ป่วนรักเทพตกสวรรค์

“ท่าน... ท่าน ทำไมทำกับข้าเช่นนี้”

เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากในศาลเจ้าเหมือนกับต่อว่าใครสักคน

“ข้าทำอะไรผิด ...”

เสียงนั้นปนสะอื้นในลำคอ กัณฑ์ค่อยๆย่องเข้าไปใกล้ตัวศาล แต่ยังไม่อาจที่จะเห็นว่าใครอยู่ในนั้น

“ให้ข้ากลับไปนะ ข้าไม่ยอมลงมาอยู่ที่นี่หรอก”

เสียงนั้นยังคงบ่นต่อ สาวน้อยค่อยๆ เอามือดันประตูศาลให้เปิดออกช้า

เธอเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งอายุราวๆ 17 ปี ไว้ผมแบบซอยด้านหน้าและด้านบนออก ด้านหลัง มีปอยผมยาวมาจนถึงกลางหลัง เธอเห็นหน้าเขาไม่ชัด รู้แค่ว่าเหมือนเขาจะคุยกับรูปเหมือนของเจ้าแม่กวนอิมในศาลนั้น

“ใครกันแล้วมาทำอะไรในศาลเจ้าบ้านเรา”

กัณฑ์คิดในใจ ชายหนุ่มทำท่าโมโหมากก่อนที่เขาจะหันกลับมาที่ประตูที่กัณฑ์แอบอยู่ อย่างรวดเร็ว โดยไม่ทันได้คิด   ชายหนุ่มผู้นั้นเปิดประตูออกมาอย่างรวดเร็ว ฝนฟ้าที่ตกอยู่พลันหยุดสนิทเสียงฝนเสียงลม และฟ้าร้องที่ดังตลอดเวลาหายราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น คืนนี้เป็นคืนเดือนหงาย พระจันทร์ทอแสงยามราตรี สวยงามกว่าราตรีใดๆ เผยให้เห็นใบหน้าคมคายของชายหนุ่มผู้เปิดประตูมาเจอกับหญิงสาวที่แอบดูเขาอยู่อย่างเงียบ ใบหน้าคมคาย คิ้วดกดำและยาวดั่งภาพวาดในสมัยโบราณ แม้ว่าจะดูเหมือนเทรนโบราณแต่ ในความคิดของสาวน้อย นั้นเธอคิดว่าหล่อเกินกว่าที่จะเป็นมนุษย์ได้

ทุกสิ่งพลันหยุดนิ่งราวกับเวลาได้หยุดลง สายลมอ่อนๆ พัดพาเอาดอกท้อที่ปลูกไว้ข้างศาลพัดมาอย่างอ่อนโยน ชายหนุ่มมองหน้ากัณฑ์ แววตาเขาจากโกรธเกรี้ยวกลายเป็นอ่อนโยนและถวิลหา
 

“นายว่าใครย่ะ ฉันไม่ใช่วัว นะจะมาว่าฉันว่า ไม่เจริญพันธุ์ได้ยังไง ”

หล่อนตีเขาไป ทั้งอายหน้าแดงไป ไม่เคยมีใครพูดกับเธอแบบนี้มาก่อน พูดราวกับเธอเป็นโคนมตัวหนึ่งที่ยังไม่เติบโตพอที่จะ ให้ผลผลิตได้ก็ตาม

“ทำไมข้าจะว่า เจ้าไม่ได้ หะ ดูเจ้า สิ อ้า . . . . . ”

กัณฑ์เอาไม้เสียบเข้าไปที่ปากของหนุ่มตรงหน้า

“จะพูดอะไรอีก หะ”