คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : >>1
Title : จริงๆแล้ว.....
Cast : [exo] Sehun x LAY
Director : DRL
Summary: สิ่งที่เราเห็นอาจไม่เป็นอย่างที่เราคิด อย่าเชื่อในการแสดงออกมากเกินไป ไม่อย่างนั้น นายอาจพลาดอะไรดีๆ
“ อี้ชิง เป็นไงบ้างสีหน้านายไม่ค่อยดีตั้งแต่เช้าแล้วนะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างห่วงใย มือเรียวโอบไหล่บางที่นั่งหอบจนตัวโยนจากการซ้อมที่หักโหม
“ มะ ไม่เป็นไรเสี่ยวลู่ ฉันยังไหว” เสียงพูดที่ขาดๆ หายๆสื่อให้รู้ว่าคนที่ตอบเหนื่อยแค่ไหน
“ นายฝืนมากไปแล้วนะ จาง อี้ ชิง” ลู่หานพูดเสียงดุ ดวงตาโตจ้องเขม่งไปที่ใบหน้าขาวที่ตอนนี้แดงเถือกไปถึงคอเพราะความเหนื่อย
“ ฉะ ฉัน ขอซ้อม อีกนิดนะเสี่ยวลู่ น้า” น้ำเสียงและใบหน้าออดอ้อนของอี้ชิง เป็นสิ่งที่ทำให้ลู่หานใจอ่อนได้ตลอดเวลา และครั้งนี้ก็เช่นกัน ดวงหน้าสวยซบกับไหล่ของคนหน้าหวานที่อายุมากกว่า หลับตาพริ้มยิ้มกริ่มถูไถหัวไปมาอย่างหน้าเอ็นดู
“ เฮ้ออออ ฉันหล่ะเหนื่อยใจกับนายจริงๆ อีกนิดเดียวนะ แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆห้ามฝืน ไม่งั้นไม่ต้องมาคุยกันสามวัน” คนหน้าหวานลูบหัวอี้ชิงเบาๆแล้วลุกออกไปหยิบน้ำที่อีกมุมห้อง คนที่อ้อนสำเร็จก็เผยรอยยิ้มสวยออกมาน้อยๆ เวลาที่เลย์ทำอย่างนี้ทีไรลู่หานก็จะปฏิเสธเค้าไม่ได้ออกทุกที แต่ก็ใช่ว่าจางอี้ชิงคนนี้จะอ้อนบ่อยนะ ต้องจวนตัวเท่านั้นเค้าถึงจะทำเรื่องหน้าอายแบบนี้น่ะ
“ พี่เลย์ ไม่คิดว่าทำให้ลู่หานลำบากใจหรอครับ?” เสียงเรียบๆของมักเน่ฝั่งเคเอ่ยขึ้นจากด้านหลังทำให้คนที่เพิ่งยิ้มหวานสะดุ้งตัวโยน
“ เซฮุน ตกใจหมด นายว่าไงนะ??” อี้ชิงลูบอกตัวเองอย่างปลอบขวัญ แล้วมองหน้าอีกคนด้วยคำถาม
“ ผมก็แค่คิดว่าพี่ เห็นความเป็นห่วงของลู่หานเป็นเรื่องไม่สำคัญ เอาแต่ใจตัวเองจนลู่หานยอมให้ สุดท้ายพอพี่ไม่สบายคนที่เดือดร้อนคอยดูแลก็ลู่หานนั่นแหละ” ใบหน้านิ่งเอ่ยจบก็เดินไปซ้อมต่อ ทิ้งให้คนฟังอึ้งไปพักใหญ่ก่อนจะประมวลผลได้และหน้าซีดทันที อี้ชิงได้แต่ขมุบขมิบพูดขอโทษตามร่างสูงไปเสียงเบา
“ อ้าว อี้ชิงเป็นไรอ่ะ ไหนอ้อนจะซ้อมต่อ? ทำไมนายหน้าซีดหล่ะ?” เสี่ยวลู่เดินถือขวดน้ำมายื่นให้คนตัวขาวแล้วก็สังเกตุว่าหน้าอี้ชิงซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
