Wonderfull day/On Christmas day

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

นี้เป็น "เรื่องสั้น"ที่แต่งจากบรรยากาศที่จังหวัดชูวอน
ประเทศเกาหลีใต้
 ตอนนี้กำลังมีคริสต์มาสอิฟอยู่จากใจคนที่แต่งที่อยากให้ความรักของเขาสมหวัง Neko-Feiya (พี่สาวผมเอง)

เนื้อเรื่อง

นี้เป็น "เรื่องสั้น"ที่แต่งจากบรรยากาศที่จังหวัดชูวอน ประเทศเกาหลีใต้

ตอนนี้กำลังมีคริสต์มาสอิฟอยู่

จากใจคนที่แต่งที่อยากให้ความรักของเขาสมหวังYamamoto Feiya(พี่สาวผมเอง)

.....

....

...

..

.

Wonderfur day/On Christmas day

เด็กสาวตัวน้อยๆคนหนึ่ง เธออาศัยอยู่ในขวดโหลใบเล็กๆ

โลกของเธอไม่ได้กว้างใหญ่อะไรก็มีแค่โลกที่อยู่ในขวดโหลใบใสนั้น

ทุกๆวันเจ้าของของเธอซึ่งเป็นชายหนุ่มจะมาคอยทักทาย

ยิ้มให้กับเธอ บ้างก็จ้องมองเธอเป็นเวลานาน บางครั้งก็จะเล่าเรื่องราวต่างๆที่เจอะเจอมาให้กับเธอได้ฟัง

จากเดือนเป็นปี เธอได้อาศัยอยู่กับเจ้าของผู้ใจดี ณ ห้องแห่งนี้ด้วยความสุขทุกๆวัน

ถึงแม้ว่าบางครั้ง ชายผู้เป็นเจ้าของจะมีเรื่องเล่าที่แสนเศร้ามาเล่าให้กับเธอฟัง

แต่ทุกครั้งที่ เธอยิ้มให้กับเค้า ชายผู้นั้นก็ยิ้มได้และขอบคุณธอตลอดมา

เด็กสาวตัวน้อยๆในขวดโหลใบนี้ทำหน้าที่คอยเป็นกำลังใจและเป็นเพื่อนให้กับเจ้าของทั้งในยามสุขและทุกข์

แม้ว่า เธอจะไม่สามารถหัวเราะหรือกล่าวคำปลอบใจในเวลาที่เจ้าของไม่สบายใจก็ตาม

แต่หน้าที่ของเธอ คือ การยิ้มให้กับเจ้าของที่เธอรัก เพื่อเป็นการตอบแทนที่ดูแลเธอมาโดยตลอด

นานวัน...เจ้าของเธอมักจะจ้องมองขวดโหลใบใส แล้วก็จะถอดหายใจยาว

เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เค้าทำ เพราะเค้าม่ยอมพูดอะไรและก็เดินจากไป

แต่กคิดว่าเธอเข้าใจว่า เค้าคงมีเรื่องไม่สบายใจแน่ๆ แต่ทำไมนะ ถึงไม่เล่าให้ฟังเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

ยิ่งนานวันเค้ามักจะจ้องมองและถอดหายใจมากขึ้นเรื่อยๆ

คำพูดทักทาย รอยยิ้ม เรื่องราวต่างๆที่เค้าเคยเล่าให้กับเธอฟังเรื่มจางหายไปทีละนิดๆ

เค้ารู้สึกไม่สบายใจและไม่มีความสุขเลย เธอเองก็เช่นกัน

เด็กสาวในขวดโหล ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจาก ยิ้มให้กำลังใจเท่านั้น...เพราะเธอไม่ใช่มนุษย์ที่มีลมหายใจ

แต่เธอก็เศร้าใจ ที่เห็นเจ้าของที่เธอรักเป็นทุกข์ใจ

ในวันหนึ่งเธอได้ยินเสียงของเด็กสาวๆพูดคุยกัน ดังมาจากนอกหน้าต่างว่า...ในวันคริสมาสสามารถของพรวิเศษได้ 1 ข้อ

เธอจึงคิดว่า หากเธอขอพรข้อนั้นได้ เธออยากที่จะขอมีชีวิตเพียงแค่ครั้งนึง เพื่อทำให้เจ้าของของเธอยิ้มได้อีกครั้ง

แต่....ชายเจ้าของขวดโหลหลายวันมาแล้ว จะไม่มาทักทายหรือมองมายังเธอเลย

ในระยะหลังก็ไม่กลับมาที่ห้องอีกด้วย ยิ่งนานวันเค้าก็หายไป.........

