SF 2Jun? #Fact? Or Dream?

เนื้อเรื่อง

 

SF  2Jun?  #Fact? Or Dream?

 

 

 

แต่งเล่นๆ เอาฮา ไม่มีแกนสาร

อย่าไปใส่ใจมากนะ

ทั้งหมดมันคือการแต่งขึ้นมาเพื่อพัฒนาฝีมือในเรื่องยาวเฉยๆ^^

ไว้อ่านคลายเครียด เอ๊ะ หรือเครียดกว่าเดิมหว่า?

ยังไงก็อย่าลืมฟิคเรื่งยาวของเรานะ

.................................................................................................................

 

 

 

สองร่างที่เกี่ยวกระหวัดรัดเหวี่ยงกันอยู่บนเตียงนุ่มสีขาวสะอาดในห้องนอน ต่างมอบรสจูบแสนหวานแก่กัน กระตุ้นอารมณ์ดิบในตัวของทั้งสองคนได้ดีทีเดียว

 

 

 

 

“อือออ” มือใหญ่ไล่สัมผัสไปทั่วร่างกายขาวสะอาด ระดมจูบไปทั่วลำตัวหนาของอีกคน และชื่นชมร่างกายนั้นอย่างพึงพอใจ

 

 

CUT NC>>>>>Click
 

 

 

แต่แล้ว!! ขณะที่ทั้งสองคนจะถึงฝั่งฝัน โคมไฟสุดหรูบนเพดานห้องนอนกลับหลุดลงมา! กระแทกเข้าที่หน้าท้องของจุนฮยองทันที!!

 

 

 

 

 

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”

 

 

“เฮ้ยยยย!”

 

สองเสียงดังขึ้นพร้อมกันสะท้อนก้องไปทั่วห้องนอน...

 

 

 

 

“เชี่ยไรว่ะเนี่ย!” จุนฮยองเบิกตาโพล่งด้วยความตื่นตะหนก เหงื่อเม็ดเล็กซึมทั่วใบหน้าหล่อ แล้วรีบมองสำรวจตัวเองด้วยความรวดเร็ว!

 

 

ปกติ! เสื้ออยู่ปกติ กางเกงอยู่ปกติ ทุกอย่างปกติ แต่ไอที่ผิดปกติก็ตรงท้องนี่แหละขาของเจ้าชาย(?)สี่มิติขึ้นมาทาบทับไว้ทั้งขา -*- และต้องขอบคุณฮยอนซึงอย่างงามเลยที่ปลุกเขาออกจากภวังค์ความฝันที่น่ากลัวแต่เปรี่ยมสุข(?)ซะก่อนที่อะไรๆมันจะมากกว่านั้น

 

 

 

โชคดีชะมัดที่ทั้งหมดมันคือความฝัน! แค่คิดว่าเป็นความฝัน.....ฮึย ขนลุกหวะ อ๊ากกกไม่อยากคิดถึงมันเลยโว้ยยยยยย สองมือยกตีหน้าผากเบาๆหลายที ไล่ความฝันที่ยังตราตรึงในทุกๆรายละเอียดออกจากหัว

 

 

 

ว่าแต่...เมื่อกี้นี้เหมือนได้ยินเสียงใครอีกคนหนึ่งว่ะ? จากเตียงด้านบน...คิดได้ดังนั้นจุนฮยองจึงค่อยๆยกขาฮยอนซึงกลับไปที่เดิม แล้วลุกออกไปดูว่าใครที่ส่งเสียงออกมาแทบจะพร้อมๆกับเขา

 

 

 

อีกฝั่งหนึ่ง ดูจุนเองก็เบิกตาโพลงตื่นจากความฝันที่สุดแสนจะพิศดารสุดๆ ก้มลงมาดูตามเสียงที่ร้องเสียงดังพร้อมๆกับตัวเอง

 

 

หวังว่าคงไม่ใช่... คนสองคนมีความคิดที่เหมือนกัน และแล้วมันก็...

 

0[]0

 

“ไอดู!!”

“ไอจุน!!”

