คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [SF] :: series 5 : Secret is I Love U ::
Secret is I Love U
Only a few ones are besides me. Only a few share the miserable time.
Who never leaves me but hold my hands to get through the hard time.
เสียงเชียร์ดังกระหึ่มทั่วทั้งโรงยิมวันนี้มีนัดดวลการแข่งขันบาสเก็ตบอลระหว่างวิศวะและบริหารแน่นอนเมื่อหล่อซ่ากับหล่อเนี๊ยบมาเจอกันผู้คนมาจากทั่วทุกสารทิศมากันแทบล้นโรงยิมนี่แค่เวลาวอล์มร่างกายนักกีฬาบางคนแค่ขยับตัวเล็กน้อยก็เรียกเสียงกรี๊ดจากบรรดารุ่นน้องผู้หญิงได้ดังกระหึ่ม
ซีวอนกับคังอินเลี้ยงลูกบาสไปมาซ้อมมือพอสมควรเพราะคณะบริหารมักจะเป็นคู่ปรับกับวิศวะมาตั้งแต่ไหนไอ้คังอินเคยเกือบมีเรื่องเพราะเด็กบริหารบังอาจกล้าตายมาจีบพี่อิทึก คังอินแทบจะกว้างไขควงใส่หน้าเด็กบริหารที่ชื่อยุนโฮจนเกือบหมดหล่อ หลังๆเวลาเจอกันเลยต้องกันตัวห่างๆไว้ กลัวจะมีเรื่องเลยเถิดถึงขั้นลงไม้ลงมือ เพราะวันนี้มีแข่งแค่สองคณะคยูฮยอนเลยไม่ได้ลงแข่งร่างสูงเดินขึ้นมานั่งลงตรงแสตนด์ชั้นล่างส่วนชั้นบนมีทงเฮที่เลิกเรียนเร็วมานั่งก่อน
ทันทีที่คยูฮยอนนั่งลงทงเฮก็ขยับตัวขยับขาให้คยูฮยอนเขยิบมาอยู่ตรงระหว่างขาสองมือกอดคอคยูฮยอนพร้อมกับเอาคางวางบนกลุ่มผมคยูฮยอนไปด้วยซองมินหันหน้ามามองทั้งคู่ก่อนจะมองไปรอบๆแล้วหัวเราะ สภาพแต่ละคนเหมือนเจอผีตอนกลางวัน รุ่นน้องปีหนึ่งบางคนที่แอบปลื้มคยูฮยอนถึงกับอ้าปากค้างเมื่อเห็นฉากสวีทของคู่รักเพื่อนสนิท
“ พวกนายสองคนทำคนอกหักเกือบครึ่งโรงยิมแล้วนะ ”
“ เพื่อนกัน มาอกหักอะไร ”
“ ทีหลังก็ปริ้นคำว่าเพื่อนแปะตรงกลางหน้าผากไว้สิ คนอื่นจะได้ไม่เข้าใจผิด”
“ ช่างคนอื่นสิ เนอะ คยูฮยอน เนอะ ”
ไอ้เด็กแคระก้มหน้ามาเออออห่อหมกเนอะแนะกับคยูฮยอนที่เงยหน้ามายักคิ้วให้ทงเฮเลยหัวเราะคยูฮยอนเลยรั้งคอไอ้เด็กแคระซะจนหน้าผากแทบติดกันเสียงอู้วดังขึ้นรอบๆแสตนด์ที่ทั้งสองคนนั่งอยู่ จนซองมินรู้สึกอยากจะขยับตัวไปนั่งอยู่อีกฝั่งจริงๆ
ในสนามบาสคังอินสะบัดมือไปมาเพื่อวอล์มร่างกายก่อนจะเดินไปหาพี่อิทึกที่ยืนอยู่ตรงข้างสนาม ทันทีที่โจทย์เก่ายุนโฮเดินเข้ามาคังอินคว้าเอวพี่อิทึกทันทีจนพี่อิทึกต้องยกมือขึ้นมาตีเพราะท่าทางเหมือนเด็กที่หวงของมากๆ ซีวอนได้แต่ส่ายหน้าขำๆถึงคังอินจะกะล่อนไปเรื่อยแต่สุดท้ายก็รักพี่อิทึกแค่คนเดียวจริงๆ ซีวอนละสายตาจากคังอินหันมามองแสตนด์ที่มีกลุ่มศิลปกรรมนั่งอยู่ แน่นอนเพราะเสื้อผ้าและหน้าตาที่เด่นจากคณะอื่นทำให้เป็นจุดสนใจได้ไม่ยากหนึ่งในนั้นมีอีฮยอกแจที่นั่งท้าวคางมองอะไรเรื่อยเปื่อยจนสายตามาหยุดที่ซีวอนที่กอดอกมองก่อนอยู่แล้ว ฮยอกแจขมวดคิ้วเมื่อซีวอนกวักมือเรียกให้ลงไปหา
