หนูน้อยวัยใส แตงไทยกับโลกกว้าง

ข้อมูลเบื้องต้น

แนะนำตัวละครจ้าา....

แตงไทย-หนูน้อยวัยใส ใจสวยยิ่งกว่าเพชร
คุณแม่-นางฟ้าบนโลกมนุษย์ ใจดียิ่งกว่าอะไรเสียอีก แตงไทยรักแม่ที่ฉุดในฉามโลกเยย
คุณยาย-แตงไทยจะรีบไปหายายที่รักนะคะ 
คุณพ่อ คุณตา- ไปทำงานแล้วรีบกลับมานะคะ แตงไทยคิดถึง 
หมาป่า-บางทีผมก็ไม่ได้ดุร้ายเสมอไปนะครับ
น้องหมาป่า-ผมไม่สบายยย
ผู้ร้าย-ก็อยากได้ของสวยๆไปแต่งบ้านบ้างอ่ะ
คุณลุงหลังบ้าน-ถึงจะเพิ่งย้ายมาอยุ่แต่ก็พร้อมจะช่วยเหลือเพื่อนบ้านครับ

เนื้อเรื่อง

     กาลครั้งหนึ่ง...ในเมืองที่แสนวุ่นวายและสับสน วันๆมีแต่รถวิ่งวนปนควันพิษมากมาย... หนูน้อยคนหนึ่งผู้คุ้นชินกับการที่เธอเคยอาศัยอยู่ริมลำธาร อยู่ภายในอ้อมกอดของป่าเขา อยู่กับยายผู้ใจดี ถึงจะไม่มีความเจริญมากนักแต่ก็ไม่ต้องวุ่นวายกับสิ่งต่างๆมากนัก หนูน้อยคนนี้มีชื่อว่า “แตงไทย” เมื่อเธออายุได้  8 ปี แม่ของเธอก็ตัดสินใจย้ายมาอยู่อาศัยในเมืองเพื่อให้สะดวกต่อการไปโรงเรียนจากปกติที่เธอและแม่จะต้องตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อเดินทางส่งลูกมาโรงเรียนส่วนตัวแม่ก็เดินทางไปทำงานในเมืองเหมือนกัน  พอถึงเวลาเลิกเรียนก็ต้องรีบเลิกงานเพื่อมารับลูกกลับบ้าน อ่านมาถึงตรงนี้หลายคนคงสงสัยว่าพ่อของเธอไปไหน แล้วอยู่กับยาย แต่ตาไปไหน คำตอบคือ พ่อและตาได้ไปทำงานอยู่ที่ต่างประเทศปีหนึ่งถึงจะกลับมาหนึ่งครั้ง

หนูน้อยแตงไทยได้แต่นั่งมองรถที่ผ่านไปตอนนี้ก็เพิ่งจะ 6 โมงเช้าเอง และเธอก็ปิดเทอมแล้วจึงไม่ต้องไปโรงเรียนในขณะที่เธอนั่งมองรถที่ผ่านไปมาอยู่นั้น แม่ของเธอก็ได้เรียกเธอมาพบที่ในห้องครัว

“แตงไทยลูกจ๋ามาหาแม่หน่อยค่ะคนดี”

“ได้ค่ะแม่”

“คุณยายไม่สบายนะลูก แม่เลยทำขนมและยาเตรียมไว้ให้หนูไปเยี่ยมคุณยายหน่อยนะคะคนเก่ง”

“แล้วแม่ไม่ไปกับหนูหรอคะ”

“แม่ไปไม่ได้หรอกลูกเดี๋ยวแม่ต้องไปทำงาน คนเก่งของแม่ไปคนเดียวได้ใช่ไหมลูก ลูกแม่เก่งอยู่แล้วเดี๋ยวแม่ต้องรอรับพ่อกับตาด้วย พรุ่งนี้พ่อกับตาก็จะมาแล้วนะ วันนี้ที่แม่ไปไม่ได้เพราะวันนี้แม่มีประชุมใหญ่นะจ๊ะ”

“อ๋อ!ถ้างั้นหนูไปคนเดียวก็ได้ค่ะ คุณพ่อกับคณตาจะมาแล้วจริงหรอคะแม่ ดีใจจังเลยค่ะ”

