[Fic rov] Zephys&Natalya&Aleister รักของเรา...สามคน?

"..ข้าเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้...ข้า..อึก..ฮื่อ...อีกนิดเดียวเอง.."

หญิงสาวร่างเล็กผมสีเขียวทมึนนิดๆกำลังนั่งร้องไห้อยู่ระหว่างเขตแบ่ง 

หล่อนร้องไห้กับสิ่งที่ทำไปไม่หยุด จิตใจที่เข้มแข็งบัดนี้มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว....เพราะหล่อนทำให้คนที่รักเกลียดไงล่ะ น่าเศร้าและน่าสมเพชจังน่ะ

"นาตาย่า!! นาตาย่า!!?? เจ้าอยู่ไหนข้ามาแล้วนาตาย่า!!??"

"อึก!! อึก... (ข้าต้องไม่ตอบไม่ตอบข้าไม่อยากเจอใครแล้ว)"

"นาตาย่า!!!???"

เสียงเข้มทึมๆยังคงดังก้องกังวานในป่าอยู่เช่นเดิม หล่อนที่โดนเรียกหาก็มิยอมออกไปเอาแต่นั่งกอดเข่าปิดปากอยู่อย่างนั้นทั้งที่อยากจะร้องออกมามากมาย

"นาตา- เจ้าอยู่นี่เอง ทุกคนเป็นห่วงน่ะ"

"เจ้าไปเสียเถอะมาลอส ข้ามิอยากให้ผู้ใดมาเจอข้าในเวลาเช่นนี้ ข้าอับอาย ข้าอยากอยู่ที่เดียว...อึก"

หล่อนพยายามกลั้นน้ำตาและเสียงอันน่าอับอายไว้แต่ดูท่ามันจะทนไม่ได้อีกแล้ว น้ำตาและเสียงสะอื่นดังขึ้น นั้นทำให้มาลอสตกใจหนักกว่าเดิมเสียอีก

เขาเดินไปนั่งข้างๆหล่อนที่กอดเข่าร้องไห้

"อย่าร้องไปเสีย เจ้ายังมีข้าอย่าเสียใจเลย เรากลับกันก่อนตะวันลับขอบฟ้าก่อนเสียดีกว่า ท่านวีร่าของเจ้ากำลังกระวนกระวายใหญ่เลยรู้ไหม"

ทันทีที่เขาเอ่ยพูดชื่อของเจ้านายหล่อน นาตาย่าก็ลุกขึ้นพร้อมเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา แต่ดวงตาสวยของยังคงว่างเปล่ามากทีเดียว

"เราไปกันได้รึยังมาลอส ข้าพร้อมแล้ว"

"เจ้าแน่ใจหรือ"

"....ไม่ แค่ต้องลองดูถ้าเจอเขาข้าคงต้องหลบหลังเจ้าเสียกระมัง"

"ข้าจะพยายาม กลับกันเถอะ"

.

.

.

.

.

.

"นาตาย่า!!???"

"ท่านวีร่า..?"

ฟุ๊บ!!??

ร่างของสาวสวยผมม่วงสั้นเข้ากอดผู้รับใช้ของตนจนล้มลงไปกับพื้นเพราะเสียการทรงตัว ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งกับพื้นดินหินของปราสาท

"ข้าเป็นห่วงเจ้ารู้ไหม อย่าทำให้ข้าตกใจนักสินาตาย่า"

"ขอประทานโทษเพค่ะท่านวีร่า...กระหม่อมแค่ไม่เคย.."

"ข้าจักไปจัดการไอ้เจ้าเซฟิสเสีย!"

"ไม่ได้น่ะเพค่ะ!!??"

นาตาย่าร้องลั่นด้วยของตกใจจนอีกฝ่ายถึงกับขมวดคิ้ว ทำไมล่ะ? ในเมื่อหล่อนโดนทรยศจากคนที่รักจนเกือบตาย แค่เพียงอำนาจบังตา....

"ทำไมเจ้าถึง.."

