ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สาวก แห่งความมืด
ปัง......ปัง.... เสียงรัวที่ประตูดังขึ้นทำให้ชายชราที่กำลังต้มน้ำร้อนอยู่ต้องผละออกมาที่ประตู. และแง้มช่องเพื่อดูบุคคลผู้มาเยือนยามรัตติกาล
“ใคร.....มีธุระอะไร” เสียงตวาดถามออกไปนั้นแหบห้าว
“มีพายุมา ผมขอพักสักคืน...”เสียงนุ่มตอบกลับมา แต่ชายชราก็เห็นเพียงเงาดำๆเท่านั้น ชายชราตัดสินใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเปิดประตูไม้เก่าๆออกรับ
ทันทีที่ร่างของผู้มาเยือนกระทบแสงไฟ ชายชราก็แทบไม่อยากเชื่อสายตา ร่างสูงของบุรุษที่ใช้มือที่มีผิวขาวนวลราวหิมะเลิกผ้าคลุมออก ผมสีดำสนิทสะท้อนแสงไฟเป็นมันระยับ
บุรุษอายุอานามไม่น่าเกิน16 ปี เงยดวงหน้างดงามราวภาพของจิตรกรเอกขึ้น มองไปที่ชายชราและยิ้มให้ด้วยริมฝีปากที่บางเฉียบ
“ขอโทษที่รบกวนตอนดึกแบบนี้....เจนเทิล ฟายเยอร์”เด็กหนุ่มส่งเสียงเรียก ทำๆห้อาชาที่รออยู่ด้านนอก โผล่หน้ามาดูและเดินเข้ามา พร้อมกับนกเหยี่ยวที่ถลาร่อนมาเกาะบนบ่าเด็กหนุ่มและไซร้อย่างรักใคร่
“เอ่อ...คอกม้ามันเก่ามากแล้วยังไงคืนนี้ผมขอห้องโถงนี้เป็นที่นอนให้ม้ากับเหยี่ยวหน่อยนะครับ”
“คุณปู่ขา...” เด็กสาวผมน้ำตาลเป็นลอนวิ่งออกมาจากด้านใน เมื่อเห็นไนท์ก็กระโดดหลบเข้าซอกตู้ทันที
“มายา.....ไม่ต้องกลัวลูก เขามาพัก”ชายชราบอก ทำให้เด็กน้อยเดินออกมาจากหลังตู้ ดวงตากลมโตสีดำขลับจ้องคนแปลกหน้าไม่วางตา
“พี่ชื่ออะไรคะ” เธอถามด้วยเสียงเล็ก
“ไนท์”เด็กหนุ่มบอกด้วยเสียงที่อ่อนโยน และยกมือขึ้นลูบศีรษะเด็กน้อยอย่างเอ็นดู
“พี่.....หน้าตาสวยจังค่ะ....อ๊ะ...ต้องว่าหล่อสิ” เด็กน้อยยิ้มอย่างร่าเริง และยกมือขึ้นลูบหน้าของคนแปลกหน้าเบาๆ
“เจ้าหนุ่มมาจากไหนล่ะ”ชายชราถามเมื่อเอาน้ำให้ม้ากินเสร็จแล้ว
“ผมพเนจรไปเรื่อย.....ไร้หลักแหล่ง”ไนท์ตอบและทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้
“เจ้าก็พเนจรผิดที่เสียแล้วล่ะ หมู่บ้านนี้ไม่มีใครเข้ามาเกือบสิบปีแล้ว” ชายชรามองเรื่อยออกไปที่นอกหน้าต่าง
“ทำไมครับ....” เด็กน้อยรินน้ำในกาออกหมาใส่ถ้วยเล็กๆอย่างตั้งอกตั้งใจเพื่อยื่นให้ไนท์ที่ตั้งใจฟัง
“ที่นี่ไม่มีคนอยู่มานานแล้ว คนพากันอพยพหนีกันหมด” ชายชรานั่งลงและว่าออกมาเรื่อยๆราวทำนบกั้นน้ำที่พังทลาย
“เดิมทีที่นี่เป็นเมืองที่พักก่อนจะถึงเมืองท่าทางทิศตะวันออกเพื่อออกสู่ทะเลมิดบลูที่อุดมสมบูรณ์”
“ข้าเองก็มีลูกชายกับลูกสะใภ้ที่แสนขยัน แต่เมื่อเกือบ10 ปีก่อนจู่ท้องฟ้าทางตะวันออกก็แดงฉานเหล่าสัตว์ต่างอพยพหนี”
“ลูกชายกับลูกสะใภ้ข้าเดินทางไปมิดบลูก่อนหน้านั้นหนึ่งวัน โดยฝากมายาไว้ และก็ไม่กลับมาอีกเลย”
“ทุกๆคืนก็จะมีเจ้าสาวกทมิฬออกมาล่าเหยื่อ มันมาเคาะประตูบ้านทุกคืน และบ้านไหนที่เปิดให้ก็ถูกฆ่ายกตระกูล ทุกคนที่อยู่ก็อพยพออกไปหมด เหลือแค่ข้ากับมายาสองคนเท่านั้น”
“แล้วทำไมท่านไม่ไปล่ะ”
“ข้ารอ ข้าอยากพบลูกชายกับสะใภ้ ข้าเชื่อว่าเขาต้องกลับมา” ไนท์จ้องนิ่งด้วยดวงตาคู่สวย และมองมายาที่ฟุบหลับไปกับโต๊ะ อย่างอ่อนเพลีย
“มันมาทุกคืนเลยเหรอ” ไนท์ถาม
“ใช่......”ชายชราเจ้าของเรือนผมสีเทาพยักหน้ารับ “ส่งเสียงกรีดร้องราวกับจะพรากวิญญาณ”
เสียงของผู้เล่าเริ่มแตกเครือ “มันมาทุกๆเที่ยงคืน”
“ประตูท่านเก่ามากแล้วทำไมไม่ซ่อมเสีย”
“ข้าจะเอาเงินที่ไหนไปซ่อมลำพังตัวข้ากับหลานก็จะไม่มีเงินอยู่แล้ว”ชายชราพูดอย่างรันทด
เสียงลมที่หวีดหวิวภายนอกทำให้ขนของเจ้าของบ้านลุกชันขึ้นนาฬิกาตีบอกเวลาเบาๆ ชายชราเหลือบสายตาที่สั่นเทามาที่ไนท์
“มันมาแล้ว.....ดับไฟเสีย” ไนท์ทำตามอย่างว่าง่าย ชายชราอุ้มเด็กหญิงขึ้นพาดบ่าและกอดเอาไว้เงียบๆ
“มันจะเป็นตัวอะไร...ก็ขอให้ปรากฎตัวเถอะ” เด็กหนุ่มพึมพำเบาๆ พลางนั่งจ้องไปที่ประตูและลูบขนเหยี่ยวเบาๆ
.....................................................ปัง.......................ปัง...................ปั.ง........................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น