ก็แค่ เพ้อ - -*

ข้อมูลเบื้องต้น

 สวัสดีครับทุกคน ขอแนะตัวสักนิดผม คิเร ขอตอนรับสู่เรื่องราวของผม เรื่องที่ผมกำลังจะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องราวความรักที่ผมกำลังรู้สึกอยู่ ถ้าพวกคุณคิดว่าจะได้อ่านความรักอันแฮปปี้นั้น ผมขอแนะนำให้คุณปิดมันไปซะเพราะคุณจะไม่ได้เห็นตอนจบแบบนั้นแน่นอน ผมบอกคุณแล้วนะ

เนื้อเรื่อง

 *** เรื่องนี้ผมก็แค่อยากเขียนก็เท่านั้น อย่าสนใจหรือคิดอะไรมาก ถือว่าฟังคนๆนึง
เพ้อไปเรื่อยแล้วกันนะ - -*  -***

--เรื่องที่เกิดขึ้น--

ชีวิตของผมที่วันๆไม่ค่อยจะทำอะไรเริ่มด้วย 'นอนตอนใกล้เช้า ตื่นตอนบ่ายไม่ก็เย็น' คุณอ่านกันไม่ผิดหรอกครับผมเป็นแบบนั้นจริงๆ พอตื่นขึ้นมาก็เปิดคอมเปิดเกมส์ อาบน้ำแต่งตัวหาอะไรใส่ท้อง คืนการ์ตูนแล้วกลับมาเล่นเกมส์ยันเช้า อย่างที่เห็นผมเป็นพวกติดเกมส์

ตัวผมก็ทำแบบเดิมๆเกือบทุกวันจนวันหนึ่งเพื่อนผมชวนเล่นเฟส ทุกคนคงรู้จักกันดีแม้คุณจะไม่ค่อยได้เล่นแต่ก็คงสมัครไว้บ้างแหละจริง แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ

ตัวผมเองก็มีเฟสอยู่ก่อนแล้วแต่ก็ไม่ได้สนใจนานๆจะเข้าไปเล่นสักที จนเพื่อนมันถามนี่แหละเลยเข้าไปเล่น คุยแลกเปลี่ยนข่าวสารในเกมส์กัน ไปๆมาๆผมก็ได้รู้จักคนๆนึ่งเข้า เขาเป็นคนที่อัธยาศัยดีมาก พูดเก่งและเขามาทักทายคุณเล่นกับผมทุกครั้ง

ผมขอบอกตรงๆเลยว่า 'ตอนนั้นผมเริ่มจะชอบเขานิดๆ' แต่ไม่ได้จริงจังอะไรเพราะจากที่คุยกันเค้าเด็กกว่าผมมากและผมคิดว่า 'น้องคงแค่คุยเล่นๆแค่สนุกกับการได้เล่นเป็นตัวการ์ตูนนั้นๆ' เท่านั้นเอง เวลาเขาคุยอะไรมาหรือเล่นแบบไหนมา ผมก็จะเล่นกลับเพราะผมไม่คิดอะไรมากอยู่แล้ว แต่การเล่นของผมนั้นกลายเป็นว่า

"พี่ครับ เรามาคบกันมั้ย" (เป็นการขึ้นสถานะในเฟส) เป็นคำถามที่เล่นเอาผมสตั้นไปเลย

"เอ่อ...ทำไมถึงมาคบกับพี่อ่ะครับ"

"แค่เปลี่ยนสถานะเฉยๆคับแบบเล่นเป็นคู่ในการ์ตูน" ทำเอาผมสตั้นไปอีกรอบ

"คือ..พี่ว่าอย่าดีกว่าครับ ถ้าจะเปลี่ยนเพื่อเล่นๆมันคงไม่ดีเท่าไหร่" พอผมบอกไปแบบนั้น เขาก็ยอมเลิกลาไปไม่ได้ถามเรื่องนี้อีก แต่เขาก็ยังคุยเล่นเช่นเดิม

ผ่านไปอาทิตย์กว่าที่ผมไม่ได้เข้ามาเล่นเลย พอผมเข้าเฟสก็โดนทักทันที ผมทักทายกลับไปเหมือนทุกครั้งชวนกันคุยเล่นตามปกติ คุยไปคุยมาคำถามเมื่อก่อนหน้านี้ก็มาอีก

"พี่ครับ เรามาคบกันมั้ยครับ" ผมก็ยังตอบเช่นเดิม

"อย่าเลยคับ พี่บอกตรงๆเลยว่าพี่ไม่ได้ไม่คบอยากกัน แต่ถ้าคิดว่าเป็นแค่สนุกๆ ก็อย่าเลยครับ" แต่ว่าครั้งนี้เขากับบอกผมต่างไปจากเดิม

