ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : - Do you know ? when I love you [KYUMIN]
:: Do you know ? when I love you ::
“ โจ คยูฮยอน นี่ช่างดูดีจริงๆ ”
เสียงดังใกล้ๆโต๊ะม้าหินที่ซองมินนั่งอยู่หน้าคณะอักษร ทำให้ร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองภาพเดิมๆ ของร่างสูง โจคยูฮยอน เดือนคณะดุริยางค์ที่สะพายไวโอลีนไว้ที่ไหล่กำลังก้าวลงจากรถของเพื่อนทำให้ทุกสายตาพร้อมใจกันมองร่างสูงที่โบกมือให้รถคันนั้น ในมือของร่างสูงถือสมุดรายงานไว้เล่มหนึ่งซองมินคาดว่า คยูฮยอนคงมาส่งรายงายที่คณะเขาเป็นแน่
“ ทำไมเขาถึงยังไม่มีแฟนก็ไม่รู้ หล่อออกขนาดนั้น ” เสียงซุบซิบไล่หลังร่างสูงที่ยิ้มเขินๆเมื่อตัวเองตกเป็นเป้าสายตา ซองมินมองตามร่างสูงก่อนจะยิ้มนิดๆแล้วลุกขึ้นเก็บหนังสือที่อ่านค้างไว้เดินเข้าไปในตึก
ช่วงเวลาที่แอบรัก ใครใครก็ต่างบอกว่าเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข
การที่ได้เห็นคนที่ตัวเองแอบรัก โดยที่เขาไม่รู้ตัว ทำให้ ยิ้มออกมา
สามารถมองเขาได้ โดยที่ไม่มีใครห้าม …
ซองมินแอบรักคยูฮยอน ..
ใช่ ! แอบรักมาตั้งนานแล้ว
“ นายนี่ดูโรแมนติกนะ สมแล้วที่เรียนดุริยางค์ ” เสียงของครูที่เอ่ยชมรายงานของคยูฮยอน ทำให้ซองมินที่แกล้งเดินมาดูตารางบอร์ดของคณะอมยิ้ม เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นมาใกล้ๆทำให้ซองมินแกล้งดูบอร์ดหน้าห้องอย่างสนอกสนใจ
“ เออ ! ว่าไง เสร็จแล้ว ร้านเดิมใช่ไหม ? เดี๋ยวตามไปกลับไปเอารถที่คณะก่อน ”
ซองมินหันไปมองทางด้านหลังเมื่อได้ยินบทสนทนา คยูฮยอนรับโทรศัพท์พร้อมกับหยุดเดิน ร่างบางรู้สึกตื่นเต้นเมื่อตัวเองไม่เคยได้อยู่ใกล้คยูฮยอนเท่านี้มาก่อน ร่างสูงกดวางโทรศัพท์ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองพบกับดวงตาแป๋วที่มองเขาอยู่ ซองมินตกใจแกล้งหันไปสนใจกระดานบอร์ดตามเดิม คยูฮญอนขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเดินลงบันไดไป
“ ให้ตายเถอะ ซองมิน .. คงได้บ้าตายเข้าสักวัน ”
กลัวจะมีอาการให้เธอรู้
แค่เจอก็ยังสั่น ทำได้เพียงหลบตาเธอเท่านั้น
กลัวจะมีอาการให้เธอเห็น
แล้วเธอนั้นรู้ทัน … ก็กลัวเธอนั้นไม่เหมือนเดิม
……….
………………..
