ขอทำเพื่อเธอ
เรื่องนี้เขียนไว้นานแล้วค่ะ เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ชอบ ได้พล็อตนี้มาจากการ์ตูนค่ะ เป็นการ์ตูนที่ประทับใจมาก ถ้าคุณมีความรัก คุณจะเลือกทำตามความรู้สึกความต้องการของตัวเอง หรือ ทำตามความถูกต้อง ทำเพื่อให้คนที่เรารักมีความสุข
ผู้เข้าชมรวม
541
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
541
อัปเดตล่าสุด : 16 เม.ย. 58 / 21:49 น.
แท็กนิยาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
เป็นเรื่องของอาจารย์หนุ่มนักอนุรักษ์อาจารย์ที่ปรึกษาชมรมอนุรักษ์ ทางชมรมกำลังจะเตรียมจัดงานนิทรรศการเกี่ยวกับการอนุรักษ์ธรรมชาติ โดยมีอาจารย์สาวเข้ามาช่วยทำ ที่สำคัญอาจารย์สาวมีแฟนอยู่แล้ว การพบกันครั้งแรกของทั้งคู่ ทำให้อาจารย์สาวแค้นเคืองอาจารย์นักอนุรักษ์มากมายเหลือเกิน จนทำให้ไม่อาจญาติดีกันได้ ทุกครั้งที่พบกันทำให้ไม่เคยพูดกันดี ๆ เลยสักครั้ง ทะเลาะกันตลอด จนเกิดเหตุการณ์ฝนตกหนักน้ำป่าไหลหลากเข้าท่วมโรงเรียน เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรนั้นต่อไปนั้น โปรดติดตามตอนต่อไป
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
อทำเพื่อเธอ
“ปิลันธน์!”
เธอปราเ้าไปยืนรหน้าเาอย่าีใเหลือเิน หลัาที่ยืนะเ้ออะแ้อยเามานานเ็มที แม้ะหุหิับารรออย แ่พอเห็นหน้าเาวามหุหิ็มลายหายไปทันที มีเพียรอยยิ้มละไมระบายอยู่ในสีหน้า
ายหนุ่มถอยหลั้าวหนึ่อย่าใ เมื่อเธอพรวเ้ามายืนรหน้าในระยะประิัว
“เป็นอะไร ูทำหน้าสิ” เธอรู้สึแปลใที่เาไม่แสอาารีใเหมือนทุรั้ที่พบัน แถมยัถอยหลัหนีเธออี่าหา
“เอ๋…วันนี้ใส่แว่น้วย สายาสั้นแล้วเหรอ” เธอมอแว่นรอบเินที่เาสวมอยู่พลายิ้มระรื่น ใบหน้าเาูเ๋ไปอีแบบ ราวับศาสราารย์็ไม่ปาน
“เป็นอะไรหรือเปล่า นายูแปลไปนะ ไม่สบายเหรอ” สาวเท้าเ้าไปหาเาอี้าวหนึ่ สายามอเา้วยวามสสัยเ็มที่ รู้สึว่าเาูรึมผิปิ พลาเอื้อมมือแะหน้าผาอเาเบา ๆ อย่าห่วใย
เารีบเบนหน้าหนีแล้วถอยัวออห่า
“ปิลันธน์! นายเป็นอะไรไป!” เธอว้าแนายหนุ่มเอาไว้ เาไม่เยรัเียวามเป็นห่วอเธออย่านี้เลย
“อโทษ! ผมไม่ใ่ปิลันธน์ ผมปุลินท์ ปิลันธน์น่ะน้อายผม”
เาบอเธอ้วยน้ำเสียเรียและเน้นำ
“ไม่ใ่! ปิลันธน์!”
เสียลอไรฟันแผ่วเบา วาลมเบิว้าอย่าใ สอมือรีบปล่อยมือาแนเาทันที
“เธอเป็นแฟนปิลันธน์ื่อ ศิมน์ สินะ” เาพู้วยน้ำเสียเิเหน็บแนม ้อมอเธออย่าไม่่อยพอในั ผู้หินนี้เอที่เพิ่ย้ายมาสอนที่นี่ เป็นอาารย์นใหม่ ที่ปิลันธ์ฝาแฝอเาพูถึบ่อยเหลือเิน อยเล่าเรื่อราวอเธอให้เาฟัไ้ไม่เว้นแ่ละวัน้วยวามื่นมและมีวามสุที่ไ้พูถึเธอนนี้
ศิมน์ไ้แ่ยืนา้ามอหน้าอาารย์หนุ่มอย่าุน
ปิลันธน์มีพี่ายฝาแฝ้วยเหรอ? เธอไม่เยรู้มา่อนเลย
“เธอน่ะ เป็นผู้หิรู้ัรันวลสวนัวไว้บ้า เที่ยวับมือถือแนผู้ายน่ะ มันไม่ีนะ เราเป็นนไทยไม่ใ่ฝรั่ ไม่แร์สายานอื่นที่มอมามั่หรือไ เป็นุรูแล้วนะ ไม่ใ่! นิสินัศึษา ้อเป็นแบบอย่าให้ับนัเรียน้วยสิ” เายัุเธอ่อ้วยน้ำเสียไม่ปลื้มิริยาออาารย์นใหม่ัเท่าไหร่
ศิมน์รู้สึหน้าาราวับถูเาบหน้าอย่าแร รู้สึโรธ...!! โรธริ ๆ โรธ...นพูอะไรไม่ออ
“ศิมน์!” ปิลันธน์วิ่ระหืระหอบเ้ามา
“โทษทีนะมา้าไปหน่อย เ็ในั้นเรียนมีปัหานิหน่อย” อาารย์ปิลันธน์มอสีหน้าศิมน์ที่บออาารว่าำลัอารม์เสีย เห็นเธอ้อหน้าู่แฝอเาเม็ ้วยวาเียวปั
“ปุลินท์นายทำอะไรศิมน์”
เาหันไปยิำถามแฝพี่ายทันที้วยน้ำเสียเ้มึ้น
“ันะไปทำอะไรแฟนแ ถามเาูเอสิ” ปุลินท์อบ้วยสีหน้าเรียบเย ราวับไม่มีอะไรเิึ้นเลย
“บ้า! นบ้า! ร้ายาที่สุ! ว่าเ้าแล้วยัมาพูแบบนี้อี”
เธอระเบิเสียออมาอย่าโมโหสุี ฟาฝ่ามือไปทุบีเา แ่ทว่าถูฝ่ายร้ามยึมือไว้ทันวัน
“ไม่เอาน่า…ศิมน์ ่อย ๆ พูันีว่า” ปิลันธน์รีบห้ามเมื่อเห็นศิมน์เริ่มโมโหหนัึ้น ท่าทีเอาเรื่อเอาราวน่าู ไม่เยเห็นเธอโรธน้อลมือลไม้ับใรเท่านี้เลย
“ปล่อย!” ศิมน์ะหวาลั่น
“ผมไม่อยาเห็นเ็ี้แยร้อไห้หรอ” ปุลินท์ปล่อยมือแล้วหันหลัเินไปอย่าไม่แยแส
“แน่ริอย่าเพิ่ไปเ่!” ปิลันธน์รีบว้าร่าเธอไว้ไ้ทัน
“ลับมา่อน แน่ริลับมา่อน” ศิมน์ะโนไล่หลัามไปอย่าสุแ้น พลาิ้นลุลัอยู่ในอ้อมแนอปิลันธ์ะามไปแ้แ้นให้ไ้
“ศิมน์…เธอแร์ำพูอปุลินท์เา้วยเหรอ”
“ใรว่าันแร์!” เธอหันวับมามอเา
“นี่! เอามือ เอาแนอนายออไป ถือโอาสเหรอ!” แล้วบผัวะ! ลบนแนอเาที่โอบล็อัวเธอเอาไว้
“โอ๊ย! เ็บนะ!”
