คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ใต้แสงจันทร์
บทที่ 6
ใต้แสงจันทร์
จัสมินนั่งอยู่บนสันทรายทอดสายตามองความเวิ้งว้างของทะเลทรายเบื้องหน้า แสงแดดที่เริงร้อนเมื่อตอนกลางวันบัดนี้อ่อนแรงลง ดวงอาทิตย์สีแดงกลมโตกำลังจะลาลับสันทรายบ่งบอกช่วงเวลาสุดท้ายก่อนราตรีอันมืดมิดจะมาเยือน ด้านหลังหญิงสาวห่างออกไป คนงานกำลังช่วยกันกางกระโจมเพื่อใช้เป็นที่พัก มีทหารยืนยามรักษาการณ์ตามจุดต่าง ๆ วันนี้คณะของเธอตกลงที่จะหยุดพักใกล้กับโอเอซีสเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง
เสียงฝีเท้าที่ย่ำไปในรอยทรายดังจากเบื้องหลังทำให้หญิงสาวหันไปมอง
“คุณหนูเหนื่อยไหมครับ ?” ซาเล็มเดินเข้ามาพร้อมยื่นขวดน้ำให้ หญิงสาวรับไปเปิดดื่ม
“ขอบใจจ๊ะ ฉันไม่เหนื่อยอะไรหรอก แค่นั่งรถเฉย ๆ เท่านั้นเอง ตอนนี้เราถึงไหนแล้วซาเล็ม ?”
“ยังเหลือระยะทางอีกไกลครับ กว่าเราจะพบเส้นทางแม่น้ำสายเก่าคงต้องใช้เวลาราว ๆ สองวัน แต่หลังจากนั้นแล้วต้องขึ้นอยู่กับคนนำทางแล้วละครับ”
“แล้วเราจะรู้ได้ยังไงจ๊ะว่าตรงไหนคือแม่น้ำสายเก่า ในเมื่อมองไปทางไหนก็เห็นแต่ทรายกับภูเขาทรายทั้งนั้น”
“ไม่ต้องห่วงครับคุณหนู คีลนำทางเราไปได้แน่นอน” ซาเล็มบอกอย่างมั่นใจกับการนำทางของชายหนุ่มผู้เป็นไกด์
“ดูซาเล็มจะเชื่อใจนายนั่นมากเลยนะ”
“เรื่องอื่น ๆ ซาเล็มไม่ทราบครับ แต่เรื่องการนำทางของเขาซาเล็มมั่นใจและไว้ใจ เพราะถึงยังหนุ่มแต่เท่าที่ดูเขารู้จักทะเลทรายดี” ซาเล็มไม่ได้เอ่ยถึงสิ่งที่คำนึงอยู่ในใจ เขารู้สึกถึงบางอย่างในตัวชายหนุ่มผู้นั้น สัญชาตญาณในตัวเขาบอก บางอย่างที่มีเงื่อนงำแต่ไม่เป็นพิษเป็นภัยกับใครภายใต้กริยายั่วยวนกวนโมโหที่มีเป็นฉากบังหน้า ซาเล็มไม่ได้พูดอะไรต่อเมื่อเห็นว่าใครกำลังเดินมุ่งหน้าตรงมา
“มานั่งอยู่นี่เอง อาหารเรียบร้อยแล้วครับผม ไปทานกันก่อนเถอะครับ” ฮัดซันเดินยิ้มเข้ามา
“แล้วคนอื่น ๆ ละคะ ?” จัสมินเอ่ยถามพลางลุกขึ้นยืนปัดฝุ่นทรายที่เกาะติดตามเสื้อผ้า
“ดอกเตอร์เคตันกับคนของเขากำลังสำรวจรอบ ๆ บริเวณนี้ครับผมให้คนไปตามแล้ว ส่วนคนอื่น ๆ ไปพร้อมกันที่เต๊นอาหารแล้ว” ฮัดซันบอกพลางก้าวเดินเคียงข้างหญิงสาวชักชวนพูดคุยในเรื่องอื่น ๆ โดยมีซาเล็มตามไปห่าง ๆ
จัสมินนอนพลิกกายกระสับกระส่าย เลยเที่ยงคืนไปแล้วเธอยังไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ เบนดาฮาร่าเพื่อนร่วมกระโจมนอนหลับสนิทอยู่อีกมุมหนึ่ง ยิ่งดึกอากาศยิ่งเย็นยะเยือก ภายนอกปราศจากเสียงเคลื่อนไหวใดๆ เปลือกตาหญิงสาวค่อย ๆ หรี่ปรือและปิดลงเริ่มเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด
