The Half Bleed Girl - The Half Bleed Girl นิยาย The Half Bleed Girl : Dek-D.com - Writer

    The Half Bleed Girl

    เป็นเรื่องของเด็กหญิงที่เป็นลูกครึ่งเทพและปีศาจค่ะ

    ผู้เข้าชมรวม

    277

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    0

    ผู้เข้าชมรวม


    277

    ความคิดเห็น


    1

    คนติดตาม


    1
    หมวด :  รักดราม่า
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  18 ส.ค. 48 / 19:35 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      The Half Bleed Girl
        “ตอนที่ 1” ตื่นจากหลับไหล

      เด็กผู้หญิงคนหนึ่งสะดุ้งเฮือกขึ้นมาจากความฝันอันเลวร้ายสุดที่คนที่ไม่เข้มแข็งต้องขวัญผวา\"ฮือๆๆๆ\"เธอร้องไห้

      \"อ้าว..หนูจ๋า ตื่นแล้วหรอ...แล้ว..ร้องไห้ทำไมละจ๊ะ\"

      \"ฮือๆคือ....ความหลัง....\"

      “โอ๋ๆ อย่าร้องสิจ๊ะ...ว่าแต่หนูชื่ออะไรหรอจ๊ะ?\"

      \"ละ..ลิลินค่ะ..\"

      \"อืม...ตั้งแต่วันนี้มาเธออยู่กับฉันนะจ๊ะ...ฉันชื่อ..\"

      \"นี่.......โชโคมิซัง!\"เสียงหนึ่งดังขึ้น

      \"อ้าว..จ้าๆ..หนูอยู่ที่นี่สักพักก่อนนะจ๊ะ.......กำลังไปจ้า!!!\" แล้วโชโคมิก็เดินจากไปโดยทิ้งลิลินไว้เบื้องหลัง ซึ่งปล่อยให้ลิลินคิดเกี่ยวกับที่นี่ว่า

      เป็นที่ไหน \'แม่จ๋า...\' .เรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันทำไมเราต้องเจอแบบนี้ ฮือๆ\"

      \'ลิลินจังอย่าร้องไปเลยนะจ๊ะ\'เสียงที่อ่อนหวานดังขึ้นเงียบๆ

      “ใครกันค่ะ..\"

      \'ฉันจะบอกให้นะว่าที่นี่ที่ไหน ที่นี่คือคนละโลกกับที่เธออยู่..โลกที่เธออยู่ตอนนี้คือโลกแห่งความมืด เป็นอีกโลกนึงที่แยกออกมา มันคือโลก

      แห่งความมืดมนเป็นโลกที่ไม่ค่อยสงบสุขเท่าไหร่\'แต่แสงแห่งความหวังได้มาถึงแล้วก็คือ..เธอ..ลิลิน...ผู้นำแสงสว่างมาสู่จิตใจอันมืดมน..แต่

      เธอยังต้องเติบโตกว่านี้..\'\'เพื่อปลุกผู้คุ้มครองแห่ง เทพีผู้รักษา ในตัวเธอขึ้นมา

      \"อ้าว ลิลินกลับมาแล้วหรอจ๊ะ\"เสียงของโชโคมิดังขึ้นเมื่อเสียงระฆังดังขึ้น\"

      \'วืบ!\'

      \"อ้า...ท่านน้ารู้อีกแล้วหรอ\"

      \"ฮึๆถ้าข้าไม่รู้แล้วใครจะรู้ละจ้ะ! อิอิ....ที่โรเรียนสอนมนตร์อะไรบ้างแล้วละ\"

      \"ก็..เคลื่อนย้ายของ..หายตัว..แปลงร่าง..ยาพิษต่างๆ..วิธีป้องกันตัวต่างๆอีก...อ้อ! อีกอย่าง...วิธีเสกสิ่งของค่ะ\" ลิลินตอบเสียงใส

      \"แล้ว..ชอบไหมจ๊ะ\"

      \"ค่ะ...สนุกดี\"

      คืนนั้น........