เารีบหมือลับ หน้าเหยเ แ่แอบ่อนรอยยิ้มเอาไว้ในแววา
“นายรู้มั้ย ปุลินท์เาว่าันเสีย ๆ หาย ๆ เาว่าันเป็นผู้หิไม่ี รู้รึเปล่า”
ปิลันธน์ส่ายหัว มอเห็นเธอเ้นแร้เ้นาับำพูอนอื่นเหมือนเ็ ๆ เลย เาไม่เ้าใว่า ถ้ามันไม่ริะเือร้อนไปทำไม
“ศิมน์…ฟันะ แม้เธอะไม่ีในสายาใร็่า แ่ในสายาเรา เธอเป็นนที่ีที่สุในใเราเสมอ” น้ำเสียหนัแน่น ริัอเา สายาที่มอรมายัเธออย่ามีวามหมายที่ไม่สามารถบรรยายออมาเป็นถ้อยำไ้หม
ำพูับสายานั้นทำให้ศิมน์สบำล
ทำไมเาถึปราบพยศเธอไ้ทุรั้นะ? เธอไม่เ้าใัวเอริ ๆ
ระยะเวลาที่รู้ัเารึ่ปีอาไม่นาน ั้แ่เธอมาเป็นรูสอนอยู่ที่นี่ ทุรั้ที่เธออแเอาแ่ใ เาะมีำพูีีเือนสิเธอ ถ้าเธอยัไม่พร้อมะเ้าใ ผู้ายนนี้ะใเย็น ให้เวลา และรออยเธอเสมอ
“เ้ามรมเถอะ ไหนว่าะมา่วยเราทำานไ”
ห้อใ้ถุนอาารเรียนั้นล่า ้านบนมีป้ายัวอัษรสีเียวเียนว่า มรมอนุรัษ์ ทัู้่เินเ้าไปในห้อ ามผนัห้อะมี้อวามเี่ยวับารอนุรัษ์ธรรมาิ มีแผนาน ิรรม่า ๆ อมรมลอปี ภาพวาาฝีมือเ็ ๆ ที่นะารประว รอบ ๆ ห้อมีอุปร์่า ๆ รวมทั้สิ่ประิษ์าอุปร์เหลือใ้ ทั้ที่ทำาระาษและวพลาสิ เป็นโ๊ะ เ้าอี้ เป็นะร้าอเล่น่า ๆ มามาย เย็นมาแล้ววันนี้ไม่มีเ็อยู่ในมรมเลย
“เราลืมบอเธอว่าเรามีฝาแฝ เธอไม่เยเห็นเาหรอเพราะอ.ปุลินท์มัหมัวอยู่แ่ในห้อทำาน หรือมรมอนุรัษ์ ถ้าไม่มีสอน็ไม่ยอมออไปไหนเลย มัวแ่ทำานวาแผนวาโรารอะไรเยอะแยะเ็มไปหม สสัยลัวสาว ๆ ับัวมั้” ปิลันธ์พูลั้วหัวเราะ
“แหวะ!!” ศิมน์แบะปา
“ใระไปอบล ปาร้ายนานี้”
“ไม่รู้อะไร อ.สาว ๆ ปลื้มปุลินท์ันเยอะนะ แ่เาไม่อบใรัน บอว่า ผู้หิเรื่อมาน่ารำา”
ศิมน์ทำมูย่นอย่าหมั่นไส้
“ศิมน์เพิ่มามรมเป็นรั้แร เห็นเานึว่าเป็นเราใ่ม้า… ศิมน์ไปทำอะไรเาเ้าล่ะ รู้มั้ยปุลินท์เาเป็นอาารย์ที่ปรึษาอมรมอนุรัษ์นะ นอาเาะอนุรัษ์ธรรมาิและสิ่แวล้อมแล้ว เา็ยัอนุรัษ์วันธรรมไทยที่ีาม้วย” เาสาธยายถึแฝพี่ายยาวยื แม้นิสัยบาอย่าอพี่ายึ่ออะหัวแ็ ใ้อารม์ไปบ้า เาอาะไม่่อยอบนั แ่อุมาร์วามมุ่มั่นอพี่าย็ทำให้เาศรัทธาในัวพี่ายฝาแฝไม่น้อยเลย
“เลิพูถึแฝนายเถอะ” ศิมน์ับทอย่าสุเ็ อสสัยไม่ไ้ ฝาแฝันทำไม่าันราวฟ้าับินนะ ปุลินท์ูุันอบใ้อารม์ ที่สำั ปาร้ายริ ๆ เลย แ่ปิลันธน์ลับสุภาพ อ่อนโยน และใีที่สุเลย
เธอเินไปหยุอยู่้านหลัห้ออมรม
“ปิลันธน์อะไรนั่นน่ะ อหมูเหรอ”
“บ้า! ไม่ใ่อหมู ยานอวาศ่าหา”
ศิมน์หัวเราิัอย่าำ ๆ ะที่มอี่ไม้ไผ่ที่่อันเป็นโรสี่เหลี่ยมผืนผ้านาเือบสอาราเมร
“ไม่เห็นเหมือนเลยปิลันธน์” พลาสาวเท้าเ้าไปใล้
“็มอให้เป็นหน่อยสิ เนี่ยะเอาไปประอบานิทรรศารที่มรมเราะมีึ้นในราวเือนหน้านะ”
ศิมน์เอื้อมมือับโรไม้ไผ่ “เราว่า…รนี้ัให้มันโ้ ๆ เอาไม้มาเป็นแนยึรนี้อีอันหนึ่สิ” ้มลหยิบี่ไม้ไผ่าอไม้ไผ่ที่วาอยู่ใล้ ๆ แล้วพยายามัไม้ไผ่ให้โ้เ้าหาแน
“ศิมน์! มือเธอเลือออนี่” เามอเห็นเลือึมออมาาปลายนิ้วเรียวอเธอ ทั้ที่เ้าอมือพยายามไม่ให้เาเห็น
“ไม่..ไม่เป็นไรหรอ เสี้ยนมันำนิหน่อยเอ”
“ไม่ไ้นะ! มีเสี้ยนฝัเ้าไป้าในหรือเปล่า” เาับมือเธอไว้ สายา้อมอนิ้วเรียวสวยที่มีเลือแไหลึมออมา
ศิมน์พยายามยื้อมือัวเอืนมา แ่เาไม่ยอมปล่อยมือืนให้
“โอ๊ย! เบา ๆ ี่…อย่าิเนื้อันไป้วยสิ”
“อทนหน่อย อีนิเียว… อ้า…ออแล้ว”
ศิมน์มอเา่อย ๆ ึเสี้ยนออมาอย่าั้ใ อยาะอบใเาสัำ แ่มันพูไม่ออเอาเสียเลย แ่หัวใอเธอรับรู้วามห่วใยที่เามีให้เธอแล้ว แม้แ่เรื่อเล็ ๆ น้อย ๆ แ่นี้ แ่เาไม่เยมอ้ามไปเลย
================
อ.ปุลินท์ยับัวเล็น้อยะที่นั่มอโรไม้ไผ่ที่ถูหุ้ม้วยระาษหนัสือพิมพ์ เามารวานอเ็ ๆ ในมรมอนุรัษ์ว่าทำไปถึไหนแล้ว ในห้อว่าเปล่าเหลือเพียอุปร์่า ๆ ที่ใ้ในารัเรียมันิทรรศาร ึ่ำเนินารสำเร็ไป 50% แม้ห้อนั้นะว่าเปล่าไม่มีใรอยู่ แ่ในหัวใอเาไม่ว่าเปล่า ภาพอ อ.ศิมน์สาระวนอยู่ับารแปะระาษหนัสือพิมพ์เ้าับโรไม้ไผ่อย่าใใ่อ่วยานเ็ ๆ ในมรมอย่าันแ็ สีหน้าและแววาเ็มไป้วยวามมุ่มั่นและั้ใอย่ามาในารทำาน วันแล้ววันเล่า เธอมาทำานทุเ้า ลาวัน บ่ายและเย็น น่ำ ถ้าเธอพอมีเวลาว่าาารสอน ็ะลุอยู่ับยานระาษลำนั้นเสมอ
เาไม่อยาเื่อว่า ผู้หิอย่าเธอะเป็นนที่มุ่มั่นเอาารเอาานนานี้เลย และที่สำัเธอูมีวามสุมาที่ไ้ทำานนี้ ่อนหน้านี้เาไม่่อยอบเธอัเท่าไหร่ เธอึเป็นุที่เาสะุใทุรั้ที่ไ้เอ สิ่ที่เธอทำทำให้เา้ออยมอและอยูอยู่เสมอ นานวันลับลายเป็นวามื่นมเธอเ้ามาแทนที่อย่าไม่รู้ัว เาไม่เยลืมรอยยิ้มแห่วามภูมิใอเธอเลย รวมทั้ภาพารูแลเอาใใส่ยานระาษลำนั้นเป็นอย่าี วามรู้สึบอเาว่าเธอรัและผูพันับยานระาษลำนั้นไม่น้อยเลย นเหมือนะรู้สึอิายานระาษลำนั้นเอามา ๆ เาเป็นนแท้ ๆ ไม่มีัรั้เลยที่เธอะพูับเาี ๆ บ้า เธอยัโรธเาไม่หายับเหุาร์รั้แรที่ไ้พบัน
อาารย์ที่ปรึษามรมอนุรัษ์ส่ายหัวแร ๆ เพื่อให้ภาพในมโนนึหายไป
“ิถึยัยนั่น! ทำไม! เธอเลียเราะาย ปุลินท์แอย่าลืมสิ ศิมน์เป็นแฟนปิลันธน์ แล้วแ็ไม่มีวันแย่แฟนอใรไม่ใ่หรือ…” เาเือนัวเอ ภาพอเธอหายไปั่วราว แ่แล้ว็ยัวนเวียนลับมาอยู่ในสมอใหม่
หลาย ๆ รั้เราลับบัับวามรู้สึอัวเอไม่ไ้ โยเพาะวามิอัวเราเอ
“โรม!” เสียอะไรสัอย่าระแทับประู
ปุลินท์มอเห็นศิมน์หอบล่อระาษใส่หนัสือพิมพ์ใบให่ ท่าทาะหนัเอาารเินวนเเ้ามานระแทับประูทาเ้า เารีบรุเ้าไปแสวามเป็นสุภาพบุรุษ
“ศิมน์ส่มา ผม่วย”
“ีเลย…ปิลันธน์นาย…” เธอะัเมื่อมอเห็นแว่นรอบเินอเา ิ้วเรียวเริ่มมวเ้าหาัน
“ไม่้อ! หลีไป! อย่าวาทา ไม่ั้นันนนายแน่!” น้ำเสียเธอแ็ห้วนึ้นมาทันทีทันใ
“นี่! ผมหวัีะ่วยนะ” เาัอารม์เสียเมื่อถูปิเสธวาม่วยเหลือ
“ใรเรียให้นายมา่วยล่ะ ไม่ไ้อร้อนายัหน่อย ถอยไป! ล่อแ่นี้ันยเอไ้!” เสียเธอยัเรี้ยวราอย่าไม่พอใอย่าเิม เหมือนยัแ้นเาไม่หาย
