The Half Bleed Girl

เนื้อเรื่อง

The Half Bleed Girl
  “ตอนที่ 1” ตื่นจากหลับไหล

เด็กผู้หญิงคนหนึ่งสะดุ้งเฮือกขึ้นมาจากความฝันอันเลวร้ายสุดที่คนที่ไม่เข้มแข็งต้องขวัญผวา\"ฮือๆๆๆ\"เธอร้องไห้

\"อ้าว..หนูจ๋า ตื่นแล้วหรอ...แล้ว..ร้องไห้ทำไมละจ๊ะ\"

\"ฮือๆคือ....ความหลัง....\"

“โอ๋ๆ อย่าร้องสิจ๊ะ...ว่าแต่หนูชื่ออะไรหรอจ๊ะ?\"

\"ละ..ลิลินค่ะ..\"

\"อืม...ตั้งแต่วันนี้มาเธออยู่กับฉันนะจ๊ะ...ฉันชื่อ..\"

\"นี่.......โชโคมิซัง!\"เสียงหนึ่งดังขึ้น

\"อ้าว..จ้าๆ..หนูอยู่ที่นี่สักพักก่อนนะจ๊ะ.......กำลังไปจ้า!!!\" แล้วโชโคมิก็เดินจากไปโดยทิ้งลิลินไว้เบื้องหลัง ซึ่งปล่อยให้ลิลินคิดเกี่ยวกับที่นี่ว่า

เป็นที่ไหน \'แม่จ๋า...\' .เรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันทำไมเราต้องเจอแบบนี้ ฮือๆ\"

\'ลิลินจังอย่าร้องไปเลยนะจ๊ะ\'เสียงที่อ่อนหวานดังขึ้นเงียบๆ

“ใครกันค่ะ..\"

\'ฉันจะบอกให้นะว่าที่นี่ที่ไหน ที่นี่คือคนละโลกกับที่เธออยู่..โลกที่เธออยู่ตอนนี้คือโลกแห่งความมืด เป็นอีกโลกนึงที่แยกออกมา มันคือโลก

แห่งความมืดมนเป็นโลกที่ไม่ค่อยสงบสุขเท่าไหร่\'แต่แสงแห่งความหวังได้มาถึงแล้วก็คือ..เธอ..ลิลิน...ผู้นำแสงสว่างมาสู่จิตใจอันมืดมน..แต่

เธอยังต้องเติบโตกว่านี้..\'\'เพื่อปลุกผู้คุ้มครองแห่ง เทพีผู้รักษา ในตัวเธอขึ้นมา

\"อ้าว ลิลินกลับมาแล้วหรอจ๊ะ\"เสียงของโชโคมิดังขึ้นเมื่อเสียงระฆังดังขึ้น\"

\'วืบ!\'

\"อ้า...ท่านน้ารู้อีกแล้วหรอ\"

\"ฮึๆถ้าข้าไม่รู้แล้วใครจะรู้ละจ้ะ! อิอิ....ที่โรเรียนสอนมนตร์อะไรบ้างแล้วละ\"

\"ก็..เคลื่อนย้ายของ..หายตัว..แปลงร่าง..ยาพิษต่างๆ..วิธีป้องกันตัวต่างๆอีก...อ้อ! อีกอย่าง...วิธีเสกสิ่งของค่ะ\" ลิลินตอบเสียงใส

\"แล้ว..ชอบไหมจ๊ะ\"

\"ค่ะ...สนุกดี\"

คืนนั้น........

\"คุณน้าขา...อยู่ไหน\"

\'แปลกจริงเวลากลางคืนคุณน้าโชโคมิชอบหายไปเรื่อยเลยไปไหนน้า\'ลิลินคิด

\"อ้า!อะไรเนี่ย....หา!..เลือด!!!\" \"อย่างนี้ต้องตามไปดูแล้ว\"ลิลินไปหลบอยู่หลังต้นไม้หลังจากที่เธอตามรอยเลือดไปเธอได้ยินเสียงๆหนึ่งดัง

ขึ้น!!

