เมียนอกสเปค มีอีบุ๊คนะคะ

เขา...ปราการ วงศ์วราวิบูลย์...ถูกบังคับแต่งงานกับเธอ...นางสาวแก้วมุกดา นงค์สารภิณ

มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำใจยอมรับผู้หญิงที่ไม่ใช่สเป็คเอาเสียเลย

ซ้ำร้ายเธอทำให้เขาต้องมีปัญหากับคนรักที่หมายมั่นจะแต่งงาน

ตัวอย่างเนื้อหา

“ตายแน่กู...อาม่ามา” เขาอุทานอย่างลืมตัว พานให้หญิงสาวหน้าเหรอหราตามไปด้วย

“ใครมา งั้นฉันแอบก่อนนะ” เธอไม่ได้ต้องการเรียกร้องอะไรจากเขาสักนิด ความผิดพลาดครั้งนี้ไม่อยากโทษใคร เธอเองนั่นแหละพลาดเต็มๆ

ผลุนผันลุกพรวดพราด ปราการหันชี้นิ้วใส่ห้องน้ำ เธอพยักหน้าสองหงึก กระชากผ้าห่มห่อตัวลากเข้าด้านใน

“เฮ้ย!!” ไม่ทันท้วง เจ้าหล่อนหายลับตา อาม่ายังเคาะรัวๆๆๆ เขารีบเปิดประตูก่อนจะโดนเล่นงานหนักอีกหนึ่งกระทง

“ทำอะไรอยู่เจ้าปราบ อาม่าเคาะจนมะเหงกแดงแล้วเห็นมั้ย” ชูมือให้หลานชายดู

“ก็หลับเพลินสิม่า นอนดึกม่าก็รู้ เมาด้วย” แสร้งเอ่ยเถียงเสียงเหนื่อยๆ เจือง้องแง้งๆ ขณะที่ในใจกระวนกระวายจนต้องเหล่ตามองกลอกจนกลายเป็นพิรุธ

“แล้วฝันว่าวิ่งไล่จับสาวหรือไง ถึงมีเสียงผู้หญิงร้องดังลั่นจนออกนอกห้อง”

“ม่าหูฝาดเปล่า สาวเสิวที่ไหน” มองสายตาอาม่าไร้ความเชื่อ แต่เขาก็ไม่ยอมรับเด็ดขาด คิดหาทางให้อาม่ากลับไปเร็วๆ จะได้เคลียร์กับยัยตัวดีที่ทำเขาปวดหัวแต่เช้าให้แล้วเสร็จ

“เข้าไปคุยข้างใน” อาม่าบอกเขาแล้วหันหน้าเรียกคนที่ยืนชะเง้อชะแง้ด้านนอกสองคนให้เดินตาม ผ่านหน้างงๆ ของเขาไปนั่งบนโซฟา

“ผมแต่งตัวก่อนนะม่า” แขกแปลกหน้าเข้ามาในห้อง เขากระอักกระอ่วนใจ ไม่คุ้นชินกับการโชว์เรือนร่างแม้เพียงท่อนบนให้ใครเห็น

รีบเดินหยิบเสื้อ และกางเกงผลุบเข้าห้องน้ำ รีบสวมใส่เร่งรีบ เหลือบมองหาหญิงสาว

“อยู่เงียบๆ นะ” จุ๊ปากพร้อมเสียงบอกเบา หมุนตัวเดินออกมานั่งร่วมวง

“นี่อาเส็งกับอาแก้วใจ”

“สวัสดีครับ”

“ลูกสาวอิหายตั้งแต่เมื่อคืน อาม่าให้คนดูกล้องวงจรปิดแล้ว อาหนูก้อยอิกลับมาที่พัก แต่ไม่ได้เข้าห้อง”

“อ้าว...หรือครับ” ปราการทำท่าตกใจ ก่อนปรับหน้านิ่งไม่สนิทนัก แววตายังเอ่อแววเห็นอกเห็นใจอีกฝ่าย

“อาม่าถามทุกห้องแล้วไม่มีใครเห็น”

‘เวรแล้วกู’ ถ้าอาม่าออกโรงแรงเช่นนี้ จะรอดมั้ยเนี่ย...ยังไงเขาต้องพูดความจริง...ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย ก็ลูกสาวเข้ามาห้องเขาเองนี่นา เขาไม่ได้ล่อลวงนำพาเสียหน่อย

“เหลือแต่ห้องลื้อ” อาม่าพูดเสียงเนิบมองจ้องลงนัยน์ตาเขาอย่างคาดคั้นคำตอบ

“เอ้อ...” ปราการอึกอัก พลันชะงักปากเมื่อได้ยินเสียงดังขึ้นก่อน

“นี่มันกระเป๋ายัยก้อยนี่ค่ะ” นางแก้วใจก้มหยิบของใต้โต๊ะที่เท้าเตะปัดไปโดน

////////////////////

งานเขียนจากจินตนาการ

มิได้ก้าวล่วงผู้ใดนะคะ

แม้สถานที่มีจริง แต่เหตุการณ์ล้วนสมมตินะคะ

'''''''''''''''''''''''''''''''''''''

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.๒๕๓๗ และ พ.ศ. ๒๕๕๘

ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลง หรือแสกนเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมด

เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เป็นลายลักษณ์อักษรเท่านั้น