คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : C H A P T E R - 1
CHAPTER 1
ในช่วงเวลาฤดูใบไม้ผลิของฮงมารุแห่งหนึ่ง
บรรยากาศที่ร่มรื่นเหมาะแก่การพักผ่อนหย่อนใจแต่ไม่ใช่ในวันนี้ที่มีภารกิจสำคัญที่ทำให้เหล่าบุรุษศาสตราและซานิวะเจ้าของเรือนแห่งนี้ต่างมีสีหน้าเคร่งเครียดคิดไม่ตกอย่างนี้มาตลอดช่วงหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา
“นายท่าน
ข้ามีเรื่องอยากจะถาม”ชายหนุ่มเรือนสีม่วงยาวในชุดออกศึกสีทองอร่ามแลดูแสบตาเอ่ยถามนายหญิงของตนที่ยืนนิ่งเหมือนกำลังรออะไรบางอย่างอยู่ทั้งที่สมาชิกในทัพก็มากันครบแล้ว
“ว่ามาสิ”
“ภารกิจในครั้งนี้ของพวกข้าคืออะไรกัน”
“ภารกิจของพวกเราคือ
การรับหน้าที่คุ้มครองซานิวะคนใหม่จนกว่าจะเดินทางไปถึงฮงมารุจากพวกดาบมารโดยปลอดภัย”หญิงสาววัยทำงานตอบคำถามของชายหนุ่มผู้เป็นดาบแรก
“และเราจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด ถ้าซานิวะคนใหม่เป็นอะไรขึ้นมา...”
“ไม่ใช่แค่พวกเราที่จบไม่สวยแน่
เข้าใจไหมฮาจิสึกะ”
“ขอรับ”
‘ฮาจิสึกะ
โคเท็ตสึ’ ขานรับเมื่อดวงตาที่ผ่านสงครามแห่งความเป็นและความตายมาไม่น้อยของนายท่านจ้องมองมาทางตนโดยหวังจะเข้าใจที่เธอพูดไป
“ในตอนนี้พวกเราก็ทำได้เพียงแค่รอสัญญาณเรียกเท่า-”
“มาแล้ว!!”
ไม่ทันทีซานิวะสาวจะพูดจบ
เธอก็รู้สึกถึงกระแสพลังงานบางอย่าง ตอนนั้นเองก็มีแสงสว่างส่องขึ้นมาจากพื้นเบื้องล่างล้อมรอบพวกเขาไว้
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับร่างทั้งหกของบุรุษศาสตราและหนึ่งซานิวะได้เลือนหายไปโดยไร้ร่องรอย
ร่างทั้งเจ็ดได้ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งกลางท้องฟ้าสีมืดครึ้มที่เหมือนพายุดำลังจะเข้าในอีกไม่ช้า
‘ยามาบูชิ
คุนิฮิโระ’
ทาจิร่างใหญ่ผู้อยู่ใกล้นายสาวที่สุดเอื้อมมือคว้าร่างเข้ามาใกล้ก่อนจะลงพื้นได้สวยงามทุกคน
หญิงสาวผละตัวออกทันทีที่เท้าเหยียบถึงพื้น
ตอนนี้พวกเขาได้ยืนอยู่กลางถนนเปลี่ยวเส้นหนึ่งที่คาดว่าน่าจะเป็นหนึ่งในเส้นทางระหว่างมิติกาลเวลาที่มีโอกาสสูงจะถูกลอบโจมตีจากดาบมารได้โดยง่าย
เธอเงยหน้ามองไปยังท้องฟ้าที่ควรสว่างสดใสอย่างทุกทีกลับมืดลงและมีประกายแสงของสายฟ้าแลบออกมาบ่งบอกได้ถึงศัตรูที่ปะทะกันมานับครั้งไม่ถ้วนจะมาถึงที่นี่
“ทุกคน เตรียมตัวให้พร้อม”
“เรากำลังเข้าสู่สนามรบ”
เปรี้ยง!! เปรี้ยง!!