“หนูก็ไปรออยู่กับยายเลยนะลูก เดี๋ยวแม่พาตากับพ่อดูบ้านใหม่เราก่อนแล้วแม่จะรีบกลับไปหาหนูกับยายนะ ส่วนหนูน่ะ พอถึงแล้วก็โทรมาหาแม่ด้วยนะ ถ้ามีใครจะทำอะไรหนูน่ะ ให้ร้องให้คนช่วยดังๆนะลูก เพราะยายบอกแม่ว่าเดี๋ยวนี้มีคนเขาไปสร้างที่พักไว้ตามทางไปบ้านยายก็พอมีบ้างแต่จะทิ้งช่วงห่างออกไปหน่อย แต่ถ้าหนูร้องดังๆคงพอมีคนได้ยินอยู่นะคะแต่หนูอย่าลืมนะว่าหมาป่าประจำถิ่นที่เราเคยเห็นน่ะ ยังอยู่เหมือนเดิม ระวังไว้นะลูกถ้าเจอให้รีบหนีเลยนะคะ ให้รีบร้องให้คนมาช่วยนะรู้ไหม”

“แม่คะไม่ต้องห่วงหนูนะคะหนูก็โตแล้วนะคะ เข้าไปหาคุณยายคนเดียวก็บ่อยแล้ว แม่ไม่ต้องห่วงหนูนะคะ เดี๋ยวหนูไปเก็บของก่อนนะคะ”

“ไม่ต้องลูก แม่เก็บไว้ให้แล้วจ๊ะ”

“ค่ะแม่งั้นหนูไปก่อนนะคะ รักแม่นะคะ ดูแลตังเองด้วยนะคะ แล้วเจอกันค่ะ”

“โชคดีนะลูก แม่ก็รักลูกจ๊ะ”

เมื่อแตงไทยเริ่มเดินทาง....ระหว่างทางที่เริ่มเข้าไปในป่าที่เธอคุ้นเคย ความสงบ และเย็นสบายก็ได้พบเธอเข้าอีกครั้ง

“ลั้ล ลา ลา~~ คิดถึงที่นี่จังเลย คุณยายรอก่อนนะคะ หนูกำลังไปค่ะ^^”

แต่ระหว่างที่เดินทางไปนั้นเจ้าหมาป่าก้ได้แอบมองเธออยู่ตลอดทาง จนถึงตอนที่เธอก้มลงเก็บดอกไม้เพื่อนำไปฝากคุณยายเจ้าหมาป่าตัวนั้นก็ได้วิ่งมาคาบเอาตระกร้าที่มีขนมและยาของคุณยายไป

“เห้!!!หยบุดนะเจ้าหมาป่านี่มันตระกร้าของคุณยายฉันนะ แกเอาไปไม่ได้นะ เอาคืนมาาาา” แล้วแตงไทยก็วิ่งตามไป

“แฮกๆๆ นี่หยุดสักทีเหอะ ฉันเหนื่อยมากแล้วนะ แกรู้ไหมในตะกร้ามันมียาของยายฉันอยู่นะ”

แล้วหมาป่าก็หยุดพร้อมหันมามองแล้วบอกกับแตงไทยว่า

“เพราะมียาไงฉันเลยต้องการ”

“นายจะเอาไปทำไม นั่นมันของฉันนะไม่ใช่ของนาย”

“ก็เพราะฉันจำเป็นต้องใช้ไม่งั้นฉันจะมาเอาไปทำไม”

“นายก็บอกกันดีๆสิ แล้วฉันจะแบ่งให้”

“ไม่มีใครอยากแบ่งให้ฉันหรอก แค่เจอเขาก็วิ่งหนีกันแล้ว”

“ไหนนายลองบอกมาซิ ว่าจะทำอะไร เอาไปทำไม บางทีฉันอาจช่วยนายได้”

“น้องของฉันป่วยหนัก และฉันเห็ยาที่น้องฉันใช้ได้อยู่ในตะกร้าของเธอ”

“มันจะใช้ด้วยกันได้หรือ แต่ฉันรู้จักสมุนไพรที่แก้ไข้ได้นะ นายลองเอาไปให้น้องนายกินดู อ้าว!นั่นไงมีอยู่ตรงนั้นพอดีเลย นายลองเอาไปให้น้องนายกินดูนะ ฉันเชื่อว่าน้องนายจะหาย”

“จริงหรอ?”

“จริงสิ เดี๋ยวฉันจะไปดูน้องนายกับนายนะ”

ว่าแล้วแตงไทยก็เดินไปกับหมาป่าเพื่อไปดูน้องของหมาป่าตัวนั้น

“นี่แหละถึงแล้ว น้องของฉันกินอะไรไม่ได้มานานแล้วแหหละ มันคงไม่มีแรงกัดเอหรแกนะ”

“ฉันเชื่อนาย^^”

แล้วแตงไทยก็นำสมุนไพรที่เก็บได้ไปให้น้องของหมาป่า แล้วก็เดินทางกลับไปหายายของเธอ

“บางทีหมาป่าก็ไม่ได้เลวร้ายเกินไปหรอกนะ อาจเกิดจากความหวาดกลัวของมันกับมนุษย์ก็ได้^^”จากนั้นเธอก็ได้เดินทางกลับไปหายายของเธอ

