ตอนที่ 11 : อีกซักระยะ
Mission : 11
...นารูโตะแวะกลับมาที่บ้านของตนเพื่อหยิบของใช้เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เมื่อวานไม่ได้หยิบไปด้วยก่อนจะย้อนกลับไปที่บ้านของคาคาชิอีกครั้งและแน่นอนเค้าไม่ลืมที่จะแวะไปส่งข่าวให้เพื่อนร่วมทีมอีกสองคนรับรู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นเช่นไร...
“หือ...ถ้าเป็นแบบนี้แล้วชั้นว่านายถามครูไปตรง ๆ เลยดีกว่านะ...” เสียงใส ๆ ของซากุระร้องบอกออกมาเมื่อได้ฟังเรื่องราวที่นารูโตะเล่าให้ฟังจนจบ
“ชั้นก็คิดแบบเดียวกับซากุระนะ...นายจะฝืนอยู่กับครูคาคาชิต่อไปก็ไม่มีประโยชน์...” ซาอิเอ่ยเสริมขึ้นมาด้วยอีกคน ส่วนนารูโตะเองก็ได้แต่นิ่งเงียบพร้อมกับใช้ความคิดก่อนจะเอ่ยออกมาเบา ๆ เหมือนตัดสินใจอะไรได้บางอย่าง
“เอาเป็นว่าขอชั้นดูสถานการณ์อีกซักระยะก่อนนะ ถ้าหมดหนทางจริง ๆ ชั้นจะถอนตัวจากภารกิจนี้ทันที...”
“แน่ใจแล้วเหรอ...” ซาอิถามย้ำด้วยความเป็นห่วง
“อืม...” นารูโตะเองก็พยักหน้ารับไปตรง ๆ
“ถ้าอย่างนั้นพวกเรามาลองหาแผนสำรองเผื่อไว้ดีกว่า ถ้าเกิดนารูโตะต้องถามครูไปตรง ๆ แล้วจะทำยังไงให้ครูยอมบอกความจริงออกมา...” ซากุระเสนอความเห็นออกมาเพราะจะอย่างไรตัวเธอเองก็ยังอยากรู้สาเหตุที่แท้จริงอันเป็นต้นตอของภารกิจเฉพาะกิจในครั้งนี้อยู่ดี
“ก็ดีเหมือนกัน...” นารูโตะเองก็เห็นด้วยพร้อมกับส่งสายตาไปให้ซาอิเหมือนกับจะถามว่านายมีแผนการดี ๆ บ้างมั้ย
“พอดีชั้นเพิ่งจะยืมหนังสือมาจากห้องสมุดเล่มหนึ่ง แต่ว่าไม่ได้ถือติดมาด้วยซึ่งชั้นคิดว่าเล่มนั้นน่าจะช่วยเราได้...” ซาอิเอ่ยบอกเพื่อนร่วมทีมด้วยสีหน้าภาคภูมิใจเต็มเปี่ยม
“งั้นเอาเป็นว่าพรุ่งนี้ชั้นจะมาฟังแผนการจากหนังสือของนายก็แล้วกันนะ...วันนี้ชั้นต้องรีบไปแล้วล่ะ...” พูดจบนารูโตะก็รีบวิ่งจากไปทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้เพื่อนอีกสองคนได้ร่ำลาหรือทักท้วงแต่อย่างใด
“อ้าว...ไปซะแล้ว...” ซากุระร้องบ่นออกมาเบา ๆ
“เราเองก็แยกกันตรงนี้เลยแล้วกันนะ...เดี๋ยวชั้นจะกลับไปอ่านหนังสือเล่มนั้นให้จบเผื่อจะได้ความคิดอะไรดี ๆ มาบ้าง...” ว่าแล้วซาอิก็เดินจากไปอีกคน
“เฮ้อ...สองคนนี้ก็พอกันเลย ไม่เคยให้ความสนใจสุภาพสตรีสาวสวยอย่างเราเลยว่าจะกลับบ้านยังไง ปลอดภัยหรือเปล่า...” ซากุระเดินกระแทกส้นเท้าไปจากตรงหน้าด้วยอาการหัวเสียเล็ก ๆ ที่ถูกเมินแต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรมากเพราะจะพูดให้ถูกก็คือสองคนที่ซากุระกำลังบ่นอยู่นั้นมันไม่ได้อยู่ในรายชื่อผู้ชายในมาตรฐานที่เธอควรจะสนใจหรือใส่ใจอะไรมากมายนั่นเอง
...หลังจากแยกจากพวกของซากุระและซาอิมาแล้วนารูโตะก็พาตัวเองมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูบ้านของคาคาชิพร้อมกับก้มมองกุญแจสีเงินวาวที่คาคาชิยัดเยียดให้กับเค้าไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ราวกับจะใครคนนั้นจะล่วงรู้ได้ว่าตัวเค้าจะตัดสินใจกลับมาที่นี่อีกครั้งโดยใช้กุญแจนี้ นารูโตะไขกุญแจบ้านเข้าไปด้านในด้วยความรู้สึกที่บอกตัวเองได้ลำบากเหมือนกันว่ามันเป็นเช่นไร จะบอกว่าคุ้นเคยหรือขัดเขินก็ตอบไม่ถูก...
