ฟิค noel the mortal fate (ฟุโก้&โนวเอว,ออสการ์&โนวเอว)

ข้อมูลเบื้องต้น

อันนี้แต่งเป็นฟิคสั้นๆน่ะค่ะคือว่าแบบฟินมากก(ขี้มโนไปเองแหละค่ะ><) อาจจะมีข้อบกพร้องไปมากกกกก ก็ต้องขออภัย ณ ที่นี้ด้วย _ _) [กราบงามๆ]

เรือนี้ 'โนวเอลกินกับอะไรก็อร่อย' ไม่ค่อยเกี่ยวเนื้อเรื่องน้า~~ (อยากได้อีกคอมเมน์เลยจร้าาา~)

.

.

.

" นายมันก็แค่ปีศาจหัวนกน่ะแหละ!"

เสียงหวานแหลมดังขึ้นโดยเสียงนั้นแสดงความไม่พอใจอย่างยิ่ง คนที่โดนตะวาดใส่ก็โต้ตอบกลับมาเช่นกัน

"ก็แล้วมันทำไมล่ะหันฉันก็หัวฉัน!มันหนักหัวเธอรึไง! แค่เรื่องแค่นี้เองทำเป็นเรื่องใหญ่"

"ก็นายเล่นเหยียบหน้ากากของฟุโก้ขนาดนั้นเลยนิ พอไม่มีหน้ากากหมอนั้นก็ยอมไปด้วยเพราะนาย! ที่สำคัญถ้าฟุโก้ไม่ไปหมายความว่า ออสการ์ก็ไม่ไปด้วยยิ่งทำให้เราจัดการนายกบูโรอยากยิ่งขึ้นไปอีก นายต้องรับผิดชอบ!"

สาวเจ้าร่ายยาวจนอีกคนเริ่มมีแาการหูช้าพร้อมอารมณ์โกรธ

"ก็ใครจะไปรู้ว่าวางอยู่ตรงนั้นกันล่ะ "

"นายนี้มัน..."

ทั้งสองทะเลาะกันไปเรื่อยๆโดยที่มีฟุโก้ ออสการ์ มองดูอยู่อย่างห่างๆ

"ดูสนิทกันจังน่ะ โนวเอวกับคารอนน่ะ"

"เออ สนิทกันไปเถอะ เดียวไอ้ปีศาจหัวนกนั้นจะต้องหาหน้ากากให้ฉัน"

ฟุโก้บ่นขึ้น แต่ออสการ์ก็ยังคงจ้องมองไปที่เดิมแววตาของเขามองสาวเจ้าอยู่เช่นเดิม

"....น่ารัก"

"ห...ห่ะ? พี่พูดว่าไงน่ะ"

"..เธอ...น่ารัก โนวเอว...น่ารัก _//_) ผมยาวสลวยสีน้ำตาลอ่อนๆเวลามองแล้วมัน...เพลินดี"

คนเป็นพี่พูดออกมาอย่างไม่ปิดบังน้องชายที่เอาแต่นั่งไขว้ห่างอยู่อย่างนั้น

 น้องชายเห็นดังนั้นจึงยิ้มแห้งๆออกมา

"พี่ชอบหล่อนรึไง พูดสะเหมือนนิยายน้ำเน่าที่พวกผู้หญิงเขาชอบอ่านกันเลย =_=)"

"...ใช่ พี่ชอบเธอ"

" เอาจริงดิ!!?? /=0=)/!!"

.

.

.

.

.

"ทำไมฉันต้องมากับเธอด้วยเนี้ยยัยแม่มด "

ฟุโก้พูดขึ้นท่ามกลางชุมชนสลัม โนวเอวหันกลับมาพูดตอบ

"ก็นายอยากได้หน้ากากไม่ใช่รึไง ก็มาเลือกสิย่ะ ก็รีบๆซื้อแล้วไปกันได้แล้วพวกเราไม่ควรออกมาเป็นจุดสนใจมากน่ะรู้ไหม"

"รู้แล้วน้า รอฉันอยู่ตรงนี้เดียวถ้าซื้อเสร็จจะกลับมา "

ฟุโก้เดินเข้าตรอกเล็กที่พอจะเข้าได้ไปทางร้านค้าลับของเมืองที่เขามักจะมาบ่อยๆ

สาวเจ้าด้วยเบื่อ(บวกดื้อ)จึงเดินเล่นนอกสั่ง หล่อนเดินไปเรื่อยจนถึงหน้าร้านสร้อยเพรชแห่งหนึ่ง

" สวยจัง "

.