“ื้อรั้น!” เาว้าล่อที่เธอหอบมาไว้อย่าไม่ยอมแพ้เ่นัน บัเอิรวบมือเธอิมา้วยอย่าไม่ไ้ั้ใ
“เอามืออนาย! ออไป!” เธอเน้นเสียเรียพร้อมับ้อหน้าเาเม็
“ุนั่นแหละ รีบเอามืออุออไป เป็นผู้หิ…” เาไม่ทันไ้พูบ เธอ็ะโนใส่หน้าเาอย่าโรธเือ
“หุบปาอนายะ!” พร้อมับระามือัวเอออมา แล้วสะบัหน้าเินหนีไปอย่าไม่พอใ
“นรั้น! เ้ามานะทิิ! เอาแ่ใ!” เาบ่นามหลัเธอ
ปุลินท์สะบัหัวแร ๆ แล้วลุึ้นเบือนหน้าหนีายานระาษหนัสือพิมพ์ลำนั้น
“ิถึทำไม! ไอ้บ้าเอ๊ย!” เาเบื่อัวเอเหลือเินที่แอบเผลอิถึเธออีแล้ว
นเรามัิถึใร้วยอารม์เป็นบวหรือเป็นลบ้วยวามรู้สึอบหรือั นนนั้นลายเป็นส่วนหนึ่อวามนึิอเราโยไม่รู้ัว
อ.ปุลินท์เอื้อมมือหยิบหนัสือ และแฟ้ม้าัวึ้นมา่อนที่ะสาวเท้าออาห้อมรมอนุรัษ์
เมื่อสาวเท้าออมาามรม เามอเห็นศิมน์ับปิลันธน์นั่อยู่ที่ม้าหินหน้ามรม ภาพนั้นมันสะิหัวใอย่าบอไม่ถู แ่รู้ี…เา่าหาที่เป็นฝ่ายผิและวรละอายแ่ใ เาไม่มีสิทธิ์ที่ะไม่พอใ ไม่มีสิทธิ์ะโรธ ไม่มีสิทธิ์อะไรทั้นั้น เาไม่มีสิทธิ์อะไรในัวเธอเลยแม้แ่อย่าเียว แ่เป็นเพื่อนับเธอ เายัไม่มีสิทธิ์เลย เพราะเธอไม่เยยอมรับเาแม้แ่น้อย
“ทำไมปิลันธน์ไม่ื้อน้ำมะนาวล่ะ ันไม่อบน้ำลำใยนาย็รู้นี่…” ศิมน์มอลึลไปในแ้วที่วาอยู่รหน้า
“็น้ำมะนาวมันหมแล้ว เห็นเธอบอว่าหิวน้ำมา็เลยื้อมา”
ศิมน์สะุ้! เมื่อปุลินท์ระแทหนัสือลบนโ๊ะม้าหิน
“ไ…นื้อ เลือินรินะ ไอ้นี่็ไม่ไ้ไอ้โน่น็ไม่เอา รู้หรือเปล่ามีนยานนอีมามายเท่าไหร่? ที่เาไม่มีอะไระิน เาไม่มีสิทธิ์เลืออะไรทั้นั้น” แล้วว้าแ้วน้ำลำใยึ้นมา พลาหันไปทานที่หน้าเหมือนเา
“ปิลันธน์ แ้วนี้อแล้วัน เ้าอเาไม่้อารแล้ว แน่ะามใเานเสียนิสัยแล้ว รู้รึเปล่า…” พูบึยแ้วึ้นื่มแล้วหันหลัเินาไปทันที
“นายน่ะแหละ!! เป็นนไม่มีอะไระิน!! ถึมาแย่น้ำาวบ้าน!!” เธอะโนเสียัไล่หลัแฝพี่ายอเพื่อนหนุ่ม
ปิลันธน์หัวเราะ
“นี่! หัวเราะอะไรไม่ทราบ”
“็ศิมน์ับปุลินท์น่ะสิเป็นอะไร เอันที่ไร ทะเลาะันทุที” เามอสาวน้อย้าัวเหมือนเ็ที่เอาแ่ใอย่าำ ๆ เธอยัไม่ยอมโัที
“เอ๊ะ! ปิลันธน์ไม่เห็นหรือไว่าปุลินท์มาหาเรื่อัน่อนนะ” เธอไม่ยอม
“็ยอม ๆ เาบ้าสิ ไม่รู้ะเอานะันไปถึไหน”
“เรื่ออะไระยอม! ถ้ายอมัน็แพ้สิ!”
“ไม่มีใรเอานะใรไ้้วยวามเลวไ้หรอนะ ทำไมศิมน์ไม่เอาวามีเ้าสู้ นะใปุลินท์ให้ไ้ล่ะ ถึแม้เธอะเอานะเาทาอื่น ๆ ไ้สำเร็ แ่เธอ็ไม่มีวันเอานะใเาไ้เลย”
“หยุเทศน์ะทีเถอะหลวพ่อ!” ไม่ว่าะมีเรื่ออะไรับใรมา ปิลันธน์ไม่เยเ้า้าเธอเลยัรั้
“เราหวัีนะ ศิมน์” น้ำเสียเอื้ออาทรห่วใยอเาทำให้ศิมน์สบสิอารม์ลไ้ วามนิ่เป็นน้ำเย็นที่เ็มไป้วยวามหวัี่อเธอ ทำให้ไฟโรธอเธอับมอลไ้ทุรั้
“ันรู้…ปิลันธน์หวัี่อันเสมอ” เธอมอหน้าเารั้ใะพบรอยยิ้ม พบารรออย พบารให้อภัยเธอเสมอ รู้สึอบอุ่นใทุรั้ที่ไ้อยู่ใล้ ๆ ผู้ายนนี้
อาารย์สาวลุึ้น “เ้าไปทำยาน่อันเถอะ แ่้วยระาษะั่ว็เสร็แล้วล่ะ นายอย่าลืมิวรไฟระพริบให้มัน้วยนะ”
ปิลันธน์ยิ้ม
“ไ้เล้ย!” เาลุึ้นเินามเธอไป เาอบเธอที่แม้ะโรธ่าย แ่็หายเร็ว ที่สำัสัมผัสวามปรารถนาีาหัวใอเาไ้ และเธอยอมรับมันไว้
“ฝนทำท่าะอีแล้วสิปิลันธน์” ศิมน์หันไปมอท้อฟ้ารึ้มนอหน้า่า ที่รึ้มมาั้แ่เ้าอย่าัวลใ
“พันี้ฝนทุวันเลย ันลัวน้ำะท่วมอีเหมือนปีที่แล้ว” เธอนึถึสภาพน้ำท่วมปีที่แล้วึ่มีระับน้ำสูเือบสอเมร
“ปีนี้น้ำอาะไม่ท่วม็ไ้ศิมน์” เาปลอบ
“ถ้าน้ำท่วมอี เราะย้ายยานแล้ว็อุปร์นิทรรศารอื่น ๆ ไปไว้ที่ไหนล่ะ นี่็ใล้ถึวันันิทรรศารแล้วไม่ใ่เหรอ ันไม่ยอมให้ยานอันโนน้ำท่วมนะ!”
“พรุ่นี้เราลอปรึษาันู”
“อืม…หวัว่าเรามีวิธีป้อันที่ีนะ ไม่ั้นทุสิ่ทุอย่าที่พวเรา่วยันสร้า ่วยันเรียมมา สิ่ที่เราทุ่มเทลไป็เปล่าประโยน์” ศิมน์สาวเท้าเ้าไปใ้ถุนอาารเรียนมอเห็นยานระาษวาเ่นระห่านอยู่ลาลานโล่
“เออนี่ปิลันธน์ ันส่เรียวามไปประว้วยล่ะในหัว้อ เรารัษ์ธรรมาิ” เธอรายานเพื่อนหนุ่มะที่เริ่มสาละวนับารแปะระาษะั่วสี่า ๆ เ้าับยานระาษลำนั้น
“เหรอ…เป็นไล่ะ แล้วประาศผลเมื่อไหร่ วันนั้นเราะไปให้ำลัใอยู่้า ๆ เธอนะ” เาละสายาาแผวรไฟระพริบที่ำลั่ออยู่ หันมาสบาับเธอ
“ริรึเปล่า…” เธอึ้นเสียสูแ้เิน
“ริสิ วันสำัอศิมน์ะานายปิลันธน์ไปไ้ยัไ…”
ศิมน์อมยิ้ม “ใ่…นที่ันอยาให้แสวามยินีหรือ่วยปลอบใันยามเสียใที่สุ็ือนาย…ปิลันธน์” เธอบอเาอยู่ในใ
===================
ฝนเริ่มหนัั้แ่เมื่อืน าลเมื่อรุ่เ้า แ่ยัปรอย ๆ นถึเที่ยแล้วเริ่มเทระหน่ำ้ำลมาอีรั้อย่าหนัอยู่นานเป็นั่วโมแล้ว น้ำเริ่มไหลทะลัเ้าท่วมโรเรียนอย่ารวเร็ว เนื่อาน้ำป่าไหลบ่าลมาาภูเาระับน้ำเพิ่มสูึ้นเรื่อย ๆ
“ประาศอให้นัเรียนทุนออาโรเรียนแล้วไปรวมัวันที่เิเา ศูนย์ปิบัิาร่วยเหลือภัยน้ำท่วม” เสียประาศาอาารย์ฝ่ายปรอัทั่วโรเรียนอยู่สอสามรั้ ทุนในโรเรียน่ารีบออาโรเรียนทันที
“ปุลินท์นายหาอะไรอยู่” ปิลันธน์ถามเมื่อมอเห็นู่แฝอเา้มหน้า้มาวานหาอะไรบาอย่าในน้ำที่เพิ่มระับวามสูึ้นมาถึเ่า
“แว่นน่ะ! มันหล่น!” เาะโนบอแ่ับเสียฝน
“ไม่้อหาแล้ว รีบไปเถอะ ไว้่อยไปัใหม่” ปิลันธน์ว้ามือแฝพี่ายเินลุยน้ำไปทันที
“ปิลันธน์ แล้วศิมน์ล่ะ”
“ไปื้ออในเมือ ยัไม่ลับเลย”
สอหนุ่ม่าลุยน้ำไปพร้อมับเพื่อน ๆ แล้วแยย้ายัน่วยเหลือเ็นัเรียนที่ำลัหนีภัยน้ำท่วม
===============
ฝนาลบ้าแ่ยัพรำ ๆ ลอเวลา เสียฟ้าร้อลืนราเบา ๆ สลับับเสียฟ้าผ่าเป็นระยะ ๆ เมำยัยึพื้นที่บนท้อฟ้าไ้ทั้หม
ศิมน์วิ่ระหืระหอบลับมาถึทาเ้าโรเรียน มอน้ำเอ่อล้นพื้นถนนอโรเรียนท่วมสูึ้นมานถึระับ้อเท้าแล้ว
“เิอะไรึ้น!”
มอเห็นบรรารูอาารย์่วยันูแลเ็นัเรียนให้รีบระวีระวาออมาาโรเรียน
“หรือว่า…น้ำท่วม!”
