คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF] :: series 4 : Secret is my happiness ::
::Secret is my happiness ::
Are you sure it’s love? I’m your love?
That you’ll never leave
“ ยิ้มอะไร มีอะไรดีดีหรือไง ”
ซองมินจ้องจับผิดมาที่ซีวอนที่นั่งตีกลองอย่างอารมณ์ดีผิดแปลกไปจากทุกวันขนาดตีผิดจังหวะก็ยังยิ้มได้ร่างสูงยักไหล่แล้วตีกลองเล่นต่อไปซองมินเลยเลิกสนใจหันมามองคังอินที่พยายามเล่นเบสไปด้วยคุยโทรศัพท์ไปด้วย ซองมินส่ายหัวแต่ละคนมันดูปกติดีจริงๆ
“ คยูฮยอนกับเด็กแคระไปไหน ”
“ ไอ้คยูฮยอนบอกไปส่งทงเฮที่คณะ ”
“ งั้นอีกนานกว่าจะมา ”
ซองมินเลยเล่นกีตาร์เรื่อยสายตาเหลือบมองซีวอนที่ใส่หูฟังไปตีกลองไปด้วยอารมณ์ดีแบบแปลกๆตั้งแต่เช้าคังอินกับซองมินหันหน้ามามองกันอย่าง งง ๆ ช่างเถอะเพื่อนมีความสุขก็โอเค
Go back to think again, carefully do it all over again.
Before making up your mind.
“ คยูฮยอน กินอาหารเช้าสุดหรูกัน ” ทงเฮที่เดินไปซื้อของที่ร้านแถวๆคณะวางของกินมากหน้าหลายตาเพื่อนๆของทงเฮรู้จักคยูฮยอนเป็นอย่างดีในกลุ่มทงเฮไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างทงเฮและคยูฮยอนเป็นยังไงปากก็บอกว่าเพื่อนแต่การดูแลเทคแคร์มันมากกว่านั้นเคยเซ้าซี้ถามทงเฮตั้งแต่ปีหนึ่งจนปีสองคำตอบก็ยังเดิมๆเลยเลิกถามกันไป
บรรยากาศก่อนเข้าเรียนเป็นสิ่งที่ทุกคนชอบในมือของทงเฮถือแซนวิชไว้อีกมือหนึ่งก็จิ้มไส้กรอกเตรียมพร้อมจนคยูฮยอนบอกว่าตะกละกินก็กินทีละอย่างเจ้าเด็กแคระเถียงทันควันมันอร่อยไปหมดอยากกินทุกอย่าง นั่งคุยเล่นกันอยู่สักพักยูอีสาวหุ่นนางแบบที่เดินเข้ามาทักที่โต๊ะแต่ทุกคนในโต๊ะรู้ดี
เพราะ คยูฮยอนนั่งอยู่ด้วยยูอีถึงจงใจเดินมา
“ ทงเฮ คยูฮยอน หวัดดี ”
“ หวัดดีกินอะไรไหม ” ทงเฮถามยิ้มๆมือก็หยิบแซนวิชชิ้นที่สองขึ้นมาถือไว้
“ ไม่ล่ะ ขอบใจคยูฮยอน กินคุ้กกี้ไหม มันน่ากินดีคยูฮยอนกินข้าวเช้าหรือยัง ” พอยูอีเอ่ยถามทุกคนในโต๊ะถึงได้เงียบลงทงเฮเคี้ยวแซนวิชไปด้วยมองคยูฮยอนไปด้วย ร่างสูงยิ้มให้ทงเฮก่อนจะหันไปบอกยูอี
“ ไม่เป็นไรครับ เก็บไว้เถอะเดี๋ยผมกินแซนวิชกับทงเฮก็ได้ ” เพราะคำตอบของคยูฮยอนชัดเจนทำให้เพื่อนบางคนที่นั่งอยู่ยิ้มอย่างอารมณ์ดียูอีเลยได้แต่ยิ้มแหยๆแล้วขอตัวเดินไปอีกทางคยูฮยอนแกล้งขยับตัวแล้วเอี้ยวตัวมาหาทงเฮแล้วกระซิบบางอย่าง
“ ชัดเจนดีไหม ”
“ ดีมาก ”
“ กลัวบางคนจะน้อยใจเพื่อนไม่สนใจกินเหล้าแล้วเมาอีก”
“ ฝันไปเลย จะไม่กินเหล้าอีกแล้ว ”
“ เดี๋ยวจับมอมเอง เมาแล้วตลกดี ”
ทงเฮเลยศอกใส่คยูฮยอนจนร่างสูงหัวเราะกลับมานั่งดีดีท่ามกลางสายตาล้อเลียนของเพื่อนทงเฮที่นั่งกันอยู่เต็มโต๊ะถึงแม้จะไม่ได้ยินบทสนทนาแต่ท่าทางน่ารักๆของคนทั้งคู่มันทำให้ทุกคนอิจฉา อีทงเฮแยกเขี้ยวใส่คยูฮยอนเมือ่ร่างสูงทำหน้ากวนใส่สาบานได้เลยชีวิตนี้จะไม่แตะแอลกฮอล์อีกเลย !
