ShotFic TaecKhun(2PM) เหตุเกิดที่ร้านอาหาร

ข้อมูลเบื้องต้น

เเทคยอน
หนุ่มหล่อเท่ หล่อลาก หล่อเกิน ทำอะไรก็หล่อไปหมด 555+ (ความคิดเห็นส่วนตัวโดยไรเตอร์)







นิชคุณ
หนุ่มหน้าตาสวยน่ารักจิ้มลิ้มเหมือนผู้หญิง ที่เป็นเพื่อน(?)สนิท ไปไหนมาไหนกับเเทคยอนตลอด



 

เนื้อเรื่อง

ขณะที่ร่างสูงกำลังเดินออกไปจากประตูห้อง อยู่ๆเสียงๆหนึ่งก็ตะโกนหยุดเขาเอาไว้

“แทค นายจะไปไหนนะ!” นิชคุณวิ่งเหยาะๆมาทางเขา ก่อนจะถามอย่างสงสัย

“ฉันจะออกไปเที่ยวบ้างไม่ได้รึไง” ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่ ก่อนจะหันกายเตรียมออกจากห้อง

“งั้นฉันไปด้วย” ร่างบางแทรกกายตัดหน้าเขาตรงไปยังรถทันที

“เฮ้! ฉันยังไม่ได้บอกให้นายไปได้ซักหน่อย!” ทำไมถึงทำตามใจตัวเองนักนะ ที่จริงเขาแค่อยากจะไปกินข้าวเท่านั้นเอง แทคยอนส่ายหัวอย่างเอือมระอากับนิสัยเด็กๆของเพื่อน(?) ก่อนจะเดินขึ้นรถไป

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“สรุปนายจะไปไหนเนี่ย?” นิชคุณหันมาถามร่างสูงอีกครั้ง

“ไปกินข้าว - -”

“ไหนว่าจะไปเที่ยวไง!” ร่างบางพองแก้มอย่างขัดใจ เมื่อฟังความจริงจากปากของร่างสูง

“แล้วนายก็เชื่อ?” แทคยอนเลิกคิ้วอย่างกวนประสาท จนทำให้นิชคุณถึงกับคิ้วกระตุก

“นายหลอกฉันเป็นรอบที่ห้าแล้วนะ!”

“ก็นายมันน่าแกล้งนี่นา ช่วยไม่ได้” เขายักไหล่ขึ้นน้อยๆพร้อมผิวปากอย่างสบายอกสบายใจ

“หนอย อย่าให้ถึงทีฉันบ้างล่ะ L” ร่างบางกอดอกก่อนเสมองออกไปนอกหน้าต่างแทน

เมื่อมาถึงร้านอาหาร แทคยอนเดินนำเข้าประตูไป ส่วนร่างบางก็เดินตามเขามาติดๆเช่นกัน ร้านอาหารร้านนี้ออกไปในแนวหรูๆสไตร์ฝรั่งเศส ใหญ่โต กว้างขวางจนอาจทำให้คนที่ไม่เคยมาถึงกับหลงได้เลยทีเดียว

“นึกไม่ถึงว่านายจะรู้จักร้านแบบนี้ด้วย” นิชคุณหันไปมองรอบๆข้างอย่างสนใจ แต่ไม่อาจละสายตาไปจากร่างสูงได้นานเพราะกลัวหลงทางเช่นเดียวกับคนอื่นๆ

“คนอย่างแทคยอนซะอย่าง” เขายิ้มร่าเมื่อเห็นร่างบางทำหน้าเหยเกกับคำพูดของเขาเมื่อกี้

“แหวะ หลงตัวเอง”

“หึหึ แล้วอย่ามาหลงรักแล้วกัน ^^”

ฉ่าาาาา

“คะ...คัยจะไปหลงรักคนอย่างนายกัน อย่าพูดพล่อยๆนะ! -///-”

“งั้น...พิสูจน์มั้ยล่ะ”

“หา?” นิชคุณหันหน้ามาอย่างตกใจ ก่อนจะชนเข้ากับแผงอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ

…เดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย…

ไม่ทันจะเอ่ยอะไรออกมา เขาก็ถูกจู่โจมด้วยริมฝีปากหยักได้รูป มือเล็กพยายามผลักอีกฝ่ายออก แต่เรียวแรงทั้งหมดที่มีนั้นไม่ได้ทำให้ร่างสูงตรงหน้าขยับออกได้เลย

สีแดงเดือดนี่ไม่ต้องสงกะสัย คงรู้กันใช่มั้ย?
55 มีนิดเดียว ไม่ต้องห่วง

“อื้มมมม”ร่างสูงขยับกายเบียดเสียดเข้าหาอีกฝ่ายอย่างจงใจ มือข้างหนึ่งจับท้ายทอยเอาไว้เพื่อให้รับจูบได้ถนัดขึ้น ส่วนมืออีกข้างสอดเข้าไปทางด้านหลังเพื่อไม่ให้ร่างบางหนีไปไหน

“อ๊ะ” นิชคุณส่งเสียงร้องเมื่อเขากำลังถูกรุกราน โดยบุคคลเบื้องหน้า ไม่เพียงแต่ปากเท่านั้นที่ขยับ มือหนายังลากปลายนิ้วไล้ไปตามแนวยาวของแผ่นหลังเขาอีก 

 แทคยอนค่อยๆละเลียดริมฝีปากเพื่อให้อีกฝ่ายเผยอปากขึ้น ก่อนสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากหวานที่ดูเหมือนกำลังเชิญชวน ลิ้นเล็กๆพยายามผลักไสออก แต่ด้วยความไม่ประสีประสา นั่นกลับเป็นการกระตุ้นอีกฝ่ายให้ฮึกเฮิมยิ่งกว่าเดิม จากจูบที่จะแกล้งอีกฝ่ายเล่นให้ตกใจ บัดนี้เริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายของทั้งสองร้อนดั่งถูกไฟเผา น้ำสีใสไหลเยิ้มออกมาทางด้านข้าง
 

            “ฮะ อืมมมมมมม แทค...” ลิ้นร้อนเคลื่อนที่สำรวจโพรงปาก ไล้เลียไปตามฟันแต่ละซี่ สำผัสทุกส่วนโดยปราศจากการยกเว้น มือหนาเลื่อนมาหยุดอยู่ที่สะโพกอิ่ม ก่อนจะใช้มือเคล้นคลึงจนทำให้อีกฝ่ายร้องครวญครางออกมา

            “อ๊ะ แทค เดี๋ยว...” ริมฝีปากหยักประกบลงอีกครั้ง ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายส่งเสียงทักท้วงเป็นการทำให้เสียอารมณ์ เหมือนแทคยอนจะเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่ มือหนาเริ่มล้วงเข้าไปในกางเกงของอีกฝ่าย จนนิชคุณสะดุ้งเฮือก

            ไม่นะ อย่า...

ตุบตุบตุบ

ร่างเล็กใช้มือทุบเข้าที่แขนของอีกฝ่าย ก่อนที่ร่างบางจะขาดอากาศหายใจตายคาอก ร่างสูงจึงค่อยๆถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดาย

“แฮก..แฮก...” เมื่อเขาช้อนสายตามองนิชคุณกลับต้องตกใจเมื่อเห็นภาพที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต
ในตาสีสวยเยิ้มไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งอารมณ์ ปากสีอมชมพูตอนนี้บวมเป่งเป็นสีแดงจัดอย่างน่าดู หน้าขึ้นสีแดงก่ำทำให้ดูเซ็กซี่ยิ่งขึ้น เสื้อผ้าหลุดลุ่ยออกมาจากขอบกางเกง เหมือนพึ่งจะผ่านศึกมาหมาดๆ ดูแล้วมันน่า...

ว๊ากกกกกกกกกกกก! นี่เขากำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย!!!!!!!


            “ทะ...แทค นี่นาย...”

