Sassy love ร้าย ...แต่รัก !!

More than love ... เธอเป็นมากกว่ารัก

 “เฮ๊ย!! แกชอบนานาเปล่าวะ” “บ้า ใครจะไปชอบยัยนั่น เรามีคนที่ชอบอยู่แล้ว” “จริงเหรอ? แน่นะ” “ อืม! แน่สิวะเพื่อน” “ปีนี้เราจบม.6แล้ว ฝากดูแลนานาด้วยนะ” “ได้สิวะเพื่อน เรื่องแค่นี้เอง” ...

09/09/09 เวลา 16.35 น.  เอี๊ยดดด  “นี่!! แกๆเห็นปุ๋ยบ้างเปล่า วันนี้นัดกันจะไปทำบอร์ด” ฉันถามนายโชคดีเพื่อนร่วมห้อง(มั๊ง!!) ของฉัน อุตส่าห์ขับรถมาตั้ง 10 กิโล แถมยังลากยัยโบน้องที่อยู่ข้างบ้านมาด้วยไม่ยอมเสียเวลาฟรีๆหรอก “ไม่เห็น!!  คุณๆเราเป็นแฟนกันนะ” O.O! อีตานี่วิ่งทะเล่อทะล่ามาหาฉันแล้วยังมาตอบไม่ตรงคำถามอีก ฉันคิดในใจ แถมยังชอบทำตัวติ๊งต๊องตลอดเวลา ขนาดเรียนยังไม่เว้น สรุปว่าง่ายๆว่าเพี้ยน  --* ด้วยความรำคาญฉันเลยตอบไปว่า “เออๆ งั้นเราไปแล้วนะ” “คุณตกลงเป็นแฟนกับผมแล้วนะ อย่าผิดคำพูดล่ะ” อีตาโชคดีย้ำด้วยความดีใจ --* “เออๆ เจอกันพรุ่งนี้ที่โรงเรียนก็แล้วกันนะ” วันนี้หมดอารมณ์ทำบอร์ดแล้ว “เดี๋ยวคืนนี้ผมโทรไปหานะ รอรับสายด้วยคุณแฟน” ฉันรีบขับรออกไปโดยไม่ใส่ใจคำพูดของอีตานั่นเลยแม้แต่น้อย “พี่นานา พี่โชคดีเค้าเพี้ยนอะไรของเค้า” ยัยโบถามด้วยงงๆและสงสัยในเหตุการณ์เมื่อกี๊นี้ “ไม่รู้!! สงสัยล้อเล่นมั๊ง!” เอาเวลาไปคิดเรื่องอื่นดีกว่า

     ณ ห้องนอน เวลาประมาณ 2 ทุ่ม -กริ๊งงง- เอ๊ะ! อีตาโชคดีนี่  “ว่าไง!” (สวัสดีครับคุณแฟน) ทักทายคำแรกก็กวนประสาทเลยนะ --* “ใครแฟนแกย๊ะ?” ฉันถามกลับแบบกวนๆ เพราะคิดว่ากำลังโดนแกล้ง (อ้าว เมื่อเย็นนี้คุณพึ่งตอบตกลงเป็นแฟนกับผมนะ อย่าผิดคำพูดสิ!!) อีตาโชคดีแหวใส่ฉัน “อะไรๆ ตอนไหน? บ้าเปล่า?” ฉันชักโมโห (ที่ผมถามคุณ แล้วคุณตอบว่า เออ ไง) “บ้า!! นั่นฉันรำคาญแกต่างหาก เลยตอบว่า เออ จะได้จบๆไป” (ไม่รู้แหละ!! ผมไม่สน!! ผมถือว่าคุณตกลงเป็นแฟนของผมแล้ว ฝันดีนะครับคุณแฟน) ตู๊ดดดดด วางสายไปแล้ว..... อีตาบ้านี่ ไร้สาระจริงๆ