...ราตรีที่เงียบสงัดท้องฟ้ามีเพียงแสงสว่างจากหมู่ดาวที่ไม่ได้กระจ่างชัดแต่อย่างใด ใครบางคนค่อย ๆ แง้มประตูเปิดออกเพียงแผ่วเบาด้วยกลัวว่าจะเป็นการรบกวนคนที่อาจจะหลับใหลไปแล้ว ร่างสูงค่อย ๆ ปิดประตูด้านหลังอย่างระมัดระวังแล้วก้าวตรงไปยังเตียงนอนที่ไม่ได้กว้างอะไร และแน่นอนว่าบนเตียงนั้นมีร่างเล็ก ๆ ของใครบางคนนอนหลับสนิทโดยไม่ได้รับรู้ถึงสิ่งต่าง ๆ รอบกายเลยแม้แต่น้อย...คาคาชิยืนจ้องมองร่างนั้นนิ่งนานก่อนจะพาร่างตัวเองหายเข้าไปในเงามืดมุมหนึ่งของห้อง...เวลาผ่านไปซักพักใหญ่ ๆ ร่างสูงที่เปลือยท่อนบนก็เดินออกมาจากมุมห้องพร้อมกับใบหน้าที่ปราศจากหน้ากากที่เคยปกปิดรูปหน้าหล่อเหลาคมเข้มไว้ตลอดเวลา คาคาชิค่อย ๆ เดินมาทรุดกายลงนั่งบนเตียงนอนของตนที่บัดนี้ถูกใครบางคนยึดไปเสียแล้ว มือใหญ่ที่เรียวสวยได้รูปค่อย ๆ ไล่ไปตามแก้มเนียนของคนที่ยังหลับสนิทอย่างอ่อนโยนพร้อมกับทอดมองร่างน้อยนั้นด้วยแววตาที่อ่อนหวานและอ่อนโยนจนคาดไม่ถึง หากนารูโตะได้มองเห็นแววตาของอีกฝ่ายในยามนี้เชื่อว่าคงไม่อาจกระทำสิ่งใดได้นอกจากเอียงอายและหวั่นไหวไปกับสายตาที่จ้องมองมา...
“อือ...” เสียงใส ๆ ร้องออกมาเบา ๆ เมื่อรับรู้ถึงสัมผัสของใครบางคนบนแก้มของตนแต่เพราะยังง่วงงุนอยู่จึงไม่ได้ใส่ใจว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไรอยู่ ดวงตาสีฟ้าพยายามเปิดออกดูคนตรงหน้าว่าเป็นใคร แต่ดูท่าจะยากลำบากเพราะยังงัวเงียอยู่นั่นเองแล้วร่างบางก็ยันกายของตนลุกขึ้นนั่งด้วยอาการเมาขี้ตาเหมือนเด็ก ๆ ที่ถูกกวนตอนเวลาจะนอน
“ครูกลับดึกจัง...จะนอนมั้ยครับ...ผมขยับให้ก็ได้...” แม้แต่ประโยคคำถามที่เอ่ยมาก็ฟังดูห้วน ๆ แปลก ๆ แต่แล้วเจ้าตัวคนถามก็ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบรับหรือปฏิเสธเพราะค้าขยับตัวไปชิดกับขอบเตียงอีกฝั่งที่ชิดกับผนังห้องแล้วคว้ามือคนตรงหน้าให้ตามมาอย่างไม่ใส่ใจ
“มานอนสิครับ...” เสียงใส ๆ ร้องเรียกมาเมื่อเห็นคนตรงหน้ายังนิ่งเฉยอยู่ คาคาชิเองก็ได้แต่ยิ้มบาง ๆ พร้อมกับส่ายหน้าน้อย ๆ ให้กับคนที่พอง่วงแล้วมีอาการเหมือนเด็ก ๆ แต่แล้วความคิดทั้งหมดของคาคาชิก็ต้องหยุดลงชั่วขณะเมื่อสองแขนเรียวเล็กของคนบางคนตรงเข้ามาตวัดโอบรอบคอเค้าไว้พร้อมกับออกแรงรั้งร่างเค้าให้ล้มลงไปนอนเคียงกันเป็นผลสำเร็จ โดยที่คาคาชิยังไม่ทันได้มีความคิดขัดขืนหรือไตร่ตรองแต่อย่างใด
“ราตรีสวัสดิ์ครับ...” เสียงหวาน ๆ ที่แผ่วเบาลงแล้วเอ่ยออกมาก่อนเปลือกตาจะปิดลงทั้งสองข้างพร้อมด้วยสองแขนที่ยังคงโอบกอดร่างสูงไว้แน่น คาคาชิจ้องมองใบหน้านวลที่อยู่ห่างเพียงแค่เส้นด้ายกั้นจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดมาแล้วก็ต้องหัวเราะออกมาด้วยอาการขบขันกับการกระทำที่ดูจะไม่ได้ตั้งใจของอีกฝ่ายแต่กลับทำให้หัวใจของเค้าแทบหยุดเต้น
