(Fic นศ.พ.) สุดท้ายก็คือเพื่อนกัน (ริท:อุ้ม)
ฟิคสั้นเรื่องนี้แต่งจากจินตนาการล้วน ๆ อันเนื่องมาจากได้เห็นรูปที่ประกอบฟิคด้านล่าง เลยทำการร่วมมือกันกับน้องใหม่บ้าน TAR ปลุกปั้นจนได้เรื่องนี้มา ชอบไม่ชอบยังไงก็ฝากคอมเม้นท์ด้วยเด้อ ^^
ผู้เข้าชมรวม
863
ผู้เข้าชมเดือนนี้
7
ผู้เข้าชมรวม
863
หมวด : แฟนฟิคอื่นๆ
อัปเดตล่าสุด : 14 ส.ค. 55 / 07:33 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
01.38 น.
....เก็บรอยยิ้มฉัน ไว้ในใจของเธอ โอบกอดทุกนาทีของเรา ปล่อยให้รักทำงานเบา ๆ ในใจฉันและเธอ...
เสียง เรียกเข้าโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ผมเงยหน้าขึ้นจากกองหนังสือเรียนตรงหน้า อีกไม่กี่วันก็จะสอบแล้ว ผมเลยต้องอ่านหนังสือดึกดื่นแบบนี้เกือบทุกคืน
หน้าจอโชว์รูปคนที่โทรเข้า ผมรู้สึกใจเต้นตึกตักขึ้นมาทันที
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
01.38 น.
....เ็บรอยยิ้มัน ไว้ในใอเธอ โอบอทุนาทีอเรา ปล่อยให้รัทำานเบา ๆ ในใันและเธอ...
เสีย เรียเ้าโทรศัพท์อผมัึ้น ผมเยหน้าึ้นาอหนัสือเรียนรหน้า อีไม่ี่วัน็ะสอบแล้ว ผมเลย้ออ่านหนัสือึื่นแบบนี้เือบทุืน
หน้าอโว์รูปนที่โทรเ้า ผมรู้สึใเ้นึัึ้นมาทันที
“ว่าไอุ้ม” ผมรอเสียลไปในโทรศัพท์ พยายามให้น้ำเสียสื่นที่สุ ทั้ ๆ ที่ผม่วแทบแย่
[ริท....ฮึ ๆ] น้ำเสียอปลายสายเือสะอื้น ผมรู้สึใอไม่ีเลย อุ้มเป็นอะไรไป
“อุ้ม เป็นอะไรรึเปล่าน่ะ ร้อไห้ทำไม” ผมอบลับไป ในหัวอนนี้รู้สึวุ่นวายไปหม ิไป่า ๆ นานา
[ริท...พ็อเ้า...เ้า..ฮือ ฮือ]
“ทำไมอุ้ม พ็อเ้าทำอะไรอุ้ม บอริทสิ” ผมรู้สึร้อนรนใอย่าบอไม่ถู
[พ็อเ้าทิ้อุ้มไปแล้วริท พ็อเ้ามีนอื่นน่ะริท ฮือ ฮือ.....] เสียปลายสายพูอบมา ้วยน้ำเสียอนที่หัวใแสลาย
พ็อเอร์ หรือว่าพ็อที่เพื่อนในลุ่มอบเรียัน และอุ้ม ทั้สอนเป็นู่รััน และเป็นู่ที่เหมาะสมันมา ้วยเพราะหน้าาีทัู้่ เราทั้สามนอยู่ลุ่มเียวัน เมื่อผมที่ผมรอปเรียนไป 2ปี แล้วลับมาเรียน สอนนี้เป็นเพื่อนที่ผมสนิทมาที่สุ แ่ระยะหลัมานี้ พ็อับอุ้มมัะมีปัหาันอยู่เสมอ ๆ ทะเลาะันบ่อย เมื่อพ็อเป็นัวแทนอมหาวิทยาลัย เ้าประวโรารีแอมบาสเอร์ เลยทำให้มีสาว ๆ ในมหาลัยรู้ัพ็อันอย่ามามาย และมัะมีสาว ๆ มาิพันพ็ออยู่เสมอ