      \"คุณน้าขา...อยู่ไหน\"

      \'แปลกจริงเวลากลางคืนคุณน้าโชโคมิชอบหายไปเรื่อยเลยไปไหนน้า\'ลิลินคิด

      \"อ้า!อะไรเนี่ย....หา!..เลือด!!!\" \"อย่างนี้ต้องตามไปดูแล้ว\"ลิลินไปหลบอยู่หลังต้นไม้หลังจากที่เธอตามรอยเลือดไปเธอได้ยินเสียงๆหนึ่งดัง

      ขึ้น!!

      \"แฮ่!..กรร..จะเจ้า..จะมาทำอย่างนี้ไม่ได้นะ!\"เสียงนี้เปื่ยมไปด้วยนํ้าโห

      \"โถ่...พระองค์..โปรดกลับไปที่ราชวังเถิด..กระหม่อมจะนำนางไปทิ้งที่หลุมดำ...เพื่อไม่ให้ท่าน..ยุ่งกับมนุษย์อีก...โปรดเห็นใจข้าด้วย

      เถอะ..\"

      \"ไม่!! ยังไงข้าก็ไม่จากที่นี่ไปข้าต้องดูแลแสงแห่งความหวังต่อไป ชาจินต์.เจ้าอย่ามายุ่งเลย!\" \"โถ....เจ้าหญิงโชโคมิ\" \'เฮือก!\'ลิลินถึงกับ

      สะดุ้ง

      \"ชาจินต์..ข้าเข้าใจแต่ข้าไม่สามารถกลับได้..ข้าจำเป็น..ลิลินเขาเป็นมนุษย์ที่ดีไม่ใช่พวกมนุษย์แบบที่เจ้าคิดหรอกชาจินต์..เขาเป็นพวกเรา..

      เขาคือ..\"

      \'สวบๆ\'ลิลินรีบวิ่งหนีไปทันที

      \'แฮ!!...มีคนแอบฟังเรา..กรร\'

      \"แฮกๆๆ...\"ลินหอบพลางเอนตัวนอนลงอย่างรวดเร็วที่บ้านเพราะรู้ว่าพวกนั้นต้องตามมาอย่างแน่นอน

      \'แฮ...กรรๆ..มันอยู่ไหนกัน\'แล้วเจ้าสื่งนั้นก็วิ่งไปแล้วเจ้าสิ่งนั้นก็ตามลิลินมาถึงบ้าน

      \"แฮ่ มันหายไปไหนแล้ว หรือว่าจะอยู่ในบ้านหลังนี้\" ลิลินได้ยินเสียงข้างนอกก็ตกใจ

      \"ทำไงดี\"ลิลินบอกกับตัวเองด้วยเสียงสั่นแล้วสิ่งนั้นก็เข้ามาในบ้านแต่..

      \"กรร...หากเจ้าแตะต้องเด็กคนนี้..ข้ามข้าไปก่อน\"โชโคมิ(ในร่าง???) พูด

      \"ก็ได้ค่ะท่านหญิง\"แล้วเจ้าตัวนั้นก็หายไป

      \"ลิลิน..ข้ารู้ว่าเจ้าตื่นอยู่นะ\" ลิลินก็ลุกพรวดขึ้นมา เธอต้องตะลึงในสิ่งที่เธอเห็น

      \"ท่าน..ชะ...โช..คะ...โค..มิ หรอค่ะ\"

      \"ใช่แล้วจ๊ะ...ข้า..ขอโทษที่หลอกเจ้าว่าข้าเป็นมนุษย์..ข้าเป็น..เจ้าหญิงแห่งซิลเวอร์ฟ็อกส์...เป็น..หมาป่าสีเงิน\"โชโคมิพูดด้วยเสียงอันเศร้า

      สร้อย

      \"เอาละลิลิน...เจ้าต้องไปจากที่นี่แล้วละ\"

      \"ทำไมหรอค่ะ\"\"เพราะ..\"

      \"ข้า...ต้องไปแล้ว...ไปจากที่อยู่นี่..ไปที่วัง...จะอยู่กับเจ้าไม่ได้อีก....ถึงเจ้าจะ...เป็นลูกครึ่งปีศาจและเทพก็เถอะ\"...

