[Fic Vanguard]พ่อหนุ่มน่ารัก x คุณจิ้งจอกเย็นชา

ลำดับตอนที่ #4 : จิ้งจอกตัวที่ 4 คุณแมวผี

จิ้งจอกตัวที่ 4 คุณแมวผี

 

 

"นี่ไคคุงตื่นได้แล้วนะ"ผมเขย่าตัวของไคคุงที่กำลังนอนอยู่บนเตียง(ของผม)สบายๆเพื่อปลุกเขาลุกไปกินข้าวเที่ยง แต่ว่าไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบสนองมาเลย

"นี่ไคคุงตื่นสินี่มันเที่ยงแล้วนะ"ผมเขย่าตัวของไคคุงให้แรงขึ้นแต่ก็ยังไม่ตื่น ถึงจะขี้เซาแค่ไหนก็เถอะแต่แบบนี้มันขี้เซาเกินไปแล้ว ผมเขย่าตัวของไคคุงให้แรงกว่าเดิมแล้วตะโกนเรียกข้างหูเขาดังๆ

"ตื่นได้แล้ว!?!"ผมตะโกนสุดเสียงแต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบมาเหมือนเดิม นี่หมอนี่ขี้เซาขั้นวิกฤตเลยนะเนี่ยตะโกนดังขนาดนี้ยังไม่ตื่นอีกงั้นหรอ... ผมเริ่มเบื่อที่จะปลุกเขาแล้วสิ แต่ผมก็จะลองพยายามดูอีกครั้งแต่ไม่ใช่ตะโกนปลุกหรอกนะ ตะโกนเมื่อกี้ทำผมแสบคอเลยล่ะจะให้ตะโกนอีกทีก็คงไม่ไหว ผมจับหูของไคคุงที่กระดิกไปมาจนชวนให้อยากจับแล้วผมก็ดึงหูของไคคุงแรงๆเอาให้ไคคุงร้องจ๊ากไปเลย ผมคิดเลยว่าถ้าดึงแรงขนาดนี้ล่ะก็จะต้องเจ็บมากจนตื่นแน่นอน แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่ผมคิดน่ะสิ...ไคคุงยังคงนอนหลับอยู่ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลยสักนิดเดียว หมอนี่มันอะไรกันเนี่ย!?!ทำขนาดนี้ยังไม่ตื่นอีกหรอ!?! ทำไมการปลุกไคคุงถึงได้ยากเย็นขนาดนี้นะผมชักอยากร้องไห้แล้วสิ~T_T~ ผมเดินออกจากห้องไปพร้อมปิดประตูเบาๆ

"นอนให้สบายนะไคคุงผมจะไม่กวนอะไรไคคุงอีกแล้วล่ะ..."ผมเดินหมดอาลัยตายอยากออกมาจากห้อง แล้วเดินไปที่ห้องครัววันนี้คุณแม่ไปซื้อของส่วนเอมิไปที่ร้านการ์ดแคปบิตอลกับไมจัง ทำให้วันนี้ผมอยู่บ้านกับไคคุงแค่สองคน แต่ก็เหมือนผมอยู่คนเดียวมากกว่าล่ะนะก็ไคคุงยังไม่ตื่นเลยนี่นา...

 

  พอผมจะเดินไปที่โซฟาผมก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างอยู่ที่เท้าของผม ผมก้มลงไปดูก็เห็นแมวสีดำตัวหนึ่งมาอ้อนคลอเคลียอยู่ที่เท้าของผม ผมเอามืออุ้มแมวตัวนั้นขึ้นมาด้วยความแปลกใจ เพราะแมวตัวนี้มันมีสองหาง แล้วพอผมยกตัวมันขึ้นมาดูทำให้ผมเห็นว่าแมวตัวนี้มีดวงตาสีแดงเหมือนเลือดสด 

"มาจากไหนเนี่ย แถมมีสองหางอีกเป็นแมวที่แปลกดีนะ"ผมพูดแล้วยิ้มน้อยๆ แล้วแมวตัวนั้นก็จ้องหน้าผมเขม็งก่อนจะกระโดดออกไปจากมือของผมแล้ววิ่งไปที่ประตูบ้าน

