ยัยเหมียวตัวร้าย กับ เจ้านายตัวเเสบ

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 100%

เช้าวันต่อมา ฉันตื่นขึ้นยิ้มรับเเสงแดดที่สดใส ส่วนตาบ้าแซนก็ยังนอนหลับเป็นตายอยู่ - -*....
"ตาบ้าแซน ตื่นๆ ๆ ๆ ๆ ๆ "
ฉันปีนขึ้นไปบนเตียงของแซนแล้วสะกิดเเรงๆ แต่เจ้านั่นก็ยังหลับเป็นตายอยู่...
"แซน น น  ! ชั้นหิวข้าว ๆ ๆ "
ทันใดนั้น แซนก็เอามืออุ่นๆ โอบบนตัวฉันเเล้วจุ๊บตรงมุมปาก (=[]=!)
กะ...กรี้ด ด ด ! อีตานี่มานฉวยโอกาสช้าน น น น !!    ฉันยกอุ้มมือ(แมว)พร้อมเล็บ จะตะปบ แต่อยู่ดีๆ ฉันก็รู้สึกร้อนไปทั้งตัว หลังจากนั้นตัวฉันก็เริ่มใหญ่ขึ้น ที่เเปลกสุด คือ นิ้วฉันเริ่มยาว เล็บก็หายไป 0[]o !
"หืม~  เฮ้ย !! "  ผลัก !!! แซนผลักฉันลงไปนอนกับพื้น
"กรี้ด ด ด " ฉันตกใจร้องกรี้ด
"ทะ...เธอเป็นใครกัน "
ตาแซนชี้มาที่ฉัน
"อีตาบ้า  มาผลักชั้นทำไมยะ แล้วยังแกล้งทำเป็นจำชั้นไม่ได้อีก - - "
"ยัยบ้าเมล่อนจริงๆด้วย (จำนิสัยหยิ่งๆได้) "
"ทำไม ชั้นเเปลกตรงไหนยะ ! "
"นี่เธอยังไม่รู้ตัวอีกหรอ ว่าร่างเธอน่ะเป็นคนไปเเล้ว "
แซนชี้นิ้วมาที่ฉัน(อีกครั้ง)ในขณะที่ตัวแซนนั้น ยังสั่งเป็นผีเข้า(- -)
"จะบ้ารึไงยะ ! อย่ามากวนโอ๊ยชั้นเเต่เช้าสิ - -" "
ฉันจะเป็นคนได้ยังไง ในเมื่อฉันยังเป็นแมวอยู่...
"งั้น เอานี่...ไปดูซะ "
แซนหยิบกระจกใบเล็กมาให้ฉันดูตัวเอง(ทำไม)
ในกระจกที่ฉันมองเห็น เป็นผู้หญิงผมยาวนิดหน่อย ตาสีฟ้าเหมือนน้ำทะเล ผิวขาวสวย *มีปลอกคอสีแดงอยู่ที่คอด้วย* กะ...กรี้ด ! นี่มันฉันนี่นา ทำไมเป็นสาวสวยขนาดนี้ (หลงตัวเองค่ะ)
"นายคิดจะแกล้งฉันเรอะ ! "
แต่ยังไงฉันก็ยังไม่เชื่อตาตัวเองอยู่ดีเเหละ แมวอะไร กลายเป็นคนได้ บ้ารึเปล่า ....
"ถ้าตอนเธอเป็นแมว ชั้นยังพอรับได้ แต่ถ้าเธอเป็นคนอยู่อย่างนี้ ชั้นว่าเธออยู่บ้านนี้ไม่ได้เเล้วล่ะนะ"
แซนค่อยๆถ่อยห่างในระหว่างพูด
"นายคิดจะทิ้งชั้นเลยเรอะ อีตาบ้า ! "
ฉันพูด เเล้วกอดอกไม่ยอมเดินไปไหนทั้งสิ้น
"แล้วจะให้ทำยังไง ชั้นรับเลี้ยงแมวจากเอล ไม่ใช่คนซะหน่อย ! "
ตาบ้าแซน นี่มันช่างกล้วจริง กวนได้อีก ถ้าเราออกจากบ้านไป เเล้วเราจะไปอยู่ที่ไหนเล่า ! แงๆ ๆ ๆ  T^T
"นายนี่มันใจร้าย ใจดำ ที่สุด ไอ้บ้าแซน !! "
เเละเเล้วฉันก็วิ่งออกจากห้องไป  หลังจากที่ฉันออกจากบ้านมาได้ 1 ชั่วโมง กับอีก 30 นาที (ละเอียดไปไหม)
"น้องสาว มาเดินทำอะไรแถวนี้จ๊ะ~ "
พวกเเก๊งนักเลงกลุ่มหนึ่ง เดินมาเเซว ในขณะที่ฉันครุ่นคิดเรื่องที่อาศัย อยู่
"ไปเที่ยวกับพวกพี่ไหม ที่นี่ถิ่นพี่เลยนะ น้องสาว ~ "
พวกนักเลงเริ่มเดินตามฉันเยอะขึ้นเรื่อยๆ (น่ากลัวง่า)
"กรุณาอย่าตามมาจะได้ไหมคะ ! "
ฉันเริ่มรำคาญ แล้วพยายามหันมาพูดดีๆ
"งั้นน้องสาวก็มากับพวกพี่สิ ~ "
