แฮร์รี่พอตเตอร์กับคนแคระทั้งเจ็ด

เนื้อเรื่อง

     กาลครั้งหนึ่งโ-ค-ร-ต นานมาแล้วว~นานจนจำไม่ได้ เอ้ย! ต้องจำได้นิดเดียวต่างหาก

     ณ ปราสาทที่เต็มไปด้วยรอบร้าวนับไม่ถ้วน ได้มีหญิงสาวนามแฮร์รี่พอตเตอร์นั่งถูพื้นอย่างตั้งอกตั้งใจ สงสัยเจ๊แกคงคิดว่าถู3ทีจะมียักษ์ออกมาจากพื้นมั้งเนี่ย ไม่ใช่อาลาดินนะเฟ้ย! แล้วเธอก้อถูไปจนกระทั่งมีเสียงอุบาตดังลั่นเข้าโสตประสาทของเธออย่างจัง!

     “บัคบีค! ฉันบอกให้แกเลิกแทะเคราของชั้นเดี๋ยวนี้!”ชายผู้นั้นจะเป็นใครไม่ได้นอกเสียจาก...

แฮร์กิต มาพร้อมกันผฮิปโปรกริฟตัว บาเอ็ก อีกตัวที่กำลังแทะเคราของแฮร์กิตอย่าสบายอารมณ์

จนแฮร์กิตสติแตก สมองไหลออกไม่เป็นทางง(เวอร์)

     “อ่า~”พอแฮร์รี่เห็นเข้า แง๋หล่ะทนดูไม่ได้อ่ะดิ  แฮร์รี่จึงเดินเข้าไปก่ะจะบอกว่าช่วยเบาๆหน่อยแต่... บัคบีคไปเจือกเห็นโ-ค-ร-ต อภิมหารังแคที่เธอเลี้ยงไว้เป็นรัง!(น่าเกลียดพอกันน่ะแหละ)

คนที่ทนดูไม่ได้น่าจะเป็นบัคบีคมากกว่า แน่อยู่แล้ว บัดบีดเผ่นแจ้นหนีเข้าป่าไปเลยอ่ะดิ

     “อ่าว?”แฮร์รี่เง็กจู่ๆบัคบีคก้อหนีไป(เอ๋ออ่ะดิ)

     “อ๊ะขอบคุณ แต่จะดีกว่านี้ถ้าเป็นไปลากคอบัคบีคของฉันกลับมาด้วย!”แฮร์กิตไม่สำนึกบุญคุณเอาซะเลย กลับเดือดยิ่งเข้าไปอีก-*-

     “ก้อได้วะ กูผิดๆไปลากมาก้อด้ายยย~ให้ตายสิ(แม่งไม่สำนึกบุญคุณเอาซะเล้ยกูก้ออุส่าไล่ไปยังจะมาตระคอกอีก)”แฮร์รี่คิดเหมือนเราเลยด่าในใจอีกต่างหาก เนอะๆ^-^

    “ข้าชื่อแฮร์กิต เจ้าชายแห่งคาโนวาล”(เอ๊!นี่มันสโนว์ไวท์หรือบารามอสเนี่ย)

     “ข้าชื่อแฮร์ พอตเตอร์”แฮร์รี่แนะนำตัว

     “ถ้างั้นไปกันได้แล้ว”แฮร์กิตพูด แล้วทั้ง2คนก้อเดินลับไปยังป่า

     ถ้าอย่างนั้นเรามาดูเหตุการณ์ข้างในดีกว่าเนอะ ^-^

     “กระจกเอ๋ยบอกข้าเหตุใครงามเลิศในปัฐพี~”

    “ทุกคนในปัฐพีนี่ล้วนดูดีกว่าแก!”(กรี๊ดดกระจกพูดได้)

     “กรี๊ดดดดดดดแกๆ ไอ้กระจก!ಧನಪಫಬಭಮಯರಱಲ(ภาษาเอเลี่ยนมนุษย์ไม่สามรถอ่านได้)”ใครเนี่ยกรี๊ดเสียงซะแสบแก้วหู ดูสิขี้หูทะลักออกมารูดเสาอโกโก้หมดแล้วเนี่ย=_=

    “โอ๊ยๆๆ~พูดผิด ต้องนายท่านของข้าสิงามเลิศที่สุด!”กระจกตอบแทบกลัวตายสุดชีวิต”ถ้าปัฐพีนี้ไม่มีหญิงใดอีกเลย~”แหนะกระจกไรเนี่ยกวนชิบ

     “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด~”โอ๊ยใครเล่นเป็นแม่มดเนี่ยอยากรู้จิง! o_O!!! กรี๊ด(เบาๆ)จินนี่เป็นแม่มดไปซะแล้ววว  โอ๊ยทนไม่ด้ายย ไปดูแฮร์รี่ยังดีกวาอีก

     ณ ป่าลึกลับทั้ง2คนได้เดินกันไปลึกเข้าทุกที บรรยากาศเงียบสะงัด   จนกระทั้ง...