…………..
……………………
……………………………….
“ นี่ ไอ้เด็กแคระ นั่งหน้าตูมทำไมไอ้คยูฮยอนไปไหน ” คังอินตะโกนแข่งกับเสียงเพลงที่ดังมากในสถานบันเทิงในมือก็ถือแก้วเหล้าไปด้วยวันนี้เขาสอบเสร็จฉลองเรียนจบปีหนึ่งเลยกะจะเมาให้เต็มที่ ทงเฮหันมามองคังอินก่อนจะชี้ไปที่คยูฮยอนที่นั่งอยู่กับโต๊ะของคณะดุริยางค์ข้างกายของคยูฮยอนมีทิฟฟานี่สาวยดาวคณะเกาะแขนไม่ยอมปล่อย
“ ฟานี่ โคตรสวยเลยคยูฮยอนมมันจะมีแฟนสวยขนาดนี้ได้ไงวะ ”
“ คังอิน ”
“ อะไร ”
“ เอาเหล้ามาซิ ”
“ เด็กแคระ กินเหล้าเป็นเหรอ ”
“ เออ จะเป็นวันนี้แหล่ะ เอามาเลย สั่งมาสักสองสามขวดเลยนะ ”
คังอินมองทงเฮอย่าง งงๆ แล้วก็ต้องร้องเฮ้ยเมื่ออยู่ดีดีไอ้เด็กแคระก็คว้าแก้วเหล้าในมือในดื่มแบบชนิดที่ว่าไม่เหลือสักหยดสายตาทงเฮมองไปยังคยูฮยอนที่นั่งอยู่อีกโต๊ะ คังอินเลยเรียกเด็กเสริฟพร้อมกับสั่งชุดใหญ่ฉลองที่เพื่อนตัวเล็กดื่มเหล้าเป็นสักทีและดูท่าทางจะโกรธแค้นอะไรสักอย่างดื่มไปกระแทกแก้วไป จนเวลาผ่านไปทงเฮก้เริ่มเลื้อยไปโซฟาใบหน้าขาวใสแดงกล่ำโดยตรงแก้มที่แดงมากกว่าที่อื่นแต่ในมือก็ยังคงถือแก้วเหล้าไม่ยอมวาง
“ ไอ้คนนิสัยไม่ดี ! ” อยู่ดีดีไอ้เด็กแคระก็ตะโกนออกมาจนคังอินเลิกลักมองซ้ายมองขวาว่าทงเฮด่าใครวะ แต่พอมองแล้วก็ไม่เห็นจะมีอะไรจนกระทั่งคยูฮยอนเดินกลับมาที่โต๊ะแล้วขมวดคิ้วเมื่อเห็นสภาพของทงเฮที่ดูจะไม่ได้สติพอสมควร
“ ใครให้มันกินเหล้า”
“ อกหักมั้ง เห็นด่าใครนิสัยไม่ดีแล้วก็กินเหล้ายังกับน้ำเปล่า ”
“ อกหัก ?”
“ เออ ดูแลไอ้เด็กแคระเลย ขอไปโฉบสาวโต๊ะนู้นหน่อย ”
คยูฮยอนนั่งลงมองทงเฮที่พยายามลืมตามองอย่างลำบากยากเย็น พอเห็นหน้าคยูฮยอนร่างบางก็พูดออกมาเบาๆไอ้คนนิสัยแย่ นิสัยไม่ดี จนคยูฮยอนต้องแย่งแก้วในมือทงเฮแต่ทงเฮก็ไม่ยอมปล่อยจนคยูฮยอนต้องบีบมือถึงยอมปล่อยพอปล่อยออกคยูฮยอนก็ยกแก้วดื่มจนหมดกลัวว่าทงเฮจะคว้ามันไปกินอีก ทงเฮมองแก้วที่ว่างเปล่าก่อนจะหันมามองค้อนคยูฮยอน
“ กินเหล้าอะไรขนาดนี้ ”
“ ก็อยากจะเมา ”
“ แล้วอยากจะเมาทำไม ”
“ ไม่รู้ มันบอกไม่ถูก มันมึน อึดอัด อยากตะโกน สับสน หงุดหงิด บ้าบอด้วย โอ๊ยย ไม่ชอบบบ ”
“ อกหักหรือไง ”
“ ………………………..”