     ที่โรงเรียน...“สวัสดีตอนเช้าครับคุณแฟน” ^^ อีตาโชคดีทักทายด้วยน้ำเสียงที่หวานเลี่ยนชวนอาเจียน “ไอ้บ้า ไปไกลๆเลยไป อย่ามากวนประสาท วันนี้อารมณ์ไม่ดี” ฉันออกปากไล่อีตานั่น “อะไรอ่ะ คุณเป็นแฟนของผมแล้วนะ มีอะไรบอกผมได้นะ” “อย่ามายุ่งได้มั๊ย??” ฉันตะโกนใส่หน้าอย่างดัง “ไม่ยุ่งก็ได้ รอให้อารมณ์ดีแล้วค่อยคุยกัน” ^//^ ยังยิ้มได้อีก แล้วมันก็ไปประกาศทั่วเลยว่าฉันเป็นแฟนของมัน “นานา เป็นแฟนโชคดีจริงเหรอ?” ยัยอี๊ฟเพื่อนสนิทของฉันถาม “บ้าเหรอ! เราไม่ได้เป็นอะไรกับมัน” ฉันตอบแบบหน้าเซ็งมาก “แต่มันบอกคนไปทั่วเลยนะว่าแกเป็นแฟนมัน” ยัยหวานพูดขึ้น “เออ ช่างมันเหอะ มันอาจจะแค่ล้อเล่นก็ได้” แล้วฉันก็เล่าเหตุการณ์ของเมื่อวานให้อี๊ฟกับหวานฟัง “ เฮ๊ย!! แกไปพูดแบบนั้นได้ไง?” ยัยหวานถามด้วยความตกใจ O.O! “ก็คิดว่ามันล้อเล่น!!” “แต่มันดูจริงจังกับแกมากนะ เรารู้ว่ามันแอบชอบแกตั้งแต่ ม.4 แล้ว” ยัยอี๊ฟพูดด้วยความเป็นห่วง “เรารู้แต่เรายังไม่อยากมีแฟนตอนนี้ เรายังทำใจไม่ได้” -__- ฉันตอบแบบเศร้าๆ

     “พี่ออม พี่ออมยังรักนานาอยู่มั๊ย?” คำถามที่ฉันถามตัวเองเป็นร้อยรอบหลังจากที่ฉันบอกเลิกพี่ออมไปเมื่อครึ่งปีที่แล้ว T.T (ยัยบ้ารักเค้าแล้วไปบอกเลิกเค้าทำไม??) เวลาที่เดินผ่านพี่ออมใจมันสั่นมากเลยรู้มั๊ย? พี่ออมคงไม่รู้หรอกว่านานายังทำใจไม่ได้ที่บอกเลิกพี่ออม อยากคุยกับพี่ออมมากแค่ไหน อยากทักทาย อยากทำอะไรดีๆเหมือนอย่างเก่าที่เรายังรักกันแต่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว ---> ความคิดนี้มันวนเวียนอยู่ในสมองของฉันทุกเวลา ฉันอยากจะลืมๆมันไปซะ แต่ฉันก็ทำไม่ได้ซักที  เพราะในใจฉันคิดเสมอว่า... พี่ออมจะกลับมาขอคืนดีฉัน แล้วเราก็กลับมารักกันเหมือนเดิม...

