คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : [SF] :: From now until eternity :: [KYUHAE]
[SF] :: From now until eternity :: [KYUHAE]
Title: :: :: From now until eternity :: ::
Author: Kapooklook
Couple: KYUHYUN - DONGHAE
thanks : เนื้อเพลงภาษาอังกฤษ http://guru.google.co.th/guru/thread?tid=2e20564a6ec7a21a
Author note : ภาคต่อ จากเรื่อง Until Eternity เพราะมีเพลงเวอร์ชั่นผู้หญิงเลยแต่ง 55 รู้สึกว่าจะค้างไว้ฟิคดราม่าไว้เรื่องนึงนะ -*- ฟิ้วววว
http://writer.dek-d.com/ribbinbo/writer/viewlongc.php?id=666459&chapter=45
http://writer.dek-d.com/ribbinbo/writer/viewlongc.php?id=666459&chapter=46
http://writer.dek-d.com/ribbinbo/writer/viewlongc.php?id=666459&chapter=49
อ่านเรื่องตามลำดับเพื่อความไม่ งง นะจ๊ะ ^^
From now until eternity
I looked her in the eye.
From where we met just once.
Change your life, let alone meaningful.
คุณเคยรักเพลย์บอยไหม ?
“ ผมรักคุณนะ ทงเฮ ”
“ บอกเป็นรอบที่สามพันห้าร้อยแปดสิบเอ็ด ”
ทงเฮนั่งอ่านประโยคที่เขียนในสมุดวาดรูปตั้งแต่ครบรอบหนึ่งปีที่คบกับเพลย์บอยคยูฮยอน เจ้าตัวขำเล็กน้อยเมื่อเริ่มอ่านตั้งแต่เล่มแรกๆ จำได้ว่าเกลียดขี้หน้าคยูฮยอนยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด แต่ไปๆมาๆกลับตาลปัตรอย่างคาดไม่ถึงท่าทางเกลียดอะไรได้สิ่งนั้นจะเป็นเรื่องจริง
ทงเฮหยิบสมุดเล่มที่ 7 ออกมาวางไว้ตรงหน้าหน้าปกก็เหมือน 6 เล่มที่แล้วสีน้ำตาลเรียบๆไม่ได้ตกแต่งอะไรแค่เขียนเลข 7 ตัวโตทงเฮเปิดหน้าแรกแล้วเคาะดินสอลงบนหน้ากระดาษที่ว่างเปล่า พยายามคิดว่าจะวาดอะไรลงไปในสมุดที่ครบรอบ 7 ปีดีทงเฮเงยหน้ามองนาฬิกาเพิ่งหนึ่งทุ่มเท่านั้น วันนี้คยูฮยอนมีประชุมกรรมการบริหารถึงแม้จะขึ้นมาบริหารเต็มตัวแต่ก็ยังคงมีบ่นอิดออดตอนเช้าว่าขี้เกียจประชุมอยากอยู่ด้วยกันในวันครบรอบ บ่นหงุงหงิงเป็นเด็กสามขวบ มันน่าตีจริงๆ
I looked her in the eye.
From where we met just once.
Change your life, let alone meaningful.