“ไม่…!!”
อาารย์สาวรีบวิ่ทวนระแสนที่วิ่ออมาเ้าไป เมื่อมาถึหน้าโรเรียนมอเห็นระับน้ำที่เพิ่มสูึ้นแล้วใหาย! เพราะมันมอไม่เห็นพื้นินเสียแล้ว น้ำำลัไหลมาเทมาเ็มไปหม พยายามลุยน้ำลับเ้าไปในโรเรียน
“ะไปไหนศิมน์!” มือแ็ ๆ ยึแนเธอไว้
ศิมน์หันวับมามอเ้าอมือ
“ปิลันธน์!”
“เิอะไรึ้น! ยานอเราและอุปร์นิทรรศารย้ายไปอยู่ในที่น้ำท่วมไม่ถึรึยั” พลาับแนเาเย่าอย่าร้อนรน
ำถามอเธอเหมือนมีมริบที่รีแทลึเ้าไปในหัวใอเา หันลับไปมอโรเรียนอย่าั่ใ
“ไม่มีเวลาแล้วศิมน์ น้ำำลัท่วม อย่าพูอยู่เลย รีบไปันเถอะ”
“ไม่! ันะไป่วยยานอัน่อน” เธอหันหลัลับลุยน้ำเ้าไปในโรเรียน
“อย่าไป! ศิมน์! อันราย!” เาว้าแนเธอไว้
“ไม่! ันะไม่ยอมปล่อยให้ยานอันมน้ำเ็า!” เธอสะบัแนทันที
“อย่าไปนะ! ศิมน์! น้ำเพิ่มึ้นเร็วมา” มอระับน้ำที่่อย ๆ เพิ่มระับสูึ้นอย่าัวล และมันสูึ้นนเลยหัวเ่าึ้นมาเรื่อย ๆ แล้ว เาัสินใ้าวเท้าเ้าไปหาเธออย่ารวเร็ว สอแนว้าร่านรั้นมาไว้ในอ้อมแนรั้ร่านั้นไว้ไม่ให้ไป
“ปล่อยัน! ันทนเห็นสิ่ที่ันสร้ามาับมือพัพินาศไป่อหน้า่อาันไม่ไ้ ปล่อย…ย!” เธอพยายามที่ะผละออาอ้อมแนอเาไปให้ไ้
เาอเธอไว้แน่นึ้นอี
“ไม่! เราไม่ยอมให้เธอไป ศิมน์ฟันะ เรา็เสียใไม่ไ้น้อยว่าเธอเลย เราสิที่้อเสียใมาว่าเธอ้วย้ำ แ่สิ่ที่เธอ้อทำอนนี้ือไปาที่นี่ให้เร็วที่สุ เรา้อรัษาีวิไว้่อน เมื่อเรามีีวิ เรา็ยัสร้าสิ่ี ๆ ให้ับโลใบนี้ไ้ เ้าใมั้ย!”
ำพูอเาทำให้เธอนิ่อึ้ไปั่วะ เพื่อทบทวนารระทำอัวเอ
ายหนุ่มึลายวแนออเมื่อเห็นนในอ้อมแนหยุื้อึ
“เื่อเรานะ ศิมน์” น้ำเสียอเาเ็มไป้วยวามห่วใย พลาับมืออเธอึ้นมาุมไว้แน่นอย่าอร้อ
“รีบไปันเถอะ!” เาับมือเธอพาเินลุยน้ำฝ่าฝนพรำไปยัเิเาที่น้ำท่วมไม่ถึ
แม้น้ำเสีย ท่าทาอเาูหนัแน่น เ้มแ็ แ่ในหัวใอเาำลัร้อไห้… น้ำาเอ่อึ้นมาลอปริ่มที่วาแ่ำ ภาพเป้าหมายที่เาะเินไปถึพร่ามัว้วยาอหยาน้ำา เาหายใเ้าลึ ๆ เพื่อลืนมันลับลไป
ศิมน์หันลับไปมอโรเรียนอีรั้เมื่อมาถึเิเาที่น้ำท่วมไม่ถึ
ายหนุ่มบีบไหล่เธอเบา ๆ อย่าให้ำลัใ เมื่อเห็นเธอยัโศเศร้าเหลือเิน
“อย่าเสียใไปเลย...ศิมน์”
เธอ่อย ๆ หันลับมามอเาอย่า ้า ๆ น้ำใส ๆ ลอปริ่มอยู่ในวารั้นู่นั้น ่อย ๆ ไหลละแ้มนวลลไปอย่าเื่อ้าเศร้าสร้อยอย่าพยายามอทนอลั้นวามเสียใเอาไว้
“ปิลันธน์….” เธอโผเ้าอเาร้อไห้โฮ เหมือนสิ่ที่พยายามอทนอลั้นไว้พัทลายรืนลมา
“ัน…ัน่วยอะไรมันไม่ไ้เลย….” ภาพที่เธออทนสร้ายานระาษลำนั้นึ้นมาับมือ วันแล้ววันเล่าอย่าั้ใที่สุ สุท้ายเธอไ้แ่ปล่อยให้มันมไปับสายน้ำเี่ยว่อหน้า่อา โยที่ไม่สามารถทำอะไรไ้เลย
เานิ่อึ้เล็น้อย เมื่อร่าบาโผเ้ามาอ สัมผัสรับรู้ถึวามรู้สึสูเสีย ผิหวั เสียใเหลือเินนั้นเอาไว้ พลันน้ำาเอ่อลอปริ่มวาึ้นมาอีรั้ พยายามสูลมหายใเาลึ ๆ เพื่อลั้นมันเอาไว้ สอมือนั้นสวมอเธอไว้เบา ๆ อย่าปลอบโยน นิ่ฟัเธอระบายวามในใออมา
“มันเพิ่ทำเสร็เมื่อวานนี้ ัน้อทนเห็นมันมน้ำไป่อหน้า่อา โยที่…ัน่วย…อะไรมันไม่ไ้เลย…” เธอสะอื้นเบา ๆ บหน้าลับออุ่นออาารย์หนุ่ม
ายหนุ่มเยหน้ามอฟ้าสีเทาหม่นที่พรำน้ำฝนลมาาฟาฟ้า เาหายใเ้าลึ ๆ อีรั้ และอีรั้ เพื่อผ่อนลายอารม์เศร้าและสะเทือนใไม่แพ้ันับเธอเลย
“ไม่เป็นไรนะ ไว้เรา่อยสร้าึ้นมาใหม่นะ” เาหยุพู หายใเ้าลึ ๆ เพื่อบัับน้ำเสียที่ทำท่าะสั่นเรืออยู่รู่หนึ่ให้เป็นปิ
“เรารู้…ว่าศิมน์รัมันมา นิ่ะนะ อย่าร้อไห้ ศิมน์โแล้ว เป็นุรูแล้ว ้ออยูแลเ็นัเรียน อยปลอบเ็ ๆ ที่ใลัว เ้มแ็ไว้นะ” เาบหลัเธอเบา ๆ อย่าให้ำลัใ
“ันะพยายาม” ศิมน์ยมือป้ายน้ำา แล้วถอยัวออมาาอ้อมแนอเพื่อนหนุ่ม
“อบใมานะปิลันธน์ที่่วยเือนสิ ันีใที่มีนายอยู่ใล้ ๆ เมื่อี๊ันอโทษนะที่ะทำอะไรโ่ ๆ” เธอมอเา้วยรอยยิ้มแห่วามอบุทั้น้ำา
“ไม่เป็นไรหรอ” เา่อยยิ้มออมาไ้ เมื่อเห็นเธอรู้สึีึ้น
“ัวนายรุม ๆ นะ นายะไม่สบายรึเปล่า” พลาเอื้อมมือแะที่หน้าผาอเาแผ่วเบา้วยวามเป็นห่วเป็นใย
เานิ่ไปั่วะ มอนที่ยืนอยู่รหน้าราวับถูมน์สะ
“ันรู้นะว่านายน่ะ่วยปุลินท์ทำานนึ ๆ ื่น ๆ ทุืนเลย ูสิ นายาแมาเลยนะ” เธอ้อเ้าไปในวาอเา มอเห็นเส้นเลือฝอยแระายอยู่ในาาว และมีสีแเ้ม ใบหน้าอเาูีเียว หมอล้ำ เ็มไป้วยวามอิโรยอย่าเห็นไ้ั
ฝนพรำพรั่พลูลมาไม่าสาย เสียฟ้าร้อรืนราึ้อท้อฟ้าลอเวลา เาและเธอัวเปียื้นยืนอยู่ท่ามลาสายฝนพรำ น้ำฝนไหลละมาามเส้นผม และใบหน้า มาหยุอยู่ที่ปลายา เายืนมอเพื่อนสาวที่อยู่รหน้านิ่ันไปั่วะหนึ่เหมือนอยู่ในภวั์
ายหนุ่มรีบยิ้มลบเลื่อนเมื่อสิลับืนมา เายมือลูบหน้า ปาน้ำฝนบนใบหน้าอัวเอ
“เราสบายี ไม่เป็นอะไร่าย ๆ หรอ เื่อสิ” พลาับมือเธอที่้าอยู่บนแนออ แล้วบมือเธอเบา ๆ
“อบใศิมน์มานะ ที่เป็นห่ว”
“เนี่ย! ถ้าปุลินท์อยู่้วยนะ ันโนหมอนั่นุเอาแน่ ๆ เลย ที่ร้อไห้ี้มูโป่แบบนี้ ถึนายสอนะเป็นแฝัน หน้าาเหมือนัน แ่นิสัยและบุลิไม่มีอะไรเหมือนันเลย นายรู้มั้ย ันไม่่อยอบปุลินท์เลย เาอบุ อบว่าัน ันไม่มีอะไรีในสายาเาเลยมั้ ไม่เห็นริเลยที่นายบอว่าเา็ห่วันและหวัี่อันไม่แพ้นายน่ะ”
“ศิมน์! ปุลินท์! เป็นอะไรันหรือเปล่า” ปิลันธน์ะโนมาแ่ไล ะที่วิ่รมา
ศิมน์หันวับไปมอปิลันธน์อย่าใ! แล้วหันลับมามอนที่ยืนอยู่รหน้านเอะนี้
“อโทษนะ เราไม่ใ่ปิลันธน์ แ่ไม่มีโอาสที่ะบอเธอเลย” เาพยายามบัับน้ำเสียให้เป็นปิที่สุ แม้ะรู้สึเสียใับำพูอเธอ่อนหน้านี้ แ่็พยายาม่อนวามรู้สึนั้นเอาไว้
ศิมน์รีบยับมือออาารุมไว้อเา่อนที่ปิลันธน์ะวิ่มาถึ
ปุลินท์ยับัวถอยออมา้าวหนึ่พลาหันไปมอปิลันธน์
“ปุลินท์…ัน…”
เธอไ้แ่อ้ำอึ้ยืนมอปุลินท์ที่หลบาเธอมอไปทาอื่น รู้สึเสียใับำพูอัวเอที่พูออไปเมื่อรู่นี้ นที่อเธอไว้ นที่เือนสิเธอ นที่ให้ำลัเธอ และปลอบโยนเธอเมื่อรู่นี้
เป็นเาหรือ? เป็นปุลินท์หรือ?