 

 

ตะโกนออกมาพร้อมๆกันทันทีที่สองตาสบกันในความมืด แต่ก็พอมีแสงจากภายนอกเข้ามาบ้าง คราวนี้ตาสองคู่โตขึ้นกว่าเดิมอีก แล้วจู่ๆทั้งหลีดเดอร์และแร็ปเปอร์ของวงก็หน้าขึ้นสีทั้งคู่ ดีที่ค่อนข้างมืดเลยไม่มีใครเห็นสีหน้าของกันและกัน และเป็นอีกครั้งที่ทั้งคู่พร้อมใจกันหดหัวกลับเข้าไปนอน - -*

 

 

 

 

 

 

เช้าวันที่แสนสดใสของเหล่าเมมเบอร์บีส ทุกคนต่างใช้ชีวิตยามว่างได้สนุกสุดเหวี่ยง นอกเสียจากจุนฮยองที่เลือกเอาหมอนออกมานอนที่หน้าโทรทัศน์ เพราะความฝันบ้าๆเมื่อคืน ทำเอาเขาแทบไม่ได้หลับเลย พอเช้าขึ้มมาก็ง่วงซะอย่างงั้น

 

 

“โยซ๊อบบบบบบ เอาของชั้นมานี่น้า~” ต้อนรับยามเช้าด้วยความวุ่นวายของโยซอบและกีกวังที่วิ่งเล่นแย่งหนังสือของกีกวังมาทั้งๆที่ตัวเอง ก็ไม่ได้อยากอ่านอะนะ แต่หนุกดี^^

 

 

 

“ดูจุนนี่~นายว่าชั้นอ้วนขึ้นปะ?” ฮยอนซึงที่นั่งอยู่หน้าโทรทัศน์ก็ดูจะวุ่นวายอยู่กับหน้าตาของตัวเอง นั่งส่องกระจกอยู่นานเกือบครึ่งชั่วโมง แล้วเอาแต่ถามดูจุนตั้งแต่วินาทีแรกที่เริ่มส่อง ไม่ว่าจะเป็น ‘นายว่าผมชั้นยาวยังอ่า’   ‘ตัดผมแบบทรงหัวเห็ดดีมะ’   ‘ยอมผมสีแบบเข้มๆเหมือนตอนนั้นดีไหมอะ’   ‘แก้มชั้นเยอะไปไหม’   และบลาๆๆๆๆๆๆ จนดูจุนอยากที่จะไปให้ไกลๆไอคนเข้าใจยากคนนี้จริงๆ - -*

 

 

 

“ไปกินน้ำนะ” ในที่สุดก็ออกห่างจากคนสวยสุดประจำกลุ่มได้สักที TT พูดมากๆๆๆ

 

 

 

“ดงอุนรับไปเร็ว” โยซอบก็ยังคงไม่เลิกแกล้งกีกวังแถมยังหาแนวร่วม ทันทีที่เห็นดงอุนเดินออกมาจากห้องก็โยนหนังสือไปให้โดยที่ดงอุนเกือบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

 

 

ฟิ๊ว~~

“เฮ้ย!!” ลอยผ่านหน้าหล่อของหัวหน้าวงไปอย่างสวยงาม ดงอุนรับได้พอดี

 

“ได้แล้วครับฮยอง~” ดงอุนเหมือนว่าอยากร่วมวงเล่นด้วย   วิ่งออกไปหาโยซอบทันทีเกือบชนดูจุนด้วยซ้ำ ดีที่เค้าหันหลังหลบทัน

 

 

แต่แล้ว!!!

 

 

ตุบ~

 

เฮ้ย!

 

พรึบ~

 

สวยงาม...กีกวังวิ่งมากระโดดคว้าหนังสือในมือดงอุน แต่ดูจุนที่เพิ่งหันหลบมักเน่ ทรงตัวไม่ดีโดนดงอุนชนหลังเบาๆ ร่างทั้งร่างก็เซ่ล้มลงกับพื้นทันที...

 

 

 

“ดงอุนเอามาเดี๋ยวนี้นะ!”

 

“ดงอุนส่งมานี่เร็ว!”

 

“พี่กีกวังขอโทษครับ รับไปเร็วคร๊าบบบโยซอบฮยอง!”

 

“อืมม ดูจุน~ จุนฮยอง~ ชั้นอ้วนขึ้นมะ....” 0.0 ความสี่มิติของฮยอนซึงหยุดลงเพราะภาพเบื่องหน้า ไม่ใช่ความวุ่นวายของทั้งสามคน แต่เป็น...ดูจุนคร่อมทับจุนฮยองอยู่บนพื้น...