     “บัคบีค! เจอบัคบีคแล้ว!!”แฮร์รี่โพล่งขึ้น (เอ๊!มันง่ายไปป่าวหว่า? งืมๆๆ)

    “ใครน่ะ!”เสียงชายหนุ่มนายพราน เซ็ตดริก กรี๊ดด! เซ็ตดริก~เป็นนายพลานรึนี่โอ้มายก๊าด เท่ระเบิดดังเถิดเทิง =  = เดินออกมาจากทางเดินมืด “ชั้นถามว่าใคร !” เซ็ตดริตพูดขึ้น

     “ข้าคือ เจ้าชายยย”แฮร์กิตพูด(หลงตัวเองชะมัด)

    “เจ้าชาย? บ้ารึป่าวเนี่ย คนบ้าแหงๆ=  =”เซ็ตดริกพูดขึ้น(สะจายยชิบ)

     “อย่าไปว่าเค้าสิคระมานนม่ายยดีนระคระ(=   = นึกแล้วไม่น่าให้แฮร์รี่พูดอย่างง้านเลยแฮะ)”แฮร์รี่สวมบทนางเอกใส่(จีบโว้ยจีบ)

     “อย่าว่าแต่ไอ้เจ้าชายสับปรังเคนั้นเลยเธอเองก้อต๊องพอกันนั้นแหะวุ้ยย~เซ็งชิบ”เซ็ตดริกทำหน้าเยาะเย้ย

     “กรี๊ดดดดด~(กรี๊ดอีกแล้ว)มานี่เลย!”แฮร์รี่คำราม(น่ากลัวกว่าเสืออีก)   และแล้ว...o_O!!! กรี๊ดดดดดด~ไอ้แฮร์รี่ ! เขียนม่ายยโรงงง

     “แฮร์รี่เธอทำไรของเธอเนี่ย !อุบาตมั๊กๆ” แฮร์กิตอุธานดังลั่น

     “อ๊ากกกกก~V“¹ÆC#'();%&-*[LNZ(อันสุดท้ายหน้าจะเหมาะสุดนะ =   = )ช่วยเดี้ยนนนนด้วยยย~”กรี๊ดอุเบชั่นมั๊กๆแฮร์รี่มันเข้าไป...เข้าไป...ไป...ปลั้ม=  =  ให้ตายสิสงสารเซ็ตดริกจังS

   พูดถึงบัคบีคแล้ว...ทนไม่ด้ายย จึงสวมบทกระทิงใช้หูแทนเขา=   =  อุบาตพอกันเล้ยย บัคบีควิ่งกระโจมเข้าใส่แฮร์กิตและแฮร์รี่แฮร์กิตและแฮร์รี่ก้อ...ตกใจน่ะสิo_O!!! วิ่งหนีสุดชีวิต สงสัยกลัวเขาน้อยๆของบัคบีคน่าดูเลยแฮะ S เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันและไม่น่าฝันถึงด้วยก้อเกินขึ้น

     “เหว!”แฮร์รี่อุทานพร้อมเบิกทันเวลาแต่...แฮร์กิตเนี่ยสิวิ่งตกเหวไปแล้ว!