“มีอะไร ”
“ คนจะแข่งบาสก็ต้องมีกำลังใจบ้างสิ”
“ เวอร์ ปกตินายก็เล่นได้อยู่แล้วนิ ”
“ วันนี้อ่อนแอ”
“ เวอร์จริงๆ ”
ซีวอนแกล้งกวนฮยอกแจหน้ายิ้มๆจนฮยอกแจรู้สึกหมั่นไส้ร่างสูงนั่งลงตรงแสตนด์ด้านล่างก่อนจะเอื่อมมือไปดึงให้ฮยอกแจนั่งลงข้างๆกันฮยอกแจเหลือบมองซีวอนที่ดูจะเครียกกับการแข่งครั้งนี้มากกว่าครั้งไหนๆเลยเอื้อมมือไปจับมือของซีวอนไว้หลวมจนซีวอนเป็นฝ่านกระชับมือบางไว้เองแล้วเอามาวางไว้บนตัก
“ ไม่เห็นต้องเครียด นายเก่งอยู่แล้ว ” ซีวอนหันมายิ้มให้ฮยอกแจที่ยิ้มให้ซะจนตาหยี ร่างสูงหลุดหัวเราะพลางบอกว่าให้ฮยอกแจเต้นให้กำลังใจอยู่ข้างสนามด้วยจะดีมากฮยอกแจเลยต่อยซีวอนไปหนึ่งทีก่อนจะบอกว่าให้เต้นบัลเลห์เลยไหม
Only a few do love me and put smiles on my face in a lonely moment.
Throughout my life, only a few I turn to.
เมื่อถึงเวลาแข่งขันซีวอนพาฮยอกแจมาส่งคืนที่กลุ่มศิลปกรรมพร้อมเสียงแซวจากกลุ่มเพื่อนของฮยอกแจที่มีการร้องเพลงล้อเขาด้วย ซีวอนเลยได้แต่ลูบท้ายถอยเขินๆแล้วเดินลงไปในสนามแข่ง การวางแผนการเล่นวันนี้ซีวอนไม่อยากจะกดดันนักกีฬาของฝั่งวิศวะมากนักเลยให้เลยตามที่วางแผนไว้ตั้งแต่ตอนแรก
เมื่อเริ่มแข่งขันทั้งสองฝ่ายทั้งวิศวะและบริหารยังคงเล่นตามปกติแต่เมื่อผ่านไป 15 นาทีคังอินและซีวอนเริ่มสังเกตว่าทางฝ่ายบริหารเหมือนจะเล่นแหกฏเพราะดูรุนแรงกระแทกกระทั้นทำให้ดูจูนเพื่อนร่วมขณะขาดเจ็บที่ขาไปแล้ว ซีวอนและคังอินหันมามองหน้ากันก่อนจะพยักหน้าเพราะเริ่มรู้ว่าฝั่งบริหารคงอยากจะเอาชนะวิศวะมากโดยไม่นึกถึงกฏกติกา
ผ่านไปครึ่งแรกบริหารที่นำอยู่ทำให้เสียงเชียร์วิศวะดังกระหึ่มให้กำลังใจซีวอนเช็ดเหงื่อบนใบหน้าก่อนจะหันมาบอกเพื่อนในทีมให้เล่นตามกติกาไม่ต้องไปบ้าระห่ำอย่างพวกบริหาร ร่างสูงเงยหน้ามองไปยังกลุ่มของฮยอกแจที่ตอนนี้ตรงหน้าแสตนด์มีนักกีฬาบาสที่เป็นกัปตันทีมอย่างอีมินโฮยืนอยู่
ซีวอนขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่ามินโฮพยายามจะยื่นที่ผูกข้อมือที่เป็นสีของคณะบริหารให้ฮยอกแจ ฮยอกแจได้แต่พยักหน้าแบบขอไปทีเดาได้ว่าฮยอกแจก็ต้องรับของให้มันจบๆไป ท่าทางสายตาของมินโฮที่มองฮยอกแจทำให้รู้ทันทีว่า กัปตันทีมบริหารคงเข้ามาจีบฮยอกแจแน่ๆชเวซีวอนกอดอกมองภาพตรงหน้าก่อนจะหันกลับมาที่ทีมตัวเองพร้อมกับบอกให้ทุกคนฟังใหม่อีกรอบทุกคนในทีมเงยหน้าขึ้นมามองกัปตันทีม
“ เปลี่ยนแผน เอาให้บริหารมันตายกันไปข้างหนึ่ง !”
