คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : งานปฐมนิเทศสุดวุ่น
วันนี้เป็นวันที่2 ของการเปิดเทอมล่ะ ผมเองก็เพิ่งจะรู้เหมือนกันว่าเปิดเทอมวันที่2 จะมีงานปฐมนิเทศ นึกว่าจะเป็นวันแรกซะอีก เห็นฮิกบอกว่าวันแรกถือเป็นวันปล่อยผีก็เลยมาจัดวันที่2 แทน
“นี่ยามะจัง เรามาเริ่มแผนแรกของเทอมนี้กันเถอะ” พอตื่นขึ้นมาก็คิดเรื่องนี้เลยเหรอฮิกกี้
ตอนนี้พวกเรากำลังปรึกษากันอยู่ครับ เรื่องอะไรน่ะเหรอ ก็มีอยู่เรื่องเดียวแหละคือการแก้แค้นของฮิก ให้ตายเหอะผมรู้สึกเหมือนว่าเรากำลังเล่นเกมอะไรสักอย่างอยู่งั้นแหละ
[Yuto talk]
วันนี้ผมรู้สึกแปลกๆแฮะ เหมือนตามันกระตุกข้างขวาตลอดเวลา แต่ก็ช่างมันเถอะ สงสัยคงจะคิดไปเอง
ตั้งแต่ที่ผมมาอยู่โรงเรียนนี้ อยู่ดีๆประธานนักเรียนก็มาเชิญให้ผมไปเป็นผู้คุมกฏซะงั้น ด้วยเหตุผลที่ว่าผมหล่อ อะไรของเค้าฟ่ะ มันไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลยนี่หว่า
“Hi ยูโตะตื่นเช้าเช้าดีนี่หว่า” ใครจะไปหลับลึกเหมือนแกกันเล่าเจ้าเม่น
“อ้าว พี่เคโตะตื่นแล้วเหรอครับ” เห็นไหมล่ะเด็กยังรู้เลยว่าแกนั่นแหละตื่นสาย ว่าแล้วเจ้าเม่นก็ทำหน้างง
“ตอนนี้กี่โมงแล้วอ่ะ” ยังจะมาถามอีก
“8โมง20 แล้วครับ” ริวตอบ ทันทีที่เม่นได้ยินก็
“เฮ้ย สายแล้วนี่หว่า งานปฐมนิเทศจะเริ่มขึ้นแล้วนะ” ก็เออดิ เพิ่งจะรู้รึไงกัน
“ถ้างั้น...” เม่นทำหน้าสำนึกผิด
“เรื่องเตรียมงานฉันกับริวจัดการเรียบร้อยแล้ว แกรีบไปแต่งตัวเหอะ” ผมพูดอย่างหน่ายๆ เพราะไอ้เม่นมันชอบอู้งานอยู่เรื่อย
หลังจากที่เม่นแต่งตัวเสร็จ ตอนนี้ก็ 8โมง25แล้ว พิธีจะเริ่ม8โมงครึ่ง ยังคงมีเวลาเหลืออยู่อีก5นาที ก่อนเริ่มพิธีประธานจึงเรียกประชุมด่วน
“ฉันคิดว่าคราวนี้เจ้าพวกนั้นจะต้องมีแผนอะไรอีกแน่ๆ เพราะฉะนั้น ยูโตะฉันขอให้นายช่วยดูเจ้าเด็กใหม่นั้นหน่อย ส่วนเคโตะกับริวพวกนายต้องคอยดูแลห้องควบคุมให้ดีนะ ส่วนพวกที่เหลือพวกฉันจะจัดการเอง” ประธานมอบหน้าที่ให้พวกเราเป็นอย่างดี
พวกเรา3คน ก็ได้แต่พยักหน้ารับคำสั่งโดยทันที
[Yama talk]