เธอลองถามเจ้านกพิราบที่อยู่นอกหน้าต่างว่าเห็นเจ้าของของฉันไหม?

นกพิราบบอกว่า...ฉันไม่เห็นหรอก

เธอจึงลองถามจากเหล่าเกสรดอกไม้ที่ปลิวผ่านมายังหน้าต่างว่าเห็นชายที่เป็นเจ้าของของฉันบ้างไหม?

เหล่าเกสรดอกไม้ก็ตอบว่า...พวกฉันเองไม่เห็นหรอกจ๊ะ

จากอาทิตย์กับสัปดาห์ จากสัปดาห์ย่างเข้าเป็นเดือน ไม่มีแม้เงาของเจ้าของที่เธอรักเลย

ห้องที่เงียบและมืดเพราะไม่มีแสงไฟ มันทำให้เธอเศร้า 

แต่เธอไม่มีน้ำตาที่จะสามารถระบายความในใจของเธอได้เลย

"เค้าไม่เคยกลับมาที่ห้องอีกเลย...เค้าคงบื่อฉันแล้วและทิ้งฉันไป"

เธอได้พูดผ่านสายลมไปว่า..."เจ้าสายลมจ๋าเจ้ารู้ไหมว่าเจ้าของขวดโหลของฉันหายไปไหน?"

เค้าไม่เคยยิ้มให้ฉันอีกเลย ตั้งแต่วันที่ฉันเห็นผู้หญิงคนนึงมายังห้องแห่งนี้

ฉันเคยเห็นเค้าแอบร้องไห้ และบอกกับฉันว่าเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม?

ยังจำขวดโหลใบนี้ที่เราเคยไปซื้อด้วยกันได้หรือเปล่า?....

คืนวันผ่านไป....

เด็กสาวในขวดโหลเข้าใจว่า ถ้าสิ่งที่เธอเคนได้ยินจากเด็กสาววัยรุ่นเป็นความจริง

เธอจะขอพรทำให้ความหวังของชายหนุ่มเป็นความจริง เธออยากที่จะทำให้เค้ายิ้มได้อีกครั้ง

ร้านรวงเริ่มมีการตกแต่งด้วยแสงไฟ ตามร้านเบเกอร์รี่มีการวางเค้กที่ตกแต่งด้วยสีสรรสวยมาก ทั้ง สีแดงและเขียว

ตามร้านค้าประดับประดาด้วยของขวัญและโบว์ริบบิ้นสีสรรสวยงาม

เสียงเพลง ขนม ของเล่น และลูกกวาดแสนสวยเป็นสิ่งที่เด็กๆจ้องจะขอจากผู้ใหญ่

บ้างก็นำต้นสนสูงใหญ่มาตกแต่งกันแล้ว บนยอดของมันจะมีการนำดาวไว้บนยอดบนสุด

ตุ๊กตาหมีเคยบอกกับเธอเมื่อนานมาแล้วว่า เด็กๆมักจะขอพรจากที่นี่ เพื่อให้ซานต้า

มอบของขวัญให้กับเด็กๆเหล่านั้น

เพลงเสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ มีการกินเลี้ยงเฉลิมฉลอง

นี่คืน วันคริสมาส 

"ฉันจะสามารถขอพรเหมือนเหล่าพวกมนุษย์ได้ไหมนะ?"

........................................................

เธอหลับตาลงและลองอธิษฐาน

"หาก ว่า.....คำขอ ขอข้าเป็นความจริง ข้าของพรวิเศษ ให้ข้าได้กลายเป็นมนุษย์เพียงแค่คืนเดียวเพื่อไปทำฝันของชายหนุ่มที่เธอรัก ให้เป็นจริง...

เธออ้อนวอนขอคำั้นั้นอยู่นาน สักพักก็มีแสงจากนอกหน้าต่างสาดส่องมายังตัวเธอ

เสียงระฆังและลุงที่สวมชุดแดง มีหนาวเคราสีขาวยาว หน้าตาดูดีใจและอบอุ่นยิ้มและบอกกับเธอว่า...