ทงเฮไม่ได้ตอบเพราะสติเริ่มเลือนลางฤทธิ์แอลกฮอลล์ยิ่งตีขึ้นมาบวกกับอารมณ์ที่ขึ้นๆลงทำให้ทงเฮต้องยกมือลูบหน้าตัวเองไปมาพยายามดันตัวเองให้นั่งดีดีแต่ก็ล้มปุบไปกับโซฟาจนคยูฮยอนต้องมาจับตัวให้นั่งพิง ร่างบางเงยหน้ามองคยูฮยอนทีก่อนที่ยกมือกอดแขนคยูฮยอนไว้แน่น
“ คยูฮยอน ~ ฟานี่น่ารักมากเหรอ ”
“ ถามทำไม ”
“ นายจะจีบเขาเหรอ โอ๊ย ปวดหัวจังวะ ”
“ แล้วถ้าจะจีบ ?”
“ ไม่เอา ! อย่าไปจีบเขาเลยนะ คยูฮยอน ~ โลกมันหมุนๆ ฉันปวดหัว ”
“ เมาแล้ว อยู่นิ่งๆสิ ”
“ ตอบก่อน คยูฮยอนห้ามไปจีบใครนะ ห้าม ! ห้าม ! ห้าม ! ”
“ หวงฉันขนาดนั้นเลย ”
“ หวงสิ ~ โลกมันหมุนจริงๆนะคยูฮยอน เหมือนเล่นไวกิ้งเลย ”
คยูฮยอนจับเจ้าตัวยุ่งให้นั่งดีดีสองมือจับใบหน้าของทงเฮที่ตอนนี้แดงกล่ำไปหมดทั้งหน้าแต่สายตาของทงเฮกลับมีน้ำตาที่คลออยู่คยูฮยอนไม่รู้ว่ามันเกิดจากอาการเมาหรือเพราะอะไร
“ ทงเฮ มีสติมากน้อยแค่ไหน ตอนนี้ ”
“ พอรับรู้ แต่มึนมากๆ”
“ หวงฉันนี่เพราะกลัวว่าเพื่อนอย่างฉันจะไม่สนใจใช่ไหม แค่นั้น เหมือนที่หวงคังอิน ซีวอน ซองมิน ”
“ ไม่เข้าใจ …. ไม่รู้ คนอื่นไม่รู้ แต่คยูฮยอนห้าม ฉันไม่ชอบ ไม่ตอบแล้ว ห้ามถามอีก”
“ ถ้าหวงขนาดนี้ ..”
“ ห้ามถาม ปวดหัวไปหมดแล้ว ”
“ ทงเฮ ที่หวงฉันขนาดนี้ ”
“ บอกว่าห้ามถามแล้ว ปวดหัวจะระเบิด ”
“ ฉันเป็นเพื่อนนายใช่ไหม ”
“ เออดิ ถามอะไรเนี่ยห๊ะ ”
“ คิดกับฉันแค่เพื่อนใช่ไหม ”
“ บอกว่าห้ามถาม ”
“ มากกว่าเพื่อนเคยคิดไหม ”
“ ก็บอกว่าห้ามถามไงวะ ”
“ เคยรู้สึกอะไรอย่างนั้นไหม ”
“ ไม่รู้ ! ”
“ ทงเฮ ”
“ อะไร ”
“ รักฉันใช่ไหม ”
“ ...................................”