“ไม่เป็นไรใ่มั้ยศิมน์” ปิลันธน์ถามทันทีที่วิ่มาถึ
เธอส่ายหัว “ไม่เป็นไร้ะ”
“เรานะเป็นห่วแทบแย่ ทำอะไรันอยู่ไม่รีบไปที่ศูนย์ฯ เราวิ่ามหาะวุ่นเลย ถ้าไม่เป็นอะไรัน็ีแล้วล่ะ”
ปิลันธน์หันไปมอฝาแฝพี่าย
“ั้นรีบไปันเถอะ”
“่วย…่วย้วย…”
ทั้สามะัฝีเท้าหันวับลับมามอ เห็นเ็นหนึ่ำลัร้อไห้โฮ เินลุยน้ำที่สูถึอ
“รออยู่ที่นี่นะ เี๋ยวเราะไป่วยเ็” ปิลันธน์้าวเท้าลไปในน้ำทันที
ปุลินท์รีบยึแนปิลันธน์ไว้
“แอยู่ที่นี่ับศิมน์ีว่า ันไปเอ”
ปุลินท์หันไปมอศิมน์นิหนึ่่อนที่ะ้าวเท้าออไป
“นที่วระอยู่ับศิมน์อนนี้ือปิลันธน์” เาิอยู่ในใ่อนละสายามาาเธอ เินลุยน้ำเ้าไปหาเ็นนั้น
“ระวััวนะ! ปุลินท์!” ปิลันธน์ะโนามหลัไป
ศิมน์ไ้แ่ยืนมอปุลินท์เินลึลไปในน้ำอย่าเป็นห่ว
ว่าปุลินท์ะเ้าไปถึัวเ็นนั้น เ็็เือบะมน้ำและใหมสิไป เารีบพาเ็ึ้นาน้ำทันที
ปิลันธน์รีบเ้าไป่วยรับเ็่อาปุลินท์
“รีบพาไปที่ศูนย์เถอะ”
ปิลันธน์ับศิมน์่วยันพาเ็นนั้นไปยัศูนย์่วยเหลือภัยน้ำท่วมอย่าเร็วที่สุ
================
ปุลินท์ทรุัวลนั่พิใ้้นไม้ เาผ่อนลมหายใออเบา ๆ ยมือับที่้นอัวเอแล้วแะหลัมือเ้าที่หน้าผา วามร้อนที่ไ้สัมผัสทำให้เารู้ัวว่า เาำลัไ้ึ้น ลมหายใอเาร้อนผ่าว เปลือาทิ้ัวลอย่าอ่อนล้าเหลือเิน
สอสามวันมานี้เานอนึิ่อันลอ ส่ผลให้ร่าายอ่อนแอล อหลับอนอนเรียมานนิทรรศารเี่ยวับธรรมาิและสิ่แวล้อมที่ำลัะมีึ้น แ่แล้วสิ่ที่เาเฝ้าเรียมมาลอ็้อสูสลายไปับสายน้ำ
เาอยาะบอับทุนให้่วยันอนุรัษ์ธรรมาิและสิ่แวล้อม อยาบอให้ทุนรู้ถึผลระทบ่า ๆ ที่เิาสิ่แวล้อมถูทำลาย โราร่า ๆ มามายที่เาอยารร์ เาอยาะระุ้นเือนสิทุน แ่..มัน้าเินไป มันสายไป ผลาธรรมาิถูทำลายำลัแสผลอมันเอแล้วะนี้ วามสูเสียรั้นี้มาพอที่ะทำให้นื่นัว และำนึถึสิ่แวล้อมและธรรมาิไ้บ้าหรือไม่
ปุลินท์ถอนหายใออยาว ๆ ปล่อยวามรู้สึให้เลือนหายไปอย่า้า ๆ เารู้สึเหนื่อยล้าเหลือเิน อยาพัผ่อน เมื่อเาลืมาึ้นอีรั้ เมื่อนั้นเาพร้อมที่ะทำสิ่ที่เาั้ใ่อไป เาะไม่ยอมแพ้่าย ๆ เ็า
่อนที่วามรู้สึสุท้ายละับวูบล ใบหน้าอฝาแฝอเาผุึ้นมาในห้วนึ
“ปิลันธน์....ัน...ไม่ไ้ั้ใ...ที่ะทำให้ศิมล์เ้าใผิ ันไม่ไ้ั้ใถือโอาสล่วเินศิมล์แ่อย่าใทั้นั้น ัน....ไม่ไ้ั้ใริ ๆ” เารู้สึผิที่ทำให้ศิมน์เ้าใผิ แม้ะรู้นิสัยอปิลันธน์ีว่าใว้ายิ่ว่าน้ำทะเล ไม่่อยถือสาับเรื่อเล็น้อย และเหมือนฝาแฝอเาะรับรู้ว่า เาิอย่าไรับศิมน์ เพราะระหว่าเาับน้อาย ไม่มีเรื่อไหนที่ปปิันและันไ้เลย แ่มอา็หยั่รู้ลึลไปถึหัวใโยไม่้อปริปาพูอะไรมามาย แ่ถึระนั้นปิลันธน์็ไม่เยมีท่าทีไม่พอใเาแม้แ่น้อย และสิ่นี้เอยิ่อย้ำให้เารู้สึผิมาึ้น
“ศิมน์...อโทษนะ ที่เราไม่มีโอาสะบอเธอ ไม่ไ้ั้ใะหลอเธอ ะโหเธอเลย ที่ทำให้เธอเ้าใผิไป” เาอที่ะรู้สึผิ่อเธอไม่ไ้ที่ทำให้เธอเ้าใผิในวันนี้
เธอะโรธเาหรือเปล่า? เาอยาะบอเธอ ว่าเาไม่ไ้ั้ใริ...ริ....
================
ปิลันธน์้าวลเรือท้อแบนเป็นนสุท้าย
“ูแลัวเอี ๆ นะศิมน์ เราไปส่เ็ ๆ แล้ว ะรีบลับมารับเธอ”
ศิมน์ยิ้ม “้ะ ไม่้อเป็นห่วหรอ ันูแลัวเอไ้ ันโแล้วนะ ไม่ใ่เ็เล็ ๆ “ เธอมอเรือลำนั้น่อย ๆ ห่าออไป ปิลันธน์เป็นนมีน้ำใ อบ่วยเหลือผู้อื่นเสมอ เามัอาสา่วยเหลือนอื่นเป็นนแรทุรั้ เธอประทับใเารนี้เอ
“เอ๊ะ! ปุลินท์ล่ะ” ั้แ่มาถึศูนย์ฯ เธอยัไม่เห็นู่แฝอปิลันธน์เลย
“เรือเที่ยว่อไปะเป็นเที่ยวสุท้ายแล้วนะ เามัวไปทำอะไรอยู่ที่ไหน….” ศิมน์เินามหาเานทั่วศูนย์ฯ ็ไม่พบ ถามใร ็ไม่มีใรพบเห็นเาเลย ึัสินใวิ่ลับไปยัุสุท้ายที่แยทาัน
ศิมน์ะัฝีเท้าเมื่อมอเห็นปุลินท์นั่พิอยู่ใ้้นไม้
“ปุลินท์!” เธอรีบวิ่เ้าไปหา
“ปุลินท์! นายเป็นอะไร” เธอเย่าแนเาเบา ๆ เมื่อเห็นเายัหลับานิ่ไม่อบ ใบหน้าอเาแั
“นายเป็นไ้นี่…” แล้ววามือลบนหน้าผาอเา
“ายแล้ว! ร้อนี๋เลย” พลาับเสื้อที่เาสวมอยู่
“เสื้อยัเปียื้นอยู่เลย เฮ้อ…เี๋ยว็ปอบวมันพอี” เธอส่ายหน้าอย่าัวล
“ปุลินท์! ื่นเถอะ ื่นสิ!” พลาบหน้าเาเบา ๆ ถี่ ๆ
เธอมอเห็นเายับปามุบมิบึเอียหูเ้าไปฟัใล้ ๆ
“ศิมน์…อโทษนะ เราไม่ใ่ปิลันธน์ แ่ไม่มีโอาสที่ะบอเธอเลย…”
ำพูนั้นทำให้น้ำาพาลเอ่อึ้นมา
“ัน่าหาที่้ออโทษนายนะ ันไม่น่าพูอย่านั้นับนายเลย ันอโทษนะ นายไ้ยินรึเปล่า…” พลาับัวเาเย่าเบา ๆ
“ไ้โปรเถอะ…นายฟื้นสิ ันอร้อ”
รู่หนึ่ปุลินท์่อย ๆ ลืมาึ้นมา้า ๆ ภาพอนที่อยู่เบื้อหน้าพร่ามัวไม่ัเน รู้สึหัวหนัอึ้ และเพลียมา ปวเมื่อยเนื้อัวไปหม พลาปิเปลือาล
“ปุลินท์!” เธอรีบเรียเา่อนที่เาะทิ้เปลือาลอีรั้
“ลุึ้นเถอะ รีบไปที่ศูนย์เี๋ยวะมีเรือมารับนะ” เธอึแนอายหนุ่ม้าหนึ่มาพาบนบ่าอัวเอแล้วพยายามพยุัวเาให้ลุึ้น
เามอหน้านที่ประอเาลุึ้นอย่าุน
“ศิมน์…”
เสียเรียื่ออเธอแผ่วเบาแล้วาหายลไปในลำอแห้ผา
“ไปเถอะ เรือเที่ยวสุท้ายแล้วนะ”
“อบใ…เรา่วยัวเอไ้…” เายับแนัวเอที่เธอึพาไว้บนไหล่เธอออ พยายามพยุัวเอลุึ้น้วยัวเอ
“แน่ในะ นายำลัเป็นไ้.... ให้เรา…่ว..ย…” เธอำใปล่อยมือเมื่อมอเห็นเาไม่สนใวาม่วยเหลือาเธอ
“อบใมา…แ่ไม่เป็นไรหรอ” ปุลินท์ยืนยันำเิม พยายามยืนทรัวให้มั่น แล้วสาวเท้าโเไป้าหน้า พยายามบัับารทรัวในาร้าวเิน
“ื้อรั้น! ูิเินโเอย่าั้น ยัะทำเป็นเ่อี” ศิมน์อไม่ไ้ที่ะเ้าไป่วยพยุเาเอาไว้
“เราแ่…ไม่อยาให้ศิมน์ลำบาเพราะเราเท่านั้น”
“เราไม่ลำบาหรอ นาย็เป็นเพื่อนเรานหนึ่นะ เพื่อน็้อ่วยเหลือเพื่อนสิ” ศิมน์ยิ้ม
เาไม่อยาเื่อหูัวเอเลยว่า เธอที่เยรัเียเาอย่ามามายะยอมรับเาเป็นเพื่อนแล้ว
“ริ ๆ ให้เพื่อนไ้่วยเพื่อนนะ” เธอเน้นำลัวเาะไม่เื่อ
“อบใมา…ศิมน์”
แม้เาะไม่สามารถมอเห็นรอยยิ้มอเธอที่มอบให้เาไ้อย่าัเน แ่เา็ไ้รับรู้วามห่วใยที่เธอมีให้เา ไม่ว่าในานะอะไร็าม เพียเท่านี้เา็รู้สึอบอุ่นใับน้ำใที่เธอให้มาในวันนี้ เท่านี้เพียพอแล้ว...