"ผมไม่ได้คิดเล่นๆนะครับ ตั้งแต่ที่ผมถามครั้งแรกผมก็คิดจริงจังแต่เพราะผมไม่กล้าบอกความรู้สึกจริงๆ" เขาเล่นเอาผมอึ้งไปอีกแล้ว และแน่นอนคำตอบที่บอกกับเขาคือ 'คบครับ' หลังจากนั้นทุกอย่างก็ดูหวานชื่นดี เราคุยกันทุกวัน ผมโทรไปหาบ้างแต่ส่วนใหญ่ผมจะส่งข้อความไปแม้ว่าจะไม่ได้ข้อความกลับผมก็รู้ว่าเค้าได้อ่านแล้ว

คุณคงสงสัยว่าผมรู้ได้ยังไง บอกตามตรง 'ผมไม่รู้เลยว่าเขาได้ดูมั้ย' แต่ผมก็เชื่อคำที่เขาบอกผมว่า ' เขาอ่านแต่เขาไม่มีเงินส่งกลับ' เรื่องนี้ผมเข้าใจดีแล้วผมก็ไม่คิดอะไรมาก เรายังคงคุยเล่นกันอย่างสนุกสนาน ผมมักจะชอบพูดคำหวานๆหรือเม้นอะไรที่ดูแสดงความเป็นเจ้าของ ผมเคยบอกกับเขาว่าผมเป็นคนขี่หวง ชอบดูแลชอบเทคแคร์ ถ้าผมทำอะไรเกินไปก็ให้บอกผมมาตรงๆได้เลยเพราะผมไม่อยากเจ็บกับเรื่องความรักอีก

ผมขอบอกเลยว่า 'ผมจริงจังมากๆกับเรื่องความรัก' บางคนอาจจะมองว่า 'ไม่เคยรู้จักหน้ากันแท้ๆทำไมผมถึงคิดจริงจังได้ขนาดนี้' ผมก็บอกพวกคฺณไม่ได้เหมือนกันว่าทำไม มันอาจจะแค่ปณิธานของผมก็ได้ ผมบอกเลยว่าตอนที่ผมไม่ได้คบใครผมก็เล่นกับทุกคน หยอกคนนั้นทีคนนี้ที แต่เมื่อผมได้คบใครแล้วผมจะได้เล่นไปทั่วแบบเดิมอีก เพราะผมไม่อยากให้คนที่คบผมต้องเสียใจ

วันคืนผ่านไปผมคบกับเขามาได้เกือบเดือนและผมก็กำลังจะได้ไปเจอเขาแล้ว ผมทั้งดีใจและตื่นเต้นมาก ทั้งนั่งนับวันรอคิดเรื่องเสื้อผ้าว่าใส่ชุดไหนจะดูดี จนถึงวันที่เรานัดกัน เขาโทรหาผมเพื่อบอกที่นัดหมายแล้ววางสายไปผมรีบไปตามที่นัดทันที เมื่อถึงที่ผมมองหาไปทั่ว และผมก็เจอผมแอบมองเขาอยู่แปปนึงก่อนจะโทรหาแล้วยกมือให้เห็น ผมบอกได้คำเดียวว่าเขาน่ารักมาก ตัวเล็กๆของเขาทั้งน่ารักน่าปกป้อง ยิ่งเวลาที่เขาเขินกับคำพูดของผมยิ่งน่ารักสุดๆ ผมพูดคำว่าน่ารักเยอะไปมั้ยเนี่ย แต่เขาน่ารักจริงๆนะครับ ช่างเถอะมาเข้าเรื่องต่อ ผมเดินตามดูเขาซื้อของได้นั่งเล้นนั่งคุยกับตรงๆโดนไม่ผ่านจอคอมเป็นครั้งแรก ก่อนจะแยกย้ายกันไปเราถ่ายรูปคู่กันนิดหน่อย ผมโอบเอวเขา ส่วนเขาก็ซบมาที่ช่วงไหล่ของผมต่างคนต่างก็เขิน แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้ว

แต่ความสุขมักจะมาไวและจากเราไปไวเสมอ มันเป็นวันใกล้ครบรอบ2เดือนที่เราคบกัน ผมรู้สึกว่าเขาแปลกๆไปแม้ว่าเขาจะคุยกับผมเหมือนปกติก็ตามแต่ผมรู้สึกได้ถึงคงามเปลี่ยนแปลงจากเขา จนวันหนึ่งสิ่งที่ผมคิดก็เป็นจริง เขาเขียนสเตตัสขึ้นลอยๆ มันไม่มีชื่อใครแต่ข้อความในนั้นมันไม่ใช่ของผม ผมแกล้งตีเนียนเม้นไปเพราะผมไม่อยากคิดอะไร ผมภวาณาให้มันเป็นแค่ข้อความเดียว แต่ก็ไม่เป็นดังที่ผมขอ