ทงเฮไม่ได้ตอบแต่ยกมือขึ้นมาจับหน้าผากตัวเองเพราะรู้สึกถึงความร้อนร่างบางเงยหน้ามองคยูฮยอนที่มองอยู่อย่างยิ้มๆทงเฮยกมือรั้งเสื้อคยูฮยอนให้เข้ามาใกล้ก่อนจะเอนหัวให้หน้าผากตัวเองอยู่ตรงอกของคยูฮยอน
“ ฉันไม่รู้ ถามกี่ครั้งฉันก็ไม่รู้แต่ไม่ชอบ ไม่ชอบจริงๆ ไม่ชอบที่นายไปสนิทกับฟานี่ ไม่ชอบให้นายไปชอบใคร โอ๊ยย ทำไมมันถึงปวดหัวได้ขนาดนี้นะ เมาแล้วทรมานจริงๆ คยูฮยอนฉันหวงนายมากจริงๆ ถ้านายไม่ชอบ พรุ่งนี้ก็ขอให้ลืม ฉันจะไม่ห้ามนายอีก คยูฮยอน ฉันเมา …”
ทงเฮพูดเหมือนคนละเมอหลับตาพูดแต่ร่างสูงรู้ดีเวลาคนเมาพูดแปดสิบเปอเซนต์เป็นเรื่องจริงเสียงทงเฮเงียบไปแล้วแต่คยูฮยอนห้ามตัวเองไม่ให้ยิ้มไม่ได้ร่างสูงก้มลงมองคนที่หลับคาอกแล้วยกมือขึ้นมากอดเจ้าเด็กแคระไว้แน่นๆทงเฮขมวดคิ้วขยับตัวเล็กน้อยแล้วก็หลับต่อคยูฮยอนวางคางตัวเองไว้บนกลุ่มผมของทงเฮแล้วยิ้มกว้างๆอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“ กว่าจะพูดออกมาได้ ต้องให้เมาใช่ไหมหะ ไอ้เด็กแคระ ”
…………
………………………..
………………………………………….
Becouse every day i've you,
Dosen't matter what is the season,
i juse know you are in my heart.
“ กูชอบงานคณะนี้จริงๆ ”
คังอินเงยหน้ามองไปรอบๆหอประชุมที่วันนี้มีงานของภาคที่ฮยอกแจเรียนอยู่ผู้คนหน้าตาดีในคณะเดินไปเดินมาแต่พอซองมินบอกว่าเดี๋ยวจะโทรบอกพี่อิทึกให้มาเดี๋ยวนี้คังอินเลยแกล้งบอกแค่ชมไปอย่างนั้นแหล่ะ ซีวอนเดินมาพร้อมกับคยูฮยอนตามมาด้วยอีจุนเพื่อนในคณะที่วันนี้มาด้วยเนื่องจากแฟนสาวอย่างฮยอนอาก็แสดงด้วยเช่นกัน
“ เดี๋ยวมา ” ซีวอนและอีจุนเดินเลี่ยงไปอีกทางป้ายตามทางที่เขียนว่าหลังเวทีแต่ดูทั้งสองคนไม่ได้สนใจอะไรมากมายทันทีทั้งสองคนเข้ามาหลังเวทีดูจะเป็นจุดสนใจมากทีเดียวเพราะเสื้อชอปวิศวะที่เด่นและหน้าตาของคนทั้งคู่ อีจุนเดินแยกไปอีกทางก่อนที่ซีวอนจะเดินมาหาฮยอกแจที่ทำผมแต่ตาเรียวเล็กนั่นหลับตาอยู่ ซีวอนทำท่าทางให้คนที่ทำผมอยู่ว่าอย่าส่งเสียงก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าฮยอกแจซีวอนอมยิ้มเมื่อฮยอกแจทำหน้ายู่คล้ายเมื่อยก่อนจะยกมือปิดปากเมื่อรู้สึกว่าตัวเองง่วงมากๆตาเรียวเล็กค่อยๆกระพริบตาก่อนจะลืมขึ้น
“ เฮ้ย ! ” เสียงตกใจของฮยอกแจทำให้คนแถวนั้นหันมามองที่ฮยอกแจก่อนจะตามด้วยเสียงแซวดังลั่นเมื่อเห็นเดือนคณะวิศวะนั่งอยู่ใกล้ๆ ฮยอกแจเลยโวยวายว่าแซวอะไรกันพลางบอกนี่อดีตประธานนักเรียนโรงเรียนเก่า แต่ทุกคนทำหน้าตาไม่เชื่อส่งเสียงกิ้วๆไม่เลิก
“ มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ ตั้งแต่เห็นนายนอนน้ำลายไหล ”