O____O !
One of ones is this nice you that the destiny brings us.
One in hundreds, one in millions.
ครึ่งหลังตลอดการแข่งขันผู้ชมในโรงยิมต่างลงความเห็นว่ามันเป็นการแข่งขันที่ดุเดือดเหมือนแข่งกีฬาโอลิมปิคเพราะเกมส์บาสตรงหน้ามันส์ยิ่งกว่าแสดงคอนเสริต แต่ละทีมเมื่อชู๊ตลงห่วงได้ทีก็ทำให้ผู้ชมใจหายใจคว่ำ ซีวอนที่เปลี่ยนตำแหน่งมาประกบกับอีมินโฮ ตอนแรกมินโฮไม่ค่อยเข้าใจเพราะเขาเองไม่เคยมีเรื่องกับชเวซีวอนเดือนคณะวิศวะปีสองเลยสักนิด แต่ดูคนตรงหน้าดูจะไม่พอใจเขาในเรื่องอะไรสักอย่าง
กว่าการแข่งขันจะจบลงก็ทำให้ผู้ชมบางคนแทบจะหัวใจวายตายเพราะคะแนนของทั้งสองคณะเท่ากันและเหลืออีกไม่กี่นาทีเวลาการแข่งขันก็ใกล้จะหมดกองเชียร์ทั้งสองคณะลุกขึ้นให้กำลังใจนักกีฬากันอย่างเต็มที่ และดูเหมือนนักกีฬาของทั้งสองทีมเหนื่อยกันจนแทบวิ่งไม่ไหว เพียงเสี้ยวนาทีสุดท้ายชเวซีวอนหลุดจากการสกัดจากอีมินโฮบริหารก่อนจะชู๊ตระยะไกลส่งผลให้วิศวะได้ชับชนะไปครอบครองในชั่วพริบตา
ทุกคนส่งเสียงร้องลั่นเมื่อกรรมการเป่าหมดเวลา นักกีฬาวิศวะเฮลั่นพร้อมกับรุมกัปตันทีมที่นำชัยชนะมาให้ ซีวอนได้แต่ตบๆไหล่ทุกคนเพราะวันนี้เหนื่อยมากจริงๆ ซีวอนร้องโวยวายเมื่อทุกคนทำท่าจะจับโยนฉลองความดีใจก่อนที่ซีวอนจะวิ่งออกไปข้างสนามแล้วคว้าเอวฮยอกแจขึ้นมากอดจนตัวลอยฮยอกแจเองเองยกมือก็คว้าไหล่ซีวอนไว้เพราะความตกใจ นอกจากฮยอกแจที่ตกใจแล้วคนทั้งโรงยิ้มที่อ้าปากค้างกับภาพตรงหน้า แฟนคลับซีวอนบางคนช๊อคค้างไปเกือบสิบวิ ผู้คนรอบข้างหยุดมองกับภาพที่เกิดขึ้น
“ ซีวอน นายทำอะไรเนี่ย ! ปล่อยได้แล้ว ”
“ อย่าขัดใจสิ คนมันดีใจที่ชนะนะ ”
“ รู้ แต่คนมองอายจะตายอยู่แล้ว ปล่อยก่อน ”
“ ไม่ปล่อย ”
ฮยอกแจขมวดคิ้วจะโกรธก็โกรธไม่ลงเพราะท่าทางซีวอนจะเหนื่อยมากจริงๆและการแข่งขันวันนี้มันดูจริงจังกว่าทุกครั้งที่ซีวอนแข่งฮยอกแจเลยได้แต่ทำหน้าดุใส่ซีวอนที่ยังคงกอดเอวเขาหมุนไปหมุนมาจนแทบเวียนหัวแต่แก้มแดงๆของฮยอกแจทำให้ซีวอนรู้ว่าฮยอกแจไม่ได้โกรธที่อยู่ดีดีวิ่งมากอดท่ามกลางคนมากมาย ซีวอนหัวเราะเมื่อเขาจับฮยอกแจหมุนไปมาร่างบางจะโวยวายจนแต่กอดคอเขาแน่น ซีวอนหยุดหมุนก่อนที่สายตาเหลือบไปมองอีมินโฮที่เช็ดผมที่เปียกไปด้วยเหงื่อแต่สายตาดูก็รู้ว่ามองฮยอกแจอยู่ ซีวอนยักคิ้วให้มินโฮก่อนจะปล่อยฮยอกแจให้ยืนกับพื้นดีดี
เมื่อถึงเวลาจับมือนักกีฬาตอนสุดท้ายเมื่อถึงกัปตันทีมทั้งสองฝ่ายเหมือนมีกระแสไฟฟ้าจากทั้งสองคนจริงๆคังอินมองมือที่จับกันแน่นเหมือนจะสามัคคีกันแต่ก็ดูเหมือนจะฆ่ากันยังไงชอบกล
“ แฟนนายน่ารักดีนี่ ” มินโฮเป็นคนบอกออกมาก่อนซีวอนได้แต่ยิ้มรับ
“ ถ้ารู้แล้วก็อย่ามายุ่ง เข้าใจไว้ด้วย ” มินโฮได้แต่ตอบรับเบาๆก่อนจะแยกย้ายจากกัน
Only a few mean well. Only a few I can lean to.