"จะไปไหนน่ะเจ้าเหมียว"ผมเดินตามแมวตัวนั้นไปที่ประตูบ้านแต่ผมกลับเห็นว่าประตูบ้านเปิดอยู่ และผมมองไม่เห็นแมวตัวนั้นเลยแมวรึว่ามันจะออกจากบ้านไปแล้วแต่ทำไมประตูถึงเปิดอยู่อันนี้ผมก็ยังสงสัยอยู่ แล้วผมก็ได้ยินเสียงคนเดินลงบันไดมา ผมหันไปมองคนๆนั้นและแน่นอนไม่มช่ใครที่ไหนหรอกไคคุงเองนั่นแหละผมยุ่งกระเซอะกระเซิงเพราะพึ่งตื่นนอน แต่ใบหน้าก็ยังเหมือนทุกๆวันใบหน้าที่เรียบเฉยไร้อารมณ์

"ตื่นสักทีนะ..."ผมพูดแล้วจ้องไคคุงเขม็ง

"อือ...แล้วนายเปิดประตูบ้านไว้ทำไม...จะออกไปไหนรึไง..."แม้ใบหน้าจะเรียบเฉยแต่น้ำเสียงงัวเงียสุดๆคงจะยังง่วงอยู่แน่ๆ

"เปล่าหรอก...พอดีมีแมวแปลกๆเข้ามามนบ้านน่ะ"ผมตอบแล้วเดินไปปิดประตู

"แมวแปลกๆหรอ..."ไคคุงพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาแล้วจ้องผมเขม็ง

"อื้อ...แต่ว่าไคคุงน่ะไปอาบน้ำก่อนล่ะกันนะเดี๋ยวจะทำอาหารให้"ผมพูดแล้วเดินไปที่ห้องครัว

"อือ..."ไคคุงตอบเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ

 

"ไปไหนมาน่ะ?"เสียงๆหนึ่งได้พูดขึ้น

"ม่ายบอก~"เสียงอีกเสียงหนึ่งกล่าวตอบ

"ถ้าไม่บอกก็ชั่งเถอะ"เสียงๆนั้นพูดขึ้นพลางถอนหายใจ

"เอ๋~จะไม่ตื้อถามกันหน่อยหรอ~"เสียงอีกเสียงหนึ่งทำเสียงเหมือนผิดหวัง

"ก็ถ้านายไม่อยากบอกชั้นก็ไม่ขออยากรู้คำตอบเหมือนกัน"เสียงๆนั้นบอกถึงความคิดของตน

"เอ๋~"เสียงอีกเสียงหนึ่งยิ่งผิดหวังมากกว่าเดิม

"โอเคๆบอกก็ได้~"เสียงอีกเสียงหนึ่งพูดแล้วถอนหายใจพูดแล้วถอนหายใจ

"งั้นก็ตกลงไปไหนมา?"เสียงๆนั้นเริ่มถามอีกครั้ง

"ก็...."

"นี่..."จู่ๆไคคุงก็พูดขึ้นมาในตอนที่ผมกำลังทำอาหารให้เขาอยู่

"อะไรหรอ?"ผมตอบพลางหั่นผักไปด้วย

"แมวที่นายพูดเมื่อเช้า...ลักษณะมันเป็นยังไง..."ไคคุงถามด้วยเสียงและใบหน้าที่เรียบเฉย

"อ่อ...ก็เหมือนแมวทั่วไปแหละแต่มันมีสองหางนะแล้วก็ตาสีแดงด้วย"

"หือ..."ไคคุงนิ่งเงียบไปพักหนึ่งเหมือนกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง

"ถามทำไมหรอ?"

"เปล่าแค่อยากรู้..."ไคคุงตอบพลางหยิบรีโมทมาเปิดทีวี

"หรอ...อ่อจริงสิ"จู่ๆผมก็นึกอะไรบางอย่างได้

"นี่ไคคุงวันนี้ผมจะไปซื้อเค้กนะไปด้วยกันมั้ย"ผมพูดพลางหันไปมองไคคุง

"อืม...ไปก็ได้ก็ยังดีกว่านั่งอยู่เฉยๆล่ะนะ"ไคคุงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"อ่อหรอ..."ผมพูดด้วยน้ำเสียงล้อเลียนแล้วยกอาหารมาให้ไคคุง ไคคุงไม่รออะไรแล้วตักอาหารเข้าปากแล้วจู่ๆไคคุงก็หยุดกินแล้วนั่งเงียบอย่างเดียว จนผมสงสัยว่าเป็นอะไร