“ เอ่อ ฉันว่าฉันพักดีกว่าวันนี้” เสียงเบาเอ่ยขึ้นเนิบๆหันไปมองหน้าหวนของคนอายุมากกว่า
“ ก็ดีดิ!! รู้มั๊ยว่าฉันห่วงนายมากเลยนะกลัวว่านายจะเจ็บหลังอีก เอางี้ฉันก็เลิกซ้อมดีกว่ากลับหอพร้อมนายเลยไง” เสียงใสพูดอย่างร่าเริงและดังพอที่จะทำให้สมาชิกที่เหลือได้ยิน และเริ่มออกความเห็นว่าควรเลิกซ้อมได้ซักที เลย์เหลือบไปมองที่ร่างสูงขาวของเซฮุนก็ต้องรีบหลบตาทันที เพราะสายตาที่เซฮุนจ้องเค้ากลับมานั้นเหมือนจะเคืองๆอะไรสักอย่าง หรือเคืองที่วันนี้ทั้งวันลู่หานมัวแต่เป็นห่วงเค้าจนลืมสนใจน้องรักอีกคนไป อี้ชิงเอ้ย ดันไปแย่งพี่สุดที่รักของมักเน่ร้ายกาจซะได้
“ ลู่หานอ่า ไหนจะไปซื้อชานมกับผมไง” เสียงอ้อนของมักเน่ฝั่งเค มาพร้อมกับร่างสูงที่เดินไปเกาะแขนเจ้าของชื่อแน่น
“ วันนี้ไม่ว่างแล้วอ่ะ ค่อยเจอกันที่หอนะเด็กดื้อ” ลู่หานขยี้หัวน้องรักแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยวแล้วเดินไปลากอี้ชิงออกจากห้องซ้อมทันที
“ เซฮุนอ่า โดนแย่งเสี่ยวลู่สุดที่รักไปแล้วน้า “ เสียงแบคยอนพูดแซวๆขณะที่เก็บของยัดใส่กระเป๋าเป้ตัวเองลวกๆ
“ 555 เซฮุนอ่า หัวเน่าซะแระ” พี่ใหญ่ของวงก็ช่วยเสริมอย่างคะนองปาก ชานยอลที่เก็บของอยู่ข้างๆแบคก็หันไประเบิดหัวเราะและแท็คมือกับคนพูดอย่างซิ่วหมินที่กระแทกโดนใจคนฟังเต็มๆ
“ เอาๆ แซวเข้าไป เห็นมั๊ยว่าเด็กน้อยโอเซฮุนน้ำตาคลอจะร้องแล้วหน่ะ” เสียงทุ้มของลีดเดอร์ฝั่งเอ็มกลั้วหัวเราะแล้วเดินออกจากห้องซ้อมไปอย่างรวดเร็ว เพราะรู้ว่าตนได้ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ในห้องซ้อมซะแล้ว ก็เซฮุนหน่ะ โมโหทีบ้านแทบพังเอาแต่ใจยิ่งกว่ามักเน่ฝังเอ็มซะอีก ขี้งอนก็ที่หนึ่ง รวมๆแล้วแทบจะเรียกว่าร้ายกาจที่สุดเลยก็ว่าได้ จะมีคนเดียวที่เอาอยู่ก็ลู่หานเท่านั้นแหละ
“ พี่ครับ ไปพูดอย่างนั้นไปเดี๋ยวพี่อี้ชิงก็โดนหางเลขด้วยหรอก” เทาเอ่ยหลังจากที่วิ่งตามคริสออกมาได้ทันก่อนที่ระเบิดจะลงห้องซ้อม เพราะเสียงโวยวายดังสนั่นไล่หลังมาเป็นพักๆทำให้คริสรู้ได้ไม่ยากว่าเซฮุนอาละวาดแล้ว
ในห้องนอน อี้ชิงนั่งค้นกระเป๋าตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตายเหมือนหาอะไรสักอย่างที่มันสำคัญมากๆอยู่ ร่างบางนั่งลื้อนั่งค้นทุกซอกทุกมุมซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น คิ้วเรียวขมวกมุ่นจนจะผูกกันเป็นโบว์จนลู่หานถามออกมาด้วยความข้องใจ