“เด็กยังไงก็ยังเป็นเด็กสินะ...แต่นายคงไม่รู้ว่าเด็กอย่างนายกำลังทำให้ลุงแก่ ๆ อย่างชั้นหวั่นไหวในหัวใจเหลือเกินแล้ว...” คาคาชิเอ่ยพร้อมกับขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้นอนในท่าที่สบายมากขึ้นแต่ไม่ลืมที่จะโอบกอดร่างคนตัวเล็กไว้แนบอกด้วยเพราะเค้าถือว่าคนที่เริ่มก่อนเป็นอีกฝ่ายดังนั้นตัวเค้าเองก็จะไม่ปฏิเสธโอกาสที่ฝ่ายนั้นสร้างไว้ให้เหมือนเช่นตอนนี้ นารูโตะที่หลับแบบไม่รู้เรื่องราวก็ขยับกายเข้าไปพิงซบอกกว้างของคาคาชิพร้อมกับกอดก่ายร่างนั้นไว้อย่างดิบดีเหมือนเป็นเพียงแค่หมอนข้างใบหนึ่งเท่านั้นเอง
“เฮ้อ...ถ้าชั้นทนอยู่ในสภาพนี้ไปจนเช้าโดยไม่คิดทำอะไรลงไป รับรองได้ว่าต้องบรรลุเป็นเซียนแน่ ๆ...” คาคาชิเอ่ยกับตัวเองด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันอย่างประหลาดแต่ถึงจะพูดแบบนั้นตัวเค้าเองก็อาศัยความเหนื่อยล้าข่มตาให้หลับลงไปได้ในที่สุด แม้จะมีอยู่หลายครั้งที่ใจนึกอยากจะทำอะไรลงไปให้มันรู้แล้วรู้รอดเสียที...
...แล้วค่ำคืนที่ท้าทายความรู้สึกและสร้างความทรมานใจใครบางคนก็ผ่านพ้นไปอย่างยากลำบาก ร่างเล็ก ๆ ที่ไม่รู้ว่าขยับไปนอนหนุนแขนของอีกฝ่ายตั้งแต่เมื่อไหร่ค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาแต่สิ่งแรกที่ปรากฏแก่สายตาก็ทำให้หัวใจอุ่นวาบ ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาแบบควบคุมไม่อยู่ นั่นก็เพราะใบหน้าคมคายที่เกลี้ยงเกลาและหล่อเหลาคมคายมันอยู่ห่างจากใบหน้าของเค้าเพียงฝ่ามือเท่านั้นเอง ดวงตาสีฟ้ามีประกายหวั่นไหวแต่ก็ไม่อาจละสายตาไปจากภาพตรงหน้าได้เลย ใบหน้ายามหลับของคาคาชิที่ไม่มีหน้ากากปกปิดนั้นมันเหมือนกับภาพสลักของเทพบุตรที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า นารูโตะค่อย ๆ เอื้อมมือไปแตะที่แก้มอีกฝ่ายเบา ๆ อย่างระมัดระวังเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายตื่นขึ้นมาในเวลานี้ แต่พอร่างสูงเริ่มขยับตัวนารูโตะที่ตกใจก็ต้องรีบชักมือกลับมาอย่างรวดเร็วโดยลืมไปว่าตัวเองยังนอนหนุนแขนอีกฝ่ายอยู่แถมยังมีท่อนแขนแข็งแรงของใครบางคนพาดอยู่กลางลำตัวของเค้าอีกด้วย แต่พอนารูโตะจะขยับตัวลุกขึ้นแขนที่เคยพาดอยู่บนตัวเค้าก็เปลี่ยนหน้าที่มาตวัดโอบกอดรัดร่างเค้าไว้แน่นไม่ยอมปล่อย มิหนำซ้ำใบหน้าของอีกฝ่ายก็กลับซุกไซร้เข้ามาใกล้กับใบหน้าของเค้ามากขึ้น...นารูโตะที่ตกใจจนเกือบจะเผลอร้องออกมาแต่ก็ไม่ได้ทำเพราะเค้าเห็นว่าอีกฝ่ายยังหลับอยู่