"คำขอของเจ้าจะเป็นความจริง ข้าให้พรแก่เจ้า เธอคือคนที่มีความเชื่อมั่นและศรัทธา

แต่มีข้อแม้ว่า เจ้ามีอายุไขการมีชีวิตได้แค่คืนนี้เพียงคืนเดียว

ก่อนที่แสงอาทิตย์ของวันใหม่ขึ้น เจ้าจางจะหายไป....หากว่า ทำความฝันของเจ้าไม่สำเร็จ"

เธอได้พรนั้น เธอกลายเป็นมนุษย์ เธอมีลมหายใจ เธอสามารถที่จะหัวเราะ และยิ้ม หรือพูดได้แล้ว

หญิงสาวผมยาว แต่งตัวด้วยชุดสีขาวและเสื้อคลุมสีแดงกำมะยี่

สิ่งแรกที่เธอคิดได้ คือการตามหาชายเจ้าของขวดโหล

เธอวิ่งตามมองหา ในที่ๆคิดว่าเค้าจะไป 

เพาะบางครั้งเธอจะได้ยินชายหนุ่มเล่าให้ฟังว่าเค้าชอบไปที่ไหนบ้าง เธอจึงลองไปตามหายังที่ที่เธอรู้จัก

แต่ไม่ว่าที่ไหนๆก็ไม่มีชายผู้เป็นเจ้าของขวดโหลของเธอเลย

หิมะเริ่มโปรยปลาย และตกหนักขึ้นเรื่อยๆ

ทั้งมือและเท้าเย็นก็เริ่มชาไปเสียแล้ว...เจ็บจนแทบจะเดินไปไหว

คนในเมืองเริ่มบางตาลง

จนไม่เหลือใครที่เธอจะสามารถถามได้อีก

ร้านต่างๆ เริ่มดับไฟ

ใกล้หมดวันเสียแล้ว.....

และสิ่งๆนึง ที่ทำให้เธอคิดได้ในวินาทีสุดท้ายก่อนที่จะล้มลงก็คือ ร้านของขวัญที่ชายคนนั้นซื้อเธอมา

เธอตัดสินใจวิ่ง สุดแรงกำลังที่เหลืออยู่ ไปยังที่แห่งนั้นด้วยความหวังอันริบหรี่

ถ้าไม่เจอเค้าที่นั่น เธอก็คงจะจางหายไปในแสงแรกของเช้าวันใหม่แน่ๆ

เธออ้อนวอนและอธิษฐานต่อดวงดาวที่ประดับอยู่บนยอดสูงของต้นสนในเมืองว่า...

ของให้เธอเจอเค้าที่นั้นด้วยเถอะ

และแล้วคำขอเธอเป็นความจริง

เธอเจอ....เจ้าของที่เธอรักจริงๆ

เค้ากำลังที่จะเดินจากไปจากร้านนั้น

"กรุณารอฉันก่อนค่ะ" เธอเรียกด้วยเสียงทั้งหมดที่มี

เค้าหันหลังกลับมา 

เธอยิ้ม...และพูดขึ้นว่า

"คุณเจ้าของค่ะ คุณหายไปไหน คุณจำฉันได้ไหม?" และเธอก็ยิ้มเหมือนที่เคยยิ้มให้กับเจ้าของเธอดั่งที่ผ่านมา

"ขอโทษครับ คุณเป็นใคร?"

คำพูดนี้ทำให้เธอถึงกลับทรุดลงกองลงกับพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะ ....เค้าจำเธอไม่ได้

หยดน้ำตาของเธอร่วงหล่นลงบนกองหิมะ ที่พร้อมจะแช่ให้เธอแข็งตายได้ใน ณ วินาทีนี้

"เจ้าของที่รักของฉัน จำฉันไม่ได้จริงๆเหรอค่ะ" เธอแหง่นมองหน้าเค้าด้วยสายตาที่ยังมีความหวัง และดวงตาอันแดงก่ำ

"คุณจำได้ไหม? เด็กตัวเล็กๆที่ยืนอยู่ในขวดโหลและยื้มให้กับคุณตลอดเวลา...

คุณเองก็มักจะนำเรื่องราวต่างๆมาเล่าให้ฉันฟังอยู่ตลอด ไม่ว่าจะเรื่องที่มีความสุขและมีเรื่องที่เป็นความทุกข์"

"ฉันยังจำเพลงที่คุณชอบร้องให้ฉันฟังตลอดเวลาเลย คุณยังจำมันได้ไหม เพลงที่คุณร้องทีไรแล้วคุณจะมีความสุขและยิ้มได้ทุกๆครั้ง"

"เพลงที่คุณบอกว่า ร้องให้คนรักของคุณฟังเสมอๆ และเค้าก็ยิ้มให้คุณตลอดเวลา"

จากนั้นเธอก็พยายามร้องเพลงนั้น แม้เสียงจะสั่นไหวเพราะร้องไปพร้อมกับน้ตาที่ร่วงโรยก็ตาม...