“ หาอะไรอี้ชิง? นายทำหน้ายับจนหน้าฉันจะยับแทนแล้วนะ” ร่างโปร่งเดินมานั่งบนเตียงน้องรักแล้วเริ่งชะโงกหน้าไปใกล้ๆเพื่อช่วยอีกคนหา
“ หูฟังแบบheadbandสีม่วงๆของฉันหายอ่ะ เสี่ยวลู่เห็นบ้างมั๊ย?” คนตัวขาวเงยหน้าขึ้นมาถามอย่างกระวนกระวาย
“ ไอ้อันที่นายใช้บ่อยๆหรอ เอ... เหมือนเห็นแว๊บๆเมื่อเที่ยง” มือเรียวก็ช่วยอี้ชิงลื้อๆค้นๆเป็นระวิงสองหัวชนแทบจะมุดลงไปในกระเป๋าMCMสีน้ำตาลในโปรดของอี้ชิงซะให้ได้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ แฮ่ม....” เสียงเคราะประตูตามด้วยเสียงกระแอมดังขึ้นทำให้สองคนที่ง่วนอยู่กับการหาของเงยหน้ามองผู้มาใหม่
“ อ้าวเซฮุน เออมาก็ดีแล้วมาช่วยเลย์หาหูฟังสีม่วงๆหน่อยแล้วกัน ฉันจะไปอาบน้ำอ่ะเดี๋ยวมาช่วยหาต่อ”
“ ครับ” เด็กตัวสูงรับคำเบาๆ เดินมานั่งบนเตียงของอี้ชิงแทนที่ลู่หานช้าๆ ไม่แม้แต่จะมองหน้าเจ้าของเตียงสักนิด มือขาวดึงกระเป๋าคนตัวเล้กไปค้นไม่พูดไม่จาบรรยากาศภายในห้องเริ่มมาคุขึ้เรื่อยๆ อี้ชิงก็ได้แต่นั่งเม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรงไม่รู้จะทำอะไรต่อหรือจริงๆแล้ว ก็กลัวว่าถ้าพูดอะไรไม่ถูกใจเด็กตรงหน้าเข้า เค้าจะโดนเขม่นได้อีก แค่นี้ก็เครียดจนทำหน้าไม่ถูกแล้ว....
“ พี่มีอะไรจะพูดกับผมรึป่าว” อยู่ๆคนหน้านิ่งก็พูดออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยทำเอาคนที่นั่งใจลอยเพราะคิดมากสะดุ้งเฮือก
“ หะ ห๊ะ!? มะไม่มี ไม่มีอะไรๆ” อี้ชิงปฏิเสธพัลวันจนพูดแทบไม่เป็นคำ
“ เพราะพี่เป็นแบบนี้ไง ลู่หานถึงต้องคอยห่วงจะไม่เป็นอันทำอะไร พลอยทำให้คนอื่นลำบากไปด้วย” เซฮุนพูดเสียงเรียบจ้องหน้าอี้ชิงนิ่ง ยิ่งสร้างความรู้สึกอึดอัดให้คนตัวเล็กกว่ามากขึ้น
“......ขอโทษ นายโกรธฉันหรอ ที่เสี่ยวลู่อยู่กับฉันบ่อยๆ” อี้ชิงก้มหน้าก้มตาถามเสียงอ่อย
“ ใช่!!!” คำตอบคำเดียวสั้นๆง่ายๆทำเอาอีกคนไปไม่เป็น ตาใสช้อนมองน้องเล็กของวงอย่างตกใจ จริงๆเค้าก็รู้คำตอบของเซฮุนอยู่แล้วว่าต้องตอบแบบนี้แน่ แต่มันยังไม่ทันตั้งตัวกับการตอบสั้นๆห้วนๆแถมยังเร็วแบบไม่ต้องคิดแบบนี้อีก
“ ขอโทษ......”
