน"เลออนคุงที่โดนคุณเรนทับอยู่พูดขึ้น

"ก็ผมรอไม่ไหวแล้วนี่นาไคขี้เซาจะตายเลออนก็รู้นี่นา"คุณเรนพูดแล้วทำแก้มป่อง

"อ่า..รู้แล้วๆตอนนี้ช่วยลุกไปก่อนนะ"

"เข้าใจแล้ว~"คุณเรนตอบอย่างสดใสแล้วลุกขึ้นยืน แล้วจู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่งพูดขึ้น

"นี่พวกนายมาทำอะไรน่ะ..."คุณเรนกับเลออนคถงหันไปมองที่มาของเสียงนั้นพร้อมกัน

"เย้!?!ไคตื่นแล้วววว"คุณเรนกระโดดเข้าไปกอดไคคุงทันที

"ปล่อยชั้น...เรน..."ไคคุงพูดแล้วดันตัวคุณเรนออกไป

"อะไรกันง่าาา กอดหน่อยไม่ได้"คุณเรนทำแก้มป่อง

"อยากกอดนักก็ไปกอดเลออนสิ..."ไคคุงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"แบร้~ไม่บอกผมก็ทำอยู่แล้ว"คุณเรนแลบลิ้นใส่ไคคุงแล้วเข้าไปกอดเลออนคุงไว้แน่น

"แต่นายเนี่ยตื่นสายเกินไปหน่อยรึเปล่า...นี่มันจะเที่ยงแล้วนะ..."เลออนคุงพูดขึ้น

"เรื่องของชั้น..."ไคคุงพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉยแล้วเดินออกจากห้องไป

"อะไรของไคเนี่ยพวกเราอุตส่าห์มาหาเนอะเลออน"คุณเรนกอดเลออนคุงไว้แน่น

"ชั่งหมอนั่นเถอะ...หมอนั่นก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วนี่..."เลออนคุงพูดแล้วลูบหัวคุณเรนเบาๆ

 

  ไคคุงเดินลงมาจากบันไดแล้วเดินตรงไปที่ห้องครัวแล้วเขาก็เห็นข้าวกล่องวางอยู่บนโต๊ะ ไคคุงหยิบข้าวกล่องขึ้นมาแล้วเดินไปถามคุณแม่ที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่

"เอ่อ..."ไคคุงพูดเบาๆ

"อ้าวไคคุงตื่นแล้วหรอจ้ะ เดี๋ยวทำกับข้าวให้นะ"คุณแม่พูดพร้อมยิ้ม

"ไอนี่ของใครหรอ"ไคคุงชูข้าวกล่องให้คุณแม่ดู
"ตายแล้วของไอจินี่นา ลืมไว้หรอเนี่ยแย่จริงๆเลยลูกคนนี้ ขอโทษนะจ้ะไคคุงช่วยเอาไปให้ไอจิหน่อยได้มั้ย?"คุณแม่พูดแล้วขอร้องไคคุง

"......"ไคคุงเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะตอบว่า...

 

"อ๊ะ!!...แย่แล้วสิ"ผมพูดขึ้นพร้อมเหงื่อตก

"มีอะไรหรอไอจิ?"คุณโควรินพูดขึ้น

"ดูเหมือนผมจะลืมเอาข้าวกล่องมาน่ะครับ"ผมพูดแล้วถอนหายใจเบาๆ

"งั้นก็แย่เลยสิ..."

"มีอะไรหรอ"นาโอกิที่เห็นผมกับคุณโควรินคุยกันได้พูดขึ้น

"ดูเหมือนไอจิจะลืมเอาข้าวกล่องมาน่ะ"คุณโควรินตอบแทนผม

"งั้นนายกินกับชั้นก็ได้นะไอจิ"นาโอกิคุงพูดพร้อมยิ้มให้

"อะ...เอ๋...ผมไม่..."ผมยังพูดไม่ทันจบก็มีคนๆหนึ่งเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมกับเสียงเจี้ยวจ้าวของผู้หญิงในห้องและนอกห้อง ผมทองไปที่ประตูก็เห็นไคคุงยืนอยู่และมองมาที่ผมแล้วไคคุงก็เดินตรงมาหาผม

"นายลืมไว้น่ะ..."ไคคุงพูดแล้วยื่นข้าวกล่องให้

"อ๊ะ...ขะ...ขอบคุณนะ"ผมรับข้าวกล่องแล้วมองไปที่ไคคุง

"นี่ๆนั่นมันคนที่เคยมายืนอยู่ที่หน้าโรงเรียนนี่นา"

"เอาข้าวกล่องมาให้เซ็นโดคุงด้วยล่ะ"

"เป็นเพื่อนของเซ็นโดคุงหรอ"

"รึว่าจะเป็นญาติห่างๆน่ะ"

"เหมือนนายแบบเลยเนอะ"

เสียงของผู้หญิงในห้องและนอกห้องพูดกันต่างๆนาๆเข้ามาในหูผมและพวกเธอก็จ้องมาที่ไคคุงอย่างไม่ละสายตาก็แหงล่ะนะไคคุงน่ะสเน่ห์แรงนี่นา...

