My Star วุ่นนักไม่ให้รักได้ไง

บทนำ

สวัสดีชาวโลก ฮ่าๆ ฉันจะทำไงต่อดีแนะนำตัวก่อนดีกว่าจริงมั้ย? ฉันชื่อนับดาวหรือนางสาวดาริกา บุญลือสม อายุ18ปีบริบูรณ์ กำลังศึกษาอยู่มัธยมศึกษาปีที่6 ที่โรงเรียนอัญญาลักษณ์ นิสัยของฉันเป็นคนที่ง่ายๆ ชอบก็บอกชอบไม่ชอบก็ไม่อ่ะ เรียกว่าขวานผ่าซากไปเลยล่ะ เป็นผู้หญิงแล้วไงห้าวๆงี้ล่ะตัวของตัวเองมันหนักหัวใคร? ฉันเปฌ็นลูกคนเดียวของคุณพ่อและคุณแม่ คุณพ่อกับคุณแม่ของฉันหย่าร้างกันได้นานแล้ว พอแคุณอม่ฉันหย่าร้างกับคุณพ่อฉันใหม่ๆเมื่อตอนฉันอายุ13ปี คุณแม่ฉันถูกรถชนต่อหน้าต่อตาของฉันเลย ฉันจึงจำความได้ีดี หลังจากนั้นฉันก็เศร้าครวญครางมาตลอด สิ่งที่คุณแม่ฉันให้สมบัติชิ้นสุดท้ายนั่นก็คือสร้อยาวรูปเล็กมีเพชรเม็ดเล็กติดอยู่ ของชิ้นนี้คือของที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฉัน คิดถึงคุณแม่ฉันทีไรฉันจะดูสร้อยคอที่ฉันประจำมันจะทำให้ฉันเศร้าทุกวินาที เมื่อเห็นความทรงจำอันเลือนลาง ฉันต้องร้องไห้ด้วยความผูกพัน ฉันเศร้านานมากจนกระทั่งคุณพ่อของฉันนั้น...มีคนใหม่? ฉันไม่ชอบเลยเมื่อจะต้องมีคนมาแทนที่คุณแม่ของฉัน ถึงเข้าคนนี้นจะเป็นคนดีสักเท่าไหร่ก็ตาม แต่ถึงจะอย่างนั้นก็จะไม่มีใครมาแทนที่คุณแม่ของฉันได้...
ย้อนเวลามา3ปีอายุฉัน16ปี
"ดาวลูก พ่อมีแขกมามาแนะนำลูก แต่งตัวเสรฺจแล้ว มานั่งทานข้าวกับพ่อและแขกของพ่อในห้องครัวนะ"พ่อฉันพูดจากหน้าห้องของฉันที่ฉันกำลังนั่งเศร้าร้องไห้ในขณะที่มือก็กุมสร้อยอยู่ตรงคอ
"ค่ะ เดี๋ยวดาวลงไป"ฉันพูดห้วนๆ พอได้ยินว่าเสียงฝีเท้าของคุณพ่อนั้นลงไปแล้ว แขกน่ะหรอ...ฉันก็อยากรู้?
โต๊ะทานข้าวในห้องครัว
มีคุณน้าคนนึงอายุราวๆเท่าคุณพ่อของฉันนั่งคุยกับคุณพ่ออย่างสนิทสนมฉันแอบมองอยู่ตรงทางบันได
"อ้าว!ดาวลงมาสิลูก"พ่อมองมาเห็นฉัน จึงเรียกฉันลงมา ฉันเดินลงมาพร้อมยิ้มทักทายคุณน้า
"สวัสดีค่ะคุณน้า...?"ฉันทักทายยกมือไหว้เป็นธรรมเนียมและสงสัยในชื่อของคุณน้า
"สวัสดีจ้ะหนูดาว น้าชื่อรินดาจ้ะ เรียกน้าดาเฉยๆก็ได้"ุณน้าพูดพร้อมยิ้มกรุ่มกริ่มดูมีนิสัยใจคอดีเหมือนกันนะ ดูท่าเขาคงจะไม่มีพิษภัยอะไรมากนะหรอกมั้ง?
"นั่งสิดาวลูก!คุณพ่อบอกพร้อมกับสะกิดมือให้ฉันนั่งลง"
"คุณน้า้เป็นเพื่อนของคุณพ่อหรอคะ?"ฉันถามพร้อมมองหน้าคุณพ่อด้วยความสงสัย
"เอ่อ...เอ่อ"คุณพ่อเอ่อฉันเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังปิดบังฉันอยู่
"- -?"ฉันทำหน้าสงสัยใส่คุณน้า
"น้าเป็นภรรยาใหม่ของคุุณพ่อของดาวจ้ะ น้าฝากเนื้อฝาก..."คุณน้าพูดยังไม่ทนจบฉันก็ตัดบทห้วนเสียดื้อๆทันทีและลุกขึ้น
"คือ...ดาวไปก่อนนะคะคุณพ่อและคุณน้า"ฉันพูพร้อมไหว้ลาคุณน้าและทำท่าเดินออกจากโต๊ะทานข้าว
"เดี๋ยว!ดาวจะไปไหน พ่อให้แม่ครัวทำอาหารไว้เยอะแยะเลยนะ อย่ามาทำนิสัยกิริยาแบบนี้พ่อไม่ชอบ!"พ่อพูดพลางโมโหและลุกขึ้น!ส่วนคุณน้านั้นมองดาวด้วยสายตาห่วงใยคุณน้าคงไม่มีอะไรกับฉันหรอกฉันแค่โกรธว่าทำไมต้องมีคนอื่นมาแทนที่แม่ของฉันก็เท่านั้น...
"ขอบคุณนะคะคุณน้า ขอโทษค่ะที่วันนี้ดาวเสียมารยาทไปและอีกอย่างอาหารก็เยอะนะคะแต่ดาวไม่ค่อยหิว และไม่มียำไข่ดาวด้วย ดาวเลยไม่ค่อยชอลบเท่าไหร่ค่ะ สวัสดีค่ะ"ฉันพูดพร้อมไหว้คุณน้าอีกครั้ง
"อย่ากลับบ้านดึกนะดาวน้าและพ่อของดาวเป็นห่วงนะรู้มั้ย"คุณน้าตะโกนตามหลัง หลังจากที่ฉันออกจากประตูบ้าน...
เวลาปัจจุบัน
ฉันคิดว่าคุณน้าทำหน้าที่แม่ของฉันเหมือนทุกอย่างเป็นห่วงฉัน รักฉัน ดูแลฉัน ที่เขาทำแบบนี้ได้เพราะว่าคุณน้าไม่เคยมีลูกสาวมาก่อน นานเข้าฉันก็รับคุณน้าได้และเอ็นูท่านอย่างแม่คนที่สองแต่ฉันจะไม่ขอเรียกคุณน้าว่าแม่ เพราะฉันมีแม่แค่...คนเดียว
ส่วนคุณพ่อฉันทำงานที่บริษัทคุณพ่อฉันเป็นบอสอยู่ที่บริษัทบุญลือสม คุณน้าบางวันท่านก็จะไปที่บริษัทของคุณพ่อไปช่วยท่าน แต่ส่วนมากคุณน้าจะอยู่บ้านคอยจัดดอกไม้ และเตรียมอาหารช่วยแม่ครัวทำอาหารทุกๆมื้อ ทุกๆวันนี้ฉันก็มีความสุขมากเลยนะที่ได้อยู่กับคูรพ่อและคุณน้า แต่ฉันก็ยังไม่ลืมคุณแม่เลยนะ...