ผู้ชายในกลุ่มนักเลงคนหนึ่งเดินออกมาจับเเขนฉันไว้
"ปล่อยนะ ! ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้ ! "
ฉันสบัดแขน แต่ก็ไม่หลุด ทำไมถึงน่ากลัวอย่างนี้ ทำไมการเป็นคนถึงอันตรายขนาดนี้ ฉันกลัวเหลือเกิน
"ก็...น้องสาวออกจะสวยซะขนาดนี้ มาอยู่กับพวกพี่ดีกว่าน่ะ "
ผู้ชายคนที่จับเเขนฉัน ดันไหล่ เข้าใกล้ จนหลังฉันติดกับกำแพง
"ไม่ !!!"
ด้วยสัญชาติญาณของแมว ฉันก็เผลอใช้เล็บ(ที่ดูเหมือนจะคมไม่มาก)ข่วนเข้าที่เเก้มของชายที่จับเเขนฉันไว้พอดิบพอดี ทั้งทั้งที่ฉันยังเป็นคนอยู่
แคว้ก ก ก  !!
"โอ๊ย  ยัยนี่มันข่วนชั้น ! "
แล้วชายคนนั้นก็ยกหมัดขึ้น จะต่อยด้วยความโมโห  กรี้ด ด  ด  ไม่นะ ฉันกำลังจะโดนทำร้าย T ^ T ใครก็ได้ ช่วยด้วย แล้วฉันก็หลับตา ตัวสั่นเพราะรู้ว่าหลบไม่ทันแน่ๆ
ตุบ ......
"เอ๋"
ทำไมเราถึงไม่เจ็บล่ะ รึว่าเราฝันไปเมื่อกี้   พอฉันลืมตาขึ้น 'แซน' กำลังจับแขนคนที่จะทำร้ายฉันอยู่  ช่วยฉันงั้นหรอ ///
"นายน่ะ  ไม่ควรรังแกผู้หญิงแบบนี้ มันไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลยนะ"
พอเเซนพูดจบ ก็เตะเข้าที่ขาของชายคนนั้นก่อนที่ชายคนนั้นจะล้มลงนอนกอดขาตัวเองอยู่กับพื้น แล้วแซนก็เดินมาจับมือฉัน(-////-) เดินหนีเเก๊งนักเลงที่ยืนอึ้งอยู่ไป
"ขะ...ขอบคุณย่ะ ที่ช่วยชั้นไว่น่ะ -///- "
เมื่อฉันพูดเสร็จ แซนก็หยุดเดิน หลังจากนั้นแซนก็หันมาดึงแขนฉัน แล้วกอดไว้เเน่น o////o
"ซะ...แซน ทำอะไรเนี้ย "
"รู้ไหม ว่าชั้นตามหาเธอนานเเค่ไหน เธอทำให้ชั้นเป็นห่วงนะ ! "
หา....เป็นห่วงหรอ  ไม่จริงน่ะ -///////-....
"นะ...นายเเซ-"
"ไม่ต้องพูดอะไรหรอก "
"...."
เเล้วแซนก็ค่อยๆขยับตัวออก แล้วพาฉันเดินต่อ ในตอนที่แซนหันหน้ากลับ ฉันเห็นหน้าของตาแซน แดงเป็นสีของสตอเบอรี่  ก็เลยรู้ว่าตานั่นเขินมาก รวมฉันด้วยอีกคน
      หลังจากกลับมาถึงบ้าน ฉันรู้สึกร้อนตัวไปหมด(อีกครั้ง) แล้วร่างกายฉันก็ค่อยๆหดลง นิ้วก็เริ่มสั้นลง
สักพัก ฉันก็กลับไปเป็นแมวแสนสวยอีกครั้ง
"เฮ้ย"
แซนสะดุ้งตกใจ แล้วถ่อยห่างจากฉันทันที
"กลับไปเป็นแมวเเล้ว  เย้ ๆ ๆ  ๆ >< "
ฉันดีใจ กระโดดโลดเต้นตามภาษาแมว
"ทะ...ทำไมเธอกลับเป็นแมวได้ล่ะ  วะ....เวทย์มนต์หรอ...? "
แซนกลับมาตัวสั่นเป็นผีเข้า(อีก- -)
"เปล่า...ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็ดีเเล้วล่ะ ชั้นเริ่มไม่ค่อยชอบที่จะเป็นคนเเล้วอะ  น่ากลัว~"
ฉันพูด แล้วแซนก็หยุดตัวสั่นเเละค่อยๆเดินมาหาฉันที่นั่งมองอยู่
"เเล้วเธอจะทำยังไงต่อล่ะ? "
"ก็ใช่ชีวิตตามปกติ(ของเเมว)ไงล่ะ  แต่ตอนนี้....ชั้นหิว ว ว >^< "
"- -*...."

จบตอนที่ 1

ขอขอบคุณที่(ฝืนใจ)อ่านนะคะ โปรดติดตามอ่านตอนต่อไป...
Night !