“ใเย็นน่าอุ้ม อุ้มแน่ใแล้วหรอ” ผมพยายามพูปลอบประโลมเธอ ไม่อยาให้เธอทุ์ใมาไปว่านี้
[อุ้ม เห็นมาับาออุ้มเอ พ็อเ้าไปิน้าวับยัยนั่นสอ่อสอ พออุ้มเ้าไปถาม พ็อเ้า็ว่าอุ้มน่ะิมา แล้วบอว่าถ้าะบันแล้วไม่ไว้ใันแบบนี้ ็เลิ ๆ ันไปเลยีว่า ฮือ ฮือ ๆๆๆ อุ้มทำผิอะไรอ่ะริท ทำไมพ็อเ้าทำแบบนี้ับอุ้ม]
ทำไม พ็อเอร์ถึทำแบบนี้ มีนี ๆ อยู่ในมืออยู่แล้ว ลับไปมอหานอื่นที่ยัไม่รู้นิสัยในันีมาบไ้ยัไ เาทำเินไปแล้ว ผมรู้สึโรธพ็อเอร์มา ๆ
“ใเย็น ๆ นะอุ้ม แล้วอนนี้อุ้มอยู่ไหนน่ะ” ผมถามออไปแบบนั้น เพราะรู้สึไ้ยินเสียลมแรพัเ้ามาในมือถือ
[อุ้มอยู่สวนสาธาระในม. ฮือ ฮือ]
ึนานี้แล้ว อุ้มยัอยู่ที่นั่นอี ผมรู้สึเป็นห่วอุ้มึ้นมาับใ
“โอเ ั้นอุ้มรอริทอยู่นั่นนะ เี๋ยวริทไปรับ แป๊บเียว อย่าพึ่ไปไหนนะ”
ผมบอไปับปลายสาย ่อนะเปิู้ึเอาเสื้อลุมออมาใส่ และรีบับรถไปหาอุ้มที่ยันั่อยู่ในม.
ว่า ผมะับรถไปถึ หยาฝน็โปรยปรายลมาแล้ว ผมถือไฟายที่หยิบมาาในรถ วิ่เ้าไปหาอุ้มในสวนสาธาระ ผมเอเธอแล้ว อุ้มยันั่อยู่ที่นั่นริ ๆ สายฝนที่เทลมา ทำให้เสื้อนัศึษาอเธอแนบไปับเนื้อ ผมึรีบถอเสื้อลุมออลุมให้เธอ
“อุ้ม รีบไปที่รถเถอะ ฝนะหนัแล้ว” ผมหอบเอาร่าอเธอให้ยืนลุึ้น มือ้าหนึ่็หิ้วระเป๋าผ้าอเธอมา้วย ึ่เินึ่วิ่ไปที่รถอผมทันที
ผม เปิประูรถ้าน้านับ ันร่าอเธอเ้าไปนั่ ้อนปลายเท้าทั้สอ้าอเธอเ้าไปวาไว้ในรถ เปิประูหลั โยนระเป๋าผ้าเธอเ้าไปวา ่อนะรีบเินมาที่ฝั่นับ
“อุ้ม หิวมั้ย” ผมถามเธอเมื่อเ้ามานั่ในรถแล้ว ผมสาร์ทเรื่อและเปิแอร์เบา ๆ เพราะลัวอุ้มะหนาว
เธอส่ายหัวเบา ๆ เป็นารปิเสธ ั้แ่เ้ามานั่ในรถ อุ้มไม่พูอะไรออมาเลยสัำ
“เี๋ยวริทะไปส่อุ้มที่หอนะ” ผมบอ่อนะใ้มือ้ายเลื่อนันเียร์ เรียมออรถ
อุ้มยื่นมือมาเาะมือผม้านั้นเอาไว้
“ริท อุ้มยัไม่อยาลับ อุ้มไม่อยาอยู่นเียว ริท่วยอยู่เป็นเพื่อนอุ้มไ้มั้ย” สีหน้าและแววาอเธอเว้าวอน ผมถอนหายใเฮือ
“โอเอุ้ม ั้นเี๋ยวริทะับรถไปเรื่อย ๆ ็แล้วันนะ” ผมบอ ่อนะเลื่อนรถออมาาม.