Throughout the years, I give my heart away to
only a few,
but simply I want to love.
“ ซีวอน คังอิน เก่งมากมาก ” เด็กแคระทงเฮลุกขึ้นยืนบนแสตนด์ตบมือเสียงดังลั่นจนซีวอนและคังอินต้องขยี้หัวเพราะความหมั่นเขี้ยวทงเฮเลยหันหนีไปหาคยูฮยอนแทนปากบ่นขมุบขมิบว่าผมเสียทรง
“ ทงเฮ ทงเฮศิลกรรมใช่ไหม มีคนฝากขนมมาให้” เสียงจากผู้หญิงที่ดังขึ้นทำให้ทงเฮหันไปมองกล่องชอคโกแลตขนาดกลางๆบ่งบอกยี่ห้อราคาแพงทำให้ทงเฮตาวาว
“ ใครเหรอ ”
“ อยู่ตรงนู้นน่ะ ”
ทงเฮหันไปมองก่อนจะเจอคิมบอมที่ยิ้มโชว์เขี้ยวโบกมือมาให้ เด็กแคระหันไปมองหน้าคยูฮยอนที่หันมามองนิ่งๆแต่ผู้หญิงตรงหน้าคะยั้นคะยอจนทงเฮรู้สึกเกรงใจเลยรับกล่องชอคโกแลตนั้นมาไว้กับมือทันทีที่ทงเฮรับมาคนส่งของก็ร้องเยสก่อนจะวิ่งกลับไปยังกลุ่มคิมบอมที่กำลังจะเดินออกจากโรงยิม
“ รับของต่อหน้าคยูฮยอน เตรียมตัวตายได้เลยไอ้เด็กแคระ ” คังอินทำท่าเชือดคอเป็นการขู่อีกต่างหากทงเฮเลยทำอะไรไม่ถูกชอคโกแลตในมือก็ไม่รู้จะทำยังไงดี คยูฮยอนถอนหายใจแล้วหยิบชอคโกแลตในมือทงเฮมาถือไว้
“ จินยอง เอ๊าพี่ให้ ” คยูฮยอนตะโกนเรียกน้องรหัสที่นั่งอยู่ด้านล่างพร้อมกับโยนกล่องชอคโกแลตให้น้องรหัสผู้ซึ่งไม่รู้เรื่องดีอกดีใจเพราะได้ของกินแพงๆจากพี่รหัสสุดหล่อ ทงเฮกระพริบตาปริบๆซองมินได้แต่หัวเราะเพราะทงเฮชอบขนมทุกชนิดบนโลกและคงอยากกินชอคโกแลตกล่องนั้นมากจริงๆ
“ ไม่เป็นไรนะ เด็กแคระ รูปหล่อพ่อรวยอย่างคยูฮยอนซื้อชอคโกแลตอร่อยที่สุดในโลกอันละสามสิบล้านวอนก็ยังได้ ” ซองมินตบๆไหล่ทงเฮที่หันมามองคยูฮยอนที่ทำท่านิ่งก่อนจะเดินลงไปจากแสตนด์ซะดื้อๆไอ้เด็กแคระวิ่งไปกอดแขนซ้ายแขนขวาคยูฮยอนก็แกะออกจนทงเฮกระโดดกอดคยูฮยอนโดนล๊อคตัวเหมือนลูกหมีโคล่า
“ คยูฮยอนอย่าโกรธสิ ” คยูฮยอนไม่ยอมอยู่นิ่งๆจนทงเฮเพิ่มแรงกอด
“ ……………………”
“ ไม่อยากกินก็ได้ ไม่เห็นน่ากินเลย ไม่อร่อยแน่ๆ ”
“……………………..”