……………………………
“ แต่งเพลงเสร็จหรือยัง พ่อเดือนคณะ ..” เสียงทักของเจ้าของร้านกาแฟดังขึ้นทันทีที่คยูฮยอนเปิดประตูเข้ามา ร่างสูงยังคงคอนเสปสะพายไวโอลีนไว้ไม่ห่างตัว ร่างสูงส่ายหัวพร้อมกับนั่งลงตรงที่ประจำ คยูฮยอนสั่งกาแฟและอาหารเช้าของโปรดก่อนจะหยิบโน้ตเพลงขึ้นมา จากนั้นคยูฮยอนจะจมอยู่กับความคิดของตัวเองจนลืมสิ่งรอบข้าง
“ ไม่ได้สั่งครับ ”
แก้วนมเย็นสีชมพูถูกยกมาวางไว้ คยูฮยอนขมวดคิ้วก่อนจะบอกพนักงานเสริฟว่ามันไม่ใช่ของเขา พนักงานรีบยกใบขึ้นมาดูก่อนจะก้มหัวขอโทษเมื่อเสริฟผิดโต๊ะจริงๆ ร่างสูงนึกขำหน้าอย่างเขาจะไปกินนมสีหวานแหววขนาดนั้นได้ยังไง สงสัยคงเป็นของผู้หญิงหวานๆแน่ๆ
“ ขอโทษนะคะ เมื้อกี้เสริฟผิดโต๊ะไปหน่อย นึกว่าของคนหล่อโต๊ะนู้น ” พนักงานวางแก้วนมสีชมพูให้ร่างบางที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ ซองมินส่ายหัวพร้อมกับบอกว่า ไม่เป็นไรๆ ร่างบางมองไปยังที่นั่งริมกระจกที่มีร่างสูงของคยูฮยอนนั่งแต่งเพลงอยู่
มันเป็นเรื่องปกติของทุกวัน
ถ้าคุณแอบรักใครสักคน ไม่ว่าอะไร ที่ไหน
คุณก็จะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขา
ทุกเช้า ..ก่อนเข้าเรียน
โจคยูฮยอน ชอบมานั่งแต่งเพลงที่ร้านกาแฟหน้ามหาวิทยาลัย
โจคยูฮยอน ชอบนั่งริมหน้าต่างของร้าน
โจคยูฮยอน ชอบสั่งลาเต้และแซนวิชชีส
และ ซองมิน จะถัดมาอีกสองโต๊ะ ..
แอบมองโจคยูฮยอนที่นั่งแต่งเพลงทุกวัน ..
ซองมินไม่เคยคิดจะไปบอกรักโจคยูฮยอน เพราะเหมือนรู้ตัวเองดี ซองมินก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ได้มีอะไรโดดเด่น หน้าตาก็ไม่ได้น่ารักเหมือนผู้หญิง เมื่อเทียบกับคยูฮยอน ที่เป็นถึงเดือนคณะดุริยางค์ ความสามารถทางด้านดนตรีก็เป็นเลิศ แถมหน้าตายังหล่อชนิดไอดอล
เพราะรู้ดี ยังไงความรักของซองมินก็เป็นได้แค่ การแอบรัก ..
เสียงกุ๊งกิ๊งจากกระดิ่งหน้าประตูทำให้ซองมินเงยหน้าขึ้นมา หญิงสาวร่างเล็กหน้าตาน่ารักซองมินจำว่า ผู้หญิงคนนี้คือ ดาวคณะดุริยางค์ คิมแทยอน เสียงร้องของแทยอนเคยมีคนบอกไว้ว่า
ใครไม่ฟังแล้วไม่หลงรักแทยอน ..ไม่มีแน่ๆ
แทยอนเดินเข้ามาหาคยูฮยอน พร้อมกับเอาชีทที่ถือมาด้วยตีลงบนหัวของร่างสูง คยูฮยอนได้แต่คว้าคืนพร้อมกับตีลงบนหัวแทบยอนเบาๆ ก่อนที่แทยอนจะนั่งลงข้างๆ พร้อมกับพยายามแย่งขอดูโน้ตเพลงที่คยูฮยอนแต่งไว้ ท่าทางสนุกสนานของทั้งสองคนทำให้นักศึกษาที่นั่งอยู่ในร้านกาแฟคิดได้ว่า
แฟนกันชัวร์ !