ท่ามกลางลาดเนินสูงต่ำของทะเลทรายอันเวิ้งว้าง ภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องกระจ่างสว่างราวกลางวัน จัสมินเดินหมุนคว้างมองไปรอบกายอย่างงุนงง
“ที่ไหนเนี่ย!?” เธอถามตนเอง มองไปไม่เห็นกระโจมและรถที่จอดอยู่เรียงรายเหมือนเมื่อตอนเย็นเลย หญิงสาวมองไปรอบด้านแล้วก็สะดุดเข้ากับร่างร่างหนึ่งท่ามกลางแสงจันทร์ที่โอบล้อม
ร่างโปร่งบางขาวนวลในชุดขาวยาวปลิวสะบัดไปตามแรงลม ผมยาวหยักทิ้งตัวไปทางเบื้องหลังยาวจนเกือบถึงสะโพก ดวงหน้างามแหงนเงยขึ้นมองดวงจันทร์อย่างละห้อยโหย บรรยากาศรอบกายเศร้าสร้อย อบอวลไปด้วยความวังเวง กลิ่นหอมอวลตลบมาตามลม
“คุณ คุณคะ” จัสมินตัดสินใจเรียก พลางขยับเข้าไปใกล้ สตรีผู้นั้นหันกลับมาช้า ๆ แม้จะมีเพียงแสงนวลแห่งจันทราแต่เธอก็รู้สึกได้ว่าใบหน้าของหญิงสาวผู้นั้นช่างงดงามนัก แต่ในความงดงามมีร่องรอยแห่งความทุกข์ตรมเคลือบแฝงอยู่ด้วย
“ที่นี่ที่ไหนคะ ฉันไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เพื่อน ๆ ฉันหายไปไหนหมดก็ไม่รู้” ร่างงามไม่ตอบแต่หันกลับไปทอดตามองดวงจันทร์อีกครั้งเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น จัสมินมองอย่างไม่ชอบใจนักกำลังจะเอ่ยถามอีกครั้ง จู่ ๆ ร่างงามเบื้องหน้าก็ทรุดตัวลงร่ำไห้สะอึกสะอื้นอย่างคนที่ได้รับความทรมานแสนสาหัส
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า มีอะไรให้ฉันช่วยไหม ?” จัสมินเปลี่ยนคำถาม ค่อย ๆ ทรุดลงนั่งข้าง ๆ อย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก
“ช่วยหรือ เจ้าช่วยข้าได้หรือ” เสียงสะอื้นขาดหายแปรเปลี่ยนเป็นความยินดี หญิงสาวผู้นั้นเงยหน้าที่ชุ่มน้ำตาขึ้นมองเธอ
“คุณมีปัญหาอะไรคะ หรือว่าหลงทาง?”
“ไม่ ข้าไม่ได้หลงทาง แต่ข้าถูกกักขัง”
“กักขัง !? ใครกักขังคุณหรือคะ ?” จัสมินถามอย่างงุนงง
“พวกมัน พวกมันกักขังข้า พันธนาการข้าไว้ไม่ให้ข้าไปไหน”
“ใครกักขังคุณกัน ?” เธอถามซ้ำยังไม่เข้าใจอยู่ดี ถ้าถูกกักขังแล้วหญิงสาวผู้นี้จะมาอยู่ในทะเลทรายแบบนี้ได้อย่างไร หรือเธอหนีออกมาแล้วกำลังถูกตามล่า
“ช่วยปลดปล่อยข้าที ข้าอยากเป็นอิสระ ข้าทรมานเหลือเกิน พวกมันใจร้าย กักขังข้าไว้ในความมืดมน” หญิงสาวแสนงามกล่าวพลางจับมือเธอไว้บอกด้วยสำเนียงเสนาะกังวานหวาน