คยูฮยอนหยุดแกะมือทงเฮก่อนจะหัวเราะออกมาดังๆทำให้ทงเฮเพิ่งรู้ตัวว่าโดนแกล้งเลยยกขาเตะคยูฮยอนไปหนึ่งทีสองมือก็ชกคยูฮยอนไม่หยุดจนคยูฮยอนต้องบอกให้หยุดก่อนจะบอกว่าโกรธจริงๆเพราะไม่ชอบให้ทงเฮรับของจากคนอื่น ไอ้เด็กแคระทำหน้าจ๋อยพยักหน้าหงึกๆคยูฮยอนจัดการเตะคืนไปหนึ่งทีแล้วคว้าตัวให้เดินออกไปด้วยกัน
“ อะไรของพวกมันวะ มีแฟนอย่างไอ้เด็กแคระเหมือนมีลูกมากกว่านะ” คังอินมองทั้งสองคนอย่าง งงๆจนซองมินและซีวอนหันมามองหน้าแล้วเอ่ยเสียงดังฟังชัด
“ เพื่อนกัน ! ”
Because I have you
so I haven't the things I try to get
14 กุมภาพันธ์ วันวาเลนไทน์
“ Happy Valentine ทุกคน !” เสียงเด็กแคระมาก่อนตัวและตามด้วยการเปิดประตูห้องซ้อมของชมรมดนตรีสากลแบบไม่ต้องเคาะมีเพียงคนเดียว ทงเฮโผล่หน้าเข้ามาก่อนพร้อมกับหอบกล่องชอคโกแลตมาเต็มสองแขน ทุกคนเงยหน้ามองทงเฮที่วันนี้ใส่ชุดธรรมดากางเกงสีขาวแต่เสื้อสีชมพูตรงรอบๆคอเสื้อมีสติ๊กเกอร์รูปหัวใจแปะอยู่บนหัวยังมีจุกเล็กๆคาดว่าเพื่อนที่คณะคงจับผูกจุกแน่ๆ
“ อะไรเนี่ย อยู่ ป.3 เหรอไง ” คังอินมองเด็กแคระก่อนจะหัวเราะ ทงเฮหยิบกล่องชอคโกแลตที่เตรียมมาให้เพื่อนทุกคนทีละกล่อง
“ วันนี้ที่คณะให้ทุกคนใส่ชุดสีชมพู เพราะเป็นวันวาเลนไทน์ ฮยอกแจก็ใส่นะซีวอนน่ารักมากด้วย ฮู๊ดสีชมพูๆ” ทงเฮบอกซีวอนที่ดูจะตาโตที่ได้ยินซองมินได้แต่ส่ายหัวกับคณะอาร์ทตัวพ่อตัวแม่อย่างศิลกรรมอารมณ์ศิลปินเกินความคาดหมายอธิการบดียอมให้แต่งตัวอย่างนี้มาเรียนได้ไงวะ เอาเถอะคณะนี้หน้าตาดีทุกวันนี้ทุกคนก็แต่งตัวเหมือนหลุดออกมาจากนิตยสารอยู่แล้ว
ซองมินหยิบกล่องชอคโกแลตที่เด็กแคระให้มามองใกล้ๆมีการ์ดเสียบอยู่ทำให้ซองมินหยิบขึ้นมาดู
“ รักอีซองมิน ขอให้มีแฟนเร็วๆแก่แล้วจะหาแฟนยากนะ ”
ซองมินไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจกับคำอวยพรดีคังอินร้องโวยวายเอากล่องชอคโกแลตไล่ตีหัวทงเฮเพราะทงเฮเขียนใส่การ์ดว่า ให้เลิกเจ้าชู้ไม่งั้นจะขอให้พี่อิทึกมีแฟนใหม่ ไอ้เด็กแคระเลยวิ่งมาหลบหลังคยูฮยอนร่างสูงหันมามองก่อนจะยกมือดึงจุกที่ผูกอยู่ไอ้เด็กแคระยกสองมือปิดไว้
“ การ์ดคยูฮยอน เขียนว่าอะไร บอกรักพันคำหรือเปล่า ?”