 

 

 

เหมือนละครน้ำเน่าสุดๆ จังหวะนั้นจุนฮยองลืมตามาพอดี ภาพที่เห็นเบื่องหน้ามีแค่

 

ตา = =

 

จมูก - -

 

ปาก 0.0

 

ดูจุน 0[]0

 

 

 

และจบท้ายด้วย...

ตุบ

“โอ้ย”

ผลัก

“อั๊ก”

ผัวะ

“อึก”

 

และตุบๆตับๆจนทั้งสามคนที่วิ่งวุ่นวายต้องรีบวิ่งมายื่อยุดจุนฮยอง

 

“จุนฮยองหยุดๆ”

 

“ดูจุนมึงจะทำไร!!”

 

“แค่กๆ กูปะ เปล่า” พยายามแกะมือที่อยู่ตรงคอออก

 

“มึงตายยยยยยย” หยุดไม่อยู่แล้ว จุนฮยองลงมือหนักกว่าเดิม จนหน้าที่มีรอยเขียวช้ำเริ่มจะหมดลมหายใจ ดงอุนจึงใช้แรงทั้งหมดดึงตัวจุนฮยองออกอย่างรวดเร็วก่อนที่จะต้องเสียหลีดเดอร์ของวงไปซะก่อน

 

 

“แค่กๆๆๆๆ” ทรุดลงจับรอบคอทันที ตั้งตัวไม่ทันไร จุนฮยองก็เข้ามาจะต่อยดูจุนอีกรอบ ด้วยความต้องการที่จะช่วยเพื่อนของฮยอนซึงที่รู้เท่าไม่ถึงการ จะเข้าไปล็อคจุนฮยองไว้ เลยทำให้หมัดที่ปล่อยออกไปกระแทกใส่หน้าฮยอนซึงเต็มๆ ฮยอนซึงทรุดกองลงกับพื้นยกมือกุมหน้าข้างที่โดนสอยอย่างช่วยไม่ได้ T T

 

 

“เจ็บ!!” เลือดสีสดไหลออกมาจากมุมปากสวย ทุกๆอย่างในห้องเงียบลง จะมีก็แต่มีแค่เสียงไอของดูจุนและเสียงโอดครวญของฮยอนซึง

 

 

“เป็นบ้าไรของนายเนี่ย!” กีกวังนั่งลงดูอาการดูจุนทันทีที่จุนฮยองมัวแต่อึ้งอยู่กับคนที่มารับกรรมแทน

 

“TT^TT มันเป็นแค่อุบัติเหตุ ไม่ได้ตั้งใจ มึงถึงกับจะฆ่ากูเลยหรอ” คนเจ็บยังคงไม่เลิกโอดครวญ

 

 

“อ๊ากกกกก เลือดออก!!” T0T ขณะที่ทั้งห้าคนกำลังเกิดบรรยากาศมาคุอยู่ มีแค่ฮยอนซึงแหละมั่งที่เอาแต่คร่ำครวญกับรอยชกที่หน้าตัวเอง

 

 

“เป็นไรไปอะฮยอง?” ดงอุนก็ยังคงพยายามถาม แต่จุนฮยองก็เอาแต่เงียบ..

 

 

จะให้บอกว่าไรอะ ป้องกันตัวเองเพราะดูจุนจะมาป่ามปามป๊ามตัวเองหรอว่ะ แต่มันเป็นอุบัติเหตุ T^T แล้วนี่ผมจะแก้ตัวว่าไรดีอ่า

 

 

“เอางี้นะ เหมือนทั้งสองคนจะต้องมีไรตกลงกัน พวกนายไปช่วยทำแผลให้ชั้นกันดีกว่านะ” ฮยอนซึงลุกขึ้นเสนอความคิดแล้วลากดงอุนกับกีกวังให้ตามตัวเองมา

 

“เออ...ดูจุนอา เดี๋ยวเค้าทำแผลให้ละกัน” โยซอบตามออกมาแต่ก็ยังหันมาบอกกล่าวความหวังดีแก่คนเจ็บ  [ดูซอบๆๆ><]

 

“ขอบใจนะโย” T0T

 

 

โดยที่ไม่มีใครสนใจเสียงต่อต้านขัดค้านดึงดันของจุนฮยองสักคน

 