\"แฮ่!..กรร..จะเจ้า..จะมาทำอย่างนี้ไม่ได้นะ!\"เสียงนี้เปื่ยมไปด้วยนํ้าโห

\"โถ่...พระองค์..โปรดกลับไปที่ราชวังเถิด..กระหม่อมจะนำนางไปทิ้งที่หลุมดำ...เพื่อไม่ให้ท่าน..ยุ่งกับมนุษย์อีก...โปรดเห็นใจข้าด้วย

เถอะ..\"

\"ไม่!! ยังไงข้าก็ไม่จากที่นี่ไปข้าต้องดูแลแสงแห่งความหวังต่อไป ชาจินต์.เจ้าอย่ามายุ่งเลย!\" \"โถ....เจ้าหญิงโชโคมิ\" \'เฮือก!\'ลิลินถึงกับ

สะดุ้ง

\"ชาจินต์..ข้าเข้าใจแต่ข้าไม่สามารถกลับได้..ข้าจำเป็น..ลิลินเขาเป็นมนุษย์ที่ดีไม่ใช่พวกมนุษย์แบบที่เจ้าคิดหรอกชาจินต์..เขาเป็นพวกเรา..

เขาคือ..\"

\'สวบๆ\'ลิลินรีบวิ่งหนีไปทันที

\'แฮ!!...มีคนแอบฟังเรา..กรร\'

\"แฮกๆๆ...\"ลินหอบพลางเอนตัวนอนลงอย่างรวดเร็วที่บ้านเพราะรู้ว่าพวกนั้นต้องตามมาอย่างแน่นอน

\'แฮ...กรรๆ..มันอยู่ไหนกัน\'แล้วเจ้าสื่งนั้นก็วิ่งไปแล้วเจ้าสิ่งนั้นก็ตามลิลินมาถึงบ้าน

\"แฮ่ มันหายไปไหนแล้ว หรือว่าจะอยู่ในบ้านหลังนี้\" ลิลินได้ยินเสียงข้างนอกก็ตกใจ

\"ทำไงดี\"ลิลินบอกกับตัวเองด้วยเสียงสั่นแล้วสิ่งนั้นก็เข้ามาในบ้านแต่..

\"กรร...หากเจ้าแตะต้องเด็กคนนี้..ข้ามข้าไปก่อน\"โชโคมิ(ในร่าง???) พูด

\"ก็ได้ค่ะท่านหญิง\"แล้วเจ้าตัวนั้นก็หายไป

\"ลิลิน..ข้ารู้ว่าเจ้าตื่นอยู่นะ\" ลิลินก็ลุกพรวดขึ้นมา เธอต้องตะลึงในสิ่งที่เธอเห็น

\"ท่าน..ชะ...โช..คะ...โค..มิ หรอค่ะ\"

\"ใช่แล้วจ๊ะ...ข้า..ขอโทษที่หลอกเจ้าว่าข้าเป็นมนุษย์..ข้าเป็น..เจ้าหญิงแห่งซิลเวอร์ฟ็อกส์...เป็น..หมาป่าสีเงิน\"โชโคมิพูดด้วยเสียงอันเศร้า

สร้อย

\"เอาละลิลิน...เจ้าต้องไปจากที่นี่แล้วละ\"

\"ทำไมหรอค่ะ\"\"เพราะ..\"

\"ข้า...ต้องไปแล้ว...ไปจากที่อยู่นี่..ไปที่วัง...จะอยู่กับเจ้าไม่ได้อีก....ถึงเจ้าจะ...เป็นลูกครึ่งปีศาจและเทพก็เถอะ\"...