“พี่พูดได้แค่ขอโทษรึไง ” เด็กหน้านิ่งพูดเสียงดุ
“ .........ขอโทษ”
“ เฮ้อ จริงๆ พี่ก็ไม่ผิดอะไรหรอก ...ผมแค่หึง” เซฮุนถอนหายใจยาวแล้วพูดเสียงอ่อนลง เป็นครั้งแรกตั้งแต่เข้ามาในห้องที่เด็กตัวสูงมองหน้าเจ้าของเตียง แต่เป็นอีกครั้งที่ทำให้อี้ชิงต้องอึ้งเพราะคำตอบที่เด็กหน้านิ่งพูด
“ เอ่อ.... จริงๆเสี่ยวลู่แค่ห่วงสุขภาพฉันเฉยๆนะ แบบพี่น้องน่ะ” คนตัวเล็กตอบเสียงเบา
“ แล้วยังไงครับ” ใบหน้าหล่อยังคงจ้องอีกคนนิ่ง
“ คือ จะพูดไงดีหล่ะ เสี่ยวลู่ไม่ได้ชอบฉันแบบนั้นหรอก แล้วฉันก็จะไม่แย่งเสี่ยวลู่จากนายแน่ๆ” อี้ชิงยิ้มบางๆให้น้องเล็กที่หน้านิ่งไม่เปลี่ยน หรืออาจจะเปลี่ยน ถ้าดูไม่ผิด เซฮุนเหมือนจะหน้าบูดลงนะ เด็กตัวสูงปากระเป๋าสุดรักของอี้ชิงไปบนพื้นมุมห้องสุดแรง มือเรียวกระชากแขนของอีกคนเข้ามาหาตัวทำเอาอี้ชิงแทบปลิวไปติดกับคนตัวสูงกว่า
“ พี่เลิกพูดเรื่องงี่เง่าแบบนั้นสักที!!!” เสียงนิ่งดังรอดไรฟันฟังดูหน้ากลัว ทำให้คนโดนกระชากงงเข้าไปอีก ทั้งตกใจทั้งกลัว ทำไมเซฮุนหน้ากลัวจังอ่า
“ ทำไมทุกคนคิดว่าผมชอบลู่หานด้วย ผมไม่ได้ชอบลู่หาน” เสียงที่เคยเย็นชาฟังดูอ่อนลงและเบาลงไปมาก เซฮุนก้มหน้างุ้นเหมือนจะหลบสายตาจากอี้ชิง
“ จริงๆแล้ว ผมชอบ........ อี้ชิงต่างหาก” เสียงอ้อมแอ้มพูดต่อฟังแทบไม่ได้ศัพท์ แต่ก็พอจะทำให้อี้ชิงตกใจและอึ้งเป็นรอบที่สามของวันได้ในเวลาไล่เลี่ยกัน
“ อะ ไร นาย นายว่าอะไรนะเซฮุน” ดวงตาหวานเบิกโตขึ้น ใบหน้าขาวเงยหน้ามองกลุ่มผมสีเทาอ่อนเพราะเจ้าของเรือนผมนั้นก้มหน้าจนคางจะติดกับอกอยู่แล้ว ใบหูที่เคยขาวบัดนี้กลายเป็นสีแดง ดูยังไงก็รู้ว่าเด็กตัวสูงคนนี้เขินอยู่
“ ไม่พูดแล้ว!!!” เด็กน้อยตัวสูงหันหลังให้อี้ชิงไปนั่งกอดเข่าเอาหัวซุกแขนตัวเองขดอยู่อย่างนั้น อี้ชิงที่เริ่มได้สติถึงยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรนักแต่ก็ไม่อยากค้างคาใจ คนตัวขาวลุกมานั่งตรงหน้าเซฮุน
“ เซฮุน นายพูดอะไรนะ” อี้ชิงถามเสียงเบา เพื่อความแน่ใจ แม้จะเริ่มรู้สึกร้อนๆที่ใบหน้า หัวใจก็เต้นรัวอย่างบอกไม่ถูก เมื่อครู่เซฮุนบอกว่าชอบเค้าหรอ.....
“ โอ่ๆๆๆๆๆ เด็กปีศาจบอกรักซะแล้ว” เสียงของผู้มาใหม่ดังขึ้นจากประตู้ห้อง สองร่างที่นั่งอยู่บนเตียงหันไปพร้อมกันก็พบกับเหล่าสมาชิกพร้อมหน้ายืนฉีกยิ้มแฉ่งอย่างเจ้าเล่ห์ไม่เว้นแม่แต่คนที่เพิ่งบอกว่าจะไปอาบน้ำด้วย ลู่หานเดินมาพร้อมกับหูฟังสีม่วงสุดรักของอี้ชิงในมือ
“ อะ... ฉันเอาไปเองแหละ ถ้าไม่ทำอย่างงี้ไม่มีทางที่เด็กบากแข็งจะยอมอยู่กับนายสองต่อสองแล้วพูดความในใจแน่” ลู่หานยิ้มหวานให้อี้ชิงแล้วหันไปเขย่าเด็กตัวสูงที่ยังนั่งกอดเข่าทำหน้างงอยู่
“ ห๊ะ????” อี้ชิงยิ่งไม่เข้าใจเข้าไปอีก ก็เมื่อครู่เสี่ยวลู่ไปอาบน้ำ?.....แล้วทุกคนมายืนหน้าห้อง? แล้วทุกคนทำเหมือนเข้าใจเหตุการณ์?......
