Human? Yes or not 2.

ข้อมูลเบื้องต้น

                                                             

'เกลียดจริงๆ ที่ต้องใช้ชีวิตอยู่
อย่างหลบซ่อนความจริง ไปวันๆ'

เนื้อเรื่อง

‘ไม่กล้าที่จะเปิดเผยความจริงที่ซ่อนอยู่ภายใน

ได้แต่สวมหน้ากากมนุษย์

เพื่อเข้าหาผู้คน’

เราก็เคยคิดว่า

ทำไมเราถึงไม่เหมือนคนอื่น

ตั้งหลายครั้งหลายหน

ตอนออกนอกบ้านเพื่อมาเดินเล่น

ตอนกลางคืน

คืนนี้พระจันทร์เต็มดวง

รองเท้าที่เราสวม ก็ยังคงสงเสียง กึก กึก เพราะหลวมเกินเท้าของเรา

อย่างที่เคยเป็นอยู่ทุกคืน

คืนที่ทุกอย่างต่างสงบนิ่งและเงียบแบบนี้ หาไม่ได้บ่อยๆ

โชคดีจริงๆที่เราไม่ได้ลงชื่อเพื่อไปเข้าค่ายแบบคนอื่นๆที่ โรงเรียน

ถ้าเราลงชื่อไป...เราก็คงไม่ได้มาเห็นพระจันทร์ในคืนที่สงบแบบนี้หรอก

อยากจะขอพรจากดวงจันทร์ ซักครั้ง

ขอให้ช่วงเวลาแบบนี้   อยู่ไปอีกนานๆ

ซักวินาทีก็ยังดี

.........................................................................................................................................

.................................................................................................................

..........................................................................

‘กลัวว่าตนเองจะถูกให้ทิ้งอย่างเดียวดาย

เมื่อรู้ความจริงว่าตนเป็นแกะดำ

ไม่ได้เป็นแกะขาวอย่างที่เขาเข้าใจ’

“อะไรกัน นี่มันหมดหน้าหนาวไปตั้ง อาทิตย์ หนึ่ง แล้วนะ   ยังใส่เสื้อกันหนาวมาอีกเหรอ?”

เพื่อนที่โรงเรียนชอบถามบ่อยๆเหมือนกัน

ว่าไม่ร้อนเหรอ เวลาใส่เสื้อกันหนาว

นี่พวกเธอ ไม่หนาวกันเหรอ? นี่ร้อนแล้วเหรอ?

อยากจะถามออกไปเหลือเกิน

แต่ก็ไม่กล้าพอ

 กลัวเพื่อนๆคิดว่าเราเป็นตัวประหลาด ที่ประสาทการรับรู้อุณหภูมิเสียหาย

ก็ไม่ได้เป็นแบบนั้น                ซักหน่อย

ก็เลยยิ้มแหย๋ๆ แล้วตอบกลับไป

“อ๋อ~ เป็นหวัดนิดหน่อยน่ะสบายมากเลย”

จะต้องสวมหน้ากากมนุษย์อักนานไหมนะ

ไม่อยากจะอยู่แบบหวาดระแวง ให้คนอื่นสงสัย

ว่าเราไม่เหมือนคนอื่น

....................................................................................................................................

...........................................................................................

.............................................................

‘เสียงราตรีขับขาน

คืนนี้ ไม่ได้สงบเหมือนเมื่อวานอีกแล้ว’

ทั้งที่เมื่อวานเราคิดว่า

วันนี้จะสงบดีอยู่แท้ๆ

แต่เมื่อเช้ากลับมีข่าวบอกว่า

มีการฆ่าชิงทรัพย์ เกิดขึ้นอีกแล้ว

ทั้งคุณพ่อ และ คุณแม่ ต่างหวาดกลัว และวิตกกังวลกันอีกยกใหญ่

ทำเอาเราแทบจะไม่ได้ก้าวออกนอกบ้าน

แต่ก็โชคดี ที่ตอนกลางคืน เรายังออกมาเดินเล่นเหมือนทุกวันได้

ตอนแรกนึกว่าคุณแม่ จะให้เราไปนอนด้วยซะอีก

ทำเอาแทบจะลงแดงตายเสียแล้ว

คืนนี้ท้องฟ้าไม่สวยแบบเมื่อวาน

แถมพระจันทร์ก็ยังแทบจะเป็นสีเลือดให้ได้

น่ากลัวจริงๆเลย

ตามที่เราสังเกตมานานแล้ว

ก็คิดเอาเองว่า

วันที่พระจันทร์จะเปล่งแสงเป็นสีแดง

เวลานั้น

จะมีคนตาย

.......................................................................................................................................

.....................................................................................................

.........................................................................

‘ถ้าคิดอยากจะโกหก

ก็จงโกหกให้อย่างที่สุด

ไม่งั้น....’