“มากับข้าสิ มาปลดปล่อยข้า” ร่างนั้นดึงเธอให้เริ่มออกเดิน จัสมินก้าวเท้าตามไปอย่างเลื่อนลอย แต่แล้วแขนอีกข้างก็ถูกกระชากไว้ เธอเซถลาตามแรงกระชากนั้น สลัดหลุดจากความมึนงงเมื่อครู่ เธอไล่สายตาไปตามมือที่รั้งเธอไว้ ร่างสูงใหญ่ในชุดคลุมดำมิดชิดไม่เห็นแม้แต่ใบหน้าทุกสิ่งทุกอย่างถูกปกคลุมด้วยผ้าสีดำดูหน้ากลัว เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้นด้านหลัง ตามมาด้วยเสียงสะอื้นไห้คร่ำครวญของหญิงสาวแสนงามที่คุกเข่าลงกับพื้นทรายร่ำไห้เจียนจะขาดใจ
“ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าที เขาจะทำร้ายข้า เขาจะจับข้ากักขัง” จัสมินสะบัดแขนเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมขยับจะเข้าไปหาร่างที่คร่ำครวญอยู่นั้น แต่สะบัดอย่างไรก็ไม่หลุดจากแขนแข็งแกร่งนั้น
“ปล่อย! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกให้ปล่อย!” ให้เธอดิ้นรนออกแรงเท่าไหร่ร่างทมึนนั้นก็ไม่สะดุ้งสะเทือน แถมยังรวบแขนทั้งสองข้างจับเธอไขว้หลังไว้จนไม่อาจดิ้นรนทำร้ายคนที่จับไว้ได้อีก
“กลับไปที่ของเจ้าได้แล้ว!” กังวานเสียงทรงอำนาจดังขึ้น จัสมินรู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงที่มีอยู่จะถูกดูดหายไปจนแม้แต่จะเปล่งเสียงก็ยังทำไม่ได้
“เจ้าคนชั่ว พวกเจ้าใจร้าย อยุติธรรมกับข้า ทำให้ข้าต้องทุกข์ทนทรมานเนิ่นนานนับพันปี” ร่างงามลุกขึ้นยืนประจันหน้า หยาดน้ำตารินหลั่งอาบสองแก้มนวล ช่างเป็นภาพที่น่าสงสารยิ่งนัก แต่คนที่จับกุมเธอไว้กลับเหมือนไม่รู้สึก
“จะร้องหาความยุติธรรมทำไม ในเมื่อเจ้าก็ไม่เคยมีความยุติธรรมให้ใคร!”
“เจ้า! ชั่วช้า ข่มเหงคนที่ไม่มีทางสู้ พวกเจ้าจะต้องพบกับความพินาศ เผ่าพันธุ์มาฮาร่าจะต้องสาบสูญ ต้องตกเป็นทาสรับใช้ไม่มีวันสิ้นสุด ให้สาสมกับที่ทำกับข้า…..” ร่างงามประกาศสาปแช่งยังไม่ทันจบ ร่างสูงใหญ่ก็สะบัดมือ เพียงชั่วพริบตาเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดก็ดังก้องผืนทรายอันเวิ้งว้าง ร่างงามอันตธานไปทันที!
“อย่า!” จัสมินกรีดร้อง สะดุ้งเฮือกลุกพรวดจากที่นอน ร่างที่นอนอยู่อีกมุมหนึ่งของกระโจมลุกเดินเข้ามาหา เอ่ยถามอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
“เป็นอะไรของเธอ จัสมิน ฝันร้ายหรือไงร้องซะดังลั่นไปหมด” เบนดาฮาร่าถามน้ำเสียงติดจะตำหนิเสียด้วยซ้ำ
“ฝันนิดหน่อยน่ะ ขอโทษที่ทำให้ตกใจตื่น” จัสมินตอบ ใจยังสั่นระรัว เบนดาฮาร่าไม่ว่าอะไร ไม่สนใจซักถามเสียด้วยซ้ำ ก้าวกลับไปยังมุมของตนเองล้มตัวลงนอนต่อ จัสมินทิ้งตัวลงนอนตามเดิมแต่ไม่อาจข่มตาให้หลับได้ ความฝันเมื่อครู่ช่างเหมือนจริงเสียเหลือเกิน ข้อแขนที่ถูกบีบแน่นในความฝันยังรู้สึกร้อนเหมือนเจ้าของมือเพิ่งคลายไป
‘ผู้หญิงที่น่าสงสารนั่นเป็นใคร แล้วผู้ชายในชุดดำนั่นอีก ทำไมเธอถึงฝันเรื่องราวแบบนี้ได้!’