“ กวนและ เอาดีดี ”
“ สักพัก ตื่นเต้นไหม ”
“ นิดหน่อย ”
ซีวอนยังคงคุยไปแกล้งแหย่ฮยอกแจไปจนเพื่อนที่ทำผมอยู่ถึงกับต้องปิดหน้าเขินจนฮยอกแจหันมามองแล้วบอกว่าจะเขินอะไรก็เพื่อนคุยเล่นกันธรรมดาแต่เพื่อนก็ส่ายหน้าบอกไม่รู้รู้แต่ว่าบรรยากาศระหว่างฮยอกแจและซีวอนมันทำให้เขาเขินมากๆ
การแสดงผ่านไปด้วยดีทุกคนที่มาก็เพื่อนในคณะที่มาส่งเสียงกริ๊ดโชว์เพื่อนตัวเองทั้งนั้นอีทงเฮก็เป็นหนึ่งในนั้นไอ้เด็กแคระมีอุปกรณ์เชียร์ออกนอกหน้าด้วยจนคยูฮยอนบอกว่าเป็นคณะที่สนุกสนานมากจริงๆ พอจะจบงานทุกคนก็เดินมาหาฮยอกแจที่ถ่ายรูปอยู่บนเวทีก่อนจะปลีกตัวมาหากลุ่มเพื่อนที่โรงเรียน พอมาถึงคังอินก็โชว์บัตรให้ฮยอกแจดูพลางบอกว่าได้ฟรีเพราะไอ้เด็กแคระหามาให้ไม่เสียเงินสักบาท เลยโดนฮยอกแจแลบลิ้นใส่บอกว่า งก
“ ไปก่อนนะ นัดพี่อิทึกไว้ ซองมินไปป่ะ ” ซองมินพยักหน้าก่อนจะโบกมือให้ทั้งซีวอนและฮยอกแจส่วนทงเฮมัวแต่ไปถ่ายรูปกับเพื่อนในคณะโดยมีตากล้องเป็นคยูฮยอนที่ถ่ายเกินกว่าสิบรูป
ซีวอนยืนพิงเวทีอยู่ด้านล่างข้างๆมีฮยอกแจนั่งห้อยขาอยู่บนเวทีซีวอนยื่นโทรศัพท์ให้ดูรูปที่ถ่ายฮยอกแจตอนแสดงร่างบางยู่หน้าบอกว่ารูปน่าเกลียดให้ลบออกแต่ซีวอนก็คว้าเอาไว้บอกว่าจะเก็บไว้ดูเล่น จนฮยอกแจต้องตีแขนแรงๆแล้วบอกให้ลบไม่งั้นจะโกรธจริงๆ ฮยอกแจบอกให้ซีวอนดูรูปไปก่อนจะเข้าไปหยิบน้ำ ร่างสูงเลยได้แต่พยักหน้า ฮยอกแจเลยลุกขึ้นแต่พอกลับมาที่เดิม กลับมีคูฮาราสาวตัวเล็กยืนคุยอยู่กับซีวอนอยู่ ฮยอกแจเลยนั่งลงข้างๆซีวอนแต่ไม่ได้พูดอะไรแต่สายตาเหลือบมองคูฮาราที่มองฮยอกแจอยู่เช่นกัน
“ เปิดไม่ออก ” ฮยอกแจยื่นขวดน้ำให้ซีวอนร่างสูงรับมันมาทำท่าจะออกแรงเต็มที่แต่กลับเป็นว่าฝามันเปิดออกได้อย่างง่ายดายโดยที่ไม่ต้องออกแรงอะไรเลย ร่างสูงหันมามองฮยอกแจที่มองเขานิ่งๆก่อนจะใส่หลอดลงขวดยื่นให้แทนที่ฮยอกแจจะยื่นมือมารับแต่กลับก้มลงไปดูดน้ำแทน
“ ซีวอนหิวข้าวหรือเปล่า ”
“ หิว ฮยอกแจอยากกินอะไร ”
“ อาหารญี่ปุ่น ”
“ โอเค ไปเปลี่ยนชุดได้แล้วครับ ”
เพราะซีวอนรู้ดีว่าฮยอกแจกำลังทำอะไรเลยแกล้งพูดจาหวานแหววให้สนุกสนานกับการแกล้งคนของฮยอกแจซะหน่อยแล้วก็ได้ผลคูฮาราเอ่ยขอตัวก่อนจะเดินหนีไปอีกทางเพราะรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินฮยอกแจเหลือบมองก่อนจะหันมาทำหน้าบึ้งใส่ซีวอน
“ เผลอไม่ได้เลยนะ ”
“ ก็คนมันหล่อ แต่ก็ดีนะได้เห็นใครบางคนหึง นานๆจะได้เห็นที ”
“ หึงอะไร ก็แค่แกล้งเล่นเท่านั้นแหล่ะ ”
“ ร้ายนะเรา เจ้าเด็กแสบ !”