     “คุณๆ ผมชอบคุณจริงๆนะ” อีตาโชคดีพูดกับฉันด้วยความจริงใจ “เราไม่มีอะไรให้แกชอบหรอก เรามันนิสัยไม่ดี” ฉันตอบปฏิเสธอีกแล้ว T.T “ผมชอบคุณมาตั้งแต่ ม.4แล้วนะ” “อะไรของแกเนี่ย? เมื่อตอนม.4 แกยังมาสนับสนุนใช้เราคบกับอีตาพีทอยู่เลย” ฉันถามกลับด้วยความงงๆกับการกระทำของอีตานี่ “คุณรู้มั๊ยว่าผมฝืนใจแค่ไหน กับการที่ทำเป็นยิ้มแล้วก็โกหกเพื่อนว่าผมไม่ได้ชอบคุณ ผมเจ็บปวดที่ต้องหลอกคนอื่นๆ แต่ที่ผมเสียใจมากที่สุดคือ ผมหลอกหัวใจตัวเอง” อีตาโชคดีตอบฉันด้วยน้ำเสียงที่เศร้าที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมา ตลอดเวลาที่รู้จักกันมาอีตานี่ติ๊งต๊องตลอด - -* “เรายังไม่อยากมีแฟนตอนนี้หรอก เราอยากอยู่คนเดียว” “ไม่เป็นไร!! ผมรอได้ ผมจะทำให้คุณรักผมที่เป็นตัวผม” “แล้วแต่แกก็แล้วกัน ถ้าแกทนนิสัยแย่ๆของเราไหวอ่ะนะ เราไม่ใช่คนดีหรือน่ารักหรอกนะ” ฉันพูดปัดๆไปให้อีตานี่เลิกชอบฉัน แล้วก็ถอยไปเหมือนกับที่ฉันทำกับทุกรายที่มาจีบฉัน “ผมทนได้อยู่แล้ว ^^ ระวังหัวใจไว้เหอะ แล้วคุณจะตกหลุมรักของผม” อีตาโชคดียิ้ม พลางขยี้หัวฉันอย่างเอ็นดู “นี่แก! เราไม่ชอบให้ใครมาเล่นหัวรู้ป่ะ ผมมันเสียทรง ขี้เกียจมัดผมใหม่” ฉันพูดเชิงเอ็ดให้หยุดเล่นได้แล้ว แต่เปล่าเลยเจอกันกี่ทีอีตานี่ก็ขยี้จนหัวฉันเกือบจะหลุดออกมา - -*

    จากวันนั้นที่เราพูดเปิดใจกันอีตาโชคดีก็คอยดูแลฉันเสมอ แต่ยังกวนประสาทเหมือนเดิม ทั้งตอนเช้าจะมายืนรอรับฉันหน้าโรงเรียนเป็นประจำ ทั้งๆที่อีตานี่จะขึ้นชื่อเรื่องมาสายจนต้องขึ้นฝ่ายปกครองมาหลายรอบแล้ว ตอนกลางวันก็จะซื้อน้ำกับขนมมาให้ฉันทั้งๆที่ไม่ได้ขอร้องเลย และก่อนกลับบ้านอีตานี่ก็จะเดินมาส่งหน้าโรงเรียน เรียกได้ว่าจะไม่ให้มีเวลาส่วนตัวกันบ้างเลยทีเดียว เวลาเรียนอีตานี่ก็จะมองฉันแทบตลอดเวลา บางวันลามปามมานั่งข้างๆฉัน หรือมานั่งโต๊ะเดียวกับกลุ่มฉัน - -^ ก็เป็นอย่างนี้แหละอีตานี่มันตัวก่อกวน เวลาที่ฉันเล่นกับเพื่อนผู้ชายที่อยู่ห้องเดียว