ในที่สุดพิธีก็กำลังเริ่มขึ้น อันที่จริงแล้วตอนนี้ผมควรจะอยู่ที่แถวเหมือนคนอื่นๆ แต่ตอนนี้น่ะเหรอ ผมอยู่ที่ห้องควบคุมล่ะ ให้ตายเหอะ เพราะพวกนั้นคงเห็นว่าผมเป็นเด็กใหม่ก็เลยบอกให้ผมมาทำงานเสี่ยงๆแบบนี้ แล้วผมก็ดันไปตอบตกลงอีก ผมบ้าไปแล้ว
“ตึง” เสียงอะไรอ่ะ แล้วจู่ไฟห้องมันก็สว่างขึ้น แย่แล้ว! หลบก่อนดีกว่า แล้วผมก็ไปหลบอยู่ใต้โต๊ะควบคุม
“ทำไมฉันถึงต้องมาดูแลเบื้องหลังด้วยฟ่ะ” นั่นมันเสียงของเจ้าคนที่ชื่อว่าเคโตะนี่นา
“อย่าบ่นเลยครับ ก็มันเป็นหน้าที่นี่นา” ส่วนคนนี้ก็ริวทาโร่สินะ ว่าแต่หายไปไหนคนหนึ่งอ่ะ
แล้วเจ้าพวกนั้นก็เข้ามานั้งที่โต๊ะควบคุม โห~ เท้านะเท้าอย่าแกว่งมาจะได้ไหม อย่าแกว่งมาโดนผมนะ
“จริงสิ” อยู่ดีๆ เจ้าเม่นก็พูดขึ้นเสียงดัง
“ริว ได้ข่าวว่านายอยากเป็นวีเจไม่ใช่เหรอ” เม่นพูด
“หา” ริวเริ่มงง
“ก็ถ้านายอยากเป็น นี่แหละคือการฝึกปฎิบัติจริง นายจะต้องเป็นวีเจที่ดีได้อย่างแน่นอน ฉันเชื่อว่านายต้องทำได้แน่ ขอให้โชคดี กับการฝึกนะ บายล่ะ” พูดจบเสร็จ เจ้าเม่นก็หนีไปซะงั้น อู้งานนี่หว่า
“เฮ้ย เดี๋ยว...โอ๊ย ไอ้พี่เม่นอู้อีกแล้ว” ริวเริ่มโวย น่าสงสารอ่ะ แต่มันก็เข้าทางผมพอดี
ว่าแล้วผมจึงหาเชือกในกระเป๋าที่พี่ฮิกบอกให้เอามาด้วย ที่แท้ก็เพื่อการนี้นี่เอง แล้วผมก็มัดเท้าของริวกับเก้าอี้โดยไม่ให้เค้ารู้ตัว อ๊ะเสร็จแล้ว ผมก็รีบคลานออกมาโดยทันที
“นาย” เมื่อริวเห็นเค้าก็ตกใจและเมื่อเค้าลุกขึ้น
“ตุบ โอ๊ย” ริวก็ล้มหัวขมำทันที แต่ทว่าเค้ากำลังจะพยายามลุกขึ้น เอาไงต่อดีทีนี้ และแล้วผู้ช่วยของผมก็มาจนได้
“ย้าก ตุบ” ชี่กระโดดลงมาจากช่องระบายอากาศ ตกลงมาทับริวเต็มๆเลย
“โอ๊ย” ริวร้องลั่น แล้วผมก็รีบเอาเชือกที่เหลือมัดริวทันที พร้อมกับปิดปากเค้าด้วยเทปที่พี่ฮิกให้ไว้
“ชี่ ขอบใจมากนะ” ผมตอบ แล้วชี่ก็ยิ้มรับให้ผม
และแล้วแผนการของพวกเราก็กำลังจะเริ่มขึ้น
[Hikaru talk]
ตอนนี้ผมกับไดจังกำลังจะเริ่มแผนอยู่ครับ คิดว่ายามะจังกับชี่น่าจะพร้อมแล้วล่ะ พิธีเองก็กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว
ตอนนี้ผมกับไดจังน่ะเราอยู่ที่พิธีล่ะ ทำเหมือนกับว่ามันไม่มีเกิดขึ้น ทุกอย่างมันไม่ได้เกี่ยวกับเรา แต่ว่านะ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว เจ้าประธานก็เอาแต่จ้องผมอยู่ได้ ทางด้านไดจังเองก็ถูกเจ้าหัวหน้าผู้คุมกฏมองด้วยสายตาแปลกๆ บรึ๋ย รู้สึกสยองแทนไดจังอ่ะ ตั้งแต่ปีแล้ว เจ้าหมอนี่ก็ชอบทำสายตาแบบนี้ใส่ไดจังทุกทีเลยอ่ะ ไดจังไม่รู้อะไรบ้างเลยเหรอ ส่วนเจ้ารองประธานก็มองไปทางปี1 คงจะหาชี่อยู่สิท่า 555+ ยังไงก็หาไม่เจอหรอกเฟ้ย ส่วนยูโตะหมอนี่ดูไม่ได้ใส่ใจอะไรเลยสักนิด ทั้งๆที่ฉันคิดว่ามันต้องถูกใช้ให้มาจ้องดูพฤติกรรมของยามะจังแน่ๆเลย แต่มันกลับทำตัวเฉยๆซะงั้นไม่เห็นสนใจจะหายามะจังของเราเลย และขณะนั้นเองเจ้ารองประธานดูเมื่อจะเริ่มทนอยู่เฉยไม่ไหวก็เลยออกจากงานไปแล้ว หวังว่าคงจะไปไม่ทันนะ ถึงยังไงซะวันนี้มันก็ไม่ต้องเวที เพราะวันนี้ที่จะขึ้นไปพูดก็มีแต่ผอ. รองผอ. แล้วก็เจ้านั้นเท่านั้นล่ะ
และแล้วงานเลี้ยงต้อนรับเปิดเทอมของก็เริ่มขึ้นแล้ว
[Takaki talk]
ผมว่ามันแปลกๆนะ เจ้าตัวเล็กนั้นหายไปไหนกัน ตอนนี้พิธีก็เริ่มไปแล้วนะ แอบโดดไปอยู่ไหนกันนะ เอ๊ะ รึว่า...
[Daiki talk]
ตอนนี้ ผอ.กำลังพูดอยู่ล่ะ เอาล่ะเริ่มโซโล่เลยยามะชี่ ทันใดนั้นไฟก็ดับลงทันที พอไฟติดอีกที อาจารย์ใหญ่ก็หายไปแล้ว นักเรียนก็ต่างงงกันไปตามๆกัน แล้วเจ้าประธานก็รีบขึ้นไปแก้สถานการณ์ทันที
“เอ่อ...อาจารย์ใหญ่ท่านพูดจบแล้วล่ะครับ เอ่อ...งั้นขอเชิญรองผู้อำนวยการขึ้นมาพูดต่อได้เลยครับ”
และเมื่อรองผอ.ขึ้นไปจับไมคืเท่านั้นแหละ
“โอ๊ย ฟะ...ไฟ...ไฟช็อต” รอผอ.อุทาน 555+ เอาเลย
แล้วเจ้าประธานที่เริ่มทำอะไรไม่ถูกก็เลยถีบรองผอ. จนรองผอ.ล้มมือหลุดจากไมค์ ตามแผนเลย 555+ สะใจ
“โอ๊ย ประธานนักเรียนนี่เธอกล้าถีบงั้นเหรอ @#@%#$%$^#$^%#$^$%&^%*” รองผอ.โวยลั่นพร้อมด่าเจ้าประธานสารพัด 555+ ขำหน้าของมันตอนนี้ชะมัด มันทำน่ากลืนไม่คายออก พูดอะไรไม่ถูก ได้แต่พยักหน้ารับคำด่าของรองผอ.เพียงอย่างเดียว