      \"หมายความว่าไงค่ะท่าน น้าโชโคมิ\"  

      \"เจ้านะเป็นลูกครึ่งปีศาจและเทพเจ้ามีพลังมากมายเกินไปที่พวกมนุษย์ธรรรมดาจะรับได้..พวกเขาจึงโยนพวกเจ้าลงมาในนํ้าวนแห่งกาลเวลา

      พวกเจ้าก็เลยย้อนมาสู่อดีต..\"

      \"พวกเจ้าหรอค่ะ?\"

      \"อืม...ใช่เจ้ามีพี่อีกคนแต่ตอน ที่ข้าพบเจ้า...เจ้าก็อยู่กับเขา...พี่ของเจ้าบอกข้าว่า..ให้ช่วยดูแลเจ้าแทนเขาที..แล้วเขาก็ถูกพัดไปกับสาย

      นํ้า...\"เอาหละคราวนี้ข้าต้องขอโทษด้วย..ลิลิน..” พอจบคำพูดของโชโคมิ โชโคมิก็ผลักลิลินลงไปในํ้าวนแห่งกาลเวลา

         “ตอนที่ 2” บทเพลงแห่งอดีต

      “อ้า!!!” ลิลินตื่นขึ้นมาใต้ต้นไม้ที่แสงแดดอ่อนๆส่องผ่านใบไม้ลงมา

      “อะ..อุก..” เธอรีบลุกขึ้นมาและรู้สึกว่าที่เอวของเธอนั้นเจ็บมากจนเธอต้องล้มลงนอนต่อไป และรู้สึกว่ามีคนเดินเข้ามาหาเธอช้าๆ

      “ใครนะ?” ลิลินถาม

      “.......เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้หรอกเจ้าครึ่งอสูร...พวกลูกครึ่ง...พวก ฮาร์ฟ ฮึ”

      “...”ลิลินถึงกับอึ้งไปเลย

      ‘โอโห!แสดงว่าเรามาอีกช่วงเวลาแน่ๆถึงมีคนแต่งตัวประหลาดๆแถมผมสีขาวอีก! อ้าว!อ้า!เอ๋ ทำไมเราเป็นอะไรเนี่ย ผะ..ผม..สีแดงๆ’ลิลินคิด

      ทว่าชายคนนั้นดูเหมือนว่าจะอ่านใจของเธออก

      ”นี่เจ้านะไม่รู้หรอว่าตัวเองเป็นพวก ‘ฮาร์ฟ’ เนี่ย”ชายคนนั้นพูดแล้วทำหน้ากวนโมโห

      “อะ..อืม..”ลิลินพยักหน้าทั้งๆที่เธอนอนอยู่

      “งั้นเจ้าคงหลงมาจากบ่อนํ้าวนละซิท่า..ฮึ.ฮึ..ข้าไม่มีเหยื่อมาให้กินตั้งนานแล้วสิ..ฮ้าๆ..”

      “T^T..”ลิลินหลับตาปี๋ สักพักเธอจึงรู้ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอหันไปทางชายคนนั้นเขาพูดโดยใช้เสียงที่อ่อนโยนกว่าเมื่อกี้พูดกับลิลิน

      ”นี่เจ้านะชื่ออะไรละ ข้ามีชื่อว่า “ไซ “เป็นปีศาจที่ควบคุมทางเหนือของเมืองนี้”

      “เออ..ข้าชื่อ ลิลิน”ลิลินตอบเสียงแผ่วเบา

      “ชื่อแปลกดีนี่”พอไซพูดจบมีเสียงหนึ่งดังขึ้น

      “เฮ้!ไซเจ้าเห็นพวกฮาร์ฟแถวๆนี้หรือไม่ข้าได้กลิ่นมันแถวๆนี้กลัวพวกมันจะ.....ขโมยผลไม้ของข้าไป..อะ..อ้าว..พวก ฮาร์ฟ นี่..เออ..อยู่ตรงนี้

      ก็ดีข้าจะได้หายห่วง”ชายอีกคนพูดพร้อมท่าทางที่ทำให้ลิลินอดขำไม่ได้แต่ลิลินก็เพียงแต่ยิ้ม