“เอ่อ...”แทคยอนถึงกับทำตัวไม่ถูก จึงได้แต่ดึงมือร่างบางให้ออกจากร้านไป ไม่กงไม่กินมันแล้ว!(กินพี่คุณไปนี่แหละ! เย้ย! ไรเตอร์ไม่ได้สนับสนุนนะ - -;)

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

            “…”

            “…”

            ภายในรถเงียบสงัด ไม่มีเสียงใดๆนอกจากลมหายใจของทั้งสองคน

            …อึดอัด อยากออกจากรถคันนี้ คัยก็ได้ช่วยคุณที T^T…

            เสียงโอดครวญดังขึ้นภายในใจของนิชคุณ เขาไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว มันอึดอัดมาก ปกติเขาไม่เคยต้องรู้สึกอะไรแบบนี้เลย ทำไมแทคถึงมาจูบเขา? แกล้งเล่นเท่านั้นเหรอ? หยอกให้เขาหวั่นไหว...หลอกให้เขาเข้าข้างตัวเองเท่านั้นใช่มั้ย?...

            รถค่อยๆจอดลงอย่างช้าๆเนื่องจากติดไฟแดง

            จู่ๆเสียงริงโทนก็ดังขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้ทั้งสองถึงกับสะดุ้ง แทคยอนดึงเอามือถือจากกระเป๋าเสื้อออกมาก่อนจะกดรับ

“คับผม...ผมอยู่ในรถ...เอ่อ...อยู่กับ...”เขาเหลือบมองคนด้านข้างก่อนจะกรอกเสียงเข้าไปในสายโดยหลีกเลี่ยงการบอกชื่อแทน

“อยู่กับเพื่อน...คับ ผมจะกลับเดี๋ยวนี้...คร้าบ ทีหลังผมจะไม่เถรไถล...คับๆ บาย”หลังจากวางสายไป ภายในรถก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้งหนึ่ง

            “เมื่อกี้...”เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้นหลังจากที่ทนความเงียบนี้ไม่ไหว “เมื่อกี้...ขอโทษนะ” ร่างบางหันกลับมามองร่างสูงทันทีที่พูดจบ ใบหน้าของเขาตอนนี้แดงซ่านไปจนถึงใบหู

…เวลาเขินแทคก็น่ารักเหมือนกันนี่…

            “คิก...”นิชคุณพยายามกลั้นขำ แต่ก็ยังมีเสียงหลุดรอดออกมาให้ร่างสูงพอได้ยิน

            “ขะ...ขำอะไร”แทคยอนถึงกับหันขวับไปมองร่างบางด้วยความงุนงง

            “ก็...ก็นาย...555+”ร่างบางไม่พยายามกลั้นขำอีกต่อไป เขาปลดปล่อยความอึดอัดนั้นพร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างเต็มที่ ร่างสูงถึงกับเหวอ

            “หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้เลยนะ! นายหัวเราะคนที่เขากำลังขอโทษนายได้ยังไงกัน!”แทคหน้าบึ้ง ปากยู่ขึ้นเหมือนจะงอนอีกฝ่ายที่เอาแต่หัวเราะเขา

            “มะ...ไม่ขำก็ได้”มือเล็กยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาออก ก่อนจะหันมามองร่างสูงอีกครั้งด้วยใบหน้าที่สดใสฉบับนิชคุณ “ฉันให้อภัยนายแล้วกัน แต่นายต้องเลี้ยงข้าวฉันร้านเมื่อกี้นะ ^^”

            “เจ้าขี้งกเอ้ย ก็ได้ๆ เลี้ยงก็เลี้ยง - -”แทคยอนหักพวงมาลัยกลับไปยังร้านเดิมที่ตนพึ่งเคยกลับมา พร้อมมุมปากที่ถูกยกขึ้นเล็กๆ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

(เมื่อเสนอให้เเต่งต่อก็สนองตามความต้องการ เเต่มันก็มีเพิ่มไม่มากหรอกนะ 555+)

            เมื่อถึงร้านอาหาร

            “แทค เดินนำไปสิ มายืนข้างหลังฉันทำไมเล่า”นิชคุณหันมาบอกแทคยอนที่ไม่ยอมเดินออกมาจากข้างหลังเขาเสียที

            “อยากกินก็เดินนำไปเองสิ”ร่างสูงยื้มเจ้าเล่ย์ เขารู้อยู่แล้วว่าคนตรงหน้าไม่มีทางเดินนำไปถูกได้

            “อ้าว ก็นายบอกจะเลี้ยงฉัน...”