พอคิดอะไรได้ทงเฮก็ค่อยๆวาดรุปลงบนหน้ากระดาษที่ว่างเปล่า นึกถึงวันนั้นแล้วก็หัวเราะ
วันที่เขาร้องไห้เพราะคยูฮยอนครั้งแรก
“ นี่ พี่คยูฮยอนไม่เหน็ดไม่เหนื่อยบ้างรึไง กลางวันทำงานเป็นผู้บริหารกลางคืนต้องมาเป็นเด็กเสริ์ฟกาแฟเนี่ย”
เด็กเสริ์ฟแทมินนั่งยองๆถามคยูฮยอนที่กำลังก้มลงไปเช็ดขาโต๊ะกาแฟที่ลูกค้าทำโกโก้หกไว้ ตอนแรกจะพยักหน้าแต่อยากจะดูดีต่อหน้าแทมินคยูฮยอนเลยส่ายหัวพร้อมกับยักไหล่คล้ายจะบอกว่าไม่เป็นไร
“ คนเรานี่ก็น่ารักแต่ใจร้ายเนอะ จีบมาเกือบปีแล้วไม่เห็นใจกันบ้าง ”
แทมินแกล้งพูดเสียงดังให้ทงเฮที่นั่งก้มหน้าก้มตาคิดเงินแต่พอได้ยินประโยคไม่เข้าหูก็เงยหน้าขึ้นมาทำหน้ายักษ์ใส่แต่สายตาเหลือบมองคยูฮยอนที่ยกมือขึ้นมาทุบๆตรงไหล่คงจะเมื่อยมากหน้าตาที่เคยหล่อบาดใจสาวๆก็ดูจะเพลียๆดูโทรมอย่างเห็นได้ชัด ทงเฮถอนหายใจก่อนจะก้มหน้าคิดเงินต่อจนกระทั่งเวลาปิดร้าน คยูฮยอนยังคงเดินมาหาทงเฮเป็นเรื่องปกติ คยูฮยอนไม่รู้ว่ามันเรียกว่าคืบหน้าได้รึเปล่าเพราะถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาจะมาจะไปทงเฮไม่เคยสนใจแต่เดี๋ยวนี้ทงเฮจะเดินออกมานอกเค้าเตอร์ยืนส่งเขาจากหน้าประตูแทน
“ นี่ ถ้าเหนื่อย …”
“ หืม ..ทงเฮว่าไงนะ ”
“ เปล่า ขับรถดีดีล่ะอย่าไปชนใครเข้า เสียดายรถ ”
คยูฮยอนหัวเราะกับประโยคที่ได้รับมันก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นทุกวันถ้าวันหนึ่งทงเฮเกิดพูดจาหวานๆใส่เขาขึ้นมาวันนั้นคือวันโลกแตกแน่นอนเขารับประกันได้คยูฮยอนตบๆหน้าตัวเองเพราะรู้สึกว่าร่างกายล้าจนเมื่อยไปทั้งตัวนอนไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องตื่นขึ้นมาทำงานต่อหัวก็รู้สึกมึนๆเหมือนจะไม่สบาย
ท้ายรถคยูฮยอนออกจากร้านไปแล้วแต่ทงเฮยังคงกอดอกมองผ่านประตูจนลับตาใบหน้าน่ารักดูมีความกังวลจนคนที่เป็นพี่ชายยังสังเกตได้ทงฮวาเดินมาข้างๆแล้วจับหัวน้องชายโยกไปโยกมาเบาๆ
“ เป็นห่วงก็บอกเขาไปตรงๆสิ ไม่เห็นต้องปากแข็งเลย”
“ มั่วแล้ว ใครจะเป็นห่วงหมอนั่นกัน ”
“ อืม ..ต้องทำอย่างนี้ทุกวันเหนื่อยแย่ ถามจริงไม่ใจอ่อนบ้างเลยเหรอไง ทงเฮ ”
ทงเฮไม่ได้ตอบพี่ชายแต่หันหน้าออกไปนอกประตูแทนในมือถือโทรศัพท์ไว้แน่นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ทงเฮเฝ้ารอข้อความจากคยูฮยอนที่ส่งมาบอกว่าถึงบ้านแล้ว หิว คิดถึง เหงา อยากเจอ ประโยคบ้าๆบอๆอะไรก็ได้ที่ทำให้รู้ว่าไอ้เพลย์บอยจอมกะล่อนถึงที่หมายอย่างปลอดภัย
do not know her.
Each person was much different.
I love that binds us together is not so far
เสียงฟ้าร้องที่ดังขึ้นกลางดึกทำให้ทงเฮสะดุ้งตื่นขึ้นมาดวงตากลมโตค่อยๆกระพริบปรับแสงเมื่อรู้สึกว่าตัวเองเผลอหลับไปทั้งๆที่ไฟอย่างเปิดอยู่พอจะลุกขึ้นนั่งโทรศัพท์กลับร่วงลงมาบนตักทงเฮถอนหายใจเมื่อรู้สึกว่าตัวเองจะเป็นเอามากที่รอข้อความที่ส่งมาประจำแต่วันนี้กลับเงียบสนิทไม่มีแม้แต่มิสคอลอะไร พอตั้งใจจะลุกขึ้นไปปิดไฟอยู่ดีดีเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นทงเฮหยิบขึ้นมาดูแล้วขมวดคิ้วเพราะเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย
“ ใครครับ ?”