“ครูก็นอนดิ้นเหมือนกันนะเนี่ย...” นารูโตะบอกกับตัวเองเบา ๆ เมื่อเห็นว่าคนที่เคยขยับตัวไปมากลับนอนนิ่งเหมือนหลับสนิทไปเสียแล้ว แต่ที่น่าหนักใจกว่าตอนนี้ก็คือตัวเค้าที่กลายเป็นหมอนข้างชั้นดีที่ถูกอีกฝ่ายทั้งรั้งทั้งกอดแถมด้วยขาข้างหนึ่งที่ยกมาก่ายไว้ทำให้ขยับตัวได้ลำบาก ทางเดียวที่จะหลุดพ้นจากสถานการณ์นี้คือการปลุกอีกฝ่ายให้ตื่นเท่านั้นแต่นารูโตะก็ยังลังเลเพราะเค้าจำได้ลาง ๆ ว่าเมื่อคืนอีกฝ่ายกลับมาดึกมากแล้ว ตัวเค้าที่นั่งรออยู่จนดึกก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าอีกฝ่ายจะกลับมาจนเผลอหลับไปนอนใหนก็ยังไม่แน่ใจ แล้วอีกฝ่ายกลับมาตอนใหนก็ยังงงอยู่เหมือนกัน
“เอาไงดีล่ะเรา...จะปล่อยให้นอนอยู่แบบนี้ดีหรือว่าจะปลุกให้ขยับตัวออกไปแล้วค่อยให้ครูนอนต่อดี แต่ว่าครูคงไม่ยอมนอนต่อแล้วล่ะถ้ามีคนมาเรียก...” นารูโตะคุยกับตัวเองเบา ๆ แต่แล้วจู่ ๆ ดวงตาสีฟ้าก็ต้องเบิกโพลงขึ้นด้วยความตกใจเมื่อสัมผัสนุ่มนวลที่ข้างแก้มจากปลายจมูกโด่ง ๆ ของคนที่หลับใหลทำให้เค้าต้องหยุดตั้งคำถามกับตัวเองทันทีแล้วค่อย ๆ หันไปหาคนที่กล้าทำแบบนี้กับเค้าทั้ง ๆ ที่ยังหลับอยู่จนเค้าเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ายหลับอยู่จริง ๆ หรือเปล่า แต่เมื่อไม่เห็นสิ่งผิดปกติใบหน้านวล ๆ ก็ต้องแดงเรื่อขึ้นด้วยความขัดเขิน
“ปล่อยให้นอนต่ออีกซักระยะก็ได้...แต่ถ้าขืนครูยังทำอะไรไม่รู้ตัวแบบนี้อีกผมจะปลุกให้ตื่นแบบไม่เกรงใจจริง ๆ ด้วย...” นารูโตะเอ่ยกับคนที่หลับด้วยน้ำเสียงคาดโทษก่อนจะปล่อยให้ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดอยู่ข้างแก้มแบบนั้นต่อไป...ทว่านารูโตะคงไม่มีวันได้ล่วงรู้ว่าแท้จริงแล้วอีกฝ่ายไม่ได้หลับอยู่เลยแม้แต่น้อยทุกการกระทำมันเกิดขึ้นจากความจงใจโดยอาศัยโอกาสนี้มาบังหน้าเท่านั้นเอง...คาคาชิเองก็ลอบยิ้มอยู่ในใจอย่างยินดีกับสถานการณ์เช่นนี้ที่มันเอื้อประโยชน์ให้ตัวเค้าเต็ม ๆ...
“ขอบใจนะนารูโตะ...ที่เปิดโอกาสให้ชั้นทำตามใจตัวเองโดยที่รู้สึกกระดากอายน้อยลง...”
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เซนเซย์ไม่จับกดก็ดีเท่าไหร่แล้ว ปล่อยให้เค้าหาเศษหาเลยมั่งเหอะ เอาใจแม่ยก#ผิด
แหม๊ ครูคาคาชิตีเนียนนะเนี่ย ฮุฮิ กอดเป็นหมอนข้างเชียว
ฟินๆๆๆ
ชอบมากๆๆๆ
คาคาชิเนียนมากค่า
แต่ชอบ
ขอตัวไปอ่านตอนต่อไปก่อนนะคะ
แอบสงสารเล็กๆอยู่ในใจ
คาคาชินี่ตีเนียนตลอดดดดด ไม่เคยปล่อยให้โอกาสหลุดมือเลยสิเนี่ย >
อดทนสุดๆ
อัพไว้ๆนะค่ะ อยากอ่านตอนต่อไปมากกกก ชอบเรื่องนี้มากกกก
ไม่ได้ตรวจทานแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ มาแบบ
ดิบ ๆ เถื่อน ๆ เหมือนต้นฉบับทุกอย่างเลย