แม่ย่าส่งรัก (จบแล้วจ้า)

สวัสดีค่า~

รี้ดที่น่ารัก...ที่หลงเข้ามาอ่านน้า~

‘แม่ย่าส่งรัก’ 

เป็นนิยายเรื่องใหม่น้า~... (เรื่องเก่ายังไม่จบ… มาเรื่องใหม่อีกแล้ว) แหะๆ ไรท์คนนี้ขอรับผิดจ้า~ แต่พล็อดมันมาอ่ะ (มาจากคืนหนึ่งที่ฝันถึงมหา’ ลัยเก่า ที่จบมาแล้ว… เอิ่มหลายปีแหละ) เลยคิดถึงอยากจะหยิบยกบรรยากาศเหล่านั้นมาแต่งนิยาย

ฟังจากชื่อแล้วมันดูแฟนตาซีหรือเปล่า? โน จ้ะ รักใสๆ (ใสเหรอ? ...คำหยาบเพียบ) เบาสมอง อยากให้เป็นแนวคอมเมดี้ มากกว่าซะด้วย และก็ตามสโลแกนเดิมพยายามจะไม่ให้มีนางร้ายน้า~

เอ็นดูนักหัดแต่งคนนี้หน่อยน้า~

.

.

.

=====

“เอาไงดีวะ” คนที่ยังคิดไม่ออกว่าจะขออะไร เธอเอามือที่พนมแนบออกอยู่ออก พลางสะบัดมือไปด้วย

“เอาใหม่นะแม่ย่า ลูกยังไม่ได้ขอนะ”

“...”

“เอางี้นะแม่ เดี๋ยวลูกจะอธิบายแบบละเอียดเลย แต่มันคือข้อเดียวจริงๆ นะแม่” เธอนิ่งไปราวๆ สิบนาทีก็เหมือนจะตกลงกับตัวเองได้ จึงตั้งมือขึ้นมาพนมที่ทรวงอกอีกครั้ง

หญิงสาวพึมพำบทสวดในพระพุทธศาสนาที่ทุกคนท่องได้ ทุกคนจริงๆ วนจนครบสามครั้ง เธอก็กล่าวเสียงดังฟังชัด ดังเสียเหมือนเธอกำลังตะโกนคุยกับคนแก่อายุเก้าสิบที่มีออฟชั่นเสริมคือหูตึงก็ไม่ปาน “ข้าพเจ้านางสาวเก็จมณี หรือไอซ์ หรือว่าแม่จะเรียกว่าไอซึก็ได้แม่ ได้หมดลูกไม่เกี่ยง” ใช่นี่คือชื่อของเธอ มีชื่อไทยๆ ที่ฟังดูโบราณๆ ว่า เก็จมณี และมีชื่อเล่นที่พร้อมจะซ้ำเป็นล้านๆ ครั้งกับคนทั้งโลกว่า ไอซ์ เพิ่มความกะแดะในชื่อเมื่อมาอยู่กรุงเทพฯ ว่า ไอซึ

=====

.

.

.

#ฝากหนูไอซึด้วยค่า~

#ยี่สิบแปดพฤศจิ

ผู้แต่งห้ามมิให้นำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายเรื่องนี้ไปลอกเลียนแบบ ดัดแปลง จัดทำเป็นรูปเล่ม หรือนำไปเผยแพร่บนอินเทอร์เน็ตในรูปแบบต่าง ๆ นอกจากจะได้รับอนุญาตเป็น ลายลักษณ์อักษรจากทางเจ้าของสิทธิ์เท่านั้น