“ ทงเฮ ทงเฮ ได้ยินไหมขอโทษนะที่โทรมากลางดึก นี่คิบอม คิบอมเพื่อนไอ้คยูฮยอน ตอนนี้คยูฮยอนอยู่ที่โรงพยยาบาล มันขับรถชน เหมือนจะหลับใน ทงเฮ ..ทงเฮ ทำไมเงียบไป ได้ยินรึเปล่า ?”
ทงเฮไม่รู้ว่าตอนนั้นมันจะกี่โมงยามกัน อาจจะดึกขนาดตีสองตีสามแต่เท่าที่รู้ทงเฮคว้ากุญแจรถแล้ววิ่งลงไปข้างล่างเพราะเสียงตึงตังทำให้พี่ทงฮวาลงมาดูเลยคว้ากุญแจรถจากมือน้องชายมาขับเองเพราะท่าทางทงเฮดูสติไม่ค่อยอยู่กับตัวเท่าไหน่หน้าซีดเหมือนคนไม่สบาย
ทันทีที่ถึงโรงพยาบาลทงเฮวิ่งลงจากรถแล้วรีบไปหาคิบอมที่ยืนอยู่หน้าห้องพักผู้ป่วย คิบอมดูท่าจะตกใจเมื่อเห็นว่าทงเฮมาเร็วกว่าที่คิดยังไม่ทันจะพูดอะไรทงเฮก็เปิดประตูห้องผู้ป่วยเข้าไปข้างใน เพียงเสี้ยววินาทีทงเฮเองก็บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงกับการที่เห็นคยูฮยอนที่มีผ้าพันรอบศีรษะตามแขนเหมือนมีรอยกระจกบาดกำลังยืนกดโทรศัพท์อย่างเอาเป็นเอาตายทงเฮรู้ดีว่าคยูฮยอนโทรหาใครเพราะเสียงเพลงที่ดังขึ้นมันคือดังอยู่ในมือของทงเฮเอง
“ ทงเฮ ..”
“ …………….”
ทงเฮไม่ได้ตอบอะไรแต่เดินเข้าไปใกล้ๆคยูฮยอนก่อนจะยกมือขึ้นมาทำท่าจะชกใส่แต่คยูฮยอนยกมือข้างที่ไม่มีบาดแผลจับไว้ทันร่างสูงเงียบลงเมื่อเห็นว่าอยู่ดีดีน้ำตาทงเฮก็ไหลออกมาจากดวงตากลมโต
“ ตกใจแทบแย่ ไอ้บ้า! นายทำฉันจะบ้าตายได้เลยนะ ไอ้เพลย์บอยเฮงซวย ”
คยูฮยอนยืนนิ่งไปสักพักก่อนจะรวบร่างตรงหน้าเข้ามากอดถึงแม้จะเก้ๆกังๆเพราะคยูฮยอนยังเจ็บแผลอยู่แต่ทงเฮที่ซบหน้าร้องไห้จนเสื้อคนไข้ที่คยูฮยอนใส่อยู่เปียกชุ่มกลับยกมือขึ้นกอดเอวคยูฮยอนไว้หลวมๆเพียงเท่านั้นคยูฮยอนก็ลืมหมดแล้วว่าบาดเจ็บขนาดไหน
The cold was so frightened.
As far as I know from others.
What I do not understand.