ร่างในชุดคลุมดำยืนสงบนิ่งอยู่บนสันทราย นิ่งจนเหมือนรูปปั้นมีเพียงชายผ้าสีดำที่ปลิวสะบัดตามแรงลม เงาร่างสีดำหลายร่างปรากฏขึ้นรายล้อมก่อนจะน้อมตัวลงทำความเคารพและคุกเข่าอยู่บนพื้นทรายอย่างนั้นนิ่ง ๆ โดยไม่ขยับเขยื้อน
“เพียงแค่ย่างก้าวสู่ดินแดนนี้นางก็เริ่มชักนำจิตใจของคนในคณะสำรวจเสียแล้ว”
“ชักนำยังไงหรือครับ?” ชายในชุดดำหนึ่งในคณะที่คุกเข่าอยู่รายรอบเอ่ยถาม
“นางใช้จุดอ่อนของแต่ละคนอย่างไรล่ะ” ร่างสูงตอบกระแสเสียงนั้นปนความเย้ยหยันในกลุ่มคนที่กล่าวถึง “ผู้หญิง อำนาจ สมบัติ วัตถุโบราณ และ…ความดี”
“ไอ้ 4 อย่างแรกผมพอจะเข้าใจ แต่ความดีนี่นางจะชักนำด้วยอะไรหรือครับ ?”
“คนดีก็ต้องถูกล่อหลอกด้วยความดี ความน่าสงสาร”
“ใครกันที่ถูกล่อหลอกด้วยความดี ?”
“ช่างเถอะ กลุ่มเตห์ลามีความเคลื่อนไหวอะไรบ้างหรือเปล่า ?” ร่างสูงเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่เลยครับ พวกมันเก็บตัวเงียบเชียบมาก อาจจะรอดูสถานการณ์ตอนนี้อีกซักระยะ แต่ยิ่งเข้าใกล้คาเธย์ อำนาจของนางก็จะยิ่งมากขึ้น” ร่างที่คุกเข่าหยุดไปนิดก่อนจะเอ่ยต่อไป
“แล้ว….เอ่อ คีลจะไหวหรือครับ”
“เราถึงให้เธอคอยสอดส่องดูแลอยู่รอบนอกไงล่ะ มุตตาฟาส่งข่าวอะไรมาบ้างหรือเปล่าอาหมัด ?”
“องค์อาซาริยัสเรียกประชุมคณะมนตรีความมั่นคงเรื่องหมู่บ้านในเขตทะเลทรายนอกถูกปล้นคราวนี้ เห็นว่ายังถกเถียงกันเรื่องชาวบ้านกับทหารใครเป็นฝ่ายโจมตีใครกันแน่ แต่ก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้ครับ” ผู้ฟังถอนใจยาว
“เอาเถอะ นี่ก็ดึกมากแล้ว พวกเจ้าไปพักกันเถอะ”
กลุ่มคนในชุดดำน้อมตัวลงทำความเคารพหากเมื่อเงยหน้าขึ้น ร่างสูงกลางวงล้อมก็อันตธานไปจาก ณ ที่นั้นแล้ว
ดวงอาทิตย์สีแดงเจิดจ้าทอแสงส่องกระทบผืนทราย ความหนาวเย็นในช่วงราตรีกาลสลายหายไปอย่างรวดเร็ว กระโจมต่าง ๆ ถูกเก็บพับ ข้าวของถูกลำเลียงขึ้นรถ จัสมินเดินเข้ามาหาซาเล็มที่กำลังควบคุมเหล่าคนงานจัดเก็บข้าวของ
“ซาเล็ม ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” เธอบอกพลางเดินนำเลี่ยงหลบผู้คนออกมา
“เมื่อคืนฉันฝัน” หญิงสาวเริ่มต้นเล่าเรื่องราวความฝันให้ชายชราฟังก่อนจะสรุปในตอนท้าย
“ฉันคิดว่าฝันแน่ ๆ แต่ทำไม….ดูนี่สิซาเล็ม” เธอยื่นแขนออกมาพลางเม้นเสื้อคลุมแขนยาวขึ้นเพื่อให้คู่สนทนาเห็นรอยแดงช้ำบริเวณข้อมือทั้งสองข้างของเธอ
“เมื่อวานมันไม่มีรอยอะไรเลย แต่พอตื่นเช้ามันก็เป็นแบบนี้ และเป็นจุดเดียวกับที่ฉันถูกจับไว้เลย”
“เมื่อคืนคุณหนูอาจเผลอจับข้อมือตัวเอง” ซาเล็มติงเก็บความรู้สึกวิตกไว้ภายใต้ท่าทางเรียบเฉย
“ถ้าเผลอจับมันก็ต้องเป็นข้างเดียวซีซาเล็ม แต่นี่มันช้ำทั้งสองข้างเลย” จัสมินยื่นมือให้ดูยังไม่ยอมปักใจเชื่ออย่างที่ซาเล็มบอก
“คุณหนูพูดเรื่องนี้กับใครบ้างหรือเปล่าครับ ?”