\"หมายความว่าไงค่ะท่าน น้าโชโคมิ\"  

\"เจ้านะเป็นลูกครึ่งปีศาจและเทพเจ้ามีพลังมากมายเกินไปที่พวกมนุษย์ธรรรมดาจะรับได้..พวกเขาจึงโยนพวกเจ้าลงมาในนํ้าวนแห่งกาลเวลา

พวกเจ้าก็เลยย้อนมาสู่อดีต..\"

\"พวกเจ้าหรอค่ะ?\"

\"อืม...ใช่เจ้ามีพี่อีกคนแต่ตอน ที่ข้าพบเจ้า...เจ้าก็อยู่กับเขา...พี่ของเจ้าบอกข้าว่า..ให้ช่วยดูแลเจ้าแทนเขาที..แล้วเขาก็ถูกพัดไปกับสาย

นํ้า...\"เอาหละคราวนี้ข้าต้องขอโทษด้วย..ลิลิน..” พอจบคำพูดของโชโคมิ โชโคมิก็ผลักลิลินลงไปในํ้าวนแห่งกาลเวลา

   “ตอนที่ 2” บทเพลงแห่งอดีต

“อ้า!!!” ลิลินตื่นขึ้นมาใต้ต้นไม้ที่แสงแดดอ่อนๆส่องผ่านใบไม้ลงมา

“อะ..อุก..” เธอรีบลุกขึ้นมาและรู้สึกว่าที่เอวของเธอนั้นเจ็บมากจนเธอต้องล้มลงนอนต่อไป และรู้สึกว่ามีคนเดินเข้ามาหาเธอช้าๆ

“ใครนะ?” ลิลินถาม

“.......เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้หรอกเจ้าครึ่งอสูร...พวกลูกครึ่ง...พวก ฮาร์ฟ ฮึ”

“...”ลิลินถึงกับอึ้งไปเลย

‘โอโห!แสดงว่าเรามาอีกช่วงเวลาแน่ๆถึงมีคนแต่งตัวประหลาดๆแถมผมสีขาวอีก! อ้าว!อ้า!เอ๋ ทำไมเราเป็นอะไรเนี่ย ผะ..ผม..สีแดงๆ’ลิลินคิด

ทว่าชายคนนั้นดูเหมือนว่าจะอ่านใจของเธออก

”นี่เจ้านะไม่รู้หรอว่าตัวเองเป็นพวก ‘ฮาร์ฟ’ เนี่ย”ชายคนนั้นพูดแล้วทำหน้ากวนโมโห

“อะ..อืม..”ลิลินพยักหน้าทั้งๆที่เธอนอนอยู่

“งั้นเจ้าคงหลงมาจากบ่อนํ้าวนละซิท่า..ฮึ.ฮึ..ข้าไม่มีเหยื่อมาให้กินตั้งนานแล้วสิ..ฮ้าๆ..”

“T^T..”ลิลินหลับตาปี๋ สักพักเธอจึงรู้ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอหันไปทางชายคนนั้นเขาพูดโดยใช้เสียงที่อ่อนโยนกว่าเมื่อกี้พูดกับลิลิน

”นี่เจ้านะชื่ออะไรละ ข้ามีชื่อว่า “ไซ “เป็นปีศาจที่ควบคุมทางเหนือของเมืองนี้”

“เออ..ข้าชื่อ ลิลิน”ลิลินตอบเสียงแผ่วเบา

“ชื่อแปลกดีนี่”พอไซพูดจบมีเสียงหนึ่งดังขึ้น

“เฮ้!ไซเจ้าเห็นพวกฮาร์ฟแถวๆนี้หรือไม่ข้าได้กลิ่นมันแถวๆนี้กลัวพวกมันจะ.....ขโมยผลไม้ของข้าไป..อะ..อ้าว..พวก ฮาร์ฟ นี่..เออ..อยู่ตรงนี้

ก็ดีข้าจะได้หายห่วง”ชายอีกคนพูดพร้อมท่าทางที่ทำให้ลิลินอดขำไม่ได้แต่ลิลินก็เพียงแต่ยิ้ม