=================
ผลาน้ำท่วมทำให้โรเรียน้อปิไปเป็นอาทิย์ รอนว่าระับน้ำะลล และทำาร่อมแมโรเรียนในส่วนที่เสียหายให้เรียบร้อยเสีย่อน เป็นเหุให้ศิมน์และปิลันธน์าาริ่อันไประยะหนึ่
ศิมน์มาถึานวันรัษ์ธรรมาินานแล้ว เธอรู้สึว่าหัวใัวเอเ้นแรผิปิ รู้สึื่นเ้นมา เพราะเรียวามอเธอผ่านเ้ารอบ ๑๐ นสุท้าย บ่อยรั้ที่ำเลือมอไปที่ประูระิฟิล์ม้านหน้าอาาร เธอเฝ้ารอใรนหนึ่ แ่เวลาผ่านไปนานแล้ว็ยัไม่เห็นวี่แววอนที่เธอเฝ้ารออยเลย พลาทำให้หัวใเธอห่อเหี่ยวไป้วย
“ปิลันธน์! ทำไมนายถึยัไม่มาอี ันโทรไปบอนายล่วหน้าั้อาทิย์หนึ่ วัน่อน็ยัโทรไปย้ำอีที นายรับำเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าะมาแน่ยัไล่ะ หรือว่านายลืมำพูอัวเอเสียแล้ว” ศิมน์ถอนใมอูเวลาที่พิธีารประาศผลำลัะเริ่มึ้น
“ศิมน์…ใล้เวลาแล้วเ้าไปเรียมัวในห้อประุมันเถอะ” เพื่อนสาวเินมาเือน ศิมน์ึัใเินามเพื่อนเ้าห้อประุมไป
พิธีรหนุ่มเริ่มประาศผลอราวัลมเย่อนึ่มีอยู่ ๓ ราวัล แล้วาม้วยราวัลรอนะเลิศ
ศิมน์ไ้ยินเสียหัวใอัวเอเ้นแรึ้น สัรู่่อมาเธอรู้สึหูอื้อไม่ไ้ยินอะไรอีเลย ไ้ยินแ่เสียปรบมือัสนั่นห้อประุม นเพื่อนสาวหันมาเย่าแน
“ศิมน์! ยินี้วยนะ เารอเธอึ้นไปรับราวัลอยู่นะ๊ะ”
เธอึไ้สิลุึ้นท่ามลาเสียปรบมือ ้าวเท้าึ้นไปรับราวัลบนเวที
“ปิลันธน์! ันทำสำเร็แล้ว นที่ันอยาให้มาแสวามยินีับันที่สุือนายนะ ปิลันธน์นายอยู่ที่ไหน…”
เมื่อพิธีมอบราวัลเสร็สิ้นลศิมน์ึเินออมาาห้อประุมพร้อมับนอื่น ๆ
“ยินี้วยศิมน์” ทันทีที่เท้า้าวออมาาห้อประุม เธอไ้ยินเสียอเาอยู่ใล้ ๆ
ใ่แล้ว! เสียอปิลันธน์ ในที่สุเา็มา
ศิมน์เยหน้ามอร่าสูที่ยืนอยู่รหน้า รอยยิ้ม่อย ๆ ปราึ้นบนใบหน้านั้น
“ปิลันธน์!” ศิมน์ยืนนิ่มอเาที่ยืนยิ้มสวยอยู่รหน้า
ไม่เอันนานเหลือเิน....ิถึัเลย....
เธอไ้แ่บอเา้วยแววา และรอยยิ้ม
“ันนึว่านายะไม่มาแล้วะอี” พลาเผลอับมืออเาบีบไว้แน่นอย่าีอีใที่สุ
“วันสำัอเธอ เราะไม่มาไ้ยัไล่ะ” เามอเธอยิ้มเบิบานอย่ามีวามสุ วาอเธอเป็นประายสใสร่าเริ สิ่นี้เอที่เาปรารถนาะไ้เห็นานที่ยืนอยู่รหน้านนี้
“แล้วนายมานเียวเหรอ ปุลินท์ล่ะ” เธอมอหานที่หน้าเหมือนเา
เาเียบไปั่วอึใ เธอยัมีให่วหานที่หน้าเหมือนเาอี่าหา
“ปุลินท์เาไม่สบายน่ะ เลยไม่ไ้มา” มอมือสาวน้อยที่ยัับมือเาไว้อยู่ส่ผ่านวามรู้สึอันแสนีมายัเา
“เหรอ…เป็นอะไรมาหรือเปล่า”
“ไม่้อเป็นห่วหรอ เราูแลอยู่ทั้น”
“เหรอ…เอ้อ…เินราวัลที่ไ้เนี่ยน่ะนะ ันะมอบให้มรมอนุรัษ์เพื่อใ้ในโรารอนุรัษ์ธรรมาิและสิ่แวล้อมอปุลินท์นะ ่วยบอเา้วยล่ะ”
“ไ้สิ อบใศิมน์แทนเา้วยนะ”
“หิวน้ำมั้ย มานี่สิเราะเลี้ยน้ำนาย” พลาว้าแนเาเินไป้วยัน แ่เินไปไม่ถึไหน เพราะมีแรรั้ไว้าายหนุ่ม
“ไม่…ไม่้อหรอศิมน์ เราะลับแล้ว” มอมือเธอที่ับแนอเาไว้อย่าสนิทสนม รู้สึี อบอุ่นที่มีมือน้อย ๆ อเธอเาะุมไว้แบบนี้
“อ้าว…ทำไมรีบลับล่ะ” ในวาลมายวามสสัย ประายสายาสใสเมื่อรู่หม่นล
“ือ…” เามอหน้าเธอ “เราะรีบลับไปูแลปุลินท์น่ะ ไม่อยาทิ้ให้เาอยู่นเียว” มอมืออเธอที่ยัเาะแนอเาไว้อยู่
“อ๋อ…ั้นเราฝาวามิถึไปให้เา้วยนะ อให้หายเร็ว ๆ ล่ะัน โรารรร์อเา เราะ่วยเ็มที่เลย บอเา้วยว่าเพื่อนนนี้เป็นห่วนะ”
“แล้วเราะบอให้ เาไม่เยลืมนที่่วยพาเาไปึ้นเรือเที่ยวสุท้ายอยู่แล้วล่ะ ไปนะ” เาับมืออเธอที่เาะแนอเาอยู่ึ้นมาุมไว้แล้วบีบเบา ๆ
“อบใมา…ศิมน์” เายิ้มให้ แล้วปล่อยมือเธอ หันหลัลับเินไปยัประู้านหน้า
เาหันมามออีรั้่อนที่ะเปิประู้านหน้าอาารออไป พบสายาเธอที่ยัมอส่เาไปลอทา รอยยิ้มสใสเปี่ยม้วยวามสุ ยัไม่าไปาสีหน้านั้น
“ิ๊ ๆ ๆ ๆ ๆ” ศิมน์้มลมอเพ “เอ๊! ใรเพมานะ” แล้วหยิบเพึ้นมา้อวาม
“หวัีรับศิมน์ ปิลันธน์เอนะ อโทษ้วยที่ไม่ไ้มาอยู่้า ๆ ให้ำลัใเธอ เราไม่สบาย เพิ่ีึ้น็เลยรีบเพมารายานัวรับผม ถ้านะ็ยินี้วยนะ ถ้าไม่นะ็ไม่้อเสียใ ป่านนี้ปุลินท์ไปถึแล้วสิ หวัว่าทั้สอนไม่ทะเลาะันอีนะ มะรืนโรเรียนเปิ แล้วเอันที่โรเรียน
ิถึเธอที่สุ
ปิลันธน์
อ่าน้อวามบศิมน์รีบวิ่ไปที่ประู้านหน้าอาารทันที แล้วผลัประูออไป
“ปุลินท์!” เธอมอเห็นเาเินอยู่บนถนนสายยาว
ปุลินท์หยุหยิบแว่นึ้นมาสวมเมื่อเินออมาไลพอสมวรแล้ว แสแยามบ่ายสะท้อนแสับรอบแว่นสีเินอเาเป็นประาย เารู้ำอบอรอยยิ้มสใสอเธอ และประายสายาอันร่าเรินั้น เป็นอปิลันธน์แ่เพียผู้เียวเท่านั้น
“ศิมน์ เราีใถ้าเราทำให้เธอไ้เอนที่เธออยาเอ แม้น ๆ นั้นะไม่ใ่เรา”
๘ พ.ย. ๓๙
ปรับปรุใหม่ 7-6-53
ริเศรษ์
ผลงานอื่นๆ ของ ริเศรษฐ์ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ริเศรษฐ์
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
"รับวิจารณ์นิยาย_สไตล์แมวๆ"
(แจ้งลบ)ชื่อเรื่อง:ขออธิบายเล็กๆสำหรับชื่อเรื่องนะค่ะ ชื่อเรื่องเป็นตัวช่วยในการดึงดูดให้มีคนเข้ามาอ่านนิยายของเรา ถ้าหากชื่อเรื่องใครตั้งได้โดนใจ น่าอ่าน จำง่าย เตะตาคนดูได้ก็จะทำให้นิยายของเรามีคนเข้ามาอ่านมากขึ้น การที่มีภาษาอังกฤษเข้ามาใช้ด้วยทำให้ดูน่าอ่านขึ้นนะ สำหรับชื่อเรื่องอันนี้ไม่มีอะไรมากค่ะ ชื่อเรื่องตรงกับเนื้อเรื่องหลักที่ต้องการจะสื่อดี สั ... อ่านเพิ่มเติม