และหนึ่งในนั้นก็คงจะเป็นอีซองมิน !
“ นี่ๆ ขอดูแค่นี้ทำเป็นงกนะ พ่อเดือน ขอดาวดูหน่อยไม่ได้เหรอจ๊ะ ..”
“ เอาคืนมาเลย ยัยดาวตก ! ”
เสียงหัวเราะของแทยอนและรอยยิ้มของคยูฮยอนทำให้ซองมินเลือกจะเบนหน้าหนี ร่างบางเก็บหนังสืออ่านเล่นลงกระเป๋าพร้อมกับลุกขึ้น ร่างบางเม้มปากแน่นขณะเดินผ่านโต๊ะที่ทั้งสองคนนั่งอยู่ซองมินเปิดประตูออกไปพร้อมกับหันไปมองทั้งสองคนอีกที ..
ถ้าการแอบรักคนที่ไม่มีเจ้าของ .. มันทำให้มีความสุข
เพราะฉะนั้นการแอบรักคนที่มีแฟนแล้ว ..อาจจะเป็นความทุกข์ที่สุดในโลกก็ว่าได้ ..
…….
………………..
“ ซองมิน มีแฟนหรือยัง ”
“ ยังหรอก ”
“ แอบรักใครอยู่รึเปล่า ”
“ ……………….. ”
คำถามจากเพื่อนทำให้ซองมินไม่กล้าตอบ การแอบรักใครสักคนไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ซองมินไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขากำลังแอบรักใครอยู่ โจคยูฮยอนเป็นที่รู้จักของคนทั้งมหาลัย ซองมินรู้ดีไม่ใช่แค่ซองมินหรอกที่แอบรักคยูฮยอนคงมีอีกหลายคนแน่ๆ ที่หลงรักพ่อหนุ่มคณะดนตรีคนนั้น
หลายต่อหลายครั้งที่ซองมินอยากตัดใจ แต่ยังไงมันก็ทำไม่ได้
ทั้งๆที่รู้ดีคยูฮยอนเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อม แฟนของคยูฮยอนก็คงจะน่ารัก
เหมาะสมกับคยูฮยอนไม่ต่างกัน
เหมาะสมกับคยูฮยอนไม่ต่างกัน
ก็แค่แอบรัก มันก็ไม่ได้ทำร้ายใครใช่ไหม..
“ ยินดีต้อนรับครับ ..”
เสียงเจ้าของร้านกาแฟยิ้มให้ซองมินเหมือนเดิมทุกวัน แล้วก็จำได้แล้วว่าซองมินกินนมชมพูเป็นประจำเช่นกัน นี่ก็เป็นอีกอย่างที่ซองมินทำไม่ได้ สถานที่ที่คยูฮยอนมาทุกวัน .. ร้านกาแฟ
เคยพยายามที่จะไม่มาที่นี่แต่ขามันกลับก้าวเข้ามาเอง สถานที่แห่งนี้ทำให้ซองมินได้เจอคยูฮยอน ซองมินรู้ดีไม่ใช่ซองมินเท่านั้นที่รู้ว่า จะหาตัวคยูฮยอนได้จากที่ไหน ..
บางครั้งจะเห็นผู้หญิงบางคนที่เข้าไปคุยกับคยูฮยอนที่โต๊ะ
บางครั้งก็เห็นว่า มีเด็กมหาลัยอื่นเข้าไปถามเบอร์คยูฮยอน
บางครั้งก็เห็นมีคนเอาโพสอิดไปแปะไว้ที่ไวโอลีนของคยูฮยอน เวลาร่างสูงเข้าห้องน้ำ
ซองมินแอบขำเวลาเห็นคยูฮยอนทำหน้าเขินเวลามีคนเข้าไปหา ร่างสูงจะทำได้แต่แค่ยิ้มๆพูดตอบบ้างเป็นบางคำ หลากหลายสีหน้าของร่างสูงที่ซองมินมองเห็น ทำให้ซองมินมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
นี่แหล่ะมั้ง ข้อดีของการแอบรัก ..