คังอินชะโงหน้ามาดูการ์ดของคยูฮยอนที่นั่งหัวเราะอยู่ก่อนที่คังอินจะหัวเราะตามขนาดทงเฮเองก็หัวเราะคิกคักไปด้วยจนซองมินและซีวอนต้องเดินมาดูในกระดาษแล้วกอดคอกันหัวเราะ
“ ค่าชอคโกแลตทั้งหมด 66000 วอนคยูฮยอนจ่ายด้วยนะ ”
I never need the things from competition and feel be secure
that I know I have you
เวลาพักเที่ยงโรงอาหารกลางในวันปกติก็แทบจะวุ่นวายมากพออยู่แล้วในวันนี้วันวาเลนไทน์ผู้คนต่างพูดถึงของที่ได้รับและอีกมายมายจนผู้คนแทบล้นทะลัก กลุ่มศิลปกรรมของฮยอกแจก็ยังคงเด่นไม่เปลี่ยนและวันนี้ก็ยิ่งเด่นมากกว่าเดิมเพราะทุกคนอยู่ในชุดในโทนสีชมพูกันทั้งหมด ซีวอนมองฮยอกแจที่ใส่เสื้อมีฮู๊ดสีชมพูตามที่ทงเฮบอกน่ารักดี เหมือนดูเด็กๆลง
“ ดีนะ ที่เสื้อชอปวิศวะเราไม่มีสีชมพู ” คังอินบอกก่อนที่ซีวอนจะพยักหน้าเห็นด้วยพลางถามว่าแล้วมีอะไรให้พี่อิทึก แทนที่คังอินจะบอกไอ้เด็กแคระทงเฮยื่นหน้ามาตอบทันควัน
“ ดอกไม้ช่อเท่านี้แน่ะ คังอินออกจากบ้านแต่เช้าไปเลือกดอกไม้เองด้วย เพิ่งเคยเห็นมุมอ่อนโยนของคังอิน เมื่อเช้าพี่อิทึกร้องไห้น้ำตาไหลเลย ”
ทุกคนส่งเสียงแซวเพราะนานๆทีคังอินจะทำอะไรอย่างนี้กับเขาเป็นดิบๆเถื่อนๆตลอด พี่อิทึกก็คงคิดว่าอย่างคังอินคงไม่ได้ใส่ใจอะไรอย่างนี้แต่กลับผิดคาด ทงเฮกับซองมินดูชอบอกชอบใจเพราะคังอินโวยวายแต่หน้าแดง
ซีวอนหันไปขอสติ๊กเกอร์รูปหัวใจจากทงเฮที่วิ่งไปเอาจากน้องในคณะก่อนจะลุกขึ้นเดินไปทางโต๊ะศิลปกรรม พอซีวอนเดินมาถึงทุกคนก็สะกิดฮยอกแจที่นั่งก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อยู่ทันทีที่เงยหน้าสติ๊กเกอร์รูปหัวใจก็แปะลงบนหน้าผาก
“ โตแล้วนะ ยังมีสติ๊กเกอร์แบบนี้อีก”
“ ก็เอามาจากคณะนายนั่นแหล่ะ ”
ฮยอกแจดึงสติ๊กเกอร์ออกมาแปะลงบนแขนซีวอนก่อนที่ซีวอนจะนั่งลงตรงที่นั่งแต่เลือกที่จะนั่งหันหน้าออกไปอีกฝั่งเพราะถ้าหน้าไปตรงๆสายตาล้อๆของเพื่อนฮยอกแจทำให้เขาทำตัวไม่ถูกแน่ๆ
“ เย็นนี้ไปกินข้าวกันแล้วไปที่คอนโดด้วยนะ ”
“ ไปทำอะไร ”
“ ไม่ปล้ำหรอกน่า ”
“ ลองสิ จะต่อยไม่ยั้งเลย ”
ฮยอกแจยกมือขึ้นมาต่อยซีวอนแรงๆทีหนึ่งแต่ซีวอนยักไหล่เพราะมันไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรมากมาย ฮยอกแจเลยพยักหน้าเบาๆเมื่อซีวอนถามซ้ำอีกครั้ง ร่างสูงเอื้อมมือไปรั้งให้ฮยอกแจเขยิบเข้ามาใกล้ก่อนจะกระซิบว่า ให้รับของจากคนอื่นได้ไม่กินสิบชิ้นแล้วบอกไปด้วยว่าไม่ต้องมาจีบ ฮยอกแจหัวเราะหน้าหนีซีวอนที่ทำหน้าดุเหมือนคุณพ่อหวงลูกสาว
“ กลับโต๊ะไปเลย แฟนคลับนายก็ใช่ย่อย ชเวซีวอนป๊อปจะตาย ” ฮยอกแจดันๆตัวให้ซีวอนลุกแต่ร่างสุงไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด
“ ก็บอกให้มาจัดการ ประกาศความเป็นเจ้าของ จูบโชว์ตรงนี้เลยก็ได้นะ ”
“ อย่ามากวนๆ แค่นี้เขาก็รู้กันหมดแล้ว”
