Human? Yes or not.

ข้อมูลเบื้องต้น

                                               



'อยากจะกำจัด สิ่งโสมมที่อยู่บนโลก
ให้หมดสิ้นไป'



"ขอโทษนะครับ เรื่องสั้นนี้ไรต์เตอร์แต่งเป็นครั้งแรก ไม่ว่ายังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัว(และหัวใจ)ไว้ด้วยนะครับ"

เนื้อเรื่อง

‘มันก็ไม่ได้ยากอะไร

แค่ทำตัวให้ทิ้งดิ่งลงไป

ในความมืดที่ไม่อาจหวนคืน’

เราก็แค่นักเรียนธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้น

จิตใต้สำนึกมันกล่าวไว้อย่างนี้

แต่น่าแปลก ...... ที่ภายในจิตใจส่วนลึก

กลับไม่ยอมรับ การเป็นมนูษย์

“นี่~พระเอกคนนี้  หล๊อ ~ หล่อ เนอะ ว่าไหม”

ก็ไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปยังไงเหมือนกัน

มองมุมไหนเธอถึงคิดว่าดูดีล่ะ

แต่ก็ทำได้เพียงแค่คิด

และไม่ได้เอ่ยมันออกไป

“...นั่นสินะ”

ก็ทำได้เพียงแค่ฝื้นยิ้มออกมา และปั้นสีหน้าให้คิดว่าดูดี

 ก็ทำได้เพียงเท่านี่

........................................................................................................................

..............................................................................................

.................................................................

‘เดินไปตามถนน  ในยามรัตติกาล

ดูซิว่าวันนี้จะมีอะไรบ้าง’

เราชอบที่จะอยู่ และ มีชีวิตในยามกลางคืนมากกว่า เวลากลางวัน

ทั้งที่พวกผู้ใหญ่ห้ามนักห้ามหนาว่าอย่าออกไป มันอันตรายเกินไป

แต่แปลกที่เรานึกอยาก ที่จะไม่ ฟัง

แอบออกมาจากที่อาศัยยามปกติ โดยใช้ทางเดินบนอากาศ

หลังคาในเมืองกรุงที่อัดเบียดแน่นกันเป็นตับ ปรากฏเส้นทางลับสุดวิเศษ

เท้าทั้งสองก้าวออกจากบริเวณหลังคา

ย้ายกระโดดลงมา  ลงกับขอบรั้ว

และพื้นถนน

เงียบ

รองเท้าที่หละหลวม ส่งเสียงดังกึก กึก เวลาเดิน

ไม่เป็นไร ก็ไม่ได้ใส่ใจนี่นา

กลางคืน เหมือนทุกสิ่ง ได้หยุดนิ่ง

ถึงจะมีแสงแยงตาบ้าง

แต่ก็ไม่ได้ทำให้เสียอารมณ์แต่อย่างไร

.....................................................................................................................................

.........................................................................................................

...................................................................

“ดูหน่อยสิ

ว่าวันนี้

จะมี ‘ตัว’ อะไร

โผล่ออกมา”

แสยะยิ้ม พลางกำมีดในมือ ให้ กระชับ

พลางกวาดสายตามาอง  ’ตัวประหลาด’  ที่กำลังจะทำการสังหาร

ตัวประหลาด ที่น่ารังเกียจ

กำลังจะทำร้าย ผู้หญิง ที่อยู่ในกำมือ

ที่หยาบกราน และ น่ารังเกียจ

ตัวผู้หญิง ได้แต่รำไห้

ปากคร่ำครวญ ว่าอย่าฆ่าตนเลย

ดูท่าว่าน่าจะไม่ทันสังเกตเรา

ส่วนเจ้า ตัวประหลาด

กำลังมองเราด้วยสายตาเดือดแค้น และ ตกใจ

และเปลี่ยนเป้าหมาย

คงคิดว่าไม่สมควร ถ้าจะมีใครซักคนมาเห็นเข้า สินะ

 กะจะเก็บผู้ที่โชคร้ายมาเห็นเข้า อย่างเราสินะ

.