สาย ฝนยัระหน่ำลมาอย่าไม่าสาย ล้ายะรู้ว่าในอนนี้มีนที่เ็บปวเพราะวามรั ำลัร้อไห้ฟูมฟายอยู่ ผมมอเส้นทา้านหน้า และหันมออุ้มเป็นระยะ ๆ อุ้มนอนเอนบับที่นั่ สายามอเหม่อออไปยั้าทา
“ริท...” เธอเรียผม
“อืม”
“ริทเยอหัมั้ย” อยู่ี ๆ อุ้ม็ถามผมึ้นมา
“เยสิ” ผมอบไป สายายัับ้อไปที่เส้นทา้านหน้า
“แล้วริททำยัไ” เธอยัถาม่อ
“็หาแฟนใหม่สิ ่ายีออ ถ้ามีแฟนใหม่ แป๊บเียว็ลืมไ้แล้ว”
ผม บอเธอไปเิทีเล่นทีริ ไม่ไ้ริัอะไร ทั้ ๆ ที่วามริในใอผมแสนะเ็บปว เมื่อรู้ว่าอุ้มลเป็นแฟนับพ็อไ้ไม่นาน่อนหน้าผมะลับไปเรียน
[ทำไมเราไม่ลับมาเรียนให้เร็วว่านี้นะ] นั่นือวามิอผมในรั้นั้น
“มัน่ายแบบนั้นเลยหรอริท ริทลืมเาไ้่ายนานั้นเลยหรอ” เธอหันมาถามผมสายาาั้น
[มันไม่่ายเลยอุ้ม เพราะริทไม่เยลืมอุ้มไ้เลย] นั่นือเสียำอบในวามิอผม
“มัน อาะยาใน่วแร ๆ แ่เราะไปโหยหาเาทำไม ในเมื่อเาไม่เยเห็น่าเราเลย สู้เรามาใส่ใับนที่เ้ารัเราริ ๆ ไม่ีว่าหรอ” ผมบอเธอ
“ทำไม พ็อเ้าใร้ายัเลยริท เวลาที่เราับพ็อรู้ัันมา ่อนะลว่าะบัน มันไม่ใ่เวลาสั้น ๆ เลยนะ แ่พอเอนอื่นแ่ไม่ี่นาที ทำไมพ็อเ้าถึเปลี่ยนไปไ้นานี้ ฮือ ฮือ”
อุ้มบหน้าลับฝ่ามือ ่อนะสะอื้นไห้ออมาอีรอบ ผมล้วเ้าไปในระเป๋าาเ หยิบผ้าเ็หน้าออมาส่ให้เธอ
“อุ้มอย่าร้อเลย เ็น้ำาะนะ น้ำาอุ้มมี่ามาว่าะเสียให้แ่นไม่รัีนนั้นนะ”
เธอ รับผ้าเ็หน้าอผมไปับน้ำา แ่็ยัไม่มีทีท่าว่าะหยุร้อไห้ หัวใอผมแทบะแสลาย เส้นผมอเธอลมาปรหน้าปราเ็มไปหม ผมอรถที่ริมสะพาน ่อนะเอื้อมมือไปรวบเอาเส้นผมอเธอออาวหน้าสวย
“อุ้ม อุ้มลอมอัวเอในระสิ” ผมบอเธอ ่อนะันที่บัแ้าน้านับลมา แล้วเปิฝาปิระึ้น
เธอทำามที่ผมบออย่าว่า่าย
“อุ้มเห็นนในระมั้ย ูสิี้เหร่มั้ย ผมเผ้ารุรั วาบวมุ่ย หาเ้าวามสวยวามน่ารัไม่เอเลยสันิ” ผมบอเธอ
อุ้มยิ้มออมานิหนึ่ ่อนะหันมาพามือเพียะใส่ไหล่อผม
“ริทบ้า”
“ยิ้มแล้ว ยิ้มแล้ว อุ้มรู้มั้ย เวลาอุ้มยิ้มนะ มันเหมือนโลทั้ใบมันเบ่บาน แ่มใส สุ ๆ เลยล่ะ” ผมบอเธอยิ้ม ๆ
“เว่อน่ะริท” เธอหันมา้อนใส่ผม ่อนะล้วมือเ้าไปในระเป๋า หยิบหวีพับึ้นมาสาผมอเธอเบา ๆ
“เี๋ยวเราหวีให้นะ”
ผม บอเธอ ่อนะับเธอหันหลั แล้วบรรหวีผมให้เธออย่าเบามือ ลิ่นหอมอ่อน ๆ าเส้นผมอเธอรวยรินเ้ามาเะมูผม ผมถือวิสาสะอนเธอเผลอ หยิบเส้นผมอเธอมามนิหนึ่
“อุ้ม...” ผมเรียเธอเบา ๆ
“อืม”
“รู้สึีึ้นแล้วใ่มั้ย” ผมถามเธอ
“อือ”