“เปล่าจ๊ะ กลัวคนงานได้ยินเข้าจะกลัวกันซะเปล่า ๆ เขายิ่งทำท่ากลัว ๆ กันอยู่ด้วย”
“ดีแล้วละครับ ว่าแต่คุณหนูกลัวหรือเปล่าครับ”
“ไม่หรอก แค่สงสัยเท่านั้นแหล่ะว่าข้อมือฉันมันเป็นรอยได้อย่างไร ฉันอาจไปกระแทกกับอะไรมาโดยไม่รู้ตัวก็ได้มั๊ง” จัสมินสรุปไม่อยากจะคิดหาเหตุผลที่มันเป็นไปไม่ได้ ซาเล็มนิ่งไปเป็นครู่ก่อนจะยื่นของสิ่งหนึ่งให้ผู้เป็นนาย
“คุณหนูใส่ติดตัวไว้นะครับ” จัสมินรับมาพลิกดูอย่างสนใจ สร้อยเงินเส้นยาวร้อยเข้ากับหินสีเหลืองใสรูปจันทร์เสี้ยวเป็นประกายสะท้อนกับแสงแดด กึ่งกลางรูปจันทร์เสี้ยวมีลายอักขระโบราณสลักไว้แต่เธอไม่สามารถอ่านได้
“อะไรนี่ ?”
“เครื่องรางครับ ป้องกันวิญญาณร้าย”
“แหม นี่มันสมัยไหนกันแล้วซาเล็ม” หญิงสาวผู้เป็นนายหัวเราะอย่างไม่ค่อยเชื่อถือ
“ไม่เชื่อก็ใส่ไว้เล่น ๆ ได้นี่ครับ”
“น่ารักดีเหมือนกันนะ” หญิงสาวว่าพลางสวมคล้องคอ
“ซาเล็มได้มาจากไหนหรือ ?”
“เอ่อ….มีคนให้มาครับ” ซาเล็มอึกอักแต่จัสมินไม่ทันสังเกต
“ซาเล็มให้ฉันแล้ว ตัวซาเล็มจะมีอะไรคุ้มครองละจ๊ะ ?”
“ผมมีอีกหลายชิ้นครับคุณหนูไม่ต้องห่วง”
“งั้นก็ขอบใจจ๊ะ เราจะออกเดินทางได้เมื่อไหร่ ?” เธอเปลี่ยนเรื่องถาม
“อีกชั่วโมงก็เรียบร้อยครับ คุณหนูไปรอที่เต็นท์อาหารดีกว่า” จัสมินทำท่าจะผละจากมาอยู่แล้วหากนึกอะไรได้จึงหันกลับมา
“แล้วนี่นายไกด์ของเราหายไปไหน ปล่อยให้ซาเล็มดูแลควบคุมงานอยู่คนเดียว”
“ออกไปสำรวจทิศทางตั้งแต่เช้าแล้วครับ อีกเดี๋ยวก็คงกลับมา” จัสมินพยักหน้ารับรู้แล้วผละไปโดยไม่ว่าอะไรอีก
พอคล้อยหลังหญิงสาวซาเล็มก็เดินลัดเลาะตรวจตราความเรียบร้อยต่าง ๆ จนมาพบคีลกับเจ้าเด็กมูซานั่งกินอาหารกันอยู่สองคนมิได้ไปรวมอยู่กับพวกคนงาน
“อยู่นี่เอง เป็นไงพอจะจับทิศทางแม่น้ำสายเก่าได้หรือยัง ?” ซาเล็มเข้ามาทรุดลงนั่งข้าง ๆ
“มุ่งหน้าไปทางตะวันตกราว ๆ พันไมล์ เราจะได้พบกับเส้นทางแม่น้ำสายโบราณ เราต้องเดินทางตามเส้นทางนั้น ระหว่างทางจะมีซากเมืองเก่า ซากกำแพงเมืองอยู่พอสมควร พวกคณะสำรวจเขาคงชอบ”
คีลอธิบายพลางใช้มีดพกวาดเส้นทางให้ซาเล็มดู
“พอผ่านซากเมืองพวกนี้ไป เราจะพบหมู่บ้านของพวกเผ่าปาลคาล หลังจากนั้นจะมีเพียงทะเลทรายที่ว่างเปล่าไร้ผู้คน และน้อยครั้งจะมีกองคาราวานหลงผ่านมา จากที่นั่นถ้าเดินทางด้วยอูฐเราจะใช้เวลาประมาณสองวันถึงจะพบกับหมู่บ้านของพวกที่อ้างตัวว่าเป็นผู้ศรัทธาในมาฮาร่าแต่เส้นทางหลังจากนั้นเราได้แต่อาศัยแผนที่โบราณเท่านั้น”