      “เออ..ลิลิน..นี่คือเพื่อนของข้าชื่อว่า...เออ..”ไซพูดตะกุกตะกัก

      “555+ไซเจ้านี่ตลกจริงๆ..ลิลินจัง..ข้าชื่อ ริวงะ เรียกว่า ริวก็ได้นะ”ริวงะบอก

      “เออ..คะ.ค่ะ ริวงะ”ลิลินพูด

      “เออ..อีกเดี๋ยว..ริวกิก็จะมาแล้วละไซเจ้าช่วย..สร้างเขตอาคมหน่อยสิ..เพื่อยัยน้องนั่นจะเฟอะฟะไปที่ถํ้าอื่นอีก”คนที่ชื่อ ริวงะพูด

      ตัดมาที่ ลิลิน ซึ่งอยู่ข้างในสุดของถํ้า เธอพยายามที่จะลุกขึ้นแต่ทุกครั้งที่เธอพยายามที่จะลุกเธอก็จะเจ็บที่เอวขึ้นมาทุกครั้ง

      “โอ้ย!ทำไมกันเนี่ย..ลุกไม่ได้เลย...ลองดูดีกว่า..อึ้บ!”เธอลองแปลงร่างเป็นสุนัขจิ้งจอกดูแล้วเธอก็วิ่งไปมาได้สะดวกขึ้นแต่ก็เจ็บอยู่ดีเธอจึง

      มานอนที่เดิมต่อ

      ‘เฮ้อ..เอาไงดีละ?’แล้วไซก็เข้ามา “เจ้าขยับตัวทำไมกันละเดี๋ยวบาดแผลก็ปลิหรอก...”

      “อือ..”

      “ข้ารู้นะว่าเจ้าวิ่งไปมาในนี้คราบและกลิ่นของเลือดข้าแยกออกนะ ฟังข้านะ”แล้วไซก็นั่งยองๆใกล้ๆลิลิน

      ”เจ้าต้องนอนไปอีก 2 วันจึงจะหายอย่าคิดหนีไม่งั้นปีศาจฝ่ายร้ายจะฆ่าเจ้าซะรู้ไหม!”นํ้าเสียงของเขาดูจริงจังมาก

      ”อะ...เอ่อ..จ๊ะ”ลิลินตอบอย่าสุภาพ

      “ไซคุงงงงงงงง..ริวกิมาแล้วน้า”มีปีศาจสาวตนหนึ่งเข้ามากอดไซไว้

      ”อ้าว...มีพวกฮาร์ฟด้วยหรอ?..ข้าริวกิน้องของริวงะพวกเราเป็นปีศาจเภ่ามังกรจ๊ะ..เธอชื่ออะไรหรอจ๊ะ”ริวกิถามลิลินด้วยนํ้าเสียงที่เป็นมิตร

      ”ฉันชื่อ ลิลิน จ๊ะ ยินดีที่ได้รู้จักเธอนะริวกิ”ลิลินพูดอย่างเป็นมิตร

      “เช่นกันจ๊ะ”ริวกิตอบ

      “เอาหละวันนี้จะกินอะไรกันดีละอืมม..เลือดมนุษย์ดีไหมละ”ริวกิถามลิลินและไซ แน่นอนว่าทันทีที่ริวกิพูดจบลิลินก็พะอืดพะอมแล้วส่วนโซ

      ก็..

      ”ริวกิ!!ก็รู้นี่ว่า ลิลิน เขาเป็นฮาร์ฟเขาจะกินได้ยังไงกันละ มันเป็นไปไม่ได้หรอกริวกิ”

      “แล้วพวกเราจะกินอะไรละตอนนี้ก็มืดแล้วจะมีสัตว์มาแถวนี้หรอไงกัน”ริวกิเถียง

      “อะ...เอ่อ”ลิลินขัดขึ้น

      ”ไม่ต้องทะเลาะกันหรอกค่ะเดี๋ยวลิลินจะไปหาให้เอากวางได้ไหมค่ะ”ลิลินพูดโดนไม่ได้คิถึงบาดแผลของตนเองเลยราวกับว่ามันหายแล้ว

      ”อะ..อืม..”ไซพยักหน้าโดยทีลืมอาการของลิลินไปอย่างสนิทใจ

      ”ก็ดีสิวันนี้จะได้กินสตูว์เนื้อกวางกันหละ….ดีจัง”ริวกิเอ่ย จากนั้นลิลินก็แปลงร่างเป็นหมาป่าแล้วหายไปในป่าด้านข้างของถํ้า.....