“เออ..ลิลิน..นี่คือเพื่อนของข้าชื่อว่า...เออ..”ไซพูดตะกุกตะกัก

“555+ไซเจ้านี่ตลกจริงๆ..ลิลินจัง..ข้าชื่อ ริวงะ เรียกว่า ริวก็ได้นะ”ริวงะบอก

“เออ..คะ.ค่ะ ริวงะ”ลิลินพูด

“เออ..อีกเดี๋ยว..ริวกิก็จะมาแล้วละไซเจ้าช่วย..สร้างเขตอาคมหน่อยสิ..เพื่อยัยน้องนั่นจะเฟอะฟะไปที่ถํ้าอื่นอีก”คนที่ชื่อ ริวงะพูด

ตัดมาที่ ลิลิน ซึ่งอยู่ข้างในสุดของถํ้า เธอพยายามที่จะลุกขึ้นแต่ทุกครั้งที่เธอพยายามที่จะลุกเธอก็จะเจ็บที่เอวขึ้นมาทุกครั้ง

“โอ้ย!ทำไมกันเนี่ย..ลุกไม่ได้เลย...ลองดูดีกว่า..อึ้บ!”เธอลองแปลงร่างเป็นสุนัขจิ้งจอกดูแล้วเธอก็วิ่งไปมาได้สะดวกขึ้นแต่ก็เจ็บอยู่ดีเธอจึง

มานอนที่เดิมต่อ

‘เฮ้อ..เอาไงดีละ?’แล้วไซก็เข้ามา “เจ้าขยับตัวทำไมกันละเดี๋ยวบาดแผลก็ปลิหรอก...”

“อือ..”

“ข้ารู้นะว่าเจ้าวิ่งไปมาในนี้คราบและกลิ่นของเลือดข้าแยกออกนะ ฟังข้านะ”แล้วไซก็นั่งยองๆใกล้ๆลิลิน

”เจ้าต้องนอนไปอีก 2 วันจึงจะหายอย่าคิดหนีไม่งั้นปีศาจฝ่ายร้ายจะฆ่าเจ้าซะรู้ไหม!”นํ้าเสียงของเขาดูจริงจังมาก

”อะ...เอ่อ..จ๊ะ”ลิลินตอบอย่าสุภาพ

“ไซคุงงงงงงงง..ริวกิมาแล้วน้า”มีปีศาจสาวตนหนึ่งเข้ามากอดไซไว้

”อ้าว...มีพวกฮาร์ฟด้วยหรอ?..ข้าริวกิน้องของริวงะพวกเราเป็นปีศาจเภ่ามังกรจ๊ะ..เธอชื่ออะไรหรอจ๊ะ”ริวกิถามลิลินด้วยนํ้าเสียงที่เป็นมิตร

”ฉันชื่อ ลิลิน จ๊ะ ยินดีที่ได้รู้จักเธอนะริวกิ”ลิลินพูดอย่างเป็นมิตร

“เช่นกันจ๊ะ”ริวกิตอบ

“เอาหละวันนี้จะกินอะไรกันดีละอืมม..เลือดมนุษย์ดีไหมละ”ริวกิถามลิลินและไซ แน่นอนว่าทันทีที่ริวกิพูดจบลิลินก็พะอืดพะอมแล้วส่วนโซ

ก็..

”ริวกิ!!ก็รู้นี่ว่า ลิลิน เขาเป็นฮาร์ฟเขาจะกินได้ยังไงกันละ มันเป็นไปไม่ได้หรอกริวกิ”

“แล้วพวกเราจะกินอะไรละตอนนี้ก็มืดแล้วจะมีสัตว์มาแถวนี้หรอไงกัน”ริวกิเถียง

“อะ...เอ่อ”ลิลินขัดขึ้น

”ไม่ต้องทะเลาะกันหรอกค่ะเดี๋ยวลิลินจะไปหาให้เอากวางได้ไหมค่ะ”ลิลินพูดโดนไม่ได้คิถึงบาดแผลของตนเองเลยราวกับว่ามันหายแล้ว

”อะ..อืม..”ไซพยักหน้าโดยทีลืมอาการของลิลินไปอย่างสนิทใจ

”ก็ดีสิวันนี้จะได้กินสตูว์เนื้อกวางกันหละ….ดีจัง”ริวกิเอ่ย จากนั้นลิลินก็แปลงร่างเป็นหมาป่าแล้วหายไปในป่าด้านข้างของถํ้า.....