ชายเจ้าของขวดโหลยิ้ม และร้องตาม....

ใช่! เค้าจำเธอได้แล้ว

"เจ้า หญิงตัวน้อยๆของฉัน เธอออกมาจากความฝันของฉันแล้วหรือ?" ชายผู้เป็นเจ้าของพยุงเธอจากกองหิมะที่หนาวเหน็บและถอดเสื้อโค้ทตัวใหญ่ให้ เธอได้สวมใส่เพื่อให้ความอบอุ่น

"เธอรู้ไหม วันที่คนรักของฉันจากไป เค้าทิ้งสิ่งนี้ไว้ให้กับฉัน นั่นคือสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันอยากมีชีวิต อยู่...แต่เมื่อไม่นานมานี้เค้าได้จากฉันไปแล้วตลอดกาล การที่ฉันหายตัวไปจากห้องเพราะ ไม่ใช่ฉันทิ้งเธอ แต่ฉันทำใจไม่ได้ที่เห็นของสิ่งนี้ และำจะทำให้เธอไม่สบายใจ" 

"ฉันเสียใจด้วยค่ะ คุณเจ้าของ ให้ฉันทำอะไรให้คุณยิ้มได้อีกครั้งล่ะ ฉันไม่อยากเห็นคนที่ฉันรักต้องร้องไห้"

"ไม่ต้องหรอกนะเด็กน้อย ฉันยิ้มได้เพราะฉันเห็นเธอ" 

"ฉัน ไม่กล้าที่จะบอกเธอว่า ฉันหลงรัก หญิงสาวตัวน้อยๆในของโหลใบนี้ของฉัน มานานแล้ว เพราะเธอคือ กำลังใจที่มอบให้กับฉันมาโดยตลอด ไม่ว่าจะในยามไหนๆ และตอนนี้เธอก็มีชีวิต"

ชายหนุ่มดึงตัวหญิงสาวมากอด...และจุมพิตที่หน้าฝากของเธอ

"เจ้าหญิงตัวน้อยๆของฉันหยุดร้องไห้ได้แล้วนะและต่อจากนี้ไป เธอจงยิ้มให้ฉันตลอดไป"

แม้ตอนนี้ฉันอาจจะฝันไป หรือเป็นความจริงก็ตาม

เพราะฉันเองก็เคยขอพร ที่อยากให้เธอมัชีวิตเพื่อเป็นกำลังใจให้ฉันเหมือนกัน

หญิงสาวยิ้ม

ชายหนุ่มโน้มตัวลงจูบที่หน้าผากของเธออีกครั้ง หิมะกำลังตก

เสียง ระฆังดังก้องดังวานแว่วมาจากที่ไหนสักแห่งพร้อมกับเสียงของ ชายแก่ที่ฟังแล้วอบอุ่นดังอยู่ข้างๆหูของคนทั้งสองว่า คำขอของทั้งคู่เป็นความจริงแล้ว.......แมรี่คริสมาส

แสงของเช้าวันใหม่สาดส่องมา....

หญิง สาวไม่ได้กลับกลายเป็นสาวน้อยในขวดโหลอีกต่อไป เพราะคำพรที่ชายหนุ่มขอจากซานต้าว่า อยากให้เธอมีชีวิตเพื่อที่รักและอยู่เป็นกำลังใจให้กับเค้าตลอดไป

และสาวน้อยในขวดโหลก็ไม่ได้กลับไปยังในขวดโหลใบเล็กๆนั้นอีก เพราะเธอทำให้ชายหนุ่มยิ้มได้อีกครั้ง...

"นี่ คือ พรวิเศษวันคริสมาส" ที่เป็นความจริงสำหรับคนที่เชื่อมั่นและศรัทธาขอให้โลกนี้จงมีแต่ความรัก ไม่ว่าจะมนุษย์ สัตว์ หรือสิ่งของ

ขอให้ทุกๆคนมีความสุขกับวันนี้และตลอดไป แมรี่คริสมาส

-------------THE END--------------

2011/12/24

Story by : Yamamoto Feiya

PS...ขอมอบเรื่องราวนี้ที่แต่งขึ้น เพื่อให้กับเจ้าชายของฉันคนนึ่ง สุขสันต์วันคริสมาสค่ะ

       แอบหวังเล็กๆในใจว่าสักวัน...คงมีพรวิเศษแบบนี้จริงๆ แม้จะในแค่นิทาน

แมรี่คริสมาตทุกคน

THE END