ผมเคยบอกพวกคุณไว้แล้วว่า 'ผมขี่หวงและมักจะพูดออกไปเลยเสมอ'

"มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับ เล่าให้พี่ฟังได้นะ"

"เอ่อ...ไม่มีอะไรหรอครับอย่าใส่ใจเลย"

"พูดแบบนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ บอกพี่มาเถอะคับ"

"ถ้าผม บอกไปพี่คงเกลียดผมแน่ๆ"

"ไม่หรอกคับ เรื่องของคนนั้นใช่มั้ยคับ"

"....ใช่ครับ เข้าเป็นแฟนเก่าผมเอง..." พอรู้เท่านั้นผมอึ้งไปเลย แต่ก็เรียกสติกลับมา

"เล่ามาเถอะคับ"

"...คือ ผมรู้มาว่าเขาไม่สบายเข้าโรงพยาบาล ผมคิดว่ายังไงๆเราก็เป็นเพื่อนกันเลยโทรไปหาเขา แต่พอผมได้ยินเสียงเขาผมกับรู้สึก...พี่ครับผมขอโทษ ผมน่าจะเลิกกับเขาให้ดีๆไม่น่าเงียบไปเฉยๆ..."

ตัวผมนั้นคิดไว้แล้วว่าต้องเป็นรูปแบบนี้ แต่พอได้ฟังจริงๆมันเจ็บมากเลยผมไม่เคยร้องไห้ให้แฟนคนไหนมาก่อน แต่ครั้งนี้น้ำตาผมกับร่วงลงมาเอง มือผมก็พิมพ์ตอบเขาไป

"กลับไปหาเขาเถอะครับ ในเมื่อมันเป็นแบบนี้พี่มาที่หลังพี่ก็จะไปเองแต่เรายังคงเป็นเพื่อนเป็นพี่เป็นน้องกันอยู่นะครับ นี่จจะเทียงคืนแล้วพีาไปนอนก่อนนะครับ" ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ได้แต่ตัดบทไป ผมรู้สึกว่าไม่อยากจะทำอะไรเลยอยากนอนเฉยๆ แต่ผมก็อดเป็นเขาไม่ได้เลยเข้าไปดูอีกรอบ เขาเขียนข้อความขึ้นสเตตัสไว้เขาเขียนโทษตัวเองที่ไม่ทำอะไรให้ชัดเจนเข้าเสียใจกับสิ่งที่เขาทำกับผม ข้อความนี้ทำเอาผมกังวลใจมากผมรีบกดโทรออกหาเขาทันที

น้ำเสียงที่เขารับสายผมฟังออกทันทีว่าเขาร้องไห้ ผมได้แต่พยายามพูดปลอบใจและผมถามเขาไปตรงๆว่ารู้สึกกับผมแบบไหนและรู้สึกกับอีกคนแบบไหน คำตอบของเขาออกมาคือชอบทั้งคู่ เป็นคำตอบที่เล่นเอาผมพูดไม่ถูก

แต่ผมก็ไม่ใช่พระเอกละครมาจากไหน ผมเสนอให้เขาบอกกับอีกคนเรื่องเลิกกันเรื่องราวก็เหมือนจะจบลงโดยเขายังคบกับผมอยู่ แต่มันกลับไม่ใช่แบบนั้น กลับกลายเป็นว่าเค้าบอกอีกคนไม่ได้ ส่วนกับผมก็คบแบบกังวลใจเมื่อผมรู้เรื่องนี้มันทำเอาผมคิดอยู่หลายวัน จนผมสรุปและบอกเลิกเขาไปเอง ผมบอกกับเขาว่า 'ไปหาอีกคนเถอะผมมาที่หลังในเมื่อยังรักเค้าอยู่ผมก็จะถอยให้' แล้วผมก็หายตัวไปจากเฟสอาทิตย์กว่าๆ ผมได้แต่นั่งเบื่อๆซึมๆ มองของที่ผมซื้อมาเพื่อจะให้เขา ช่วงที่ผมไม่ได้คุยกันผมคิดอยู่ตลอดว่า 'เขาจะเสียใจมากแค่ไหน จะนั่งเศร้าแบบผมมั้ย' แต่พอผมได้เห็นกลับไม่ใช่แบบนั้น เขาดูมีความสุขดี ร่าเริง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมรู้สึกเจ็บมาก รู้สึกเหมือนมีอะไรจุกอยู่ที่อกผมทนไม่ได้จริงจึงหายตัวไปอีกครั้ง ที่หายไปผมถามตัวเองเสมอว่า 'ทำไมผมถึงชอบเขาขนาดนี้' 'ทำไมผมไม่ด่าหรือว่าอะไรเขาไป' 'ทำไมเข้าถึงไม่รู้สึกอะไรเหมือนเขาไม่ได้คิดอะไรกับผมเลย' คำถามในหัวผมเยอะไปหมด ผมใช้เวลาเกือบเดือนเพื่อลืมเขาและกลับไปเป็นปกติ ผมกลับไปคุยกับเขาและบอกเรื่องของที่ผมซื้อมาให้ ผมส่งมันไปให้เขาเพราะผมเก็บไว้ก็มีแต่จะทำให้คิดถึงเรื่องเก่าๆ