ทงเฮลงเส้นวาดรูปคยูฮยอนใส่ชุดคนไข้แล้วยิ้มบางๆจำได้ว่ากอดกันนานไปหน่อยจนคุณหมอและพยาบาลต้องแกล้งเคาะประตูเพื่อจะได้เข้ามาตรวจแต่คยูฮยอนก็ไม่ยอมปล่อยมือทงเฮจนโดนคุณป๋าที่มาดูอาการลูกชายตัวเองต้องจับแงะออกจากนั้นคุณป๋าก็พาตัวเขาไปนั่งคุยเล่นเรื่อยเปื่อยเล่าเรื่องนู้นเรื่องนี้ตั้งแต่สมัยคยูฮยอนยังเด็กเพื่อฆ่าเวลารอคุณหมอตรวจอาการเพลย์บอยคยูฮยอนที่ตอนนี้ป่วยจนหมดสภาพ
ทงเฮพลิกหน้าต่อไปเพื่อจะวาดเรื่องราวที่คิดว่ามันน่าประทับใจที่สุดตั้งแต่คบกันมาจำได้ว่าตอนที่คุยกับคุณป๋าของคยูฮยอนคุณป๋าบอกว่าคยูฮยอนเอาใจเก่งนะ ทำนู่นทำนี่ให้แต่ความโรแมนติคไม่ค่อยจะมี เทศกาลอะไรก็อย่าไปหวังอะไรซึ้งๆจากคยูฮยอน แต่คุณป๋ายังบอกอีกว่ายังไม่เห็นมันเคยทำอะไรให้ใครมาก่อนสักคน
แต่วันนั้น วันที่ทงเฮจำได้ วันที่เป็นแฟนกัน
ทงเฮเขียนในสมุดตัวโตๆว่า เป็นแฟนกันวันวาเลนไทน์ โคตรเชย !
วันวาเลนไทน์ของทุกปีนับว่าเป็นวันที่ร้านกาแฟจะยุ่งวุ่นวายมากที่สุดในรอบปีคู่รักต่างๆนานาจากทุกที่จะจับจองที่นั่งในร้านกันจนแน่นไปหมดเค้กหน้าตาน่ารักที่ปรับเปลี่ยนตามเทศกาลขายดีเป็นเทน้ำเทท่า ทงเฮ แทมิน พี่ทงฮวา หรือแม้แต่คยูฮยอนก็ยุ่งจนหัวปั่นด้วยเช่นกัน โดยเฉพาะคยูฮยอนที่ต้องเสริฟกาแฟไปด้วยและต้องขับรถไปส่งเค้กที่มีลูกค้าสั่งไว้ กว่าจะถึงเวลาปิดร้านทุกคนก็แทบหมดแรงทงเฮนั่งลงตรงพื้นหน้าเค้าเตอร์เพื่อนั่งพัก ทงเฮหลับตาลงเพื่อจะพักสายตาเพียงแป๊บเดียวแต่พอลืมตาขึ้นมากลับพบเค้กชอคโกแลตอันเล็กๆอยู่ตรงหน้า
“ ทำเอง ?”
“ ซื้อมาสิ ผมทำอาหารเป็นที่ไหนกัน ”
ทงเฮหลุดหัวเราะในเวลาแบบนี้เขาก็ต้องบอกว่าทำเองเพื่อความดูดีกันทั้งนั้นอีตาเพลย์บอยนี่ท่าทางจะไม่เคยเซอไพร์คนนะคงมีแต่ซื้อของแจกคู่ควงไปวันๆแน่
“ อร่อยเหรอไงร้านนี้ ”
“ ไม่รู้เหมือนกันนะ แต่เจ้าของร้านน่ารักดี โคตรขาว ”
ทงเฮเหลือบตามองคยูฮยอนที่ยิ้มให้พลางบอกว่าไม่ได้คิดอะไรแต่เจ้าของร้านน่ารักจริงๆเป็นเชฟทำขนมรู้สึกว่าจะเป็นแฟนดาราสักคนถ้าจำไม่ผิดคงเป็นชเวซีวอน ทงเฮไม่ได้พูดอะไรแต่รับเค้กนั้นมาไว้กับมือก่อนจะยกขึ้นมามองใกล้ๆ เมื่อรู้สึกว่าบนเค้กที่เป็นรูปเด็กผู้ชายคุกเข่ายื่นอะไรสักอย่างให้ทุกอย่างทำมาจากน้ำตาลยกเว้นกระดาษที่เด็กผู้ชายยื่นมาทงเฮขมวดคิ้วเพราะลองหยิบขึ้นมากลายเป็นกระดาษจริงๆไม่ใช่ทำมาจากน้ำตาล ทงเฮเลยคลี่กระดาษออก
ผมรักคุณนะทงเฮ ครั้งที่ 999 แล้วนะ
คบกับผมได้ไหมครับ ..
