จอมใจสุริยะ - นิยาย จอมใจสุริยะ : Dek-D.com - Writer
×

    จอมใจสุริยะ

    นางแค่นึกสนุกเลยแอบหนีไปเที่ยว แต่เหตุใดถึงถูกคล้องมาลัย แถมยังต้องเข้าไปในวังเพื่อเรียนงานฝีมืออีก ให้นางยิงธนู ขี่ม้า รำมวยไทยจักดีกว่า เมื่อเข้าไปโดยไม่เต็มใจนางก็ต้องทำทุกวิธีทางให้ตัวออกถูกไล่ออก

    ผู้เข้าชมรวม

    70

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    70

    ผู้เข้าชมรวม


    70

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    3
    จำนวนตอน :  2 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  18 พ.ย. 67 / 08:50 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    จอมใจสุริยะ

    เรื่องราวภาคต่อรุ่นลูกของเรื่อง เทวีอโณณา

    หนึ่งคนที่เป็นรักแรก

    อีกคนที่เป็นรักไม่รู้ตัว

    ครั้งนี้นางจะเลือกผู้ใด

    "บอกมาเจ้าจะเลือกใครอโณทัย"

    ********************************

    ยิ่งปกป้องเจ้าชายสุริยะก็ยิ่งแค้นใจไปอีก

    เหมือนกำลังถูกแย่งชิงหัวใจไปต่อหน้า

    นางกำลังปกป้องคนที่สร้างความอัปยศให้เขา

    ทำให้เขากลายเป็นคนไร้ความสามารถไม่สามารถปกป้องสิ่งที่ตัวเองรักได้

    “ถ้าคิดว่ามันสามารถแลกชีวิตเพื่อเจ้าได้ เราก็ทำได้เช่นเดียวกัน”

    พูดจบเจ้าชายสุริยะก็ใช้ปลายดาบหันเข้าหาตัวเอง

    “พระองค์อย่าทำเช่นนี้เพคะ” อโณทัยตกใจเอ่ยห้ามปราม

    แต่เจ้าชายสุริยะก็ยืนกรานหนักแน่น

    “ถอยออกมาให้เราฆ่ามันเสีย หรือไม่ก็เป็นเราที่ตายต่อหน้าเจ้า”

    ****************************

    อโณทัยจึงขอแท่นถ่านและกระดาษเพื่อวาดสิ่งที่ต้องการลงไป

    ลักษณะชิ้นแรกเหมือนกับหม้อดินทั่วไปมีหูจับสองข้างมีฝาปิดหม้อขนาดพอดี

    ส่วนชิ้นด้านล่างเหมือนเตาถ่านที่ปากของมันเท่ากับขนาดของหม้อ

    ชิ้นสุดท้ายเป็นแผ่นรองเตาและหม้อ

    พร้อมกับจานขนาดใหญ่กว่าปกติถึงสามเท่า

    ที่นางวาดมาทั้งหมดนั้นคือ หม้อจิ้มจุ่มสูตรเด็ดของพระมารดา

    ที่พวกเราชอบทำกินกันอยู่บ่อย

    “เจ้าต้องการเอาหม้อพวกนี้ไปทำอันใด”

    “ข้าจะเปิดร้านจิ้มจุ่ม”

    “จิ้มจุ่ม?”

    ****************

    อโณทัยมอง เจ้าสิบ เจ้าห้า เจ้าหก และเจ้าเจ็ด

    เสือสี่ตัวที่เหลืออยู่แสดงว่าที่เหลือคงตามพระมารดานางกลับไปยังแคว้นสัตยะเป็นแน่

    เจ้าชายสุริยะมองเจ้าห้าอย่าตาตื่นเพราะมันตัวโตใหญ่สุดเท่ากับสิบคนโอบ

    สำหรับอโณทัยแล้วขนาดของตัวมันก็เท่าแม่ที่คลอดมันมาไม่ได้ตกใจอะไร

    “พญาเสือจริงๆ ด้วย เราอยากเลี้ยงพวกมัน”

    พวกมันยอมให้เลี้ยงไหมล่ะ ปกติแล้วถ้าไม่ใช่พระมารดาและตนก็ไม่มีผู้ใดเข้าใกล้พวกมันได้

    จะให้มันยอมสยบท่านก็ต้องเหนื่อยหน่อยนะ

    ตอนนี้เจ้าห้าขยับเท้าเข้ามาแล้ว สายตานั้นเหมือนกำลังจะมาอ้อนอย่างเคย

    อโณทัยเลยยกคันธนูขึ้นทำให้มันหยุด เจ้าเสือหยุดนิ่งด้วยความสงสัย

    ฟิว.นางยิงไปทันที ดอกธนูเปลี่ยนทิศไปด้านหลัง

    พวกมันก็วิ่งตามดอกธนูไปไม่ได้หวาดกลัวสักนิด

    ตอนนี้เจ้าชายสุริยะหันมาตะหวาดใส่ “นางยังไม่อนุญาตให้ยิง

    เห็นหรือไม่ว่าพวกมันหนีไปหมดแล้ว”

    คำว่าหมดแล้วเสียงเบาลง เมื่อเจ้าห้าและตัวอื่นๆ

    วิ่งกลับมาใหม่พร้อมกับคาบดอกธนูในปาก

    บ้าไปแล้วนางให้พวกมันหนีไปพวกมันกลับนึกว่านางเล่นด้วย

    นางจะบ้าตาย... หมดกันพญาเสือที่ยิ่งใหญ่

    ????*******************????

    จบสุขนิยมค่ะ

    นิยายเปิดพรีออเดอร์เล่มอยู่สนใจสอบถามนักเขียนได้

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    นักเขียนเปิดให้แสดงความคิดเห็น “เฉพาะสมาชิก” เท่านั้น