   “ตอนที่ 3” บทเพลงเริ่มบรรเลง

    หลังจากที่ลิลินไปล่ากวางพวกเขาที่เหลือก็คุยกันเรื่องลิลิน

”นี่ท่านไซข้าว่าเด็ก ฮาร์ฟ คนนี้ไม่เหมือนคนอื่นๆนะ” ริวกิว่า

“อืม.....ข้าก็ว่าเช่นเดียวกับริวกินะท่านไซ....” ริวงะพูด

“ข้าไม่รู้จริงๆว่า ลิลิน เขาเป็นใครแต่ข้ารู้สึกว่าเขามีพลังที่อบอุ่นมากต่างกับพวกเราลิบลับเลยทีเดียว” ไซออกความคิดบ้าง

“ข้าว่านางคงเป็น...” ริวงะไม่ทันเอ่ยจบโซก็ตวาดใส่ว่า

”หยุด! เถอะเขาไม่ใช่แน่นอน....”ไซพูด

“ฮึ...ท่านไซอย่าลืมนะค่ะพวกเราออกมาจาก ดาร์วิงส์วิลเลจ เพราะสาเหตุใดกัน พวกเรามาตามหา...’ผู้ผนึกแห่งกาลเวลาหรือ แสงแห่งความ

หวัง’นะค่ะ” ริวกิพูดออกมาอย่างติดๆขัดๆ ไซเอื้อมมือไปจับแขนของริวกิแต่ทว่า

“ไซ..ริวกิ..ริวงะ..ข้ากลัมมาแล้วจ้า! ได้กวางตัวใหญ่มากเลยละ พอที่พวกเราจะกินไปอีกนานเลยละ!....อ้าว!....เป็นอะไรกันหรอค่ะไซ ?” ลิลิ

นพูดอย่างสงสัย

“มะ....ไม่มีอะไรหรอก” ไซพูดอย่างตะกุกตะกัก

“อืม...จ๊ะไม่มีอะไรหรอก” ริวกิพูดทั้งๆที่หน้าของเธอนั้นซีดเหมือนไก่ต้มเลยทีเดียว

“อะ?..ริวกิหน้าเธอซีดจัง..” ลิลินพูดอย่างใสซื่อ

“เอ่อ...ไม่เป็นไรหรอกแค่อดนอนมาหลายคืนนะ” ริวกิพูดปัดๆ

“งั้นวันนี้เธอนอนเถอะฉันจะมาเฝ้ายามเองจ๊ะ… เพราะเธอนะให้ฉันนอนแทนที่เธอมานานแล้ว^^วันนี้นอนให้สบายนะ เดี๋ยวยกกับข้าวไปให้

นะ” ลิลินพูดพร้อมผลักตัวของริวกิเข้าไปในถ้าแล้วก็หันมาจัดการกับ “กวาง” ที่เธอได้จับมาได้ ริวงะกับไซ ก็นั่งรอลิลินอย่างใจเย็น

“นี่จ๊ะ! อาหารเสร็จแล้ว” ลิลิน วางชามที่เต็มไปด้วยซุปเนื้อกวางลงที่ตักของ ริงะกับไซ อย่างเบาๆ

“เดี๋ยวฉันจะเอาไปให้ริวกิก่อนนะ” แล้วเธอก็วิ่งเข้าไปในถ้า

“ริวงะ...ข้าว่าพวกเราไม่เข้ากับเด็กนี่เลย....ข้าไม่รู้ว่า ลิลิน คือคน คนนั้นหรือไม่แต่ที่แน่ๆนางคงเป็นคนที่มีพลังเวทย์มากมายเลยละ...” ไซ

พูดอย่างจริงจัง

“ขอรับท่านไซข้าก็ว่าเช่นนั้น” ริวงะพูด

“นี่!ไม่ไปนอนกันหรอไงน้า...วันนนี้ฉันเฝ้าเองจ๊ะ...อดนอนกันนานๆไม่ดีน้า” ลิลินวิ่งมาพยายามลากตัวริวงะไปในถํ้า