“555+” นักเรียนทุกคนต่างขำกันใหญ่ รวมทั้งผมกับฮิกด้วย สะใจชะมัด เห็นอย่างนี้ก็เถอะ จริงๆแล้วผมเป็นคนทำมันขึ้นมาเองนะ นั่นน่ะคือเครื่องช็อตไฟฟ้าระยะไกล ผมเอามันไปติดไว้กับไมค์ แล้วคอยกดปุ่มเพื่อให้มันทำงาน ส่วนที่ผอ.หายไปน่ะเหรอก็แค่ใช้กลไกนิดหน่อยทำให้พื้นมันเอียงแล้วผอ.ก็จะถูกส่งกลับยังห้องของเค้าทันที
สรุปก็คือผมกับฮิก เราไม่ได้เล็งเป้าหมายไปที่ผอ.หรือรองผอ.หรอกนะ แต่เป็นเจ้าประธานนักเรียนนั้นต่างหากล่ะ
[Yabu talk]
ตอนนี้ผมกำลังแย่แล้ว ทุกอย่างเป็นไปตามแผนของพวกเค้าทั้งหมด ผมกำลังถูกรองผอ.ด่า แล้วจู่ๆท่านก็งอนแล้วเดินออกจากไปพิธีซะงั้น ผมก็คงต้องไปพูดต่อสินะ แต่เดี๋ยวก่อน ทั้งๆที่เมื่อกี้ผมก็จับไมค์ทำไมมันถึงไม่ช็อตผมล่ะ เมื่อผมลองมองไปที่ไมค์ดีๆก็พบนั่นมันเครื่องช็อตไฟฟ้า คงเป็นของไดกิชัวร์ เจ้านี่เป็นคนที่หัวดีที่สุดในกลุ่มพวกนั้น ก็เลยชอบทำของแปลกๆออกมาแกล้งพวกเราอยู่เรื่อย ผมจึงเดินไปหายูโตะแล้วบอกว่า
“ยูโตะ ฉันวานนายช่วยไปเอาไมค์อันใหม่จากห้องควบคุมทีได้ไหม” ผมพูดขอแกมบังคับ แล้วยูโตะก็พยักหน้าอย่างว่าง่าย แล้วออกไปทันที ส่วนผมก็คงต้องรอล่ะนะ
[Yuto talk]
ตอนนี้ผมมาถึงห้องควบคุมแล้วล่ะ แต่พอเปิดประตูเข้าไปก็พบว่า
“หยุดเดี๋ยวนี้น้า~ พวกนาย” นั่นรองประธานนี่นา ริวเองก็ด้วย วิ่งกันให้วุ่นเลย แล้วนั่นก็เจ้าตัวเล็กกับเด็กใหม่นี่
“ไม่ยอมให้จับง่ายๆหรอกเฟ้ย แบร่” เจ้าตัวเล็กพูดพร้อมแลบลิ้นใส่ แถมยังโยนนู่โยนนี่ใส่รองประธานอีก จนห้องควบคุมเละไปหมดแล้ว แล้วเจ้าตัวเล็กก็วิ่งออกประตูผ่านผมไปเฉย ทางด้านริวเจ้านั่นสภาพสะบักสะบอมสุดๆ สงสัยว่าเจ้าเด็กใหม่นั่นคงจะไม่ธรรมดาซะแล้วล่ะ ว่าแล้วเจ้าเด็กก็วิ่งผ่านผมไปอีกคน และริวเองก็กำลังจะวิ่งตาม
“ไม่ต้องหรอกริว เจ้านี่เดี๋ยวฉันจัดการเอง นายช่วยเอาไมค์แล้วไปบอกเรื่องนี้กับประธานล่ะกัน” ผมบอกกับริวก่อนที่ผมจะรีบวิ่งตามเจ้าเด็กใหม่ไปในทันที
[Yama talk]
นี่มันอะไรกันนี่ ชีวิตฉันทำไมถึงต้องมาวิ่งหนีอย่างเอาเป็นเอาตายอย่างนี้ด้วย ผมวิ่งไปได้สักพัก พอหันกลับไปก็โล่งใจ เจ้าเด็กนั่นไม่ได้ตามเรามาแล้ว เรารอดแล้ว ขณะที่ผมกำลังดีใจอยู่นั่นเอง