“ กูไปละ เออ .. เรียนเสร็จแล้วเจอกันที่หน้าคณะคังอินนะเว้ย กูไปรับฮยอกแจก่อนเดี๋ยวตามไป .. ”
ซีวอนตบบ่าคยูฮยอนสองสามทีแล้วหันมาคว้าแก้วกาแฟที่สั่งไว้ก่อนจะเดินออกไปจากร้าน คยูฮยอนยังคงนั่งเขียนอะไรในร้านกาแฟ เวลาผ่านไปสักพักคยูฮยอนยกนาฬิกาขึ้นมาดู ก่อนที่ร่างสูงจะเก็บทุกอย่างลงกระเป๋าแล้วเสียบเนื้อเพลงที่เขียนไว้ตรงหนังสือแล้วลุกไปเข้าห้องน้ำ
ซองมินรู้ทันทีอีกไม่นาน คยูฮยอนก็จะลุกออกไปจากร้าน เท่ากับว่าเวลาของซองมินหมดแล้ว ร่างบางถอนหายใจนึกอยากให้เวลายาวนานกว่านี้จริงๆ ซองมินเงยหน้ามองพนักงานที่ตอนนี้ทำน้ำหกลงพื้น ทำให้เจ้าของร้านต้องเปิดพัดลมช่วยให้พื้นแห้งโดยเร็ว
อ๊ะ !
กระดาษโน้ตที่ปลิวมาจากที่ไหนสักแห่งทำให้ซองมินรีบคว้าไว้กล้วว่ามันจะเปียกน้ำที่หกอยู่ ร่างบางหยิบกระดาษที่ปลิวมาก่อนจะตาโตเมื่อเห็นว่าหัวกระดาษเป็นตราของคณะดุริยางค์แล้วหัวมุมเขียนชื่อไว้ว่า โจคยูฮยอน ซองมินมองซ้ายมองขวาคล้ายกับว่าจะมีใครมองเห็นการกระทำของตนเอง ร่างบางเม้มปากแน่นไม่รู้จะทำยังไงกับกระดาษโน้ตแผ่นนี้ดี ..
ซองมินชะเง้อไปทางห้องน้ำแล้วถอนหายใจเมื่อ คยูฮยอนยังไม่ออกมา ซองมินเลยนั่งมองกระดาษแผ่นนี้ต่อไปมันเป็นโน้ตเพลงภาษาอะไรสักอย่างที่ซองมินอ่านยังไงก็ไม่เข้าใจ ตัวโน๊ตมากมายอยู่กระดาษแผ่นนี้ ร่างบางตั้งใจจะลุกขึ้นไปเสียบกระดาษไว้ที่หนังสือของคยูฮยอนตามเดิมแต่สายตาก็อ่านไปเรื่อยๆ โดยไม่ได้มองทางข้างหน้า จนกระทั่ง บรรทัดสุดท้ายของกระดาษโน้ตทำให้ซองมินสะดุดขาเก้าอี้ที่ตั้งไว้..
“ โอ๊ย ..” ซองมินเสียหลักแต่ก็มีบางคนที่รับร่างบางนั้นไว้ทัน ซองมินค่อยๆลุกขึ้นโดยมีมือแกร่งของอีกคนคอยประคองร่างบางเงยหน้าตั้งใจจะเอ่ยขอบคุณแต่ก็ต้องนิ่งอยู่อย่างนั้น เมื่อคนตรงหน้าเขาคือ โจคยูฮยอน.. ซองมินมองใบหน้าของร่างสูงก่อนจะก้มหน้าลงอ่านบรรทัดสุดท้ายของกระดาษโน้ตเมื้อกี้
อีซองมิน .. นายแอบมองฉันทุกวันเลยนะ....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น