            “แต่ฉันไม่ได้บอกว่าจะเดินนำ”

            “อ๊ค แทคยอน! >O<”ร่างบางถึงกับกรีดร้อง

            “555+ ก็ได้ๆ ฉันเดินนำเอง”แล้วเขาก็เดินนำไปด้วยอารมณ์เบิกบาน จนอีกฝ่ายหมันไส้

            อยากฆ่าคนจิงๆ!

            นิชคุณทำได้แค่คิด ก่อนจะเดินตามร่างสูงไป

            “อยากกินที่ชั้นไหนละ?”แทคยอนหันมาถามร่างบาง ในขณะที่รอลิฟมา

            “หะ? ทำไมต้องเลือกชั้นด้วย”ร่างบางเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ

            “ก็ที่นี่ในแต่ละชั้นมีบรรยากาศที่ไม่เหมือนกัน อย่างเช่นชั้น 5 เหมาะสำหรับครอบครัวที่มาทานอาหารด้วยกัน จะมีของเล่นมากมายเรียงตามตู้ต่างๆเพื่อบริการเด็กๆพวกนั้น  ชั้น 7 จะบริการเกี่ยวกับความรัก เหมาะสำหรับคู่รักที่จะมาดินเนอร์ใต้แสงเทียน ส่วนชั้น 10 จะเหมาะกับ...”ยังไม่ทันอธิบายจบ เขาก็ถูกขัดจังหวะเสียก่อน

“หยุด! ร้านอาหารนี่มันอะไรกันนักกันหนาเนี่ย -0-;”

“แล้วคัยเป็นคนอยากมาละ”

“แทคยอน - -”

“โอเค ไม่พูดก็ได้ สรุปจะเอาชั้นไหน เร็วๆ ลิฟมาแล้วนะ”

เมื่อลิฟเปิด เขาก็จูงมือร่างบางเข้าไปทันที

“งั้น...เอาชั้นนี้แล้วกัน”

จึ๊ก

มือเล็กเอื้อมไปกดปุ่มชั้นที่ 26 ซึ่งเป็นชั้นบนสุด

“แน่ใจว่าจะเอาชั้นนี้?” ร่างสูงเลิกคิ้วถาม

“ทำไม มีปัญหาอะไรงั้นเหรอ? -^-” ร่างบางยักคิ้วอย่างท้าทาย

“ฮึฮึ ก็ไม่มีอะไรหรอก เลือกได้ดีนี่” แทคยอนได้แต่ยื้มกริ่มอย่างเงียบๆ เขารู้ดี ว่าชั้นบนสุดเป็นบรรยากาศแบบไหน แต่สำหรับนิชคุณแล้ว รอยยิ้มนั้นทำให้เขาหวั่นใจยังไงชอบกล

หรือว่าเราควรเปลี่ยนชั้น?

เมื่อประตูลิฟเปิดออก ประตูไม้สักบานใหญ่ก็โผล่เข้ามาในโสดประสาทของร่างบาง ร่างสูงหยิบบัตรหนึ่งขึ้นมาแนบเข้ากับเครื่องตรวจบัตร ทันทีที่ประตูเปิดออก นิชคุณถึงกับอ้าปากค้าง

“ฉัน...ฉันเปลี่ยนใจทันมั้ยเนี่ย”ร่างบางเอ่ออย่างกระอักกระอวน

บรรยากาศที่นี่มันโรแมนติกมาก เหมือนอิงมาจากนิยายรักหวานแหววที่เพื่อนของเขาเคยอ่านแล้วเอามาเล่าให้ฟัง พรมสีแดงสดถูกโรยไปด้วยกลีบกุหลาบมากมาย เป็นทางเดินไปสู่โต๊ะเล็กที่ถูกปูด้วยผ้ากำมะหยี่สีแดงสดวางอยู่กลางห้องเด่นเป็นสง่า เข้ากับกำแพงห้องที่ระยิบระยับไปด้วยอัญมณีที่ดูมีมูลค่ามากมายมหาศาล โคมไฟประดับไปด้วยเพชรสีขาวประกายแวววาวอยู่บนเพดาน ยังสู้ไม่เท่าแสงเทียนที่ถูกแกะสลักออกมาอย่างสวยงามวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะอาหาร กระจกใสยิ่งทำให้เห็นแสงไฟที่ส่องระยิบระยับจากด้านนอกได้เด่นชัดมากขึ้น