"กระหม่อมพลาดเองที่ไม่โจมตีทันที อย่างลงโทษเขาเลยเพค่ะ กระหม่อมขอแค่นั้นไม่ต้องการสิ่งใดแล้ว"

"...ได้ แต่เจ้าต้องถูกกักขังในคุกมืดสามสัปดาห์เชียว เจ้าทนได้หรือ?"

"นั้นเป็นกฎที่ผู้แพ้ต้องโดนมิใช่หรรอเพค่ะ กระหม่อมทำได้ขอแค่อย่าทำร้ายเขาเลยเพค่ะ"

หล่อนก้มคุกเข่าอ้อนวอน วีร่าถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ

"ตกลง ข้าจะไม่ขัดเจ้า ทหาร!! นำตัวนาตาย่าไปที่คุกมืด!?"

"ขอรับนายหญิง!!"

ทหารร้อยกว่านายคุมตัวนาตาย่าไปที่คุกมืดขณะที่โดนคุมตัวหล่อนก็เห็นคนรักแสน'ทรยศ' มองดูหลอนอยู่ข้างหลังด้วยใบหน้า.......ห่วงใย? แคร์? ขอโทษ? 

"นาตาย่า! ทหารหยุดก่อน!"

"อเลสเตอร์ เจ้า.."

ชายสูงใหญ่สหายของหล่อนนามอเลสเตอร์วิ่งมาพร้อมกับใบหน้าแตกตื่น เขาเข้ามากอดหล่อนเอาไว้เหมื่อนไม่ให้ไป

"อเลสเตอร์...เจ้าควรไปจากตรงนี้ ข้าแพ้เซฟิสข้าต้องโดนลงโทษ"

"แต่ไอ้นั้นมันโกงเจ้าน่ะนาตาย่า! ข้ามิยอมให้เจ้าไปเด็ดขาด"

"อเลสเตอร์...ข้า..ข้าขอขอบใจกับความห่วงใยของเจ้า แต่มันเป็นกฏ"

นาตาย่าผลักเขาออกไปห่างๆก่อนจะเดินตามทหารไปอย่างว่าง่ายแต่ถ้าสังเกตุดีๆละก็... คุณจะเห็นน้ำใสๆออกมาจากดวงตาสวยงามของเธอล่ะ! 

อเลสเตอร์วิ่งออกมาจากฝูงชนปีศาจด้วยความ...แค้น? 

"ฉันขอโทษน่ะ....ที่รัก"

เซฟิสยิ้มเจื่อเศร้าก่อนจะเกินออกมายังจุดเดียวกับนาตาย่าเพื่อรับรางวัล เขาดูไม่สะทกสะท้านกับสายตาที่ไม่พอใจของมาลอส,วีร่า และคนอื่นๆ

.

.

.

"ฮื่อ..ฮื่อ.."

เสียงสะอื้นดังขึ้นทามกลางความเงียบสงัดของคุกมืดที่คอยตอกย่ำความผิดและความโศกเศร้าของเธอเพียงลำพัง

"ฟู่...."

เสียงปรสิตตัวน้อยพยายามปลอบหล่อนที่นั่งกอดเข่าร้องไห้อาลัยอาวอนเหมื่อนอยากตายอยู่อย่างนั้น เจ้าปรสิตลอยมาอยู่ตรงหน้าสาวเจ้า

"อย่าร้องไห้...เจ้าคงจะพูดอย่างนี้..ขอบใจน่ะข้าจะพยายาม..อึก..ข้าไม่เข้าใจข้าเคยบอกท่านวีร่าว่าข้าไม่ร้องไห้แน่ถ้าเซฟิส....ทำแบบนี้..แต่พอมาเจอจริงๆ ข้าก็...ฮื่อ.."

"ฟู่ฟู้ฟูฟู่! "

ปรสิตร้องโอดโอยด้วยความห่วงใย มันมิชอบให้เจ้านายของมันเป็นอย่างนี้สักเท่าไรเลย ' ข้าเกลียดไอ้เจ้าเซฟิสนั้น! คอยดูเสียข้าจักฆ่ามันให้จงได้!!?? 'เจ้าปรสิตคิดในใจก่อนจะลอยไปให้หล่อนกอด

.