“ไง” เสียงนี่ ใครกันอ่ะ พอหันหลังกลับไปเท่านั้นล่ะ
“อ๊าก ชี่ช่วยด้วยผีเสาไฟฟ้า” ผมตะโกนขอความช่วยเหลือจากชี่ที่ไม่รู้ตอนนี้หนีไปอยู่ทีไหนแล้ว พร้อมกับวิ่งหนีเจ้านี่สุดชีวิต แต่ด้วยความที่ว่าไอ้เสาไฟฟ้ามันขายาวกว่า สุดท้ายแล้วผมก็เลยถูกมันจับจนได้ T^T ฮือๆ ชีวิตของผมต่อจากนี้จะเป็นไงเนี้ย
[Chii talk]
555+ มีความสุขจัง อย่างน้อยๆแผนของเราก็สำเร็จไปกว่าครึ่งแล้ว ขอเพียงไม่ถูกเจ้ารองบ้านี่จับตัวได้เป็นพอ ว่าแล้วผมก็วิ่งต่อไปพร้อมกับหันไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เจ้ารองนั่นบ้าง เห็นผมตัวเล็กงี้ก็เหอะแต่จริงๆแล้วผมวิ่งเร็วมากๆเลยล่ะ
“ปึก...โอ๊ย” ผมวิ่งไปชนกับใครสักคน แย่แล้วผมต้องรีบลุกก่อนที่จะถูกจับได้
“เฮ้ย เคโตะ จับตัวเจ้านั่นที” เฮ้~ ชื่อนี้มันคุ้นๆแฮะ พอผมก้มลงไปมองเจ้าคนที่ผมชนเท่านั้นแหละ โอ้ว โน~ เจ้าคนที่ผมชนก็คือเจ้าเม่นเคโตะ ไม่นะ ผมจึงรีบวิ่งต่อทันที แต่กลับโดนเจ้าเม่นนั่นจับขาไว้
“เฮ้ย ปล่อยสิเฟ้ย ปล่อยขาฉันเดี๋ยวนี้นะ” ผมโวยไปพลางถีบไอ้เม่นไปพลาง จนในที่สุดมันก็ปล่อยจนได้ เย้ เรารอดแล้ว
จะหนีไปไหน” เฮ้ย เจ้านั่นวิ่งไปดักหน้าผมตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย แย่แล้ววิ่งไวไปจนหยุดอยู่แล้ว
“ปึก...โอ๊ย” หัวของผมมันกับอกของเจ้ารองนั่นอย่าง โอ๊ยเจ็บ ว่าแล้วเจ้านั่นก็ถือโอกาสนี่จับผมอุ้มพาดบ่า
“เฮ้ย ปล่อยนะ ปล่อยฉันด้วยนี้นะเจ้าบ้า ปล่อยๆๆ” ผมโวยไปพร้อมกับดิ้นไปเพื่อให้เจ้าบ้านี่ปล่อยผมลงสักที
“เฮ้ย ปล่อยๆ ปล่อยช้าน~” ผมโวยสุดเสียง
[Ryu talk]
ตอนนี้ผมก็ได้รายงานเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดพร้อมกับยื่นไมค์ให้กับประธานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“นี่ริว ช่วยไปบอกเคย์ที่นะว่าให้จับตัวไดกิเลย ส่วนนายก็ไปจัดการฮิคารุซะ” ประธานกระซิบบอกผม แล้วผมก็พยักหน้าพร้อมทำตามคำสั่งโดยทันที