“อ๊ะ! อะไรนะ” ลิลินเจอดอกไม้สีขาวหลังจากที่ลากริวงะเข้าไปแล้ว

“ห้ามจับมันนะ!มันจะดูดพลังวิญญาณเจ้า!” ไซรีบวิ่งมา แต่ไม่ทันแล้วลิลินได้จับมันแล้ว

“อ๊า!” ลิลินร้องแล้วก็ล้ลงไป

“ชะ.....ช่วย...ด้วย..........”ลิลินเอ่ยก่อนที่จะหมดสติไป...

”ลิลิน!..อึก..โธ่เว้ย!!!!..อึก..ฮือๆ...หนอยทำไมกันทำไมต้องร้องไห้แก่เธอด้วย..โธ่เว้ย!..            ลิลิน!!!!!!!” ไซ ร้องลั่นป่า ทันใดนั้น!!ปราก

ฎร่างสีขาวที่มีแสงสว่างจ้า ตรงหน้าของโซ

“......เจ้าเป็นใครนะ” ไซถามอย่างสงสัย

“ข้าคือเทพแห่งโชคชะตาผู้กุมโชคชะตาของเด็กคนนี้..”

“ลิลินตายแล้วหรอ”

“ไม่หรอกเขายังไม่ตายเด็กคนนี้มีพลังที่สูงกว่าข้าเสียอีกนะเจ้าควรรู้ไว้...เด็กคนนี้คือสิ่งที่เจ้าตามหาอยู่แต่เด็กคนนี้จะต้องจากเจ้าไปเมื่อถึง

เวลาของนางที่เด็กคนนี้ตัดสินใจเลือกมันเอง” พอร่างนั้นพูดจบลิลินก็ลืมตาขึ้นมา

”เอ...ไซคุงร้องไห้หรอ..” ลิลินพูด

“...เปล่าเสียหน่อย..เจ้ากลับไปได้แล้ว..” ไซกลบเกลื่อน

“ก็ดีแล้วละ...อ๊า!...ไซ...เลือด!!” ลิลินร้อง

“ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้เอง”

“ไม่ได้นะ..ฉันช่วยดีกว่า”พอลิลินพูดจบเธอก็เอามือเตะที่เเผลเกิดแสงสว่างจ้าแผลนั้นก็หายไปอย่างปลิดทิ้ง

”นี่ลิลินเธอ...”ไซพูดตะกุกตะกัก

“ค่ะ....ฉันรู้ฉันมีพลังมากเกินไปเกินกว่าที่คนอื่นจะยอมรับ” ลิลินพูดพลางก้มหน้า

“เธอรู้มาตลอด...เลยหรอ?”  

“ค่ะ..ฉันรู้แต่ทำอะไรไม่ได้นี่ค่ะ..ถึงเป็นไซ....”ลิลินเริ่มมีนํ้าตาตลอเบ้า

“อาจทิ้งฉันไว้คนเดียวก็ได้...ฮือๆ” แล้วลิลินก็ร้องไห้ออกมา ไซพลักตัวลิลินมาใกล้ๆเขาแล้วก็กอดเธอไว้

“เด็กโง่..ใครจะยอมให้เธออยู่คนเดียวละ...ถึงแม้ข้าจะเป็นปีศาจ..เจ้ายังไม่กลัวข้าเลยแล้วข้าจะจากเจ้าไปทำไมละ น้อยคนนักที่จะไม่กลัว

ปีศาจอย่างข้าเนี่ย” ไซพูด

“ทะ...ทำไม..ละ..ละค่ะ” ลิลินถาม

“เพราะยังงี้ไงละ” ไซเลิกผมขึ้นลิลินต้องตกใจ

“ตะ...ตา”

“อืม...ใช่เพราะข้าคือเผ่าพันธุ์ที่เหลือรอดจากปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุดในสมัยก่อน...เคยถูกล้างเผ่าพันธุ์ครั้งนึง..นั่นทำให้พวกเราเป็นพวกที่หา

ได้ยากและแข็งแกร่งมากที่สุดในตอนนี้แต่...ไม่ใช่อีก..ลิลินเธอคือผู้แข็งแกร่งที่สุดในตอนนี้แล้วละ” ไซพูด

“ทะ...ทำไม..ละค่ะทำไมลิลินจึงแข็งแกร่งที่สุดละ”  

“เพราะเจ้าเป็นลูกครึ่งนะสิ”  

“ลูกครึ่ง?”