“ทำไม ก็นายเป็นคนเลือกชั้นนี้เองนี่นา”ร่างสูงเดินเข้าไปเลื่อนเก้าอี้ ก่อนจะผายมือเชิญร่างบาง “เชิญคับ นิชคุณ ^^”

การกระทำของร่างสูง ทำให้ร่างบางอยากจะวิ่งหนีให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

อายโว๊ยยยยยยย!!

“อ่ะ...อื้ม”นิชคุณพยักหน้า ก่อนเดินเข้าไปนั่ง แล้วแทคยอนก็เดินอ้อมมานั่งฝั่งของตัวเองแทน

“แล้วจะสั่งอาหารยังไงละ”

“ไม่ต้องสั่งหรอก เดี๋ยวก็มีคนมาเสิร์ฟเอง”

“อ่า เหรอ”

ความเงียบเข้าปกคลุม ทั้งคู่ต่างนิ่งเงียบ ไม่มีการขยับเขยื้อน ไม่มีการสบตา มีเพียงเสียงดนตรีเปิดคลอเบาๆเท่านั้น

เงียบ....เงียบเกินไปแล้ว

“อ่า...”ร่างสูงส่งเสียงออกมาเพียงเบาบาง แต่นิชคุณกลับได้ยินมันก้องเข้าไปในหู

เมื่อเงยหน้าขึ้นมา จึงเผลอสบตากันโดยที่ฝ่ายร่างสูง เป็นฝ่ายที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว ดวงตาคมเข้มจ้องมองมาอย่างจิงจังจนไม่อาจหลบสายตาได้ เหมือนตกอยู่ในห้วงภวัง...

“นิชคุณ ฉันขออะไรบางอย่างจากนายได้มั้ย?”

“ดะ...ได้สิ จะขออะไรละ”

“คือ...นายช่วย...”

แอ๊ดดดด~

เสียงเปิดประตูหยุดคำพูดของแทคยอนไว้ก่อนที่เขาจะพูดจบ

“ขออภัยคับคุณชาย กระผมนำอาหารมาเสริฟคับ”พ่อบ้านโค้งตัวลง ก่อนจะนำอาหารมาวางลงบนโต๊ะใหญ่ทีละจาน อาหารหลากหลายชนิด ทำให้ร่างบางมองตาค้าง

“ต้องการอะไรเพิ่มมั้ยคับ คุณชาย”

“ไม่คับ ^^”เมื่อเขาทำหน้าที่เสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาจึงไม่อยู่รบกวนเจ้านายและเพื่อนอีกต่อไป จึงขอตัวออกไปรอข้างนอกแทน

ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง คำถามที่แทคยอนพูดค้างเอาไว้ กลับไม่ได้รับการสานต่อ ยิ่งทำให้นิชคุณสงสัยมากยิ่งขึ้น

“แทค เมื่อกี้นายจะขออะไรฉันนะ?”นิชคุณยังพยายามคะยั้นคะยอถาม จนกว่าจะได้รับคำตอบ

“นาย...นายกินก่อนก็ได้ ไม่ต้องสนใจหรอก”ร่างสูงเบียงประเด็น ในตอนแรกทำใจกล้าจะพูดออกไปแล้วเชียว แต่ตอนนี้กลับพูดไม่ออก เหมือนมีอะไรมาติดตรงคอก็ไม่รู้

“แทค ฉันไม่ชอบอะไรที่มันค้างคานะ”ยิ่งเบี่ยงประเด็นแบบนี้ ยิ่งทำให้เขากินอะไรไม่ลง