“เฮ้ย! เดี๋ยวดิวะ อยากปล่อยให้ชั้นอยู่กับไอหลีดเดอร์บ้ากามสองคนดิว๊า!!!” ร้องไปเถอะจุนฮยองทุกคนหายกันไปหมดแล้วหละ แต่ประโยคที่มีเพียงคนเดียวได้ยินคือ...ไอคนที่ถูกเอ่ยถึงในประโยคนั้นแหละ - -*

 

“มึงหมายความว่าไงว่ะไอจุน?” เงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วยความสงสัย กูไปบ้ากามตอนไหนว่ะ

 

“ก็...” ตายห่า! เมื่อคืนฝันนี่หว่า! ไม่ใช่เรื่องจริง เอาไงดีวะทีนี้

 

“...มึง...มึงอย่าบอกนะว่าเมื่อคืน...” ถูกเป๊ะ ความคิดของทั้งสองคนตรงกัน แต่ดูจุนไม่มั่นใจในความคิด จึงถูกเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา

 

“ว่าไงนะ ไม่ได้ยิน?” ตามคาดจุนฮยองไม่ได้ยิน ดูจุนเลยอยากให้มันแน่ใจอีกครั้งว่าใช่ที่ตัวเองคิด ด้วยการทดสอบ...

 

“มะ มึงจะทำอะไร” ใบหน้านิ่งฉายแววระแวงทันทีที่ดูจุนลุกขึ้นเดินมาใกล้ๆ ใบหน้าของจุนฮยองแบบนี้ดูจุนไม่เคยเห็นมาก่อนจึงอยากแกล้งไอเพื่อนที่ชอบแสดงหน้าไร้อารมณ์ให้มันหน้าเสียมากกว่าเดิม

 

 

“จุนฮยอง...” เรียกเสียงที่ชวนให้เจ้าของชื่อเสียวสันหลัง

 

“อะไร” ตะหวาดกลับทันที

 

“ดูๆไปแล้ว มึงก็น่ารักนะ” เท่านั้นแหละ...

 

 

ผัวะ!!  หมัดหนักกระแทกเข้าแก้มซ้ายอีกครั้งและกำลังจะตามลงไปอีก

 

 

“เฮ้ยๆๆ กูล้อเล่น หยุดๆๆ” ดูจุนยกแขนกำบังหน้าตัวเองสุดฤทธิ์  จุนฮยองเลยหยุดเพราะความสงสารและเห็นใจเพื่อนร่วมกลุ่ม แล้วใบหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ว่าดีหรือร้ายก็ถูกแสดงออกมา ทำให้อีกคนรู้ว่าไม่สมควรจะเล่นต่อ

 

“เมื่อคืน...มึงฝันใช่ปะ?” ดูจุนถามออกไปพร้อมๆกับระแวงไปด้วยกลัวว่าจะไปถูกจุดอะไรให้จุนฮยองพุ่งมาตั้นหน้าอีกรอบ

 

“รู้ได้ไง?” ความตื่นเต้นตกใจถูกปกปิดไว้ภายใต้ใบหน้านิ่ง

 

“เมื่อคืนมึงได้ฝันว่า...กู...กับมึง...เออ...” พูดไม่ออกเหมือนกันจะให้บอกว่าเมื่อคืนฝันว่ามีอะไรกัน...บรึ๋ย...ขนลุกวะ และเหมือนว่าจุนฮยองก็เข้าใจความหมายดี เผลอทำหน้าตกใจออกมาแล้วรีบกลบเกลื่อนให้เป็นเช่นเดิม

 

“พอ!  ไม่ต้องพูด เอาเป็นว่ากูขอโทษ”

 

“......”

 

“โอเคไหม!?” ดูจุนรีบพยักหน้ารวดเร็วทันที มันบอกว่าขอโทษแต่ไมกูรู้สึกว่ากูเป็นคนผิดวะT^T

 

“งั้นก็จบ! ลืมมันไปซะมันแค่ฝันร้าย ไม่สิโคตรร้ายเลยว่ะ” พูดไปขนแขนก็พากันลุกเกรียวขึ้นมา

 

“อือๆ ฝันร้ายมันแค่ฝันร้าย โอเคนะมึง” T  T กูจะไม่เข้าใกล้มึง ขืนมึงคิดว่ากูจะทำไรมึงอีกแล้วฆ่ากูขึ้นมาทำไงวะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วตกลง เค้าฝันอะไรกันอะ?” ทั้งสี่คนในห้องนอนที่บอกว่าจะเข้ามาทำแผลให้ฮยอนซึงกลับเงี่ยหูฟังเรื่องราวทุกๆอย่าง แต่ก็ไม่รู้เรื่องอะไรมากกว่าเดิม...