“ประมาณได้ไหมว่าเราจะไปถึงคาเธย์ภายในกี่วัน ?” คีลนิ่งเหมือนทบทวนบางอย่างในใจก่อนจะเอ่ยออกมา
“ถ้าไม่มีเหตุการณ์อะไรคณะของเราก็น่าจะใช้เวลาประมาณสิบวัน”
“หมายความว่ายังไง เหตุการณ์อะไรที่เจ้าพูดถึง ? จะเกิดอะไรขึ้น”
“ก็ไม่มีอะไร ผมแค่พูดเผื่อไว้เผื่อคณะสำรวจเขาอยากจะตรวจเช็คซากวิหารร้าง แนวกำแพงโบราณอะไรที่เขาเจอเป็นพิเศษไงล่ะ ซากพวกนี้มันมีอยู่ตลอดเส้นทางนั่นแหล่ะ” ซาเล็มมองเพื่อจับพิรุธแต่เมื่อไม่พบจึงเอ่ยต่อไป
“อีกเดี๋ยวเราคงออกเดินทางได้แล้ว อ้อ! ข้ามีอีกเรื่องอยากจะถาม” คีลมองสบตาผู้ชรากว่าอย่างรอฟัง
“เครื่องรางที่เจ้าให้ข้า ข้าให้คุณหนูใส่ไว้แล้ว….เจ้ารู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้มาก่อนหรือเปล่า ?”
“ผมเป็นไกด์นะซาเล็ม หน้าที่ของผมคือการนำทาง และพาลูกทัวส์ของผมไปให้ตลอดรอดฝั่ง” ซาเล็มมองคีลอย่างพิจารณา คำพูดของชายหนุ่มเจตนาจะเลี่ยงในสิ่งที่เขาถาม
“เอาเถอะ เมื่อเจ้าไม่พร้อมจะตอบก็ไม่เป็นไร ข้าจะไปวิทยุรายงานท่านอับดุลลาก่อน พอพวกคุณหนูพร้อมเราจะออกเดินทางกัน” ซาเล็มบอกแล้วลุกจากไป มูซาขยับเข้ามาใกล้พลางถาม
“เจ้าให้อะไรคุณหนู ?”
“ก็เครื่องรางธรรมดาเหมือนที่เจ้าใส่นั่นแหล่ะ ว่าแต่เมื่อคืนเจ้าฝันบ้างหรือเปล่า ?” คีลถามในตอนท้าย
“หึ หลับสนิทสบายมาก ถามทำไมเหรอ”
“ไม่มีอะไร เอาเถอะเจ้ารีบกินเข้าเขาจะเดินทางกันอยู่แล้ว” เจ้าเด็กมูซายังไม่ทำตามที่บอกแต่มันเหลียวซ้ายแลขวาเมื่อเห็นปลอดคนก็ลดเสียงลงพูดกับคีล
“ทหารพวกนั้นน่ะ ข้าเห็นแววตาที่มันมองคณะสำรวจแล้วรู้สึกไม่ดียังไงก็ไม่รู้ ยิ่งมันมองแหม่มกิลด้ากับผู้หญิงคนที่หยิ่ง ๆ ที่ชื่อเบนดาฮาร่านั่นดูน่ากลัว ยิ่งไอ้ยูซุปน่ะเวลามันแอบมองคุณหนูแววตามันชอบกล”
“งั้นหรือ” คีลฟังแล้วนิ่งคิดก่อนจะบอกกับเจ้าเด็กมูซา
“เจ้าพยายามอยู่ใกล้ ๆ คุณหนูไว้นะ คอยดูคอยฟังเวลาเขาพูดกันด้วย เจ้าเป็นเด็กไม่ค่อยมีใครสนใจเก็บคำพูดกับเจ้าอยู่แล้ว”
“ถ้ามีเรื่องอะไรให้มาบอกเจ้าใช่ไหมล่ะ ?” มันถามอย่างรู้ทัน
“เจ้าน่ะมันฉลาดจนล้น ไปได้แล้วแล้วอย่าลืมที่ข้าบอกก็แล้วกัน” มูซาเก็บข้าวของยัดใส่ย่ามเก่า ๆ ของมันแล้ววิ่งปรื๋อจากไป
ความคิดเห็น