ฟิค noel the mortal fate (ฟุโก้&โนวเอว,ออสการ์&โนวเอว) - ฟิค noel the mortal fate (ฟุโก้&โนวเอว,ออสการ์&โนวเอว) นิยาย ฟิค noel the mortal fate (ฟุโก้&โนวเอว,ออสการ์&โนวเอว) : Dek-D.com - Writer

    ฟิค noel the mortal fate (ฟุโก้&โนวเอว,ออสการ์&โนวเอว)

    โดย rmuhinamori

    ดีจร้า~นักอ่านทุกคน นี้ไรท์เองค่ะ อยากจะบอกว่าที่ทำแค่สองคู่เพราะว่าขี้เกียจค่ะ//หลบมีด ถ้าใครมิชอบก็ขออภัยด้วยน่ะค่ั

    ผู้เข้าชมรวม

    821

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    1

    ผู้เข้าชมรวม


    821

    ความคิดเห็น


    10

    คนติดตาม


    10
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  7 ก.ค. 61 / 19:29 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    อันนี้แต่งเป็นฟิคสั้นๆน่ะค่ะคือว่าแบบฟินมากก(ขี้มโนไปเองแหละค่ะ><) อาจจะมีข้อบกพร้องไปมากกกกก ก็ต้องขออภัย ณ ที่นี้ด้วย _ _) [กราบงามๆ]

    เรือนี้ 'โนวเอลกินกับอะไรก็อร่อย' ไม่ค่อยเกี่ยวเนื้อเรื่องน้า~~ (อยากได้อีกคอมเมน์เลยจร้าาา~)
    .
    .
    .
    " นายมันก็แค่ปีศาจหัวนกน่ะแหละ!"

    เสียงหวานแหลมดังขึ้นโดยเสียงนั้นแสดงความไม่พอใจอย่างยิ่ง คนที่โดนตะวาดใส่ก็โต้ตอบกลับมาเช่นกัน

    "ก็แล้วมันทำไมล่ะหันฉันก็หัวฉัน!มันหนักหัวเธอรึไง! แค่เรื่องแค่นี้เองทำเป็นเรื่องใหญ่"

    "ก็นายเล่นเหยียบหน้ากากของฟุโก้ขนาดนั้นเลยนิ พอไม่มีหน้ากากหมอนั้นก็ยอมไปด้วยเพราะนาย! ที่สำคัญถ้าฟุโก้ไม่ไปหมายความว่า ออสการ์ก็ไม่ไปด้วยยิ่งทำให้เราจัดการนายกบูโรอยากยิ่งขึ้นไปอีก นายต้องรับผิดชอบ!"

    สาวเจ้าร่ายยาวจนอีกคนเริ่มมีแาการหูช้าพร้อมอารมณ์โกรธ

    "ก็ใครจะไปรู้ว่าวางอยู่ตรงนั้นกันล่ะ "

    "นายนี้มัน..."

    ทั้งสองทะเลาะกันไปเรื่อยๆโดยที่มีฟุโก้ ออสการ์ มองดูอยู่อย่างห่างๆ

    "ดูสนิทกันจังน่ะ โนวเอวกับคารอนน่ะ"

    "เออ สนิทกันไปเถอะ เดียวไอ้ปีศาจหัวนกนั้นจะต้องหาหน้ากากให้ฉัน"

    ฟุโก้บ่นขึ้น แต่ออสการ์ก็ยังคงจ้องมองไปที่เดิมแววตาของเขามองสาวเจ้าอยู่เช่นเดิม

    "....น่ารัก"

    "ห...ห่ะ? พี่พูดว่าไงน่ะ"

    "..เธอ...น่ารัก โนวเอว...น่ารัก _//_) ผมยาวสลวยสีน้ำตาลอ่อนๆเวลามองแล้วมัน...เพลินดี"

    คนเป็นพี่พูดออกมาอย่างไม่ปิดบังน้องชายที่เอาแต่นั่งไขว้ห่างอยู่อย่างนั้น
     น้องชายเห็นดังนั้นจึงยิ้มแห้งๆออกมา

    "พี่ชอบหล่อนรึไง พูดสะเหมือนนิยายน้ำเน่าที่พวกผู้หญิงเขาชอบอ่านกันเลย =_=)"

    "...ใช่ พี่ชอบเธอ"

    " เอาจริงดิ!!?? /=0=)/!!"

    .
    .
    .
    .
    .