พอผมเดินไปบอกหัวหน้าผู้คุมกฏอย่างที่ประธานสั่งแล้ว เค้าก็ยิ้มแปลกๆ จนผมรู้สยองแล้วพูดขึ้นว่า
“รอคำสั่งนี้มานานแล้ว ไปกันเถอะ” ทำไมดูมีความสุขจังอ่ะ ว่าแล้วผมก็เริ่มปฏิบัติการบ้าง
ผมจึงรีบเอากุญแจมือของผู้คุมกฎออกมาทันที แต่ทว่า เฮ้ย ฮิคารุ ฮิคารุหายไปไหนแล้วอ่ะ แล้วสัญชาตญาณของผมมันก็บอกให้ผมหันไปทางเวที
“ตูม” เต็มๆเลยครับ น้ำหล่นลงมาเต็มหัวประธานเลย เท่านั้นยังไม่พอแถมกะละมังอีกใบ
“ปึก” ท่านประธานของเรา รีบหันขึ้นไปมองตาขว้างใส่ฮิคารุทันที
“555+” เสียงนักเรียนในห้องประชุมขำกันใหญ่ ในขณะที่ผมเองก็พยายามกลั้นขำอย่างสุดฤทธิ์
“ฮิคารุ” ประธานตะโกนเสียงดัง พร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปจ้องเขม็ง ส่วนทางด้านหัวหน้าดูท่าจะยังจับไดกิไม่ได้แฮะ เพราะว่าตอนนี้ไดกิกำลังเอาเจ้ากระป๋องเสปร์ยที่ข้างในเต็มไปด้วยซอสมะเขือเทศ มาฉีดพร้อมวิ่งไปทั่วๆ จนห้องประชุมเลอะไปหมดเลยอ่ะ
วันนี้เห็นที ผม พี่ยูโตะ และพี่เคโตะ คงต้องทำความสะอาดกันบานเลยล่ะทีนี้
[Yabu talk]
ความอดทนของผมนั้นได้หมดลงแล้วล่ะครับ พวกเค้าเล่นแรงกว่าที่ผมคิดไว้ซะอีก
“ฮิคารุ ลงมาเดี๋ยวนี้นะ” ผมตะโกนสั่งเค้าเสียงแข็ง
“ก็ได้” บทจะง่ายก็ง่าย เฮ้ย
“ตูม....ผลั๊ก....โอ๊ย” กระโดดลงมาทับผมเต็มๆเลย มิหนำซ้ำยังต่อยปากผมอีก แล้ววิ่งหนีไปเฉยเลย
“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะฮิก” ผมรีบลุกขึ้น ตะโกนสั่งให้เค้าหยุดพร้อมวิ่งไล่ตามในทันที
[Kei talk]
ตอนนี้ผมกำลังวิ่งไล่จับไดกิอยู่ครับ ผมว่ามันก็สนุกดีเหมือนกันนะครับ ทุกๆครั้งเลยที่พวกเค้าจะเข้ามาแกล้งเราแล้วเราก็จะวิ่งไล่จับเค้า ดูๆไปแล้วมันก็เหมือนกับการวิ่งไล่จับของเด็กดีๆนี่เอง และทุกครั้งเลยที่ผมวิ่งไล่จับเค้าผมก็จะได้เห็นรอยยิ้มอันมีความสุขนั่นถึงแม้มันจะแฝงไปด้วยความชั่วร้ายก็ตาม ผมก็เลยพยายามวิ่งช้าๆ เพื่อถ่วงเวลา เพราะผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเค้าจะทำอะไรต่อ
แต่แล้วจู่ๆ เค้าก็หันกลับมา เป็นฝ่ายวิ่งไล่ผมแทนซะงั้น