เพราะฉันชอบโดนเพื่อนแกล้ง อีตานั่นจะจ้องมองอย่างกับจะกิน แล้วก็จะเข้ามายุ่งด้วย พูดง่ายๆชอบขัด --*อีกอย่างนะ!! ลืมบอกไป ก็ฉันน่ะเป็นสาวป๊อบมากๆเลยนะ ใครๆก็อยากแกล้ง (คนน่าถูกรังแก ว่างั้น!) อยากคุยด้วย คนที่เข้ามาใกล้ๆฉัน ส่วนมากจะเป็นผู้ชาย ทั้งรุ่นพี่ รุ่นเดียวกัน ไม่เว้นแต่รุ่นน้อง พวกผู้หญิงทั้งโรงเรียนจะพากันเกลียดฉันเพราะเรื่องแบบนี้แหละ ฉันล่ะแสนจะเบื่อโคตรเวลาที่ฉันไปสุงสิงหรือเล่นกับใครไม่ได้หรอก จะเป็นข่าวไปทั่วโรงเรียน แล้วเรื่องที่ว่า “ฉันเป็นแฟนอีตาโชคดีเนี่ยได้แพร่สะพัดไปทั่วโรงเรียนแล้ว” แว๊กกกกกก “นานา แกเป็นไรเนี่ย?” ยัยอี๊ฟที่หน้าตาน่ารักไม่น้อยไปกว่าฉันถามขึ้น “อี๊ฟ เราเบื่อว่ะ” T.T ฉันอยากจะร้องไห้ “เบื่ออะไร? แกมีคนคอยดูแลประคบประหงมอย่างดีแล้วนี่” ยัยหวานพูดแซวฉัน “แง๊!!! ไม่เอาแบบนี้ เราไม่ได้ชอบมันนะ” “แกยังรักพี่ออมอยู่สินะ” ฉึกกกก... คำพูดของยัยหวานปักทะลุหัวใจไปถึงขั้วหัวใจทะลุตับอ่อน -.-*  รู้แล้วจะมาพูดทำร้ายจิตใจฉันทำไม๊??  ฉันนั่งปรับทุกข์กับเพื่อนก่อนที่จะเข้าห้องเรียนตอนพักกลางวัน เข้าใจง่ายๆเลยนะ ยังไม่อยากรีบเข้าห้องไปเจออีตาบ้าโชคดี “นานาๆๆๆๆ” อยู่ๆยัยอี๊ฟก็สะกิดฉัน “อะไร?? คนกับลังซีเรียส” “พี่ออมเดินมา” O.O!!! ฉันเงียบ ขยับตัวไม่ได้เหมือนถูกแช่แข็ง หัวใจมันสั่นๆ หน้ามันชาไปหมดเลย ทั้งร่างกายและความคิดหยุดชะงักลง ฉันไม่หันไปมองทางที่พี่ออมเดินผ่าน “ไม่เข้าใจเลยเว้ย แกกับพี่ออมเลิกกันไปตั้งนานแล้ว ทำไมแกยังต้องแคร์อะไรด้วยวะ” “ไม่ได้แคร์เว้ย!!” ฉันตอบคำถามของยัยหวานด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ “อย่ามาโกหกดีกว่าว่ะ” ยัยอี๊ฟพูดตอกย้ำขึ้นมาอีก “ช่างเหอะ!! ไปเรียนกันดีกว่า” ^_^ ฉันชวนเพื่อนสนิททั้งสองของฉันด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แต่ในใจมันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน และแน่นอนว่าทำไมยัยอี๊ฟกับยัยหวานจะไม่รู้ว่าฉันรู้สึกยังไง

