ชางหยางซิ่ว จอมแพทย์มังกร

เขาอยู่ที่ไหน...



ทำไมที่นี่ร้อนอย่างนี้...



"เจ้า...จงบอกชื่่อมา"เสียงเรียกที่ทุ้มกังวานแฝงแรงกดดันน่าอึดอัดไว้เรียกสายตาสีเข้มให้หันไปมอง  ความกดดันของบุคคลที่อยู่บนบัลลังค์สีดำสนิททำให้คนที่อยู่รายล้อมคุกเข่าลงโดยพลัน  น่าแปลกที่เขากลับไม่รับรู้ถึงแรงกดดันนั้นมีเพียงความรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาดที่พัดมาโดยสายลม



"ผมชื่อ กาลปักษ์  เทพรักษ์รมณี"แสงสีดำเจิดจ้าเปล่งประกายออกจากกลางอกของเขาหลังจากเอ่ยชื่่อออกไป  เสียงเซ็งแซ่จากผู้คนที่อยู่รอบข้างดังขึ้นอย่างแผ่วเบาก่อนจะเงียบสนิทเหมือนเสียงจิ้งหรีดยามรัตติกาลมาเยือน



"หึ...ในที่สุดเจ้าก็มา  เสี้ยวหนึ่่งของหยินเหม่ยเซียน"เสียงกังวานนั้นกลับมาอีกครั้ง  แต่ตอนนี้มีความดีใจปะปนอยู่ด้วย



"เสี้ยวหนึ่งของหยินเหม่ยเซียน?"



"ใช่...เสี้ยวหนึ่งของนางเอ๋ย...เจ้าคือดวงตาของนางสินะ  ได้เวลาที่เจ้าต้องถูกส่งไปหาผู้คนที่รอคอยเจ้าอยู่ในที่ๆไกลแสนไกลแล้ว  ณ  ที่นั่นนางคงจะรอคอยเจ้าอยู่เช่นกัน"