หวานผิง สตรีเหนือแผ่นดิน

สัญญาที่เจ้าเคยให้เปิ่นหวางไว้

เหตุใดลืมกันง่ายดายผิงเออร์

การต้องทนเห็นเจ้ารักคนอื่น

เปิ่นหวางจะไม่ทน

บทนำ

      เสียงม้าควบดังสะเทือนแผ่นดิน บุรุษบนหลังม้ารังสีเต็มไปด้วยความโกรธาเหล่าทหารประตูรีบวิ่งไปเปิดทางให้ เพื่อให้ม้าเร็วเข้าเมืองหลวง เสียงม้ายังสะเทือนไม่เท่าเสียงร้องของสตรี

            สตรีบนหลังม้าในชุดแต่งงานสีแดงมงคลยังคงร่ำร้องตลอดทาง เมื่อประตูจวนเปิดลงบุรุษหลังมาก็ดึงนางขึ้นมาแล้วแบกขึ้นหลังบ่าพาไปยังห้องหอที่ถูกจัดไว้

            ร่างบางกระแทกลงบนเตียง สตรีชุดสีแดงหันมองคนโยนก่อนถอยร่นเข้าไปชิดยังกำแพงด้วยความหวาดกลัว แววตาอีกฝ่ายเต็มไปด้วยโกรธมองนางราวเหมือนจะบีบรั้นให้ตายคามือ

            “เจ้าทำเปิ่นหวางหมดความอดทน ให้บุรุษอื่นมาหยามเกียรติเปิ่นหวางถึงถิ่นโดนแค่นี้ยังน้อยไป” แทนที่จะเข้าหอดีๆ นางกับหนีตามบุรุษอื่นไปในงานแต่งของเขา มันหยามมากเกินไป

            “ท่านอ๋องบอกว่าหม่อมฉันหยามเกียรติพระองค์ แล้วที่พระองค์บีบบังคับหม่อมฉันแต่งงานทั้งที่รู้ว่าหม่อมฉันมีคนรักอยู่แล้วทำเช่นนี้เขาเรียกว่าอะไรเพคะ”

            “หวานผิงเจ้าคิดว่าเราพิศวาศเจ้าถึงขนาดที่พรากคนรักเจ้าหรอกหรือเจ้าสำคัญตัวไปแล้ว”

            หวานผิงเงยหน้ามองไม่รักไม่ปรารถนาแต่บีบบังคับบิดานางจนต้องแต่งกับเขา “หากไม่เพราะอำนาจในมือบิดาเจ้าอย่าหวังว่าเปิ่นหวางจะชายตามอง”

            “พระองค์เป็นคนไม่มีหัวใจ คิดถึงแต่ประโยชน์ของตัวเอง อย่าหวังเลยว่าชาตินี้พระองค์จะได้ใจใคร”

            “หึ หัวใจหรือเปิ่นหวางไม่ต้องการ สิ่งที่ต้องการก็คืออำนาจเท่านั้น สตรีบอบบางเช่นเจ้าก็แค่เศษดิน เป็นผงธุลีที่มีแค่เอาไว้ใช้ประโยชน์เท่านั้น”

            มือจวิ้นอ๋องเฟยเฉินถอดเสื้อสีแดงออก ทำให้หวานผิงขยับตัวหนีดวงตามองไปยังประตูด้านนอก แต่เมื่อร่างนางลุกจากเตียงเขาก็จับนางโยนบนเตียงดังเดิม

            เสียงร่างบางกระแทกจนกระดูกแทบหักนางหันมองคนตรงหน้าที่เข้ามาอย่างรวดเร็ว เสียงนางกรีดร้องอ้อนวอนให้เขาหยุด แต่บุรุษคนด้านบนไม่แม้แต่ปรานี

            “จำไว้เจ้าเป็นพระชายาเอกของเปิ่นหวาง ห้ามคิดถึงผู้ใดอีก แม้แต่นึกถึงก็ไม่ได้ ส่วนใจเปิ่นหวางเจ้าจะไม่มีวันได้มันเช่นกัน”

            หวานผิงหันมองเขาแววตาเต็มไปด้วยความแค้น บุรุษด้านบนถอดเสื้อผ้านางไม่เหลือสภาพ ยามเมื่อร่างหนากระแทกลงบนตัวนาง ใจนางเหมือนเจ็บเจียนตาย