     “อ๊ากกกกกกกกกก~”แฮร์กิตเพ่งเสียงอุบาต ดังสุดขีด บัคบีครับไม่ด้ายยหนีไปเรียบร้อย(ง่ายหวะ) ส่วนเซ็ตดริกน่ะเหรอ...นอนน้ำลายฟูงปากไปเรียบร้อยแล้วให้ตายสิ

     แต่จู่ๆก้อมีหลุมดำปรากฎขึ้นดูดแฮร์รี่เข้าปายย

     “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!”ดังมากดังสุดๆโอ้วแก้วหูช้านนนนับวันยิ่งเสี่ยมก้อเพราะไอ้พวกนี่แหละให้ตายสิ-*-

     “มายโฮม...มายโฮม...โย่โอ้วมายโฮม~”ดูๆไปชักไม่เหมือนคนแคระแล้วแฮะ เอาเหอะๆช่างงนอกรอบมามากพอแล้วอ่ะ-*-

    ตุ๊บ!!!(กรุณาฟังให้เป็นเสียงคนหล่นลงมาจากฟ้า)

     “โอ๊ยๆๆๆเจ็บๆๆๆๆT_Tเกิดไรขึ้นเนี่ย”แฮร์รี่อุทานพร้อมกับความเจ็บ ไม่เจ็บได้ไงหล่นลงมาจากฟ้า-*-

     “โย่!วอสซับ ตุ๊ด!(ตุ๊ดเหรอ-*-)”คนแคระทักขึ้น

     “พวกเธอเป็นใคร?”แฮร์รี่ถามขึ้นหลังจากจจับก้นกบที่จะหักแหล่ไม่หักแหล่อยู่

     “พวกเราคือคนแคระทั้ง7เราชื่อดับเบอร์ดอล และนี่ มากอนากอล  โรเวน เลโมธี (ง่ะไม่เหมือนทุกทีๆแล้วแฮะ)คาโล คิล  ลูคัส(ไปบารามอสเรียบร้อยแล้วล่ะ)

     “เราชื่อ แฮร์รี่ จ้า”แฮร์รี่พูดขึ้น “นี่เราขออาศัยอยู่นี่ซักพักได้มั้ย?”แฮรี่ขอร้อง “เราถูกไรซักอย่างพัดตัวปลิวมาที่นี่น่ะ”(ตัวปลิว-*-ตัวปลิวงั้นเหรอ?ทำอย่างกับตัวเองตัวเบาตายล่ะ)

     “งั้นเหรอ อืมมม~งั้นก้อได้แต่เธอต้องช่วยพวกเราทำอาหารที่นี่นะ พวกเราจะต้องไปทำโรงกึงน่ะ”คนแคระที่ชื่อโรเวนพูดขึ้น(คนแคระทำโรงกึงงั้นเหรอ โหให้ตายสิ-*-)

     “จ้ารับประกันได้เลย (เราทำไรไม่เป็นซักอย่างได้อย่างเดียวคือ ถูพื้นรอคอยให้ยักษ์ออกมาเหมือนอาราดินไง แต่ช่างเถอะมานต้องมีทางออกกก~)”แฮร์รี่คิดในใจ เจ้าเล่ห์ไม่ใช่น้อย

     “งั้นเรามาเริ่มงานพรุ่งนี้เลยละกันนะ”คนแคระชื่อมากอนากอลพูดขึ้น

     “จ้า~!”แฮร์รี่ยิ้มแหยๆ ก็ตัวเองทำไม่เป็นนี่นาโด่=   =แล้วแฮร์รี่ก้อเดินกลับไปกับพวกคนแคระ

     ณ ปราสาทของคนแคระ หา!o_O!!! ปราสาทคนแคระต้องอยู่ในกระท่อมไม่ใช่เหรอ ให้ตายสิ เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองต๊องปานนี้เฮ้อออ~เอาล่ะๆเข้าเรื่องๆ แฮร์รี่ในคราบคนรับใช้เดินออกมาจากห้องแต่งตัว น่าเกลียดใช้ได้น่าขยักแขยงพอทน =   = นั้นสินะต้องบอกว่าน่าสงสารต่างหากก้อดูสิถูพื้นเป็นอย่างเดียวอย่างอื่นทำไม่ได้เล้ยย ง่ามันน่าจะบอกว่าสมน้ำหน้าต่างหากถึงจะถูก

     “แฮร์รี่ นี่คือห้องของเธอนะ นอนห้องนี้ไปก่อนแล้วกันนะเหรอกห้องนี้ห้องเดียวแล้ว”คิลพูดขึ้นพร้อมกับให้กุญแจบ้านและกญแจห้องของทุกคนไว้ในมือแฮร์รี่

     “รับทราบค่ะ”แฮร์รี่พยักหน้าอย่างมุ่งมั่นสุดๆ ว่างานนี้มันต้องมีทางออกกกกไม่รุคิดผิดคิดถูก