ฮยอกแจร้องฮื่ออย่างหมั้นไส้ก่อนจะยกมือตีซีวอนแรงๆหนึ่งทีแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะว่าคนอื่นอาบไปกันหมดแล้วซีวอนเลยบอกว่าเดี๋ยวกลับไปเอารถที่คณะแล้วจะกลับมารับอีกรอบ ทันทีที่อาบน้ำเสร็จฮยอกแจเก็บของลงกระเป๋าเร็วๆเพราะทุกคนออกไปจากที่นี่กันหมดแล้ว ฮยอกแจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปขนมและดอกไม้ที่เพื่อนในคณะเอามาให้ก่อนจะดูรูปในโทรศัพท์ไปเรื่อยๆก่อนจะหยุดที่รูปขนมเค้กวันเกิดเมื่อปีที่แล้วพอนึกขึ้นได้ก็หัวเราะ
ชเวซีวอน เป็นคนที่ตลกมากจริงๆ
….
………………………
………………………………………
ตอนปีหนึ่งฮยอกแจที่เข้ามาเป็นน้องใหม่ในคณะศิลปกรรมของมหาวิทยาลัยโซลเพื่อนเก่าบางคนก็เรียนที่นี่บ้างเยอะพอสมควรอย่างน้อยก็มีอีทงเฮเพื่อนตัวเล็กๆที่อยู่คณะเดียวกัน เพราะสนุกสนานกับชีวิตมหาลัยที่เพิ่งเริ่มต้นทำให้ฮยอกแจไม่ได้สนใจอะไรมากมายใครจะประกวดดาวเดือนอะไรของมหาลัยฮยอกแจก็ไม่ค่อยอยากรู้เท่าไหร่จนกว่าจะรู้ว่าใครเป็นใครดังแค่ไหนในมหลาลัยก็ผ่านมาเกือบครึ่งปี โรงอาหารกลางของมหาลัยเป็นสถานที่พวกนักศึกษาชื่นชอบเพราะนอกจากจะได้พักผ่อนจากการเรียนที่เคร่งเครียดแล้วยังได้เจอกับคนในคณะอื่นๆ
“ กินอะไรดีฮยอกแจ เบื่อพวกเส้นๆเนอะ ” คีย์ที่ใส่เสื้อสีชมพูโดดเด่นเอ่ยถามฮยอกแจที่คอยมองร้านค้าต่างๆนานเพราะมองอะไรเพลินๆทำให้ถอยไปชนกับใครสักคนที่ยืนอยู่ก่อนแล้ว
“ ขอโทษ อ้าว …ประธานนักเรียน ”
“ อีฮยอกแจ หัวหน้าชมรมเต้น เลิกเรียนประธานนักเรียนได้แล้ว ”
ฮยอกแจเพิ่งรู้ว่าชเวซีวอนอดีตประธานนักเรียนจะเรียนที่นี่แถมเป็นถึงเดือนคณะวิศวะซีวอนทักฮยอกแจว่าโตขึ้นเมื่อก่อนดูเป็นเด็กกระโปโลเต้นไปเต้นมาอยู่และก็ดูไม่น่าแปลกใจเพราะฮยอกแจเก่งเรื่องการเต้นมาตั้งแต่ไหนแต่ไหน
“ แล้วเจอกันนะ ” ฮยอกแจยกมมือลาซีวอนก่อนจะเดินไปหาคีย์และกลุ่มเพื่อนที่รุมกันถามว่าฮยอกแจรู้จักซีวอนได้ยังไงทำไมไม่พามารู้จักบ้างซีวอนได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆแล้วหันหลังก่อนจะหันกลับมามองฮยอกแจที่ยกมือปฏิเสธเมื่อโดนเพื่อนล้ออย่างเอาเป็นเอาตาย
ทำไมถึงรู้สึกว่าน่ารักนะ
ตั้งแต่วันนั้นทุกครั้งที่ซีวอนเจอฮยอกแจการทักทายแกมแหย่จึงเป็นเรื่องปกติมือแกร่งชอบขยี้ทรงผมที่ฮยอกแจมักจะเซ็ทมาอย่างดีจนยุ่งเหยิงคำพูดต่างๆนานาๆที่คุยกันก็เหมือนเพื่อนกันปกติจนคนภายในนอกดูไม่ออกเหมือนเพื่อนโรงเรียนเก่าเจอกัน
you are the season of love ,
that make the earth so shiny.