ทงเฮค่อยๆหันมามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆคยูฮยอนเองก็ดูจะลุ้นไม่น้อยเพราะท่าทางลุกลี้ลุกลนเหมือนรอคอยคำตอบ ทงเฮอ่านข้อความในกระดาษอีกรอบแล้วยิ้มบางๆ
“ คิดเองเหรอวิธีนี้ ”
“ ยัยฮโยมินคิดให้ บอกว่ามันได้ผลชัวร์ๆ ”
ทงเฮยังจำฮโยมินได้แฟนเก่าคยูฮยอนที่เคยมาวีนที่ร้านแต่หลังจากนั้นฮโยมินก็แวะมาที่ร้านบ่อยขึ้นแต่ไม่ได้มาหาคยูฮยอนแต่กลับกลายว่ามาหาทงเฮมาปรึกษาเรื่องอะไรเยอะแยะมากมายโดนเขาด่าบ้างบางเรื่องเพราะฮโยมินยังเป็นคุณหนูที่ไม่ค่อยคิดอะไรใช้แต่อารมณ์รวมทั้งเรื่องหัวใจเพราะเจ้าตัวไปเจอผู้ชายคนใหม่ก็เลยอยากให้เขาดูให้หน่อยว่าจะเป็นเหมือนเพลย์บอยคยูฮยอนรึเปล่า พอทุกอย่างลงตัวคยูฮยอนและฮโยมินก็กลายมาเป็นเพื่อนกันได้อย่างสนิทใจ
ทงเฮเงียบลงแล้วอ่านข้อความในกระดาษซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้ยินเสียงคยูฮยอนบ่นพึมพำว่าไม่เห็นจะเวริคเลยวิธีนี้ ทงเฮหยิบช้อนมาตักเค้กชอคโกแลตขึ้นมาชิม
“ เค้กอร่อยดีนะ หวานดี เนื้อก็นุ่ม ชอคโกแลตก็ไม่เลี่ยน ครีมก็สด และฝากบอกฮโยมินว่า วิธีนี้มันได้ผล ”
คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมามองเมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายแต่ทงเฮก็เฉไฉกินเค้กชอคโกแลตต่อจนคยูฮยอนต้องยกมันออกไปไกลๆ คยูฮยอนกเขยิบเข้ามาใกล้ๆก่อนจะจับมือทงเฮไว้แน่น
“ ผมไม่รู้ว่าเวลาเขาขอเป็นแฟนกันเขาต้องทำยังไง เมื่อก่อนผมยอมรับว่าเริ่มจากบนเตียงก่อน จากนั้นค่อยว่ากัน เอาเข้าจริงๆมันตื่นเต้นจนนึกว่าตัวเองเป็นโรคหัวใจเลยจริงๆให้ตาย ”
“ เวอร์ เป็นแฟนกันใช่ว่าฉันจะยอมนายนะ บอกไว้ก่อน ”
“ ผมเป็นฝ่ายยอมทงเฮเองก็ได้ ”
“ ให้มันจริงเหอะ ถ้านายมีคนอื่นหรือแอบไปมีใครนอกจากฉัน นายมีแต่ตายกับตาย จำเอาไว้เลย ”
คยูฮยอนพยักหน้าตะเบ๊ะรับเหมือนรับคำสั่งจากหัวหน้าทงเฮเอนศีรษะซบลงบนไหล่คยูฮยอนเพราะรู้สึกเหนื่อยมากจริงๆคยูฮยอนเองก็เอนซบลงมาเพราะว่าวันนี้เขาแทบหมดแรง เอาเถอะ เป็นแฟนกันแล้ววันวาเลนไทน์ก็ไม่สำคัญไว้พรุ่งนี้ค่อยมากอดรัดฟัดเหวี่ยงกันก็ได้ คยูฮยอนลองกระซิบเบาๆกับคนที่นอนซบอยู่พร้อมกับจูบที่หน้าผากคนที่นอนหลับตาเบาๆแต่เสียงที่ตอบกลับมาคล้ายเสียงกระซิบทำให้คยูฮยอนต้องยิ้มอย่างมีความสุข
“ ผมรักคุณนะทงเฮ ”
“ ครั้งที่ 1000 ”
เสียงกดถ่ายรูปโพลาลอยด์ที่ดังขึ้นทำให้แทมินรีบดึงรูปออกมาสะบัดก่อนจะหันไปมองทั้งคู่ที่นอนซบกันหลับแล้วยิ้มก่อนจะเอารูปที่ถ่ายได้ไปติดตรงบอร์ดวาเลนไทน์ตรงฝาผนังร้าน
I do not know me.