     “งั้นดีแล้วล่ะ งั้นเธอไปทำอาหารได้แล้วพวกเราจะรอกินอาหารอยู่ที่สวนอาหารหลังบ้านนะ

เอ่อ ขออาหารฝรั่งนะไม่เอาอาหารบ้านเธอ(พูดไปเผื่อบ้านยากจน)มันต้องอินเตอร์กันหน่อยเข้าใจ๋”โหมีคนแคระอินเตอร์ด้วยแฮะ

     แล้นคนแคระก้อเดินออกไปรอที่สวนอาหาร ปล่อยให้แฮร์รี่มองคนแคระหน้ามุ่ยแล้วคิดวิธีทำอาหารไปเสริฟคนแคระ “ไงดีๆๆๆ”แฮร์รี่พึมพำ และแล้วความคิดก้อผุดออกมาจากหัวขี้เลื่อยของเธอ

     3.48นาทีผ่านไป-*-...

     “อาหารมาเสริฟแล้วจ้า^-^แฮร์รี่เดินมาหน้าตายิ้มแย้มผิดปกติ(หน้ากลัวแฮะ-*-)

     “ไหนๆกลิ่นหอมมาเชียว”คนแคระทำจมูกฟุดฟิดๆ “มันคือไรเหรออยากรู้จัง”คนแคระทุกคนพูดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

     “มันคือ~สปาเก็ตตี้ซอสช้งเช้งป้งเหน่งเด้งดึ๋งดั๋ง^-^”ง่ะมีด้วยเหรอซอสแบบนั้นน่ะ-*-

     “จริงเหรอไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน สงสัยเมนูพิเศษ...งั้น...เอาเลยพวกเรากินโว้ยกินน”ดับเบอร์ดอร์ทำหน้าสงสัยก่อนจะกินซอสช้งเช้งป้งเหน่งเด้งดึ๋งดั๋งเข้าไปเต็มคำ-*-คิดได้ไงเนี่ยกรู “อื้ม อร่อยมากเลยไม่เคยกินไรหร่อยเท่านี้มาก่อน=_=”โหมันบอกว่าอร่อย เท่าทีดูมานะ ไอ้ซอสช้งเช้งป้งเหน่งเด้งดึ๋งดั๋งเนี่ย ปลาร้าชัดๆ! ใครคิดชื่อนี่ว้าเนี่ยให้ตายชั้นก้อไม่กินน

     “จริงเหรอ ดีแล้วล่ะ^-^”ดูท่าแฮร์รี่จะอารมณ์ดีสุดขีดเลยนะ

     “ถ้าอย่างงั้นเธอทำให้ชั้นกินทุกวันนะ ตอนนี้เธอไปนอนได้แล้วล่ะ^-^งับๆๆๆจั๊บๆๆๆ”คนแคระกินกันอย่างไม่เลิก ดูท่าอาหารครั้งนี้จะเพิ่มความสัมพันธ์ให้กันแฮร์รี่และคนแคระได้มาก

     “จ้าราตรีสวัสนะทุกคน”แฮร์รี่ยิ้มและกระโดดเย๋งๆเข้าห้องไป

     และทุกๆวันแฮร์รี่พยายามล้างจานบางครั้งก้อเอาใช้ซันไลท์แล้วผงซักฟอกบ้าง บางครั้งก้อใช้น้ำยาล้างพื้นแทนซันไลท์ เป็นเวลา4เดือนแล้วสินะที่แฮร์รี่อยู่บ้านหลังนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างแฮร์รี่กันคนแคระก้อเพิ่มมากขึ้น มากขึ้นทุกวันๆจนกระทั่งมีสาวงามมาที่ปราสาทคนแคระในเวลาที่คนแคระไปทำงานที่โรงกึง

     “ก๊อกๆๆเปิดประตูเปิดออกดูชีวิตคุณ ลัลลา~...อ้าวเปิดได้ยังว้าเนี่ยไอ้นี่นิเดี๋ยวตบซ้ายตบขวาตบหน้าตบหลังซะนี้!”โธ่จินนี่ของช้านเป็นแม่มดแล้วยังไม่วายทะลึ่งอีก  =   =

     “คร่าๆๆๆ”แฮร์รี่วิ่งไปขณะง่วนกับการแยกซันไลท์กันโอโม่อยู่ “มีไรคร่า”แต่เมื่อเปิดประตูออกมาก้อเห็นสาวสวยหมวยขี้เก็กตัวเล็กน่ารัก(2อันหลังไม่เกี่ยว)