ซีวอนอมยิ้มเมื่อฮยอกแจทำหน้าดุแต่บ่นอุบอิบเหมือนเขินซะมากกว่าซีวอนลุกขึ้นเอาสติ๊กเกอร์ที่แขนไปแปะลงบนแขนฮยอกแจคืนก่อนจะยกมือขยี้ผมร่างบางอย่างหมั่นเขี้ยว
My need is disappear
Don't ambitious but I feel better
All days I have you I 'm enough
ตอนบ่ายชมรมดนตรีและคณะดุริยางค์มีงานดนตรีในวันวาเลนไทน์เป็นเรื่องปกติของทุกปีคยูฮยอนและซองมินยังคงป๊อปปูล่าได้ดอกไม้เป็นกอบเป็นกำจนแทบจะขนมาไม่หมด ส่วนคังอินไม่ขอรับเพราะว่าพี่อิทึกมาดูการแสดงด้วย เสียงดีดกีตาร์เบาๆทำให้ทงเฮที่เปิดประตูห้องซ้อมดนตรีหยุดมองเมื่อเห็นว่าทั้งห้องซ้อมมีแค่คยูฮยอนที่นั่งอยู่ตรงโซฟา เด็กแคระเดินมานั่งลงเงียบๆ
“ วันนี้วันวาเลนไทน์ ”
“ ก็ใช่ไง แล้วทำไม ”
“ ก็ไม่ไง …. แค่รู้สึกว่าอยากทำอะไรเป็นพิเศษแต่ไม่รู้จะทำอะไร ”
ทงเฮขมวดคิ้วก่อนจะลุกขึ้นยืนตั้งใจจะไปดูดอกกุหลาบที่อยู่วางอยู่ตรงมุมห้องแต่พอลุกขึนคยูฮยอนก็คว้าข้อมือทงเฮไว้แล้ววางกีตาร์ลงกับพื้นคยูฮยอนจับมือเด็กแคระไว้ก่อนจะรั้งให้ลงมานั่งตัก ทงเฮหันมามองหน้าคยูฮยอนแบบงงๆ ร่างสูงเลยจับสร้อยของทงเฮที่คล้องแหวนไว้อยู่ก่อนจะปลดตะขอออก เด็กแคระมองตามแหวนไม่วางตาคงกลัวว่าคยูฮยอนจะเอาคืนสุดท้ายแล้วทงเฮก็ยิ้มซะแก้มปริเพราะว่าคยูฮยอนจับมือของทงเฮขึ้นมาก่อนจะสวมแหวนลงไปตรงนิ้วนางข้างขวา
“ ใส่ตรงนี้ได้แล้ว ”
ทงเฮพยักหน้ายกแหวนขึ้นมาก่อนจะจับมือของคยูฮยอนข้างที่ใส่แหวนขึ้นมาเทียบด้วย คยูฮยอนเลยบอกอีกว่าได้ทำอะไรพิเศษแล้วนะวันวาเลนไทน์เด็กแคระเลยทำหน้ายู่แบมือขอชอคโกแลตในวันวาเลนไทน์ร่างสูงเลยชี้ไปที่กองของขวัญจากแฟนคลับไปรื้อเอา เลยโดนเด็กแคระแลบลิ้นใส่ก่อนที่ทงเฮจะพลิกตัวสองมือกอดคอคยูฮยอนไว้แน่น
“ Happy Valentine นะคยูฮยอน ”
“Happy Valentine ไอ้เด็กแคระ ”
Some lifeperson try to get things more than better of life
Because they look a point so far
never see a person near your side
“ มีอะไรอยู่ห้องรึเปล่า ”
“ อนาคอนด้ามั้ง ”
ซีวอนโดนฮยอกแจทำท่าจะเหยียบเท้าใส่เพราะคำตอบที่ดูกวนๆ ฮยอกแจกอดอกมองซีวอนที่กำลังจะเสียบคีย์การ์ดคอนโดฮยอกแจรู้ว่าไม่มีการเซอร์ไพร์อะไรแน่นอนเพราะชเวซีวอนทำเซอไพร์ไม่เคยสำเร็จจริงๆ ทันทีที่เข้ามาในห้องไม่ได้มีดอกไม้ ไม่มีชอคโกแลต ไม่มีอะไรเป็นพิเศษจริงๆ คอนโดซีวอนก็ปกติ มีหนังสือวิศวะเล่มเท่าฝาบ้านมีโมเดลรถเครื่องบินสองสามอัน นอกนั้นก็ชีทกองท่วมหัว ฮยอกแจไม่รู้จะทำอะไรเลยเดินมานั่งตรงโซฟาเพราะซีวอนเดินเอาของไปเก็บในห้องนอน
“ ห้องรก”
“ ไม่มีใครมาเก็บให้นิ ”
ซีวอนเดินมานั่งลงโซฟาแล้วเงียบทั้งคู่ ฮยอกแจเลยหันมามองซีวอนที่นั่งเหมือนคิดอะไรอยู่ก่อนจะหันมามองหน้าฮยอกแจแล้วหัวเราะออกมา
“ เอาจริงๆ คือฉันไม่มีดอกไม้ ของขวัญ หรืออะไรให้หรอกนะ ”
“ ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ”
“ แต่คิดว่ามีสิ่งหนึ่งที่อยากจะทำ ”
“ ทำอะไร ?”