"คะ...ไคคุงเป็นอะไรน่ะ"ไคคุงไม่ตอบอะไรแต่เอานิ้วชี้ไปที่จานแล้วพูดเบาๆว่า

"ลองกินสิ..."ผมเริ่มสงสัยว่าไคคุงให้ผมกินทำไม แต่ก็ชั่งมันเถอะผมลองตักอาหารเข้าปากแล้วจู่ๆผมก็รู้สึกถึงความแปลกประหลาด ผมรีบลุกเดินไปที่เครื่องปรุงที่ผมเอามาปรุงอาหารทันที สรุปว่าที่อาหารที่ผมทำมันมีรสชาติที่เค็มสุดๆเพราะผมใส่เกลือสลับกับน้ำตาล ผมค่อยๆหันไปมองไคคุงด้วยสีหน้าซีดขาวแต่ไคคุงกลับไม่เปลี่ยนสีหน้าเลยทั้งที่มันเค็มขนาดนี้แท้ๆ

"ขะ...ขอโทษนะไคคุง"ผมพูดขอโทษไคคุงอย่างสำนึกผิดในความประมาทของตัวเองที่ดันใส่เกลือกับน้ำตาลผิด แต่ไคคุงก็เงียบไปพักหนึ่งก่อนจะพูดขึ้นด้วยใบหน้าเรียบเฉยว่า

"นายนี่มันซุ่มซ่ามจริงๆนะ...แต่ชั่งเถอะไปซื้อเค้กกันดีกว่า..."พูดจบไคคุงก็กลายเป็นร่างเด็กแต่อยู่ในเวอร์ชั่นคนปกติ(คนธรรมด๊าธรรมดา)ทำเอาผมงงจนพูดไม่ออกไป5วินาที
"เอ่อ...ทำไมเป็นร่างนี้ล่ะ..."ผมพูดออกมาเบาๆแล้วจ้องไคคุงด้วยสายตาไม่ไว้ใจ

"ก็..."ไคคุงพูดออกมาเบาๆ

"หือ..."ผมยังคงจ้องไคคุงเขม็ง

"ก็วันนี้ผมจะเป็นน้องชายให้พี่ชายวันนึงนะ"ไคคุงในร่างมนุษย์เด็กพูดออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่เอียงคอเล็กน้อย 

 

  ไม่รู้ทำไมจู่ๆผมก็รู้สึกอยากกอดไคคุงขึ้นมาอาจเป็นเพราะไคคุงอยู่ในร่างเด็กก็ได้เพราะไคคุงในร่างเด็กดวงตากลมโตสีเขียวมรกตแต่หางตาชี้นิดหน่อย ความสูงอยู่ในระดับเด็กอนุบาลดูแล้วชั่งน่ารักน่ากอดน่าฟัด(?)ซะจริงเชียว...

"ขะ..เข้าใจแล้วไคคุงวันนี้ผมเป็นพี่ชายนะ..."ผมพูดแล้วยิ้มน้อยๆ

"ฮับ...พี่ชาย"ไคคุงพยักหน้าน้อยๆพร้อมกับคำพูดแสนน่ารักจนผมเริ่มอยากจะเข้าไปกอดแล้วลูบหัวของเขาเบาๆซะแล้วสิ แต่ผมก็พยายามห้ามใจไว้เพราะถึงภายนอกตอนนี้จะน่ารักแค่ไหนแต่ภายในก็คือคนที่แสนจะเย็นชาและไร้อารมณ์ไร้ความรู้สีกอยู่ดี

"งะ...งั้นไปกันเลยมั้ย"ผมเอามือมาจับมือไคคุงไว้ แล้วพาเดินไปที่ประตูบ้าน

"อื้อ..."ไคคุงพยักหน้ารับแล้วเดินออกจากบ้านไปพร้อมกับผม

 

  ในระหว่างที่ผมกำลังเดินไปที่ร้านขายเค้กกับไคคุงก็ไปเดินสวนกับผู้หญิงกลุ่มหนึ่งเข้าแล้วผมก็ได้ยินเสียงคุยของพวกเธอดังมาจากข้างหลัง

"อุ้ยเด็กตัวเล็กๆคนนั้นน่ารักเนอะ"