     “นี่แหน่ะ!”อุ๊ยตายว้ายกรี๊ดแอ่นกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด แฮร์รี่ๆ แฮร์รี่น๊อตคาที่ไปแล้วทำไงดีo_O!!! โดนลูกโกลเดรินสนิสยัดเข้าปากเต็มๆ โธ่ไม่เก็บไว้ให้ตีมั้งเล้ยให้ตายสิ

    “โย่ว มายโฮม มายโฮม มายโฮม โย่วๆมายโฮม”ทุกคนประสานเสียงกันร้องจนกระทั่งคา-โลกรี๊ด-*-

     “แฮร์รี่ๆๆ แฮร์รี่เป็นไรไป!”มากอร์นากอลร้องดังลั่นแต่แฮร์รี่ไม่ยอมตื่นเอง

    “ตายแล้วมั้ง”ดับเบอร์ดอลพูดขึ้น

     “งั้นพาแฮร์รี่ไปไว้ในโรงทีสิ เร็ว! เดี๋ยวได้เหี้ยนกันหมดพอดี จะเป็นผีตายโหงป่าวเนี่ยกลัววุ้ย”น่านดูมานพูด-*-

     “นั้นสิ งั้นเร็วเข้าๆ”คาโลก้อเอากันอีกคน-*-

     ณ ป่าเชอร์รี่ เบอร์รี่ แบทเตอร์รี่ เมมโมรี่ เนสเซอร์รี่ (3อันหลังไม่เกี่ยว-*-)

     “โอมดุ๊กๆดิ๊กๆเด้งๆดึ๋งๆดั๋งๆ โอ้วว ซาร่าโปรดนำวิญญานผู้เป็นที่รักของทุกคนไปสู่สุขติด้วย

เถิด~”ดูมันสวดเห็นแล้วกลุ้ม-*-

     “ แล้วเป็นไงล่ะ บทสวดงี่เง่าของนายได้ผลม๊ะ!”คิลเริ่มหัวเสีย

     “โฮ๋โฮ๋โฮ๋โฮ๋โฮ๋~55555+ฮิฮิฮิฮิฮิโฮะโฮะโฮะโฮะโฮะโฮะ”เสียงแม่มดจินนี่หัวเราะร่า-*-

     “เห็นมั้ยบทสวดของนายมันไม่ได้เรื่อง เรียกนางฟ้าได้ยมทูตให้ตายสิ”คิลด่าใหญ่ สังเกตุได้ชัดหน้าอันงดงามของแม่มดจินนี่ดุลงทันที

     “กรี๊ดดดดดดดดๆๆ ใครว่าใครเป็นแม่มดยะ!”แม่มดจินนี่ยัวะใหญ่

     “นี่ยัยยมทูตซื่อบื้อ หัดตักน้ำใส่กระโหลกขะโงกดูเงาสิ เธอน่ะมองยังก้อยมทูตชัดๆ”โรเวนเถียง เป็นชุดเลยแฮะ

     “กรี๊ดๆๆๆๆ”นังจินเอ้ยแม่มดจินนี่เดือดสุดๆ

     “ไม่สิ ชั้นไม่ซื่อแต่เธอล่ะบื้อ แบร่~”คิลเสริม

     “กรี๊ดดด แกนะแก อย่าให้ชั้นต้องเดือดไปกว่านี้เอานี่ไปกิน!”แม่มดจินนี่ไม่รอช้าเสียงคาถาทรงอำนาจดังลั่น”โอมข้าแต่จินนี่ผู้งดงาม ยามดีนี้จงเปล่ารัศมี4ทิศนับทิศเอาจงๆๆๆๆเอาหวีกับสายMP3มาให้ข้าด้วยยย”ดุยัยจินนี่มันเสิก แล้วจะเอาหวีกับสายMP3มาทำพระโบเด็งไรวะเนี่ย

     “แล้วนี่เธอจะเสิกมาทำพระแสงด้ามทู่ไรเนี่ยหวีกับสายMP3เฮ้อหมดอารมณ์เจอคนบ้าเร็ดรอดมาจากหลังคาแดงแล้วนี่มันจะรับกลับมั้ยเนี่ย ตกลงนี่เธอโง่หรือโง่เนี่ย”ทีโมนด่าฉอดๆๆ(กรุณาอ่านดีๆ ประโยคนี้ไม่ได้พิมผิดแต่อย่างใด เพราะโง่หรือโง่จิงๆขอรับ-*-)