“...”ร่างสูงยังคงไม่ยอมปริปากออกมา

“แทคยอน ถ้านายยังไม่พูดฉันก็จะยังไม่กินนะ แล้วฉันก็จะไม่ให้อะไรตามที่นายขอด้วย”

“...”ไร้ซึ่งคำโวยวาย ความเงียบแบบนี้ไม่ใช่นิสัยของร่างสูงนี่นา

“ฉันจะนับ 1 ถึง 3 ถ้านายยังไม่บอก ฉันจะกลับแล้ว”

“…”

            “ 1 ”

            “…”เหงื่อตก

            “ 2 ”

            “…”เริ่มกัดริมฝีปาก

            “สะ....”

            “ลองคบกับฉันดูมั้ย....”เสียงของแทคยอน ช่างเบาบางเหลือเกิน

            “หา นายพูดว่าอะไรนะ?”เมื่อไม่ได้ยิน ก็ต้องมีการถามซ้ำ

            “ลองคบกับฉันดูมั้ย!”เสียงตะโกนที่มั่นคง และเข้มแข็งดังก้องอยู่ในหัวของเขา

‘…ลองคบกับฉันดูมั้ย!’

‘...ลองคบกันดูมั้ย!’

‘...ดูมั้ย!’

‘...มั้ย!’

“ทะ...แทคยอน! –[]-!”ร่างบางเผลอเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงดังด้วยความตกใจ

“ฉันว่า...ฉันชอบนายมาตั้งนานแล้วละ”

“…”เงียบ เขาไม่รู้จะพูดยังไงดี ความรู้สึกที่มันจุกอก ทำให้หายใจไม่สะดวกนี่มันอะไรกัน

“แต่พึ่งมั่นใจ...ก็ตอนที่จูบนายไป หัวใจของฉันมันเต้นแรงและเร็วมาก เวลาอยู่กับคนอื่นฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แต่พออยู่กับนาย...ฉันมักจะรู้สึกประหม่า และสับสน นี่เขาเรียกว่าชอบรึป่าว?”ร่างสูงถามกลับ เขาไม่ยอมเสียเปรียบบอกความรู้สึกของตัวเองคนเดียวหรอก

เมื่อได้ฟังแบบนั้นแล้ว ร่างบางก็เขินจนหน้าแดง แล้วตัวเองก็เงียบแทน ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังบ่นแทคยอนอยู่เลย

“อ่า...”เขาได้แต่อ้ำๆอึ้งๆ  ยิ่งโดนจ้องมองอย่างกดดันแบบนี้แล้วยิ่งพูดอะไรไม่ออก

“คำตอบละ? นายจะตอบฉันว่าอะไร”ร่างสูงมองอีกฝ่ายอย่างคาดหวัง ทั้งๆที่เจ้าตัวก็มีอยู่คำตอบเดียวเท่านั้นแหละ

“ละ...ลองดูก็ได้”คอเริ่มหดเข้ากับลำตัว มือไม้ที่บีบเข้าหากันสั่น ใบหน้าแดงระเรื่อหลบสายตาอีกคน

“ลองดูก็ได้? ลองดูก็ได้งั้นเหรอ? พูดแค่นี้เองรึไง”ยิ่งเห็นกิริยาแบบนี้แล้วก็ยังคงให้นิชคุณเปิดปากบอกคำตอบที่มันเด่นชัดกว่านี้ออกมา

“โอเค! ฉันจะคบกับนาย! -/////-”ร่างบางยอมจำนน เขารู้ดีว่าร่างสูงต้องการแกล้งเขา

“พูดแล้วห้ามคืนคำนะ ^^”ร่างสูงค่อยๆเอื้อมตัวไปด้านหน้าและจูบบนหน้าผากของอีกฝ่ายเป็นการให้คำมั่นสัญญาต่อกัน

“นายก็เหมือนกันละ ^////^”

(อาหงอาหารไม่ต้องกินมันแล้ว! เข้าห้องหอเลย! ไรเตอร์ล้อเล่นน่า - -; ขอจบเพียงเท่านี้แล้วกันน้า  เพราะคิดไม่ออกแล้ว)