ซีวอนเขยิบเข้ามาใกล้ฮยอกแจมากขึ้นสองมือรั้งคนตรงหน้าเข้ามาใกล้ๆหน้าผากซีวอนทาบทับลงมากับหน้าผากฮยอกแจร่างสูงมองคนตรงหน้าที่เขินจนหน้าแดงสายตาเหลือบขึ้นมามองแล้วหลุบลงไปใหม่ ซีวอนบอกตามตรงเขาไม่ได้เตรียมอะไรสำหรับวันนี้ไม่ใช่แบบคังอินที่เตรียมดอกไม้ให้พี่อิทึกไม่ใช่คนอื่นๆที่หอบของขวัญสุดหรู แต่สิ่งหนึ่งที่อยากจะทำและซีวอนคิดว่ามันถึงเวลาที่จะให้ฮยอกแจรับรู้ ฮยอกแจยิ้มเขินๆเมื่อสายตาซีวอนมันอบอุ่นจนไม่กล้าสบตาตรงๆซีวอนเรียกชื่อฮยอกแจเบาๆทำให้ฮยอกแจต้องยอมสบตาซีวอน
“ ฉันรักนายนะ ฮยอกแจ ”
ซีวอนยิ้มให้ฮยอกแจที่ดูจะตกใจกับคำสารภาพรักแบบกะทันหันแต่แต่สักพักฮยอกแจก็หน้าแดงสองแก้มแดงแจ๋สายตาก็ไม่กล้ามองเอาแต่หลบไปมองที่อื่นจนซีวอนแกล้งเอาหน้าผากกระทบกันเบาๆแก้เขินก่อนจะเขยิบออกฮยอกแจก็ยกมือคล้องคอซีวอนมาใกล้ๆตามเดิม
“ จะจูบเหรอ ”
“ เปล่า จะพูดใกล้ๆ”
ซีวอนยิ้มล้อๆเมื่อฮยอกแจเขินจะแย่แต่ก็ยังใจกล้ากอดเขาไว้อย่างนี้ ซีวอนเอาแต่มองหน้าฮยอกแจที่เหมือนจะเขินมากๆตอนนี้หน้าแดงตัวแดงไปหมด ฮยอกแจมองหน้าซีวอนตรงๆก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆ
“ ขอบคุณนะ ซีวอน ”
ซีวอนยิ้มให้เพราะเขารู้ดีฮยอกแจไม่ได้คิดจะบอกรักเพราะมันอาจจะยังไม่ถึงเวลาของฮยอกแจแต่แค่คำนี้ซีวอนก็มีความสุขมากแล้วร่างสูงก้มลงมาใกล้ๆแล้วฮยอกแจเลยยกมือขึ้นมากั้นไว้
“ มากไปๆ เขยิบไปนั่งดีดีเลย ”
ชเวซีวอนได้แต่ทำหน้าจ๋อยแกล้งทำหน้าหมดอาลัยตายอยากจนฮยอกแจหัวเราะแล้วเขยิบมานั่งใกล้ๆก่อนจะเอนหัวลงไปซบตรงไหล่ซีวอนร่างสูงขยับตัวก่อนจะแกล้งเอนหัวทับลงบนหัวฮยอกแจแรงๆจนฮยอกแจร้องโวยวายแต่ซีวอนและฮยอกแจรู้ดี
ช่วงเวลานี้มีความสุขมากจริงๆ
NEVER ENDING STORY
ความคิดเห็น