.

.

"นาตาย่า! "

"เฮือก!! อ..อเลสเตอร์..เจ้า.."

"ข้าแอบมาน่ะ "

ชายหนุ่มพูดก่อนจะนั่งลงข้างๆกรงที่ทำจากเหล็กและเวทย์ พร้อมยื่นมือสอดไปลูกกรงเหล็กที่มีช่องว่างไปแต่ะที่ผมของหล่อนพร้อมรอยยิ้มเจื่อๆที่ลบความเจ้าเลห์ออกไปโดยมีความอ่อนโยนเข้ามาแทน

นาตาย่าเอามือทั้งสองข้างกุมมือของเขาพร้อมน้ำใส่ๆที่ไหลออกมาท่วมแก้ม

"อย่าจากข้าไปไหนเลย..ข้าเหงา..ข้ากลัว...ข้าไม่อยากอยู่คนเดียว..ข้า.."

"อย่าร้องเสียนาตาย่าเจ้ายังมีข้ากับทุกๆคนไม่มีใครดูหมิ่นเจ้าหรอก"

"แต่ข้า...."

"มีแต่คนเข้าข้างเจ้า ทุกคนก็รู้ว่าไอ้นั้นมันโกงเจ้าเซฟิสใช้ยาตามิสที่มีความสามารถในการเพิ่มพลังทั้งเวทและกายภาพเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว มันโกงเจ้า แต่เจ้ากลับ.... ยอมเจ้านั้นไป "

อเลสเตอร์ขมวดคิ้ว 

"ข้าผิดเองเจ้าอย่าโกรธเซฟิสเลย"

".........เจ้า..เหงาไหม?"

"...."

เขาเปลี่ยนประเด็นที่เขาอยากจะถามจากใจจริง

นาตาย่าพยักหน้าโดยไม่ตอบอะไรอเลสเตอร์สอดมืออีกข้างมาเช็ดน้ำตาให้สาวเจ้าที่ร้องไห้อยู่ ก่อนจะเอาขนมที่อลิสจากแดนผู้กล้าให้

"อ..อลิส? เจ้าไปเอามาได้อย่างไง"

"อลิสรู้ข่าวของเจ้าเลยส่งมาบอกข้าอีกว่าอยากให้เจ้ากินขนมนี้เพื่อจะทำให้เจ้าอารมย์ดีขึ้น ถ้าเจ้าออกมาแล้วไปดูห้องนอนเจ้าด้วย "

"ทำไมรึ"

" มีอีกหลายคนที่ส่งมาให้เจ้าล้นเตียงเจ้าเลยรู้ไหม! ทหารเขาจะแบกเข้าห้องเจ้าไม่ไหวแล้ว!!"

อเลสเตอร์พูดไปพองแก้มไป สาวเจ้าหัวเราะขึ้นเพราะท่าทีของเขา 

อเลสเตอร์ยิ้มเจื่อๆอีกรอบเมื่อเห็นหล่อนยิ้ม

"หัวเราะได้ซักทีน่ะ ข้าชอบรอยยิ้มของเจ้าจังนาตาย่า"

"ทำไมรึ"

"..มัน.."

[ ตึ่ง ตึ่ง ตึ่ง ตึ่ง ตึ๊ง!!]

เสียงระฆังบ่งบอกถึงเวลาค่ำ อเลสเตอร์ถึงรีบลานาตาย่าเพื่อไม่ให้โดนจับได้ว่าแอบมา

.

.

อเลสเตอร์มาหาหล่อนทุกวันทุกเวลาที่มีโอกาสจนนางเริ่มไม่เหงาไม่เศร้าและแทบจะลืมเรื่องของเซฟิสไป 

.

.

.

3 สัปดาห์..ผ่านไป

นาตาย่าออกมาจากคุกมืดโดยมีงานเฉลิมฉลองเล็กๆที่แกร๊กจัดขึ้นเพราะเป็นวันเกิดตนและฉลองที่นาตาย่าออกมาโดยเชิญชวนสหายจากแดนต่างๆ

.

.

.

จบตอนแรก