คราวนี้

ตัวประหลาดนั้นหาไม่ได้ง่ายๆเลย

เราเดินวนเวียนอยู่ใน ที่ ที่คิดว่ามันจะโผล่ออกมาเล่นงาน

ตั้งเกือบชั่วโมงแล้ว

ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะออกมาซักที

หรือว่าเราควรจะกลับบ้านก่อนดีนะ

นี่ก็เริ่มสว่างแล้วด้วย

เดี๋ยวคุณแม่ที่จะมาปลุกเราในตอนเช้า

ไม่เห็นเราอยู่บนเตียงจะลำบาก

ทันทีที่เราหันหลังจะกลับนั้น

กลับมีเสียงกรีดร้องดังขึ้นมาอย่างสุดเสียง

“กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

เรารีบหันหลังกลับไป

และออกวิ่งไปทาต้นเสียง

พลางกระชับมีดในมือแน่น

คราวนี้

ก็เป็นผู้หญิงอีกแล้ว

......................................................................................................................................................

......................................................................................................................

.....................................................................................

‘ไม่ว่าจะเป็นหน้าไหนๆที่เคยพบเห็นมา

ก็ล้วนแล้วแต่จะคอยจับจ้อง

กินแต่พวกที่อ่อนแอกว่าตนทั้งนั้น’

เราตวัดมีดครั้งสุดท้าย

จากนั้นก็เช็ดคราบเลือดที่ติดอยู่ที่มีดออก

พลางกวาดสายตา

ไปมองร่างที่แน่นิ่ง

ไม่ว่าใครกี่คนที่ผ่านเข้ามา

ก็มักมองเราที่จะกำจัดเขา

ด้วยภายนอกเสมอๆ

ทั้งที่ควรคิดว่า เรานั้นอันตรายแค่ไหน

ทั้งที่ควรคิดว่าไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับเรามากแค่ไหน

แต่พวกเขาก็ยังมองเราด้วยภายนอก

ด้วยความคิดที่ว่า

เด็กตัวแค่นี้จะมาทำอะไรเราได้

อะไรกันเด็กตัวแค่นี้โชคร้ายเสียจริง

อะไรๆ ก็คิดแค่ว่าเราเป็นเด็ก ที่ไม่น่าจะทำอันตรายอะไรเขาได้

น่าสงสารจริงๆ

ในโลกนี้ มันก็เป็นแบบนี้นั่นแหละ

เรากวาดสายตาอีกครั้ง

ไปยังร่างที่นอนสลบไม่ได้สติ

นี่ก็เหมือนกัน  เป็นมนุษย์ที่ไม่รู้ขีดจำกัดของตนเอง

แต่ก็ช่างเถอะ

ยังไงก็ปล่อยให้อยู่กับศพแบบนี้ไม่ได้เสียด้วย

พาไปพักที่ไกลกว่านี้หน่อยดีกว่า

..........................................................................................................................

................................................................................................

................................................................

‘แม้ว่าจะเกลียดการสวมหน้ากากมากเสียเพียงไร

แต่มันก็เป็นทางเดียว

ที่จะทำให้ใช้ชีวิตอยู่ในโลกที่ไร้สีสันแบบนี้ได้’

“นี่ๆ ได้ดูข่าวเมื่อเช้าหรือเปล่า  มีคนชั่วตายอีกแล้วล่ะ”

“อืมๆ เหยื่อที่รอดมาได้คราวนี้ ก็บอกว่ามีคนมาช่วยอีกแล้วแหละ”

“ตอบเหมือนคนที่แล้วด้วยนะ”

“อ๋อ~ ที่ว่าเหมือนมีเด็กตัวเล็กๆมาช่วยน่ะเหรอ”

เสียงคนรอบข้างในห้องเรา

พูดเป็นเรื่องเดียวกันคือ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

ทั้งคุณพ่อและคุณแม่ก็พูดในเรื่องนี้

ไม่ใช่เรื่องที่มีคนทำความผิดตายกันหลายคนติดต่อกัน

แต่เป็นเรื่อง คนที่ช่วยเหลือ ที่เป็นเด็ก เสียมากกว่า

ทั้งสถานีตำรวจ และทางโทรทัศน์ต่างประโคมข่าวกันเสียใหญ่

เรื่องเด็กปริศนา ในครั้งนี้

เราพนันด้วยแผงหนังสือบนหัวเตียงที่ยังอ่านไม่จบได้เลยว่า

ทั้งนี้ถ้าพวกเขายังมัวแต่หาเด็กที่ฝึกซ้อมอยู่สำนักต่างๆ ที่เกี่ยวกับการป้องกันตัวด้วยดาบอยู่

พวกเขาคงหาไม่เจออีกเป็นชาติ

ก็นะ

เด็กคนนั้นที่เขาพูดกันอยู่ เคยไปเรียนอะไรนั่นที่ไหนล่ะ

มันก็แค่ข้อสันนิฐานมั่วๆ ของคนไม่รู้เท่าน้นแหละ

...........................................................................................................................................

.........................................................................................................

...........................................................................

‘แสยะยิ้มในกับความคิดคนทั่วไป

ว่าช่างโง่เหลือเกินที่คิดได้แค่นี้

แต่ก็ช่างเถอะ     ยังไงก็ยังไม่อยากให้คนรู้อยู่ดี’

‘แต่ว่าเมื่อเป็นแบบนี้ก็คงจะเหนื่อยหน่อยนะ

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่คนถึงจะหยุดค้นหาตัวตนที่แท้จริง

แบบนี้ ออกมาเดินเล่นลำบากอีก สอง เท่าน่ะสิ’

‘เหนื่อยใจจริงๆเลย ’