         “ตอนที่ 3” บทเพลงเริ่มบรรเลง

          หลังจากที่ลิลินไปล่ากวางพวกเขาที่เหลือก็คุยกันเรื่องลิลิน

      ”นี่ท่านไซข้าว่าเด็ก ฮาร์ฟ คนนี้ไม่เหมือนคนอื่นๆนะ” ริวกิว่า

      “อืม.....ข้าก็ว่าเช่นเดียวกับริวกินะท่านไซ....” ริวงะพูด

      “ข้าไม่รู้จริงๆว่า ลิลิน เขาเป็นใครแต่ข้ารู้สึกว่าเขามีพลังที่อบอุ่นมากต่างกับพวกเราลิบลับเลยทีเดียว” ไซออกความคิดบ้าง

      “ข้าว่านางคงเป็น...” ริวงะไม่ทันเอ่ยจบโซก็ตวาดใส่ว่า

      ”หยุด! เถอะเขาไม่ใช่แน่นอน....”ไซพูด

      “ฮึ...ท่านไซอย่าลืมนะค่ะพวกเราออกมาจาก ดาร์วิงส์วิลเลจ เพราะสาเหตุใดกัน พวกเรามาตามหา...’ผู้ผนึกแห่งกาลเวลาหรือ แสงแห่งความ

      หวัง’นะค่ะ” ริวกิพูดออกมาอย่างติดๆขัดๆ ไซเอื้อมมือไปจับแขนของริวกิแต่ทว่า

      “ไซ..ริวกิ..ริวงะ..ข้ากลัมมาแล้วจ้า! ได้กวางตัวใหญ่มากเลยละ พอที่พวกเราจะกินไปอีกนานเลยละ!....อ้าว!....เป็นอะไรกันหรอค่ะไซ ?” ลิลิ

      นพูดอย่างสงสัย

      “มะ....ไม่มีอะไรหรอก” ไซพูดอย่างตะกุกตะกัก

      “อืม...จ๊ะไม่มีอะไรหรอก” ริวกิพูดทั้งๆที่หน้าของเธอนั้นซีดเหมือนไก่ต้มเลยทีเดียว

      “อะ?..ริวกิหน้าเธอซีดจัง..” ลิลินพูดอย่างใสซื่อ

      “เอ่อ...ไม่เป็นไรหรอกแค่อดนอนมาหลายคืนนะ” ริวกิพูดปัดๆ

      “งั้นวันนี้เธอนอนเถอะฉันจะมาเฝ้ายามเองจ๊ะ… เพราะเธอนะให้ฉันนอนแทนที่เธอมานานแล้ว^^วันนี้นอนให้สบายนะ เดี๋ยวยกกับข้าวไปให้

      นะ” ลิลินพูดพร้อมผลักตัวของริวกิเข้าไปในถ้าแล้วก็หันมาจัดการกับ “กวาง” ที่เธอได้จับมาได้ ริวงะกับไซ ก็นั่งรอลิลินอย่างใจเย็น

      “นี่จ๊ะ! อาหารเสร็จแล้ว” ลิลิน วางชามที่เต็มไปด้วยซุปเนื้อกวางลงที่ตักของ ริงะกับไซ อย่างเบาๆ

      “เดี๋ยวฉันจะเอาไปให้ริวกิก่อนนะ” แล้วเธอก็วิ่งเข้าไปในถ้า

      “ริวงะ...ข้าว่าพวกเราไม่เข้ากับเด็กนี่เลย....ข้าไม่รู้ว่า ลิลิน คือคน คนนั้นหรือไม่แต่ที่แน่ๆนางคงเป็นคนที่มีพลังเวทย์มากมายเลยละ...” ไซ

