ยัยเหมียวตัวร้าย กับ เจ้านายตัวเเสบ

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 (50%)

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันตื่นนอนมาเเต่ไม่เห็นเอลเลย พอฉันลงไปข้างล่าง....
"เอล เกิดอะไรขึ้น !! (เหมี๊ยว ว ว)"
ฉันส่งเสียงร้องอยู่ตรงมุมโซฟา เมื่อเห็นว่าข้าวของ ของเอลถูกเก็บใส่กระเป๋าใบใหญ่ พร้อมกับเอลที่นั่งเศร้าสลดอยู่บนโซฟาด้วย
"....."
เอลค่อยๆหันหน้ามาหาฉัน เเล้วอุ้มฉันขึ้นมามอง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา เเละรอยยิ้ม ที่ดูเหมือนว่าฝืนยิ้มไป
"เมล่อน� ผมขอโทษนะ ที่พาเมล่อนไปไม่ได้ T T..."
"เอ๋ ? ?"
ฉันเอนคอด้วยความงงงวยเเละเเปลกใจ
"คงงงสินะ คือว่าผมต้องไปอังกฤษ 5 เดือน แต่ผมพาเมล่อนขึ้นเครื่องไปกับผมไม่ได้ ผมต้องฝากเมล่อนไว้กับ� แซน� ขอโทษนะครับ T ^ T "
หา !!! 5 เดือน o[]0! แถมเรายังต้องไปอยู่กับอีตาแซนปากสุนัขอีก ไม่....ไม่เอาน๊าๆๆๆๆๆ T0T
หลังจากนั้นพอเอลเอาฉันไปฝากแซน ฉันก็ไม่ปล่อยมือที่ตรึงอยู่กับเสื้อเอล
"สงสัย แมวมันรักแกมากเลยหว่ะ� เอล"
แซนพูดเเล้วเริ่มหัวเราะเบาๆ
"เมล่อน~ ปล่อยผมเถอะนะ ^ ^ "
เอลส่งยิ้มมาให้ฉัน อ้าก.....ใจจะละลายเเล้วอ่า ~ >///<� เเละเเล้วฉันก็(เผลอ)ปล่อยมือเล็กๆออกจากอ้อมกอดของเอล(เวรละ !)
"หึ หึ ~ ไม่ต้องห่วงนะ ยัยเหมียว ชั้นจะดูแลแกอย่างดีเลย ~ "
อีตาแซนแสยะยิ้มแฝงความร้ายกาจเเละโกหกเอาไว้
หลังจากที่เอลไป ฉันก็อดอาหารมาตั้ง 3 วัน เเหนะ (เพราะไม่ยอมกินตังหาก) เฮอะ ! แมวอย่างฉัน อดเป็นปีก็อยู่ได้หย่ะ !!
จ๊อก ๆ ๆ ~
เอิ้ก ! แย่แล้วท้องเราร้องใหญ่เลยง่า T ^ T
"เอ้า...เอาปลาทูไปกิน แล้วอย่าเขี่ยทิ้งอีก เข้าใจมะ "
แซนวางจานข้าวใส่ 'ปลาทู' คลุกอย่างดีให้ฉัน
"ชิส์ อย่างชั้นต้องปลาทูน่าย่ะ ไม่ใช้ปลาทู เฮอะ !"
ฉันเชิ้ดหน้าใส่แซน แล้วเดินหนีไม่ยอมกินข้าวคลุกปลาทูแม้แต่นิดเดียว
"อย่างเธอ ปลาทู ก็หรูเเล้ว - -* "
"วะ...ว่าไงนะ ตาแซน -o-* ! "
ฉันหันหน้ามาต่อว่าแซน� เอ๋....แล้วแซนรู้ได้ไงอะ ? หรือว่า.....
"นาย รู้รึเปล่าว่าชั้นพูดอะไร "
ฉันถาม อย่าให้ตานั้นรู้เล๊ย >^<
"ขอโทษ ที่ทำให้ผิดหวัง ชั้นได้ยินเธอตั้งแต่เจอกันที่สวนสาธรณะเเล้ว - -" "
เเซนกอดอกเเล้วพูดด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
กรี้ด ด ด ด� ไม่จริ๊ง เราอยากให้เอลได้ยินไม่ใช่ตาบ้าแซน นี่ แงๆ T ^ T ผิดหวังชะมัดเลย