    "ทำไมฉันต้องมากับเธอด้วยเนี้ยยัยแม่มด "

    ฟุโก้พูดขึ้นท่ามกลางชุมชนสลัม โนวเอวหันกลับมาพูดตอบ

    "ก็นายอยากได้หน้ากากไม่ใช่รึไง ก็มาเลือกสิย่ะ ก็รีบๆซื้อแล้วไปกันได้แล้วพวกเราไม่ควรออกมาเป็นจุดสนใจมากน่ะรู้ไหม"

    "รู้แล้วน้า รอฉันอยู่ตรงนี้เดียวถ้าซื้อเสร็จจะกลับมา "

    ฟุโก้เดินเข้าตรอกเล็กที่พอจะเข้าได้ไปทางร้านค้าลับของเมืองที่เขามักจะมาบ่อยๆ

    สาวเจ้าด้วยเบื่อ(บวกดื้อ)จึงเดินเล่นนอกสั่ง หล่อนเดินไปเรื่อยจนถึงหน้าร้านสร้อยเพรชแห่งหนึ่ง

    " สวยจัง "
    .
    .
    .
    .
    ต่อมา

    ฟุโก้เดอนออกมาจากตรอกและหน้ากากที่ถืออยู่ เขาหันซ้ายหันขวาก็ไม่พบหล่อน

    "ยัยนั้นไปไหนแล้วล่ะ ให้ตายสิ =_=)"

    เขาเดินหาสาวเจ้าที่ดื้อไม่ทำตามคำสั่ง จนเจอหล่อนที่ยังคงจ้องมองดูสร้อยเพรชสีแดงทับทิมอย่างนั้นอยู่เช่นเดิม เขาจึงเดินไปหาหล่อน

    "..เฮ้ย เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไงว่าให้รอ"

    "อ่ะ..ขอโทษ..คือฉันเบื่อน่ะอีกอย่างพอเห็นสร้อยสวยๆฉันก็เดินไปดูตามประสาผู้หญิง...ขอโทษน่ะ กลับกันเถอะ"

    "......"

    โนวเอวหันหลังกลับทันทีแต่ฟุโก้ดึงมือของเธอไว้ หล่อนหันกลับมาด้วยแววตาที่สงสัย

    "มีอะไรอีกเหรอ พวกเราควรรีบกลับน่ะ"

    "รออยู่ตรงนี้ ห้ามไปไหนเดียวฉันจะไปเอามันมา"


    เขาวิ่งไปเข้าร้านเพชรหรูทันทีทำให้สาวเจ้าตกใจ+งงว่า ' มัน ' คืออะไร

    "กรี๊ด~! "

    "...!?"

    อยู่ดีๆลูกค้ามากมายและเจ้าของร้านก็รีบวิ่งออกมาสุดชีวิตด้วยสีหน้าที่ตกใจ หวาดกลัว หล่อนเห็นดังนั้นก็ทำได้แต่มองอย่างเดียว

    " แค่เข้าร้านก็วิ่งกันสะแล้วไอ้พวกขยะ "

    ฟุโก้เดินออกมาจากร้านพร้อม ' มัน ' โนวเอวถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาด้วยความเหนื่อยใจสุดขีด

    "นี้นายรู้ไหมว่าถ้านายทำแบบนี้พวกนายกเบอร์โรจะรู้ตั-......น่ะ.."

    หล่อนหยุดพูดเมื่อชายหนุ่มตรงหน้ายื่นสร้อยเพชรทับทิมที่หล่อนมองดูอยู่นานมาให้
     หล่อนขมัดคิ้วอย่างสงสัย

    "อยากได้ไม่ใช่รึไงห่ะ? ก็เอาไปสิ ฉันอุสาห์ไปเอามาให้เลยน่ะ รับๆไปซะ"

    ฟุโก้วางสร้อยลงบนมือของหล่อน ลง หล่อนยังมองสร้อยเส้นนั้นอยู่อย่างลังเล

    "เธอทำเรื่องมามากแล้วไม่ใช่รึไงถ้าจะได้ของมาด้วยการขโมยมันก็คงไม่แปลกจริงไหมล่ะ"

    "ต..แต่ มัน..."

    "เอามานี่! "

    เขากระชากสร้อยเส้นนั้นมาด้วยความหงุดหงิดกับการลังเลของหล่อนก่อนจะเดินไปข้างหลังและส่วมสร้อยนั้นให้แก่เธอ 

    "อ...เอ่อ..คือว่าฉัน...ฉันไม่คงไม่เหมาะกับแม่มดอย่างฉันหรอก..."