“ั้นเราลับันเถอะเนาะ ึมาแล้ว” ผมบอเธอ มอูนาฬิาที่รถบ่บอว่าอนนี้ีสามว่าแล้ว
“อือ”
ผม ับรถามทามาเรื่อย ๆ เราไม่ไ้พูุยอะไรันอีหลัานั้น ปาทาเ้าหอพัออุ้มอยู่ไม่ไลเท่าในั แ่ที่หน้าหอพัออุ้ม ็มีรถยน์ที่แสนะุ้นเยอวาทาอยู่
“พ็อ”
เสียอุ้มอุทานออมาเบา ๆ พัหนึ่เ้าอรถ็เปิประูออมายืนนอัวรถ สีหน้าอพ็อเอร์ูระวนระวายใมา
“อุ้ม” ผมเรียเธอเบา ๆ
เธอไม่อบ แ่สายาลับ้อมอไปยัพ็อเอร์อย่าไม่วาา ราวลับลัวว่าพ็อเอร์ะหายไปไหนอี
“เรามีอะไระบออุ้ม”
“อะไร”
“อย่าลับไปหาพ็ออีเลยนะ เราไม่อยาเห็นอุ้มเ็บอี” ผมบอเธอ้วยน้ำเสียเว้าวอน แววาทอวามห่วใยส่ไปให้เธอเ็มที่
อุ้มหันลับมา้อหน้าผม ไม่รู้ว่าในอนนี้ในหัวอเธอิอะไรอยู่
“อุ้ม ริทรัอุ้มนะ”
ใน ที่สุผม็สารภาพวามรู้สึอผมออไป ผมรู้ว่ามันไม่เหมาะสมที่ผมะมาบออุ้มในเวลานี้ เวลาที่เธอำลัอ่อนแอและสับสน แ่ผมไม่มีทาเลือ ผมไม่อยาเสียอุ้มไปให้พ็ออี นี่เป็นโอาสอผมแล้ว
“ริท...ริทว่าอะไรนะ”
อุ้มหันมามอหน้าผม อย่าไม่เื่อหูัวเอในสิ่ที่ไ้ยิน
“ริทรัอุ้ม อุ้มไ้ยินมั้ย ริทรัอุ้มนะ” ผมบอับเธอย้ำ ๆ หวัให้เธอไ้าบึ้ใ
“ริท....อุ้มีในะที่ไ้ยินำนี้” อุ้มบอผม ผมมีวามรู้สึว่าโลทั้ใบลายเป็นสีมพู ผมลี่ยิ้มปาว้านะถึใบหู
“แ่อุ้มรับวามรู้สึนั้นไว้ไม่ไ้ อุ้มรัพ็อ อุ้มเลิับเ้าไม่ไ้ ริทเ้าใอุ้มนะ”
ในอนนี้เอ ผมรู้สึเหมือนใรเอา้อนหนั ๆ มาทุบหัวผม ในใมันรู้สึหน่ว ๆ เหมือนใรเอามีมารี
ผมอึ้ไปพัหนึ่ อนนี้เออุ้มเริ่มร้อไห้ออมาอีรั้
“ไม่เป็นไรอุ้ม ริทแ่อยาบอวามรู้สึอริทให้อุ้มไ้รับรู้ไว้เท่านั้น”
ผมพยายามสะลั้น้อนสะอื้นเอาไว้ในใ เพื่อไม่ให้มีเสียเล็ลอออมาอย่ายาลำบา
“แ่ถึยัไ เรา็ยัเป็นเพื่อนัน่อไปนะริท อุ้มอบุสำหรับทุอย่าที่ผ่านมานะ”
เมื่อพ็อเอร์ไม่เห็นอุ้มลารถไปสัที เาึเินเ้ามาเปิประูรถฝั่อุ้มออ
“อุ้ม...พ็ออโทษ พ็อผิไปแล้ว อุ้มยโทษให้พ็อนะ”
พ็อเอร์ุเ่าลอารอภัยาอุ้ม แ่นั้นเอ อุ้ม็รีบโผเ้าไปสู่อ้อมออพ็อเอร์้วยวามเ็มใ
ผม ่อย ๆ เลื่อนัวรถออาหอพัออุ้ม้า ๆ เมื่อมอไปยัระมอหลั ผมเห็นอุ้มและพ็อเอร์อันราวับว่าะไม่มีใรแยเ้าทั้สอนออาัน ไ้ ผมยมือ้า้ายึ้นบิเอาระนั้นหันไปทาอื่น ผมไม่อยาเห็น
น้ำาอลูผู้ายรินไหลออมา้า ๆ ผมเอื้อมมือไปเปิวิทยุ เสียเพลหนึ่็ล่อลอยมา
ผลงานอื่นๆ ของ Ritznaruk ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Ritznaruk
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น