     “ก้อเอามาฆ่าพวกนาย2คนไงหล่ะ!555+ตยแน่ นี่แหนะ!”จินนี่หัวเราะร่าน้อยกว่าคราวก่อน

-*-แล้วเอาหวี...หวีอาวมา...เฉาะหัวโรเวนตาย-*-“ฉัวะ!555+”ให้ตายสิตายให้มันดีกว่านี้ได้มั้ยเนี่ย และ...สายMP3ก้อปลิวเข้าไปลัดคอคิลตาย “ฟลิ้ว~เฮือกก แค๊กๆๆๆ” ให้ตายสิอันนี้ยิ่งกว่าอีกแฮะ ให้ตายสิ -*- ! มันคิดมาได้ไงเนี่ย หวีเฉาะหัว สายMP3ลัดคอตาย~ขี้เลื้อยชัดๆ

     “คิล!โรเวน!”ทุกคนตกใจมาก ก้อจะไม่ให้ตกใจได้ไงกันเพื่อนตายตั้ง2คน

    “ตาย ตายแล้วววโธ่คิลกับโรเวนที่น่าสงสาร กำลังด่ามันแต่โดนคนบ้าฆ่าตาย อย่างงี้มันต้องสะสาง!”คนแคระทุกคนพร้อมใจกันสู้ๆ สู้เพื่อเพื่อน (จะว่าคนแคระพวกนี้ก้อนิสัยดีเหมือนกันนะเนี่ย น่ารักๆ^-^)

     แล้วหมู่คนแคระก้อดึงสายMP3จากคอของคิลและหวีเปื้อนเลือดที่ติดอยู่บนหัวของทีโมน(ไม่กลัวกันรึไงฟะ-*-)เลือดสดๆก้อพุ้งกระฉูดกลายเป็นว่าการประทะระหว่างคนแคระกับแม่มดไปเรียบร้อย

     “จ๊ากกกก~!รับไปซะโลหิตมายาพุ่งทะลุมิติ!”(เห็นชื่อแล้วกลุ้มหว่ะ)ดับเบอร์ดอลเป็นคนเปิดศึกคนแรก

    “นี่แหนะ พลังหวีเปื้อนเลือด!”โอ๊ยให้ตายท่าแต่ละคน-*-

     “กรี๊ดดดดดดดดด”แม่มดจินนี่เป็นแม๊กทริกซะเต็มตัว เอ้าเฉียดไหล่ซ้ายเฉียดไหล่ขวา-*- อีแม่มดเจือกหลบทันอีก  เอ้าสู้ๆคนแคระ>_<”

     “จ๊ากกกก พลังลูกตุ้มMP3!!!”ง่ะไม่เลิกวุ้ย คราวนี้เป็นการต่อสู้ของเลโมธี

     “กรี๊ดดด ”มานหลบทัน!! “อ๊ะ กรี๊ดดด~” มันจะกรี๊ดอีกทำไมวะ? ผลัก! กรี๊ดดดดด! อีจินนี่ น๊อคหัวฟาดทรายน๊อคคาที่ไปแง้ว o[]O!!!

     “เย้ๆๆๆพวกเราสยบแม่มดจินนี่ได้แล้ว เอ้าเฮกันหน่อย!!!!”คาโลเฮใหญ่ทั่งๆที่ไม่ได้ช่วยไรซักอย่าง-*- กาละกินีของแท้

     “เฮ!!!”ทุกคนร้องดีใจกันอย่างถ้วนหน้าและปล่อยให้แฮร์รี่ตายคาที่ในโรงซะอย่างงั้น-*-

     และแล้วทุกคนก้อได้อยู่อย่างมีความสุขยกเว้นแฮร์รี่ -*- ถึงคนแคระจะตายไปถึง2ตัวแต่ทุกคนก้อยังคงจำเอาไว้ในความทรงจำว่า “เขาตายเพื่อทุกๆคน และตายอย่างมีศักดิ์ศรี”(ศักดิ์ศรีเรอะนั้น)

     นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า  ความสมัครคีคือพลังที่ยิ่งใหญ่ เว้นเสียแต่ถ้าสมัครคีแล้วลืมคนในเบื้องหลังเนี่ยสิ มันก้อก้อน่าจะส่งไปนรกทั้งหมด-*-

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::