ผมนี่มันก็บ้านะครับ ทั้งๆที่บอกเลิกเขาเองแท้ๆ ทั้งที่เขาทำกับผมแบบนั้นแท้ๆ แต่ผมกลับยังไปเป็นเขาได้แถมเขาชวนไปเที่ยวงานหนังสือก็ยังไปกับเขา แต่พี่ผมไปด้วยนั้นผมไม่ได้คิดอะไรแล้วจริงๆนะครับ แต่หลังจากจบงานนี่ซิผมดันชอบเขาอีก มันเพราะว่า....

ตอนที่เดินเที่ยวงานกันคนเยอะมากเขาเลยเกาะแขนผมเอาไว้ ผมก็ไม่คิดอะไรแถมผมยังให้จับมืออีกเพื่อจะได้ไม่หลง ผมบอกจริงๆนะครับว่าผมไม่ได้คิดอะไรคิดแค่ว่าเป็นน้องเท่านั้น พวกผมเดินกันจนปวดขาและได้ของที่ต้องการจนครบจึงไปหาที่นั่งเพื่อพักขาและรอแม่น้องมารับ ระหว่างที่รอผมก็เอามือถือขึ้นมาถ่ายรูปเล่นไปตามเรื่องแล้วไปๆมาๆก็มาถ่ายรูปคู่กันหลายรูป แต่เรื่องถ่ายรูปผมเฉยๆอยู่แล้วแต่คำพูดนึ่งของเขาทำเอาผมกลับมาคิดอีกครั้ง

"เอ่อ....พี่ครับผมมีอะไรจะบอกพี่ครับ" แต่คำพูดนี้ก็ยังคงเป็นปริศนาต่อไปเพราะแม่น้องมาพอดี มันช่างพอดีอะไรกันขนาดนี้ตอนนั้นผมคิดแบบนั้นจริงๆ เขาทำเอาผมคิดอีกแล้วและหลังจากวันนั้นไม่นาน ผมก็มารู้ว่าเขาเลิกกับแฟนเก่าแล้ว ผมเลยคิดถึงคำพูดปริศนานั้นขึ้นมาแต่ผมก็ไม่กล้าถามเจ้าตัวโดยตรง แล้วหลังจากที่เขาเลิกกันแล้วก็เหมือนกับว่าจะชอบใครอยู่ ไอ้ตัวผมก็แอบหวังนิดๆ เพราะคำพูดวันนั้นจริงๆ ผมก็ดันเป็นพวกความอดทนต่ำ จึงถามเรื่องวันนั้นไปเขาก็ตอบผมมาว่า

"อะไรหรอคับ ผมลืมไปแล้ว" เชื่อมั้ยครับผมรู้สึกใจสลายอีกรอบ ผมได้แต่บอกกับตัวเองว่า 'ไอ้โง่ แกจะหวังอะไรอีกน่าจะรู้สึกได้แล้วว่าเขาหมดรักเราไปนานแล้ว เราก็เป็นได้แค่พี่เท่านั้น เลิกหวังสักที' ผมบอกกับตัวเองแบบนี้จริงๆ แต่จนถึงทุกวันนี้ผมรู้ว่าลึกๆในใจผมยังคงหวังและมองเขาอยู่ ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้มันไม่คิด แต่ผมรู้อย่างเดียวว่า 'ผมสามารถพูดและให้กำลังใจเขาจากใจจริงของผม และเขาคงจะเป็นคนแรกที่ผมจะกลับไปคบได้อีก' เพราะผมอยู่กับเขาผมไม่รู้สึกเบื่อเลยแม้ว่าผมจะเจ็บแต่ก็ไปจากเขาไม่ได้

ผมคงจะเกินเยียวยาแล้วจริงๆ ผมคงทั้งบ้าและโง่จริงๆ และผมก็หวังว่าพวกคุณคงจะไม่มีใครเป็นแบบผม ผมขอภวาณาให้พวกคุณได้เจอรักดีๆ ส่วนตัวผมนั้นคงเปิดใจรับใครไม่ได้อีกนาน...