โรเชียว ราชันย์พิทักษ์โลก (Sad Story))

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ-น้ำตาไม่ได้ช่วยอะไร

 


บทนำ

ราชวังฝั่งตะวันตก สวนบึงหิมะ

“เดียน่า ท่านอย่าไปได้ไหม อยู่กับข้าที่นี่ ให้ข้าได้ปกป้องท่าน ข้าอยากดูแลท่าน ข้าไม่ต้องการเสียท่านไปอีกแล้ว ถ้าท่านรักข้า ได้โปรดถือว่าข้าขอร้องท่าน ได้โปรดอยู่กับข้าที่นี่”

คำพูดที่แฝงความปวดร้าวและเว้าวอน ทำเอาคนที่ตั้งปฏิญาณจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับคนตรงหน้า รู้สึกสั่นคลอน

ใจหนึ่งก็อยากยอมรับคนตรงหน้า ผู้เปรียบเสมือนหัวใจ แต่อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากทำร้ายใครอีกคน ผู้เปรียบเสมือนน้องชายคนหนึ่ง ผู้มีบุญคุณที่ชาตินี้ก็คงชดใช้ไม่หมด

หนึ่งคือหัวใจ อีกหนึ่งคือบุญคุณ

            หากเธอเลือกหัวใจ คนที่เคยช่วยเหลือเธอคนนั้นคงทุกข์ระทมปางตาย

            หากเลือกบุญคุณ คนตรงหน้าคงเสียใจบ้างแต่อีกไม่นานก็คงทุเลาลง ส่วนตัวเธอนั้นจะเป็นเช่นไรก็ชั่งเถอะขอแค่คนที่เธอรักทั้งสองคนมีความสุข อยู่ด้วยกันชั่วนิรันร์ก็เพียงพอแล้ว

เดียน่าพยายามข่มน้ำตาไว้ ไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย ไม่อยากให้รู้ว่าตัวเองรู้สึกปวดร้าวแค่ไหน ได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธคำขออย่างปวดร้าว

พยายามก้าวขาหนีให้ไวที่สุด อีกฝ่ายจะได้ไม่มองเห็นน้ำตา แต่ก็ถูกกระชากกลับไปแนบชิดกับอ้อมกอดของคนตรงหน้า ที่รัดแน่นไม่ยอมปล่อย เหมือนรั้งไม่ให้อีกฝ่ายได้ไปไหนอีกชั่วชีวิต

“ริกซ์ ฝ่าบาท ไม่ ได้โปรด ปล่อยข้าไปเถอะ” พยายามซุกหน้าไม่ให้คนตรงหน้าเห็นน้ำตาจากความเจ็บปวดในตัวเลือกที่ต้องเลือก

โชคดีที่เดียน่าไม่ได้เงยหน้าขึ้นสบกับคนตรงหน้า ไม่งั้นหัวใจของเธอคงจะต้องสั่นคลอนอีกรอบอย่างแน่นอน

ใบหน้าเจ็บปวดอย่างสุดซึ้ง ถึงไม่มีน้ำตาบ่งบอกความเจ็บปวด แต่ริมฝีปากที่ถูกกัดจนห่อเลือด มือที่กำแน่น คิ้วที่ขมวดปมขดกันเป็นปม

ราชวังหน้า  

            “ฝ่าบาทเสด็จ” เสียงมหาดเล็กประกาศ ทำเอานางกำนัลทั้งหลายรีบวิ่งกุรีกุจอหลบกันแทบไม่ทัน  จะห่วงก็แต่นายน้อยที่นอนซมด้วยพิษไข้อยู่บนเตียงที่สะดุ้งตื่นขึ้นมารับหน้ากับคนใจร้าย....

            “ริกซ์? ไม่ซิฝ่าบาท มี...” กลาเดียร์พยายามฝืนสังขารตัวเองลุกขึ้นมาทำความเคารพและพยายามรวบรวมกำลังเพื่อถามไถ่อีกฝ่าย ทั้งๆ ที่อยากถามไถ่สารทุกข์สุกดิบของผู้ได้ชื่อสวามี  แต่อีกฝ่ายกลับชิงพูดขึ้นก่อน เหมือนกับทนรอให้กลาดิเวียร์พูดจนจบไม่ไหว

            “เจ้าไปซะ!!”  

