เพทายพาธุรส

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้คนที่นั่งอยู่กันพื้นหันมองหน้าพร้อมกัน มองคนที่ถือปืนจ่ออยู่หันมองตามเสียง จากนั้นเสียงรองเท้าฝีเท้าหนักก็เดินไปยังเสียงโทรศัพท์ที่ว่า ใบหน้าพวกมันปิดผ้าไอ้โม่งมีกันประมาณ 5 คนพร้อมด้วยอาวุธครบมือ ส่วนพวกเราตอนนี้มีกันเกือบยี่สิบคน!! มีเพียงมือเปล่าและเครื่องมือหมอเท่านั้น

พาธุรสหมอฝึกหัดหันมองเพื่อนสนิท นายภาคินพยักหน้าให้เขานิ่งเข้าไว้ หันมองด้านหลังล้วนเป็นผู้หญิง คนแก่ และคนป่วยที่ถูกต้อนมาอยู่รวมกันในแผนกฉุกเฉิน

เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านั้น พวกเรามาเพื่อตรวจคนไข้เป็นประจำทุกวัน แต่กลายเป็นว่าวันนี้ไม่ได้ธรรมดาอย่างที่เคย เมื่อมีคนถือปืนเข้ามาในโรงพยาบาทแล้วใช้ปืนขู่หมอและพยาบาล

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว ระหว่างคนร้ายและตำรวจด้านนอกยังตกลงกันไม่ได้ พวกเขาต้องการหมอและยารักษา พร้อมให้ตำรวจด้านนอกเปิดทางเพื่อให้พวกเขาไปยังชายแดนพม่า!!

พาธุรสมองไปยังคนป่วยข้างตัวที่อากาศหอบเริ่มกำเริบ จึงขยับคนร้ายก็หันปืนจ่อหัว เขาก็รีบพูด “คนไข้ต้องการยาด่วน” เขามองไปยังตู้ยาฉุกเฉินด้านบน คนร้ายหันมองตามจากนั้นก็เดินไปแล้วถาม

“ตัวไหน”

“ซ้ายมือสุดตรงนั้นครับ” พาธุรสยังคงใจเย็นมองแล้วคนร้ายก็ไม่ได้ร้ายกาจ แถมยังพูดไทยได้ชัด คนร้ายที่ว่าหยิบยาที่เขาบอกกำลังจะส่งให้ยาที่ว่าก็ถูกคนที่ดูจะเป็นหัวหน้าดึงมาถือเอาไว้

“แกทำอะไร”

“คนนั้นป่วยมากพี่”

คนที่ดูเป็นหัวหน้าหันมองจากนั้นก็หยิบยาที่ว่าทิ้งลงพื้นแล้วใช้ปืนยิง ปัง!! “คนอย่างพวกมันไม่สมควรได้รับ”

พวกเราต่างพากันกรีดร้องแล้วขยับเข้าหายิ่งกว่าเดิม พาธุรสมองไปยังคนป่วยข้างตัว จึงยกมือขึ้นแล้วพยายามปลอบให้คนไข้สูดลมหายใจเพื่อผ่อนอากาศหอบไม่ให้กำเริบไปอีก หันมองคนที่เป็นหัวหน้าสีหน้าดูหัวเสียกว่าตอนแรก

“ตกลงว่าไงพี่ นี่พวกเรารอก็หนึ่งชั่วโมงแล้ว”

            “พวกมันบอกให้ปล่อยคนไข้แล้วถึงจะมอบรถให้หนึ่งคันกับยาแต่จะไม่ให้พาหมอไปด้วย”

            “ถ้าไม่มีหมอที่พวกเราทำก็ไร้ประโยชน์”

            “ใช่ ไร้ประโยชน์และฆ่าตัวตายชัดๆ”

            พาธุรสและภาคินฟังพวกมันปรึกษากัน ว่าจะเอายังไงต่อเวลาก็ดำเนินไปเรื่อยๆ พวกตำรวจและทหารด้านนอกก็เริ่มกดดันคนร้ายโดยการ

            ตัดไฟ!!

          ฉิบหายแล้ว พาธุรสหันมองคนรอบตัว ตอนนี้มืดสนิทยิ่งทำให้คนหวาดกลัวมากกว่าเดิม เสียงร้องผู้หญิงและเด็กเล็กก็ร้องเสียงดัง

            “หนวกหู กูบอกให้เงียบ!” ตามมาด้วยเสียงปืนอีกหนึ่งนัด พวกเราที่ถูกคุมตัวก็ปิดปากตัวเองไม่กล้าส่งเสียงอีก

-------------------

หนึ่งหมอหนุ่มจบใหม่

หนึ่งผู้พันที่เก่งกาจในสนามรบ

พวกเขาจะสร้างความรักได้เช่นไร

มาลุ้นกับพวกเขาไปด้วยกัน

----------------------

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องวาย เรื่องแรกที่ไรท์แต่งขึ้นมา หากผิดพลาดประการใดคอมเมนชี้แนะได้เลยค่ะ

ไรท์พร้อมรับฟังเสมอ