.

.

.

น่าสงสารจริงๆ

ที่คืนนี้

มันอาจจะไม่ได้ทำเลวอีกต่อไป

...................................................................................................................................

.................................................................................................

.....................................................................

‘เสียงกู่ร้องในใจ

มันบอกกับเธอว่า

เธอไม่ใช่คนธรรมดา’

“ข่าวต่อไป เมื่อคืนวาน เราได้รับแจ้งมาว่า ได้พบศพ เจ้าของฉายา

‘ฆ่าขมขืน’ นอนแน่นิ่ง อยู่ ณ ใต้สะพานข้ามแม่น้ำแห่งหนึ่ง ในสภาพ ทั้งตัวถูกของมีคม กรีดไปทั่งทั้งร่าง เสียเลือดมาก เสียชีวิตในเวลาต่อมา เรามาดูภาพเหตุการณ์กันนะคะ....”

ผู้สื่อข่าวคนโปรดของคุณพ่อ  พูดไปเรื่อยๆตามหน้าที่

ส่วนตัวเราก็นั่งอ่านหนังสืออย่างสบายใจ อยู่บนโซฟาห้องรับแขก

ซักพักคุณแม่ก็ยกจานผลไม้มาให้

“ดีจังเลยเนอะ เท่านี้ก็ไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องฆาตกรโรคจิตแล้ว

 แม่ล่ะ เป็นกังวลตลอดทั้งเดือนนะว่า ใครจะเป็นรายต่อไป ทำเอานอนไม่หลับเลย”

 คุณแม่หันไปพูดกับคุณพ่อ

“นั่นสินะแม่ ”

ส่วนพ่อก็ยิ้มรับ  ตามภาษา

‘เรามาฟัง ความเห็นจากผู้ร่วมเหตุการณ์กันดูนะคะ’

‘รู้สึกยังไงคะ ที่รอดมาได้’

นักข่าวถามผู้หญิงคนหนึ่ง รู้สึกว่า จะเป็นคนเดียวกับเมื่อวาน

‘ก...ก็ดีใจคะ ... น...นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว’

‘แล้วใช้วิธีไหนคะ ถึงรอดออกมาได้คะ’

นักข่าวถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

‘ก็ไม่ค่อยแน่ใจซักเท่าไหร่ ต...แต่ว่า รู้สึกเหมือนจะเห็นเหมือนมีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งมาช่วยไว้น่ะค่ะ ต...ต่อจากนั้น ก็จำไม่ได้แล้วเหมือนกัน’

ทั้งคุณพ่อ และ คุณแม่ต่างตั้งใจฟังข่าวอย่างตั้งใจ ต่างหลุดหัวเราะ

“เด็กจะไปสู้กับผู้ร้ายได้ยังไงกันเล่า ฮ่า ฮ่า”

“นั่นน่ะสินะคะ ขนาดตำรวจยังทำอะไรไม่ได้เลย

ลูกคิดว่าไงล่ะจ๊ะ”

คุณแม่หันมาถามความเห็น

 เราเงยหน้าจากหนังสือ

พร้อมยิ้ม แล้วตอบ

“นั่นน่ะสิคะ”

........................................................................................................................................

.....................................................................................................

.........................................................................

‘แม้จะดูภายนอกว่าอ่อนแอ

คงจะทำอะไรไม่ได้ 

ได้แต่รองไห้ไปวันๆ

แต่จงคิดไว้เสมอ ว่า ’

‘ดูแต่ภายนอก มันใช้ตัดสินไม่ได้หรอก’

“เสียงเราจากความมืดมิด

ราตรีนี้ ยังไม่สิ้นสุด”

“จะเฝ้าคอย

ราตรีต่อไป

ที่มัจจุราช จะออกไป ”

“เพื่อกำจัด ..............”