 แต่เมื่อถึงบ้านเธอก็พบกับคนร้ายคนหนึ่งที่กำลังมัดปากและมือของยายเธออยู่

“ช่วยด้วยค่ะๆๆๆ มีคนร้ายค่ะๆ”

เมื่อยายเห็นเธอก็รีบใช้เท้าเตะคนที่กำลังมัดมือเธออยู่ แต่ก็ไม่มีผลอะไร คนร้ายกำลังเดินมาที่แตงไทยและกำลังจะยกปืนขึ้นเพื่อตบหน้าเธอแต่!!ยังไม่ทันจะตบถึงหน้า ก็มีหมาป่ามากระโดดงับแขนของคนร้ายไว้ แล้วเธอก็นึกออกว่าเป็นหมาป่าตัวเมื่อกี้ที่เธอไปช่วยน้องของมันไว้ แต่พอเมื่อเธอได้สติเธอก็รีบไปแก้มัดให้คุณยาย

“คุณยายเป็นไรไหมคะ คุณยายทำใจดัๆไว้นะคะ”

“ยายไม่เป็นไรหรอกหนู ยายก็ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ อยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิดจนตอนนี้จะตายแล้วก็เพิ่งเจอเหตุการณ์แบบนี้เป็นครั้งแรกนี่แหละนะ”

“ไม่เอานะคะยายไม่พูดแบบนี้นะคะ ยายต้องไม่เป็นไรค่ะ”

แล้วสองยายหลานก็ช่วยกันไล่ตีคนร้ายจนกระทั่งคนร้ายหมดแรง ยายจึงเปิดหน้ากากที่คนร้ายใส่ออกแล้วบอกว่า “แกเป็นใครมาทำแบบนี้ทำไม”

“ฮึ!!ยายก็อยู่บ้านคนเดียว ของในบ้านก็สวยๆเยอะ จะเก็บไว้ทำไม เอามาให้ผมดีกว่า 555555”

“หึ้ย!คุณยายเป็นอะไรหรือป่าวครับผมโทรแจ้งตำรวจให้แล้วนะครับ อีกสักพักมาถึงแน่นอนครับ” ผู้ใหญ่ใจดีที่อยู่แถวบ้านยายของแตงไทยเขามาช่วยเหลือ

แต่แล้วแววตาของแตงไทยก็เหลือบไปเห็นหมาป่าที่ช่วยชีวิตฉันนอนจมกองเลือดอยู่ แตงไทยจึงรีบวิ่งไปช่วย หมาป่าตัวนั้นบอกว่า

“ขอบใจนะที่ช่วยน้องของฉัน^^”

“ไม่เป็นไรๆฉันจะพานายไปหาหมอนะ”แล้วแตงไทยก็พาทั้งคุณยาย และหมาป่าไปหาหมอที่ในเมือง โดยเมื่อหมาป่าหายแล้วเจ้าหน้าที่จึงนำมาปล่อยไว้ที่เดิม ส่วนคุณยายกับแตงไทยจึงรอรับคุณพ่อและคุณตาที่บ้านกับคุณแม่เลย

“ถือว่าเป็นการฟาดเคราะห์ไปนะคะคุณแม่ ดีนะคะที่หนูให้แตงไทยไปหาคุณแม่ไม่งั้นคงจะแย่กว่านี้นะคะ”

“ใช่แล้วหล่ะลูก ต้องขอบคุณ คุณลุงหลังบ้านที่เพิ่งย้ายมาใหม่ด้วย รวมถึงเจ้าหมาป่าตัวนั้นด้วยแหละ”

แตงไทยไม่ได้พูดอะไรได้แต่นั่งยิ้ม และคิดว่าสัตว์ทุกตัวไม่ได้แย่กับมนุษย์เสมอไปหรอก มันอาจจจะขึ้นอยู่กับการกระทำของมนุษย์ที่จะทำต่อสัตว์ทั้งหลายด้วย^^

เมื่อคุณพ่อและคุณตามาถึงครอบครัวก็กลับมาพร้อมหน้ากันอีกครั้ง ความสุขที่มีก็เพิ่มพูนขึ้นไปอีก พ่อชอบบอกว่า มีเงินแต่ไม่มีความสุขก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกนะแต่ความสุขก็จะมีจากครอบครัว จากคนที่เรารักนี่แหละ


สวัสดีค่ะ^^เราเป็นนักเขียนมือใหม่นะคะ นี่ก็.....เรื่องแรกที่เขียนเลยค่ะ ฝากหน่อยนะคะ คนรักการอ่านทุกคน แวะอ่าน แวะติชมกันได้ค่ะ แล้วจะนำไปปรับปรุงแก้ไขนะคะะะ^^