“ อี้ชิงนี่น่ารักตลอดเลยน้า เสียดายที่ไอ้มักเน่ปีศาจมันบอกรักก่อน” เป็นซิ่วหมินที่เดินมากอดคอเจ้าของชื่อแน่น ใบหน้ากลมน่ารักหันไปพยักพเยิดหน้าให้เมมเบอร์ที่เหลือเหมือนส่งซิกให้ช่วยกันหน่อย
“ ใช่ๆ อี้ชิงน่ารักจะตายเสียดายเนาะ” แบคยอนกอดแขนคนความรู้สึกช้าแล้วเอาใบหน้าถูไถอย่างออดอ้อน แถมยังหันไปขยิบตาให้เซฮุนที่นั่งอ้าปากค้างจ้องแบคยอนเขม่ง แล้วคนอื่นๆที่เหลือก็ถึงบางอ้อ ว่าที่ซิ่วหมินส่งซิกเมื่อครู่คือแกล้งให้เซฮุนหึงกันเถอะนี่เอง เมื่อเข้าใจตรงกันคนที่เหลือก็ไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปรุมล้อมทั้งกอดทั้งดึงแก้มคนตัวซีดอย่างหมั่นเขี้ยว คนหน้าสวยความรู้สึกช้าที่ได้แต่ยืนงงให้เพื่อนร่วมวงหยอกเป็นภาพที่ทำให้เด็กหน้าหล่อขัดใจสุดๆ เซฮุนเดินเบียดตัวเข้าไปกลางวง ปัดๆดันเหล่าเมมเบอร์ที่กำลังลวนลามอี้ชิงอย่างสนุกมือ
“ เลิกจับอี้ชิงของผมนะ!!!” เสียงห้วนตะโกนลั่นห้อง แล้วหนันกลับไปคว้าคนตัวขาวมากอดไว้อย่างหวงแหน
“ อะไรกันเซฮุน นายอย่ามามั่วว่าอี้ชิงเป็นของนายคนเดียวสิ” รองมักเน่ผิวแทนยิ้มมุมปากขำๆกับท่าทางเด็กอนุบาลหวงของของเซฮุน มือหนายื่นไปจิ้มแก้มนิ้มของอี้ชิงเพื่อแกล้งให้เซฮุนโกรธขึ้นไปอีก
“ อี้ชิงของฉัน ห้ามมาแตะนะ” เซฮุนตีมือไคสุดแรงจนเป็นรอยแดง แถมยังทำหน้าขู่ฟ่อๆเหมือนแมวใส่อีก การกระทำของมักเน่ปีศาจนี้ กลายเป็นทำให้คนในอ้อมกอดอดหัวเราะเพราะความน่ารักของน้องเล็กคนนี้ไม่ได้ อี้ชิงยิ้มจนตาปิดร้อยโชว์ลักยิ้มข้างแก้มอย่างน่ารัก เซฮุนก้มมองหน้าอี้ชิงก็ต้องรีบหันหลบอีกครั้งด้วยความเขิน ใบหน้าหล่อแดงเถือกไปถึงคอและหูยิ่งทำให้เหล่าเมมเบอร์อยากแกล้งเจ้ามักเน่ปีศาจปากแข็งนี่ขึ้นเป็นเท่าตัว
“ มั่วเล่าเซฮุนอ่า อี้ชิงของฉันต่างหาก” เป็นลู่หานที่พูดขึ้นเสียงร่าเริงทำท่าจะดึงอี้ชิงออกมาจากอ้อมกอดของอีกคน เด็กตัวสูงเห็นอย่างงั้นก็กอดร่างบางแน่นขึ้นแล้วก็ตัดสินใจทำสิ่งที่ทำให้ทั้งห้องเงียบกริบ
จุ๊บ~♥
ใบหน้าหล่อของเด็กหนุ่มโน้มลงไปหาอี้ชิง เป็นจังหวะที่คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นไปมองเซฮุนพอดีทำให้ปากแดงของเด็กหน้าหล่อประทับลงกับปากนิ่มของอี้ชิงพอดี แม้จะรวดเร็วแค่ไหนแต่สายตาของทั้งห้องก็มองเห็นทันแล้วก็ทำเอาหน้าขึ้นสีไปตามๆกัน