“ใช่..เจ้าเป็นลูกครึ่งระหว่างเผ่าพันธุ์ของข้ากับเทพนะสิ”  

“เทพกับปีศาจ..ฉันเนี่ยนะ?” ลิลินดูตกใจมาก

“อืม...ถ้าเจ้าอยากฆ่าขึ้นมาเจ้าจะรู้สึกไม่เป็นสุขสินะ..”

“อะ...ไซ...ฉันคงจะเสียใจมากถ้าไม่มีไซ….แต่ว่าตอนนี้...อุก..” ลิลินก้มหน้าและล้มลง

“ลิลินเจ้าเป็นอะไรไป” ไซถามด้วยความเป็นห่วง

“ไซ...พาริวกิกับริวงะไปดาร์ควิงวิลเลจน์เถอะ...สิ่งที่อยู่ในตัวฉัน...กำลังจะ...อะ!” เกิดแสงรอบๆตัวของลิลินเป็นแสงสีขาวกับสีดำทมิฬวน

เวียนอยู่...

“ลิลิน!!...”ไซร้อง

“ฉันมาได้แค่นี้สินะโซ....…ฉันกำลังจะ...กลับไปอยู่ที่ๆฉันควรอยู่พลังนี้ฉันจะขอใช้เพื่อ..ปลดปล่อยปีศาจและเทพที่ดีงามออกจากมุมมืดของ

จิตใจ...ของมนุษย์ทุกคน..ไซ..ไม่ใช่สิ เจ้าชายแห่งแดนปีศาจ...ฉันคือผู้กุมชะตา..อย่างที่เธอคิดไว้....เวลาของฉันจะหมดลงแล้ว..ไซ อย่า

ทำให้ฉันผิดหวัง..ช่วยปกครองปีศาจทั้งมวลส่วนเทพนั้น...ฉันจะคอยดูพวกเขาอยู่ห่างๆนะจ๊ะ......ลาก่อน....ไ..ซ..เราต้องได้พบกันอีกอย่าง

แน่นอน”

“ไม่นะลิลิน!”ไซร้อง มีแสงสีขาวนวลห่อหุ้มตัวเธอไว้กลายเป็นปีกเทวดาสีขาว....ร่างของเธอก็ค่อยๆสลายไป..เป็นแสงสีขาวเล็กๆลอยเต็ม

ท้องฟ้า..

”ลิลิน......”ไซก้มหน้าลง

”เจ้าหญิงแห่ง 2 ภพ...ข้าจะจดจำเจ้าไว้ในใจของข้าตลอดไป...”

“ริวงะ..ริวกิเรากลับดินแดนปีศาจเถอะ..”

“พะยะค่ะ/เพค่ะ..เจ้าชาย” แล้วพวกเขาก็บินไปในท้องฟ้าที่มีแสงสว่างเล็กๆและอบอุ่น...

“ตอนที่ 4” กลับสู่แดนปีศาจอีกครั้ง...

ณ  แดนปีศาจ... “โอ้....นั่นเจ้าชาย!”

“เจ้าชายหรอไหนๆ”เสียงของปีศาจนับร้อยดังขึ้น

”เงียบ! ฟังเจ้าชายด้วย”ริวกิและริวงะพูด

“ขอบใจริวกิ..ริวงะ...ข้าเจ้าชายของโลกปีศาจข้ามีข่าวดีมาบอกพวกเจ้า..”