      พูดอย่างจริงจัง

      “ขอรับท่านไซข้าก็ว่าเช่นนั้น” ริวงะพูด

      “นี่!ไม่ไปนอนกันหรอไงน้า...วันนนี้ฉันเฝ้าเองจ๊ะ...อดนอนกันนานๆไม่ดีน้า” ลิลินวิ่งมาพยายามลากตัวริวงะไปในถํ้า

      “อ๊ะ! อะไรนะ” ลิลินเจอดอกไม้สีขาวหลังจากที่ลากริวงะเข้าไปแล้ว

      “ห้ามจับมันนะ!มันจะดูดพลังวิญญาณเจ้า!” ไซรีบวิ่งมา แต่ไม่ทันแล้วลิลินได้จับมันแล้ว

      “อ๊า!” ลิลินร้องแล้วก็ล้ลงไป

      “ชะ.....ช่วย...ด้วย..........”ลิลินเอ่ยก่อนที่จะหมดสติไป...

      ”ลิลิน!..อึก..โธ่เว้ย!!!!..อึก..ฮือๆ...หนอยทำไมกันทำไมต้องร้องไห้แก่เธอด้วย..โธ่เว้ย!..            ลิลิน!!!!!!!” ไซ ร้องลั่นป่า ทันใดนั้น!!ปราก

      ฎร่างสีขาวที่มีแสงสว่างจ้า ตรงหน้าของโซ

      “......เจ้าเป็นใครนะ” ไซถามอย่างสงสัย

      “ข้าคือเทพแห่งโชคชะตาผู้กุมโชคชะตาของเด็กคนนี้..”

      “ลิลินตายแล้วหรอ”

      “ไม่หรอกเขายังไม่ตายเด็กคนนี้มีพลังที่สูงกว่าข้าเสียอีกนะเจ้าควรรู้ไว้...เด็กคนนี้คือสิ่งที่เจ้าตามหาอยู่แต่เด็กคนนี้จะต้องจากเจ้าไปเมื่อถึง

      เวลาของนางที่เด็กคนนี้ตัดสินใจเลือกมันเอง” พอร่างนั้นพูดจบลิลินก็ลืมตาขึ้นมา

      ”เอ...ไซคุงร้องไห้หรอ..” ลิลินพูด

      “...เปล่าเสียหน่อย..เจ้ากลับไปได้แล้ว..” ไซกลบเกลื่อน

      “ก็ดีแล้วละ...อ๊า!...ไซ...เลือด!!” ลิลินร้อง

      “ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้เอง”

      “ไม่ได้นะ..ฉันช่วยดีกว่า”พอลิลินพูดจบเธอก็เอามือเตะที่เเผลเกิดแสงสว่างจ้าแผลนั้นก็หายไปอย่างปลิดทิ้ง

      ”นี่ลิลินเธอ...”ไซพูดตะกุกตะกัก

      “ค่ะ....ฉันรู้ฉันมีพลังมากเกินไปเกินกว่าที่คนอื่นจะยอมรับ” ลิลินพูดพลางก้มหน้า

      “เธอรู้มาตลอด...เลยหรอ?”  

      “ค่ะ..ฉันรู้แต่ทำอะไรไม่ได้นี่ค่ะ..ถึงเป็นไซ....”ลิลินเริ่มมีนํ้าตาตลอเบ้า

      “อาจทิ้งฉันไว้คนเดียวก็ได้...ฮือๆ” แล้วลิลินก็ร้องไห้ออกมา ไซพลักตัวลิลินมาใกล้ๆเขาแล้วก็กอดเธอไว้

      “เด็กโง่..ใครจะยอมให้เธออยู่คนเดียวละ...ถึงแม้ข้าจะเป็นปีศาจ..เจ้ายังไม่กลัวข้าเลยแล้วข้าจะจากเจ้าไปทำไมละ น้อยคนนักที่จะไม่กลัว

      ปีศาจอย่างข้าเนี่ย” ไซพูด

      “ทะ...ทำไม..ละ..ละค่ะ” ลิลินถาม

      “เพราะยังงี้ไงละ” ไซเลิกผมขึ้นลิลินต้องตกใจ

      “ตะ...ตา”