No ones understand ,
If them never open the mind like me to be in love with you
ฮยอกแจที่นั่งเล่นเกมส์ในคอมพิวเตอร์อยู่ดีดีก็ต้องหยุดเล่นเพราะเสียงเมดเสดที่ดังขึ้นร่างบางเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะจมวดคิ้วเมื่อเห็นข้อความที่ปรากฏเลยส่งกลับไปบ้าง
[ นอนหรือยัง ฝันดีนะ ชเวซีวอน ]
[ส่งผิดเบอร์รึเปล่า นี่ฮยอกแจนะ ]
[ไม่ผิด ฝันดีก็บอกว่าฝันดี ชเวซีวอน ]
[กวนเรอะ ! ชเวซีวอน …. อีฮยอกแจ]
[โหดตลอด ฝันดีอีกรอบ ซีวอน ]
ฮยอกแจมองข้อความในมือถืออีกครั้งอะไรของเขากันชเวซีวอนอาจจะเรียนหนักจนสมองเบลอและมันก็เป็นอย่างนี้มาเรื่อยๆฮยอกแจบอกตรงๆว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่เขาเองก็ไม่รู้จากตรงไหนที่เราคุยไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดาแต่เป็นแบบอื่นแต่ฮยอกแจยอมรับในตอนแรกฮยอกแจไม่คิดว่าซีวอนจะมาจริงจังอะไรอาจจะแค่เล่นกวนประสาทไปตามประสา แต่นับวันมันทุกๆอย่างมันเริ่มบอกว่าไม่ใช่
ชเวซีวอนเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีบางครั้งก็ฉลาดจนถึงขั้นเจ้าเล่ห์
แต่บางครั้งก็ซื่อบื้อจนตลกมากๆ
เหตุการณ์ที่เขาไม่มีวันลืมมันคือวันเกิดเมื่อปที่แล้วซีวอนบอกว่าไม่ว่างต้องไปเชจูกับเพื่อนที่คณะฮยอกแจเองก็ไม่ได้ว่าอะไรเลยได้แต่บอกว่าไม่เป็นไรหรอกเพราะยังไงเดี๋ยวฮยอกแจก็ต้องปาร์ตี้กับเพื่อนอยู่แล้ว สรุปว่าวันนั้นฮยอกแจเลิกปาร์ตี้และถึงบ้านตอนห้าทุ่มเพราะพรุ่งนี้มีเรียนเช้า ฮยอกแจนั่งอยู่บนเตียงมองของขวัญที่เพื่อนๆให้มาก่อนจะกดรับโทรศัพท์ที่ดังขึ้นและก็พอจะเดาได้ว่าใครโทรมา
“ ทำอะไรอยู่ ”
“ แกะของขวัญ”
“ ได้เยอะเลยล่ะสิ กินเค้กยัง ”
“ กินไปคำเดียวนอกนั้นเอามาป้ายเล่น แล้วนี่อยู่ไหน ”
“ อ้อ อยู่ …อยู่ อยู่ในห้องพัก ”
ฮยอกแจขมวเคิ้วเพราะรู้สึกว่าน้ำเสียงของซีวอนดูประหลาดๆ ร่างบางลุกขึ้นตั้งใจจะไปหยิบกรรไกรมาตัดกล่องของขวัญแต่เพราะห้องของฮยอกแจอยู่ทางด้านหน้าของบ้านและระเบียงยื่นออกไปข้างนอกเงาคนตรงประตูหน้าบ้านทำให้ฮยอกแจเดินมาเปิดประตูระเบียงก่อนจะพยายามมองก่อนจะหลุดหัวเราะเพราะแค่เห็นก็รู้ทันทีว่าใคร
ชเวซีวอนที่พยายามคุยโทรศัพท์ไปและจุดเทียนที่ปักเค้กไปด้วย
“ ซีวอน …ที่นั่นลมแรงมากไหม ”
“ มาก อากาศดี โอ๊ย อย่าดับสิวะ ” ประโยคหลังซีวอนตั้งใจพูดเบาๆแต่ฮยอกแจก็ยังได้ยินร่างบางนั่งลงตรงขอบประตูยกเข่าขึ้นมากอดมองดูซีวอนที่พยายามจุดเทียนทั้งๆที่ลมพัดอยู่ตลอดเวลา พอจุดได้อีกแท่งก็ดับ ติดๆดับๆมันอยู่อย่างนั้น