ชื่อเรื่อง:ขออธิบายเล็กๆสำหรับชื่อเรื่องนะค่ะ ชื่อเรื่องเป็นตัวช่วยในการดึงดูดให้มีคนเข้ามาอ่านนิยายของเรา ถ้าหากชื่อเรื่องใครตั้งได้โดนใจ น่าอ่าน จำง่าย เตะตาคนดูได้ก็จะทำให้นิยายของเรามีคนเข้ามาอ่านมากขึ้น การที่มีภาษาอังกฤษเข้ามาใช้ด้วยทำให้ดูน่าอ่านขึ้นนะ สำหรับชื่อเรื่องอันนี้ไม่มีอะไรมากค่ะ ชื่อเรื่องตรงกับเนื้อเรื่องหลักที่ต้องการจะสื่อดี สั้นๆเรียบๆ กินความหมายเยอะ แต่ก็ยังไม่ดึงดูดความสนใจผู้อ่านได้ดีพอนะ แต่ถ้ามีภาษาอังกฤษเข้ามาด้วยจะทำให้นิยายดูน่าอ่านขึ้นมากนะ แต่คิดว่าเรื่องนี้อาจจะไม่ต้องก็ได้ เพราะกลัวว่าไม่ใช่แนวแบบแจ่มใสที่จะมีภาษาอังกฤษเข้ามาด้วย อันนี้จะใส่หรือไม่ก็ได้นะจ๊ะ โครงเรื่อง คือ เหตุการณ์ที่นักเขียนวางไว้ก่อนจะเขียน เปรียนเสมือนกับการดูกของนิยาย ถ้าหากเรื่องไหนวางโครงเรื่องได้ดี การดำเนินก็จะเป็นไปอย่างลื่นไหล เป็นเรื่องของอาจารย์ผู้ชายแล้วก็ผู้หญิงสินะ แล้วก็มีฝาแฝดด้วยสินะ ดูคร่าวๆแล้วพล็อตเรื่องอาจจะยังดูไม่ค่อยน่าอ่านไม่นักยังดูไม่เตะตาเท่าไรนะคะ อาจจะงงๆเล็กน้อยจากการเปิดเรื่องนะ แต่ก็ไม่มีอะไรมากสำหรับเรื่องนี้ ภาษา:ภาษามีความสำคัญมากๆการบรรยายที่ดีจะช่วยให้นักอ่านเห็นภาพตามได้ เรื่องนี้ดูแล้วการใช้ภาษาการบรรยายยังดูไม่ค่อยดีนะคะ แล้วก็บางช่วงงงๆเล็กน้อยนะคะว่าตกลงใครเป็นคนภาคกันแน่ ตอนแรกใช้คำว่าเธอแต่มีอยู่ช่วงนึงใช่คำว่าชั้นแต่ก็ไม่มีอะไรมากนะสำหรับอันนี้ การบรรยายยังดูติดขัดอยู่บางช่วง เช่น เธอปราดเข้าไปยืนตรงหน้าเขาอย่างดีใจเหลือเกิน กำลังไหลลื่นดีนะคะแต่มาติดตรงคำว่า ดีใจเหลือเกิน น่าจะเปลี่ยนนะคะเป็น เธอปราดเข้าไปยืนตรงหน้าเขาด้วยใบหน้าที่บ่งบอกถึงความดีใจ หรือ เธอปราดเข้าไปยืนตรงหน้าเขาด้วยใบหน้าที่บ่งบอกถึงความดีใจอย่างเห็นได้ชัด แล้วก็ เธอมองแว่นกรอบเงินที่เขาสวมอยู่พลางยิ้มระรื่น ใบหน้าเขาดูเก๋ไปอีกแบบ ราวกับศาสตราจารย์ก็ไม่ปาน อยากให้เปลี่ยนเป็น เธอมองแว่นกรอบสีเงินที่เขาสวมอยู่พลางยิ้มระรื่น ใบหน้าของคนตรงหน้าดูเก๋ไปอีกแบบ ราวกับศาสตราจารย์ก็ไม่ปาน อะไรประมาณนี้นะคะ แล้วก็ตรงคำว่า "นายน่ะแหละ!! คงเป็นคนไม่มีอะไรจะกิน!! ถึงมาแย่งน้ำชาวบ้าน!!" เธอตะโกนเสียงดังไล่หลังแฝดพี่ชายของเพื่อนหนุ่ม ปิลันธน์หัวเราะ อยากให้เปลี่ยนเป็น "นายน่ะแหละ!! คงเป็นคนไม่มีอะไรจะกินสินะ!! ถึงมาแย่งน้ำชาวบ้านเขาอ่ะ!!" เธอตะโกนเสียงดังไล่หลังแฝดพี่ชายของเพื่อนหนุ่ม สร้างเสียงหัวเราะให้แก่ผู้เป็นพี่ชายเป็นอย่างมาก อะไรประมาณนี้นะคะ อาจจะดูแปลกๆไปซักนิดนะ แต่อยากให้แก้คำบรรยายหน่อยนะคะ แล้วก็ตรง เป็นเขาหรือ?เป็นปุลินท์หรือ? อยากให้เปลี่ยนเป็น เป็นเขาหรือ..เป็นปุลินท์หรือ.. แล้วก็เรื่องขนาดปรับขนาดตัวอักษรเป็น 16pt (หรือจะใหญ่กว่านั้นแต่ไม่ควรเกิน18 ค่ะ) ใช้ลักษณะCordia New (Body CS) จะดูสวยงามและน่าอ่านมากขึ้นนะ ตัวละคร:ขอชี้แนะเล็กน้อยนะคะ น่าจะมีตอนที่เอาไว้แนะนำตัวละครนะคะ เพราะถ้าคนที่เริ่มดูแรกๆก็อาจจะไม่ค่อยเข้าใจบ้าง อย่างนิสัยของตัวละครหรือยังไม่รู้ว่ารูปร่างหน้าตาของตัวละครในนิยายเป็นอย่างไรเพราะบางคนอาจจะจินตนาการไม่ออก ก็ขอชี้แนะเรื่องนี้ไว้นะคะ ดูแล้วเอาไว้ตรงข้างบนก็ได้นะคะเป็นภาพเล็กๆก็ได้จ๊ะ บทสนทนา:สำหรับเรื่องนี้ก็อย่างที่ว่าการบรรยายยังติดขัดอยู่เล็กน้อยนะ บางช่วงยังสื่อถึงอารมณ์ไม่มีพอนะคะ ยังติดๆขัดๆอยู่เล็กน้อยเนอะ คำผิด/การจัดหน้า:หลายคนอาจจะมองข้ามไป ลองนึกภาพเวลาอ่านนิยายแล้วมีคำผิดเยอะๆสินะค่ะ ดูแล้วมันขัดๆใช่มั้ยล่ะคะ แต่ของไรท์คำผิดอาจจะมีบ้างเล็กน้อย(หรือไม่ีมีเลย) การจัดหน้าก็อย่างที่ว่านะคะ การจัดหน้าดูแล้วตัวหนังสือห่างกันมากเกินไปนะคะ บางช่วงอ่านแล้วทำให้ขาดตอนยังไงก็ไม่รู้ อันนี้ก็ไม่มีอะไรมากนะคะ การตกแต่งบทความ:การตกแต่งนิยายถือว่าเป็นเรื่องที่สำคัญเช่นกันนะ การดูแลและตกแต่งนิยายที่ดูแล้วสะอาดตา ทำให้แสดงให้เห็นถึงความใส่ใจของนักเขียนนะ ^^ ก็เรื่องนี้อาจจะต้องใส่โค้ดธีมกันบ้างนะคะ แต่หนูไม่รู้ว่าแนวนี้ใส่แล้วดีรึป่าว กลัวไม่เข้ากัน ไม่ใส่ก็ได้นะ ไม่ว่ากัน แต่ถ้าใส่จะดีมากนะคะ การตกแต่ง โค้ดเพลงใส่เพลงอะไรประมาณนี้ ขอขอบคุณมากค่ะที่มาใช้บริการน้าาา >3< (ดีใจๆๆ) สุดท้ายนี้ ถ้าสั้นไป&แรงไปก็ต้องขออภัยมากๆๆๆน้าาา หรือทำให้ผิดหวังใดๆก็ต้องขออภัยมากๆๆๆเช่นกันนะคะTT ขอขอบพระคุณมากค่ะ^^ อ่านน้อยลง
prawprathchayaprathchaya | 4 ก.ค. 58
-
1
-
0
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยม"รับวิจารณ์นิยาย_สไตล์แมวๆ"