"อื้อใช่ๆน่ารักมากเลย"

"อยากเข้าไปกอดเลยเนอะ น่ารักหยั่งกับตุ๊กตาแหนะ"

"อยากเข้าไปกอดเด็กคนนั้นจังเลย"

"ถ้าชั้นได้เด็กคนนั้นมาเป็นน้องชายบ้างก็ดีสินะ"ไม่รู้ว่าพวกเธอรู้ตัวรึเปล่าว่าคุยกันดังไปหน่อยเพราะผมกับไคคุงได้ยินที่พวกเธอคุยกันหมดเลยแต่ก็คุยกันแต่เรื่องของไคคุงแหละนะ ว่าแล้วเชียวไคคุงในร่างนี้น่ารักจริงๆด้วยทำไมผมถึงไม่มีเป็นน้องชายน่ารักๆแบบนี้จริงๆบ้างน้า ตอนที่ผมกำลังคิดแบบนี้อยู่ในใจอยู่ผมก็รู้สึกเหมือนตัวผมลอยขึ้นมาอยู่ในท่าเจ้าหญิงอีกแล้ว แถมรู้สึกได้เลยว่าคนที่กำลังแบกผมอยู่กำลังกระโดดอยู่บนหลังคาบ้านไปที่ไหนสักแห่ง เอ๊ะ...เดี๋ยวนะกระโดด...งั้นหรอ...

 

"ว๊ากกกกกกกกกก!!!!!!!!!!"ผมถึงกับเผลอร้องออกมาแล้วเอาแขนคล้องคอคนที่กำลังอุ้มผมอยู่ไว้แน่น แต่ผมกับรู้สึกแปลกๆพอผมลองมองหน้าของคนๆนั้น ผมเห็นคนผมสีแดงและดวงตาสีแดงเหมือนเลือดสด คนๆนั้นใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวเลยแขนตัวเองจนเกือบจะคลุมมือใส่ใส่เนคไทสีแดง เขากำลังอุ้มผมอยู่แถมมีหูแมวด้วย ผมงงจนทำอะไรไม่ถูกรู้แต่ว่าตอนนี้ผมต้องจับเขาไว้ให้แน่นเพื่อไม่ให้ตัวผมตกก็พอ 

 

  เขาอุ้มผมมาที่ศาลเจ้าแห่งหนึ่งไม่ไกลมาก เขาวางผมลงช้าๆแล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดีให้ ผมพึ่งรู้สึกตัวว่าผมเผลอปล่อยมือไคคุงไปตอนนี้ไคคุงอยู่ที่ไหนนะจะตามมารึเปล่า ในตอนนี้ผมเป็นห่วงไคคุงมากเรื่องทางในเมืองไคคุงก็ยังไม่ค่อยรู้ท่าหลงทางจะเป็นยังไง ผมเอาแต่ครุ่นคิดถึงแต่เรื่องไคคุงจนผมพึ่งรู้สึกตัวว่าคนผมสีแดงที่อุ้มผมมากำลังเรียกผมอยู่

"เฮ้! ได้ยินม้าย~"

"อ่ะ...ขะ...ขอโทษครับ"ผมหยุดคิดเรื่องของไคคุงทันที แล้วมองไปที่คนผมสีแดงที่กำลังยืนกอดอกจ้องผมอยู่

"คะ...คือ..."

"นี่นายน่ะ...ชื่ออะไรหรอ?"คนผมสีแดงถามมาพร้อมกับรอยยิ้มสดใส พร้อมกับส่ายหางแมวทั้งสองหางไปมา

"ซะ...เซ็นโด ไอจิครับ"

"อ่อไอจิคุงหรอ...ผมชื่อเรนครับเป็นปีศาจเนโกะมาตะครับ"คนผมแดงยิ้มให้ผมอย่างสดใสพลางกระดิกหูแมว

"เอ๋...เนโกะมาตะหรอ..."ผมเริ่มงงกับคำพูดของเขา

"อ่า...ช่ายแล้ว~ผมเป็นปีศาจเหมือนกับไคยังไงล่า~แต่ไคเป็นจิ้งจอกน้าส่วนผมเป็นแมวเหมียวสุดน่ารักยังไงล่า~~"เขาพูดพร้อมรอยยิ้มอย่างสดใสแล้วส่ายหางไปมา