มันเป็นภาพที่ตลกมากจริงๆผู้ชายตัวโตๆกำลังพยายามจุดเทียนบนเค้ก
โทรศัพท์ก็ต้องคุยให้เหมือนอยู่เชจูจริงๆ
น่ารักดีจริงๆ ^^
สุดท้ายแล้วชเวซีวอนก็สามารถจุดเทียนได้ทั้งหมดและฮยอกแจต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องเซอไพร์ที่เกิดขึ้นฮยอกแจเอาแต่ยิ้มและหัวเราะและเป่าเค้กตามที่ซีวอนบอก ร่างบางมองซีวอนที่ยิ้มจนลักยิ้มบุ๋มเหมือนเป็นเจ้าของวันเกิดซะเอง ฮยอกแจยกนิ้วปาดครีมบนเค้กก่อนจะป้ายลงบนแก้มซีวอน จนซีวอนต้องป้ายกลับพร้อมกับบอกบางอย่างที่ทำให้ฮยอกแจเฉไฉหน้าแดงเอาแต่มองเค้กในมือแทน
“ Happy Birthday เด็กแสบ บอกตามตรงไม่เคยทำเซอไพร์แบบนี้ให้ใครเลยนะ เขินชะมัด ”
Only you never leave me.
What ever happen the sky not shine,
You are stay to console me and bring me cross the bad times.
You are my original angel.
………….
……………………..
…………………………………..
ฮยอกแจนึกถึงแล้วตลกมากจริงๆซีวอนเองก็ยังไม่รู้ว่าเรื่องเซอไพร์วันนั้นเขารู้ตั้งแต่เห็นซีวอนพยายามจุดเทียนอยู่หน้าบ้านแล้วร่างบางเดินออกมาจากข้างหลังเวทีตอนนี้ทั้งหอประชุมเงียบกริบเพราะทุกคนออกไปกันหมดแล้วฮยอกแจเดินไปเช็ดผมไปตาก็คอยมองโทรศัพท์ไปด้วยมือก็ยกมือเช็ดผมไปมาจนกระทั่งเดินมาชนใครคนหนึ่ง ร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองก่อนที่ซีวอนจะหยิบผ้าเช็ดผมไปเช็ดให้ซะเอง
ฮยอกแจมองซีวอนที่เช็ดผมไปยิ้มไปแต่ตาก็มองฮยอกแจไปด้วยบรรยากาศรอบตัวเงียบสนิทเพราะไม่มีใครอยู่ในนี้อีกแล้วซีวอนเขยิบเข้ามาใกล้มากกว่าเดิมจนฮยอกแจรู้สึกได้สองมือของซีวอนก็ยังคงเช็ดผมให้ฮยอกแจไม่หยุดสายตาที่มองกันทำให้ซีวอนหยุดเช็ดผมก่อนที่ใบหน้าหล่อของซีวอนจะค่อยๆก้มลงมากดจมูกลงบนแก้มใสของฮยอกแจ ร่าวบางหลับตาลงเมื่อซีวอนกดจมูกเพิ่มน้ำหนักลงที่แก้มใสๆนั่นอีกครั้งก่อนจะเงยหน้า
“ แค่นี้ก่อนนะ ”
“ …………….”
“ หรืออยากให้จูบ ”
“ ทะลึ่ง ”
ฮยอกแจผลักไหล่ซีวอนเบาๆก่อนจะยืนให้ซีวอนเช็ดผมต่อฮยอกแจเงยหน้ามองซีวอนที่ดูจะเขินไม่แพ้กันฮยอกแจไม่รู้ว่าระหว่างเขากับซีวอนมันเริ่มจากตรงไหนและก็ไม่รู้ว่าจะจบลงแบบไหนเช่นกัน แต่ฮยอกแจรู้ดีที่ผ่านมาเขามีความสุขและเขาก็คิดว่าทุกๆความสุขที่เกิดขึ้นมันเกิดขึ้นได้เพราะ
ชเวซีวอน
For me like a someone have nothing left.
I’m not like a someones,
who have every thing but finally you chose to stay with me.
Never Ending Story
ความคิดเห็น