ดิ้นรน

เนื้อเรื่อง

ตั้งแต่เกิดมาเท่าที่ชั้นจำความได้  ชั้นไม่เคยเลยที่จะมีอิสระ

เพราะอะไร?  นั่นสิมันเป็นเพราะตัวชั้นหรือคนอื่น   วันๆเอาแต่เรียน   อ่านหนังสือ  แค่นี้?  มีความสุขไหม?  ไม่เลย ไม่เลยซักนิด

น่าเบื่อกว่าซะอีก  พวกผู้ใหญ่เห็นเราเป็นตัวอะไร   เอะอะๆๆก้ออนาคตของชาติ

เคยถามไหมว่าเราอยากโดนเรียกอย่างนี้รึป่าว?  ไม่เคยคิดจะถามเลยซักครั้ง   ทำอย่างกับเราไม่มีหัวใจซะงั้น

อนาคตของชาติต้องเป็นอย่างโน้น   อนาคตของชาติต้องเป็นอย่างนี้   อะไรนิดอะไรหน่อยไม่ได้

ขอร้องเถอะ  เลือกบูชาพวกเราได้แล้วทำเหมือนพวกเราเป็นตัวอะไรไปได้

ถ้าเราเลยช่วงอายุ 17-20 ไปแล้วเราคงไม่มีค่าอะไรเลยใช่ไหม  เพราะได้เลยช่วงอายุที่เป็นอนาคตของชาติไปแล้ว

สิ่งที่ผู้ใหญ่ทำให้เราตอนนี้คือการยัดเยียดและดูถูก    ไม่จำเป็นเลยที่อนาคตของชาติจะเป็นเพียงแค่เด็ก

เป็นผู้ใหญ่ก้อได้  ไม่ว่าใครก้อสามารถพัฒนาชาติได้ทั้งนั้นแหละ

พอพวกผู้ใหญ่ยัดเยียด  พวกเราก้อเรียนแทบตายกับหลักสูตรการเรียนบ้าๆที่ไม่สนใจสมองเด็กเลย

ก่อนที่จะพัฒนาชาติได้  ชั้นว่าชั้นคงกินยาแก้โรคประสาทก่อนแหละ

รุ่นพี่ของชั้นเคยบอกว่า  การสอบผู้ใหญ่สั่งว่าห้ามลอกกัน   ชั้นกับพี่เลยพูดกันว่าคนที่ทำให้เราเป็นอย่างนี้ก้อผู้ใหญ่นั่นแหละ

ถ้าเพราะไม่บังคับ  ไม่คาดหวัง  เราคงไม่ต้องดิ้นรนขนาดนี้หรอก  กว่าพวกเราจะเอาชีวิตรอดจากการเรียนมาได้ก้อแทบกระอัก

ต้องดิ้นรนทุกทางที่จะทำให้ตัวองรอดจบจากโรงเรียนด้วยเกรดอันสวยหรู

เหยียบย่ำคนอื่นเพื่อที่ตัวเองจะได้สูงขึ้น    ทำร้ายจิตใจคนอื่นนับไม่ถ้วน

ความเห็นแก่ตัวฝังอยู่ในสายเลือด  เราไม่ได้ทำเองแต่นั่นเพราะพวกผู้ใหญ่ได้ปลูกฝังให้มันอยู่ในสันดานของเราเอง

เวลาเราทำอะไรผิด เช่น  ไม่ซื่อสัตย์ก้อหาว่าเป็นความผิดของพวกเรา    ขอโทดเหอะ  ย้อนกลับไปดูตัวเองซะมั่งว่าปลูกฝังให้เราต้องดิ้นรนเอง

รุ่นพี่ของชั้นบอกว่าเวลาเรียนเราต้องยอมทิ้งศัดิ์ศรี  ต้องลอกข้อสอบเมื่อให้ได้คะแนนดีๆ

ห่วงศักดิ์ศรีไหม?  ไม่เลยเราต้องยอมทิ้งเพราะศักดิ์ศรีเอาไปแลกเป็นเกรดดีๆไม่ได้

ชั้น.......เรียนจนอ้วก  ไข้ขึ้น  จนต้องหยุดเรียน  ปีที่แล้วก้อฆ่าตัวตายเพราะเคียดแต่ชั้นดันขย้อนยาออกมา

แล้วย่าเห็น   ย่าขอร้องว่าไม่ให้ทำ  ชั้นเลยยังมีชีวิตอยู่จนทุกวันนี้

เพื่อนชั้นเรียนจนผอมหนังติดกระดูกเพราะมัวแต่อ่านหนังสือ

เพื่อนของชั้นเสียน้ำตาเป็นลิตรเพียงแค่กระดาษแผ่นเดียว

พยายามแทบตายเรียนก้อยังไม่ดีขึ้น   ท้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

พวกเราเปรียบเหมือนนักโทษ  ที่มีโซ่ล่ามที่ขา

อยู่ในคุกที่มืด  ตะกายหาแสงสว่าง  หาอิสระ

ดิ้นรนทุกทาง  เพียงแค่ขอให้ออกจากคุกมืดนี้ได้ก้อพอ