"อ่อ..แล้วก็นะแมวตัวที่ไอจิคุงเจอเมื่อตอนเที่ยงก็คือผมเองล่ะนะ~"เขาพูดอย่างเริงร่าแล้วมากอดผมจากด้านหลัง

"อะ...เอ๋แมวตัวนั้นคือคุณเรนหรอ..."
"ช่าย~แล้วคับ"คุณเรนยิ้มกว้างแล้วเลียแก้มผม ทำให้ผมขนลุกขึ้นมาทันที

"จะว่าไปไอจิคุงนี่หน้าตาน่ารักดีเหมือนกันน้า~ถ้าหน้าเป็นแผลจะเป็นยังไงหว่า~"คุณเรนพูดแล้วแสยะยิ้มพร้อมกับเอาเล็บที่มือมาจิ้มที่หน้าผม แต่คุณเรนยังไม่ทันได้ทำอะไรก็มีดาบเล่มหนึ่งพุ่งมาทางคุณเรนอย่างรวดเร็ว แต่คุณเรนกระโดดขึ้นต้นไม้ไปซะก่อนเลยรอดจากคมดาบไปได้แต่ดาบที่พุ่งมาก็เกือบโดนผมเหมือนกันเฉียดหลังผมไปแค่นิดเดียวเอง ผมหันไปมองทางที่ดาบโดนขว้างมาแล้วผมก็เห็นใครคนหนึ่งนั่งอยู่บนต้นไม้ใบหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์และความรู้สึกใดๆแต่ดวงตาดูดุน่ากลัวราวกับสัตว์ร้ายหยั่งไงหยั่งงั้น

"นายทำอะไรของนายน่ะเรน..."ไคคุงถามคุณเรนด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่น้ำเสียงดูเหมือนโกรธๆไงไม่รู้(ในความคิดของผม)

"ป่าวซะหน่อยน้า~ผมแค่หยอกไอจิคุงเล่นเฉยๆเองไม่ได้คิดจะทำอะไรซะหน่อย~"คุณเรนตามอย่างสบายๆ

"ถ้างั้นก็ดี ถ้านายทำอะไรหมอนี่ล่ะก็ชั้นฆ่านายแน่"ไคคุงพูดแล้วจ้องคุณเรนเขม็ง

"คร้าบๆรับทราบแล้วคร้าบ~"คุณเรนทำท่าเหมือนทหารที่รู้ว่าต้องปฏิบัติอะไรและรับคำสั่งนั้นมาอย่างเคร่งครัด

"แต่ก่อนอื่นก็..."คุณเรนพูดแล้วจ้องไปที่ไคคุง ส่วนไคคุงก็ลุกขึ้นยืนอยู่บนกิ่งไม้นิ่งๆ

"ไม่ได้เจอกันนานเลยน้า~ไค!!"คุณเรนกระโดดไปหาไคคุงอย่างรวดเร็วพร้อมกับอ้าแขนเหมือนจะกระโดดเข้าไปกอด แต่ดูเหมือนไคคุงจะรู้ทันเลยกระโดดลงมาจากต้นไม้ก่อนแล้วเดินมาหาผมทำให้คุณเรนกระแทกเข้ากับต้นไม้อย่างจัง(ท่าจะเจ็บมากเลยนะเนี่ย)ก่อนที่จะร่วงลงไปนอนกับพื้น

"ช่วยเลิกทักทายด้วยการโผเข้ากอดแบบนั้นด้วยนะ..."ไคคุงหันไปมองคุณเรนด้วยสายตาที่แสนจะเย็นชา

"เอ๋!! ใจร้ายไคใจร้ายเกินไปแล้วนะ!!"คุณเรนลุกขึ้นยืนแล้วมองไปที่ไคคุงพร้อมกับทำแก้มป่อง คนพวกนี้ไม่สิปีศาจพวกนี้มันอะไรกันเนี่ย...
"เชอะ งอนไคแล้วผมกอดไอจิคุงก็ได้"แล้วคุณเรนก็เดินมากอดผมไว้แน่นพร้อมเอาหน้ามาถูกับหน้าผมไปมาพลางส่ายหางไปด้วย 

