ทะลุมิติมาปลูกผักพร้อมของวิเศษ มี E-book

ทะลุมิติมาปลูกผักพร้อมของวิเศษ

ชีวิตมนุษย์มันแค่นี้อย่างนั้นหรือ ไม่เข้าใจเลยสักนิด และไม่อยากเข้าใจด้วย ต้าเหนิงไม่แน่ใจว่าตัวเองโกรธหรือเศร้าอยู่กันแน่ อาจจะเป็นทั้งสองอารมณ์ปะปนกันอยู่ตอนนี้ แต่เธอรู้แน่ชัดว่าตัวเองกำลังไม่พอใจ

"มีภพมีจาก โชคชะตาวนเวียน เช่นนี้คือมนุษย์ ความตายไม่อาจเรียกคืนได้ แม้แต่เดรัจฉานยังรู้เรื่องนี้ แม่นางน้อยปล่อยวางเถิด"

ดวงตาของหญิงสาวที่เคยมีประกายอยู่บ้าง บัดนี้ว่างเปล่าดุจภาพสะท้อนของก้นมหาสมุทร ทั้งลึก มืด และหนาวเหน็บ

"ฉันกลับไปไม่ได้แล้วใช่ไหมคะ" เธอถามเสียงสะอื้น

ความจริงรู้อยู่แก่ใจ ชัดเจนอยู่ตรงนี้ตลอดมาตั้งแต่เธอรู้สึกตัว รอบกายนี้มีแต่ความว่างเปล่าที่ไม่อาจสัมผัส ใต้เท้าที่เหยียบอยู่ก็ไม่มีพื้น เห็นแต่ดวงดาวนับสิบเคลื่อนโคจรไปตามวัฏจักรที่ควรเป็น ดวงตาของนางเป็นของผู้มีคำตอบให้ตัวเอง บุรุษตรงหน้าจึงไม่ได้ตอบคำถามนั้น

ต้าเหนิงเงยหน้ามองคู่สนทนาเพียงหนึ่งเดียวช้าๆ รอบตัวของคนคนนี้ให้ความรู้สึกประหลาด มีทั้งความพิศวงและน่าเลื่อมใสปนๆ กัน รวมถึงรัศมีที่แผ่ออกมาทำให้เธอไม่กล้ามองหน้าเขาตรงๆ ได้นาน

"ถ้าดื่มมัน ฉันจะไปที่ไหน" น้ำแกงในถ้วยยังอุ่น สองมือประคองไว้ด้วยใจลังเล

"ก่อนจะไป ข้าจะให้บางอย่างอย่างกับเจ้า ถือเป็นของปลอบใจที่พามาโดยไม่ทันตั้งตัวก็แล้วกัน"