“ข่าวดีหรอพะยะค่ะ”ทุกคนพูด

“อืม...พวกเราชาวปีศาจได้ถูกปลดปล่อยแล้ว...” เสียงเฮ!!ดังขึ้นทันที

“แต่....”เสียงนั้นเงียบไป

“เราถูกปลดปล่อยได้เพราะลูกครึ่งปีศาจเทพนามว่า...ลิลิน....”

ทุกคนเงียบ...ไม่มีเสียงแม้แต่น้อย..จนมีปีศาจตนนึงพูดขึ้นมาว่า

”เจ้าชาย....แสดงว่าเหล่าเทพก็ถูกปลดปล่อยด้วยหรอพะยะค่ะ”

“ใช่แล้ว...เราต้องอยู่ร่วมกันกับเทพ...นั่นคือสิ่งที่สาวน้อยคนนั้น...ฝากมา....”

“เป็นอย่างงี้ก้ดีนะสิ...พวกเราจะได้ติดต่อกับเทพซะที..ไม่ได้ติดต่อกันมานาน 1000 ปีเสียแล้วสินะ” ปีศาจตนนึงเอ่ยขึ้นด้วยนํ้าเสียงดีใจแล้ว

ทุกอย่างก็ลงเอยด้วยดี....

ไซเดินกลับมาที่ห้อง

‘ลิลิน...เจ้าทำถูกต้องแล้ว..พวกเราจะเป็นมิตรกัน..ตลอดจนชีวิตข้าได้ดับสิ้นลงเมื่ออีก 10000 ปีข้างหน้าไซเดินไปที่หน้าต่าง...มองออกไปที่

ท้องฟ้าสีแดงฉาน บัดนี้มนได้กลายเป็นท้องฟ้าที่สวยงามดังเดิม ทันใดนั้น...มีแสงสีขาวที่อบอุ่นได้มาหยุดตรงหน้าต่างบานนั้น....

” ไซ....ท่านทำได้ดีมาก..ถึงเวลาที่นี่จะผ่านไปแค่เพียงช่วงสั้นๆแต่ที่โลกนั้นเวลาได้ผ่านไป 1 ปีแล้ว...ท่านไม่อยากกลับไปดูหรอสิ่งที่ท่านได้

กระทำไว้หรือ...”พอจบคำพูดแสงนั้นก็หายไป..

”อะ....อืม” ไซรีบบินออกไปทางประตูมิติ..เมื่อมาถึงโลกมนุษย์..เทพ ปีศาจและมนุษย์ได้อยู่ร่วมกันอย่างเป็นสุข...

...ไซเหลือบไปเห็น หญิงสาวที่เขารู้สึกคุ้นเคยไซค่อยๆบินลงไปเพื่อทักสาวน้อยคนนั้น....

ยังไม่ทันที่โซจะเอ่ยปากสาวน้อยคนนั้นก็พูดว่า

”เจ้าชายแห่งแดนปีศาจเพค่ะสิ่งที่ท่านทำไปนั้นถูกต้องแล้วค่ะ...ข้าเชื่อว่าข้าคงเป็นคนนึงที่คิดนะค่ะ”เธอค่อยๆเปิดผ้าคลุมออก ไซถึงกับตกใจ

”ลิลิน..” ไซรำพึง

“ไซ...เจอกันแล้วนะ...เอ..จะมีใครอยากพาข้าไปเที่ยวชมโลกมนุษย์มั่งน้าา” ลิลินกล่าวขึ้นมา

“รังเกียจที่จะไปกับปีศาจตนนี้ไหมครับ...” ไซพูดแล้วยิ้มให้ลิลินพร้อมยื่นมือให้ลิลิน

“ไม่ค่ะ”  ลิลินตอบแล้วจับมือไซแล้วยิ้ม  

”เชิญครับ”แล้วทั้งคู่ก็เดินไปตามถนนแห่งแสงสว่างและความมืดมิดในจิตใจ

****************************************************************************************

จบแล้วคะ เม้นใหนูด้วยนะค่ะพี่ๆหนูจะได้แต่งเรื่องอื่นต่อ อิอิ