.

.

.

ต่อมา

ฟุโก้เดอนออกมาจากตรอกและหน้ากากที่ถืออยู่ เขาหันซ้ายหันขวาก็ไม่พบหล่อน

"ยัยนั้นไปไหนแล้วล่ะ ให้ตายสิ =_=)"

เขาเดินหาสาวเจ้าที่ดื้อไม่ทำตามคำสั่ง จนเจอหล่อนที่ยังคงจ้องมองดูสร้อยเพรชสีแดงทับทิมอย่างนั้นอยู่เช่นเดิม เขาจึงเดินไปหาหล่อน

"..เฮ้ย เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไงว่าให้รอ"

"อ่ะ..ขอโทษ..คือฉันเบื่อน่ะอีกอย่างพอเห็นสร้อยสวยๆฉันก็เดินไปดูตามประสาผู้หญิง...ขอโทษน่ะ กลับกันเถอะ"

"......"

โนวเอวหันหลังกลับทันทีแต่ฟุโก้ดึงมือของเธอไว้ หล่อนหันกลับมาด้วยแววตาที่สงสัย

"มีอะไรอีกเหรอ พวกเราควรรีบกลับน่ะ"

"รออยู่ตรงนี้ ห้ามไปไหนเดียวฉันจะไปเอามันมา"

เขาวิ่งไปเข้าร้านเพชรหรูทันทีทำให้สาวเจ้าตกใจ+งงว่า ' มัน ' คืออะไร

"กรี๊ด~! "

"...!?"

อยู่ดีๆลูกค้ามากมายและเจ้าของร้านก็รีบวิ่งออกมาสุดชีวิตด้วยสีหน้าที่ตกใจ หวาดกลัว หล่อนเห็นดังนั้นก็ทำได้แต่มองอย่างเดียว

" แค่เข้าร้านก็วิ่งกันสะแล้วไอ้พวกขยะ "

ฟุโก้เดินออกมาจากร้านพร้อม ' มัน ' โนวเอวถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาด้วยความเหนื่อยใจสุดขีด

"นี้นายรู้ไหมว่าถ้านายทำแบบนี้พวกนายกเบอร์โรจะรู้ตั-......น่ะ.."

หล่อนหยุดพูดเมื่อชายหนุ่มตรงหน้ายื่นสร้อยเพชรทับทิมที่หล่อนมองดูอยู่นานมาให้

 หล่อนขมัดคิ้วอย่างสงสัย

"อยากได้ไม่ใช่รึไงห่ะ? ก็เอาไปสิ ฉันอุสาห์ไปเอามาให้เลยน่ะ รับๆไปซะ"

ฟุโก้วางสร้อยลงบนมือของหล่อน ลง หล่อนยังมองสร้อยเส้นนั้นอยู่อย่างลังเล

"เธอทำเรื่องมามากแล้วไม่ใช่รึไงถ้าจะได้ของมาด้วยการขโมยมันก็คงไม่แปลกจริงไหมล่ะ"

"ต..แต่ มัน..."

"เอามานี่! "

เขากระชากสร้อยเส้นนั้นมาด้วยความหงุดหงิดกับการลังเลของหล่อนก่อนจะเดินไปข้างหลังและส่วมสร้อยนั้นให้แก่เธอ 

"อ...เอ่อ..คือว่าฉัน...ฉันไม่คงไม่เหมาะกับแม่มดอย่างฉันหรอก..."

"เธอนี้มันน่ารำคาญจริงๆ ใส่ๆไปเถอะฉันจะดูเองว่ามันเหมาะรึป่าว เอ้า! หันมาแล้วก็ยิ้ม...ด้วย ...... 0//0)"

ตึกตัก ตึกตัก

เสียงหัวใจของฟุโก้เต้นแรงขึ้นอย่างที่ไม่เคยมาก่อน มันเต้นแรงมาก(ทั้งที่เต้นแรงอยู่แล้ว>//<) หล่อนหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มที่ชัดมากเพราะทั้งสองใกล้กันโดยไม่ถึงเซน 

"เป็นไงบ้าง?ฟุโก้"

"_////_) ก็....สวยดี เหมาะอยู่น่ะ(นี้ฉันพูดอะไรออกไปเนี้ยยยยยย )"

"งั้นเหรอ ฮิๆ งั้น..."