“เฮ้ย อย่ามาฉีดใส่ฉันนะ” ผมวิ่งหนีพร้อมตะโกนลั่น ผมแอบเห็นเค้าหัวเราะด้วยล่ะ แต่ว่าตอนนี้ผมต้องหนีด่วนไม่งั้นชุดของผมคงต้องเลอะแน่เลย
[Keito talk]
โอ๊ย ทั้งๆที่ผมอุตส่าห์หนีไปแล้วแท้ๆ แต่ทำไมถึงต้องพลอยซวยไปด้วยล่ะเนี้ย นึกว่าอู้งานแล้วจะสบาย แต่ที่ไหนได้ดันมาชนเจ้าตัวเล็กนี่ซะงั้น แถมยังถูกเจ้าตัวเล็กถีบจนระบมไปทั้งตัวเลย คนอะไรฟ่ะตัวเล็กแต่เท้าหนักเป็นบ้าเลย
ตลอดทางเจ้าเล็กนี่ก็โวยวาย ตลอดเสียงดังแสบหูชะมัดเลย แล้วในที่สุดผมก็ตามรองประธานที่แบกเจ้าตัวเล็ก มาจนถึงห้องประธานจนได้ และเมื่อเปิดประตูเข้าไปผมก็พบกับ ยูโตะที่จับเจ้าเด็กใหม่นั่นได้แล้ว เอ๊ะ เนี้ยน่ะเหรอเด็กใหม่ น่ารักใช่เล่นเลยนะเนี้ยหน้าเงี้ยสวยยังผู้หญิงเลย ในขณะที่ผมกำลังทึ้งกับความสวยของเด็กใหม่นั่นเอง
“โอ๊ย ปล่อยฉันลงสักทีสิเฟ้ย เจ้าบ้า” เฮ้อ ยังไม่เลิกโวยอีกเหรอเจ้าตัวเล็ก แล้วรองประธานก็เลยโยนเจ้าตัวเล็กลงบนโซฟาอย่างแรง ส่วนผมก็รีบไปปิดล็อคประตูโดยทันที เพราะกลัวว่าเจ้าตัวเล็กจะหนี
“โอ๊ย” เจ้าตัวเล็กร้องโอดครวญ
“ชี่” เด็กใหม่สุดสวย รีบโผเข้าไปกอด เจ้าตัวเล็กโดยทันที
“ยามะจัง นี่นายร้องไห้เหรอ” เฮ้ย คนสวยร้องไห้ได้ไงฟ่ะ
“ฮือๆ ก็เค้ากลัวนี่ ชี่ ฮือ ชี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม” ผมรีบหันไปยูโตะโดยทันที เจ้ายูโตะมันบังอาจทำอะไรคนสวยของเราฟ่ะ
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก ยามะจังอย่าร้องไห้เลยนะ” เจ้าตัวเล็กนี่พูดดีๆกับเค้าก็เป็นแฮะ
“ก๊อกๆๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมจึงรีบไปปลดล็อคโดยทันที
“ปึง...โอ๊ย” เต็มๆเลยครับ เปิดมาได้ไม่มองคนเลย ผมก็เลยถูกประตูกระแทกเข้าเต็มๆ โอ๊ยเจ็บชะมัดเลย แต่เห็นทีคงจะโวยอะไรไม่ได้หรอก เพราะตอนนี้ประธานกำลังโมโหอยู่เลยนี่นา
ใช่แล้วล่ะคนที่เข้ามาก็คือ ประธานที่จับฮิคารุได้แล้ว หัวหน้าที่จับไดกิได้แล้วและริวที่เดินเข้ามาในสภาพที่สะบักสะบอมยังกับไปฟัดกับหมามางั้นแหละ แล้วประธานกับหัวหน้าก็จับ2คนนั้นไปกองรวมกับเจ้าตัวเล็กและเด็กใหม่สุดสวย
