ความห่างไกล...ทำให้คิดถึงเธอ

ข้อมูลเบื้องต้น

"อีก ๒ สัปดาห์ก็จะจบ ม.๓ แล้วนะแกจะเรียนต่อที่ไหน?"
"คิดว่าคงต่อที่นี่เลย เพราะขี้เกียจอยู่ที่อื่น"
"แล้วเขาละ จะต่อที่นี่ด้วยไหม?"
"เขาคงมีทางเลือกที่ดีกว่าที่นี่แน่"

เนื้อเรื่อง

     "นี่ยายพร แกอ่านหนังสือเตรียมสอบบ้างนะ"
     "จ้า แม่คนขยัน ว่าแต่ฉันแล้วแกละอ่านแล้วเหรอจ๊ะ"
     "ก็รออ่านพร้อมแกไง ๕๕++ "
     แล้วสองสาวสุดแก่นประจำห้อง ๓๐๑ ก็เดินกลับบ้านด้วยกันอย่างเช่นทุกวัน และในทุก ๆ วันก็จะมีใครบางคนเดินตามมาเสมอ เขาจัดว่าเป็นคนเก่งของ ๓๐๑ เลยก็ว่าได้


     เขาชอบข้ามถนนทางสะพานลอย แต่เธอและเพื่อนมักเดินข้ามถนนทางม้าลาย
     เขาชอบการอ่านหนังสือ ส่วนเธอกลับเล่นสนุกไปวันวัน
     เขาเก่งติดโผโรงเรียน ส่วนเธอเป็นนักกิจกรรม
     แต่...เขาและเธออยู่บ้านใกล้กัน และอยู่ห้องเดียวกันมาตลอด ๓ ปี
     เขาแอบมองเธออยู่ตลอด ส่วนเธอไม่เคยรู้ตัว จนวันหนึ่ง...


     "นี่พร ฉันสังเกตมานานแล้วนะ"
     "สังเกตอะไรหรือจ๊ะตุ๊กตา"
     "ก็นายวิชญ์นะซิ"
     "หือ นายวิชญ์ทำไม ?"
     "ก็เขามักจะแอบมองแกบ่อย ๆ นะ"
     "คนอย่างเขาเนี่ยนะ แอบมองฉัน แกเอาตาตุ่มคิดหรือไงตุ๊กตา"
     "จริง ๆ นะ ถ้าไม่เชื่อแกก็หันหลังไปดูซิ"
     เมื่อพรหันหลังก็สบบตากับเขาอย่างจัง จนเธอต้องหันกลับมา ทำไมนะ หัวใจจึงเต้นเป็นจังหวะแร๊บอย่างนี้ ไม่นะเราไม่ได้คิดอะไรกับเขา คงเป็นเพราะเดินมาไกลถือว่าเป็นการออกกำลังกายทำให้หัวใจเต้นเร็วละกัน
     "เป็นอะไรพร"
     "เปล่า สงสัยคงเดินมาเหนื่อยมั๊ง"
     "จริงดิ ? ยังงัยฉันก็เป็นห่วงแกนะ"
     "ขอบคุณนะที่เป็นห่วง"

วันปัจฉิมนิเทศ...
     "ไงจะ ได้ของปัจฉิมเยอะนะพร"
     "แกก็ได้เยอะเหมือนกันแหละน่า"
     "แต่ฉันว่าแกต้องได้มากกว่าฉันอยู่แล้ว"
     "ไม่หรอกมั๊ง เพราะรุ่นน้องที่รู้จักก็ให้ฉันหมดแล้วนะ"
     "แล้วคนข้างหลังแกล่ะ ให้หรือยัง"
     "ใคร ? "
     เมื่อพรหันตัว ๑๘๐ องศาก็เจอกับวิชญ์

     "ไงวิชญ์ ได้ของปัจฉิมเยอะจัง"
     "พรก็ได้เยอะนะครับ เอ่อ..."
     "มีอะไร ? "
     "พรอยากได้ของปัจฉิมเพิ่มอีกชิ้นไหมครับ"
     "ทำไม นายจะให้ฉันเหรอ ? "
     "เอ่อ...ครับ ถ้าคุณไม่รังเกียจ"
     "จะรังเกียจนายทำไม นายไม่ได้เป็นเอดส์ซักหน่อย เอ...หรือว่าเป็น"
     "ไม่ครับ ผมไม่ได้เป็นเอดส์"
     "แหม ล้อเล่นนิดเดียวจริงจังไปได้"
     "ครับ"
     "แล้วของอยู่ไหนละ ที่บอกว่าจะให้ฉันนะ"
     "นี่ครับ"
     แล้วกล่องของขวัญขนาดใหญ่กล่องหนึ่งก็มาอยู่ตรงหน้าของพร
     "ขอบใจนะวิชญ์"
     "ค่อยไปเปิดที่บ้านนะครับ"
     "อือ"

     เมื่อกลับถึงบ้าน พรแกะดูกล่องที่วิชญ์ให้ทันที และพบว่า ภายในกล่องคือตุ๊กตาหมีตัวขนาดเท่าคน

     หลังจากสอบวันสุดท้ายเสร็จ ห้อง ๓๐๑ ก็ไปฉลองกันที่ร้านหมูกะทะ
     "ตุ๊กตา แกไปห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อยซิ"
     "ห้องน้ำอยู่แค่นี้เอง แกไปคนเดียวเหอะ ฉันจะกินต่อ"
     "แกเห็นของกินสำคัญกว่าเพื่อนเหรอ"
     "อือ"
     "ไปห้องน้ำคนเดียวก็ได้"

ขณะที่พรเดินออกมา นายวิชญ์ก็เรียกให้เธอไปคุยด้วย
     "พร"
     "ว่าไง"
     "คือ...ผมชอบคุณ"
     "อะไรนะ"
     "ผมชอบคุณครับ"
     "จริงดิ"
     "ครับ"
     "ตั้งแต่เมื่อไหร่"
     "ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ผมรู้สึกว่าตอนนี้ ผมชอบคุณนะครับ"
     "ชอบฉันตรงไหน"
     "ทุกอย่างที่เป็นคุณครับ"
     "แล้วถ้าฉันไม่ชอบคุณละ คุณจะทำอย่างไร"
     "ถึงจะไม่ชอบก็ไม่เป็นไรครับ ผมขอแค่ได้คิดถึงคุณฝ่ายเดียวก็พอครับ"
     "เอาเป็นว่าฉันอนุญาตให้คุณคิดถึงฉันได้วันละสองเวลา"
     "ครับ ผมจะคิดถึงคุณเวลาหายใจเข้าและหายใจออกนะครับ"
     "แล้วทำไมคุณต้องคิดถึงฉันละ"
     "เพราะผมต้องไปเรียนต่อที่อื่นครับ"
     "ถ้างั้น ฉันขอคิดถึงคุณบ้างได้ไหม ? "
     "ด้วยความยินดีครับ"