“ ทีนี้อี้ชิงเป็นของผมคนเดียวแล้วนะ เค้าใจมั๊ย!!!” เสียงห้วนตะโกนอีกครั้งแล้วเอาหน้าซุกไปกับซอกคอของอี้ชิงด้วยความเขิน จริงๆเค้าแทบจะวิ่งหนีออกไปจากห้องด้วยซ้ำ แต่ติดที่ถ้าวิ่งไปแล้วเดี๋ยวอี้ชิงจะโดนลวนลามอีกหน่ะสิ
“ ....เอ่อ~ เซฮุนอ่า ช่วยทำแบบเมื่อครู่อีกรอบได้มั๊ย ...ฉันถ่ายรูปไว้ไม่ทัน” เสียงหวานของลู่หานพูดขึ้นทำลายความเงียบภายในห้องพร้อมร้อยยิ้มที่ดูชั่วร้ายพุดขึ้นบนใบหน้านางฟ้านั่น ทุกคนที่อึ้งไปก็กลับมาพูดแซวเด็กตัวสูงอย่างสนุกปาก
“ 555นั่นสิ อยากเก็บไว้ดูจังเลยน้า” แบคยอนพูดเสริม
“ไม่ๆๆๆๆๆๆ” เสียงเซฮุนพูดอู้อี้ไม่ยอมเงยหน้ามาสบตาใครสักคน
“ ไม่เป็นไรครับ...... ผมถ่ายวีดีโอไว้หน่ะ” จือเทายิ้มแสยะแล้วพูดเนิบๆพร้อมยกไอโฟนสุดรักของตัวเองขึ้นมาโชว์วีดีโอที่เพิ่งถ่ายไป ในจอสีเหลี่ยมผืนผ้านั่นมีภาพเคลื่อนไหวของเซฮุนที่กำลังจุบปากอี้ชิงอยู่
“ เฮ้ย!!!! หวงจือเทา ลบเลยนะ เอามานี่” เซฮุนวิ่งไปยื่อแย่งมือถือกับมักเน่ฝั่งเอ็มที่วิ่งหนีออกไปจากห้องเรียบร้อยแล้ว
เสียงอึกกระทึกครึกโครมที่ห้องนั่งเล่นดังขึ้นอย่างต่อเนื่องด้วยเมมเบอร์ทั้งหมดมัวแต่ตะรุมแย่งไอโฟนสุดรักของเทาเพื่อจะเชยชมคลิปลับสุดน่ารักของมักเน่ปีศาจอย่างสนุกสนาน มีเพียงอี้ชิงที่ยังยืนนิ่งอยู่กลางห้องนอนของตัวเองอยู่ คนตัวขาวก้มหน้ามองปลายเท้า มือเรียวยกขึ้นกำเสื้อตรงอกฝั่งซ้ายแน่นเพราะเสียงหัวใจที่เต้นรัวๆไม่เป็นจังหวะดังออกมาจนได้ยิน ใบหน้าสวยแดงเถือกไปถึงใบหู........ เขิน เขิน มากๆ เขินเด็กตัวสูงที่ชอบทำหน้านิ่งใส่เค้าอย่างบอกไม่ถูก
“ โอ เซฮุน เด็กบ้า ทำฉันหวั่นไหวเลย” เสียงหวานกระซิบเบาๆพอแค่ให้ตัวเองได้ยินเพียงคนเดียว
FIN.
........................................................
เป็นฟิคเด็กดาวเรื่องแรกที่แต่ง
ผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยค่ะ
มันเป็นคู่ฮุนเลย์ แปลกไปรึเปล่า อ่านแล้วไม่ชอบก็ขอโทษด้วยนะคะ
แบบแต่งสนองตัวเอง5555
อ่านๆไปคงรู้ว่าไรท์เมนใคร ฮุๆ เพื่อคนรักอี้ชิงโดยเฉพาะค่ะ
ตอนอื่นๆจะตามมาเมื่อมีเวลาแต่งและมีพร๊อทนะจ๊ะ
ขอให้มีความสุขกับฟิคค่ะ *ส่งจูบ*
ขอบคุณธีมสวยๆครับ
:) Shalunla
ความคิดเห็น