I like that better.
Here is some of the body.
ทงเฮเงยหน้ามองรูปโพลาลอย์ใบเดิมที่คยูฮยอนเอามาติดที่คอนโดสีมันซีดจนมองแทบไม่เห็นแต่คยูฮยอนก็ยังคงจะเก็บไว้ถึงแม้ว่าจะมีรูปคู่กันมากมายเป็นร้อยๆใบแล้วก็ตาม ทงเฮยังคงวาดอะไรลงในสมุดอีกหลายอย่าง เรื่องราวตอนทะเลาะกันจำได้ว่าตอนที่เลิกกันครั้งนั้นยอมรับว่าเสียใจมาก ทั้งๆที่คอยบอกตัวเอาไว้อยู่แล้วว่าอาจจะมีสักวันที่เขากับคยูฮยอนไปด้วยกันไม่ได้แต่พอเอาเข้าจริงๆมันเสียใจจนร้องไห้ไม่หยุด
คนอื่นอาจจะมองว่าตัวทงเฮเองให้อภัยคยูฮยอนง่ายไปรึเปล่า แต่ทงเฮรู้ดีเพราะรู้จักคยูฮยอนมากกว่าใครเลยรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะต้องปรับตัวเพื่อใครสักคน คยูฮยอนไม่เคยมีความรัก ไม่เคยรู้วิธีที่ต้องดูแลความรัก แต่ตอนที่คยูฮยอนกอดทงเฮแน่นที่สนามบินร้องไห้อย่างไม่อายใครนั่นทำให้ทงเฮรู้ว่า คยูฮยอนไม่มีทางปล่อยให้ความรักหายไปไหน เพราะมันเป็นความรักถึงต้องเรียนรู้อะไรด้วยกันอีกหลายอย่าง
ทงเฮเชื่อว่าอย่างนั้น
ตั้งแต่นั้นมาไม่ใช่แค่คยูฮยอนที่ต้องปรับตัวทงเฮเองก็ต้องค่อยๆเข้าใจคยูฮยอนด้วยเช่นกัน และมันก็เป็นอย่างนั้นมาเรื่อยๆ ทงเฮเงยหน้าขึ้นมามองนาฬิกาเมื่อเห็นว่าเกือบห้าทุ่มแล้วเลยเอนตัวเท้ากับเค้าเตอร์ตรงห้องครัวเพื่อวาดอะไรเรื่อยเปื่อยแต่เพียงไม่นานก็เผลอหลับทั้งๆที่ดินสอยังคาอยู่ที่มือ
The caretaker when she fell.
Her arms when the wind is hot.
Just a lot of problems. We have not lost.
เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นพร้อมกับมือแกร่งที่ค่อยๆดึงดินสอในมือทงเฮออกเบาๆร่างสูงก้มลงหอมแก้มแรงๆคนที่หลับอยู่ก่อนจะพาดเสื้อไว้บนเค้าเตอร์แล้วนั่งลงเก้าอี้ข้างๆคยูฮยอนค่อยๆดึงสมุดที่ทงเฮนอนทับอยู่เบาๆพอดึงออกมาได้ก็นั่งเปิดอ่านตั้งแต่หน้าแรกๆ เพราะเสียงเปิดกระดาษทำให้ทงเฮค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามอง
“ ตื่นแล้ว มอนิ่งคิสก่อน ” คยูฮยอนแกล้งยื่นหน้าไปจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากทงเฮเบาๆก่อนจะยื่นแก้มให้หอมบ้างแต่กลับโดนหยิกแก้มแรงๆ
“ มอนิ่งอะไร เพิ่งจะห้าทุ่มแล้วนี่กลับมานานแล้วเหรอ หิวรึเปล่า ” ทงเฮลุกจากที่นั่งตั้งใจจะไปหาขนมให้คยูฮยอนแต่โดนร่างสูงรั้งมากอดไว้ให้ดูสมุดที่ที่ทงเฮวาดไปพร้อมกัน
“ เจ็ดปีแล้วนะทงเฮ เราอยู่ด้วยกันมาเจ็ดปีแล้ว ”
“ จะขอแต่งงานอีกรอบหรือไง ?”
ทงเฮและคยูฮยอนไม่ได้แต่งงานกันจริงๆแบบพิธีการอะไรนั่นแต่คยูฮยอนซื้อแหวนพร้อมกับสวมให้ต่อหน้าคุณป๋าพร้อมกับบอกว่าผมแต่งงานแล้วนะ ทำหน้าตาซีเรียสจริงจังจนคุณป๋าหัวเราะ แต่คุณป๋าก็พยักหน้าพร้อมกับอวยพรให้
“ มีของจะให้ทงเฮนะ”
“ เค้กชอคโกแลตจากร้านคนน่ารัก ?”
คยูฮยอนดีดหน้าผากคนกวนโมโหเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกล่องใบใหญ่พร้อมกับค่อยๆเปิดออก ทงเฮยื่นนิ่งเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
โมเดลแบบบ้าน ..
“ อันนี้เหมือนของจริงทุกประการ ไม่มีผิดเพี้ยน ตรงนี้ห้องดูทีวี อันนี้ห้องนอน มีสองห้องแต่เราคงใช้ห้องเดียว อ้อ มีห้องทำงานของทงเฮด้วยนะ จะตัดต่อรายการอะไรทำได้เลย เครื่องมือพร้อม ส่วนนี่ห้องครัว…..”
คยูฮยอนยังคงอธิบายบ้านหลังใหญ่ไม่หยุดแต่ทงเฮไม่ได้ฟังเท่าไหร่เพราะเอาแต่มองหน้าคนพูด ไม่คิดว่าคยูฮยอนจะทำจริงคยูฮยอนบอกตั้งนานแล้วว่าอยากมีบ้านเป็นของตัวเองไว้อยู่ด้วยกันสองคน แต่เอาใกล้ๆบ้านคุณป๋าเพราะคุณป๋าจะได้ไม่เหงา ตอนนั้นทงเฮคิดว่าคยูฮยอนพูดเล่นเพราะมีบ้านหลังใหญ่โตแล้วจะมีอีกหลังทำไม แต่คยูฮยอนอยากสร้างด้วยเงินของตัวเอง อยากทำทุกอย่างด้วยตนเองทั้งหมด
“ ไม่ชอบเหรอ ” คยูฮยอนหันมามองหน้าทงเฮที่เอาแต่ยิ้มแต่น้ำตาคลอ
“ ชอบ ”
คยูฮยอนหัวเราะเพราะทงเฮยิ้มไปร้องไห้ไปมือใหญ่ปาดน้ำตาให้เบาๆ
ก่อนจะคว้าทงเฮมากอดไว้แน่น
“ อยู่ด้วยกันนะ บ้านของเรา ”
“ อืม .. อยู่ด้วยกัน ”
I do not know me.
I like that better.
Here is some of the body.
“ ผมรักคุณนะทงเฮ ”
“ ครั้งที่ 56,790”
My life from now until eternity.
Her heart is only
We will stay until the day I die.
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์
ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้น
รักของเราจะอยู่จนวันตาย
.
THE END
ความคิดเห็น