            ดวงตานางมองไปยังด้านบนผ้าสีแดง หมายมั่นในใจแล้วว่าชาตินี้นางจะทำให้เขาก้มลงแทบเท้าและตายต่อหน้าให้จงได้

            จวิ้นอ๋องเฟยเฉินลุกขึ้นจากเตียงไม่แม้แต่ชายตามองเรือนร่างที่นอนอยู่ เขาก้าวเดินไปเปิดประตูจากนั้นก็สั่งการให้พ่อบ้านยกยาเข้ามา

            ยาหยุดการตั้งครรภ์ หวานผิงยกเย้ยตัวเอง เขาไม่ต้องการบุตรนางไม่ต้องการเช่นกัน อย่าหวังว่านางจะคลอดบุตรให้เขา มือบางที่สั่นเทายกยาขึ้นดื่ม มองไปยังดวงจันทร์ด้านนอก หากแม้สวรรค์มีจริงก็ได้โปรดให้สตรีเช่นนางอยู่เหนือบุรุษด้วยเถอะ

            น้ำตานางแห้งเหือดไร้ซึ้งน้ำตา แต่น้ำตาในใจกลับยิ่งทวีคูณมากกว่าเดิม เก็บความแค้นนี้เอาไว้เพื่อมีชัยในวันข้างหน้า

            หวานผิงหันมองประตูอีกครั้ง ร่างๆ หนึ่งถูกโยนเข้ามา

            “ต้าหวัง” นางนึกว่าจวิ้นอ๋องฆ่าเขาเสียแล้ว แต่เปล่าเลยบุรุษนั้นเหี้ยมโหดเกินไป

            “เจ้าอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไร”

            น้ำตาบุรุษไล่รินมองนางที่กำลังประคองร่าง ดวงตานางมองไปยังเลือดตรงหวางขาเขา “ข้า!!”

            เสียงฝีเท้าด้านนอกเดินกลับมา “ข้าเห็นพวกเจ้ารักกันมากก็เลยสงเคราะห์ให้ แต่” ดวงตาจวิ้นอ๋องมองไปยังเลือดตรงหวางขาต้าหวังแล้วพูดต่อ “แต่เห็นว่าคงใช้การไม่ได้อีก อย่างไรการได้เห็นคนรักอยู่บนเรือนร่างบุรุษอื่นมันน่าสนุกกว่าเป็นไหนจริงๆ”

            หวานผิงหันมองเขา เขาโหดเหี้ยมมากไปแล้ว กล้าทำให้เขาเป็นชายไม่ใช่ชาย ต้องมองสตรีที่ตนเองรักกลายเป็นของคนอื่นทุกเมื่อเชื่อวัน

            “โยนมันออกไป ผูกด้านนอกห้องนอน เปิ่นหวางจะให้หวางเฟยปรนนิบัติ”

            “ไม่”  หวานผิงที่ไม่คิดจะร้องก็ต้องร้องอีกครั้ง มองคนของเขาลากต้าหวังออกไปด้านนอก เชือกเส้นใหญ่ผูกติดอยู่เบื้องหน้าประตูค่อยปิดลงๆ นางหันมองบุรุษที่ยืนมองอยู่ จากนั้นมือหนาก็ลากนางไปยังอ่างน้ำ

            “ล้างให้สะอาดเปิ่นหวางไม่ชอบให้เจ้าติดกายบุรุษคนอื่น”

            ร่างบางถูกโยนลงน้ำในน้ำที่เย็นเฉียบ จวิ้นอ๋องโยนแปรงขัดถูกให้นางแต่พอนางไม่ขยับเขาก็เป็นฝ่ายสั่งให้คนของทำแทน

            “เด็กๆ เข้ามาขัดนางให้สะอาดทุกส่วน เปิ่นหวางไม่ชอบของสกปรก”

            ของสกปรกท่านกินมาก่อนหน้านี้ไม่ใช่หรือจะมารังเกียจนางอะไรตอนนี้ หวานผิงหลับตายอมรับชะตากรรมที่เป็นอยู่ แต่นางจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด

            จวิ้นอ๋องเฟยเฉิน ชื่อนี้นางจะทำให้เขาหายไป