[SF/OS] Beg

ข้อมูลเบื้องต้น

 

 

 

"ฉันออกไปคุยธุระแปปนึงนะ เธอนั่งพักผ่อนก่อนละกัน" ผู้จัดการร่างสูงของหญิงสาวเอ่ยขึ้น

 

"ได้ค่ะ" ไอยู นักร้องสาวหลับตาลงหลังจากผู้จัดการของเธอออกไปจากห้องนี้แล้ว  เฮ้อออ.. วันนี้เธอเหนื่อยเหลือเกิน ทำไมนะ ทำไมต้องมาเจอกับเขาอีก เขาคนที่ทำให้ใจของเธอนั้นมีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ เขาที่ทำให้ผู้หญิงที่เคยร่าเริงสดใสกลายเป็นผู้หญิงที่มีแต่ความเฉยชา ทำไมฉันต้องมาเจอนายอีกนะ จองกุก..

 

ก๊อกๆๆ

 

"ใครคะ?" ไอยูที่กำลังจะเคลิ้มหลับเพราะความอ่อนเพลียตะโกนถามขึ้น เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูที่หน้าห้องพักของเธอ

 

"ผมเอง" นั่น.. เสียงผู้ชายนี่ และเหมือนว่าจะเป็นเสียงที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างมากเมื่อนานมาแล้ว..

 

"ขอโทษนะ ฉันกำลังพักผ่อนอยู่ ไม่สะดวกพบใคร" เมื่อรู้ว่าคนที่อยู่หน้าประตูคือใคร ใจของเธอก็เต้นรัวเหมือนกับมีคนมาตีกลองอยู่ข้างใน  เหมือนจะดีใจ แต่ก็มีความรู้สึกเจ็บๆที่อกข้างซ้ายไปในคราวเดียวกัน ฉันไม่พร้อมจะเจอนายตอนนี้หรอกนะ.. ฉันผิดเองที่มารายการโดยไม่ตรวจเช็คให้ดีก่อนว่าครเป็น MC วันนี้ ฉันไม่คิดว่าเราจะได้มาเจอกันอีก

 

"งั้นฉันเข้าไปนะ" ดูเหมือนว่าชายหนุ่มที่อยู่หน้าประตูจะไม่ฟังเสียงของเธอเลย เขาเปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต! ไอยูจึงรีบลุกขึ้นจากโซฟาในห้องพักทันที พร้อมกับสายตาที่มองไปยังผู้มาใหม่

 

"นี่! ฉันบอกว่าฉันกำลังพักผ่อนไง" ไอยูเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด พร้อมจ้องจองกุกอย่างหาเรื่อง

 

"แล้วไง?" จองกุกตอบหน้ามึน พร้อมยักไหล่

 

"เฮ้อ พูดกับคนอย่างนายมีแต่จะเหนื่อยเปล่า นายมีอะไรก็ว่ามา ฉันจะได้พักผ่อน" ไอยูเอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยใจ เธอไม่พร้อมจริงๆ.. เมื่อกี้เธอต้องกลั้นใจแค่ไหนที่จะไม่ร้องไห้ ต้องแกล้งยิ้มออกกล้อง ต้องคุยกันต่อหน้ากล้องเหมือนไม่เคยมีอะไรระหว่างเรา เขาจะรู้บ้างไหมว่าเธอเหนื่อยแค่ไหน ไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อนหรือทั้งตอนนี้

 

"ฉันขอโทษ.." จองกุกที่มีท่าทางกวนๆในตอนแรกเริ่มเสียงอ่อนลง ดูกลายเป้นคนละคนกลับเมื่อกี้ ตอนนี้มีแต่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด แล้วเศร้า

 

"ถ้าจะมาพูดแค่นี้ก็กลับไปได้แล้ว เรื่องมันจบไปแล้ว ฉันยกโทษให้" ไอยูตอบอย่างปัดๆ เธออยากให้เขารีบออกไปจากห้องนี้ซักที มันไม่ดีแน่ที่เราจะอยู่ด้วยกันแบบนี้นานๆ ไม่ดีจริงๆ..

