ปริศนาในป่ายาง by ตรีนุชา

ตัวอย่างส่วนหนึ่งของนิยายเรื่องนี้ 

           พัดลมเพดานหยุดหมุนอย่างไร้สัญญาณบอกกล่าวล่วงหน้า ซึ่งถ้ามีเหตุการณ์เพียงเท่านั้น เภาลีนาคงไม่นอนเบิกตาโพลงเท่านี้

           เพราะเธอเห็นร่างของผู้หญิงคนหนึ่งนั่งห้อยขาอยู่บนใบพัดโน่นด้วย!

ผู้หญิงคนนั้นนั่งค้อมจนดูราวกับลำตัวหักกลาง ใบหน้าคว่ำลงมาแทบสนิทแนบกับหน้าตัก ผมยาวกระเซอะกระเซิงและรกรุงรังคลี่ยาวย้อยระโยงระยางลงมา ส่วนแขนข้างซ้ายทิ้งห้อยร่องแร่งอยู่ข้างลำตัวเหมือนคนไหล่หลุด

           เภาลีนาอยากจะกรีดร้อง แต่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากแม้สักแอะ

           ท่ามกลางแสงไฟที่กะพริบวูบวาบ เดี๋ยวมืด เดี๋ยวสว่าง เภาลีนาก็เห็นร่างนั้นค่อยๆ โน้มตัวลงมาจากพัดลมเพดาน ผมของเธอคล้ายจะยืดยาวลงมาจนปลายผมเรี่ยอยู่บนใบหน้าของผู้ที่นอนอยู่ เธออยากเบือนหน้าหนี หากก็ทำไม่ได้

           ฉับพลันร่างบนพัดลมเพดานก็ร่วงลงมากองกับพื้น เสียงกร๊อบดังสนั่นคล้ายกระดูกทั้งร่างหักเป็นท่อน ใบหน้าที่มีเส้นผมปกคลุมเงยขึ้น ก่อนค่อยๆ ใช้แขนข้างขวาและลำตัวเสือกเข้ามาหาเภาลีนา ด้วยแขนข้างซ้ายและขาทั้งสองข้างหักบิดเบี้ยวเสียจนไม่เหลือรูปลักษณะเดิม

ร่างที่เสือกใกล้เข้ามาหาเภาลีนาผลุบโผล่ตามจังหวะกะพริบของแสงไฟ ทุกครั้งที่ร่างกระทบพื้นก็มีเสียงดังกรอบแกรบดั่งกระดูกกำลังหักเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ส่วนแขนและขาที่ห้อยร่องแร่งก็ครูดกับพื้นดังแกรกกราก

           ทั้งๆ ที่อยากจะหลับตา แต่เภาลีนากลับรู้สึกเหมือนโดนบังคับให้เหลือกตาไปมอง และก็ทั้งๆ ที่อยากจะลุกหนี แต่ประสาทการควบคุมของร่างกายทุกส่วนถูกตัดขาด แม้แต่ปลายนิ้วยังกระดิกไม่ได้

           ร่างนั้นยังคงเสือกตรงเข้ามา...ตรงเข้ามา...กระทั่งประชิดตัวของเภาลีนาจนเห็นได้กระจะสายตา

           ผมเผ้าของหญิงสาวดังกล่าวปกคลุมลงมาจนมองไม่เห็นใบหน้าที่ซ่อนอยู่ด้านในแม้แต่นิดเดียว ประหนึ่งเส้นผมแต่ละเส้นแทงทะลุงอกเงยออกมาจากทุกตารางนิ้วบนใบหน้า

           เภาลีนาแทบหยุดหายใจ หลังจากพบว่า...ตัวเองเข้าใจผิด เมื่อหญิงผู้นั้นพลิกตัวดังแกร๊บ เผยให้เห็นว่า...นั่นไม่ใช่ใบหน้าของหญิงนิรนาม ทว่าเป็นด้านหลังของศีรษะต่างหาก เพราะลำคอของเธอหักหมุนเป็นเกลียว ใบหน้าจึงหันไปทางด้านหลัง

           ดวงตาบนใบหน้าขาวโพลนแฉะเยิ้มไปด้วยเลือด ก่อนน้ำตาสีแดงจะไหลกรากลงมาราวเขื่อนทะลัก น้ำตาไหลหลั่งรุนแรงจนดูเหมือนว่าจะดันให้ดวงตาปลิ้นหลุดออกมาจากเบ้าด้วย

           ตื่น! ตื่นเดี๋ยวนี้!

           เภาลีนาออกคำสั่งกับตัวเอง

           หากคราวนี้ทุกอย่างไม่เป็นผล เธอยังคงลืมตาค้างมองดูภาพอันชวนสยองและสะอิดสะเอียนราวถูกสาป

           นี่มันความฝัน! ฉันต้องตื่น!

           แต่ทำไมฉันถึงไม่ยอมตื่น?

           ก็ฉันไม่ได้หลับอยู่นี่นา แล้วจะตื่นได้อย่างไรกัน

           ถ้าอย่างนั้น...มันก็ต้องเป็นภาพหลอนอย่างแน่นอน...

           ใช่! มันต้องเป็นภาพหลอนเพราะฤทธิ์ยาอย่างแน่แท้ แต่...ไม่ใช่สิ...มันจะเป็นภาพหลอนได้อย่างไร ในเมื่อ...ฉันไม่ได้กินยา!

           ถ้าอย่างนั้น...ก็หมายความว่า...ภาพอันน่าสยดสยองนี้เป็นเรื่องจริงนะสิ!

           โอย...คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกด้วย!