     ตอน ม.4 ... “หวานๆ เห็นพี่คนนั้นเปล่า?” ฉันถามยัยหวานอย่างตื่นเต้น “ไหนๆๆ อ๋อเห็นแล้วๆๆ” ยัยหวานมองหาแล้วก็ยิ้มให้ฉัน “ใครอ่ะ รู้จักเปล่า??” ฉันถามขึ้นอีก “พี่เค้าชื่อ ออม อยู่ม.5/1” ยัยอี๊ฟรีบตอบเพราะรู้จักก่อนใครพร้อมทั้งสาธยายสรรพคุณอย่างกับโฆษณายา “แอร๊ยยยย เรียนสายวิทย์ – คณิต เหมือนกันด้วย” แต่โง่ๆอย่างฉันจะไปคู่ควรกับพี่ออมได้ยังไง พี่เค้าตัวสูง หน้าตาตี๋ๆ น่ารักๆ ผิวขาว >///< อีกอย่างนะ แต่งตัวเรียบร้อย เรียนก็เก่ง สวมแว่นตา เนิร์ดมาก แถมยังเป็นถึงท่านรองประธานนักเรียนด้วย ฉันใช้ให้ยัยอี๊ฟไปสืบแล้วก็นำข้อมูลมาบอกฉันทุกวันๆๆ กรี๊ดดดดดดด ใครไม่ชอบก็บ้าแล้ว เนี่ย!!สเปคฉันเลย แต่... “พี่เค้ามีแฟนแล้วนะ” ยัยหวานพูดขึ้น หืม!!! รักษาน้ำใจกันไว้บ้างก็ได้เหอะ --* “จริงอ่ะ!!” ฉันหน้าเสีย “อืม ชื่อแพรว อยู่ ม.4/1 เพื่อนเราเองแหละ กลับบ้านทางเดียวกัน” อธิบายซะกระจ่างเลยนะยัยหวาน “โห!!! ใจสลายเลย” T________T ฉันได้แต่แอบมองพี่ออมทุกวันๆ พอพี่ออมมีอะไรลำบากฉันก็จะคอยช่วยอยู่ห่างๆเสมอ จนพี่เค้าสงสัย!!! แต่พี่เค้าคงไม่ใส่ใจอะไรมากเพราะพี่เค้าสายตาสั้น และฉันก็ไม่เคยบอกว่าเป็นฉันที่ช่วยพี่เค้า จนวันหนึ่งฉันเดินไปซื้อขนมกับยัยหวาน ฉันเห็นพี่ออมเดินหอบสมุดของเพื่อนทั้งห้องเดินเซไปเซมา ฉันเลยตัดสินใจเข้าไปช่วย (อารมณ์ไหนก็ไม่รู้) “หวาน รออยู่นี่แป๊บนะ เดี๋ยวมา!” ฉันบอกยัยหวานแล้วรีบวิ่งไปหาพี่ออมโดยไม่พูดอะไรมากกว่านั้น พี่ออมกำลังจะเดินขึ้นอาคารแล้ว!! แฮ่กๆๆๆ เหนื่อยชะมัดเลย วิ่งตามพี่ออมมาตั้งไกล “พี่ออมคะ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?”  ช่างกล้านะ >////<  เขินอ่ะ!! พูดออกไปแล้ว “อ๋อ!! ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวอีกไม่ไกลก็ถึงห้องพี่แล้ว” “ให้หนูช่วยนะคะ มันหนักมากนะ ขึ้นอาคารตั้งอีก 2 ชั้นแหนะ” ^^ แอร๊ยยยยย พี่ออมน่ารักอ่ะ วันนี้ไม่ได้ใส่แว่นตาอีกตามเคย คงไม่รู้ว่าเป็นเราหรอกมั๊ง!! “น้องเอาไปแค่นี้พอนะ เดี๋ยวหนัก!! พี่เกรงใจ” พี่ออมแบ่งสมุดให้ฉันประมาณ 10 เล่ม ในมือพี่ออมมีอีกเพียบ “ไอ้นานา แกวิ่งมาที่นี่ทำไม?? เราเรียนอีกอาคารหนึ่งนะ หลงทางรึไง?” อยู่ๆยัยหวานก็กระหืดกระหอบตะโกนขึ้นมา (ก็วิ่งมาตั้งไกล จะไม่เหนื่อยได้ไง?)  “นี่ นานามาช่วยพี่เหรอ?” O_O* ทำยังไงดีๆๆ ฉันคิดในใจ “ค่ะ” พี่ออมรู้แล้วว่าเป็นเรา ยัยหวานนะยัยหวาน เดี๋ยวมีเคลียร์!!!! “พี่ขอบคุณมากนะที่มาช่วย” ^^ นี่เป็นครั้งแรกที่พี่ออมยิ้มให้เราจริงๆจังๆ >/////< ทำอะไรไม่ถูกแล้ว!! ฉันเดินตามพี่ออมขึ้นไปบนอาคาร ทิ้งให้ยัยหวานรออยู่ข้างล่างแบบงงๆ แล้วยัยหวานยิ้มให้ฉัน คงรู้แล้วสินะว่าทำไมฉันถึงวิ่งหนีมันมา “นานาครับ” อยู่ๆพี่ออมก็พูดขึ้น “คะ” >/////< “ใช่นานารึเปล่าที่ช่วยพี่มาตลอด” อยู่ๆมาถามแบบนี้ฉันก็เขินเป็นนะพี่ออม >///< “เอ่อออ ใช่ค่ะ!! พี่ออมไม่ชอบเหรอคะ?” น้ำตาจะไหลแล้วนะ =.=!! “อ๊ะ ถึงแล้ว!! ขอบคุณมากครับน้องนานา” ^^ พี่ออมยิ้มให้ แล้วฉันก็ส่งสมุดที่อยู่ในมือทั้งหมดให้พี่ออม ฮิ้ววววววว เพื่อนๆในห้องของพี่ออมส่งเสียงแซวออกมาซะดังลั่น และอาจารย์ที่สอนอยู่ในห้องก็หันมายิ้มให้ฉัน กรี๊ดดดดด ระดับความเขินเพิ่มขึ้นอีก 30 เลเวล  >/////////<  ฉันก็รีบวิ่งออกมาอย่างไม่คิดชีวิต เฮ้ออออออ น่าอายชะมัดเลย!!