สาวเจ้าออกจากชายหนุ่มสองสามเก้าแล้วกลับมาพร้อมรอยยิ้มแสนหวาน ที่ใครเห็นแล้วใจละลาย 

" ขอบใจน่ะ! ^^)"

"อ..อืม ร..เราควรกลับกันได้แล้ว ทุกคนคงรออยู่_//_) "

เขาวิ่งนำหน้าหล่อนไปอย่างรวดเร็วเพื่อเก็บใบหน้าที่แดงกำยำไว้และเสียงหัวใจที่เต้นแรงสุดขีด

" ( ยัยแม่มดนี่อันตรายต่อหัวใจจริงๆ ~>////<)~"

.

.

.

.

.

ณ สวนสาธารณะ สลัม

"โนวเอว...เธอเรียกมาที่นี้ทำไมเหรอ"

ออสการ์ถามสาวเจ้าที่พาตนมาเดินเล่น สาวเจ้าหยุดเดินแล้วหันกลับมา

"พรุ่งนี้พวกเราก็ต้องจัดการนายกเบอร์โรแล้ว..ฉันคิดว่าถ้าฉันไม่รอด...ฉันคงจะได้เห็นท้องฟ้าสีฟ้าครามแสนงดงามเป็นครั้งสุดท้าย"

สาวเจ้าตัดพ้อขึ้นพร้อมลืมตาดูท้องฟ้าสีครามที่จะกลายเป็นสีดำแล้ว

"อย่าพูดอย่างนั้นสิมันทำให้กำลังใจของเธอหายน่ะ พวกเราและเธอจะต้องรอดกลับมาแน่นอน"

ชายหนุ่มให้กำลังใจ

"นั้นสิน่ะ ^ ^)"

สาวเจ้าเดินไปที่ม้านั่งตัวเก่าๆตัวหนึ่งก่อนจะนั่งลง ออสการ์เห็นดังนั้นจึงไปนั่งข้างๆ

"พรุ่งนี้แล้วสิน่ะ.... _ _)"

เขาพูดขึ้นก่อนจะมองหน้าสาวเจ้าก็พบว่าหล่อนนั้นหลับไปแล้ว (ไรท์:สงสัยนางง่วงมาก555+)

ชายหยุ่มจ้องมองใบหน้างามที่หลับอยู่อย่างไม่วางตา ผมสีน้ำตาลคาลาเมลกับผิวขาวเนื้อทรายทำให้ใจของเขาเต้นแรงทุกเวลา 

แต่ชายก็คือชายความเจ้าเลห์ก็ต้องมีตามประสา

 แววตาอ่อนโยนเริ่มเปลี่ยนแววตาเป็นเจ้าเล่ห์แทน 

เขาหันซ้ายหันขวาก็ไม่พบใครเลยที่ผ่านคงจะเป็นเพราะข่าวเรื่องของโนวเอวเองล่ะมั่งที่ทำให้ชาวบ้านต่างหวาดกลัวแม้ชุมชนสลัมก็ด้วย เขาน้อมตัวลงอย่างช้าๆเพื่อไม่ให้คนที่หลับอยู่ตื่น 

ริมฝีปากประทับลงบนแก้มอันขาวเนื้อทรายนานและเนินนาน 

เขาเลื่อนหน้าออกจากหล่อนพร้อมรอยยิ้มมุมปาก 

" เธอทำให้ฉันอยากเองน่ะ "

.

.

.

.

.

.

(จบ)

ไรท์อยากทำของคารอนจังอยู่น่ะค่ะแต้กลัวมันจะ.....เอ่อ...หวานเกินไป >//<) ขอแค่นี้ก่อนค่ะ ถ้าใครอยากได้อีกคอมเม้นย์เลยน่ะค่ะ อาจจะแต่งไม่ดีก็ต้องขออภัยด้วยค่ะ//กราบงามๆ และอย่าลืมไปอ่านนิยายอื่นๆของไรท์ด้วยน่ะเจ้าค่ะ //กราบงามๆอีกรอบ