      “อืม...ใช่เพราะข้าคือเผ่าพันธุ์ที่เหลือรอดจากปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุดในสมัยก่อน...เคยถูกล้างเผ่าพันธุ์ครั้งนึง..นั่นทำให้พวกเราเป็นพวกที่หา

      ได้ยากและแข็งแกร่งมากที่สุดในตอนนี้แต่...ไม่ใช่อีก..ลิลินเธอคือผู้แข็งแกร่งที่สุดในตอนนี้แล้วละ” ไซพูด

      “ทะ...ทำไม..ละค่ะทำไมลิลินจึงแข็งแกร่งที่สุดละ”  

      “เพราะเจ้าเป็นลูกครึ่งนะสิ”  

      “ลูกครึ่ง?”

      “ใช่..เจ้าเป็นลูกครึ่งระหว่างเผ่าพันธุ์ของข้ากับเทพนะสิ”  

      “เทพกับปีศาจ..ฉันเนี่ยนะ?” ลิลินดูตกใจมาก

      “อืม...ถ้าเจ้าอยากฆ่าขึ้นมาเจ้าจะรู้สึกไม่เป็นสุขสินะ..”

      “อะ...ไซ...ฉันคงจะเสียใจมากถ้าไม่มีไซ….แต่ว่าตอนนี้...อุก..” ลิลินก้มหน้าและล้มลง

      “ลิลินเจ้าเป็นอะไรไป” ไซถามด้วยความเป็นห่วง

      “ไซ...พาริวกิกับริวงะไปดาร์ควิงวิลเลจน์เถอะ...สิ่งที่อยู่ในตัวฉัน...กำลังจะ...อะ!” เกิดแสงรอบๆตัวของลิลินเป็นแสงสีขาวกับสีดำทมิฬวน

      เวียนอยู่...

      “ลิลิน!!...”ไซร้อง

      “ฉันมาได้แค่นี้สินะโซ....…ฉันกำลังจะ...กลับไปอยู่ที่ๆฉันควรอยู่พลังนี้ฉันจะขอใช้เพื่อ..ปลดปล่อยปีศาจและเทพที่ดีงามออกจากมุมมืดของ

      จิตใจ...ของมนุษย์ทุกคน..ไซ..ไม่ใช่สิ เจ้าชายแห่งแดนปีศาจ...ฉันคือผู้กุมชะตา..อย่างที่เธอคิดไว้....เวลาของฉันจะหมดลงแล้ว..ไซ อย่า

      ทำให้ฉันผิดหวัง..ช่วยปกครองปีศาจทั้งมวลส่วนเทพนั้น...ฉันจะคอยดูพวกเขาอยู่ห่างๆนะจ๊ะ......ลาก่อน....ไ..ซ..เราต้องได้พบกันอีกอย่าง

      แน่นอน”

      “ไม่นะลิลิน!”ไซร้อง มีแสงสีขาวนวลห่อหุ้มตัวเธอไว้กลายเป็นปีกเทวดาสีขาว....ร่างของเธอก็ค่อยๆสลายไป..เป็นแสงสีขาวเล็กๆลอยเต็ม

      ท้องฟ้า..

      ”ลิลิน......”ไซก้มหน้าลง

      ”เจ้าหญิงแห่ง 2 ภพ...ข้าจะจดจำเจ้าไว้ในใจของข้าตลอดไป...”

      “ริวงะ..ริวกิเรากลับดินแดนปีศาจเถอะ..”

      “พะยะค่ะ/เพค่ะ..เจ้าชาย” แล้วพวกเขาก็บินไปในท้องฟ้าที่มีแสงสว่างเล็กๆและอบอุ่น...

      “ตอนที่ 4” กลับสู่แดนปีศาจอีกครั้ง...

      ณ  แดนปีศาจ... “โอ้....นั่นเจ้าชาย!”

      “เจ้าชายหรอไหนๆ”เสียงของปีศาจนับร้อยดังขึ้น

      ”เงียบ! ฟังเจ้าชายด้วย”ริวกิและริวงะพูด

      “ขอบใจริวกิ..ริวงะ...ข้าเจ้าชายของโลกปีศาจข้ามีข่าวดีมาบอกพวกเจ้า..”