“พวกนายแน่มากเลยนะที่กล้าทำกับฉันขนาดนี้” ประธานตะหวาดเสียงดังใส่เจ้าพวกนั้น
“เพื่อเป็นการทำโทษพวกนายจะต้องไปทำความสะอาดห้องประชุมกับห้องควบคุมซะ” ประธานออกคำสั่งเสียงแข็ง แต่ทว่า
“แล้วทำไมต้องทำตามคำสั่งของแกด้วยเล่า” ฮิคารุพูดขึ้น
“งั้นเหรอ” ประธานยิ้ม แล้วหันไปหาหัวหน้า ส่วนหัวหน้าก็ไปหยิบ เอ่อ...มันคืออะไรหว่า
“นี่คือเครื่องช็อตไฟฟ้าระยะไกล” เค้าชูมันขึ้นมาให้ดู มันก็คล้ายๆกับเครื่องช็อตไฟฟ้าดีๆนี่เอง เพียงแต่มันมีรีโมตคอนโทรล และที่พิเศษสุดคือมันมีที่ล็อคให้ติดกับข้อมือด้วย
“เฮ้ย นี่แกเลียนแบบความคิดของฉันนี่หว่า” ไดกิเริ่มโวย เลียนแบบความคิดอะไรกัน งง
“เปล่านะ เนี้ยเค้าทำมาตั้งนานแล้ว ก่อนที่ตะเองจะทำซะอีก” เฮ้ยทำไมถึงพูดด้วยคำพูดและน้ำเสียงแบบนั้นกัน สยองชะมัดเลย หัวหน้าของเราเพี้ยนรึเปล่าเนี้ย แถมยังทำหน้าตาใสซื่ออีกต่างหาก
“นี่นาย อย่ามาพูดเหมือนกับว่าฉันกับนายสนิทกันนะ ไอ้โรคจิต” ไดกิเริ่มตอกกลับทันที
“หยุดเถียงกันได้แล้ว” ประธานพูดห้ามทัพ ในขณะที่ฮิกเริ่มทำท่าหวาดๆ
“นี่นายอย่าบอกนะว่าจะ” ฮิกพูดขึ้นอย่างตกใจ
“ใช่อย่างที่นายคิดนั่นแหละ” ทันทีที่ประธานพูดจบ ก็รีบเอาไอ้เครื่องช็อตนั่นล็อคเข้าที่ข้อมือของฮิกทันที ส่วนพวกที่เหลือเองก็เช่นกัน
“ไม่~ เอามันออกไป” ทั้ง4คน พร้อมใจตะโกนกันเสียงดันลั่น
“จะได้รู้บ้างไงว่าเวลาคนอื่นถูกไฟช็อตรู้สึกยังไง” ประธานพูดพลางยิ้มอย่างผู้มีชัย สงสารคนสวยอ่ะ พลอยโดนไปกับเข้าด้วยเลย อยากจะเข้าไปช่วยอยู่หรอกแต่ไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวซวยไปด้วย
และแล้วการทำโทษก็เริ่มขึ้นโดยมี ผมกับยูโตะคอยเฝ้าคนสวยกับเจ้าตัวเล็กทำความสะอาดห้องควบคุม ส่วนหัวหน้ากับริวก็คอยเฝ้าฮิกกับไดกิทำความสะอาดห้องประชุม
ตอนนี้เป็นตอนที่แต่งยากมากอ่ะ กว่าจะเค้นมาได้แต่ละแผน
แบบว่าคนเขียนก็มั่วแหลกอยู่เหมือนกัน
แล้วก็ขอบคุณทุกแรงใจเลยนะค่ะที่เข้ามาเชียร์
ไม่ว่ากันค่ะจะเม้นหรือไม่เม้นก็ได้เราไม่เครียด
เราแค่อยากให้ทุกคนสนุกกับการอ่านเรื่องนี้ก็พอแล้ว
ความคิดเห็น