"ละ...เเล้วนายรู้ภาษาของชั้นได้ยังไง ห๊ะ ! "
ฉันหันหน้า เเละตัว กลับมาที่แซน
"จะไปรู้ได้ยังไงเล่า ! ชั้นภาษาเธอเเค่ตัวเดียวนี่นา - -* "
แซนสบัดหน้าเชิด เหมือนกระเทยแถวสีลมที่ฉันเคยเห็น (กร๊าก ๆ ทุเรศ)
"นายมัน ตุ๊ด ชัดๆ "
"วะ...ว่าไงนะ ยัยเหมียว !"�
แซนหันหน้ามาตวาดใส่ฉันทันที
"ชัดเเล้วนี่ ความจริงชั้นไม่อยากอยู่กับไอ้ตุ๊ดอย่างนายสักเท่าไหร่หรอก แต่ชั้นอยู่เพื่อเอลเท่านั้น ชิส์..."
ฉันพูดเต็มปาก เต็มคำ เล่นซะอีตาบ้าแซนยืนนิ่งไปเลย
"แล้วเธอล่ะ ไม่กลัวเอลจะมีแฟนตอนอยู่ต่างประเทศรึไง หืม...."
แซนโต้กลับได้แรงสุดๆ ทำฉันช็อคไปตามๆกัน แต่มันก็จริงอะ เราก็กลัวเอลจะได้แฟนกลับมาจากต่างประเทศ เเล้วถ้าเป็นเรื่องจริงล่ะ�� กรี้ด ด ด ด ด ~� ไม่เอานะ เอลของเค้า T ^ T
"ตาบ้า ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ ! "
"ทำไม กลัวเป็นเรื่องจริงหรอ� หึ หึ ~ "
แซนยิ้มเจ้าเล่ได้ร้ายกาจมาก (น่ากระโดดเตะให้เข็ด - -*)
"คนไม่มีใครอย่างนายจะไปเข้าใจได้ยังไงกันเล่า ! - - "
"เข้าใจสิ ! เธอไม่รู้ซะหน่อยว่าชั้นเคยมีแฟนมาก่อน - -* "
เอ๋...จริงหรอ ตาบ้าเนี่ยนะ นิสัยก็ไม่ดี นึกว่าจะไม่มีใครสนซะอีก เหลือเชื่อจริงๆเลยแฮะ -o- ~
"จริงหรอ ? ใครล่ะ "
ฉันถามเพื่อความเเน่ใจ
"ไม่เกี่ยวกับ ยัยเหมียว อย่างเธอ - -.... "
"เฮอะ� เเล้วคิดหรอ ว่าชั้นอยากรู้เรื่องของนาย....ไม่มีทาง ! ชั้นแค่ถามเฉยๆ ไม่อยากรู้หรอก ! - - "
ชักจะไม่อยากอยู่กับอีตาบ้านี่ซะแล้วสิ ขืนอยู่ต่อไป ได้อดอาหารจนตายแน่ T ^ T ....
"สรุปเธอจะกินไหม๊....ปลาทูมันแพงนะ - -" "
"เฮอะ ! ไม่มีทาง"
"ทำไมเธอไม่ลองกินดูล่ะ� หืม~ "
ตาบ้าแซนหยิบจานข้าวคลุกปลาทูมาล่อฉัน� อ๊า.....กลิ่นหอม น่ากินจัง ถึงมันจะเป็นข้าวคลุกปลาทูชั้นต่ำ แต่สำหรับแมวที่ไม่ได้กินข้าวมา 3 วันเต็ม ก็คงได้ขึ้นสวรรค์เลยทีเดียว
"กินก็ได้ย่ะ !! "
ฉันกินข้าวกับปลาทูเข้าไปคำนึง สรุปว่ามัน 'อร่อย~' ด้วยความหิวโซ ฉันเลยกินเข้าไป 2 จาน อย่างรวกเร็ว
หลังจากที่ฉันกินอิ่ม ก็หลับปุ๋ยเป็นลูกแมวอายุ 1 เดือน เลย ^w^ ~
ก่อนที่ฉันจะหลับสนิท มือเเละผ้าห่มอุ่นๆ ก็มาคลุมตัวฉัน
"ยัยบ้าเอ๊ย� ไม่ห่มผ้าก็หนาวแย่สิ นี่ห้องแอร์นะ - -...."
โอ้ โห เฮ๊ ~ ตานี่เป็นห่วงเป็นด้วย ดูเเลฉันอย่างกะคนเเหนะ 0.0

รอติดตามอ่านตอน1 100% นะ^^
Night !