      “ข่าวดีหรอพะยะค่ะ”ทุกคนพูด

      “อืม...พวกเราชาวปีศาจได้ถูกปลดปล่อยแล้ว...” เสียงเฮ!!ดังขึ้นทันที

      “แต่....”เสียงนั้นเงียบไป

      “เราถูกปลดปล่อยได้เพราะลูกครึ่งปีศาจเทพนามว่า...ลิลิน....”

      ทุกคนเงียบ...ไม่มีเสียงแม้แต่น้อย..จนมีปีศาจตนนึงพูดขึ้นมาว่า

      ”เจ้าชาย....แสดงว่าเหล่าเทพก็ถูกปลดปล่อยด้วยหรอพะยะค่ะ”

      “ใช่แล้ว...เราต้องอยู่ร่วมกันกับเทพ...นั่นคือสิ่งที่สาวน้อยคนนั้น...ฝากมา....”

      “เป็นอย่างงี้ก้ดีนะสิ...พวกเราจะได้ติดต่อกับเทพซะที..ไม่ได้ติดต่อกันมานาน 1000 ปีเสียแล้วสินะ” ปีศาจตนนึงเอ่ยขึ้นด้วยนํ้าเสียงดีใจแล้ว

      ทุกอย่างก็ลงเอยด้วยดี....

      ไซเดินกลับมาที่ห้อง

      ‘ลิลิน...เจ้าทำถูกต้องแล้ว..พวกเราจะเป็นมิตรกัน..ตลอดจนชีวิตข้าได้ดับสิ้นลงเมื่ออีก 10000 ปีข้างหน้าไซเดินไปที่หน้าต่าง...มองออกไปที่

      ท้องฟ้าสีแดงฉาน บัดนี้มนได้กลายเป็นท้องฟ้าที่สวยงามดังเดิม ทันใดนั้น...มีแสงสีขาวที่อบอุ่นได้มาหยุดตรงหน้าต่างบานนั้น....

      ” ไซ....ท่านทำได้ดีมาก..ถึงเวลาที่นี่จะผ่านไปแค่เพียงช่วงสั้นๆแต่ที่โลกนั้นเวลาได้ผ่านไป 1 ปีแล้ว...ท่านไม่อยากกลับไปดูหรอสิ่งที่ท่านได้

      กระทำไว้หรือ...”พอจบคำพูดแสงนั้นก็หายไป..

      ”อะ....อืม” ไซรีบบินออกไปทางประตูมิติ..เมื่อมาถึงโลกมนุษย์..เทพ ปีศาจและมนุษย์ได้อยู่ร่วมกันอย่างเป็นสุข...

      ...ไซเหลือบไปเห็น หญิงสาวที่เขารู้สึกคุ้นเคยไซค่อยๆบินลงไปเพื่อทักสาวน้อยคนนั้น....

      ยังไม่ทันที่โซจะเอ่ยปากสาวน้อยคนนั้นก็พูดว่า

      ”เจ้าชายแห่งแดนปีศาจเพค่ะสิ่งที่ท่านทำไปนั้นถูกต้องแล้วค่ะ...ข้าเชื่อว่าข้าคงเป็นคนนึงที่คิดนะค่ะ”เธอค่อยๆเปิดผ้าคลุมออก ไซถึงกับตกใจ

      ”ลิลิน..” ไซรำพึง

      “ไซ...เจอกันแล้วนะ...เอ..จะมีใครอยากพาข้าไปเที่ยวชมโลกมนุษย์มั่งน้าา” ลิลินกล่าวขึ้นมา

      “รังเกียจที่จะไปกับปีศาจตนนี้ไหมครับ...” ไซพูดแล้วยิ้มให้ลิลินพร้อมยื่นมือให้ลิลิน

      “ไม่ค่ะ”  ลิลินตอบแล้วจับมือไซแล้วยิ้ม  

      ”เชิญครับ”แล้วทั้งคู่ก็เดินไปตามถนนแห่งแสงสว่างและความมืดมิดในจิตใจ

      ****************************************************************************************

      จบแล้วคะ เม้นใหนูด้วยนะค่ะพี่ๆหนูจะได้แต่งเรื่องอื่นต่อ อิอิ

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×