ประสบการณ์...ขนขาลุก~

ข้อมูลเบื้องต้น

การที่ผมอยู่เบื่อๆคนเดียว นั่งคนเดียว อยู่คนเดียว มันจะไม่น่าเบื่ออีกต่อไป..เมื่อมีอีกสิ่งนึงปลอมแปลงมาเป็นคนรู้จัก ปั่นสมองผมจนพังยับเยิน ผมคิดว่ามันจะต้องเป็นสิ่งที่เรียกว่า...อาการหลอนจรคิดไปเอง...มันจะเป็นอย่างนั้นจริงหรือไม่ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะครับ ^__^

 

เนื้อเรื่อง

ปริศนาสิ่งไร้ตัวตน แฝงร่าง

สวัสดีครับ หลายๆคนเคยพบเจอกับสิ่งที่เรียกกันว่า...พลังงาน หรือ ผีสางต่างๆนาๆ มีทั้งผีที่อาฆาตแค้น ผีที่ช่วยเหลือคนอื่น ผีที่มาขอส่วนบุญส่วนกุศลต่างๆ หรือแม้กระทั่งผีที่คุณรู้จัก สนิทสนมดี เขาอาจจะมาหาเพื่อจุดประสงค์บางอย่าง ให้คุณช่วย ให้คุณรับรู้...แต่สิ่งที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ คือผีตนแรกที่กวนประสาทซีกซ้ายขวาของผม อาจจะเพราะความหลอน หรืออะไร ผมขอแทนชื่อตัวเองว่า ไนส์ ก็แล้วกันนะครับ....

      ในวันคืนๆหนึ่ง เป็นคืนที่ฝนตกหนัก  พายุกระหน่ำพัดเข้ามา ณ คอนโดแห่งหนึ่ง สูง 9 ชั้น

ผมอยู่ชั้นที่ 9 มีเสียงลมชนกับกำแพงเสียงหวี้ดๆ เหมือนเสียงกระซิบของผู้คนจำนวนมากมาย หน้าต่างโดนลมพัดมากระทบเป็นเสียงเหมือนกับว่ามีคนทุบกระจกอยู่ ผมนั่งรอคุณแม่และน้องที่ยังไม่กลับมาจากที่ทำงาน และ โรงเรียน ผมมองโทรศัพท์ของตัวเอง ขีดสัญญาณนั้นแทบจะไม่มี ผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะหยิบรีโมททีวีมาเปิดดู ไม่นานนัก ไฟก็ดับ รู้สึกเหมือนคนข้างๆห้องจะไม่มีใครอยู่ เพราะไม่มีเสียงอะไรเลย นอกจากผม ผมลุกขึ้นค่อยๆเดินมาควานหาไฟฉายที่โต๊ะ สักพัก..ก็มีเสียงเคาะประตูพอดิบพอดีกับเสียงฟ้าผ่า ประตูถูกเคาะอยู่หลายครั้ง ผมไม่มั่นใจจึงแอบมองดูผ่านรูที่ประตู ... ‘ไม่มีใคร’ ผมค่อยๆเปิดประตูออกมา ด้านนอกมืดสนิท ผมหวั่นใจแปลกๆ รู้สึกไม่ค่อยจะดี และแล้วก็มีบางสิ่งโผล่มาจากด้านข้าง

“ฮ่า !! ” เสียงดังมาก ผมตกใจอุดหูไม่กล้ามอง

“เป็นไร??” เสียงอันคุ้นเคย ‘น้องชาย’ ของผมนั่นเอง

“โอ๊ยย ตกใจหมด แกล้งอะไร เป็นเวลาหน่อยดิ!”