            “ข้า? จะให้ข้าไปที่ไหนหรือครับ” กลาเดียร์ตีสีหน้างุนงง เมื่อโดนสั่งด้วยคำสั้นๆ

            “ไปที่ไหนก็ได้ที่เจ้าอยากไป เดียน่ากำลังจะไปจากที่นี้ ข้ารักนาง”ริกซ์ถอนหายใจ รู้ว่าต้องทำร้ายจิตใจคนตรงหน้า แต่ว่าไม่อาจจะทรยศหัวใจตนได้อีกแล้ว "ข้าไม่ต้องการให้นางไป แต่ข้าไม่ได้รักเจ้า เจ้าไปซะเถอะ ที่นี่ไม่ต้องการเจ้า”

            “ข้า....” กลาเดียร์ตกใจจนหาคำพูดไม่เจอ ในห้องจึงได้แต่ตกอยู่ในความเงียบที่แฝงไปด้วยความอึดอัด

“….”

            “….”

เฮ้อ กลาเดียร์ได้แต่ถอนหายใจ ทั้งๆ ที่คิดไว้แล้วว่าซักวันคงมาถึง แต่ไม่คิดว่าจะเร็วแบบนี้

            “ในเมื่อท่านมีความต้องการเช่นนั้น....ข้าก็จะไป ในเมื่อท่านปราถนาให้นางอยู่ ข้าก็จะให้นางอยู่ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปข้าจะไม่มาปรากฏตัวต่อหน้าท่านอีก แบบนี้ดีไหมครับ”กลาเดียร์ตอบออกไปอย่างเจ็บปวด

            ทำไมต้องเป็นอย่างนี้อีกแล้วนะ เราสองคนไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้วอย่างนั้นเหรอ ทั้งที่รักมากมายขนาดนี้แท้ๆ

“ดี”

            “….”

            “….”

            คำตอบสั้นๆ จากปากริกซ์ ทำเอาหัวใจที่ชาไปแล้ว แทบจะตายทั้งเป็น กลาเดียร์ได้แต่เงยหน้าเก็บซ่อนน้ำตาเอาไว้ ร้องไห้ไปก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น จะยิ่งดูน่าสมเพชไปซะอีก ไม่ซิริกซ์คงไม่แม้แต่จะนึกสมเพชตนหรอก เพราะเขาคงไม่รู้สึกอะไรเลยต่างหาก

            ริกซ์ไม่ผิดอะไรเลย คนที่ผิดคืดข้าเอง

            ผิดที่ตอนนี้ยังจำได้ ผิดที่ยังมีชีวิตอยู่ ผิดที่ยังรักอยู่ คนผิดคือข้าเองทั้งนั้น

            ++++++++++++++++++++++

เดียน่า (อดีตราชินีฝั่งตะวันตก) : ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ

ริกซ์ (ราชาอาณาจักรไพร์ดเฟียซเออร์) : ข้าไม่ผิด ข้าแค่เลือกหัวใจตัวเองเท่านั้น ข้าไม่ผิด และจะไม่ผิด

กลาดิเออร์ (ราชินีอาณาจักรไพร์เฟียเออร์) : ข้ารักท่านและจะรักตลอดไปชั่วนิจนิรันดร์ ไม่ว่าตัวตนของข้าจะอยู่แห่งหนใดก็ตาม รัก รัก รัก รัก และจะรักจนวันตาย รักเพียงท่าน ริกซ์ โซเซีย ซิ แร็ก ราชาแห่งข้า

++++ติดตามตอนต่อไป++++

มาแบบสั้นๆ กระชับ ๆ

แนวเรื่องนี้ จะออกแนวซีเรียส แบบว่าฉีกแนวตัวเอง

ซึ่งปกติคนเขียนจะเขียนอะไรที่มันปัญญาอ่อน รั่วและออกทะเล แถดิ้น แต่เรื่องนี้มันจะไม่ใช่แบบนั้นเด็ดขาด ป๋ารับรอง

เรื่องนี้เป็นสไตล์ไหน ก็จะใบ้ๆ ให้หน่อยๆ แหละกันว่ามันเป็นเรื่องของพระเจ้าผู้สร้างโลก เทพมาร อะไรแบบนี้