 

"ไม่นะ.. ไม่จบไม่ได้หรอ ฉันขอโทษ ฉันรักเธอคนเดียวจริงๆนะ ยกโทษให้ฉันเถอะนะ เรารักกันมากไม่ใช่หรอ อย่าเป็นแบบนี้สิไอยู" จองกุกพูดขึ้นรัวๆ คำพูดที่เต็มไปด้วยคำขอโทษและอ้อนวอนนั้น มันออกมาจากใจของเขาจริงๆ เขาไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนี้ เขารักแค่เธอคนเดียว 

 

"รัก? รักงั้นหรอ ขอโทษนะมันคงเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ คำว่ารักของเรามันจบลงตั้งแต่นายนอกใจฉันแล้วล่ะจองกุก" ยิ่งพูดน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็เหมือนกำลังจะไหลออกมา เธอรีบหันหลังให้จองกุก เธอจะไม่อ่อนแอให้เขาเห็นอีกแล้ว แค่ครั้งนั้นครั้งเดียวก็เกินพอ

 

"ไอยู.." เมื่อได้ยินคำพูดที่ไอยูเอ่ยออกมา จองกุกก็พูดอะไรไม่ออก เพราะมันคือความจริง มันเป็นความผิดของเขาที่รักสนุกจนไม่คิดถึงผลที่ตามมา ในตอนที่คบกับไอยู พวกเขารักกันมาก แต่เพราะความไม่รู้จักพอของเขา ทำให้ทุกอย่างมันต้องกลายเป็นแบบนี้ ความเจ็บบนหน้าอกด้านซ้ายในตอนที่ได้ยินคำบอกลาจากไอยู มันยิ่งเป็นการตอกย้ำว่าเขารักเธอมากแค่ไหน 

 

"หยุดเรียกฉันแบบนั้นซะที ลืมไปแล้วหรอ ฉันแก่กว่านายนะ กรุณาเรียกฉันว่ารุ่นพี่ด้วย" ไอยูพูดในขณะทียังหันหลังอยู่ ยังไม่ทันที่ของกุกจะพูดอะไรต่อก็มีเสียงของบุคคลที่มาใหม่ดังขึ้น

 

"ไอยู ป่ะ ฉันเสร็จธุระแล้ว กลับกันได้แล้ว ท่านประธานเรียกเข้าบริษัทจะไปคุยเรื่องงานต่อด้วย" เสียงของผู้จัดการของหญิงสาวเอ่ยขึ้น โดยลืมสังเกตว่าในห้องมีใครอีกคนยืนอยู่  "อ้าว นั่น.." ทันทีที่หันไปเจอจองกุก เขาตกใจอย่างมาก ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าไอยูกับจองกุกนั้นเคยคบกัน แต่เมื่อ 2 เดือนก่อน ไอยูมีท่าทีที่แปลกไป เธอไม่เคยเอ่ยถึงจองกุกอีกเลย แต่พอมาวันนี้ดันมาเจอจองกุกทีนี้ซะงั้น เขาเลยค่อนข้างตกใจ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อไอยูก็เอ่ยขัดขึ้น

 

"อ่อค่ะ งั้นรีบไปกันเถอะค่ะ" หลังจบประโยคไอยูก็รีบเดินออกไปจากห้องทันที ทิ้งให้จองกุกยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูหลังจากไอยูเดินออกไป อยู่ดีๆเข่าของเขาก็รุ้สึกอ่อนแรงขึ้นมา รู้สึกเหมือนไม่มีแรงที่จะยืนต่อ ตอนนี้หัวใจของเขามันเจ็บเหลือเกิน นี่สินะความรู้สึกของไอยูในตอนนั้น..