"โอ้ย!!"แล้วจู่ๆคุณเรนก็ร้องขึ้นมาพร้อมกับเอามือมากุมหัว แล้วผมก็เห็นว่ามีคนอีกหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังคุณเรนและยืนกำมืออยู่ คนๆนั้นมีหูกับหางแมวสองหางเหมือนคุณเรนผมสีเหลืองมีหงอนสามหงอนและมีดวงตาสีม่วงอเมทิสดูงดงาม

"อย่าทำแบบนั้นกับคนที่พึ่งรู้จักสิ"คนๆนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น แล้วคุณเรนก็หันไปมองพร้อมกับทำตาแบ้วน่ารัก

"อะไรกันล่ะเลออน~ผมน่ะนะกอดไอจิคุงแค่แปปเดียวแหละน่าอ่อไอจิคุงนี่เลออนนะเป็นเนโกะมาตะเหมือนผมล่ะ"คุณเรนพูดแล้วหันมามองผม

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ"เลออนคุงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นและใบหน้าที่เรียบเฉย

"ชะ...เช่นกันครับ"ผมตอบแล้วโค้งให้เลออนคุงหนึ่งที

"อ่อจริงสิเลออนผมยังพูดไม่จบน้า~ผมน่ะจะกอดไอจิแค่แปปเดียวแต่ถ้าเป็นเลออนล่ะก็ผมจะกอดตลอดไปเลยล่ะนะ"คุณเรนพูดอย่างยิ้มแย้มแล้วกอดเลออนคุงไว้แน่น ใบหน้าที่เรียบเฉยของเลออนคุงเมื่อกี้ค่อยๆแดงขึ้นมาทันที

"งะ...งั้นหรอ"เลออนคุงพูดแล้วหันหน้าไปทางอื่น

"เอ๋เป็นอะไรน่ะทำไมไม่มองผมล่ะเลออน!!"คุณเรนเอาหน้าไปใกล้ๆเลออนคุงอีก ทำให้เลออนคุงยิ่งหน้าแดงกว่าเดิมถึงผมจะไม่รู้ว่าเพราะอะไรก็เถอะ แล้วจู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา

"อ้าวพวกนาย..."เสียงนั้นเป็นของมิวะคุงนั่นเอง 

"อ้าวไงเรนเลออนไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"มิวะคุงพูดพลางยิ้ม

"ยังสนิทสนมกับเหมือนเดิมเลยนะ"มิวะคุงพูดแล้วจ้องไปที่คุณเรนกับเลออนคุง

"เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว~"คุณเรนยิ้มตอบ

"เอ่อ..มิวะคุงทำไมถึง..."ผมเริ่มสงสัยว่าทำไมมิวะคุงมาอยู่ทีนี่
"อ่อก็ชั้นอาศัยอยู่ที่นี่ไงที่จริงก็มีคนของศาลเจ้าอยู่นะแต่ชั้นเผลอแปลงเป็นร่างจิ้งจอกน่ะพอเห็นก็ตกใจวิ่งหนีกันไปหมดเลยฮ่ะๆ"มิวะพูดพร้อมยิ้มแล้วลูบหัวตัวเอง เพราะความผิดพลาดทำให้คนในศาลเจ้าหนีไปกันหมดทำให้ศาลเจ้านี้ตกเป็นของมิวะคุงโดยปริยาย...

"กลับกันได้แล้ว...ชั้นง่วงแล้ว..."ไคคุงพูดขึ้นด้วยใบหน้าเรียบเฉยแล้วเดินจับมือผมออกไปจากศาลเจ้า

"งะ..งั้นไปก่อนนะครับทุกคน"ผมที่โดนไคคุงจับลากไปพูดขึ้นแล้วหันไปมองพวกมิวะคุงที่ยืนมองอยู่

"โอ้ แล้วเจอกันกันไอจิ"มิวะคุงพูดพลางยิ้ม

"ไว้เจอกันน้าาาาาาาา"คุณเรนพูดพร้อมกับส่ายหางไปมา

"แล้วเจอกัน..."เลออนคุงพูดออกมาเบาๆเพราะยังโดนคุณเรนกอดอยู่

 

  แต่สุดท้ายวันนี้ผมก็ไม่ได้ซื้อเค้กกลับบ้านเลยสักชิ้นเดียวแต่กลับได้เพื่อนปีศาจเพิ่มมาอีกสองตน และเป็นครั้งแรกที่ผมโดนไคคุงจับมือ...

 

CR.SHL