เรื่องนี้ไม่มีชื่อ..

เนื้อเรื่อง

                เช้าตรู่ที่แสนเงียบสงบในวันแรกของการเปิดเทอม ลมพัดเอื่อยๆพาใบไม้ไหว ดอกกาลเวกปลิวไปทั่วทุกอณูของอากาศ กลิ่นหอมอบอวลอยู่ทั่วไป เด็กหญิงคนหนึ่งเดินโดยลำพังเข้าโรงเรียนมาอย่างงัวเงีย วางกระเป๋าไว้บนเก้าอี้สีน้ำตาลตัวใหม่ ก่อนรีบตรงไปยังห้องน้ำทันที ยิ่งใกล้เข้ายิ่งรับรู้ถึงกระแสความมืดมิดที่แผ่ออกมา เท้าสาวเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ... แม้จะเห็นแตะเทาวางอยู่เป็นตับแต่หาสนใจไม่เพราะ...

                ‘มองขวาก่อน ชแวป...ทางโล่ง’

                ‘แล้วค่อยมองซ้าย...ไม่มีปัญหา’

แสงสว่างของหลอดไฟนีออนสาดส่องออกมา จนต้องหลิ่วตา กลิ่นอายของความสวยงามแห่งสีชมพูกระจายอยู่ทั่วห้อง

                “ว้าว! สวยชะมัดเลย...อย่างกับรีสอร์ทแนะ”

...............................

                “ทุกคนเร่เข้ามาๆ ห้องน้ำใหม่อยู่ทางนี้...”

และวันนั้นเอง น้องประถมผู้ซึ่งเกลียดการเข้าห้องน้ำเป็นที่สุดกลับมาต่อแถวกันยืดยาว จนหมดพักแล้วครูต้องมาช่วยกันไล่ไม่หวัดไม่ไหว

...............................

                คล้อยบ่ายแล้วอาทิตย์เริ่มอัสดง ฝูงชนในโรงเรียนจึงเริ่มบางตา เด็กหญิงกระโปรงเอี๊ยมตัวน้อยลุกจากเก้าอี้สีน้ำตาลก้าวเท้ามุ่งตรงไปยังทิศทางเดิมกับเมื่อเช้าโดยมีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องทุกอิริยาบทของเธอ...

                หนูน้อยก้าวเข้าไปอย่างระแวงอย่างยิ่ง เธอคิดไปต่างๆนานา

                                ‘มีใครเดินตามเรามารึเปล่าน๊า...พวกมิจฉาชีพหรอ หรือว่า...ผผผผผี!’

มือขาวซีดข้างหนึ่งเอื้อมมาจับไหล่ซ้ายเธออย่างแผ่วเบา ขนทั้งร่างพร้อมใจกันลุกซู่อย่างควบคุมไม่ได้

                                ‘ทำไมถึงเย็นอย่างนี้...ต้องไม่ใช่มือคนแน่ๆ ใครก็ได้ช่วยที...’

                แปะๆๆ.... เสียงน้ำหยดลงพื้นอย่างช้าๆหากต่อเนื่อง บ่งบอกถึงความเข้มข้นนองของเหลวนั้น

                                ‘ทำไมเปียกๆด้วยอ่ะหรือว่า...ปปปปะ เป็น เลือด ฮือๆ ต้องเป็นผีแน่ๆเลย’

                สมองสั่งการให้ขาก้าวออกวิ่ง แต่ขากลับชาและหนักอึ้งเกินกว่าจะยกก้าวได้ ให้อ้าปากร้องตะโกนเสียงดังๆ ให้หันหน้ากลับไปดูว่าสิ่งนั้นคืออะไร แต่ก็กลัวเกินกว่าจะทำได้

                ปากเพียงแต่พร่ำขอความกรุณาให้ปล่อยตนออกไป ด้วยความหวังอันน้อยนิด

                                “อย่าทำอะไรหนูเลย...หนูกลัวแล้ว ไปเถอะนะคะ – แล้วหนูจะทำบุญไปให้”

                มือขาวหมุนตัวสั่นของเด็กหญิงมาเผชิญหน้า หนูเอี๊ยมตกใจหนัก เบิกตากว้างโตเท่าไข่ห่าน อ้าปากค้าง

                                “ครูบอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เปลี่ยนรองเท้าก่อนเข้าห้องน้ำ...ห๊า! พรุ่งนี้มาคอยต้อนรับเพื่อนๆหน้าห้องน้ำนี้ด้วย 1 วัน!!!”

H.Vesta

Read & Write Club