ผมมองมายังน้องชายตัวแสบ แล้วทุบเข้าที่อกทีนึง แต่แปลกที่น้องผมไม่รู้สึกเจ็บแม้แต่น้อย

“สมน้ำหน้า โด่ กากๆๆๆๆขี้กลัวววว” น้องผมเล่นปล่อยสุนัขออกมาจากปาก ทันที

“มันตลกมากไหมเนี้ย”

ผมดึงน้องเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูล็อก

“ไปช่วยหาไฟฉายเลย...” ผมพูดแล้วหันมาหาน้องที่ยืนอยู่ด้านหลัง

ปรากฏว่า ‘หายไป’อีกแล้ว แม้แต่เสียงเดินผมยังไม่ได้ยิน ได้ยินแต่เสียงฝนตก ฟ้าผ่า เท่านั้น

“เฮ้ย.....ไม่ตลกนะเว้ยเฮ้ย..”  ผมพูดพลางเดินมองหา แต่ก็ไม่เจอ ..แล้วผมก็ได้ยินเสียงกุกกักมาจากตู้เสื้อผ้าตู้ยักษ์ หลังจากที่ผมค่อยๆเดินมาเปิดประตู...เท่านั้นแหละ!

“โย่ววววว!!!” น้องผมกระโดดออกมาจากตู้เสื้อผ้าตู้ยักษ์ ทำผมล้มลงกับพื้น

“ไอ้*****#@$!@#$” ผมด่าน้องแถบจะไม่เป็นภาษา (ขอเซ็นเซอร์นะครับ เนื่องจากมันหยาบจริงๆ)

“โอ๊ย ฮ่า ๆ ๆ ๆ แค่นี้ทำเป็นกลัว โด่วๆๆๆๆ”

น้องผมเยาะเย้ย ทำให้เลือดขึ้นสมอง ผมเรื่องโมโหเครียดรุนแรง

“ไม่ตลกโว๊ยยย ตรูยิ่งกลัวๆอยู่ ไอ้นี่นิ”

ผมลุกขึ้นกระชากเสื้อน้องด้วยความโมโห

“ระวังนะ แบร่ !” น้องผมแลบลิ้นแล้วเอาไฟฉายส่องหน้าผม มันแยงตาจนผมต้องปล่อยน้อง

“โอ๊ย เล่นไรวะ” ผมขยี้ตา แล้วมองน้อง..

‘หายไป’อีกแล้ว เหลือไว้แต่ไฟฉายที่เปิดทิ้งไว้ จากนั้นไฟก็เปิดขึ้นมาตามปกติ

“แกยังจะเล่นอีกเรอะ ไอบ้า!!!”

ผมเดินหารอบห้องพลางตะโกนว่าด่าสารพัด แต่ก็ไม่พบเจอแม้แต่ร่องรอย

...10นาทีผ่านไป ผมเริ่มเครียดแปลกๆแล้วกลับมาคิดทบทวนเรื่องที่ผ่านมา...อยู่ดีๆก็มีเสียงเคาะประตู ผมรีบวิ่งไปเปิดโดยไม่มองทางรู พบแม่มากับน้อง

“เดี๋ยวนะ...แกมาแล้วไปใช่หรอ” ผมพูดกับน้อง

“บ้าปะวะ เพิ่งมาเนี้ย แกมานานยัง?” น้องผมมีท่าทีเหมือนกับว่าไม่รู้เรื่องอะไรเลย

“งั้นที่เจอ...นั่น...” ผมช็อคไปชั่วขณะ แล้วผมก็เล่าเรื่องนี้ให้น้องกับแม่ฟัง

“หลอนละ ไปกินไรมาปะเนี้ย”

ทั้งน้อง ทั้งแม่ เข้าใจผมผิดหมด แต่ผมไม่ได้ไปกินอะไรมาจริงๆนะ เรื่องที่ผ่านมาเหมือนผมโดนปั่นสมองเต็มๆ ไมเกรนผมกินเลยทีเดียว สิ่งที่ผมคิดได้ตอนนี้คือ ผมคิดไปเอง ผมจะพยายามคิดอย่างงั้น...ขอให้มันจริงเถอะ...!