เสียงสายฟ้าที่ฟาดลงมาหลายครั้งดังขึ้นเมื่อรถยนต์คันหรูสีดำได้ปรากฏขึ้นในสายตาเธอและหยุดจอดลงพร้อมกับสายฟ้าที่ชักนำร่างสูงใหญ่ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยออร่าสีดำรอบกายไม่ทราบจำนวนยืนขวางเส้นทางนี้ไว้
บุรุษศาสตราทั้งหกต่างชักดาบของตนออกจากฝัก
พุ่งเข้าประชิดตัวและวาดดาบฟาดฟันใส่ศัตรูพยายามเปิดทางให้รถเคลื่อนไปต่อได้โดยมีซานิวะสาวคอยหนุนหลังเป็นกำลังเสริม
แต่ภายในรถยนต์ที่เงียบสนิทต่างจากภายนอกที่มีเสียงดังโครมครามเป็นระยะ
ในนั้นมีเพียงผู้โดยสารสองคน
หนึ่งเป็นเด็กสาวร่างเล็กในชุดฮากามะสีขาวแดงและอีกหนึ่งเป็นชายหนุ่มแต่งกายด้วยชุดนักพรต
ใบหน้าครึ่งบนของเขาถูกหน้ากากจิ้งจอกสีขาวปกปิดเอาไว้เห็นแค่ริมฝีปากที่บึ้งตึงของอีกฝ่ายเท่านั้น
ทั้งคู่นั่งอย่างสงบนิ่งไม่มีอาการตื่นตระหนกกับการลอบโจมตีที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย
จนกระทั่งเด็กสาวเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาขึ้น
“ให้ฉันลงไปจัดการเองไหมคะ”เธอไม่พูดเปล่าพลางกระชับดาบเรเปียร์ในมือแน่น
หากชายหนุ่มตรงหน้าอนุญาต เธอก็พร้อมที่จะไปจัดการด้วยตัวเอง
“ไม่เป็นไรครับ
ทางเราได้จัดการเตรียมคนไว้เรียบร้อยแล้ว”
“เดินทางกันต่อเถอะครับ”
เขาว่าอย่างนั้นและสั่งให้คนขับออกรถเมื่อเห็นว่าเส้นทางโล่งพอที่จะขับฝ่าตรงนี้ไปได้
- S
H A D E S -
รถยนต์คันหรูได้จอดลงตรงหน้าบันไดหินที่เรียงซ้อนกันเป็นขั้นหลายสิบขั้น
ชายหนุ่มเจ้าของหน้ากากจิ้งจอกลงจากรถเป็นคนแรกก่อนจะเลี้ยวตัวมาทางเปิดประตูอีกฝั่งที่เด็กสาวนั่งอยู่ให้
เธอเงยมองบันไดขึ้นไปจนสุดสายตาเห็นซุ้มประตูโทริอิสีแดงที่เด่นท่ามกลางสายตาเธอ
“ตอนนี้ข้าวของทุกอย่างของคุณคงอยู่ที่ฮงมารุหมดแล้วครับ”เขาหยิบแท็บแล็ตออกมา
ใช้ปลายนิ้วเลื่อนหน้าจอมองดูกำหนดทั้งหมดได้วันนี้และเดินไปยังกระโปรงรถด้านหลังเพื่อเอากระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของเด็กสาวให้กับเจ้าตัว
“ค่ะ”เธอขานรับพลางหยิบหน้ากากปิดดวงตาทั้งสองข้างขึ้นมาผูกและจัดผ้าผืนบางเฉียบปกคลุมเส้นผมยาวให้เรียบร้อย
“หวังว่าหลังจากนี้คุณความสุขกับที่นี่”
“ก็หวังให้เป็นแบบนั้นเหมือนกันค่ะ”
เมื่อหมดธุระกับที่นี่แล้ว
ชายหนุ่มจึงเอ่ยขอตัวแล้วเดินกลับขึ้นรถไปโดยมีเด็กสาวคอยยืนรอจนกระทั่งรถคันนั้นเคลื่อนออกไปพ้นสุดสายตาเธอ
ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปยังสถานที่ที่เรียกว่า ‘ฮงมารุ’
รองเท้าบูทหนังยาวสีดำได้เหยียบย่ำลงบนเนินหญ้าสีเขียวขจีและมีต้นซากุระขนาดใหญ่ตั้งเด่นสง่าอยู่ตรงกลางสายตา
กลีบดอกไม้สีชมพูโปรยปรายลงมาตามสายลมที่พัดผ่านและร่วงโรยลงมาบนฝ่ามือเล็กสีขาวซีดที่ยื่นออกมาราวกับรอรับอยู่
"ยินดีต้อนรับสู่ฮงมารุขอรับ
ท่านซานิวะ"เสียงเล็กแหลมดังขึ้นจากทางด้านหลังเรียกให้เด็กสาวใต้ต้นซากุระผินหน้าไปมองเล็กน้อยให้เห็นจิ้งจอกตัวน้อยที่เข้ามาใกล้โดยที่เธอไม่สามารถจับการเคลื่อนได้เลย
"กระผมมีนามว่า
‘คอนโนะสุเกะ’ จะมาเป็นผู้สอนหน้าที่ของซานิวะให้ท่านขอรับ"
จิ้งจอกตัวลายสีน้ำตาลอ่อนสลับขาวก้มหัวคำนับต่อผู้ที่จะมาเป็นซานิวะคนใหม่แห่งฮงมารุเรือนนี้
ก่อนเงยหน้ามองเด็กสาวผู้ซ่อนเร้นตัวเองภายใต้หน้ากากที่ยืนสงบนิ่งและปล่อยให้กลีบซากุระในมือตนปลิวไปตามสายลมอีกครั้ง
"กระผมจะแนะนำสถานที่ต่างๆในฮงมารุแห่งนี้ให้รับทราบ
โปรดตามมาด้วยขอรับ"ว่าจบคอนโนะสุเกะหันตัวเดินนำทางเข้าเรือนญี่ปุ่นแบบดั้งเดิมโดยไม่รอรับฟังคำตอบ
เด็กสาวใช้สายตาที่ถูกบดบังมองตามร่างของจิ้งจอกด้วยสายตาที่บอกไม่ถูกก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายอย่างว่าง่าย
"ท่านคงได้ยินมาบ้างแล้วเกี่ยวกับที่นี่
ดังนั้นท่านน่าจะพอรู้ว่า เมื่อเหล่าบุรุษศาสตรานั้นไร้ผู้เป็นนายต้องกลับไปสู่สภาพดั้งเดิมของตน"ระหว่างทางคอนโนะสุเกะได้แนะนำสถานที่ต่างๆในฮงมารุที่เธอจำเป็นต้องรู้รวมทั้งอธิบายเหตุผลว่า
ทำไมที่นี่ไม่มีใครเลยนอกจากเธอและจิ้งจอกตรงหน้า
"และความทรงจำของพวกเขาจะถูกลบทิ้งรวมทั้งข้อมูลทุกอย่างของซานิวะจะถูกนำไปเก็บรวบรวมที่ส่วนกลาง"
เด็กสาวกวาดสายตามองข้างของเครื่องใช้ที่ยังคงอยู่
ไม่มีร่องรอยการเคลื่อนย้ายสิ่งของซึ่งขัดกับคำพูดเมื่อครู่
คอนโนะสุเกะไม่ปล่อยให้สงสัยนานนักก่อนจะอธิบายต่อ
"แต่ในกรณีของท่านเป็นกรณีพิเศษ
เนื่องจากซานิวะคนเก่านั้นได้ทำการวิจัยค้นคว้าเกี่ยวกับพวกดาบมารและเคบิอิชิไว้จำนวนมากแต่ท่านกลับเสียชีวิตลงไปอย่างกระทันหัน"แววตาของข้ารับใช้เทพอินาริดูเสียใจไม่น้อย
เมื่อกล่าวถึงชายหนุ่มสติเฟื่องที่วันๆเอาแต่คิดเรื่องสนุกไม่ให้ชีวิตของตนน่าเบื่อเกินไปและหนึ่งในกำลังสำคัญของการค้นหาความจริงอันแสนยาวนานได้จากไปอย่างไม่มีทางหวนกลับคืน
ทิ้งไว้เพียงเอกสารที่ยังไม่มีข้อสรุปส่งต่อให้คนรุ่นหลังทำต่อไป