(แจ้งลบ)ชื่อเรื่อง:ขออธิบายเล็กๆสำหรับชื่อเรื่องนะค่ะ ชื่อเรื่องเป็นตัวช่วยในการดึงดูดให้มีคนเข้ามาอ่านนิยายของเรา ถ้าหากชื่อเรื่องใครตั้งได้โดนใจ น่าอ่าน จำง่าย เตะตาคนดูได้ก็จะทำให้นิยายของเรามีคนเข้ามาอ่านมากขึ้น การที่มีภาษาอังกฤษเข้ามาใช้ด้วยทำให้ดูน่าอ่านขึ้นนะ สำหรับชื่อเรื่องอันนี้ไม่มีอะไรมากค่ะ ชื่อเรื่องตรงกับเนื้อเรื่องหลักที่ต้องการจะสื่อดี สั ... อ่านเพิ่มเติม
ชื่อเรื่อง:ขออธิบายเล็กๆสำหรับชื่อเรื่องนะค่ะ ชื่อเรื่องเป็นตัวช่วยในการดึงดูดให้มีคนเข้ามาอ่านนิยายของเรา ถ้าหากชื่อเรื่องใครตั้งได้โดนใจ น่าอ่าน จำง่าย เตะตาคนดูได้ก็จะทำให้นิยายของเรามีคนเข้ามาอ่านมากขึ้น การที่มีภาษาอังกฤษเข้ามาใช้ด้วยทำให้ดูน่าอ่านขึ้นนะ สำหรับชื่อเรื่องอันนี้ไม่มีอะไรมากค่ะ ชื่อเรื่องตรงกับเนื้อเรื่องหลักที่ต้องการจะสื่อดี สั้นๆเรียบๆ กินความหมายเยอะ แต่ก็ยังไม่ดึงดูดความสนใจผู้อ่านได้ดีพอนะ แต่ถ้ามีภาษาอังกฤษเข้ามาด้วยจะทำให้นิยายดูน่าอ่านขึ้นมากนะ แต่คิดว่าเรื่องนี้อาจจะไม่ต้องก็ได้ เพราะกลัวว่าไม่ใช่แนวแบบแจ่มใสที่จะมีภาษาอังกฤษเข้ามาด้วย อันนี้จะใส่หรือไม่ก็ได้นะจ๊ะ โครงเรื่อง คือ เหตุการณ์ที่นักเขียนวางไว้ก่อนจะเขียน เปรียนเสมือนกับการดูกของนิยาย ถ้าหากเรื่องไหนวางโครงเรื่องได้ดี การดำเนินก็จะเป็นไปอย่างลื่นไหล เป็นเรื่องของอาจารย์ผู้ชายแล้วก็ผู้หญิงสินะ แล้วก็มีฝาแฝดด้วยสินะ ดูคร่าวๆแล้วพล็อตเรื่องอาจจะยังดูไม่ค่อยน่าอ่านไม่นักยังดูไม่เตะตาเท่าไรนะคะ อาจจะงงๆเล็กน้อยจากการเปิดเรื่องนะ แต่ก็ไม่มีอะไรมากสำหรับเรื่องนี้ ภาษา:ภาษามีความสำคัญมากๆการบรรยายที่ดีจะช่วยให้นักอ่านเห็นภาพตามได้ เรื่องนี้ดูแล้วการใช้ภาษาการบรรยายยังดูไม่ค่อยดีนะคะ แล้วก็บางช่วงงงๆเล็กน้อยนะคะว่าตกลงใครเป็นคนภาคกันแน่ ตอนแรกใช้คำว่าเธอแต่มีอยู่ช่วงนึงใช่คำว่าชั้นแต่ก็ไม่มีอะไรมากนะสำหรับอันนี้ การบรรยายยังดูติดขัดอยู่บางช่วง เช่น เธอปราดเข้าไปยืนตรงหน้าเขาอย่างดีใจเหลือเกิน กำลังไหลลื่นดีนะคะแต่มาติดตรงคำว่า ดีใจเหลือเกิน น่าจะเปลี่ยนนะคะเป็น เธอปราดเข้าไปยืนตรงหน้าเขาด้วยใบหน้าที่บ่งบอกถึงความดีใจ หรือ เธอปราดเข้าไปยืนตรงหน้าเขาด้วยใบหน้าที่บ่งบอกถึงความดีใจอย่างเห็นได้ชัด แล้วก็ เธอมองแว่นกรอบเงินที่เขาสวมอยู่พลางยิ้มระรื่น ใบหน้าเขาดูเก๋ไปอีกแบบ ราวกับศาสตราจารย์ก็ไม่ปาน อยากให้เปลี่ยนเป็น เธอมองแว่นกรอบสีเงินที่เขาสวมอยู่พลางยิ้มระรื่น ใบหน้าของคนตรงหน้าดูเก๋ไปอีกแบบ ราวกับศาสตราจารย์ก็ไม่ปาน อะไรประมาณนี้นะคะ แล้วก็ตรงคำว่า "นายน่ะแหละ!! คงเป็นคนไม่มีอะไรจะกิน!! ถึงมาแย่งน้ำชาวบ้าน!!" เธอตะโกนเสียงดังไล่หลังแฝดพี่ชายของเพื่อนหนุ่ม ปิลันธน์หัวเราะ อยากให้เปลี่ยนเป็น "นายน่ะแหละ!! คงเป็นคนไม่มีอะไรจะกินสินะ!! ถึงมาแย่งน้ำชาวบ้านเขาอ่ะ!!" เธอตะโกนเสียงดังไล่หลังแฝดพี่ชายของเพื่อนหนุ่ม สร้างเสียงหัวเราะให้แก่ผู้เป็นพี่ชายเป็นอย่างมาก อะไรประมาณนี้นะคะ อาจจะดูแปลกๆไปซักนิดนะ แต่อยากให้แก้คำบรรยายหน่อยนะคะ แล้วก็ตรง เป็นเขาหรือ?เป็นปุลินท์หรือ? อยากให้เปลี่ยนเป็น เป็นเขาหรือ..เป็นปุลินท์หรือ.. แล้วก็เรื่องขนาดปรับขนาดตัวอักษรเป็น 16pt (หรือจะใหญ่กว่านั้นแต่ไม่ควรเกิน18 ค่ะ) ใช้ลักษณะCordia New (Body CS) จะดูสวยงามและน่าอ่านมากขึ้นนะ ตัวละคร:ขอชี้แนะเล็กน้อยนะคะ น่าจะมีตอนที่เอาไว้แนะนำตัวละครนะคะ เพราะถ้าคนที่เริ่มดูแรกๆก็อาจจะไม่ค่อยเข้าใจบ้าง อย่างนิสัยของตัวละครหรือยังไม่รู้ว่ารูปร่างหน้าตาของตัวละครในนิยายเป็นอย่างไรเพราะบางคนอาจจะจินตนาการไม่ออก ก็ขอชี้แนะเรื่องนี้ไว้นะคะ ดูแล้วเอาไว้ตรงข้างบนก็ได้นะคะเป็นภาพเล็กๆก็ได้จ๊ะ บทสนทนา:สำหรับเรื่องนี้ก็อย่างที่ว่าการบรรยายยังติดขัดอยู่เล็กน้อยนะ บางช่วงยังสื่อถึงอารมณ์ไม่มีพอนะคะ ยังติดๆขัดๆอยู่เล็กน้อยเนอะ คำผิด/การจัดหน้า:หลายคนอาจจะมองข้ามไป ลองนึกภาพเวลาอ่านนิยายแล้วมีคำผิดเยอะๆสินะค่ะ ดูแล้วมันขัดๆใช่มั้ยล่ะคะ แต่ของไรท์คำผิดอาจจะมีบ้างเล็กน้อย(หรือไม่ีมีเลย) การจัดหน้าก็อย่างที่ว่านะคะ การจัดหน้าดูแล้วตัวหนังสือห่างกันมากเกินไปนะคะ บางช่วงอ่านแล้วทำให้ขาดตอนยังไงก็ไม่รู้ อันนี้ก็ไม่มีอะไรมากนะคะ การตกแต่งบทความ:การตกแต่งนิยายถือว่าเป็นเรื่องที่สำคัญเช่นกันนะ การดูแลและตกแต่งนิยายที่ดูแล้วสะอาดตา ทำให้แสดงให้เห็นถึงความใส่ใจของนักเขียนนะ ^^ ก็เรื่องนี้อาจจะต้องใส่โค้ดธีมกันบ้างนะคะ แต่หนูไม่รู้ว่าแนวนี้ใส่แล้วดีรึป่าว กลัวไม่เข้ากัน ไม่ใส่ก็ได้นะ ไม่ว่ากัน แต่ถ้าใส่จะดีมากนะคะ การตกแต่ง โค้ดเพลงใส่เพลงอะไรประมาณนี้ ขอขอบคุณมากค่ะที่มาใช้บริการน้าาา >3< (ดีใจๆๆ) สุดท้ายนี้ ถ้าสั้นไป&แรงไปก็ต้องขออภัยมากๆๆๆน้าาา หรือทำให้ผิดหวังใดๆก็ต้องขออภัยมากๆๆๆเช่นกันนะคะTT ขอขอบพระคุณมากค่ะ^^ อ่านน้อยลง
prawprathchayaprathchaya | 4 ก.ค. 58
-
1
-
0
ความคิดเห็น