"งั้นชั้นไปนะ..."ไคคุงพูดแล้วเดินออกจากห้องไป แล้วหลังจากนั้นไม่กี่นาทีสาสๆในห้องก็กรูกันเข้ามาหาผมและถามคำถามผมไม่หยุด

"นี่เซ็นโดคุงคนเมื่อกี้นี่ใครหรอ"

"เป็นญาติเซ็นโดคุงรึเปล่า"

"เขาเรียนที่ไหนน่ะ"

"เขากับเซ็นโดคุงเป็นอะไรกันหรอ"

"แล้วเขาชื่ออะไรหรอ อายุเท่าไหร่"

"เขาเป็นคนแบบไหนหรอ"

คำถามจำนวนมากดังเข้ามาในหัวผมจนผมไม่รู้ว่าจะตอบอันไหนก่อนดี แล้วจู่ๆไคคุงก็เปิดประตูห้องเข้ามาอีกครั้งแล้วเดินตรงมาที่ผม
"อะ...คะ...ไคคุง..."ผมพูดแล้วมองหน้าไคคุง

"นายน่ะเพื่อนของไอจิสินะ..."ไคคุงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยแล้วหันไปมองนาโอกิคุง

"อะ...เอ่อ...ใช่ทำไมหรอ"นาโอกิคุงดูจะเกร็งๆ

"ฝากบอกคนที่เรียกว่าอาจารย์ด้วยว่าหมอนี่ไม่สบายขอกลับก่อน..."ไคคุงพูดแล้วดึงจับมือผมพาเดินออกไปจากห้องเรียนอย่างรวดเร็วปล่อยให้พวกนาโอกิคุงกับคนในห้องยืนงงกันอยู่แบบนั้น

"นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะ..."นาโอกิคุงหันไปถามคุณโควริน

"ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน..."คุณโควรินตอบ

"ดะ...เดี๋ยวสิไคคุง"ผมที่โดนไคคุงพาออกมาจากห้องเรียนถาม

"จะพาผมไปไหนน่ะ"ไคคุงไม่ตอบอะไรและยังคงพาผมเดินต่อไปเรื่อยๆจนออกนอกโรงเรียน

"นี่ไคคุงตกลงว่าจะพาผมไปไหนกันแน่น่ะ"ผมถามไคคุงอีกครั้งแต่ครั้งนี้ไคคุงตอบกลับมาว่า...

"บ้าน..."ไคคุงตอบสั้นๆแล้วพาผมเดินต่อไป

"หะ...หา! ทำไมต้องพาผมกลับบ้านด้วยล่ะ"ผมเริ่มสงสัย

"ก็...ถ้านายยังอยู่ที่นี่คนพวกนั้นก็คงจะถามนายแต่เรื่องของชั้นใช่มั้ย..."ไคคุงพูดออกมาเบาๆ

"แล้วมันทำไมหรอ?"ผมยังงงๆอยู่

"แบบนั้นนายคงจะลำบากที่ต้องตอบแต่เรื่องของชั้นอย่างเดียวสินะ..."ไคคุงหยุดเดินแล้วหันมามองผม

"เอ๋...ลำบากอะไรกันไคคุง ไม่เป็นไรหรอก"ผมส่ายหน้าเบาๆแล้วยิ้มน้อยๆให้ไคคุง

"งั้นหรอ..."ไคคุงจ้องผมเขม็ง

"อื้อๆไม่ได้ลำบากอะไรหรอกถึงผมจะไม่ค่อยรู้เรื่องของไคคุงเท่าไหร่ก็เถอะ..."ผมยิ้มน้อยๆให้

"ขอโทษ...ที่ชั้นบอกอะไรกับนายไม่ได้..."ไคคุงพูดออกมาเบามากทำให้ผมไม่ได้ยิน

"เอ๋...ไคคุงเมื่อกี้พูดว่าไงนะ?"

"เปล่า...แต่ไหนๆก็ออกมาแล้วกลับบ้านเถอะ..."ๆคคุงพูดออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉยหยั่งเคย

"อะ...อื้ม..."