 

 

 

 

 

 

.......................... 

 

 

 

 

“โอ๊ย!!” สุดท้ายแล้ว ฮยอนซึงก็ต้องนั่งทำแผลที่หน้าตัวเองคนเดียวภายในห้องนอน

 

“แอ๊ด~” ประตูเปิดออกพร้อมกับคนๆหนึ่งที่เป็นตัวต้นเหตุของรอยแผลที่หน้าสวย

 

“ทำไรอยู่หรอ?” ถามทั้งๆที่เห็น

 

“ทำแผลที่โดนหมากัดมามั่ง” -0-

 

“.....” ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่เดินเข้ามานั่งข้างๆ

 

“ซี๊ด~” แตะยาลงที่มุมปากทีหนึ่งก็ร้องออกมาทีหนึ่ง

 

“ขอโทษละกัน  ก็นายดันเข้ามาไม่ดูตาม้าตาเรือเองนิ......มาชั้นทำให้” ว่าแล้วฉวยเอาสำลีในมืออีกคนมาถือไว้เอง

 

“ห๊า!!! ตกลงชั้นผิดว่างั้น!!” ส่งค้อนวงใหญ่ไปให้สักรอบ แล้วเตรียมจะบ่นรายยาวใส่แต่แล้วก็ต้องหยุดลงเพราะสัมผัสแผ่วเบาที่มุมปาก

 

 

“อยู่นิ่งๆแป๊บนะ แล้วก็อย่าเพิ่งพูดอะไรมากเดี๋ยวแผลมันจะฉีกกว่าเดิม...ไว้หายแล้วชั้นจะมานั่งให้นายบ่นเองเลย แต่ตอนนี้หยุดพูดเพื่อตัวเองจะดีกว่านะ” พูดจบก็จ้องมองตากลมด้วยความห่วงใยและส่งรอยยิ้มแสนอ่อนโยนไปให้

 

 

ฮยอนซึงมองภาพความอ่อนโยนตรงหน้าแล้วแย้มยิ้มนิดๆที่มุมปาก บทจะบ้าดีเดือดก็สุดเหวี่ยงจนน่ากลัว บทจะอ่อนโยนก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย >/< หน้าขาวเริ่มถูกแต่งแต้มด้วยสีชมพูอ่อนบนพวงแก้มใส

 

 

 

2JUN…มันคงเกินจริงไปมั่ง ผมว่า...

 

 

JUNSEUNG ดีที่สุดแล้วละครับ^^ คิดไปรอยยิ้มอ่อนโยนก็แสดงออกมาอีกครั้ง

 

 

 

“ยิ้มไรของนายนะ” พูดปนรอยยิ้มเมื่อจู่ๆ คนที่ทำแผลให้ตัวเองก็อมยิ้มซะงั้น

“เปล่า...” และก็มีอาการไม่ต่างกัน แล้วทั้งสองคนต่างก็อมยิ้มในความน่ารักของอีกคน   ^^

 

 

 

 

 

 

~THE END~

 

เปลี่ยนเป็น JUNSEUNG ดีกว่าม่ายยย -0-

อยากบอกว่าเรื่องนี้เป็นNCเรื่องแรกของเราเลยเหอะ

แต่งไป ฟังเพลงของพวกหนุ่มๆไปด้วย...ฮามากอะ 

แต่งไปขำจนท้องแข็งแล้วเนี่ย โจ๊กเป็นเคะ555+ 

ยิ่งได้ท่อนของทั้งสองคนอีกด้วยนะ...เกินบรรยาย - -^

ตอนแรกว่าจะไม่ตัดNCออก(10กว่าบรรทัด-*-)  แต่ก็กลัวมีมือดีมากดแบน!

แล้วเราก็ขี้เกียจไปตามแก้อะ  เอาออกเหอะ

 

 

***โบนัส***

ปิดท้ายด้วยรูปเจ้าของฟิคนี้ซะหน่อย น่ารักดีเนอะ><