"ฝ่ายทางรัฐบาลเรานั้นต้องการคนที่จะมาทำหน้าที่ต่อจึงได้ทำการเลือกสรรซานิวะที่จะมาแทนตลอดช่วงเวลาหกสิบกว่าปีนี้จนกระทั่งท่านคาซุมิ
ยายของท่านได้เสนอชื่อท่านเข้ามา"
"นั้นคือสาเหตุที่ท่านถูกเรียกมายังที่แห่งนี้ขอรับ"
- S H A D E S -
"ข้างหน้านี้คือโรงตีดาบขอรับ
ตอนนี้นายช่างกำลังรอพบท่านอยู่"คอนโนะสุเกะหยุดลงตรงสถานที่ที่มีไอร้อนและกลิ่นเผาไหม้ลอยคุกรุ่นออกมา
"เชิญขอรับ"
"สวัสดี
ท่านคงจะเป็นคนที่มาแทนท่านอาสึมะสินะ...อ่อ หมายถึงซานิวะคนก่อนน่ะ"เมื่อเดินเข้าไปเด็กสาวก็พบกับบุคคลที่มีขนาดตัวกำลังน่ารัก(?)โยนแร่เหล็กเข้าเตาหลอมและเอ่ยทักทาย
"ข้าเป็นนายช่างประจำฮงมารุแห่งนี้
ถ้าหากท่านต้องการให้ข้าตีดาบก็เชิญสั่งมาได้เลย"
"ต่อไปข้าจะนำทางท่านไปพบกับเหล่าดาบในเรือนนี้"ทันทีที่นายช่างแนะนำตัวเองจบ
คอนโนะสุเกะก็เอ่ยเสียงเรียกให้ไปอีกทางซึ่งมีดาบจำนวนไม่ต่ำกว่าสิบเล่มวางเรียงกันอยู่บนแท่นวาง
"ในตอนนี้ได้มีดาบมาถึงที่นี่แล้วจำนวนสิบสี่เล่ม
โปรดเลือกดาบที่จะมาเป็นผู้ช่วยท่านในตอนนี้ขอรับ"
เด็กสาวก้าวเท้าเดินออกมาข้างหน้า
ฝ่ามือถูกยกค้างก่อนสัมผัสตัวดาบเพียงไม่กี่เซนติเมตรแล้วค่อยๆเลื่อนมือจากดาบเล่มหนึ่งสู่ดาบอีกเล่มเป็นอย่างนี้ไปจนครบจำนวนดาบทั้งหมด
การกระทำของซานิวะคนใหม่นี้สร้างความฉงนไม่น้อยแก่คอนโนสุเกะแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
จนกระทั่งเด็กสาวได้ลดมือลงและเดินไปยังตรงหน้าดาบเล่มหนึ่ง เธอใช้มือทั้งสองข้างยกดาบขึ้นอย่างระมัดระวังและพยายามเบามือที่สุด
"เมื่อท่านเลือกได้แล้ว
ขั้นตอนต่อไปคือการสร้างร่างเนื้อและอัญเชิญจิตวิญญาณให้กับพวกเขาขอรับ"
"ซึ่งวิธีการก็แตกต่างกันออกไปแล้วแต่ซานิวะขอรับ"เด็กสาวพยักหน้าให้กับอีกฝ่ายคล้ายว่าเข้าใจสิ่งที่อธิบายให้ฟังแล้ว
เธอชักดาบออกมาจากฝัก
เงยหน้ามองเหล็กที่สะท้อนแสงไปมายามเมื่อขยับมือสำรวจมันก่อนใช้มือข้างที่ว่างกำใบมีดแน่นจนเลือดไหลหยดเป็นทางและรูดมือขึ้น ดวงตาที่ซ่อนอยู่ใต้หน้ากากมองใบดาบที่ได้ถูกย้อมไปด้วยสีแดงของเลือดแล้วสีแดงนั้นซึมลงไปในเนื้อเหล็กอย่างช้าๆ
เมื่อสีแดงในถูกดูดกลืนจนหมด
เด็กสาวก็เก็บดาบเข้าฝักตามเดิมใช้มือทั้งสองยกประคองตัวดาบขึ้นและปิดเปลือกตาลง
"ในนามของเราผู้ปกปักษ์รักษาความสมดุลแห่งกาลเวลา