  ผมกับไคคุงเดินมาเรื่อยๆจนจู่ๆผมก็ได้ยินเสียงท้องร้องดัง จ๊อก~มาจากข้างๆผม ผมหันไปมองไคคุงทันทีผมพอจะเดาได้แล้วล่ะว่าไคคุงคงตื่นมาตอนเที่ยงแน่ๆและคงนังไม่ได้กินข้าวแต่ก็ยังอุตส่าห์เอาข้าวกล่องมาให้ผม ถึงไคคุงจะดูเย็นชาแค่ไหนแต่ก็ดูเหมือนจะมีด้านที่ดีอยู่เหมือนกัน

"นี่ไปสวนสาธารณะกันก่อนมั้ย?"ผมมองไคคุงแล้วยิ้ม ผมพาไคคุงมาที่สวนสาธารณะแล้วนั่งลงตรงเก้าอี้ที่ผมเคยมานั่งเล่นเป็นบางครั้ง แล้วยื่นข้าวกล่องให้พร้อมยิ้ม

"ไคคุงนี่กินสิ"

"ไม่เอาหรอก...นั่นมันของๆนาย..."ไคคุงพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่เสียงท้องร้องยังคงอยู่

"เอาน่ากินเข้าไปสิ"ผมพูดแล้วเอาข้าวปั้นยัดใส่ปากไคคุง

"ผมน่ะยังไม่ค่อยหิวหรอก ไคคุงน่ะข้าวก็ยังไม่ได้กินเพราะงั้นกินเข้าไปเถอะน่า..."ผมพูดแล้วยื่นข้าวกล่องให้ไคคุงที่กำลังเคี้ยวข้าวปั้นอยู่ ไคคุงเลิกปฏิเสธแล้วรับข้าวกล่องไปกิน

 

 

-หลังจากนั้น-

 

  หลังจากที่ไคคุงกินหมดแล้วผมกับไคคุงก็เดินกลับบ้านกันสองคน ผมกับไคคุงยืนอยู่ทางม้าลายรอให้สัญญาณไฟเปลี่ยนแล้วค่อยเดินข้ามฝั่งแล้วจู่ๆไคคุงก็พูดว่า

"ขอบคุณสำหรับข้าวกล่อง..."พอผมได้ยินคำพูดนั้นของไคคุงผมแทบจะร้องไห้ เพราะตั้งแต่ที่ไคคุงมาอยู่ที่บ้านผมนี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินไคคุงพูดคำว่าขอบคุณนี่ต้องไม่ใช่ฝันแน่ๆเลยไคคุง...ไคคุงพูดขอบคุณผมล่ะนี่มันเป็นเรื่องที่ผมไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ดูเหมือนผมจะดีใจจนเหม่อไปหน่อยสัญญาณไฟเปลี่ยนแล้วไคคุงเรียกผมอยู่หลายทีกว่าผมจะรู้สึกตัว

"ไอจิจะข้ามมั้ย..."ไคคุงพูดแล้วมองหน้าผม

"อะ...อื้อข้ามสิ!!"นี่ผมดีใจที่ไคคุงพูดขอบคุณจนไม่ได้ยินเสียงรอบข้างเลยหรอเนี่ย

 

  ผมรีบเดินข้ามถนนไปก่อนที่สัญญาณไฟจะเปลี่ยนทันที แต่ผมก็ยังคิดถึงคำขอบคุณของไคคุงอยู่ดี ผมเดินเหม่อจนไม่รู้ตัวเลยว่ามีรถคันหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็วสูง และตรงมาที่ผม จนผมรู้สึกตัวแล้วหันไปมองรถคันนั้นที่ตอนนี้อยู่ห่างจากตัวผมเพียงแค่ไม่กี่เมตร ก่อนที่ร่างของผมจะถูกใครคนหนึ่งผลักออกไปจากตรงที่ผมยืนอยู่...

 

 

โครม!?!

 

 

  เสียงรถพุ่งชนคนเข้าอย่างจังจนร่างของคนๆนั้นกลิ้งไปกับพื้นก่อนที่จะนอนแน่นิ่งจมกองเลือดสีแดงสด ผมตกใจจนตัวแข็งพูดอะไรไม่ออกได้แต่นั่งสั่นดวงตาเบิกกว้างมองคนๆนั้น คนที่เข้ามาช่วยผมและโดนรถชนแทนผมและเขาที่กำลังนอนจมกองเลือดสีแดงอยู่ตรงนั้น...

 

 

#=￣ω￣=และก็จบไปอีกหนึ่งตอนครับผม[อะไรมันจะสั้นขนาดนี้]0^◇^0)/

CR.SHL