    "เธอนี้มันน่ารำคาญจริงๆ ใส่ๆไปเถอะฉันจะดูเองว่ามันเหมาะรึป่าว เอ้า! หันมาแล้วก็ยิ้ม...ด้วย ...... 0//0)"


    ตึกตัก ตึกตัก

    เสียงหัวใจของฟุโก้เต้นแรงขึ้นอย่างที่ไม่เคยมาก่อน มันเต้นแรงมาก(ทั้งที่เต้นแรงอยู่แล้ว>//<) หล่อนหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มที่ชัดมากเพราะทั้งสองใกล้กันโดยไม่ถึงเซน 

    "เป็นไงบ้าง?ฟุโก้"

    "_////_) ก็....สวยดี เหมาะอยู่น่ะ(นี้ฉันพูดอะไรออกไปเนี้ยยยยยย )"

    "งั้นเหรอ ฮิๆ งั้น..."

    สาวเจ้าออกจากชายหนุ่มสองสามเก้าแล้วกลับมาพร้อมรอยยิ้มแสนหวาน ที่ใครเห็นแล้วใจละลาย 

    " ขอบใจน่ะ! ^^)"

    "อ..อืม ร..เราควรกลับกันได้แล้ว ทุกคนคงรออยู่_//_) "

    เขาวิ่งนำหน้าหล่อนไปอย่างรวดเร็วเพื่อเก็บใบหน้าที่แดงกำยำไว้และเสียงหัวใจที่เต้นแรงสุดขีด

    " ( ยัยแม่มดนี่อันตรายต่อหัวใจจริงๆ ~>////<)~"
    .
    .
    .
    .
    .

    ณ สวนสาธารณะ สลัม

    "โนวเอว...เธอเรียกมาที่นี้ทำไมเหรอ"

    ออสการ์ถามสาวเจ้าที่พาตนมาเดินเล่น สาวเจ้าหยุดเดินแล้วหันกลับมา

    "พรุ่งนี้พวกเราก็ต้องจัดการนายกเบอร์โรแล้ว..ฉันคิดว่าถ้าฉันไม่รอด...ฉันคงจะได้เห็นท้องฟ้าสีฟ้าครามแสนงดงามเป็นครั้งสุดท้าย"

    สาวเจ้าตัดพ้อขึ้นพร้อมลืมตาดูท้องฟ้าสีครามที่จะกลายเป็นสีดำแล้ว

    "อย่าพูดอย่างนั้นสิมันทำให้กำลังใจของเธอหายน่ะ พวกเราและเธอจะต้องรอดกลับมาแน่นอน"

    ชายหนุ่มให้กำลังใจ

    "นั้นสิน่ะ ^ ^)"

    สาวเจ้าเดินไปที่ม้านั่งตัวเก่าๆตัวหนึ่งก่อนจะนั่งลง ออสการ์เห็นดังนั้นจึงไปนั่งข้างๆ

    "พรุ่งนี้แล้วสิน่ะ.... _ _)"

    เขาพูดขึ้นก่อนจะมองหน้าสาวเจ้าก็พบว่าหล่อนนั้นหลับไปแล้ว (ไรท์:สงสัยนางง่วงมาก555+)

    ชายหยุ่มจ้องมองใบหน้างามที่หลับอยู่อย่างไม่วางตา ผมสีน้ำตาลคาลาเมลกับผิวขาวเนื้อทรายทำให้ใจของเขาเต้นแรงทุกเวลา 

    แต่ชายก็คือชายความเจ้าเลห์ก็ต้องมีตามประสา
     แววตาอ่อนโยนเริ่มเปลี่ยนแววตาเป็นเจ้าเล่ห์แทน 

    เขาหันซ้ายหันขวาก็ไม่พบใครเลยที่ผ่านคงจะเป็นเพราะข่าวเรื่องของโนวเอวเองล่ะมั่งที่ทำให้ชาวบ้านต่างหวาดกลัวแม้ชุมชนสลัมก็ด้วย เขาน้อมตัวลงอย่างช้าๆเพื่อไม่ให้คนที่หลับอยู่ตื่น 

    ริมฝีปากประทับลงบนแก้มอันขาวเนื้อทรายนานและเนินนาน 

    เขาเลื่อนหน้าออกจากหล่อนพร้อมรอยยิ้มมุมปาก 

    " เธอทำให้ฉันอยากเองน่ะ "
    .
    .
    .
    .
    .
    .

    (จบ)

    ไรท์อยากทำของคารอนจังอยู่น่ะค่ะแต้กลัวมันจะ.....เอ่อ...หวานเกินไป >//<) ขอแค่นี้ก่อนค่ะ ถ้าใครอยากได้อีกคอมเม้นย์เลยน่ะค่ะ อาจจะแต่งไม่ดีก็ต้องขออภัยด้วยค่ะ//กราบงามๆ และอย่าลืมไปอ่านนิยายอื่นๆของไรท์ด้วยน่ะเจ้าค่ะ //กราบงามๆอีกรอบ
    นิยายแฟร์ 2024
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×