ขอให้ท่านผู้หลับใหลตื่นจากห้วงนิทราอันเป็นนิรันดร์และ...."น้ำเสียงใสราวกับระฆังแก้วร่ายคาถาพร้อมกับแสงสว่างจากตัวดาบได้ส่องสว่างขึ้นมาเรื่อยๆจนคอนโนะสุเกะและนายช่างที่แอบเข้ามาดูฝีมือของซานิวะคนใหม่ต้องหลับตาหันหน้าหนีแทบไม่ทัน
'นี่มัน...อะไรกัน"ตั้งแต่ได้ถวายตนเข้ารับใช้ท่านเทพอินาริมาเป็นเวลาหลายร้อยปี
ฝึกสอนซานิวะมาหลายต่อหลายคนแต่คอนโนะสุเกะไม่เคยเจอใครที่สามารถเรียกแสงขณะอัญเชิญได้สว่างขนาดนี้มาก่อน
....ราวกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือ
พระอาทิตย์
"จงลืมตาขึ้น"
สิ้นคำพูดของเด็กสาว
แสงที่ส่องสว่างไปทั่วโรงตีดาบก็หรี่แสงลงมาจนดับสนิท
ปรากฏให้เห็นร่างชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของเรือนผมหยักศกสีม่วงลาเวนเดอร์และดวงตาสีน้ำทะเลที่ค่อยๆลืมตาขึ้น
“ข้าคือ ‘คะเซ็น คาเนะซาดะ’ ข้าถูกตีขึ้นโดยรุ่นที่สองซึ่งได้รับการยกย่องว่าเป็นที่สุดแห่งตระกูลคาเนะซาดะรุ่นต่อๆมาที่เป็นที่รู้จักกันในนาม
โนซาดะ ต้นกำเนิดนามของข้ามาจากสามสิบหกนิรันดร์แห่งบทกวี
สง่างามยิ่งใช่หรือไม่ล่ะ? ..แม้กระนั้นเจ้านายคนเก่าของข้าก็ได้พลั้งสังหารข้ารับใช้ไปถึงสามสิบหกนาย
ถ้าจะให้พูดแล้วในครานี้ทุกคนคงรู้ว่าควรทำตัวต่อข้าอย่างไร”
"..."
หลังจากแนะนำตัวจบสิ่งที่คะเซ็นได้กลับมามีเพียงความเงียบ
เขารู้สึกทำตัวไม่ถูกเมื่อเด็กสาวที่น่าจะเป็นนายใหม่ของตนเงียบไม่พูดอะไรออกมาก็หันหน้ามองคอนโนะสุเนะเพื่อยืนยันสิ่งที่ตัวเองคิดซึ่งได้รับคำตอบโดยการพยักหน้า
"อ่า...ท่านคงจะเป็นซานิวะคนใหม่
ไม่ทราบว่านามของท่านคือ?"
"อิซานะค่ะ"
"ยินดีที่ได้พบครับ
ท่านอิซานะ"
"ท่านอิซานะ ท่านสามารถเลือกดาบอีกเล่มสองเล่มมาช่วยงานคะเซ็นได้ขอรับ"คอนโนสุเกะเอ่ยขึ้นเรียกความสนใจเธอให้ละออกจากคนตรงหน้าและไล่สายตาพิจารณาดาบที่เหลือแต่ละเล่ม
แต่สุดท้ายก็เลือกไม่ได้
ก่อนหันไปขอความช่วยเหลือจากคนข้างๆ
"คะเซ็นซังมีคนไหนที่อยากจะแนะนำไหมคะ"
"มีหลายคนที่ข้าอยากจะแนะนำให้ท่านรู้จักแต่ในเวลานี้ข้าคิดว่าบุคคลเหล่านี้สามารถช่วยแบ่งเบาภาระงานของท่านได้"คะเซ็นหลับตาลงใช้ความคิดซักพักนึง
แล้วตัดสินใจหยิบยกดาบมาตราฐานและมีดจากแท่นมาวางลงตรงหน้าเธออย่างละเล่ม
"ข้าขอเสนอทั้งสองคนนี้ครับ
ท่านอิซานะ"
_______________________________________
Talk :
ติชมได้ คอมเมนต์ให้คำแนะนำเพื่อพัฒนาการเขียนได้
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน
ความคิดเห็น